თავი 3
ჩემი მეგობარი, მხირული და საყვრელი ქალბატონი თათა იმ კატეგორიის ქალბატონებს მიეკუთვნება ვისთვისაც თავისუფალი სექსუალური ცხოვრება პრობლემას არ წარმოადგენს. მისთვის მთავარია პარტნიორთან თავს კარგად გრძნობდეს. ამბობს რომ თუ ოდესმე მართლა ვინმე ესტუმრება მის კეთილ გულს მისი ერთგული იქნება. მანამდე კი რად უნდა მოვიკლო მსგავსი მიწიერი პატარ-პატარა სიამოვნებებიო! საოცრად ლამაზია, სტუდენტობის პერიოდში ხშირად აწუხებდნენ სამოდელო სააგენტოს წარმომადგენლები მაგრამ მტკიცე უარით გაისტუმრა ისინი, მისთვის იმ დროს პრიორიტეტი კარგი განათლების მიღება იყო, და ამბიცია ქონდა საუკეთესო პედიატრი გამოსულიყო და თავის მერცხლებისთვის, როგორც თვითონ თავის პატარა პაციენტებს უწოდებს ემკურნალა. გამოიღო კიდეც მისმა შრომამ შედეგი და ერთ ერთი საუკეთესო და მაღალანაზღაურებადი ექიმია. ხო და ეს მოუსვენარი ქალბატონი ღამის ცხოვრების დიდი მოტრფიალე გახლავთ და ვინაიდან და რადგანაც ჩვენ, ხმელთაშუა ზღვის ამ საოცარ სანაპიროზე ვართ შანს ხელიდან არ უშვებს რომ აქაური ღამის კლუბები დალაშქროს და ესპანელ ბიჭებს გაეპრანჭოს და არ იღლება ყოველ დღე ჩემთან ხვეწნით რომ მეც გავყვე ერთხელ და ვნახო თუ რა მაგარია იქაურობა. უკვე ერთი კვირა მე ჩემს „სიზმარზე“ ვფიქრობ, რა თქმა უნდა ეს თათასთვის არ მომიყოლია. განა ვუმალავ უბრალოდ არ მინდა ჩემი უსაფუძვლო ეჭვები გარს მოვახვიო და იფიქროს რომ ისედაც სიგიჟის ზღვარზე მყოფი მისი დაქალი საბოლოოდ გაგიჟდა.
ერთი კვირა უკვე მალიორკაზე ვართ ყოველ ღამე ერთიდა იგივე დროს გავდივარ სანაპიროზე, თავს ვარწმუნებ რომ სასეირნოდ, მაგრამ როდემდე მოვიტყუო თავი. მას ველოდები ჩემს უცნოს მაგრამ ის უკვალოდ გაქრა და მე დღითიდღე ვრწმუნდები რომ ეს ჩემი ვნებიანი თავგადასავალი მართლაც სიზმარი იყო. საღამოს კვლავ თათას შემოტევები იწყება:
- აუ თაი ამ ერთხელ წამო რა, აი მარტო ერთხელ და თუ რამე არ მოგეწონება პირობას გაძლევ რომ წამოვალთ.
- არ დაიღალე ყოველდღე ერთი და იგივეთი?
- არა არ დავიღალე... მინდა წამოხვიდე, ცოტა დალიო, იცეკვო და გაერთო. როდემდე აპირებ იმ კაცს მისტიროდე?
- იც?.............. კარგი ხო კარგი, წამოვალ.
თათა გაოცებული მიყურებს და არ ჯერა რომ მე დამითანხმა. წამიერი პაუზის მერე მისი კივილი ალბათ ქალაქის ბოლოშიც ისმის და ჩემსკენ მოექანება ეს ქაჯი რომ ჩამეხუტოს, ჩამეხიტა და მგონი ნეკნებიც დამიმტვრია ისეთი ინერციით მივენარცხეთ კედელს.
კლუბში შესვლისას პირველი რაც არ მომწონს ხმაურია. მე როგორც სიწყნარის მოყვარულს, საშინლად მაღიზაინებს ეს ყველაფერი. თათა ვიღაც ბიჭებისკენ მიიწევს, ალბათ მოასწრო ამ ერთ კვირაში მათი მოხიბლვა... მე იქვე ბართან ვჯდები და ინგლისურად ვთხოვ ბარმენს რომ რაიმე მსუბუქი კოქტეილი მომიმზადოს. ვწრუპოვ კოქტეილს, ის მცირედი ალკოჰოლიც კი საკმარისია ჩემთვის რომ ხმაურს შევეგუო, კიდევ ვითხოვ კოქტეილს ამ ჯერად ცოტა უფრო მაგარს, ვსვამ და არ ვიცი რა მჭირს ძალიან მინდა ვიცეკვო, ხალხში ვერევი, ისიც კი არ ვიცი როგორ ვიცეკვო. მე არასდროს, არასდროს არ მიცეკვია. სანამ მე და გიორგი ერთად ვიყავით არასდროს მოვხვედრილვართ მსგავს სიტუაციაში და შემდეგი წლები ჩემი აწ მკვდრეთით აღმდგარი ქმრის გლოვით და ლოდინით დაკავებული სად მეცალა მსგავსი რამეებისთვის. ამ დროს ჩემი ძვირფასი ქმარი თავის მეუღლესთან და ქალიშვილთან ერთობოდა. ნეტა მასთან როგორია? ახლა რატომღაც ეს კითხვა ამომიტივტივდა გონებაში. ნეტა მასთანაც ისეთივე ცივი და უგულოა?..... წელზე ძლიერი ხელი მეხვევა და ზურქით მასზე მაკრავს, მეორე ხელით ჩემს მარჯვენა ხელის თითებს ეთამაშება. თვალებს ვხუჭავ და ვცდილობ მას ავყვე, სინქრონში თითქოს ცეკვის მაგვარი მოძრაობა გამოგვდის. თითებს თავს ანებებს და უზურგო კაბის ერთი გვერდიდან ჩემს მუცელზს ეხება და და რაღაც ფიგურებს ხაზავს თითის ბალიშებით. რკალის ფორმის ფიგურებს ხაზავს.. სინამდვილეში ჩემს ხალებს აკავშირებს ერთმანეთთან და ნამგალა მთვარე გამოდის ისე როგორც გიო გაუყვებოდა კოცნით. გონზე მოვდივარ და მისკენ მინდა მივიხედო. არ მაძლევს საშუალებას, მარწუხივით მოხვეული ხელი იჭიმება და უფრო მიჭერს. ხელი მუცლიდან ქვემოთ მიცოცსვ და ჩემი ბიკინის სათავეს ცდება, ფეხებში ძალა მეცლება და ერთი ხელით მის მკლავს ვეჭიდები და მეორე ხელით მის თავს რომელიც ჩემს კისერშია მოთვასებული და თბილი ტუჩემით ხან არტერიაზე და ხანაც ყურთან მკოცნის. ტუჩებს ისე ვაჭერ რომ ჩემი სიამოვნებისგან წამოსული კვნესა არ აღმომხდეს სისხლის გემოსაც კი ვგრძნობ. თუმცა ირგვლივ ისეთი ხმაურია ეჭბვი მეპარება ვინმეს ყურამდე მისწვდეს ჩემი კვნესა, ტუჩებს თავს ვანებებ და და ბოლომდე ვიხსნები, მინდა მაქსიმამალურად ვგრძნობდე მას. რაღაცნაირად ვახერხებ და სწრაფად მის მოდუნებულ ხელებში ვტრიალდები მაგრამ არ იბნება და იმ წამს ჩემის ტუჩებს იპატრონებს, ტუჩებს ალკოყოლის, სიგარეტის და მენთოლის გემო აქვს და ერთად საოცრად მეგემრიელება, უკანსვლით ნელ ნელა სადღაც დერეფანში ვხვდებით სადაც არავინა და მუსიკაც იმდენად ვერ აღწესვს, ისე რომ უკვე შემიძლია მისი გახშირებული სუნთქვის მოსმენა, ჩემი ტუჩებით დაკავებული მილიმეტრითაც არ მშორდება, ცალი ხელით ჩემს ისედას მოკლე კაბას ზემოთ წესვს, კისერთან თასმას ხსნის ჩემი კაბა მთლიანად წელზეა დახვეული. ტუჩებიდან ყელზე ინაცვლებს, შემდეგ მკერდზე და მე უკვე აღარ ვცდილობ სიამოვნებით გამოწვეული ამოძახილები დავახშო. ჩემს ფეხებს წელზე იხვევს საჯდომზე მაგრად მიჭერს და ჩემი ბიკინის გაუხდელად ახერხებს ჩემში შემოვიდეს. ჩემი უცნობი ის შეუდარებელია, ღმერთკაცი. შეუძლებელია გადმოცე ემოცია ეს არალეარურია. წამიერად საიდანრაც შემოჭრილი სინათლე საშულებას მაძლევს მისი თვალები დავინახო, საიცრად ნაცნობი თვალები, არა ეს შეუძლებელია. შეუძლებელია მე სექსი ჩემს ყოფილ ქმართან მაქვს .... არა ... რატომ ხდება ასეთი არარიალური ამბები ჩემს თავს? ჩემი წამიერი გათიშვითიშვით სარგებლობს, მოხერხებულად მისწორებს კაბას, თასმას მიკრავს, მოწტვეტით მკოცნის და ჩაბნელებულ დერეფანში უჩინარდება...
გაშტერებული, დაბნეული და მისით მოცული, სადაც გავიხედავ ყველგან მისთვალებს ვხედავ, დაუჯერებელია მაგრამ 2 ორჯერ სექსი მქონდა ჩემს ყოფილ ქმართან, გასაიდუმლებულ ვითარებაში და რატომ დამიმალა მისი ვნაობა? რაუნდა აქ.. მე გამომყვა? და თუ ჩემთან უდოდა რატომ მომიშორა ასე თავიდან? და საერთოდ რა ხდება ჩემს თავს...
ერთი კვირა ისე გავიდა სახლიდან არც გავსულვარ. ბევრი ხვეწნა მუდარის შემდეგ რომ მეთქვა რა მჭირდა, თავი დამანებეს. ერთი სული მაქვს როდის ჩავალ თბილისში.. აქ უკვე სული მეხუთება, მინდა მალე გავიდე სამსახურში და სხვისი სიცოცხლის გადასარჩენათ მაინც ვიცხოვრო თუ საკუთარს ვერაფერს ვუხერხებ. სიგიჟის ზღვარზე ვარ, ხშირად ვფიქრობ იქნებ რომელიმე რიალითი შოუს წევრი ვარ და არ ვიცი? და იქნებ დამთავრდეს ეს უნიჭო შოუ ჩემს გარშემო და მეც მეღირსოს მშვიდი ცხოვრება. უემოციოდ დავემშვიდობე ჩემებს, მთელი გზა ხმა არ გამიცია თათასთის, თვითმფრინავში ასვლისთანავე დავლიე ძილის წამალი და კვლავ რამოდენიმესაათიან ბურანში გავეხვიე.
თბილისში შაბათს დავბრუნდით. ორშაბათს უკვე სამსახურში ვიყავი, შვებულებაში გავუშვი ჩემი ასისტენტი და დავრჩი მარტო. მინდოდა მარტო მემუშავა, ისე დავღლილიყავი რომ გვიან ღამით ჩემს თავთან მარტო დარჩენილს არ მქონოდა ფიქრის თავი და მალე გავთიშულიყავი. მაგრამ მაინც ვერ ვახერხებდი და აქტიურად დავიწყე ძილის წამლების მიღება. მე როგორც ექიმმა ვიცოდი რომ გადაჭარბებული დოზა საზიანო იქნებოდა მაგრამ ყველაზე ნაკლება ახლა ჩემი ჯანმრთელობა მადარდებდა. ასე გავატარე 2 კვირა. შემდეგ თათაც დაბრუნდა სამსახურში და უკვე ძალიან მაღიზაინებდა მისი ყოველდღიური ჩიჩინი. ვცდილობდი არსად გადავყროდი და ოთახშიც არ გავჩერებულიყავი დითხანს რო იქ არ მოვეხელთებინე, ასე ნელ-ნელა გაუცხოვებაც დაგვეწყო, მაგრამ ამ დროს მის ცხოვრებაში გამოჩნდა მამაკაცი რომელმაც მგონი ეს ალქაჯი მოათვინიერა. როგორც შემდეგ გავარკვიე ესპანეთიდან ჩამოსულს შვებულების 2 კვირა ბახმაროში გაუტარებია ( რატომ მოუნდა სიმშვიდეში ყოფნა?) და იქ გაიცნო გიგო და მისმა გულგრილმა დამოკიდებულებამ თათას მიმართ ინტერესი გაუმწვავა ქალმატონს და აქამდე მიჩვეულს რომ დედამიწა მის გარშემო ბრუნავს, იქეთ გაუხდა ვიღაც მოსახელთებელი. იმას შემდეგში მოგიყვებით, ან იქნებ თვითონაც მოგიყვნენ რა სასწაულები ჩაატარა ამ არსებამ რომ გიგოს გული განეგმირა. მაგრამ ფაქტია რომ ჩემი დაქალი რადიკალურად შეიცვალა და სამსახურსა და სახლს შორის გაჭიმა გზა და საღამოებს კი მხოლოდ გიგოს გარემოცვაში ატერებს.
ცოტა დავმშვიდდი, თითქოს ძილიც მომიწესრიგდა მაგრამ ახლა დღეც მეძინება და ცოტა მოუხერხებელი გახდა ჩემთვის. სულ გაბრუებული და დაპროგრამებული დავდივარ. აი ახლაც საღამოს ცხრა საათია, მარკეტში შევიარე და ქათამი ვიყიდე. ერთი სული მაქვს როდის დავიძინებ, თან ძალიან მშია. სახლში ავედი ქათამი გავრეცხე და ღუმელში შევდე შესაბამისი ტემპერატურა და დრო ჩავურთე და სააბაზანოში შევედი. ბანაობსი დროს მომეჩვენა რომ მგონი ცოტა მოვიმატე. არ ვიცი შეიძლება ვცდები მაგრამ სარკეში რომ ვიხედები ძალიან მომწონს ჩემი სხეული, ხელი ჩემი ხალებისკენ გამექცა მეც მასსავით ფიგურების დახაზვა დავიწყე. 1 ხალი მეორეს დავუკავშირე, შემდეგ მესამეს და ასე გაუტავებლად სანამ ნამგალა მვარე არ გამოვცახე. შემდეგ ზემოთ ამოვუყევიდა მკერდის ღარის გავლით ლავიწის ძვლებს მივეფერე, შემდეგ ყელის და ბოლოს ტუჩების გარშემო ცერა თითით წრიული მოძრაობით ტუჩის კონტური მოვხაზე. ისე მინდა მეხებოდეს....... ტუ...ტუ... ღუმელის წრიპინს გამოვყავარ ტრანსიდან, ხალათს მჭიდროთ ვიხვევ სხეულზე და სამზარეულოში გავდივარ. თითქმის ნახევარ ქათამს მივირთმევ და კმაყოფილი ყავთ ხელში აივანზე გავდივარ. მაგრამ უკანვე შემოვდივარ ყავას ნიჟარაში ვღვრი და დასაძინებლად მივდივარ.
დილით ტელეფონის ზარი მაღვიძებს:
- გისმენთ
- იცით მაინც რომელი საათია? სამსახურში რატომ არ ხართ ქალბატონო თაია?
- გველნაკბენივით ვფრინდები ფეხზე და საავადმყოფოს მენეჯერს ფეხზე დამდგარი ვესაუბრები ტელეფონზე თითქოს მიყურებდეს. უკაცრავად ბატონო დიმიტრი, მაპატიეთ არ ვიცი რა დამემართა. ახლავე მანდ გავჩნდები.
- როგორც კი მობრძანდებით ჩემს კაბინეტში შემობრძანდით ქალბატონო თაია.
- დიახ ბატონო დიმიტრი.
ტელეფონს ვთიშავ და ეკრანს გაშტერებული ვუყურებ. 10:56 წუთი. რამ დამაძინა ამდენ ხანს. გიჟივით ვიწყებ მოწესრიგებას, რამე უკუღმა რომ მეცვას არ გამიკვირდება ტელეფონს და გასაღებს ვიღებ და კი არ მივდივარ მივფრინავ, მანქანას გიჟივით ვქოქავ და ისი-ისა უნდა გავიდე ტრასაზე რომ ეზოში დიდი შავი ჩაბურულმინებიანი სამი მანქანა შემოდის და გზას მიჭრის. ჯერ მათ ვატარებ და მერე მე გავდივარ 15 წუთში უკვე დირექტორის კარებზე გაკრულ აბრის გადაკითხვასაც ვასწრებ დიმიტრი თაბაგარი. და გიჟივით შევდივარ მის კაბინეტში.
- დიდი ბოდიში ბატონო დიმიტრი. აი არ ვიცი რა დამემართა. მეორედ არ განმეორდება მაპატიეთ რა.... დიმიტრი კოპებშეკრული მიყურებს და ცოტა ხნის მერე ისეთი ხარხარი უვარდება მეც კი შისისგან ჰაერში ვხტები.
- კარგი რა თაი.. მართლა დაიჯერე რომ მე შენ გაგიბრაზდი? შენზე ცუდათ მოქმედებს დასვენება, მანამდე უფრო კარგი გოგო იყავი. შვებულებიდან უფრო გადაღლილი დაბრუნდი. აღარ გაგიშვებ მომავალში. დგება და ჩემსკენ მოიწევს, გულში მიკრავს. ის ჩემი ლექტორი იყო და აქ სწორედ მან წამომიყვანა. მისთვის შეუცვლელი კოლეგა ვარ.
- შეშინებული და ცოტა მწყრალი თვალებთ ქვემოდან შევცქერი დიმიტრი ექიმს. ის თავზე მკოცნის და მსუბუქი ბოძგით ოთახიდან მიშვებს და თვალს მიკრავს.
ოთახში შესული არ ვარ ქარბორბალასავით შემოჰქრის ჩემთან თათო:
- გაიგე რა მოხდა?
- არა, რა მოხდა?
- შენ საერთოდ ტელევიზორს ან რაიმე საინფორმაციო წყაროს თუ ეცნობი?
- არა თათო და არც მაინტერესებს, თუ მეტყვი დიდათ დამავალებ.
- ღირსი კი ხარ რომ არ გითხრა...
- თუ ამბობ თქვია.. თუ არა ცოტა დრო მაქვს და დავიძინო მინდა.
- კარგი ჰო! შენი ქმარი...
- მე ქმარი არ მყავს ქალბარონო თამარა... ვეუბნები გაბრაზებული....
- ყოფილი ქმარი, უკაცრავად ბატონო.. შინაგან საქმეთა მინისტრი გახდა და უკვე 3 დღეა მის გარშემო უამრავი ჭორ-მართალი ტრიალებს. მაგრამ რა მიკვირს იცი მის შესახებ გავრცელებულ მოკლე ბიოგრაფიაში არსად ფიგურირებს მისი ახლანდელი მეუღლე და შვილი. მის ბიოგრაფიაში წერია არ არის დაოჯახებული.
- და მე რატომ მიყვები ამ ყველაფერს? რაში მაინტერესებს იმ გაურკვეველ არსებას ყავს თუ არა ცოლი?
- კიდევ ერთი დეტალი. გაგიკვირდება და შენს ძვირფას ყოფილი მეუღლის საცხოვრებელ ადგილად მითითებულია ბინა ლისზე და არ გამიკვირდება ეგ მინისტრი ახლა შენი მეზობელი იყოს. ჩაიცინა თათამ და ასე გაშტერებული დამტოვა ჩემს კაბინეტში.
და რა გამოდის რომ გიორგი მთელი ამ დროის განმავლობაში ჩემს გვერდით იყო, ესპანეთშიც ჩემთან ერთდა იყო და საერთოდ.... ვარეფერი გავიგე.. თვალებში ვარდისფერერი ნისლი მაწვება, ყურები მიგუბდება შემდეგ შუილის მაგვარი ხმები ჩამესმის, ვარდისფერი ნისლი შავდება და მერე არაფერი მახსოვს. გონს პალატაში მოვდივარ ხელში კათეტერთ, თავზე დიმიტრი ექიმი და თათა მადგანან.. და გაკვირვებული თვალებით მიყურებენ:
- რა მოხდა? ვეკითხები სუსტი ხმით რატომ ვარ აქ?
- იცი გონება დაკარგე თაი. მეუბნება თათა
- უნდა ავდგე, ბევრი საქმე მაქვს.
- არა მოიცა ჯერ რაღაც უნდა გითხრათ! და ერთმანეთს გადახედეს.
- თაია იცი რაღაცის თქმას ვცდილობთ მაგრამ არ ვიცით როგორ გითხრათ.
- რა ხდება? როგორც არის ისე მითხარით..
- თაია შენ ფეხმძიმედ ხარ უკვე 6 კვირის..........