დათას სახლისაკენ მიმავლებმა გზად სუპერ მარკეტში შევიარეთ და საღამოსათვის საჭირო პროდუქტები შევიძინეთ, შემდეგ კი უკვე დათას სახლში მივედით.
საოცრად მყუდრო და სასიამოვნო გარემო დაგვხვდა.რა თქმა უნდა გარედან თვალი მქონდა შევლებული,მაგრამ შიდა ინტერიერმა მოლოდინს გადააჭარბა. არაფერი ზედმეტი. ზუსტად აგარაკისთვის საჭირო ყველა კომპონენტით და არაფერი სხვა მეტი.
ბავშვებმა კიდევ რამდენიმე თავიანთ ახლობელს გადაურეკეს და რამდენიმე ხანში მატებაც გვქონდა.
მე და ნანო სამზარეულოში ვფუსფუსებდით. რამდენიმე მსუბუქი სალათიც მოვამზადეთ. ბიჭებს კი ყველაფერი რიგ-რიგობით გაჰქონდათ.
თავად გარემო იყო საოცრად კომფორტული. ფუსფუსისას,რომელიღაცა კუთხიდან საოცრად სასიამოვნო მუსიკის დაბალი ნოტები შემომესმა
იმდენად ამიყოლია ნაზმა ბგერებმა,რომ ვერც კი მივხვდი ნელ-ნელა თვალებდახუჭული ტანის ნელ რხევას როგორ მოვყევი.
უეცრად კისერზე ძალიან,ძალიან ნაზი კოცნა ვიგრძენი. ერთანად დამიარა ტანში სიამოვნების ჟრუანტელმა.
თუმცა მალევე მოვეგე გონს და უკან მივბრუნდი.
კიდევ ერთი დარტყმა. ჩემ წინ დათა იდგა და საოცარი ღიმილით მიღიმოდა.
პირი გამიშრა. ვერც ვერაფრის თქმას ვახერხებდი და ვერც მისთვის თვალის მოწყვეტას.
ჩემკენ გადმოდგა ნაბიჯი, მეც ნიჟარას მივეკარი. შემდეგი ქმედების მოლოდინში ცახცახმა ამიტანა...
მოულოდნელად სახე მომიახლოვა, კიდევ უფრო ფართოდ გამიღიმა და ცხვირის წვერზე მაკოცა.
ისე დატოვა სამზარეულო უკან არც კი მოუხედავს მე კი... მე დავდებილდი.
ალბათ სიხარულისაგან მეცხრე ცაზე უნდა ვყოფილიყავი,მაგრამ მე უფრო მეტად შიშს ვგრძნობდი.
მეშინოდა იმის,რომ მისი ეს ქმედება მხოლოდ და მხოლოდ იმის მაუწყებელი იყო,რომ მე მასში შევცდი.
-პელ,აღარ მოდიხარ?-მომესმა მისაღებიდან ძახილი.
ფიქრებიდან გამორკვეულმა ბოლო თეფშს ხელი დავავლე და მისაღებში ღიმილით გავედი.
-ჩემი პელუუ- მომეხვია გაბო და თავზე მაკოცა.
ოდნავ რომ ჩამოვშორდი და მისი თვალები დავინახე,ტანში უსიამოვნოდ გამცრა.
-რა გჭირს თვალებზე? სულ ჩაწითლებული გაქვს- მისი სახე ხელებში მოვიქციე და კარგი ექსპერტივით თვალიერება დავუწყე.
ჩემს სიტყვებზე სულელურად გაიცინა და ახლა ხელები დამიკოცნა.
-ცოტა ბიჭებმა ვიმაიმუნეთ-გვერდიდან შემომესმა ნიკას ხმა.
პირველი რაც გავიფიქრე წამალი იყო.
-პელ, მოსაწევით მეტი არაფერი, შენ თავს გეფიცები-არ ვიცი სახე ამერია თუ რა მომივიდა,მაგრამ მაშინვე მიხვდა ჩემს შიშს.
უცებ წამოვვარდი ფეხზე და გარეთ გამოვედი.
ვგიგრძენი როგორ დამისველდა სახე.უკვე სირბილით წავედი ეზოში გაკიდული ჰამაკისაკენ და ზედ დავენარცხე.
არ ვიცოდი რა მატირებდა, განა გაბოს გავუბრაზდი...
უბრალოდ, ალბათ ძალიან შემეშინდა. არ ვიცი.
ნელ-ნელა თავს ვიწყნარებდი და ტირილსაც ვწყვეტდი.
-შეიძლება?- ვერც კი გავიგე თავზე დათა როგორ წამომადგა.პასუხად მხოლოდ თავი დავუქნიე და ისიც ჩემ გვერდით დაჯდა.
-რატომ გამოიქეცი?
-არ ვიცი-ამოვიჩურჩულე მე.
-არ გინდა რომ გამომხედო?-მეც მისკენ მივაბრუნე თავი.-ჯანდაბა,იტირე კიდეც? კი,მაგრამ რატო?-წერბები შეეკრა და ცოტა გაბრაზებული მიყურებდა.
-არ ვიცი- ისევ ამოვიჩურჩულე.
-დარწმუნებული ვარ იცი
ერთხანს მდუმარედ ვუყურებდი, მერე როგორც იქნა ამოვღერღე.
-შემეშინდა.
დავინახე როგორ ჩაეღიმა ამაზე და მოშვებული გადაწვა ჰამაკზე.
ცალი ხელი თავქვეშ ამოედო მეორე კი გაეშალა.
-მოდი აქ-მისი ეს სიტყვები ბრძანებას უფრო გავდა ვიდრე თხოვნა.
გაკვირვებულმა დავხედე, ფაქტობრივად,ჩემ უკან წამოწოლილს.
-გპირდები არ შეგჭამ- გაშლილი მარჯვენა გულზე დაიდო და წამიერად ღიმილი გააქრო.
არ ვიცოდი რა უნდა მექნა.
რომ არ დავმორჩილებოდი მის სიტყვას, სავარაუდოდ ერთი მშიშარა გოგო გამოვჩნდებოდი, რომელსაც უბრალოდ მასთან ახლოს ჯდომა, ნუ კარგი, ფაქტობრივას, წამოწოლა დიდ რამედ მიაჩნდა და როგორც სექსზე ისე ამაზე ამბობს კატეგორიულ უარს.
სწორედ ამიტომ, მოვეშვი და უკან გადავექი. თავი მის მკლავს დავადე და ცას ავხედე. იმედი მქონდა,რომ არ ვცახცახებდი.
-აი ასე, კარგი გოგო ხარ- თავი მისკენ გადავაბრუნე და მიღიმოდა.-ახლა კი მითხარი რისი შეგეშინდა.
-გაბოზე ვნერვიულობ, შენ არ იცი ის ჩემთვის რამდენს ნიშნავს. სიცოცხლეს მირჩევნია გესმის? და მე არ მინდა რომ არ რაღაც მოსაწევებით თუ წამლებით, არც კი ვიცი რა არის ცხოვრება დაინგრიოს. მას წარმატებული საფეხბურთო კარიერა აქვს და ვიცი კიდევ უფრო მეტს შეძლებს, არ მინდა ეს ყველაფერი დაკარგოს...
-პელო, მე კარგად ვიცი რამდენს ნიშნავს შენთვის გაბრიელი და მიხარია რომ მას ასეთი შესანიშნავი მეგობარი ჰყავხარ. დამიჯერე საზიანო და საშიში რომ იყოს არც მე გავეკარებოდი და არც გაბრიელს მივცემდი ნებას, ეს უბრალოდ კარგ ხასიათზე გაყენებს, მეტი არაფერი.
დავიჯერე, ისეთი გულწრფელი იყო მისი თვალები,რომ მივხვდი, არცერთი სიტყვა არ იყო ტყუილი.
მარჯვენა ხელი მხარზე მომხვია და მისკენ მიმწია. ახლა უკვე ნახევრად მის მკერდზე ვიყავი მწოლიარე და ჰო, რამდენჯერ მიოცნებია ამ ყველაფერზე.
რამდენჯერ წარმომიდგენია დაძინებისას,რომ ის უგონოდ იყო ჩემზე შეყვარებული,რომ ყოველ ღამე ჩემი სარეცელი მისი მკერდი იყო,რომ ყოველი დილა მისით იწყებოდა და მთავრდებოდა.
მეოცნება ვიყავი და ვარ... საოცრად მეოცნებე !
გვერდს ვიცვლი და დათას ხელს ვეძებ, მაგრამ უშედეგოდ. სასოწარკვეთილი თვალებს ვახელ და თავს ჩემს ოთახში ვყოფ.
-ღმერთო, ოღონდ სიზმარი არ ყოფილიყო, გთხოვ,გთხოვ.
არსადაა დათას კვალი... გარეთ კი ვარსკვლავებით მოჭედილი ცისა მაგრიერ მცხუნვარე მზე მხვდება.
უნებლიედ მეტირება.
მართლაც სიზმარი ყოფილა...
საღამურებითვე გავდივარ სამზარეულოში, სადაც კვლავ მოფუსფუსე დედა მხვდება
-გაიღვიძე პელო? მგონი სალაპარაკო გვაქვს- არც კი შემიხედავს ისე ავავსე ჭიქა წლით და სულმოუთქმელად გამოვცალე.
-დე,საშინელი სიზმარი ვნახე, გთხოვ, ოღონდ ახლა არა-ხმის კანკაით ვეუბნები და სკამზე მძიმედ ვჯდები.
-არ ვიცი, იმ ბიჭის მკლავებში ნავარდი შემდეგ ცუდი სიზმარი რამ განახა- აკისკისდა დედა და ნიჟარას მიუბრუნდა.
დაფეთებული წამოვხტი სკამიდან.
-რა?
-ჰო, რა იყო, არ გახსოვს? თუმცა როგორ გემახსოვრება- კვლავ განაგრძნობდა დედა ჩემ დაცინვას.
-დეეე
-კარგი ჰო, მოკლედ, წუხელ ცოტა დააგვიანე ხო და დაგირეკეთ, შენს ტელეფონზე კი ვიღაც ბიჭმა გვიპასუხა, გაბრიელის და პელოს მეგობარი ვარ, ახლახანს ჰამაკში ჩაეძინა და მე მოვიყვან სახლშიო. 10 წუთში კარზე ზარი იყო, გავაღე და დგას მაღალი, გამხდარი, ქერა, საოცრად სიმპატიური ბიჭი და ხელებზე გადაწვენილი ყავხარ მძინარე შენ. თავისივე ხელით ჩაგაწვინა საწოლში და პლედი მოგახვია, ჰო დათა ვარო- გაბადრულმა მომიყვა დედამ წუხანდელი ამბავი.
-არ ყოფილა სიზმარი-უნებლიედ წამომცდა.
-ეგ რა არის, მერე ცოტა ხანს დავილაპარაკეთ, მამაშენის ნაცნობის შვილი არ აღმოჩნდა?! თან, ვაიმე გაგიჟდები რომ გეტყვი. თურმე ნასვამი ყოფილა და მანქანაზე ვერ დაჯდა, მთელი გზა ხელში აყვანილი მოყავდი თურმე, როგორი საყვარელია
ღმერთო ჩემო, ღმერთო ჩემო...
არ მჯერა, არ არსებობს. გავგიჟდები, მართლა გავგიჟდები.
ამხელა მანძილზე, ხელში აყვანილი...
ჩემი ბედი ცუდად მეღადავება...
-კარგად ხარ?
-კი, დე, უბრალოდ... არ მჯერა- გამეცინა მე.
- ჰო, ისეთი კარგი შვილია, მოიცა, შენ რა ის მოგწონს?- ჩემი სახის დანახვისას, აშკარად ყველაფერს მიხვდა.
-მგონი მეტიც- ავიწურე მე.
-პელო... არც კი მჯერა-გადამეხვია დედა- ძალიან კარგი ბიჭია.
-მოვლენებს ნუ გავუსწრებთ წინ, ცალმხრივია ჩემი გრძნობა-რეაობა დავანახე დედას.
-ჯერ-ჯერობით-ეშმაკურად გამიღიმა.
მთელი დღე იმის ცდაში ვიყავი, რომ საკუთარი თავისთვის დამეჯერებინა, რომ გუშინ რაც მოხდა, ყველაფერი რეალური იყო.
დავდიოდი გადაბადრული სახით და სულ ვღიღინებდი.
საღამო ხანს წიგნის კითხვით ვიყავი გართული,როცა ჩემი ტელეფონის ხმა მომესმა.
-ჰოუ, გაბო-მხიარულად ჩავძახე.
-რას შვრები პელ?
-ე... სპიკერზე გყავარ?
-ჰომ, რა იყო? ტანსაცმელს ვიცვამ თან და- თავი იმართლა მან.-რას შვრები შენ?
-რავიცი, სასწაულ ხასიათზე ვარ მთელი დღეა...-ამის თქმისას გამახსენდა მიზეზიც -გაბ,წუხელ დათას რომ მოვუყვანივარ სახლში? დილას დედამ მომიყვა, ისე მრცხვენია, რა ჩერჩეტი ვარ... და ვაჯაბატონო შენ სად ბრძანდებოდი? შენ არ გყავდი ჩაბარებული?თან იცი რომ ხელში აყვანილი მომიკყვანა?-ფხუკუნის ხმა გავიგე-გაბრიელ გამეცი ხმა ! -ჩავძახე ყურმილში
-პელ დაიკიდე რა, უნდოდა და მოგიყვანა, რომ არ სდომნოდა და სასირცხვილოდ გქონოდა საქმე არც იზავდა მაგას და მე სად ვიყავი და სახლში, ვერც გავიგე როდის წახვედი
-ეს საქმე აქ არ დამთავრებულა- ისე დავიქნიე თითი თითქოს და მხედავდა
-ოუ...-აბუზღუნ და ჩემი გაბუსა.
-ახლა კი ამოღერღე, რატომ მიშლი ხელს კითხვაში.
-მიდი გაემზადე, გამოგივლი და სადმე დავსხდეთ ბავშვები
-მე უნდა ამოგიარო შენ კი არა ბატო, ჩემ წინ მაინც არ ცხოვრობდე
-მანქანინთ ვარ-არ შემშლიაო დამიმტკიცა.
-რა მანქანით ე, მოიცა დათასთან ერთად ხარ? და, ვაიმე სპიკერი- საწოლიდან დაფეთებული წამოვვარდი.
-ეე დაწყნარდი არ მოსულა, ველოდები მეც.
-უჰჰჰ- შვებით ამოვისუნთქე მე-დავრჩები მე სახლში რაა
-ეე, რას დარჩები კაი რა, მაგრად გავერთობით.
ცოტა ხანს ვფიქრობდი წავსულიყავი თუ არა.
-პელო...
-ჰო, კაი გამომიარეთ
-კაი
-ვთიშავ...-ის იყო გათიშვისთვის უნდა დამეჭირა დათას ხმა რომ შემომესმა
-მიდი მალე ახლა
გავიყინე... თურმე მართლა იქ ყოფილა ეს დამპალი კი...
ოხ გაბრიელ !
ტელეფონი გავთიშე და ბოლთის ცემას მოვყევი.
მალევე ამღერდა ჩემი ტელეფონი, რა თქმა უნდა გაბო იყო
-არ მოვდივარ-ნამტირალევი ხმით ამოვიურულე
-ე, რა გჭირს?
-კარგად იცი რაც, გათიშვა დამიგვიანდა- გაბრაზებულმა ამოვილაპარაკე.
-პელ...
-არ მაინტერესებს -ტელეფონი გავთიშე და საწოლზე ტირილით დავენარცხე.
ოთახის კარზე დედამ მომიკაკუნა
-პელო, გაბრიელი და დათა არიან შენთან მოსულები, გამო დე.
-უთხარი რომ წავიდნენ-არც ამომიყვია თავი ისე ვუთხარი.
პლედი თავზე გადავიფარე და შერცხვენილი კიდევ უფრო ავტირდი.
-პელ-გაბრიელის ხმა გავიგე და საწოლის ერთი მხარე დაიხარა კიდეც.
-მგონი გასაგები უნდა ყოფილიყო, რომ არ მინდა შენთან ლაპარაკი
-პელ, კარგი რა, ამოიჭყიტე, ჩემო ლამაზო მიდი- პლედს წაეტანა გაბრიელი და მეც უფრო მაგრად ჩავებღაუჭე მას.
-გაბრიელ,წადი
-სანამ არ შემირიგდები არა- გაჯიუტდა ისიც და უფრო დაქაჩა პლედი.-პელო, ჩემო სიხარულო მაპატიე რა, ნუ ტირი, ამოყავი თავი და სახეს დაგიკოცნი, მოდი ჩემო პატარავ.
-გთხოვ წადი-არ ვთმობდი ჩემსას.
-გაბრიელ,ჯობია წავიდეთ-გავიგე დათას ხმაც. ისიც აქ ყოფილა თურმე.
-პელო
-გაბრიელ,გთხოვ.
გავიგე გაბრიელის მძიმე ნაბიჯების ხმა.
ისე მრცხვენოდა, ნუთუ ეგონა რომ ასე მარტივად გადავაგორებდი? თურმე დათათან სპიკერზე ჩამრთო.
კვლავ ამღერდა ჩემი ტელეფონი, ამჯერად ნანო იყო.
-ჰო
-გაბრიელმა დამირეკა, მოვალ კაი?
-იყავი რა, წადი გაერთე, მე დავიძინებ და გამივლის
-მე რომ მოსვლა მინდა
-ნანო, მარტო მინდა რა
-კარგი, კარგი, დაგირეკავ მერე.
-მიყვარხარ
-მეც.
მართლაც, ტირილსა და ნერვიულობაში მალე ჩამეძინა. ვერ ვხვდები,რაში სჭირდებოდა დათას ჩემი საუბრის მოსმენა.
რამე ისეთი რომ მეთქვა, ღმერთო ჩემო ამის გაფიქრებაც კი არ მინდა.
მეორე საღამოს მე და თათო გარეტ გავედით ნაყინების საჭმელად.
აიკვიატა კარუსელები, კარუსელებიო და ჩვენც პარკში შევედით.
გვიანღა შევნიშნე კუთხეში ჩემი ბავშვები და დათა.
მაშინვე თვალი ავარიდე და თათოსთან თამაშს მოვყევი.
-ეს კუდრაჭა ვინაა?- ზურგს უკან მომესმა დათას ხმა და წამს ამომიდგა გვერდით.
-თათო-მაშინვე მოითაფლა ჩემი თათო.-შენ?
-მე დათო ვარ პაწაწინავ. მოდი ჩემთან- თათოც მაშინვე მის ფეხებთან აისვეტა და წამს მის მკავებში აღმოჩნდა
ვუყურებდი როგორ უკოცნიდა ლოყებს დათა და გულში სითბო მეღვრებოდა.
აღარც კი მესმოდა რაზე საუბრობდნენ.
-პელო, ნახე გაბო- თითი გაიშვირა თათომ.
უნებლიედ მივბრუნდი და ჩემ უკან თავჩახრილი გაბრიელი დავინახე
გულმა ვეღარ მომითმინა ასე რომ დავინახე.
-პელ, წამო რა ვილაპარაკოთ
-თათო...-მივბრუნდი ბავშვისკენ
- ჩემთან იქნება, ხო თათო?- ღიმილით დახედა მას.
-ჰოო- მანაც თავი დაუქნია და კისერზე ხელები უფრო კარგად შემოხვია.
მატ შემყურეს გულწრფელად გამეღიმა და გაბოს გავყევი.
ნელ-ნელა მივდიოდით.
-პელ, ბოდიში რა, უბრალოდ როგორც კი დაგირეკე მოულოდნელად მთხზოვა სპიკერზე ჩართეო და ვერაფერი ვეღარ გავაკეთე- კვლავ არ წევდა თავს.
-რამე რომ წამომცდენოდა
-ვიცი, ვიცი. შენ სიცოცხლეს გეფიცები ისე ვნერვიულობდი მეც, მაგრამ ვერაფერს ვერ ვიზავი, მერე უფრო იეჭვებდა თან, პელ, არ ვიცი რა ხდება, მაგრამ მგონი სხვანაირი დამოკიდებულება აქვს შენთან მიმართებაში, დანამდვილებით არ ვიცი, მაგრამ...
-გაბ, არ გვინდა რა, უბრალოდ პატივს მცემს როგორც შენს ახლო მეგობარს, მეტი არაფერი. ახლა კი მოდი ჩემთან- ხელები გავშალე და მისი ჩახუტების მოლოდინში გავიტრუნე.
მთელი ძალით შემომხვია ხელები
-ისე მომენატრე- თავზე მაკოცა
-მე, გაბუსია- წვერზე მოვუთათუნე ხელი.-წამო დავბრუნდეთ.
უკან წავედით. დავინახე როგორ გაეღიმათ ნანოსა და დათას ხელგადახვეულები რომ დაგვინახეს
-ძლივს !- ფეხზე წამოიმართა ნანო და სამეულიც შევიკარით.
-მიყვარხართ-ამოვჩურჩულე
-მეც
-მეც
ახლაღა გამახსენდა დათა და თათო
მათკენ მივბრუნდი. ჩემი ქალბატონი საოცრად კარგად გრძნობდა თავს დათას მკლავებში. ზუსტად იმ მომენტში გავიხედე დათას რომ კოცნიდა.
თათო კარგ ხალხს კარგად ცნობს.
-ჩემთან წავიდეთ?-ღიმილით გამოგვხედა დათამ
-პელო წავიდეთ !- გამეკრიჭა თათო
-შენ სახლში ქალბატონი
-წავიყვანოთ რა- გამომხედა დათამ
-აცივდება საღამოს და არაფერი გვაქვს თან, ჯობია სახლში დავტოვო
-ჩავიაროთ და ავიღოთ, რა პრობლემაა-ყველა გზა რომმ მომიჭრა დავთანხმდი.
დათამ მანქანით ჩაგვიყავანა სახლში და გადასვლილსას მოულოდნელად თათოს მიპატიჟებაც მიიღო
-დათუ წამო- ცალი ხელით მე მებღაუჭებოდა და ცალით თათას უხმობდა.
-აქ დაგელოდები პატარავ-ღიმილთ აკოცა გამოწვდილ ხელის გულზე.
-გამეპარები-ტუჩები სატირლად დაბრიცა და მეც წამს გამინათდა გონება.
-წამოდით რა, დედას რამე გემრიელი ექნება - გავიკრიჭე მე და თეძოზე შემომჯდარი თათო უკეთ შემოვისვი
-ოო, ნინო დეიდას გემრიელობებს რა ჯობია, გადავედით-უცებ გადმოსკუპდა გაბო და დანარჩენებიც გადმოყვნენ.
დათამ უცებ ამართვა ხელებიდან თათო და სადარბაზოშიც შევედით.
-დე-როგორც კი კარი შევაღე ძახილს მოვყევი
-ჰოუ-მოგვეგება დედაც ღიმილით- გამარჯობა ბავშვებო
-ი, როგორ ხარ- ნანო წამს მოეხვია დედას და მას გაბომაც რა თქმა უნდა მიბაძა. დათამ გულწრფელად გაუღიმა და გვერდით ამომიდგა
-გეპატიღებით ნაყინის ტორტზე
რა თქმა უნდა, ნინო ყოველთვის ყველაფრისთვის მზადაა
მაშინ მივხვდი ცოტა რთულად რომ მქონდა დაქმე, მაგიდასთან დასხდომისას თათომ, რომ განაცხადა დათუსთან მინდაო და ვერაფრით რომ ვერ ავაწიწკნეთ.
დათაც ღიმილით გვთხოვდა-იყოს რაა
ტორტის შემდეგ თათოს ჩანათა გავუმზადე და დათას სახლში წავედით.
იქ მისულებნს არავინ დაგვხვდა.
-მხოლოდ ჩვენ ვიქნებით-ვკითხე დათას.
-ჰო, რა... ჩვენთვის ვიყოთ- თათოს დაუკოცნა კვლავ ლოყები და მასთან ერთად დივანზე დაეშვა.
ტერასაზე ვისხედით, ყავას ვსვადით და სხვადასხვა თემებზე ვსაუბრობდით დაბალი მუსიკის ფონზე.
-პელო- დაბალ ხმაზე დამიძახა დათამ.
მისკენ რომ გავიხედე საოცარი სურათი დამხვდა. დათას მკერდზე მშვიდად ფშვინავდა თათო.
-წამოდი,ჩემს ოთხაში შევიყავანოთ. ფრთხილად წამოდგა ფეხზე და სახლისაკენ დაიძრა. მეც ღიმილმოუშორებლად მივყვებოდი უკან.
ერთ-ერთი ოთახის კარი შეაღო და თავი ჭაობისფერ ოთახში ამოვყავი.
ჩემი საყვარელი ფერი.
ფრთხილად დააწვინა თათო საწოლზე და პლედი მიაფარა. მოულოდნელად ტუჩები შუბლზე მიაკრო და გავიყინე.
უნებლიედ ამეტირა.
სწორედ ამ დროს მობრუნდა ჩემკენ და ჩემი ცრემლების დანახვისას სახეზე ღიმილი გაუქრა.
- რა ხდება?-მიჩურჩულა და სახეზე ხელი მომისვა.
-არაფერი, მე უბრალოდ...- ვერაფრის თქმას ვეღარ ვახერხებდი, უბრალოდ ტირილი ღიმილმა შეცვალა.
ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ცერა თითებით ცრემლები მომწმინდა.
-გულჩილი საყვარელი პელო- შუბლზე მაკოცა და მკერდზე მიმიხუტა
შიშით მოვხვიე ხელები, ნელა, ფრთხილად.
მეშინოდა, არ გამქრალიყო.
ოთახიდან გამოსულები, სამზარეულოში შევედით წვენისთვის.
დახლზე შემომჯდარი დათა თავისებურად მიყურებდა, მე კი დავფრინავდი.
-წავიდეთ?- მაცივრიდან წვენი გამოვიღე და მას გავხედე.
წვენი ხელიდან გამომართვა და მისკენ ახლოს მიმწია.
ხელი დამიტყაპუნა, რათა მის გვერდით დავმჯდარიყავი.
მისი ღიმილი მაჰიპნოზებდა.
დავჯექი.
-მომიყევი რამე შენზე- ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია და ჯერ კიდევ მის ხელებში მოქცეულ ჩემს ხელს ფერება დაუწყო
-ჰმ...უბრალო გოგო ვარ არაფრით გამორჩეული, ძალიან უბრალოდ, ხანდახან მგონია იმდენად უბრალოდც კი რომმ მალე საერთოდ გავქრები. ჩემი მთავარი მიზანი თათოა და მისი მომავალი.მეოცნებე ვარ ძალიან. იმდენად მიყვარს ოცნება რომ საზღვრებს ვერ ვხვდები. მეშინია მარტოობის და კიდევ უფრო მეტად ტკივილის.მშიშარა ვარ ძალიან.ღალატის მეშინია, მიყვარს წერა და ხატვა, გართობა და ჩემი გაბო და ნანო-ღიმილით გადავხედე მას.ისიც იღიმოდა-და შენ?
-მეც ჩვეულებრივი ბიჭი ვარ. მყავს პატარა ძმა, 5 წლის, თათოზე როი წლითაა რა დიდი. იო ჰქვია. ჩემი სასწაულია. ასე თუ ისე კარგი ცხოვრება მაქვს.ვსწავლობ, მუშაობის დაწყებას ვაპირებ.ოცნებების რეალობად ქცევა მიყვარს. ვეწევი და მაკას ვაჭედინებ. უჭმელი ვარ, კი მეტყობა-სასაცილოდ აიქნია ხელები-კიდე... მიყვარს ბუნება და სიმყუდროვე, კარგი მუსიკა და გართობა.
-სასიამოვნოა და დათა პირველო,შენი გაცნობა
-ჩემთვისაც პელო კანდელაკო
ცოტა ხანს ჩუმად ვისხედით, კვლავ მეფერებოდა ხელზე-იცი? დედამჩემს ძალიან მოეწონები.
-არც კი ვიცი რა უნდა გიპასუხო- უხერხული ღიმილით გავხედე
-ჯეერ არაფერი, როცა გაგაცნობ, პასუხი მერე გექნება- საფეთქელთან მაკოცა და დახლიდანჩახტა.
მეც მას მივბაძე და ხელჩქაკიდული გავყევი უკან.
ტერასაზე, ერთმანეთზე ჩახუტებული გაბო და ნანო დავლანდეთ.
-ესენი?- დაბნეულმა გამომხედა დათამ
-იმედია დააყენებენ საშველს-ფხუკუნით ვუთხარი და გზა გავაგრძედლეთ.
დათას ჯერ კიდევ არ გაეშვა ჩემთვის ხელი და ბავშვების მოპირდაპირედ დივანზე დაჯდა და მეც გვერდით მიმისვა. უხერხულად ავიწურე რაც არ გამორჩენია და ღიმილით გადმომხედა, თითები გადამისვა ხელზე. შმდეგ პლედი გადმომაფარა და ღიმილით გახედა ჩვენ შემყურე წყვილს.
დიდხანს ვილაპარაკეთ ჩვენსამომავლო გეგმებზე, ინტერესებზე.
საუბარი ჩემი ტელეფონის ხმამ გაგვაწყვეტინა.
-ჰო, დე
-პელ,რომელი საათია, აღარ მოდიხართ დე?
ახლოს მჯდომ დათას როგორც ჩანს ყველაფერი ესმოდა.
-უთხარი რა რომ თათოს სძინავს და ცოდოა, დარჩით ბარემ
-დე რას იტყვი?
-პელო სირცხვილია-დამტუქსა დედამ. უცებ ამართვა დათამ ტელეფონი.
-ნინო დეიდა, რა არის სირცხვილი კარგით რა, დარჩებიან და ხვალ მოგიყვანთ თქვენს ქალიშვილებს
ცოტა ხანს შეყოვნდა დედა და მერე როგორც იქნა დაგვთანხმდა.
გვიან თათოს ტირილის ხმა შემოგვესმა. შეშლილივით წამოვვარდი და ოთახისკენ გავიქეცი.
საწოლზე წამომჯდარიყო ჩემი თათო და პირილით მეძახდა.
-თათო-მასთან მივვარდი და ხელებში მოვიქციე ჩემი პატარა-ნუ ტირი, აქ ვარ, შენთან ვარ-ცრემლებს ვწმენდდი და სახეს ვუკოცნიდი.
-მე მეგონა ბუამ მომიპარა-ამოიტირა საყვარლად და უფრო ძლიერად მომხვია ყელზე ხელები.
გვერდით დათა მოგვიჯდა.
-დათუ, გამეპარე?- გაბუტულმა გადახედა დათას.
-არა პატარავ, ა არ ვარ? მისკენ გადაიხარა და შუბლზე აკოცა.-აღარ იტირო კაი?
მანაც საპასუხოდ თავი დაუქნია და სახე ჩემს კისერში ჩამალა.
-შენ აქ დაიძინე და მე გვერდითა ოთახში ვიქნები რამე თუ დაგჭირდათ.
-არ წახვიდე დათუ-გაეტირა უკვე კარეთან მისულს- ბუა მოვა დათუ, აქ დაიძინე-ხელებს იწვდენდა მისკენ.
დათამ მე გამომხედა, ჩემგან ელოდა პასუხს. მეც ტავი დავუქნიე და ისიც კვლავ ჩვენკენ დაიძრა.
-გაბო აქ დავიძინებთ ჩენ და შენ ხო იცი ოთახები არა?-გახედა კარში მდგომს.
ღიმილით დაუქნია გაბომ თავი და კარი გაიხურა.
-დავიძინოთ პატარავ?-ღიმილით დახედა დამალულ თათოს
-ჰო-წამში აენთი თვალები და ჩემი მკლავებიდან საწოლზე გადაბობღდა.
ერთ მხარეს მე ვეწექი და მეორე მხარეს დათა. ქალბატონს სხვადასხვა თავგადასავალის მოყოლოსას ძლივს ჩაეძინა.
-ძალიან საყვარელია
-და ეშმაკუნა- მძინარეს სახიდან თმა გადავუწიე.
-დავიძინოთ
-აჰამ
სანათი ჩააქრო და სიბნელეში ჩემი ხელი მოძებნა. ელი ჩამჭიდა, მოულოდნელად მისი ტუჩების შეხებაც ვიგრძენი და... ძლივს ამოვისუნთქე.
მე ჯერ ასე ტკბილად არ მიძინია.
დილით გაღვიძებულს აღარც დათა დამხვდა საწოლში და აღარც თათო.
მოვწესრიგდი და ოთახიდან გავედი.
სამზარეულოდან გამოდიოდა ხმაური და იქ გასულს დახლზე შემომჯდარი თათოს და ქურასთან მოფუსფუსე დათა დამხვდა,, რომელიც დიდი მონდომებით წვავდა ყიყლიყოებს.
მათ შემყურეს არაფერი მაკლდა სრული ბედნიერებისათვის,
კარში მდგარი ღიმილით ვუყურებდი და გულში ვნატრობდი, რომ ეს წუთუთები გაყინულიყო.
-პელო- გამიცინა თათომდა გამოჭერიი მეც სამზარეულოში შევედი.
თათოს ლოყები დავუკოცნე
-დილა მშვიდობისა-ღიმილით მივესალმე დათას.
-დათუსაც აკოცე-დამტუქსა თათომ და მეც თვალებგაფართოვებულმა გავხედე ჭინკას შემდეგ კი დათას,რომელიც სასაცილოდ ირტყამდა საჩვენებელ თითს ლოყაზე.
მივუახლოვდი და მართლაც ვაკოცე ლოყაზე ჩემს დათას.
დანარჩენი ყიყლიყოები მე შევწვი და მალე ნანო და გაბოც გამოჩნდნენ. ერთად ვისაუზმეთ, შემდეგ კი დათამ სახლში წაგვიყავანა.
ჯერ ბავშვები დავტოვეთ, ბოლოს კი ჩვენ მოვრჩით.
-გადმომისკუპდით წინ-გადმოგვხედა დათამ და ჩვენც უმალ მის გვერდით დავიკავეთ ადგილი.-ნაყინი ვის უნდა?
-მე მე მე -ატუტუცდა თათო
-როგორ იქცევი თათო?- გაბრაზებულმა დავგტუქსე პატარა.მანაც ტუჩები დაბრიცა და შერცხვენილი ზედ ამეკრა.
დათამ ერთი დამიბღვირა და მანქანა იქვე მაღაზიასთან გააჩერა, უხმოდ გადავიდა იქედან კი კამფეტებითა და ნაყინებით დაბრუნდა.
-ეს ჩემს თათოს-პარკები კალთაში ჩაუწყო და ლოყაზე მოჩმიტა.
ქვემოდან ამომხედა ქალბატონმა, რას ვეტყოდი. მეც თავი დავუქნბია და წამში ჩაძვრა პარკში.
-მადლობა დათუ- მისკენ გადაიწია და წვერიან ლოყაზე აკოცა-მეცხვლიტა-ტუჩებზე მიიფარა ხელი
-ბოდიში პატარა ქალბატონო-სიცილით გადმოხედა დათამ.
მალევე მივედით სახლშიც.
მანქანიდან გადაედით და დათაც ჩემს ხელებში მოქცეულ ქალბატონს საეწაფა, იმდენი კოცნა სანამ არ დაიღალა.
მერე ჩემკენ გადმოიხარა და შუბლზე მაკოცა.
-ნახვამდისო დაგვიბარა და წავიდა.
მთელი დღე დავფრინავდი. თათოც გაუჩერებლად ტიტინებდა დათუზე, დათუმ ეს ქნა, დათუმ ის ქნა.
დედა კი ეშმაკურად შემომცინოდა.
შუაღამისას ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა.
გაბო იყო.
მთელ ტანში გამაცია.
-გაბო
-პელ-საოცრად ტკივილიანი იყო მისი ხმა
-ოღონდ დათა არა გაბო-ტირილი ამივარდა მაშინვე
-დათას დედა გარდაიცვალა პელ
აღარ ვიცოდი რა მეთქვა. უკვე მოთქმით ვტიროდი.
ცემ ხმაზე ნინო შემოვარდა შეშინებული
-პელო გამოგივლი და წავიდეთ კაი?
-ჰო ჰო- უცებ გავითიშე ტელეფონი და დედას ჩავეხუტე
-რა ხდება პელო
-დე, დათას დედა დე- ვტიროდი და ვერაფრით ვამბობდი სთქმელს-დათას დედა გარაიცვალა დე, ჩემი დათასი დე- სულ მთლად ვკანკალებდი და ძლიერად ვუჭერდი ხელებს დედას.
უცებ მოვეგე გონს და დედას ხელები შევუშვი.
-უნდა წავიდე დე, მასთან უნდა წავიდე-ფეხზე წამოვხტი და ჩაცმა დავიწყე.
ტირილს ვერ ვწყვეტდი. დათას სიტყვები ჩამესმოდა
"დედაჩემს მოეწონები, რომ გაგაცნობ მერე მიპასუხებ"
მალევე მოვიდა გაბრიელიც წაშლილი იყო. თელი ძალით მოვხვიე ხელები და მის მხარზე ავტირდი.
საოცრად გაიწელა თბილისის გზა.
სიკვდილის ტოლფასი იყო ჩემთვის ასეთი დათას დანახავა.
რას არ მივცემდი, ოღონდ დათას ეს არ დამართნოდა,
კორპუსის ეზოში რომ გავჩერდით, უარესად ავტირდი და ვერ ვწყნარდებოდი. მანქანიდან ძლივს გადავედი. არ მახსოვს როგორ ავედით.
ღია კარი მახსოვს დათას სახლისა და იქედან გამომავალი ტირილის ხმა.
რატომ დათას ღმერთო, რატომ?
************************
დიდი იმედი მაქვს, რომ მოგეწონებათ და მომყვებით ამ ისტორიაზე, რომელიც ჩემთვის ბევრს ნიშნავს.
ძალიან გამახარებთ თუ თქვენსს ფიქრებს გამიზიარებთ
მუდამ თქვენი ელი <3