ლიზასთნ წვეულებაზე ვერთობოდი , განსაკუთრებით მაშინ , როცა დოლიძეს სველ თმებს და მაიკას ვხედავდი . ერთადერთი რაც იყო უცნაური დოლიძე თვალს არ მაშორებდა მთელი საღამოს განმავლობაში მიყურებდა და რაც ყველაზე გასაკვირია თბილად მიღიმოდა , ისე კი არა როგორც მანამდე , ცინიკურად , არამედ პირიქით , თბილად , ისეთი ლამაზი ღმილით რომ მინდოდა თუ არა უნებლიედ მაინც მეც მეღიმებოდა .
-მართალია იდიოტია , მაგრამ ასევე ულამაზესი ღიმილის პატრონიცაა . ხმამაღლა წარმოვთქვი.
-რა თქვი? მკითხა ანიმ .
-არა , არფერი . აფორიაქებულმა ვუპასუხე და ცოტა "სპრაიტი" დავიმატე ჭიქაში .
ჩემდა გასაკვირად ის გავაკეთე რაც აქამდე არ გამიკეთებია და არც მეგონა რომ გავაკეთებდი , მე თვითონ მივედი დოლიძესთნ...
-რას მომშტერებიხარ და მიღიმი ? მკაცრი ტონით ვკითხე მე .
-ვხედავ , არც შენ იშურებ ჩემთვის ღიმილს , ნინი .
-ბოდიში , ალბათ ზედმეტი მომივიდა , არ უნდა გადამესხა შენთვის "სპრაიტი" თავზე ლუკა .
-არაუშავს , ხომ ვიცნომ ჩემს თვს არა ?! ვიცი , როგორი იდიოტიც ვარ ზოგჯერ , ასე რომ ალბატ მეტსაც ვიმსახურებდი .
-იცი რაა?! გეთნხმები...
-რაზე ? გაგვირვებით მკითხა .
-რომ მეტს იმსახურებდი , იდიოტი ხარ და მე რომ გიჟი ვარ მაგაშიც გეთანხმები . გამეცინა და თავი დაბლა დავხარე .
-კარგია რომ მეთანხმები . აღიარება უკვე ნახევარი საქმეა ; ესე იგი ჩვენ ნახევარი გზა უკვე გავიარეთ .

არ ვიცი როგორ ავხსნა მაგრამ , ამ სიტყვებზე გული გამითბა . "ჩვენ"-გულჩი ჩამრჩა მისი ნათქვამი ეს სიტყვა , მისი ნათქვამი სულ სხვანაირად ჟღერდა ...

გამეღიმა და თალებში ჩვხედე .
-კარგი ნახვამდის ... უნდა წავიდე უკვე გვიანია .
-მოიცა , გაგაცილებ . ჭიქა დადო და კარი გამიღო .
-ანის დავემშვიდობები და წავიდეთ .
-კარგი , გელი . მითხრა და გამიღიმა .

-ანი , წავედი მე , გაკოცე აბა ; ხვალამდეეე ...
-კარგი , სახლში რომ მიხვალ მომწერე .
-OKAY . მივაძახე სიცილით .

-აი მეც მოვედი .ვუთხარი ლუკას .
რა უცნაურია დოლიძეს ან იდიოტს რომ აღარ ვეძახი და მისთვისაც რომ ნინი ვარ და არა გიჟი როგორც მანამდე .
ამის გაფიქრებისას ჩამეცინა და კარიდან გავედი , ისიც უკან მომყვა .
მთელი გზა უხმოდ გავიარეთ .
-აი უკვე მოვედით ;უცნაური სევდიანი ხმით დავარღვიე სიჩუმე .
-გასაგებია . ღიმილით მიპასუხა მან .

შევხედე და დავინახე როგორ ეხამებოდა მისი ნაცრისფერი "ნიუბალანსები' მის ნაცრისფერ მაიკას და როგორ წევდნენ ისინი შავ ჯინსის შარვალს წინა პლანზე . მისი რბილი ნაცრისფერი , ლურჯში გადასული თვალები მატყვევებდა , მინდოდა კიდევ დიდი ხანი ვმდგარიყავით ესე , მაგრამ უცბად გამოვერკვიე ფიქრებიდან დავემშვიდობე და შევტრიალდი , თუმცა მისმა დაძახილმა შემაჩერა და მომაბრუნა .
-ნინი , იქნებ სადმე გავისეირნოთ ხვალ ?! მკითხა და ნაზად ჩაიღიმა ; აი ზუსტად ისე მთელი საღამო როგორც მიღიმოდა .

-არ ვცი , ვნახოტ. აგრესიულად ვუპასუხე , გავტრიალდი , შევჩერდი :იქნებ დავთნხმდემეთქი , მაგრამ ფეხი გადავადგი , ნაბიჯს ავუჩქარე და სახლში ავირბინე .

შევაღე თუ არა კარი დედა დამხვდა თავისი უაზრო კითხვებითდა ფრაზებით ; როგორ მომბეზრდა , დამღალა იმ ფაქტმა , რომ ჯერ კიდევ მავშვი ვგონივარ . უკვე 15 წლის ვარ და მაქვს უფლება მქონდეს ჩემი ცხოვრება .
გვერძე ჩავუარე ისე , რომ არაფერი ვუთხარი და ჩემს ოთახში შევაბიჟე . ანის მივწერე და მობილური საწოლზე დავაგდე და მეც გვერძე მივეგდე .

ვფიქრობდი , ვფიქრობდი , მაგრამ ვერაფერი მოვიფიქრე ; უბრალოდ ვიწექი და ჭერზე ერთ წერტილს ვუყურებდი . ლუკა , ლუკა დოლიძე ; იქნებ დავთანხმდე და გავისეირნოთ , მაგრამ მგონი რომ ეს კარგი აზრი არ უნდა იყოს .დღეს ის შევამჩნიე ჩემში რაც არასდროს შემიმჩნევია , ვუყურებდი მას და არ ვფიქრობდი , რომ ეს ის ლუკა დოლიძე იყო რომელიც ამპარტავნობით , ცინიკოსობით და იდიოტიზმით გამოირჩევა ; არა , ეს ის ლუკა დოლიძე იყო რომელიც მშვიდი და თბილია .
რაც ყველაზე მეტად გასაკვირია მე მომწონს მისი ორივე მხარე ; მე მომწონს ცინიკური და თბილი ლუკა დოლიძე .
ოღონდაც სანამ რამეს გავაკეთებ კარგად უნდა დავფიქრდე და დავრწმუნდე , რომ ეს ცინიკური და თბილი ლუკა დოლიძე გულს არ მატკენს .
აი ასე ამაზე ფიქრში ჩამეძინა . დილით დედამ გამაღვიძა , წამიკითხა ლექცია რომ ტანსაცმლით არ უნდა მეძინოს და აუცილებლად უნდა ვიწვე საწოლში და არა საწოლზე , აი ამ დროს კი მე ის შევაჩერე და უკვე დაგროვილი , დიდი ხნსი დაგროვილი სიტყვები ვაჯახე :
-დედა , შემეშვი , არ ვარ 2წლის და როგორღაც გავარკვე როგორ უნდა მეძინოს . უკვე აღარ იცი რაზე მომცე შენიშვნა და სისულელებზე მელაპარაკები . არ არის აუცილებებლი მაკონტროლო , უკვე დიდი ვარ , მართლია არა შენხელა და არ ვიცი იმდენი რამდენიც შენ მაგრამ , საკმარისი ცოდნა და დამოუკიდებლობა გამაჩნია , რომ ჩემს თავს მივხედო ...
არ გეწყინოს მაგრამ დამღალა შენმა კონტროლმა და სწავლებამ , უკვე ზედმეტად მაკონტროლებ ... იცი? შენს გარეშეც ვიცი , რომ სწავლა აუცილებელია , მაგრამ ჯერ კიდევ ყველაფერი წინ მაქვს და არ მინდა რაიმე გამოვტოვო , ვერთობი , მიხარია , მეგობარი მყავს და შენ ცდილობ რომ ეს ჩმიშხამო ? ძლივს ცხოვრებაში ერთხელ ბედნიერი ვარ , რომ ახალ სკოლაში გადმოვედი , ნელ-ნელა ყველაფერი ლაგდება , ხოდა გთხოვ ნუ მაკრიტიკებ და გიხაროდეს , რომ შენი შვილი ბედნიერია .ეს ვთქვი , ამოვისუნთქე და მის პასუხს დაველოდე , მაგრამ ჩემს და გასაკვირად პასუხად უზარმაზარი ტექსტი არ მიმიღია.
-კარგი . თქვა , ნამცხვრის ნაჭერი მომაწოდა , ლოაზე მაკოცა და გამიღიმა.
მეც გავუღიმე , კარისკენ წავედი , გავაღე და სკოლისკენ ავიღე გეზი .
შევედი თუ არა სკოლაში ანი მომვარდა :
-აბა ? გაგაცილა? რაო? რა გითხრა ?! მომაყარა ისე რომ ძლივს სუნთქავდა , მორბოდა , რომ ჩემთვის დაკითხვა მოეწყო .
მე გამეცინა და ვუპასუხე ;
-არაფერი ანი , გამაცილა დავემშვიდობე და სახლში ავედი .
-ააა , კარგი , გასაგებიააა . წამო მაშინ კლასში , თორემ ქართული მოგვკლავს .

კლასისკენ მიმავალს , როცა ანი უკვე კლასში შევარდა მე კი კარისკენ მივდიოდი შემომეჩეხა ის ; ლუკა დოლიძე .
-ვააა! შემომეჩეხე და არ წამაქციე?! - პროგრესია . ვუთხარი ცინიკურად .
-ხო ! პროგრესია , გეთანხმები. აი ეს კალამი შენ , აიღე , შენი წინა კალამი ხომ მე შევიწირე , გახსოვს?
-კი მახსოვს . ვუთხარი , გავუღიმე და გამოვართვი .
მანაც გამიღიმა და კლასისკენ წავიდა . დერეფნის იქითა ბოლოში.