დესპოტი ქმარი თავი 9
დასასრული

შემოდგომა უხვი და ბარაქიანი. ეს დრო ყველაზე მეტად მიყვარს, თავისი ტემპერატურურის ბალანსით და ნაყოფიერებით. ჩემს წინ გადაშლილ ამ თავლწარმტაც სანახაობას თვალს ვერ ვაშორებ. ზვრებად გადაჭიმული ციცქა-ცოლიკაური, საღამოს ბინბუნდში მის მტევნებს რომ ჩრდილი დასდებია მაგრამ ალაგ-ალაგ მაინც ქარვისფრად ბრჭვიალებს და დასაკრეფად გიხმობს. სიმწვანე აღარ იქრძნობა მაგრამ საოცრად ოქროსფერია ყველაფერი. ცაზე ალაგ-ალაგ ღრუბლის ნაფლეთები მზის ჩასვლისას რომ მოწითალო ფერს იღებს. მზეც საცაა დაგვტოვებს და ჩემს წინ რომ დიდი მთაა იქ დამემალება. ამ ზღაპრული გარემოს და სიმყუდროვეს ოდნავ სუსხშემოპარული ნიავი მიშლის, მაგრამ ჯიუტად ვდგავარ და გავყურებ პეიზაჟს. ამ დროს ადამიანს გინდება ნიჭი გქონდეს რომ ეს სილამაზე რაღაც ფორმით გადმოსცე და შეინახო.
ხუთი წელია უკვე ვცდილობ ჩვენი დიდი ოჯახიოს სიმყარის ბალანსი არ დაირღვეს. მინდა მეტი სიმშვიდე და სითბო მგონდეს გარშემო. ჩემი მშვიდი და დამთმობი ხასიათი, გიორგის ფეთქებადი და უპროგნოზო ქცევები. აი მთელი ჩვენი ოჯახის ხვავი და ბარაქა. მის დაპირებებს რომ არ გამანერვიულებდა და გამოისყიდდა განვლილ წლებს ვერ გეტყვი რომ პირნათლად ასრულებს, მაგრამ მაინც ერთიანობაში შევძელით ნორმალური ოჯახი გვქონდეს. ჩვენი 4 წლის ნინია კი ჩვენი ცხოვრების ყველაზე დიდი განძი და შენაძენია. ერთადერთი არსება მთელს დედამიწის გულზე რომელსაც გიორგის დამორჩილება შეუძლია. მასთან ყველაზე გახსნილი და ბავშვურია. ხშირად როცა მამა-შვილს შევცქერი არ მჯერა რომ ეს გიორგია. ამბობს როცა ნინიას თავლებში ჩავხედავ ჩემი სიტყვები „ეს არსება უნდა მოიშორო“ ჩამესმის და ასე მგონია მან ეს იცის, ისეთი დანაშაულის გრძნობა მიპყროვს რომ მანგრევს. მგონი სწორედ ეს არის მიზეზი რომ ეს კნოპკა ამხელა კაცს თავის ჭკუაზე ათამაშებს. მამას ნებიერა სინამდვიელში ძალიან კარგი და დამჯერი გოგოა. ჩვილიც კი საოცარი ბავშვი იყო. თუ არ ჩავთვით რამოდენიმეჯერ სიცხისგან გაჭირვეულებას, საერთო ჯამში ძალიან წყნარი და უპრობლემო ბავშვია. ახლა სოფელში ვართ. იქ სადაც გიორგი გაიზარდა, რთველი აქვთ და ჩვენც ვესტუმრეთ, უფრო მე და გიორგი ჩამოვედით თორე ნინიმ და ძაძამ მთელი ზაფხული ბებო-ბაბუსთან გაატარეს. ახლაც დიდი ცელქობის შემდეგ დაღლის დიდი ნინოს მკლავებში დაეძინა. გიორგი და ჩემი მამათილი წინა წლის ღვინოს აჭაშნიკებენ ბუხართან . აი რაზე ვოცნებობდი, ჩემი ტკბილი და თბილი ოჯახი. ყველა ჯანმრთელი და ბედნიერი. გიო უკვე 2 წელია აღარა მინისტრი. ამბობს ყველაფერი სანდი კაცს ჩავაბარე ქვეყნაო. ის სანდო კაცი კი ბატონი ირაკლი გახლავთ. ირაკლიმ და ხუდადამ ძალიან იყოჩაღეს და 2 წლის ბიჭი ყავთ. თითქოს თავისი თავის კონტროლიც ისწავლეს, ისე ფიცხები აღარ არიან და სახლსაც აღარ იმხობენ თავზე. ბატონი ირაკლი ცოტა მუსუსი გამოდგა მაგრამ როგორღაც ახერხებს მისის ცოლი მის დაშოშმინებას. დარო უკვე დიდი გოგოა 12 წლის. ძალიან ლამაზი და ჭკვიანი, ასევე საკვირველად წყნარი და უპრეტენზიო, საკვირველადო იმიტომ ვამბობ რომ როგორ შეიძლება ორ სტიქიურ მოვლენას ასეთი შვილი ყავდეს? მზეჭაბუკი სახელად დავითი ოოო.. ეგ ცალკე თემა.. ნამდვილად ამართლებს ირაკლის და ხუდადას შვილის სტატუს. ეგ ბავშვი ცალკე აღებული მოვლენა რომელიც არ იღლება, არ ძინავს, არ ჭამს და საერთოდ როგორ აქ ეს ამდენი ენერგია მიკვირს. ხვალ ამ ტკბილ ოჯახსაც ველოდები. კიდე ჩემი თავმოუბმელი დაქალი უნდა ჩამობრძანდეს თავის უსტატუსო მეორე ნახევართან ერთად. გათხოვებაზე ვერ დავითანხმეთ, ერთად ცხოვრებაზეც არ თანხმდება, ბავშვის გაჩენაზე ზედმეტია ლაპარაკი და აი ასე ვაჟკაცურად უძლებს გიგო მის ჭირვეულობას. ხომ არ მოვიტაცებ ამხელა ქალსო.. ხუმროს ხშირად გიგო. თათას რომ კითხო ძნელია ამ ასაკში გადადგა ნაბიჯი რომელიც მთელ მის ცხოვრებას შეცვლის. მაგრამ ამ ბოლო დროს მგონი დაყარა ფარ-ხმალი და ისე აღარ გვეჩხუბება.. 36 წლის ქალს ბავშვი აღარ გაგიჩნდებათქო ვატყუებ მაგრამ ბღვერვით მპასუხობს -შენ ნუ გავიწყდება ჩემი პროფესიაო.
მე საავადმყოფოს მთავარი ექიმის სტატუსი მიჭირავს უკვე 2 წელის, დიმიტრი ექიმი პენსიაში გავიდა და ღირსეული შემცვლელი დატოვა ჩემი სახით. ახლა უფო ცოტა დრო მრჩემა ჩემი ქმარ-შვილისთვის. ჩემზე ამბობენ რომ ძალიან მკაცრი ვარ. მგონი ზედმეტსახელიც კი მაქვს „ქოფაკი“. ამდენი წელი გიოს გვერდით ცხოვრებამ მასწავლა რომ დრო ძვირფასია და ფუჭად არ უნდა გაფლანგო, მითუმეტეს ყავის სმაში და გაუთავებელ ლაქლაქში. ამას ვერ ვეგუები და ჩემი მედდების რისხვის ობიექტი ვარ ფარულად.
გიო რაც სამინისტროდან წამოვიდა ღვინის ბიზნესი წამოიწყო. ახლა უფრო მეტი დრო აქვს. უფრო თავისუფალიცა და მე საყვედურებით მავსებს. რომ სულ დაღლილს არაფრის თავი მაქვს. ჩემი 46 წლის ქმარი კვლავ ფორმაშია... თავისი ველური გამოვლინებებით. ძალიან უნადა კიდევ ერთი შვილი მაგრამ მე ვარ უარზე. მიზეზი არ მელევა და მას კი საბუზღუნო.. ბაბუა უნდა დამიძახოს მაინდამაინც ბავშვმაოო? მე კი ამაზე საოცრად ვხალისობ. მაგას რა დააბერებს 60 წლისაც კი დაუკმაყოფილებელი იდიოტი იქნება.. ჩემი დედამთილ-მამათილი საოცარი ხალხია, ცდილობენ ყველანაირად ხელი შეგვიწყონ და რაც კი შეუძლიათ პრობლემები აგვარიდონ.
ნინი მამასავით უჭმელი და ძალიან გამხდარი ბავშვია. ისეთი სიფრიფანა და გამჭვირვალეა გული მიკვდება რომ ვუყურებ. შეუძლია მთელი დღე არაფერი ჭამოს და თუ ერთი ლუკმა მაინც გადაყლაპა ნინო ბებოს ლამის საზეიმი საღამო აქვს. გიორგის ვენახების დიდი ნაწილი სწორედ სოფელში აქვს ამიტომ კვირა არ გავა რომ არ მოუწიოს წასვლა, ამიტომ მამა შვილი თითქმის სულ გზაშია. ჩემი დატოვება უჭირს თორემ ალბათ იქ გადასახლდებოდნენ.. ამ ბოლო დროს ჩემს ძვირფას მეორე ნახევარს ეჭვიანობის პატარა ნაპერწკალი შევამჩნიე. ერთ-ერთის მიზეზი ჩემი ახალი თანამშრომელი. კარდიოლოგი შოთა ფაღავა გახდა. არ ვიცი რა დაინახა მასში ასეთი მაგრამ რამოდენიმეჯერ სამსახურში მეწვია გაუფრთხილებლად თანაც უმიზეზოდ. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და ვკითხე თუ რა იყო მისი უცნაური ქცევის მიზეზი. არ დაუმალავს მითხრა რომ არ მოსწონს იმ ბიჭის თვალები როგორ მიმზერენ. სასაცილოდ არ მეყო მისი სიტყვები და ყურედღება არც მიმიქცევია. არადა თურმე უნდა მიაქციო. ჩემს კაბინეტში იმატა ყვავილების და ძვირფასი საჩუქრების რიცხვმა. რომლების უკანვე წარმატებით იგზავნებოდა ადრესატთან. ამ ფაქტს ერთხელაც გიორგი შეესწრო, იქ ამბავი დატრიალდა შოთას მგონი იქით დასჭირდეს ცოტა ხნით კარდიოლოგი, ქირურგი და ტრავმატოლოგი. იმ ღამეს ჩემზე შემომწყრალმა ხელი დაავლო ნინიას და სოფელს მიაშურა. ვიფიქრე გადაუვლის წყენა და ჩამოვათქო მაგრამ 5 დღე რომ გავიდა და ერთხელაც არ დარეკა, მხოლოდ ნინო და თამაზი მირეკავდნენ ამბის საკითხავად და ნინიას დასალაპარაკებლად. სოფელში ჩავადექი. ერთი კვირის წვერგაუპარსავი, გაბურძგნულ და ქიმიკატებში ამოთხვრილი ჩემი ქმრის დანახვაზე გული მიმეწურა. ზურგი მაქცია და ვენახში გაუჩინარდა. გვიან საღამოს დაბრუნებულს შერცხვა მშობვლების და სხვა გზა რომ არ დარჩა ოთახში შემოვიდა დასაძინებლად. პლედს ხელი დაავლო, ძირს დააფინა და იქ მოთავსდა ისე გავბრაზდი ცეცხლი წამეკიდა, მეც ავდექი და გვერდში მივუწექი იატაკზე.
- რა პატარა ბავშვივით იბუტები?
- ...................
- გიორგი დამუნჯდი?
- .....................
- კარგი ხო დამნაშავე ვარ უნდა დამეჯერებინა შენთვის, გამეცი ახლა ხმა.. ზემოდან დავაცქერდი.
- თვალები ჭერს გაუსწორა და ერთ წერტილს ბურღავდა.
- არ გამცემ ხო ხმას? კარგი ნუ გამცემ.. წამოვჯექი და რომ უნდა წამოვმდგარიყავი მაშინ მეცა და იატაკზე გამაკრა.
- მეტკინა ხერხემალი იდიოტო.
- ახლა ხელები გამიკავა და თავს ზემოთ ერთ ხელში მოიქცია.
- ხელები.. ამოვიწკმუტუნე..
- კიდევ რა გეტკინათ ქალბატონო მეუღლევს? როგორც იქნა ხმა ამოიღო..
- მენჯის ძვალი რომელზეც შენს ტორს მიჭერ? თუ გამიშვებ დამავალებ.
- კიდევ ?
- შენი თავი ხო არაფერს მიარტყი? გამიშვი ხელი.. ჩემი ჭკუით გავიბრძოლე მაგრამ არც კი შერხეულა. მეტკინა ხელები გამიშვი გთხოვ.. ცრემლები წამომცვივდა
- კარგი ხო რა იყო გეხუმრე. ხელი შემიშვა და წელზე მომხვია, მომენატრე ალქაჯო ყურში მიჩურჩულა და იქვე მაკოცა. შენ?
- რომ მომენატრეთ იმიტომ გეახელით თქვენო მათალკეთილშობილებავ.
- მოდი ჩემთან, ზურგზე გადატრიალდა და მე ზემოდან მომიქცია... ამ დროს კარები იღება და ნინია შემორბის, ჯერ გაოცებული გვიყურებდა. მერე გაიგო რომ ვთამაშობდით, კერძოდ ვჭიდაობდით და მეორე დღეს ყველას ვინც კი ხვდებოდა უყვებოდა როგორ ჭიდაობენ მისი დედიკო და მამიკო და მე სირცხვილით სად წავსულიყავი აღარ ვიცოდი.
ჩემი მხრიდანაც იყო პატარ პატარა ეჭვიანობის სცენები მაგრამ მნიშვნელოვანი და დასამახსოვრებელი არაფერი. ასე ვაქციე მოსიყვარულე ქმრად, მზრუნველ მამად და შეუცვლელ პარტნიორად ეს მრავალ ცდა გამოვლილი კაცი. თუმცა შეუცვლელი პარტნიორი მანამდეც იყო.. ერთხელ ხუდადას დაროს ერთი მისი თანაკლასელი მოსწონდა, დედას ვერ გაუბედა და რაღაც მკითხა თაყვანისმცემელთან დაკავშირებით. ამ ფაქტს თათა შეესწრო და დაროს გამოსძახა, მაგან შვილო 17 წლის ასაკში რომ ნახა ის კაცი ყავს ახლაც და თუ რამე გაინტერესებს აქ ვარ ექსპერტიო.. მაშინ იმდენი ვიცინე.. გიჟია ეს გოგოთქო რომ ვამბობ არ ჯერა არავის.
უკნიდან ორი დიდი ხელი მეხვევა პლედთან ერთად. ვთბები და ვივსები.. როცა ჩემთან ერთადა მაშინ ვმთლიანდები.. ისე გატეხილი ჭურჭელივით ვარ.
- აქ რას აკეთებ? არ გცივა?
- ცოტა შემცივდა სახეს ვაბრუნებ და ლოყაზე ვკიცნი. წვერი მჭხვლეტს ტუჩებზე და ცხვირზე, არ გინდა ეს წვერი გაიპარსო? იკაწრები ზღარბივით.. ვბუზღუნებ.
- ჯინაზე ლოყას მისმევს ლოყაზე. ასე კარგია?
- პატარა ბიჭივით ცელქობ.
- ხო?
- ხო...
- კარგი მაშინ თუ მე პატარა ბიჭი ვარ და ჭკუაც არ მომეკითხება. „ზნაჩიტ“ ყველაფრის უფლება მაგვს მოდი აქ... უნდა მოგიტაცო. სწრაფად მაბრუნებს, ფეხებში ხელს მკიდებს და მის ბეჭზე ვარ გადაკიდებული ხურჯინივით, ვერ გავიაზრე რა მოხდა..
- ნინიოოო გაჰყვირის
- რა გაყვირებს ამ ღამეში სირცხვილია, აივნიდან გამოსძახა დედამ
- მე და თაია ამაღამ არ მოვალთ
- სად მიდიხართ?
გზაში დაგვეწია უკვე ხმა. ამაზე პასუხი აღარ გაუცია. ერთი ორჯერ მაგრად მოვცხე საჯდომე, პასუხად მეც იგივე მივიღე. რასაც თავლთახედვით აღვიქვან ვენახის შაკებს შორის უნდა მივდიოდეთ. ასე 10 წუთი მატარა. ჭრიალით გააღო რაღაცის კარი და ძირს დამსვა. თავი ძვლისვ შევიკავე რომ არ წავქცეულიყავი და როცა თვალთახედვის არეალი გაიწმინდა....
- სად ვართ? რა არის ეს გიორგი? რა გვინდა აქ ამ თავლაში?
- უნდა დაგტოვო. გარედან ჩაგკეტო.
- ხო არ გადაირიე. თავლები მიფართოვდება მე..
- რა ყველაფრის გჯერა..... უკან ბრუნდება და კარებს შიგნიდან ურდულით კეტავს. გარედან მთვარის შუქი აღწევს პატარა სარკმელში, ოდნავ ვხედავ მის სილუეტს, ჩემსკენ მოემართება ჩემს წინ დგება, მიყურებს, თამას მიშლის, პლედს მხსნის და ძირს აფენს. მერე ისევ ჩემთან ბრუნდება და მუცელზე მის ხელებს ვგრძნობ. ნელა დასრიალებს, მაისურს ექაჩება, მაღლა წევს და მხდის. პლედზე მაწვენდა ცემს ზემოდან ექცევა, ლავიწის ძვალზე მკოცნის, მერე მკერდის ღარის გავლით მუცელზე ჩადის, თან ერთი ხელით ზედა საცვალს მიხსნის და მაშორებს. შარვლის სათავეს ხსნის და შარვალიც დანარჩენების გზას მიყვაბა, ჭიპის ქვემოთ ბიკინის ხაზთან მკოცნის, მერებიკინის სათავეს ოდნავ ქაჩავს იქვე მიტოვებს კოცნას. ფეხზე ხელს ასრიალებს, საჯდომამდე ადის და მაგრად მიჭერს ხელს, ვერ შეკავებული კვნესა მხდება ბაგეებიდან. ამით უფრო გახელებული, ბარძაყის შიგნითა მხრიდან მკოცნის და მერე ოდნავ მკბენს, მეც განცდილი სიამოვნებისგან და მომატებული გრძნობებისგ ფეხები მიჭიმება, კოცნები ფეხებზე გრძელდება.. უკვე აღარ შემიძლაი..
- ნუ მაწვალებ.. სასოწარკვეთილს მხდება ...
ნელი მოძრაობით ბიკინის მაშორდება, მისი თითები კი შემს შეშლას ცდილობენ, კონტროლს ვკარგავ პერანგის ღილებს რომ ვერ ვხსნი ვქაჩავ და ერთი მეორის მიყოლებით აწყდება, მერე შარვალს ვეტაკები და მისგან სწრაფად ვანთავისუფლებ.. თითები ისევ განაგრძობენ ჩემს აღგზნებას.. მგონი ხვდება რომ შეიძლება გული გამისკდეს და უხეში ბიძგით ჩემში შემოდის, სიამოვნების ბურთი რომელიც ჭიპის ქვეში გროვდება, სკდება და მთელს ორგანიზმში სიამოვნებისგან მაკანკალებს, თავლები მეხუჭება და ქვედა ტუჩს ისეთი ძალით ვკბენ, სისხლი ჟონავს. ჩემი ტუჩებს მხსნელად ისევ გიო ევლინება და გონების დაკარგვამდე მკოცნსი თან არ ჩერდება და უფრო მომთხოვნი ხდება. 1. 2. 3. და ჩემს მკერდზე ღონემიხდილის ესვენება. ძალა წართმეულს მეძინება.
ზურგზე ხელების თამაში მაღვიძებს, თითქოს ჩემი ხერხემლის მალებს ითვლიდეს. თვალს ვახელ და თავს მისკენ ვაბრუნებს. აბრჭყვიალებული თვალებით მიყურებს.
- ძალიან გამხდარი ხარ.. ასეთი არ მახსოვხარ. აი ყველა ნეკნი გეტყობა, ხანდახან მეშინია რამე არ დაგიშაო. მეუბნება და მის საქმეს აგრძელებს.
- რა იყო აღარ მოგწონვარ?
- ხო რავი, მე უფრო სავსე ქალები მომწონს. მყავს ერთი ორი შეთვალიერებული და თბილისში რომ ჩავალ დავაგემოვნებ.
- ხო და გყავდეს... ღმერთმა სიკეთეში მოგახმაროს, ვბრუნდები, თვალები ცრემლით მევსება. უნდა ავდგე და აქედან გავიდე.
- მოდი აქ ჩემო შტერო.. მაინც შტერუკად დარჩები რამდენი წელიც არ უნდა მოგემატოს. ხელს მავლებს და კალთაში მისვამს.
- გამიშვი ჩემმა ძვლებმა არ დაგაზიანონ.
- თითებს წელზე ასრიალებს და მკერდს მიკოცნის. შენ ხარ ჩემი დედოფალი.
- ეს თამაში კარგად არ დასრულდება. ხმაჩამწყდარი ვეუბნები,
- საჯდომზე მაგრად მიჭერს, ზემოთ მწევს და ისევ ჩემში შემოდის. წრიული მოძრაობით ჩემს გაგიჟებას ცდილობს, გარედან უკვე ხმაური ისმის.. ვიძაბები..
- ნუ გეშინია აქ ვერავინ შემოვა.. მეუბნება ვნებისგან გახშული ხმით.. მოდუნდი და ისიამოვნე...
- ყოველი ახალი აქტი ჩვენს შორის ერთმანეთისგან განსხვავებული და წარუშლელია.. სიამოვნება რომელიც გონებას მიბინდავს.. ენერგიას მაცლის და ასევე მავსებს.. არ ვიცი ამას რას უკეთებდნენ ციმბირში მაგრამ. საოცრად ტემპერამენტიანი რომა და წარმოუდგენლად ვნებიანი ეგ ვიცი..
ავდექი, უფრო ავლასლასდი, ჩაცმაში გიორგი დამეხმარა.. ისეთი თვალებით მიმზერდა როცა ზედა საცვალს ვიკრავდი,, ვეცოდები თორე კიდევ ერთ სექსზე არ იტყოდა უარს.. მოვწესრიგდი და გარეთ გამოვედით.. სახლისკენ დავიძარით უკვე პირველი საათია, ჩვენებიც ალბათ უკვე ჩამოვიდნენ ვეუბნები საეჭვოდ ჩაფიქრებულ ჩემს ქმარს.
- ჩასახვის საწინააღმდეგო დალიე გუშინ? მეკითხება და თვალებდაწვრილებული.
- თავში უროს რომ ჩაგარტყავენ იმის ტოლფასია ეს კითხვა.. მახსენდება რომ არ დამილევია... ვაი მე!!
- არა.. ხმაჩამწყდარი ვეუბნები..
- მიღიმის, თავლს მიკრავს და ცერა თითს მაღლა წევს.. ოპერაცია „ბიჭი“ წარმატებით ჩატარდა. ვნახოთ რა შედეგს გამოიღებს.. იცინის გულისწავლამდე მაგრამ როცა ჩემს სახეს ხედავს ხვდება რომ თავს უნდა უშველოს და გარბის, მეც გამწარებულიც უკან მივდევ... ცხოველო ეს რა გამიკეთე. ეს როგორ ქენი შე იდიოტოო, ყველაფერი დაგეგმე არა. საზიზღარო. ასე დავრბივართ უკვე ეზოში დიდი მუხის გარშემო. უცებ 8 წყვილი დაჭყეტილი თვალი მიმზერს და დანაშაულზე წასწრებული ბავშვებივით ვიბუზებით. ირაკლის ხარხარი და მთების ექო არემარეს აყრუებს, დანარჩენებიც რომ ყვებიან მერე უკვე ყურთასემენაც აღარა.. ნინია ჩვენსკენ მორბის და მამამისის ფეხებზე ეხვევა.
- - სად იყავით?
- დედა მყავდა სპეც ოპერაციაზე. მთელი სერიოზულობით ეუბნება გიორგი და ამაზე უფრო მეტად ხარხარებს ირაკლი.
- სპეც სად? ეგ რააა? მეც მინდა.. აფახულებს მწვანე თავლებს
- შენთვის არ შეიძლება პატარა.. მაგას მარტო დედაშენი უძლებს..სიცილს ვეღარ იკავებს გიორგი. მე გაგულისებუ და დარცხვენილი სახლისკენ ვიწევ მაგრამ დიდი ხელი წელზე თავისკენ მიზიდავს და მეხუტება. ყურში მეჩურჩულება
- კარგი მოვრჩი! ნუ ბრაზობ.. მხარზე მკოცნის. შენ ხარ ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი ბედნიერება და ამოუწურავი თავგადასავალი.
ზემოდან დანახული ჩვენი ეზო ალბათ ძალიან ლამაზია. ბედნიერი ჩემი ქმარი და ჩემი ჭინკა გოგო. მისი უსაყვარლესი მშობლები, ჩვენი მეგობრები..
მე ალბათ მეყოლება ბიჭი... ან გოგო.
თათას გათხოვდება და გიგოსთან ერთად ბედნიერი იქნება, მასაც ალბათ ეყოლება ბავშვები.
ირაკლი და ხუდადა თავის შვიელბთან ერთად იქნებიან ბედნიერები.
უსასრულოდ შევიკრიბებით ჩვენი მუხის ქვეშ მხიარულები, ბედნიერები, ლაღები და დაგიქნევთ ხელს......