-გისმენთ
-ქალბატონო ლეა კიდევ ერთი მკვლელობა-ტელეფონში ჩამძახის ახალბედა
-მისამართი მომწერე-ვუთიშავ და ბიჭებს ვუბრუნდები.
-კოდევ ერთი მკვლელობა-ფეხზე ვდგები-დამელოდეთ გამოვიცვლი-ოთახში შევდივარ და სასწრაფოთ ვიცვლი ტანზე შემდეგ კი მანქანაში ერთად ვჯდებით და მოცემულ მისამართზე მივდივართ. ისევ დივანი, ისევ უგონოდ მწოლიარე ახალგაზრდა ქალი, ისევ ლარნაკი, წერილი და ახალი ნივთი ჭიქა. გვამის დათვალიერების შემდეგ გვერდით მეზობელს მივუკაკუნე.
-გამარჯობა, ლეა ამაღლობელი პროკურორი მინდა გაგესაუბროთ თუ შეიძლება-ქვევიდან მიყურებს ახალგაზრდა ქალი და პატარა ბავშვი
-შემოდით შეშინებული ავლებს თვალს სადარბაზოს და სასწრაფოდ კეტავს კარს.
-მინდა მიამბოთ თქვენს მეზობელზე თეა ბასილაიაზე-ქალს სახე უნაღვლიანდება ლაპარაკს კი პატარა ასწრებს
-ცემი თეაკო ყელაზე მაგალი გოგოა-ქალი თვალებს უბრიალებს ისიც მალევე ჩერდება და ოთახში გადის.
-თქვენი სახელი?
-ია ლონდარიძე
-ქალბატონო ია მაინტერესებს რაიმე საეჭვო ხომ არ შეგინიშნავთ ბოლო დროს თეას ცხოვრებაში?
-იცით ერთ საღამოს შემხვდა მარკეტთან სახლამდე ერთად მოვედით სანამ ვლაააკობდით უკან იხედებოდა და თითქოს დამბრთხალი იყო-ამოისუნთქა-ვკითხე ხომ ყველაფერი რიგზეათქო მან კი დაბნეულმა მითხრა კიო.-ამ დროს სადარბაზოდან სასწაული ღრიალი შემომესმა.
-იმ ნაბი*ვარის ნამოქმედარია უეჭველი ვიცი-გაკიოდა ბიჭი მეც მალევე გაედი გარეთ და საშინელი სანახაობა დამხვდა ახალგაზრდა ბიჭი კედელზე იყო მოყრდნობილი სახე ხელებში ჩაერგა და გაცხარებით იმეორებდა ერთი და იგივეს. მივუახლოვდი.
-პროკურორი ლეა ამაღლობელი თუ შეგიძლიათ და სურვილი გაქვთ თქვენთან საუბარი მინდა თუ არადა შესაძლებელია მოგვიანებით ვისაუბროთ-ბიჭმა თავი წამოყო
-არა ახლავე მოგიყვებით ყველაფერს-ბიჭი ქვევით ჩავიყვანე და 'ბესეტკაში' დავსხედით
-თქვენი სახელი?
-გიორგი ანთიძე
-თეას ვინ ბრძანდებოდით?
-მისი შეყვარებული-თვალებიდან ცრემლები ჩამოუგორა-ერთად 4წელია ვართ, ვიყავით-გადაასწორა-თეა კლუბში გავიცანი და მის მერე ერთად მოვდოვართ ბოლო დროს ზედმეტად დაშინებული იყო....-შეისვენა-დედამ მიატოვა და 1 თვის წინ გამოჩნდა თავს როცა ვეღარ ერეოდა ფსიქოლოთან დაიწყო სიარული ლევანი ერქვა თუ არ ვცდები, პირველ ჯერზე მეც გავყევი დიდად არ გავდა ის კაცი ფსიქოლოგს ყველა სეასიდან უფრო შეშინებული გამოდიოდა ბოლო დღეები კი საერთოდ ვეღარ გვცნობდა-ტიროდა და ისე მიყვებოდა
-შეგიძლია შეისვენო
-არ მინდა უნდა მოვყვე რომ სათანადოთ დაისაჯოს მისი მკვლელი-ჯიბიდან ფურცელ ამოიღო-ეს გამომიგზავნა დილით ფოსტამ მომიტანა-ფურცელი გამომიწოდა-ველაპარაკე თვითონ გაგიჟებული იყო ვერ მცნობდა და საერთოდ ჭკუიდან გადავიდა მეგონა. ვიჩხუბეთ ტელეფონში ექიმის გამო და აღარ მიყვარხარო ჩამძახა მერე კი გამითიშა არასდროს მინახავს ასეთი არც არვის უნახავს თეა უყვარდა ყველას უკლებრივ მათ შორის მეც-ტიროდა ბიჭი და არ ვიცოდი რითი შეიძლებოდა მენუგეშებინა
-მხოლოდ ერთს გთხოვთ თეას მკვლელი იპოვეთ-მან ტირილი გააგრძელა
-შეგიძლია მითხრა ვის აბრალებდი?
-კი არა მარტო ლევანს არამედ ვიღაც ქალსაც დაახლოებით 45 წლის იქნება ქერა თმებით და ცისფერი თვალებით. რამდენჯერმე შეგვხვდა ქუჩაში ბოლოს კი ასე განაცხადა ,, შენი ჯერია ბასილაიაო" და გაქრა.
-მადლობა გიო ახლა შენ ძალიან მნიშვნელოვან ინფორმაცია მომაწოდე-წამოვდექი მასთან პოლიციის თანამშრომელი მივუშვი და ვთხოვე სახლში წაეყვანათ. ზევით ავედი ისევ და ბიჭებს შევხედე.
-მაია დეიდა 48 ბინაში ასე განაცხადა ვიღაც ქერა ქალი კითხულობდაო-მხრები აიჩეჩა
-იზა 50 ბინიდან ასე თქვა ეს ქალი ძალიან უცნაური იყოო, რომ ვკითხე შეძლებ აღწერასთქო ვერაო.-ამოვხვნეშე
-განყოფილებაში წავიდეთ-განყოფილებაში მისვლის თანავე ჩემი ჯგუფის ყველა წევრი ადგილზე დამხვდა.
-ჯერ დაკითხვაზე უნდა შევიდე ჩემს კაბინეტში კი მოამზადეთ თათბირისთვის ყველა საჭირო საბუთი თორნიკე დადვანი კი დასაკითხად გამომიყვანეთ-მაშინვე დაბზრიალდნენ მე კი თორნიკესთან შევედი
-გამარჯობა თორნიკეე-სკამზე ჩამოვჯექი
-გამარჯობა ქალბატონო პროკურორო-გამიღიმა
-მაინტერესებს ქერა ქალი ხომ არ შეგინიშნავს შენს გარშემო?
-არა მსგავსი არავინ შემინიშნავს-მხები აჩეჩა
-დარწმუნებულ ხააარ?
-კი რავი
-კარგი თუ რამე გაგახსენდება ბადრაგს უთხარი-თავი დამიკრა და მეც გავეცალე ოთახს. კაბინეტისკენ მიმავალს ერთი იდეა გამიჩნდა და მაშინვე არქივს მივაშურე. მაშინვე ვიპოვე მსგავსი საქმე და თათბირზე შევედი.
-პირველ რიგში მეგობრებო მინდა რუკაზე ვიმუშაოთ. დავიწყოთ იქიდან რომ ქუჩა სადაც მკვლელი ,ნადირობს' წერეთლის ქუჩაა. გარდაცვლილებს რაც შეეხება ოთხივე 20 დან 25 წლამდე ახლაგზარდა ქერა ცისფერთვალება გოგონები არიან. მკვლელის ხელწერა ნათელია. ის კისერში ურტყავს იარაღს და შემდეგ ,ახალი' ნარკოტიკით წამლავს, რომელოც ორგანიზმიდან 10 წუთში ქრება. ეს წარმოუდგენელიცაა მაგრამ ასეა. რაც შეეხება მკვლელს ქერა, ცისფერთვალება 45-50 წლამდე გამხდარი ქალბატონია, რომელსაც დაახლოებით მსგავსი ტრამვა აქვს მოღებული. არქივში მოვიძიე საქმე. ზუსტად 2 წლის წინ გარდაიცვალა 20 წლის გოგონა ზუსტად ამ მდგომარეობაში მაშინ მკვლელი ვერ დაიჭირეს და საქმე დაუხურავი დარჩა. არქივში წერია, რომ გარდაცვლილის დედა თამარ ვერულავა გაუჩინარდა მკვლელობიდან 6თვეში. მის ადგილსამყოფელს ვერ მიაკვლიეს. სავარაუდო მკვლელი ის არის ამას ხელს უწყობს ყველა ის სამხილი რაც ჩვენ გვაქვს. ლევან ოჩიგავა ფსიქოლოგი კი სავარაუდოდ მისი ვაჟი ირაკლო სანაიაა. ის ირაკლი რომელზეც ჩვენ თემომ მიგვანიშნა, როგრც სანდო წყარო. აი თორნიკე დადვანის საქმეს რაც შეეხება ვვარაუდობ, რომ ,,შემდეგი შენ იქნები დადვანო" დაწერილია ირაკლის მიერ, რომელიც ალბათ პირადი ცხოვრბიდან გამომდინარეობს. ახლა კი მეგობრებო სასწრაფოთ შეუდექით საქმეს. პირველ რიგში დედა-შვილი მოძებნეთ შემდეგ და წერეთლის მიმდებარე ტერიტორიაზე მსხვერპლების მსგავსი გოგონები მოძებნეთ და გააბრთხილეთ. სავარაოდოდ მკვლელობა ხვალ მოხდება რადგან საგრძნობლად ამცირებენ დროს.-მონოლოგი დავასრულე თუ არა ყველა საქმეს შეუდგა. მე ისევ თორნიკესთან ვიყავი დაკითხვაზე.
-ასე თუ ვერ ძლებ ჩემს გარეშე მითხარი და ამ ადგილის მაგივრად ყოველ დღე გნახავ-მიღიმის უტიფრად
-დადვანო საქმე საღადაოდ ნამდვილად არ არის მაინტერესებს ვინმე ირაკლი სანაიას ხომ არ იცნობ?
-კი ვიცნობდი-სახე დაებრიცა-უნივერსიტეტში ერთად ვსწავლბდით მე და იკა ჯერ ვძმაკაცობდით მერე აურია შურდა ჩემი და საბოლოოდ და გარდაეცვალა ლოლა სანაია-სახე დამალა
-ახლა ყელაფერი ნათელია-გავიღიმე-მალე თავისუფალი იქნები დადვანო-ხელი დავუქნიე და გამოვედი. მთელი ღამე ყველა უკლებრივ მუშაობდა ვაბრთხილებდით ახალგაზრდებს. დედა-შვილს გამწარებულები ვეძებდით და ნელ-ნელა კვალზეც გავდიოდით. დაახლოებით დილის 5 საათი იქნებოდა ზარი, რომ შემოვოდა განყოფილებაში და საწრაფოთ გავემზადეთ ოპერაციისთვის. სახლიდან ხმა გამოდიოდა სასწრაფოდ შევამტვრიეთ კარები და გაგიჟებულ ქალს საუბარი გავუბი. თუმცა უკვე იმაზე გვიანი იყო ვიდრე ჩვენ გვეგონა. ქალის დაუმორჩილებლობის გამო ტყვია პირდაპირ ფეხში მოხვდა. ტატო მეორე ოპერაციიდან რეკავდა ირაკლის მივაგენითო. განყოფილებაში მივედით ისევ დედა-შვილის დაკითხვა ტატომ და საბამ აიღეს საკუთარ თავზე მე კი საპიფარეშოში შევიკეტე და ბოლო ხმაზე მოვრთე ტირილი. ეს იყო მომემტი პირველად ჩემს პროფესიაში როდესაც ადამიანის გადარჩენა ვერ შევძელი. კარის ხმაზე სასწრაფოდ მოვიწმიმდე ცრემლები და სახის ჩამობანას შევუდექი.
-პროკურორო მაღალ ქუსლებზე იმედია სხვა დროს ბევრად კარგ ვითარებაში შევხვდებით-გამიღიმა
-მშვენიერი საჩუქარია ხო თავისუფლება?-გამახსემდა მისი დაბადების დღე.
-მადლობა-თავი დამიკრა და კარი გაიხურა. დაღლილმა სახლს მოვაშურე. კარები ტასომ გამიღო და ოთახამდე მიმაცილა. ორი დღე არ გამოვდიოდი ოთახიდან. არ შემეძლო ჩემს თავს ვადანაშაულებდი ყველაფერში ბოლოს ტასომ ითავა ჩემი აგდება.
-ვსო აღარ შემიძლია ასეთს გიყუროთ!-ოთახში გიჟივით შემოვარდა-დღეს საღამოს ლუკას დედაჩემთან დავტოვებ უკვე გავაცანი ერთმანეთი. ჩვენ კი კლუბში წავალთ.-ფეხზე ისე სწრაფად წამომაგდო მეთვითონ გამიკვირდა. მალევე ჩავიცვი მისი შერჩეული ტანსაცმელი და მანქანაში ჩავჯექით. ჯერ ლუკა დავტოვეთ შემდეგ კი კლუბში წავედით. თავიდან ისე გამაღიზიანა იქ ყოფნა ვერ წარმოიდგენთ შემდეგ კი ჩემი ცოტნე და აკა შევნიშნე. ტასოს ხელი ჩავკიდე და მათკენ წავიყვანე
-აბა გამოიცანი ვინ ვარ?!-თვალებზე ხელი ავაფარე ცოტნეს
-არასდროს შეიცვლები ლეაჩკა-ხელზე მკოცნის და მაგრად მოხუტებს-როგორ შეცვლილხარ ლე, როგორ მენატრებოდი შენ ხო არ იცი-მაგრად მეხუტებოდა ცოტნე
-ვაიმე ცოტნე მოშორდი რა-უკან გაწია აკამ და თვითონაც მაგრად მომეხვია
-დავიხჩვი-სუნთქვა შეკრულმა ამოვძახე
-ლეაჩკა ჩემო ლეაჩკა-ლოყაზე მაკოცა
-აბა როგორ მიდის საქმეები?-ვიკითხე მშვიდად
-რავი წამო დავსხდეთ ბიჭებთან ერთად ვართ და ტეხავს-გამიღიმა და მაგიდისკენ წამიყვანა.
-არ არსებობს-შესძახა ნიკამ-ლეაჩკა ამაღლობელი დაგვიბრუნდა? გვიკადრე?-არ ჩერდებოდა
-ნიკა რამე პრობლემა გაქვს?-ვკითხე წარბაწეულმა
-არა ქალბატონო ლეა როგორ გეკადრებათ-დამცინავად გამიღიმა-მე გავიქეცი 10 წლოს წინ და მე მივატოვე ყველა-გაჩერდი ვფიქრობ გულში
-შენთან არაფროს განხილვას არ ვაპირებ ვინც ჩემი მეგობარი იყო ყოველთვის ეტყობოდა და არც არასდროს თვლოდნენ რომ სადმე გავიქეცი შენ კი სულ ყოველთვის ჩემი დამცირების მეტს არაფერს აკეთებდი შენ მეგობარი არასდროს არ ყოფილხარ არასდროს!!! დამღალე იცი?! ბავშვობაშიც საკმაოდ დამღალე-სიმშვიდე ძლივს შევინარჩუნე
-ვერ ხვდებოდი ხო?! ახლაც ვერ ხვდები ხო?! არ მჯერა არა!-გაბრაზდა და გარეთ გავარდა
-აკა?!
-მე ნუ მიყირებ ეგრე, თვითონ გეტყვის რა-ხელები აწია
-ლეა იცი ჩემს მეგობარს ბავშვი შეეძინა და დამპატიჟა ხოდა ერთად წავიდეთ რა გთხოოვთ-საწყალ თვალები მომანათა ტასომ
-ჩვენ წავალთ-არ ვიცი ბიჭებმა რა დააშავეს მაგრამ მაინც არ ვიყავი ისე როგორც საჭირო იყო
-ტასო შენ წადი მე სახლში წავალ-ვუთხარი ტასოს
-არა რა გთხოვ მარტო არ გამიშვა-სახე დაებრიცა, საკმაოდ დიდ ხნიანი ხვეწნის შემდეგ ვაჟაზე ვიყავით. ტასომ კარზე დააკაკუნა და მაშინვე გაგვიღო ძალიან სადა და ლამაზმა გოგომ.
-იზიი-მაგრად გადაეხვია ტასო
-გამარჯობა-ცოტა უხერხულად ვიყავი თუმცა არ ვიმჩნევდი
-იზი ეს ჩემ უფროსია ნუ უკვე მეგობარი ლეა-იზიმ გამიღიმა და ხელი გამომიწოდა
-სასიამოვნოა-ვთქვი მე
-ჩემთვისაც-ისევ გამიღიმა და ბავშვის ტირილის ხმაზე სასწრაფოდ შეგვყარა სახლში. მისაღებში დაახლოებით 10 კაცამდე იჯდნენ. ერთის გარდა ყველა ბიჭი იყო.
-გაიცანი ეს თაზოა, ლუკა, ერეკლე, ანდრო, ილია, ლევანი და კატო-ყველას სახელი სათითაოდ მითხრა ტასომ
-სასიამოვნოა-ისევ ეს გაცვეთილი ფრაზა
-ჩვენთვისაც-ერთ ხმად თქვეს. მე ბავშვს მივუახლოვდი ისეთი ლამაზი იყო.
-შეიძლება ავიყვანო?!-ვკითხე იზის
-კი როგორ არა-გამიღიმა და პატარა გოგო ხელში ავიყვანე
-რა ქვია?!
-ელენე-გამიღიმა და თავის საქმეს შეუდგა. მე ვიდექი ზურგშექცევით ყველასგან აივანთან და პაწაწინა არსებას ვართობდი.
-გიხდება ბავშვი ქალბატონო პროკურორო-გაისმა ნაცნობი ხმა
-ოხ დადვანო ტკბები თავისუფლებით?!
-დიახ ქალბატონო-გამიცინა
-ეე თოკო სად ხარ მოდი დროზე რა დააწყნარე ლეო-სიცილით გამოძახა თუ არ ვცდები თაზომ
-მოვდივარ ჩემო ზესიხარულო-გაიტყლარჭა და ისე მიტრიალდა-აბა ჩემო საყვარელო რა გჭირს?!-ლეოს გვერდით მიუჯდა და ჩაეხუტა
-გადი შე პი...-მაშინვე უბრიალა თვალები კატომ
-რაო ჩემო სიცოცხლე კატო ასე გაჩუმებს ხოლმე თუ სხვა ხერხებიც აქვს?!-არ ცხრებოდა თორნიკე
-შემეშვი თუ ძმა ხარ რა!-ხელი აუქნია ლეომ
-ვაიმე ვიტირებ ახლა-არ არსებული ცრემლი მოიწმინდა თორნიკემ. ნამდვილად გამამხიარულა ამ სანახაობამ.
-გიყვარს ბავშვები ბავშვო?-ახლა მე შემომიტია თორნიკემ
-კი და ბავშვი მე კი არა შენ ხარ-შევუბღვირე მე
-ანუ მეც გიყვარვარ?-გაიკრიჭა
-შემეშვი სანამ მთელი ხარ-არ ვჩერდებოდი მეც
-ოოო როგორ შემაშინე-მოჩვენებით დაიწყო ძაგძაგი
-გაკლია შენ სერიოზულად-გვერდი ავუარე და დივანზე ჩამოვჯექი
-აბა გაგვეცანი ლეა-გამიღიმა თაზომ
-რა გაინტერესებთ?-ვკითხე მე
-რავი პროფესია, გვარი, ასაკი ნუ სტანდარტულად გაგვეცანი-მიღიმის ისევ
-ლეა ამაღლობელო, 25 წლის და პროკურორი-უცებ მივაყარე
-შვილო გყავს?-მკითხა მგონი ანდომ
-კი შეიძლება ეგრე ითქვას
-შეიძლება?-გაიმეორა ლეომ
-შეეშვით ამ გოგოს რა გაუჭირეთ საქმე?-გაბრაზდა ტასო
-ხო კაი ბოდოშით
-არა რა ბოდიში ნათლულს ვზრდი-ისევ გავუიმე. საღამომ მშვიდად ჩაიარა ტასოს იზამ თხოვა დარჩიო და მეც დავრთე ნება. სადარბაზოდან გასვლისას დადვანმა ,ბომბაჩკა' პირდაპირ ფეხებთან ამიფეთქა და შეშინებულმა მე იარაღი ამოვიღე.
-კაი რა იყო-სიცილით იგუდებოდა
-შენ ნორმალური თუ ხარ? რომ მესროლა სად მიდიოდი?-გაბრაზებას ვერ ვმალავდი
-ასე თუ ღელავ ჩემზე აღარ ვიზამ-ხელები აწია
-შემომაკვდები დადვანო-დავემუქრე მე
-ნელა ქენი-ლოყაზე მაგრად მაკოცა და წამში გაქრა. იმ საღამოს დავიფიცე, რომ დადვანს ჭკუიდან გადავივანდი რადაც არ უნდა დამჯდომოდა.


***
ბოდიშით დაგვიანებისთვის ასევე შეცდომებისთვის. დიდი იმედი მაქვს მოგწონთ.