ცხელოდა. მე გადავწყვიტე კუთვნილი შვებულებით მესარგებლა და თბილისისკენ წამოსასვლელად მოვემზადე. ნიკოლას არ უნდოდა რომ წავსულიყავი, მაგრმამ ოჯახის წევრები და მეგობრები ძალიან მენატრებოდნენ. დიდიხნის წუწუნის შემდეგ დავითანხმე და ბარგის ჩალაგებას შევუდექი. ერთი სული მქონდა ჩეს გოგოებს როდის ჩავეხუტებოდი. მათთან ერთად ვისეირნებდი და გავერთობოდი. ჩემი კომის ამბავი არავინ იცოდა, არც არავისთვისდრო ისე სწრაფად გადიოდა აღქმაც კი მიჭირდა. უკვე აგვისტო იყო. გარეთ საშინლად ვაპირებდი თქმას არ მინდოდა დედა და ბებია გადამერია. უკან აღარც გამომიშვებდნენ. ყველას გამოვემშვიდობე.ღამე ნიკოლასთან დავრჩი და იქიდან პირდაპირ აეროპორტში წავედი. თვითმფრინავში ერთი წუთითაც კი არ მომიხუჭავს თვალი. სიხარულისგან ძალიან აღელვებული ვიყავი. დრო საშინლად იწელებოდა....
საღამოს უკვე თბილისის აეროპორტში ვიყავი და დაბნეულად დაცეცებდი თვალებს აქეთ-იქით ვერც კი შევამჩნიე ნინუცა ისე დამახტა თავზე. შუა აეროპორტში ავტეხეთ სიცილი და კივილი.ყველა ჩვენ გვიყურებდა.
საღამოს უკვე სახლში ვიყავ. ჩემები ვნახე, მოვესიყვარულე. წყალი გადავივლე და გვიან გოგოებთან გავედი.ისე ვვიმხიარულეთ მთელი ლაუნჯი თავზე დავიმხეთ, მაგრამ მთავარი წინ იყო. ნიკოლაზე არაფერი იცოდნენ. ყურადღება მოვითხოვე და მოყოლა დავიწყე.ყველაფერი დაწვრილებით მოვიყევი, როგორ შევხვდით, როგორ დაიწყო ყველაფერი. სოფიას თავს გადავახტი რათქმაუნდა.
-გოგო ფოტო არ გაქვს გვაჩვენე რა ინტერესით ვკვდებით. ჩანთიდან მობილური ამოვიღე და გოგოებს გავუწოდე.
-რაააააა? პირი დააღო ნინუცამ, მერე ქეთიმ და იაკომაც. გაშტერებულები მიყურებდნენ.
-ნამდვილი პრინცია. რა საოცარი ტიპია. გადაირიენ გოგოები.
-იწექით უკვე ერთად.-მომახალა იაკომ, ყველაზე უატაქტოა მთელ სადაქალოში.ისე გამეცინა მოტყუებას აზრი აღარ ჰქონდა.
-კი.
-მერე როგორია?
-ოოოო კარგი რა ჰო იცი ვერ ვითან მსგავს კითხვებს.
-გოგო ასეთ ბიჭს „აძლევ“. ის მაინც გვითხარი როგორია. გადმოცემით მაინც ვიცოდეთ. გოგოებს სიცილი აუტყდა.
-კარგია და მეთი არაფერი მკითხო.-იაკომ თვალები აატრიალა.
-რა ტიპი ხარ რა შენგან ვერაფერს გაიგებს კაცი.
-უკან როდის მიდიხარ?
-როცა ტურფა დაუძახებს. ლაპარაკში ჩაერთო ქეთი.
-მოკლედ რააა... თვალები ავატრიალე მე.
-მე რომ დამაფრქვევინეტ ყველაფერი. თქვან როგორ გაქვთ საქმე?
-ქეთი ქართველ ყანწიან და რესტარნიან ტიპს ხვდება. აი იცი როგორს.... დიდიხანს იფიქრა იაკომ... აი სიტყვებიც კი არ მყოფნის. შენთვითონ ნახავ რაა თავის რესტარანში რომ დაგვაპატიჟებს თან დახურინებს. კისკისებდა გოგო. ქეთი გაიბუტა. სიმართლე რომ ვთქვათ ეს კაცზე კი არა შუბებზე, საათებზე და კარგ ცხოვრებაზე იყო შეყვარებული. რაც ეს ტიპი გაიცნო სულ იმას გაიძახის მთავარი სულიერებააოო, მაგრამ არ კაცს არც დიდი სულიერებისა და ინტელექტის ეტყობა რაიმე.იაკო კი ყოველ შესაძლო ვარიანტზე მწარედ კბენს ამის გამო.
-ქორწილში როდის დაგვპატიჯებ? წარბის აწევით იკითხა ნინუცამ.- მე დავიჯღანე.
-ჯერ ადრე ხომ არ არის ამაზე ლაპარაკი.
ადრე და გვიან მე არ ვიცი რა რომ ჩამოვალ იქ კარგი ტიპები დამახვედრე. გადაიხარხარეს გოგოებსმა ნინუცას გამოხტომაზე.

სახლში დილის ხუთ საათზე მივედი. ჩუმად შევიპარე. დედაჩემი წამომადგა თავზე. ასე აპირებ ეხლა ყოველდღე აქეთ- იქით ბოდიალს?
-ვერ ხვდები რა გინდა? დღეს ჩამოვედი და იმის მაგივრად რომ გიხაროდეს. გაბრაზებული ხარ?
-სახლში გაატარე დრო. ისიც გვეყოფა რომ დაკარი ფეხი და გაიქეცი? არც ვიცი იქ როგორ ცხოვრობ? გავოცდი, მაგრამ ამ დილაუთენია ჩხუბი არ მინდოდა.
- მაინცდამაინც ამ წუთას უნდა ვარჩიოთ ეს ყველაფერი?პასუხს არ დავლოდებივარ ისე წავედი ჩემი ოთახისკენ. როგორც ყოველთვის იცოდა, ბედნიერი დღე ჩამიშხამა. მე და დედაჩემს კარგი ურთიერთობა არასოდეს გვქონია.ჩემით სულ უკმაყოფილი იყო.სულ მეჩხუბებოდა, მაგრამ არ ვიცოდი რატომ . კარგად ვსწავლობდი, ძალიან მშრომელი ვიყავი. მის გარდა ყველა მაქებდა. რაც მამა გარდაიცვალა უფრო დაგვეძაბა ყველაფერი. მე მამასთან ვცხოვრობდი ამიტომ მასთან გამიჭირდა.

ყოველთვის აღნიშნავდა რომ ჩემი ძმა განასაკუთრებულად უყვარდა და რომ მათან სხვაიარ
კავშირს გძნობდა. ეს რამდენჯერმე ჩემი ყურით გავიგონე. იმის მერე ის ჩემთვის თითქმის აღარ არსებობდა. ჩემი გაქცევის ერთ-ერთი მიზეზი ესეც იყო.
მისი ნათქვამი ყველა სიტყა ამიმიტივტივდა გონებაში. ცრემლები ღვარად მდიოდა თვალებიდან.ხვალვე ბებიასთან გავიქცეოდი და იქ დავრჩებოდი მთელი სამი კვირა.. ამ ფიქრებში მალე ჩამეძინა.
დილით დედაჩემის ქოთქოთმა გამაღვიძა ისევ, თავი მოვიწესრიგე და სამზარეულოში გავედი. ჩემი ცნობის მოყვარე მეზობელი უკვე წამოსკუპებულიყო დივანზე და ელას გაუჩერებლად ატრიალებდა. ნაძალადევი ღიმილით მივესალმე და მაგიდასთან მდგომ სკამზე ჩამოვჯექი. როგორც ყოველტვის გათხოვებაზე და კარგა ვაჟკაც ქართველ ბიჭებზე ჩამოაგდო ლაპარაკი. მე რამოდენიმე უკმეხი პასუხი დავუტოვე და სახლი დავტოვე.
სამი კვირა მე და ბებიამ ერთად გავატარეთ ყაზბეგსიც წავედით. კარგად დავისვენეთ. ბებიაჩემი უსაყვარლესი ქალი იყო. მან ნამდვილად მოვუყევი ყველაფერი. ნიკოლა ძალიან მოეწონა. მითხრა რომ სულ რომ მთელი ქვეყანა მოევლო უკეთესს ვერავის იპოვნიდა ჩემთვის.
დასვენების მიუხედავად თავს მაინც სუსთად ვგრძნობდი, უმადოდ ვიყავი და ცოტა უხასიათოდაც. წნევაც დაბალი მქონდა. მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.სიცხეს და ადგილის შეცვლას დავაბრალე. როცა საშინელი თავის ტკივილები დამეწყო მხოლოდ მაშინ მივაკითხე ექიმს. გამსინჯა სგაგანშო არაფერიაოო დამამშვიდა, მაგრამ სისხლის ჩაბარება მაინც მომთხოვა.
წასასვლელად მოვემზადე. ბოლო დღე ისევ გოგოებთან ერთად გავატარე. ბევრი ვიმხიარულეთ. გოგოებს მოვესიყვარულე, დავემშვიდობე. დილით რვა საათზე უკვე საავადმყოფში ვიყავი. მედდამ თავაზიანად გამიღიმა და მამცნო რომ მხოლოდ ჰემოგლობინი მქონდა დაბალი და კონვერტი ბედნიერი სახით გამომიწოდა. რადგან ყველაფერი კარგად იყო კონვერტი ჩანთაში ჩავაგდე და ასეროპორტისკენ გავეშურე.
რეგისტრაცია საშინლად გაიწელა პლიუს თვითმფრინავმა აფრენა დააგვიანა. ძალიან გავღიზიანდი. დაღლილობისაგან მალე ჩამეძინა.
ღამის ათ საათზე უკვე იქ ვიყავით. ის დღე გამახდენდა როცა აქ პირველად ჩამოვედი, როგორი დაბნეული და აღელვებული ვიყავი. ტაქსი გავაჩერე და სახლისკენ წავედი. მთელი სახლი ცარიელი იყო. კარში მხოლოდ მონიკაშემომეგება და თბილად ჩამიკრა გულში. მერე სწრაფად მომიყვა სამი კვირის მანძილზე განვითარებული მოვლენები.
-პაოლომ დაიბარა რომ ხვალ მათთან ჩახვიდე ტოსკანაში.- მეთანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
-ნიკოლა უკვე წავიდა? მორცვალ ვიკითხე მე.
-არა, შენ გელოდება.ეშმაკურად აუთამაშდა თვალები ქალს.
-სახლში?
-ჰო, ეზოში იყო, რაღაც საქმეებს აკეთებდა.სამზარეულო დავტოვე, კიბე სწრაფად ავირბინე და ჩემს ოთახში შევედი. ჩანთები საწოლზე დავყარე. სწრაფად გავხსენი და ხვალინდელისთვის ჩემოდნიდან პატარა ხელჩანთაში საჭირო ტანსაცმელი გადავალაგე. მერე ჩანთას დავწვდი და ყველაფერი გადმოვყარე იმდენი არასაჭირო ნივთი მქონდა გავგიჟდი, მხოლოდ, წიგნი, საფულე და ყურსასმენები დავიტოვე.
თავბრუ ისევ მეხვეოდა.ისევ სუსტად ვიყავი. მხედველობა გამიორდა. შემეშინდა მაგრამ ერთ ადგილას გავშეშდი, სანამ აე გამიარა. ამჯერად მგზავრობას დავაბრალე, მაგრამ სინამდვილეში კარგად ვხვდებოდი რომ საქმე სერიოზულად იყო. ისიც გამახსენდა ექიმმა ნიკოლას რომ უთხრა:ტყვიის წამლის შხამმა, შეიძლება ბევრი რამ გამოიწვიოსო. გული მისკდებოდა. ორი თვის წინ გაკეთებული ანალიზები სუფთა იყო. მაგრამ რატომ ვარ ასე უკვე ორი კვირაა. მერე მედდა გამახსენდა ეტყობა შევეცოდე და იმიტომ მიღიმოდა ასე გულით. ხელის კანკალით დავწვდი კონვერტს და ზოზინით გავხსენი. პასუხებს დავხედე და გავშტერდი უფრო მეტად ამიტანა კანკალმა. ახლა რაღა უნდა ვქნა.......


*****************************************

აი თურმე რატომ ვიყავი ასე ცუდად, რატომ მაღიზიანებდა ყველაფერი. ორსულად ვარ. ამას ვიმეორებდი და თან მეღიმებოდა სიხარულისგან თან მეტირებოდა,ძალიან ავნერვიულდი. ნიკოლას როგორ ვუთხრა. ვიბანავე და საწოლში შევწექი. ვერ ვიჯერებ რომ შვილი უნდა მეყოლოს...
გვიან ნიკოლაც შემომიწვა საწოლში და ნაზად მომეხუტა. რამდენჯერმე ნაზად მაკოცა , ხელით ნაზად მოვიშორე, კაციც თავის ადგილს დაუბრუნდა გაკვირვებული. კოცნაზეც უარი ვუთხარი, ზურგი ვაქციე და მალე ჩამეძინა კიდეც,მაგრამ ვგრძნობდი როგორ ინტერესით მათვალიერებდა ნიკოლა.ვიცოდი რომ ცუდად ვექცეოდი მაგრამ ცოტა წათამაშება არ აწყენდა, თან მის სუნამოზე ლამის ისევ გული ამერია....
ნიკოლა
რაღაც მოხდა იქ ყოფნისას, რაღაც ისეთი რაც მე არ ვიცი. თუ რამე მიქარა და იქ ვინმესთან იყო. ჩემი ხელით მოვკვლავ. ამის გაფიქრებაზე , მრისხანებამ შემიპყრო, საშინლად გავმწარდი, საშინლად ვიეჭვიანე. ასე ცივად როგორ მომექცა. ათასი აზრი მიღრღნიდა თავს, მაგრამ მაინც არ ვუშვებდი რომ ვინმეში გამცვალა. თან იმ ყველაფრის შემდეგ...ყელში ბურთი გამეჩხირა.მგზავრობას დავაბრალე..
მთელი რამე არ მეძინა, ვშფოთავდი, მას კი მშვიდად ეძინა.
-დილამშვიდობისა საყვარელო. ნაზად დავუსვი თავზე ხელი და საკოცნელად დავიწიე. სწრაფად მომიშორა საწოლიდან წომოვხტა და აბაზანაში შევარდა. ვერაფერს მივხვდი გაკვირვებული ველოდი კართან. გვერდი ამიარა და ფანჯარა გამოაღო. სახე ცივი ჰაერის ნაკად შეუშვირა.
-რა ხდება ანა? ვკითხე დაეჭვებით და ნელი ნაბიჯით მივუახლოვდი.
-არაფერი რა უნდა ხდებოდეს. ვითომ არაფერი ისე მითხრა.-რაღაც მინდა გითხრა, მაგრამ სიმართლე გითხრა არ ვიცი როგორი რეაქცია გექნება.- მშვიდად ვიდექი. ზუსტად ის იქნებოდა რასაც ვქიქრობდი, ვიღაც ყავს. სხვა მიზეზს ვერ ვხედავ, როგორ შეიძლება ადამიანს რომელსაც უყვარხარ, ასეთ მოკლე დროში შეიცვალოს. ასე ცივად შეგხვდეს..არაფერი შევიმჩნიე და მშვიდად დაველოდე.
-მოკლედ იქ რომ ვიყავი ვიგრძენი რომ. მუხლები მეკეცებოდა, უკვე.ყოყმანებდა ვერ აგრძელებდა.ერთ წერტილს მიშტერებოდა, მე ნერვები უკვე ყელში მქონდა.
- მოკლედ......... ორსულად ვარ.. ქალმა ბედნიერად გაიღიმა.ვერ მივხვდი, დავიბენი, თვალები ცრემლებით ამევსო. მან ისევ აბაზანისკენ აიღო გეზი და რამდენიმე წუთში დაბრუნდა. მთელი ძალით ჩავიკარი გულში. ჩემთვის ეს ყველაზე ბედნიერი მომენტი იყო მთელი 33 წლის მანძილზე.
- ნიკო ასე არ შეიძლება. ხელი შევუშვი და ნაზად მივეფერე. თავს ვერ ვიკავებდი პატარა ბავშვივით ვტიროდი. გოგოს ხელი დავავლე და კიდეზე ჩავედით.
-მონი იცი მამა გავხდები. მივახარე ქალს.
-ამას რას ვეღირსე. სიხარულით დაიყვირა ქალმა და ორივეს ჩაგვეხუტა. ახლავე გემრიელობებს მოგიმზადებ.
ანა
ნიკოლა ისეთი გახარებული იყო ამ ამბით, ლამის ქუჩაში გავარდა და ყველას გააგებინა. ორივე ჩემს ირგვლივ ტრიალებდნენ. მივხვდი რომ ჩემი საქმე ნამდვილად არ იყო კარგად უახლოესი ცხრა თვე მაინც.
-რომელ საათზე უნდა წავიდეთ სადგურში? გაუბედავად ვიკითხე მე. ორივემ გაკვირვებით შემომხედა. -რა?
-მგზავრობა შეიძლება? ნიკო ქალს მიუბრუნდა.
-წესით კი. თავს ცუდად არ გრძნობს.ჯერ ექიმთან რომ წახვიდეთ?
-კარგი აზრია, ჩემს მეგობარს დავურეკავ და ურიგოდ გავალთ. მე აშკარად კიდევ ვერ მქონდა გააზრებული რა ხდებოდა ჩემს თავს..
მთელი გზა ნიკოლას ჩემს ყველა ამოსუნთქვაზე თვალები ქონდა დაქაჩული, მის მსგავს ქცევაზე ძალიან მეციებოდა. როგორც იქნა მივაღწიეთ საავადმყოფომდე.
-ნიკო რა ხდება? კარში შეეგება მეგობარი.
-კარგი ამბებია. ეს ანაა-წარუდგინა ჩემი თავი. კაცმა ნაზად ჩამომართვა ხელი. ნიკომ არაფრის თქმა არ აცალა. ბავშვს ველოდებით, წარმოგიდგენია მამა ვხდები. ჰოდა აღრიცხვაზე მოვედით, შენ საუკეთესო კლინიკა გაქვს და.. ნიკოლა არ ცხრებოდა...
გოგონა ერთი თვის ორსულია, დაიწყო ახალგაზრდა ქალმა. ტოქსიკოზი აქვს ჯერ-ჯერობით საშუალო სტადიაში, შეიძლება გაურთულდეს შეიძლება არაა. მთავარია არ დაიტვირთოს, არ გადაიღალოს.ფსიქოლოგმა მითხრა რომ ზალიან მგრძნობიარეა. მის გადაჭარბებულ მგრძნობიარობაზე და მოთხოვნებზე არ გაბრაზდეთ, ეს მოსალოდნელია, შეიძლება თქვენი დანახვა აღარ მოისურვოს, ან უფრო მეტად მოგეწებით, ეცადეთ მზად იყოთ, ამისთვის და კიდევ ბევრი უცნაურობისთვის.
ნიკოლა გაფაციცებით ისმენდა ყველაფერს და ბედნიერად იღიმოდა.
საავადმყოფოდან პირდაპირ სადურში წავედით. ავიჩემე მატარებლით წავიდეთთქო.მთელი გზა ნიკოლას ვეწექი კალთაში და მშვიდად მეძინა...
მთავარი გავიარე, მაგრამ მათ რა რეაქცია ექნებოდათ ჩემს ორსულობაზე ძალიან მაინტერესებდა............


მოკლედ ალბათ მალე დავამთავრებ ამ მოთხრობას. მადლობა ყველას რო კითხულიბთ და მაბედნიერებთ თქვენი კომენტარებით <3