ელენე
22:13
-მაიგნორებ
-ვცდილობ
-თუ კარგად გამიცნობ შეგიყვარდები.
-შენ თავში ძალიან დარწმუნებული ხარ
-ტკივილს ვმალავ მეუბნება ლუკა სიცილნარევი ხმით.
-შენი ისტორია როგორია?
-დედაჩემა სცადა როცა პატარა ვიყვი.მასშემდეგ რაც საყვარელმა ადამიანმა მიატოვა.ეს არავისთვის მითქვამს.მხოლოდ მე და ის ვიყავით სახლში და შემდეგ..შემდეგ...ვერ ვარგრძელებ.ყელში გაჩხერილ ბურთს ვერაფერს ვუხერხებ.-იცი რატომაა ეს სამყარო ასეთი დაუნდობელი?თუ იცი მითხარი იმიტომ რომ პასუხები ახლა ძალიან მჭირდება.თავს ხელბში ვრგავ და ვტირი.-დედა გარდაიცვალა.გარდაიცვალა.
არ მინდა ამასთან შეგუება რადგან ეს ჩემი მიზეზით მოხდა.ლუკა მიახლოვდება და მეხუტება.მთელი ძალით მეხუტება.არ ვიცი რამდენი ხანი გადის რაც ასე ვართ.წამები?წუთები?საათები?არ ვიცი.უბრლაოდ მინდა რომ ასე დავრჩეთ.არ მინდა რეალობას დავუბრუნდე.

მათე
10:01
-დღეს ელენეს გამოწერენ ვეუბნები მიას გახარებული ხმით.
-მიხარია.თუ შევძლებ აუცილებლად მოვინახულებ.მეუბნება და ყურმილს კიდებს.მეც არ ვაყოვნებ და საავდმყოფოში მივდოვარ ელესთან.დაახლოვებით 2 საათში სახლში ვართ.ამ პერიოდში სანდრომ ახალი სახლი იყიდა და უკვე გაფავიდნენ ის და ლუკა.
-რამე თუ დაგეირდება დაიძახე და ეგაა.
-კარგი მეუბნება და ოთახის კარს მშვიდად კეტავს.
მგონი მეჩვენება რადგან იქიდან ელენეს სლუკუნი ისმის.ვერ ვბედავ რომ შევიდე.კიბეებს დინჯად მივუყვები და სამსახურში მივდივარ.

ელენე
12:21
ამდენი ცხოვრებაში არ მიტირია.ან რატომ ვტირი ამდენს?ვისგამო?რისგამო?პასუხი ნათელია,მაგრამ ჩემი თავის მოტყუებას ისევ ვაგრძელებ.მთელი დღე სახლში მარტო ვარ.ხან ვკითხულობდი ხან ფილმს ვუყურებდი.ახლა კი სოციალურ ქსელში ვარ და სიახლეებს ვათვალიერებ.
-აბა როგორ ხარ?მწერს ლუკა და თან სიცილიან სმაილს უმატებს.
-როგორც შემეფერება
-მოიწყინე?
-ცოტა
-გინდა შენთან გამოვიდე?
რა მივწერო?არ დავმალავ და საავადმყოფოში როცა ვიყავი მე და ლუკა ერთმანეთს დავუახლოვდით.
-როგორც გინდა
-okay girl :)
ახლაღა დავაკვირდი მის სახელს.lukako dadeshkeliani.სერიოზულად?სიცილი ამიტყდა.ისტერიულად ვიცინოდი.შემდეგ ვიტირე.არა ნერვები აშკარად არ მაქვს წესრიგში.ავდექი და მოვწესრიგდი.15 წუთში ლუკა უი უკაცრავად ლუკაკო ჩემი ოთახის ტელევიზორთან იჯდა.
-რაო ლუკაკო?ვკითხე სიცილ ნარევი ხმით.
-აუუ ახლა არ დაიწყო ლუკაკო რა სახელიაო.
-კარგი ვეუბნები სიცილით და ხელებს მაღლა ვწევ.პუფიდან ჩემ საწოლზე ინაცვლებს და თვალებში მიყურებს.
-მაშინ საავდამყოფოში რომ გაკოცე...
-მისმინე,ჩვენ კარგი მეგობრები ვართ და...
-კარგი მეგობრები ვერ ვიქნებით ერთმანეთს ვაკოცეთ.
ამაზე პასუხი არ მაქვს და გაჩუმებას ვარჩევ.
-ელენე მეუბნება და სახე ჩემსასთან ახლოს მოაქვს.ჩვენი შუბლები ერთმანეთს ეხება.თვალებში ჩამშტერებია და ლაპარაკის გაგრძელება საგრძნობლად უჭირს.
-მიყვარხარ მაისის ხოჭო.მეუბნება და უკვე მეორედ ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს ხვდება.მისი სველი ამავდროულად რბილი ტუჩები ჩემსას ერწყმის.უნებლიედ უკან ვიხრები.
-მე..მეე არ შემიძლია.
ლუკა დგება და მიდის.ამბობენ ცხოვრებაში ადამიანს სიყვარული ერთხელ ეწვევაო.დავიჯერო მარკი იყო ჩემი ნამდვილი სიყვარული?მათემ იპოვა თავისი ცხოვრების სიყვარული,მამაც,მე?

მათე
22:11
კარზე დინჯად ვაკაკუნებ და მოთმინებით ველოდები როდის გააღებს კარს მია.წუთი გადის სანამ კარს პატარა ბიჭი გააღებს.პირი ღია მრჩება.ეს ვინ?რა?მია?
-გისმენთ.მეუბნება ბიჭი და თვალებაციმციმებული შემომყურებს.
-მია სახლშია?
ამის გაგონებაზე ბოლო ხმაზე ყვირის მიას სახელს.
-რახდება ირა....სიტყვა პირზე აშრება და გაშტერებული მიყურებს.-მათე.მოდი.
სახლში შევდივარ თითქმის არაფერი შეცვლილა.
-ის შენი?
ღმერთო ჩემო თვალებს ატრიალებს ისე როგორც ადრე და იღიმის.
-ჩემი ძმის შვილია.4 წლისაა.
-ალექსმა ცოლი მოიყვანა?
რაუაზრო კითხვა დასვი მათე რაარის?
-კი.
დიდი ხნის დუმილი შემდეგ მია იწყებს საუბარს.
-ვიცი აქ პასუხებისთვის ხარ.
მაგრამ არ ვიცი.ისევ მიყვარხარ მგონი.ამის გაგონებაზე გული სიხარულით მევსება,მაგრამ შენ მიმატოვე,გაიქეცი,ზურგი მაქციე რა გარანტია მაქვს რომ ისევ ისე არ მოიქცევი?გამიჭირდა.ძალიან გამიჭირდა...ხმა უწყდება და ვხვდები სადაცაა იტირებს.მასთან ახლოს ვჩოჩდები,მის სახეს ხელებში ვაქცევ,ქერა თმას ყურს უკან ვუწევ და ლაპარაკს ვიწყებ.
-მაშინ ბავშვი ვიყავი.არ ვიცოდი რა როგორ იყო.დედის დაკარგვა ჩემთვის დიდი ტრაგედია იყო.ის ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი იყო.მეშინოდა შენთან ახლოს თუ ვიქნებოდი და თუ მოგეჯაჭვებოდი...შენც...თუ რამე დაგემართებოდა ვერ გადავიტანდი...ხომ გესმის...
-მია ვეუბნები არაადამიანური ხმით,შუბლს შუბლზე ვადებ და ვაგრძელებ.მე შენ ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ.შენ როგორ რანაირად შემიყვარდი დღემდე ვერ მოვდივარ აზრზე.მაგრამ ერთი კი ნამდვილად ვიცი.მიყვარხარ.ვამთავრებ და ოდნავ ვშორდები.
-რამე გრძონა რომ გქონდეს ჩემს მიმართ,ამას ხომ გამოხატავდი?!
მეღიმება,ვუახლოვდები და მის ტუჩებს ვეწაფები.წამიც და მია ისევ ჩემია.

ელენე
12:10
2 თვე გადის ჩემი და ლუკას ბოლო შეხვედრიდან.უკვე კარგად ვარ.სიარულიც აღარ მიჭირს.ჩემი ძმა ისევ მიასთანაა.უნივერსიტეტში დავდივარ,ცურვაზეც იმ იმედით რომ ლუკას ვნახავ,მაგრამ ამაოდ.სანდრო და ბიჭები ჩვენთან ხშირად არიან მაგრამ ლუკაზე კითხვას ვერ ვბედავ.
-ელეს!მეძახის მია სახლში შესულს და გვერდით მიდგება
-ხო
-რაჭაში წამოხვალ?
-ამ შემოდგომის ბოლოს რა რაჭა გინდა ყინავს.
-შენ ხო ყველაფერი რო არ ჩააშხამო არა რა!საუბარში ერთვება მათე.ვხედავ როგორ უბრიალებს მია თვალებს.მათე მხრებს იჩეჩავს და სამზარეულოდან გადის.
-ეს უჟმური,მაჩვი.აღელვებას ვეღარ ვმალავ.არადა ლუკას გაცნობამდე უემოციო ზომბი ვიყავი.ყველაფერს უსიტყვოდ ვაკეთებდი.არ მაინტერესებდა არავინ და არაფერი ჩემი თავის გარდა.
-გნებდებით.ვამბობ და ზემოთ ავდივარ.
-ელენე მეძახის მია და მეც უკან ვიყურები.
-რა იყო?
-ხვალ დილის 6 საათზე გავდივართ.
-კარგი,მხრებს ვიჩეჩავ და ოთახში შევდივარ.

მათე
06:05
გუშინ მია აქ დარჩა.ახლა კი უკვე მზად ვართ და ელენსღა ველოდებით.ბიჭებიც გადიან უკვე.
-აუ ამდენი ხანი რა ქორწილში მივდივართ?ვბუზღუნებ და ელენეს ოთახისკენ მივიწევ.
-მოიცადე,ჩემს შეჩერებას ცდილობს მია.
კარზე ვაყურადებ,ჩამიჩუმი არ ისმის.კარებს ვაღებ და დაუოკებელი სურვილი მიჩნდება ვიყვირო.
-ამას უყურე.თურმე სძინავს.ტელეფონს ჯიბიდან ვიღებ და დინამიკს ვიერთებ.
-შეეშინდება მათე.მკაცრად მეუბნება მია და დაბღვერილი მიყურებს.
-შვიდის ხუთი წუთია დავაგვიანეთ უკვე.მეც არანაკლებ დაბღვერილი სახით ვპასუხობ.სიმღერას ვეძებ ტელეფონში და აჰა.ზუსტად.rihana-love on the brain-ს ბოლო ხმაზე ვრთავ.და არის!დაფეთებული ელენე საწოლიდან ხტება და გვერძე მდგარ წყლით სავსე ჭიქას ეჯახება.
-რა ხდება?ყვირის იმისთვის რომ ხმა გაგვაგონოს.
მუსიკას ვრთავ და მეც ყვირილით ვპასუხობ
-შვიდო ხუთი წუთია.10 წუთი გაქვს მხოლოდ.შემდეგ მიას ხელს ვტაცებ და გარეთ ელვის სისწრაფით გავდივართ.
-ჩაჯექი ვეუბნები ნახევრად-მძინარე ელენეს.
3 საათიანი მგზავრობის შემდეგ ვჩერდები და მაღაზიიდან საჭმელო მომაქვს.
-იმას სძინავს ხო?
-იმას რაა არის?სახელი არ აქვს?
-კარგი ხო ელენეს.
-კი მკვახედ მპასუხობს მია.
ადგილზე ჩასვლისთანავე კარვების გაშლას ვიწყებთ.უკვე 6 საათია.სიცივე ძველბში ატანს.ელენემ 3 საათის უკან გაიღვიძა და მანქანიდან არ გადმოსულა.
-ვითომ რატო არ გადმოდის მანქანიდან?მეკითხება დემეტრე და ხან მე მიყურებს ხან ელენეს.მერავიცი ეგ მაგას კითხე.მოკლედ რომ ვთქვათ კოცონი დავანთეთ და ზეფირები შევწვით.ნიკამ გიტარაზე დაუკრა და იმღერა.ის მუდო კიდე მანქანაში იჯდა და რაღაც დელირიუმს კითხულობდა.
-შენი კარავი მზადაა ეუბნება სანდრო ელენეს და ყურადღებით აკვირდება.
-არა იყოს მანქანაში დავიძინებ.
-რა აა?
-მანქანაში ვერ დაიძინებ საუბარში ვერთვები და ფეხზე ელვის სისწრაფით ვდგები.დროზე მანქანიდან.ხმა მიმკაცრდება და სერიოზულად ვუყურებ ელენეს.
თვალებს ატრიალებს და ჩემს სიტყვას ემორჩილება.მშვენიერია ვამბობ ხმამაღლა და მიას ხელს ვკიდებ.
-ჩვენ გვეძინება და უნდა დავწვეთ.ამბობს მია და კარვისკენ იკვალავს გზას.

ელენე
22:13
-ოხ მათე.ჯანდაბა შენ.რას წამომათრიე ამ სიცივეში?ვერ ვიყავი სახლში ჩემთვის?
ჯა ნდა ბა.მცივაა.ათას რაღაცას ვეუბნები ჩემ თავს და საძილე ტომარაში გვერდს ვიცვლი.შენთავს ელაპარაკე ხო მიდი.ცოტაც და გაგიჟდები.
-ყველაფერთან ერთად გიჟიც ყოფილხარ.მესმის ნაცნობი ხმა და მისკენ ვტრიალდები.
-ლუკა?
-შეიძლება შემოვიდე?
წინ ვიწევი და თავს ორჯერ ვუქნევ.
-გცივა?მეუბნება და ჩემს გვერდით წვება.
-კი ვეუბნები და მისგან ზურგშექცევით ვწვები.ხელს წელზე მხვევს და შემთან უფრო ახლოს მოდის.იმდენად ახლოსაა რომ ახლა ჩემი ზურგი მის მკერდეს ეხება.ვგრძნობ როგორ უცემს გული.მისი სუნთქვა კისერს მიწვავს.თვალებს ვხუჭავ და ორგანიზმს მოდუნების საშვალებას ვაძლევ.
-აქამდე რატო არ ჩანდი?ვეუბნები ოდნავ ჩახლეჩილი ხმით.
-რაიყო მოგენატრე?
სიცილით მეკითხება და თავს ჩემს კისერში რგავს.
-შესაძლოა.
ორი წუთის წინ თუ მციოდა ახლა ისე მცხელა ერთი სული მაქვს ქარმა დაუბეროს.
-ანუ ჩემმა მეთოდმა გაამრთლა.
მეღიმება.ყველაფერს ვხვდები.
-ახლა რა?
-ყველაფერი.
-რამე მომიყევი.მეუბნება და თვალებს ხუჭავს.
-მაინც რა?
-ისეთი რამ რაც დამაინტერესებს.
-კარგი.საქართველოს უნივერსიტეტში თუ გადმოხვალ არ ინანებ....
სიტყვას მაწყვეტინებს და თვითონ აგრძელებს საუბარს.
-შეყვარებული გყავდა არა?
ყელში გაჩხერილ ბურთს ვყლაპავ და პასუხად მხოლოდ თავს ვუქნევ.
-რა მოხდა თქვენს შორის?
-მეძინება.ვეუბნები და გვერდის ვიცვლი.ახლა სახით მის სახეს ვეხები.ხელებს მკერდზე ვხვევ და რაც ძალი და ღონე მაქვს ვეხუტები.ისიც იმავეს აკეთებს.თმაში თითებს მიცურებს და ჩვენი ტუჩები კიდევ ერთხელ ხვდება ერთმანეთს.
-ელე.მეუბნება და ყურის უკან სველ კოცნას მიტოვებს.
-ხო ვეუბნები ხმადაბლა.
-ახლა რა იქნება?მეკითხება და ლოტოსის პოზაში ჯდება.
მეც იგივეს ვაკეთებ.
-შეყვარებული მყავდა.მარკი ერქვა.მე ის მართლა,გულწრფელად მიყვარდა.მას კი როგორც ბოლოს გაირკვა ჩემთან მხოლოდ პირადი სიამოვნებების გამო იყო.მამაჩემი მდიდარია.ის კი საშვალო ფენის წარმომადგენელი იყო.მე მას ყველანაირად ვეხმარებოდი.მატერიალურ კითხეს ვგულისხმობ.ერთხელ(ამბის დიდ ნაწილს ვტოვებ რადგან ლაპარაკი აღარ შემიძლია)ჩემი თავქარიანობის გამო....დედა...ის ჩემთან მოდიოდა...და მერე...ის..მისი მანქანა სატვირთოს შეეჯახა.მე...ის ჩემთან მოდიოდა.და ის ჩემი მიზეზით გარდაიცვალა.
-შენი ბრალი არ არის ელენე.მეუბნება ლუკა და დასამშვიდებლად მეხუტება.10 წუთი მჭირდება დასაწყნარებლად .ცოტა ხანი გვძინავს.ლუკაკო ისე ახლოს წევს,რომ მისი სუნთქვა თმას მიფრიალებს,ჩვენი ფეხები ერთმანეთს ეხება.ორივე ერთდროულად ვიღვიძებთ.
თავზე მია გვადგას.ლუკა უნებურად ყვირის და სწრაფად ფხიზლდება.მერე დარცხვენილი ჯდება და გაჩეჩილ თმას ხელით ისწორებს.ისეთი საყვარელია მინდა ვაკოცო.
-ოჰოო.აქრახდება?
-მია.ვყვირი და ფეხზე ვხტები,თუმცა მავიწყდება რომ კარავში ვართ.-მია,გთხოვ არ უთხრა რა არვის.მუდარით სავსე თვალებით ვუყურებ და პასუხს ველოდები.
-კარგი.მაშინ დროზე გა ფეს ლუკა თავის კარავში თორემ...
-მივდივარ ხო მივდივარ...
გარეთ გადის და თვალს ეფარება.
-ანუ?
-გთხოვ არ თქვა,ისედაც მიჭირს ახალი ურთიერთობის წამოწყება.ვამბობ და თვალებს დაბლა ვხრი.-შენ რა გინდოდა?
-ა კოღოებისგან დამცავი კრემი მინდოდა.
-აი აიღე.და ხელში მწვანე წუბიკს ვაწვდი.

მათე
09:00
დილით როცა ვიღვიძებ მია კარავში აღარაა.გარეთ გავდივარ და ვხედავ ყველას გაუღვიძია.
-მათე ელენე მიდის,მეუბნება მია.
-სად მიხიდარ?გაკირვებისგან პირს ვაღებ.
-სახლში.უნივერსიტეტში უნდა მივიდე ერთ-ერთ პროექტზ ვმუაობ და...
-ფეხი ხო არ წახვალ?საუბარში ერთვება დემეტრე.
-მე წავიყვან.მაინც მომბეზრდა აქ ამბობს ლუკა და წელშისწორდება.
-კარგი ხო.სანდროს ჩვენ მანქანაში ჩავსვამთ.
-ურაა გახარებულმა იყვირა სანდრომ.
ლუკაკო კი მომწონდოა მაგრამ როგორც ელენეს მომავალ შეყვარებულს ისე ვერ აღვიქვამ.სხვა რაგზაა.ელენეს ვეხვევი და ვეუბნები.ჭკვიანად იყავი. მანანა დეიდა წასულია და საჭმელს ვერ მოგიმზადებს.ჩვენ სამ-ოთხ დღეში ჩამოვალთ.ვეხუტები. ჭკვიანად იყავი და ეცადე არაფერი დაგიშავდეს.ვემშვიდობები და ვუყურებ როგორ ეფარება მანქნა თვალს.