ისევ განვაგრძე ძებნა მთელი აეროპორტი შემოვიარე, თითოეული ადგილი კარგად შევათვალიერე იმედს არ ვკარგავდი, ვაგრძელებდი ძებნას მაგრამ გიორგი არსად ჩანდა, არმინდოდა იმედი გადამწურვოდა მაგრამ რაუნდა მექნა სხვა რაუნდა მეფიქრა, დამტოვა მან მართლა დამტოვა.. სულ მიმეორებდა მხოლოდ შენ მიყვარხარო, მაგრამ არა როცა უყვართ არ ტოვებენ, შეიძლება რაღაც მხრივ ჩემიბრალიც იყო მაგრამ მაინც არუნდა წასულიყო, აარა ვერგადავიტან.. თვალები ამიწყლიანდა.. ასე დავტოვე აეროპორტი და სახლისაკენ გავეშურე. ფეხით წავედი.. არ მასვენებდა ფიქრები რომ ეს ყველაფერი ჩემს გამო მოხდა ისევდაისევ ჩემი სიამაყის გამო..
თვალებცრემლიანმა შევაღე კარები. მარი შემომეგება:

-რაქენი დააბრუნე?
მე ხმას არ ვიღებდი

-ემილი კარგად ხარ? გიორგი სად არის?

-ვერ მივუსწარი -წარმოვთქვი უემოციოდ

-რაა..
თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა.. მარის ჩავეხუტე და ვტიროდი..

-მიმატოვა მარი გესმის მიმატოვაა.. აღარ შემიძლია ამყველაფრის ატანა..

-არაა იმედი არ დაკარგო.. ნიკას დავურეკავ.

-რომელი იმედი, მარი რომელი იმედი ? რომელიც უკვე დავკარგე?

-დამშვიდდი.-მარი
....
-ნიკა მარი ვარ მომისმინე გიორგი დღეს მიდიოდა საზღვარგარეთ, ემილი წავიდა დასაბრუნებლად მაგრამ იქ ვერ იპოვა... სახლში ხოარ მოსულა?

-არა უკვე წასული იქნება მაგ.

-რაა. კაი ბოდიში. კარგად.

-არა რა ბოდიში ტო.. კარგად.
...
-რაგითხრა.. მარი მითხარი?

-სახლში არ მოსულა ალბათ უკვე წასული იქნებაო..

უემოციოდ დავჯექი ლოგინზე.. საშინელება დამემართა.. ჩემს ირგვლივ სიბნელე ჩამოწვა. ვეღარაფერს ვხედავდი უფორმო შუქის ანარეკლების გარდა. ყურში მარის ყვირილი ბუნდოვნად ჩამესმოდა:-ემილი კარგად ხარრ, ემილი გამოფხიზლდი.. თავბრუ მეხვეოდა. მეტი არაფერი მახსოვს...
...........................
თვალების გახელას ვცდილობდი. ყველაფერი ბუნდოვნად ჩანდა.. სახის ანარეკლებს ვხედავდი მაგრამ გარჩევა არ შემეძლო.. სინათლემ თვალები ამიწვა ამიტომ მაშინვე დავხუჭე.. ისევ ვცდილობდი გახელას... ახლა შედარებით უკეთესად მოვახერხე სახეების გარჩევა..თანდათად დაიწმინდა ბურუსი და უკვე ყველაფერს კარგად ვხედავდი..
-მაია დეიდა ემილი გონს მოვიდა- დაუძახა მარიმ დედაჩემს
ოთახში ჩემი მშობლები შემოვიდნენ:
-შვილო რა დაგემართა.. ეს როგორ მოხდა. ეხლა თავს როგორ გრძნობ-დედა

-ეხლა დაღლილი იქნება ჯერ ბევრი არუნდა ილაპარაკოს- მამა

შევამჩნიე რომ მარი ოთახიდან გავიდა. იქ კიდევ იდგა ვიღაც. ზურგით იყო შემობრუნებული ამიტომ ვერ მივხვდი ვინ შეიძლება ყოფილიყო.. მათ ვუყურებდი.. მარიმ შემამჩნია და იმ ადამიანს რაღაც გადაჩურჩულა.. ოთახში ექიმი შემოვიდა და მეც მისკენ გადავიტანე ყურადღება:
-ექიმო რასჭირს ჩვენს შვილს?

- საშიში არაფერია. უბრალოდ ბევრი ინერვიულა. რამდენიმე წამალს გამოგიწერთ და ის უნდა უყიდოთ. ხო კიდე უნდა წამოხვიდეთ თქვენი დახმარება მჭირდება რათღაც დოკუმენტებია შესავსები..

-კარგი ექიმო..

ჩემი მშობლები გავიდნენ მე მარტო დავრჩი.. მზერა ისევ მარისკენ და იმ ადამიანისკენ გადავიტანე. მარი ჩემსკენ წამოვიდა. ოთახში შემოვიდა და გვერდზე მომიჯდა:

-მარი ის ბიჭი ვინ არის

-შენი სიურპრიზი?

-რ.. რა.. რა სიურპრიზი? ნუთუ გ.. გიორგია?

-სწორეედ რომ გიორგია

პალატის კარები შემოიღო და გიორგიმ თავისი მწვანე თვალები შემოანათა.. ოჰ რა ძლიერ მონატრებია ისინი ემილის.. აათვალიერა საყვარელი ადამიანის მონატრებული სხეული და ჟრუანტელმა დაუარა..
-მე დაგტოვებთ- მარი ოთხიდან გავიდა.

-გ..გი..გიორგი? შენ არ წასულხაარ?- წარმოვთქვი დაბნეულმა და გავუღიმე

-როგორ შემეძლო დამეტოვებინე? გავძლებდი უშენოდ?

-მაგრამ აეროპორტში ხო წახვედი

-წავედი მაგრამ უკან დავბრუნდი

-მე ყველაფერი გაპატიე

-ვიცი

-უსინდისო-დავუბღვირე

- არ მოგენატრე?

-კი-ვთქვი მორცხვად და ოდნავ გავუღიმე

-მეც ძალიან მომენატრე და მივხვდი თუ რა ძვირფასიხარ ჩემთვის, ამისმერე კიდევ უფრო დაგაფასებ. მხოლოდ შენ ხარ ჩემთვის სხვა არ არსებობს..

-აფერისტო, აუ აქედან როდის გამწერენ?

-მე არვიცი, შენი მშობლები მოდიან, იმათ ეცოდინებათ.

-დეე როდის გამწერენ?

-დღეს გაგწერენ შვილო, როგორ შეგვაშინე ყველა.

-იჰ კარგია. მამა როგორხარ ძალიან მომენატრეთ ორივე.

-ჩვენც შვილო.

ოთახში მარი და ექიმი შემოვიდნენ:

-შეგიძლიათ წახვიდეთ. ყველაფერი კარგად არის, რამდენიმე წამალი გამოგიწერეთ და აუცილებლად მიიღეთ.

-დიახ ექიმო.

-გამოჯანმრთელებას გისურვებთ.

-მადლობა.
................
სახლში წავედით. მიისვლისთანავე სააბაზანოს მივაშურე, დავიბანე და გარეთ გამოვედი პირსახოცშემოხვეული. ჩემს ოთახში გიორგი დამხვდა. მარი და ჩემი მშობლები სამზარეულოში იყვნენ.დედაჩემმა დამიძახა:
-ემილი მალე ჩამოხვალ?.. საჭმელი თითქმის მზად არის

-ეხლა დავიბანე მოვწესრიგდებიდა მოვალ.

გიორგი საწოლზე იჯდა და მე მიყურებდა.

-თუშეიძლება გაბრძანდით უნდა ჩავიცვა

-ჩემი გრცხვენია?

-გიორგი - ვუთხარი მკაცრად

-რაო?

-გადი უნდა ჩავიცვა.

ის ადგა და ჩემსკენ წამოვიდა, მე უკან ვიხევდი მაგრამ წასასვლელი აღარ მქონდა, სააბაზანოს კარებს ავეკარი.თავი ძირს დავხარე. გიორგი მომიახლოვდა:

-როგორ მომნატრებიხარ- ეს მითხრა და ჩემს ტუჩებს დააცხრა. მეც ავყევი მონატრებულს.
მან წელზე ხელი მომხვია და თავისკენ მიმიზიდა. უცბათ კარები შემოიღო

-ემილი რაშვები ამდენხანს დედაშენი გელ.. უი ბოდიში

მე მაშინვე ჩამოვიშორე გიორგი და მარის მივუბრუნდი:

-ისა. ხო მარი ჩავიცმევ და ჩამოვალ.

-თუგინდა არ იჩქარო. საჭმელი დაგელოდება- დამეჭყანა და სანამ რამეს ვეტყოდი ოთახი დატოვა.

-ოხ გიორგი- გაბრაზებული სახით შევხედე

-რა? არ თქვა რომ არგინდოდა

-გადი უნდა ჩვიცვა.

-კარგი ეხლა გავალ- ლოყაზე ნაზად მაკოცა და გავიდა..
კარადიდან მოკლე ჯინსის შორტი და თეთრი ტოპი გადმოვიღე რომელსაც ზურგი სულ ამოღებული ჰქონდა. თმა გავიშრე და მაღლა ავიწიე. ფეხზე ჩემი საყვარელი ფუმფულა ჩუსტები ჩავიცვი და ძირს ჩავედი.. ყველანი იჯდნენ და ჭამდნენ:
-მეც მოვედი
გიორგიმ მკაცრად შემომხედა.. მე აფერისტულად გავუღიმე და მაგიდას მივუჯექი... საჭმელიცმივირთვით:
-მამა თქვენ წადით თუ გინდათ არმინდა რომ შეგაწუხოთ

-რაუნდა შეგვაწუხო გოგო, შენი მშობლები ვართ რას ამბობ.

-ხომაგრამ თქვენი საქმეები გაქვთ და თან მე უკვე კარგად ვარ

-არა შვილო ასე ვერ დაგტოვებთ-დედა

-დედა კარგირა. უკვე კარგად ვარ. თან სახლს მარტო ხოარ დატოვებთ.

-ხო მაია დეიდა ემილი მართალია.- მარი

-ხომაგრამ წამლებიც დასალევიგაქ და შენი ამბავი რომ ვიცი არ დალევ-დედა

-ჩვენ აქ არვართ, არ დალევს და დავსჯი- გიორგი
შევუბღვირე.
-კარგი შვილო მაშინ თქვენი იმედი მაქვს, ემმილი ხშირად დამირეკე ხოლმე.

-კაიდე.
...
ჩემი მშობლები წავიდნენ ეხლა სახლში მხოლოდ ჩვენ სამნი დავრჩით:
-აუ ნიკუშას დავურეკოთ არ იცის რომ გამომწერეს.

-კაი დავრეკავ- გიორგი

-თან უთხარი რომ მოვიდეს, ცოტა გავერთოთ-მარი

-ოჰო- მარის ეშმაკურად გავუღიმე..
......
-ჩუმად ვრეკავ.. ნიკა გიორგი ვარ.
-სად ხარ ბიჭო ამდენხარმ, ტელეფონსაც არ პასუხობ,
-ემილისთან ვარ გამოწერეს დღეს
-ვა მაგარიაა
-მარიმ ნიკა მოვიდესოოო, აბა რას იტყვი
-მარიმ? მაგას თუ უნდა რაგაეწყობა, მოვდივარ.
-გელოდებით
.......
-გიორგიიიიიიიიი- დაიყვირა მარიმ

-რა რახდება რადავაშვე როგორ მიყურებთ.

-ჩემი სახელი რატომ ახსენე..-მარი

-შენ თქვი და აბა რამეთქვა.

-დებილიხარ- ვუთხარი და დავუბღვირე

-კაით ეხლა., ნიკაც მალე მოვა აბა რაგავაკეთოთ?-გიორგი

-სადმე წავიდეთ-მე

-სად?

-კლუბში- ვუთხარი საწყლად

-გოგო ხოარ გაგიჟდი ეხლა გამოგწერეს საავადმყოფოდან ჯერ კარგად არ ხარ-გიორგი

-გთხოვ- საწყალი სახე მივიღე

-აუუ ნახე რა როგორ უნდა უთხრა ეხლა ამას უარი.

გიორგისკენ გავიქეცი, კალთაში ჩვუჯექი და ჩავეხუტე.

-ჰმმ.. ისე ცნობისთვის მეც აქ ვარ-მარი

-დიდიამბავი-მე

-ემილი კლუბში წაგიყვან ოღონდ ეგრე არ წამოხვალ

-როგორ?- გავიკვირვე მე

-მაგ ტოპით, და არც მაგ შორტით..

-აუუ, შენ უნდა შეგეკითხო? გამომიდგა აქ უფროსი

-მაშინ საერთოდ არ წავალთ

-კარგი კარგი მივდივარ გამოვიცვლი..

ჩემს ოთახში ავედი და კარადიდან მოკლე მთლიანი კაბა გადმოვიღე. თმები გავიშლე თვალზე ლაინერი თხლად გადავისვი. ამდროს კარები შემოიღო და გიორგი შემოვიდა:

-გოგო მეღდავები? მაგით უნდა წამოხვიდე? გააფრინე?

-ყველაფერში პრობლემას რატო ხედავ? ანუ კოჭებამდე კაბებით უნდა ვიარო?

-ემილი მე ეგ არმითქვამს კლუბში მივდივართ და იქ ბევრი ბიჭია. უბრალოდ არმინდა ეგრე ჩემსგარდა ვინმე გხედავდეს მითუმეტეს მანდ.

-აუ აბა რაჯანდაბა ჩავიცვა

-მე მოვძებნი

-შენ? კაი მიდი

გიორგი კარადას მიუახლოვდა დახეული ჯინსის კომბინიზონი და შვი მაიკა გადმოიღო?

-მეღადავები?

-ნწუ. მიდი ჩაიცვი მე ძირს დაგელოდები ნიკა მოვიდა უკვე-კარები გააღო და ჩავიდა.

-უჟმური.- ტანსაცმელი ჩავიცვი და ძირს ჩავედი.

-ემილიი- შემომეგება ნიკა

-ნიკაა- მივედი და ჩავეხუტე

-აღარ მივდივართ?-მარი

-წავედით.. ჩემი მანქანა გარეთ აყენია -გიორგი.

მანქანაში ჩავჯექით და წავედით. ბედნიერი ვიყავი სსაყვარელი ადამიანები გვერდით რომ მყავდა. გული სიხარულისგან მიცემდა. მთელი გზა სახიდ ნღიმილი არ მომშორებია.. კარგი გრძნობაა შენზე ვიღაც მაინც რომ ზრუნავს და ნერვიულობს.. არ მინდოდა ეს წწუთბი ოდესმე დამთავრებულიყო. გიორგი სარკიდან მათვალიერებდა და ეღიმებოდა. მე ვეჯღანებოდი...
რაც შეეხება ნიკასდა მარის მათ ერთმანეთი უყვართ მაგრამ ამას არცერთი არ ამხელს. მედა გიორგი ყოველთვის ვცდილობდით რომელიმე მაინც გამმმოგვეტეხა მაგრამ ყველა მცდელობა უშედეგოდ მთავრდებოდა..
მანქანა გაჩერდა. ყველანი გადავედით და შიგნით შევედით. გიორგი გვერიდან არმშორდებოდა....
...........................
აბა როგორია? მგონი დიდი თავია.. ვინც წაიკითხავტ ყველამ გამოხატეთ თქვენი აზრი ძალიან გთხოვთ. თითოეული თქვენი კომენტარი დიდ სტუმულს მაძლევს. დაა დაალაიქეთ რა მიყვარხართ ყველანი