-მე ილიას შვილივარ. თქვა უხერხული სიჩუმის დასარღვევად. -დალევ რამეს?
-ვისკი. თქვა სარამ და ბიჭს თვალებში შეხედა. ამდროს თავში რაღაც ამოუტუვტივდა, რაღაც გაახსენდა და შეეცადა ეს ყველაფერი სახეზე არ დატყობოდა.ამ დროს ილიამ კარები შემოაღო, სარას დანახვაზე ისე გაოცდა,ხმა ვერ ამოიღო.
-აყვანილივარ? კითხა ნიშნისმოგებით სარამ. ამაზე ილიას გულიანად გაეცინა.
-რახდება? გაუკვირდა გიორგის.
-გიორგი გაიცანი სარა ჩვენი ახალი თანამშრომელია.
-თანამშრომელი? ვასილევსკის ჩამოსაშორებლად აიყვანე? ილია ვერ მიხვდა საუბარი რაზე იყო, მაგრამ სარა მაშინვე მიხვდა რას გულისხმობდა ილიას შვილი. "ჯანდაბა, იმედია ყველაფერს არ იტყვის" გაიფიქრა შეშინებულმა და სიტუაციის გამოსასწორებლად ილიას შვილს უთხრა. -კომპანიაში ვიწყებ მუშაობას.
-მშენიერია. გამოსცრა კბილებში ილიას შვილმა და ოთაიდან გავიდა.
-რა დაემართა? იკითხა გაიგნებულმა ილიამ.
-არვიცი. თქვა სარამ და ტუჩი აიბზუა.
-მოკლედ აყვანილიხარ. დღეს ნიუ-იოკში მივდივართ კომპანიის წვეულება იქნება, ჩვენი ხარჯებით შენც წამოხვალ, როგორც ახალი დირექტორის მოადგილე. სარას გაოცებას გაოება აღარ ერქვა ისე გაუკვირდა.
-კარგი... თქვ, არა უფრო ჩაიჩურჩულა და ოთახიდან გავიდა.
კერძო თვითმფრინავში გიორგის გვერდით იჯდა.
- დაგვანებე თავი! უთხრა ნერვებზე აშლილმაგიორგიმ.
-შენ რა გინდა ვერ გავიგე? აღშოთებულმა უპასუხა.
-რა მინდა? ცალყბად ჩაიცინა გიორგიმ. -დაგაიწყდა ვინ ხარ? ან ვაფშე ვინ დაგიქირავა?
-შენთან გულახდილ საუბარს არ ვაპირებ. თვქა სარამ, ამოისუნთქა და ხელი შუბლიდან თავზე გადაისვა. -მისმინე! შევეშვი იმ საქმიანობას, შეგიძლია მშიდად იყო.
-დავიჯერო არ დაუბრუნდები რამე რო იყოს. სუფთად მოგვარება.
-სერიოზულად მეუბნები? გაუკვირდა სარას ეს უეცარი შეთავაზება.
-ხო სერიოზულად გეუბნები. უცებ დასერიოზულდა გიორგიც.
-არა არ მინდა... თქვა სარამ ჭოჭმანით.
-რაღაც დარწმუნებული არ ჩანხარ.
-და რისთვის გჭირდება?
-კომპანია ცუდ დღეშია ვალები გვაქ,შეიძლწბა ვაფშე გაყიდვა მოგვიწიოს, უფროსწორედ ერთი ტიპია დიმა ვასილევსკი მაგას უნდა იყიდოს და გაანადგუროს, ეგ რო მოვიშოროთ თავიდან, ბანკში შეიძლება მოვაგვაროთ საქმეები.
-აა გასაგებია.
-რაზე საუბრობთ? ჩაერთო უეცრად ილია.
-წვეულებასთან დაკავშირებით ვსაუბრობდით. უთხრა გიორგიმ და სარას კმაყოფილმა გადახედა.
-ხო მართლა გიორგი... დაიწყო ილიამ, საღამოზწ დიმიტრიც იქნება.
-დიმას იქ რა ჯანდაბა უნდა? გაღიზიანდა გიორგი. სარამ ამ საუბარში თავი უხერხულად იგრძნო, ისე აინტერესებდა ვინ იყო ეს ვასილევსკი ასეთი, მისი სახელის ხსენებაზე რო კანკალებდნენ და თან, მისი მოკვლაც რომ შესთავაზეს.
წვეულებაზე ყველაფერი ბზინავდა, ადამიანების ჩათვლით. გიორი ნერვულად დადიოდა აქეთ იქით, ილია ცდილობდა თავდაჭერილი ყოფილიყო და გამოსდიოდა კიდეც. კომპანიის საქმეებში ჩახედულმა პირებმა იცოდნენ, რომ ეს წველება უბრაკოდ ფარშივი იყო და მეტი არაფერი, გაეშე პირებისთვის ყველაფერი ჩვეულებრივად ჩანდა. ცოტახანში ხალხში ჩოჩქოლი ატყდა, იარაღიანი ხალხი შემოვიდა და მომსახურე პერსონალმა უცნაური მზადება დაიწყო. დარბაზში სიმპატიური, კარგი ტანის მქონე, ახალგაზრდა მამაკაცი შემოვიდა. მისი მანერები საოცრად დახვეწილი და დიდებული იყო. შემოსლისთანავე სარასკენ გაემართა, ამაზე სარა შეკრთა, თითქოს შეშინდაო და გაქცევა მოუნდა. ირგვლივ მიმოიხედა და თავშესაფარი, რომ ვერ ნახა ვასილევსკის წინ გაქვავდა.
-დიმიტრი ვასილევსკი. უთხრა დიმამ და სარას ხელი გაუწოდა, სარაც არ დაიბნა და ხელი ჩამოართვა, მაგრამ ვასილევსკიმ ეს არ იკმარა და ქალს ხელზე ემთხვია.
-სარა ჯაფარიძე.
-შენი სახელი ქალბატონს ნიშნავს არა? თქვა მომხიბლავი ღიმილით დიმამ.
-დიახ. ასევე ღიმილით უპასუხა სარამ,მერე მიტიალდა და აივანზე გავიდა. მთელი საღამო ცდილობდა ვასილევსკის გაქცეოდა, მაგრამ ამაოდ.
ორ დღეში თბილისში დაბრნდნენ და სარა თავისი მოვალეობის შესრულებას შეუდგა. ხედავდა კომპანია ძირს როგორ ეშვებოდა და უნდოდა რამე ეშველა, მისი ვასილევსკისთვის გადაცემა საშინლად არ უნდოდა. გიორგიც სადღაც გამქრალიყო, ვითომ ეს კომპანია მამამისის არყოფილიყო.სარას ყელში ამოუვდა ამის ყურება და ერთ დღესაც შევიდა ილიას კაბინეტში და სთხოვა მმართველობა ერთი თვით სარასთვის გადაეცა და ის გამოასწორებდა ყველაფერს, სასოწარკვთილი ილიაც დასთანხმა, თანაც ამ გოგომ ერთხელ უკვე გააოცა, ასერომ, სასწაულს დაელოდა.
სარამ ბევრი რამ შეცვალა კომპანიაში, ხელფასი გამომუშავებაზე გადაიყვანა, ხალხის რაოდენობა შეამცირა და მხოლოდ პროფესიონალები დატოვა,ახლა ერთ ადამიანს გაცილებით მეტი ევალებოდა ვიდრწ ადრე, სამაგიეროდ სტიმულიც ქონდათ, რადგან მუშაობა ანაზღაურების პირდაპირ პროპორციული იყო. მოკლედ კომპანია ნელ-ნელა ისე გაიმართა, ვალების გამკლავებაც დაიწყო. შემოსავალმა იმატა და გასავალმა იკლო. ყველაფერი კარგად იყო იქამდწ სანამ სარა ვასილევსკიმ არ დაიბარა, უფრო სწპრედ მოკიდეს ზწლი და მასთან მიიყვანეს.
-გამარჯობა ქალბატონო, გთხოვთ დაბრძანდეთ. უთხრა ისე დახვეწილი თავაზიანობით თითქოს სტუმრად ყოლოდა. სარაც დაჰიპნოზებულივით დაემორჩილა.
-მოკლედ მინდა რაც ააყვავე ეგ კომპანია ახლა უკან დაწიო.
-ჰმ... გულწრფელად გაეცინა სარას. "მეტი საქმე არ ქონდა, ვიღაც ვასილევსკის ბრძანებები ესრულებინა და თან როგორი ბრძანებები"
-კიდე რა გინდა?
-მე კიარა შენ რა გინდა? უთხრა დიმამ.
-მე არაფერი არ მინდა. უთხრა იროინითა და უდარდელობით სავსე ღიმილით სარამ.
-მეგომა შენი ძმის პოვნა გინდოდა. უთხრა კმაყოფილი და გამარჯვებული სახით დიმამ.
"ჯანდაბას ჯეკ" გაიფიქრა სარამ, მაგრამ სახეზწ არაფეი დასტყობია, უბრალოდ ხმა ვერ ამოიღო.
-რა არ გინდა? კითხა ნიშნისმოგებით დიმამ. გაქვავებული სარასკენ დაიხარა და მის ტუჩებს რომ შეხედა ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა, სისუსტე იგრძნო სხეულში ამ ძლიერი ქალის ყურებისას, მაგრამ აქაც ისეთი თავშეკავწბული იყო მზერა მოსწყვიტა მის ტუჩებს და ახლა თვალებში ჩააშტერდა. მოსწონდა იმის ყურება, რომ სარას გატეხვა შეეძლო, ამაიმც კიდევ რამდენი რამ არ იცოდა სარას შესახებ. მისი ბედნიერება დიდხანს არ გაგრძელებულა, სარამ თავი მაღლა ასწია და თამამად და მკაცრად უთხრა.
-რაც ავაშენე იმას არ დავანგრევ, რაღაცის გამო, პრინციპები მაქვს და შენი წინადადწბა უარყოფილია. თქვენ არ იცით რა იგრძნო ამ დროს დიმამ, ისეთი მიზიდულობა და ლტოლვა გაუჩნდა სარას მიმართ სხეულში ტკივილმა დაუარა. მერე სიცში გადაეზარა და ბოლოს უთხრა:
-როგოეც გინდა. არადა ამდროს ზუსტად იცოდა, რომ თავს მაიმც არ დაანებებდა სარას.

მოკლედ დავბრუნდი. ბარემ მივიყვან ამ ისტორიას ბოლომდე და თან ძალიან დიდი დრამის ჩახლართვას ვფიქრობ. დიდი სისხლისღვრა,ტკივილი, ვნება და სიყვარულ არის წინ. რა არ მოგწონთ მითხაით რომ გავითვალისწინო?