დესპოტი ქმარი

წარსული
ძალიან უბრალო და ჩვეულებრივ ოჯახში გავიზარდე, მამა მასწავლებელი იყო, დედა დიასახლისი და მე და ჩემი და-ძმების აღზრდა განათლებაზე ზრუნავდა, ბავშვობიდან მესმოდა რომ ძალიან ლამაზი ბავშვი ვიყავი, მაგრამ მაინც ვერ ვისწავლე ჩამი თავის დაფასება და როგორც დღეს მაშინაც მიმაჩნდა რომ არაფრით გამორჩეული ვიყავი, ცემი წუთური თმა, სქელი ტუჩები და ნუშისებრი მწვანე თვალები ისე ატყვევებდა ხალხს წლები შემომნატროდდენ არც თუ ისე ურიგო მამაკაცები. ბავშვობა ძალიან ჩვეულებრივი და არფრით გამორჩეული მქონდა სკოლა, სახლი იყო ჩემი ყოველდღიურობა, ვინაიდან და რადგანაც ჩემს ოჯახში მხოლოდ მამა მუშაობდა არ გვქონდა იმის შესაძლებლობა რომ ცეკვაზე და მუსიკაზე გვევლო მე და ჩემის და-ძმებს. სულ ოთხნი ვიყავი 3 და და 1 ძმა.
ძალიან მიყვარდა კითხვა და და 11 წელი ფრიადზე ვისწავლე. 17 წლის გამოცდების სამზადიში გადასული მამა თავის კოლეგასთან მიმიყვანა დამატებითი მეცადინეობისთვის, ქართულ ენასა და ლიტერატურაში მამზადებდა ქალბატონი თამარი. ჩემი ქართულის პედაგოგი იქვე ქალაქის ცენტრში 5 სართულიან კორპუსში ბოლო სართულზე ცხოვრობდა და ჩემს ყოველდღიურ სკოლა-სახლს დაემატა პედაგოგი სახელად თამარი. და სწორედ იქ გავიცანი მისი მეზობელი გიორგი, ის ჩემზე 10 წლით უფროსი იყო და მე როგორც უფროს ადამიანს მოწიწებით ვექცეოდი, ჩვენი შეხვედრები მხოლოდ სალმით შემოიფარგლებოდა ის 27 წლის იყო და ერთ ერთ სამტავრობო უწყებაში არც თუ ისე პატარა თანამდებობაზე მუშობდა, დღის ბოლოს როცა ის სავარაუდოთ სამსახურიდან ბრუნდებოდა მე მაშინ ვტოვებდი მასწავლებელს და სადღაც სადარბაზოში გვიწევდა შეხვედრა, გიორგი საკმაოდ სიმპატიური მამაკაცი იყო მაღალი შავი თმითა და შავი თვალებით მარცხენა მხარეს თვალთან ცოტა დაბლა 3 სანტიმეტრიანი შრამით. ალბათ სამსახურიდან გამომდინარე სულ ყოველთვის პერანგით და შარვალ კოსტუმით გამოწყობილი დადიოდა. მოკლედ ყველაფერი ქონდა რომ თითქმის ყველა ქალი მისი ყურმჭრილი მონა გამხდარიყო თუ ის მოინდომებდა.
ერთ დღეს ნოემბერი იყო ძლიერი წვიმის გამო მომიწია სადარბაზოში ლოდინი თუ როდის გადაიღებდა წვიმა, გიორგიც როგორც ყოველთვის ამ დროს დაბრუნდა სამსახურიდან, მომესალმა, მომიკითხა და შემომთავაზა რომ წვიმის გადაღებას მასთან დავლოდებოდი. მე იმ ბავშვებივით აღზრდილს რომ უფროსს მოწეწებით უნდა მოვექცე და წინააღმდეგიბა არ გავუწიო აზრად არ მომსვლია რომ რაიმე საფრთხის მომტანი უნდა ყოფილიყო ჩემთვის 27 წლის მამაკაცთან სახლში მარტო ყოფნა და შევყევი. მას ქონდა რაღაც ისეთი აი ჰიპნოზს რომ გიკეთებს, გველივით შემომეხვია და ისე ჩამსისინებდა ყურში, აზრზე ვერ მოვედი როგორ აღმოვჩნდი მის საწოლში. რომ გითხრათ რაიმე მაიძულა ან მეუხეშათქო მოგატყუებთ. ისე მეხებოდა, ისეთი ნაზი და თბილი იყო ბურანში წასულს აზრადაც არ მომსვლია შემეჩერებინა, არ მახსოვს რაიმე სიამოვნება მივიღე თუ არა მაგრამ რომ არაფერი მტკენი და ძალიან ფაქიზი იყო ჩემს მიმართებაში ეგ მახსოვს. და აი ასე არმოვჩნდი კაცის ცოლი რომელსაც არ ვიცნობდო. რამოდენიმე დღეში მან ხელი თხოვა ჩემს მშობლებს და აღუთქვა რომ მე აუცილებლად ვისწავლიდი რაც ასრულა კიდეც და რომ ცივ ნიავს არ მომაკარებდა, მე გაბრუებული ისე დავდიოდი აზრზე არ ვიყავი რა ხდებოდა ჩემს თავს, მამა წინააღმდეგობა ვერ გაუწია რადგან ის ორგანოს მუშაკი იყო და მამა ცოტა მშიშარა კაცი იყო და შეეშინდა მისი.. ყველაფერმა ისე ჩაიარა როგორც წესი და რიგი იყო, გონზე მაშინ მოვედი როცა საკურთხეველთან მის მზერას მოვკარი თვალი. მზერა მტაცებლის რომელსაც ხელში ყავდა ჩაგდებული სასურველი ნადავლი, მაგრამ უკვე ვერაფერს შევცვლიდი. დედა და მამა უზომოდ ბედნიერები რადგან მათი შვილი კარგ ბედში ჩავარდა როგორც იტყოდენ ხოლმე. და აი ასე აღმოვჩნდი კაცის გვერდში რომელსაც საერთოდ არ ვიცნობდი, არაფერი არ ვიცოდი მასზე. ქორწილიდან უკვე მის ახალ ბინაში წავედით. უფრო დიდში და კეთილმოწყობილში, მქონდა ყველაფერი. მანქანა , კარგი სახლი, და ასე შემდეგ. მაგრამ რაღაც მაკლდა და მე კი ვერ ვხვდებოდი რატომ მიჭერდა მარწუხები გულზე და რატომ მიჭირდა სუნთქვა როცა ის სახლში ბრუნდებოდა. განა რამეს მიშავებდა ან რამეს მაიძულებდა. სექსიც კი კარგი ქვქონდა რადგან მისი შეხების დროს განცდილ იმპულსებს ჩემდა უნებურად უშვებდა ტვინი და სიამოვნების ბურანში გადავყავდი.
მთელი დღეები არაფრის კეთება არ მიწევდა. ჩვენი ტანსაცმელი მიქონდათ და მოწესრიგებული მოქონდათ, სახლს დამსმარე ქალი ალაგებდა, მხოლოდ ვახშმის გაკეთება მევალებოდა რაც დიდი პროტესტის შემდეგ მივაღწიე რომ უსაქმურობით და მარტოობით არ შევშლილიყავი, ჩემი ქმრის უემოციო სახეზე ვერ ვატყობდი სიამოვნედა თუ არა ჩემი მომზადებული კერძები, მაგრამ კი მიირთმევდა.. და შემდეგ თავის სამუშაო კაბინეტში უჩინარდებოდა გვიან ღამემდე.
მაშინ ჯერ კიდევ შესაძლებელი იყო უნივერსიტეტებში უგამოცდოთ ჩაბარება თუ „ პატრონი „ გყავდა და ასე მეც ჩავირიცხე სამედიცინო უნივერსიტეტში. დილით მომაკითხავდა მძღოლი მიმიყვანდა და ლექციების ჩემდეგ მოვყავდი სახლში ისე გავიდა 5 წელი თითქმის არც ვიცნობდი არც ერთ კურსელს და საერთოდაც არ მყავდა მეგობრები. ჩემს გარშემო მხოლოდ ჩემი ქმარი ტრიალებდა და იშვიათად ჩვენი მშობლები. შვილი არ გყავდა არ დავრჩენილვარ ფეხძიმედ არც განვიცდიდი სიმართლე გითხრათ და ისიც არ მატარებდა ექიმებში, არ ვიცი ალბათ ჩემი გაყოფა ვინმესთან თუნდაც საკუთარ შვილთან არ უნდოდა, მისი უნდა ვყოფილიყავი და მისით უნდა ვყოფილიყავი მოცული.
უნივერსიტეტის მე-5 კურს ვხურავდი პრაქტიკებზე რომ ამიყვანის რექპუბლიკურში სადაც ყოველ მესამე დღეს მორიგეობაც მიწევდა რასაც ჩემი ქმარი აღფრთოვანებით სულაც არ შეხვდა და ამდენი წლის მერე პირველად ამოვიღე ხმა და რაღაც გავაპროტესტე, ძალიან კი გაუკვირდა ჩემის წინააღმდეგობას არ ელოდა მაგრამ პირველად დასთმო რაღაც მანაც.. მართლა ძლიან გამიკვირდა მაგრამ იმით გახარებულმა რომ ჩემს საოცნებო პროფესიამდე სულ ცოტაღა დამრჩა ყურადღება აღარ მივაქციე.
2008 წლის აგვისტო იდგა მე ისევ პრაქტიკებზე დავდიოდი მიუხედავად იმისა რომ სწავლა შეწყვეტილი იყო უნივერსიტეტში, ზღვზე მე ვერ წავიდოდი და მთაში დასასვენებლად და ასე მაინც გავირთობდი თავს. და აი ერთ საღამოს დაიწყო ის ავად სახსენებელი ომი. როგორც ზემოთ ავღნიშნე ჩემი ქმარი ორგანოს თანამშრომელი იყოდა 2008-ში უკვე შშს-ში დიდი თანამდებობა ეკავა. მახსოვსა სახლში რომ შემოვიდა პირველად ვნახე ჩემს ქმარს პიჯაკი არ ეცვა, სამხედრო ფორმაში გამოწყობილი, რაღაც ცხვანაირი თვალებით მიყურებდა ახლოს დადგა ჩემთან და 15 წუთი თვალმოუშორებლად მიყურა, მერე ერთი მაკოცა შუბლზე და წავიდა ომში... წავიდა და არ ვიცი ვიგრძენი კი რამე? გაუცნობიერებლად ვიჯექი ტელევიზორთან 5 დღე 24 საათი და არ ვიცი რას ველოდი, მიუხედავად იმისა რომ თითქმის მთელი ქალაქი დაიცალა, ვისაც საშვალება ქონდა ქვეყანაც კი დატოვა, აზრად არ მომსვლია მისი თანამშრომლის შემოათავაზებაზე რომ ბანკიდათ მთელი თანხა გამეტანა და წავსულიყავი ამერიკაში.. არ გავაკეთე.. ვიჯექი ველოდი, ველოდი და ასე ველი უკვე 9 წელია და 9 წლის მანძილზე ზუსტად ვიცი რომ დაბრუნდება არ მომკვდარა და აუცილებლად მოვა და ჩემდაგასაკვირად აღმოვაჩინე რომ ჩემი ქმარი შემიყვარდა და ის გულზე მოჭერაც და უჰაერობის შეგრძნებაც მისი სახლში დაბრუნებასთან დაკავშირებით ჩემში გაჩენილი მოზღავავებული ემოციის ბრალი იყო და ჩემი „ დესპოტი“ ქმარი თავდავიწყებთ მიყვარს და ამდენი წლის მერეც ვერ შევძელი მისი დავიწყება.
2017 წელი 7 მარტი
ჩემი ყოველდღიური რუტინა სამსახური და სახლია. როგორც მაშინ ბავშვობაში „სახლი და სკოლა“ ამ ხნის განმავლობაში შევიძინე ერთი საუკეთესო მეგობარი თათო მერკვილაძე ის ჩვენ კლინიკაში ერთ-ერთი საუკეთესო პედიატრია. ბავშვების ექიმი თვითონაც ბავშვობაში დარჩენილი უკვე დიდი გოგოა და საოცარი ადამიანია. და ეს გოგო თავისი სისპეტაკით მიხალისებს ჩემს ყოველდღიურობას.
დილით ისევ მარტო გავიღვიძე, თვალის გახელისთანავე ვხედავ სპილოსძვლისფერ ჭერს და არა მის თვალებს. ავდექი და აბაზენაში მოვწესრიგდი ყავა დავლიე და დავტოვე ჩემი სამყოფელი მანქანასთან არ ვიყავი მისული ჩემი ტელეფონი რომ ამღერდა:
• გისმენთ
• ქალბატონო სასწრაფოდ გადაუდებელი ოპერაცია, მამაკაცი შემოიყვანეს 40 წლამდე სასწრაფოდ ესაჭიროება ქირურგიული გადაუდებელი ოპერაცია.
• გამოვდივარ 15 წუთში მანდ ვიქნები, მანამდე საოპერაციო მომაზედათ და პაციანტი გაამზადეთ ოპერაციისთვის, ანამნეზი მაგიდაზე დამხვდეს
• დიახ ქალბატონო

რესპუბლიკურში 9 წუთში მივედი საბედნიეროდ გზაზე საცობი არ იყო, გამიკვირდა ცოტა არ იყოს სავადმყოფოს მიმღებში მობლიზებული იყო შშს-ს დაცვის სამსახური და გაძლიერებულად იცავდნენ შენობას. კაბინეტში შესული სწრაფად გავემზადე ანამნეზი წავიკითხე, მამაკაცი 40 წლის და საკმაოდ მძიმე სიცოცხლისათვის საშიში დაზიანებები ქონდა არ ეწერა მამაკაცის სახელი და გვარი რამაც ცოტა დამაბნია მაგრამ მაინც შევუდექი ჩემს საქმეს და საოპერაციოსკენ დავიძერი. საოპეარციოში შესულს კი მაგიდაზე დამხვდა კაცი რომელსაც ამდენი წელია ველი და ის მე უნდა გადამერჩინა.

მე თაია ვარ ჯაფარიძე ქირურგი 31 წლის.










თავი 2

თეთრი ნისლი ტრიალებს ჩემს გარშემო. ყელში მიჭერს და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს, ვგრძნობ როგორ მეფარება შუბლი ცივი ოფლით და შინაგანი კანკალი მიტანს. თითების ბალიშებით ვეხები. მისი სხეულიდან წამოსულ სითბოს გონს მოვყავარ, თითები თავისით დასრიელებე ოდნავ ჭაღარა შეპარულ თმებში, ვეხები მის შრამს, შემდეგ ცხვირს, ვპოულობ მის დიდ და აბურდულ წვერში მის თბილ ტუჩებს....
• თაია...
• გონს ჩემი ასისტენტის ხმას მოვყავარ, მომენტალურად ქრება თეთრი ნისლი ჩემს გარშემო, ვწყნარდები და ახლა ზუსტად ვიცი რომ შეუძლებელი უნდა შევძლო, მისის სითბო ისევ უნდა შევიგრძნო.
• თაია.. დროა დავიწყოთ, ყოველი წუთი ძვირფასია.
და შემდეგი 4 საათი და 20 წუთი თითქოს ამოვჭერი ჩემი ცხოვრებიდან, გამოვრთე ყველა ემოცია და დაპროგრამებულ რობოტად ვიქეცი.

ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა. ვზივარ ჩემს კაბინეტში და ერთ წერტილს მივშტერებიბვარ, ვერაფერზე ვფიქრობ, გარდა იმისა რა იქნება ახლა. რა უნდა ვქნათ 9 წლის შემდეგ, ან როგორია ის? იქნებ და შეიცვალა უფრო გაცივდა, ან პირიქით... მინდა ჩემს დახატულ სამყაროში მარტო მე და ის ვიყოთ, თუნდაც ისევ ისეთი ოღონდ იყოს, იმდენად მინდა მეხებოდეს, მისგან გამოგზავნილ იმპულსებს ჩემთვის სასიცოცხო მნიშვნელობა აქვს.
ბეჭებზე მეხება ორი წვრილი ხელი და ღიმილი მიპობს სახეს, ჩემი გოგო მოვიდა რომ გამამხნეოს, თმებში მონოტონურად მეფერება :
• თაია როგორ ხარ, მითხარი რამე. თქვი რას გრძნობ ეცადე ემოცია გადმოცე და განთავისუფლდე. მას ახლა ძალიან ჭირდები ყველანაირად ჭირდები როგორც ცოლი, როგორც ექიმი და თუნდაც როგორც ქალი.
• მინდა ეს 9 წელი არ იყოს, ეს შეუძლებელია ხო? მაგრამ იქნებ რომ არა ეს წლები ვერც ვერასდროს მივმხვდარიყავი რამდენად შეუცვლელი და ძვირფასია ჩემთვის.
• არ ვიცი თაი, არ ვიცი! ვერ გეტყვი რა იქნება მომავალში მაგრამ, მჯერა რომ ადამიანია თავისი ბედის მწერალი და თქვენ ერთად შეგიძლიათ ბედნიერები იყოთ.
საუბარს გვაწყვეტინებს კაბინეტში შემოსული მამაკაცი რომელიც თავისი ვიზულით ძალიან გავს ვიღაცას მაგრამ ამ წუთს ვერაფრით ვიხსენებ ვის.
• გამარჯობათ! შეიძლება ქალბატონ თაიას მარტო გავესაუბრო?
• დიახ რა თქმა უნდა.
თათა დგება და უკანმოუხედავად ტოვებს კაბინეტს, მამაკაცი პიჯაკის ერთ ღილს იხსნის და ჩემს წინ სავარძელში ჯდება. გამჭოლი მზერით მაკვირდება და წამიერი პაუზის შემდეგ იწყებს საუბარს
• ქალბატონო თაია, მე შინაგან საქმეთა მინისტრის პირველი მოადგილე გახლავართი ირაკლი კორინთელი, ალბათ გაინეტერესებს რატომ გაუკეთეთ მამაკაცს ოპერაცია სულ ცოტახნის წინ. რომელიც 9 წლის წინ თქვენს თვალ წინ დავკრძალეთ სამხედრო პატივით? დავაკმაყოფილებ თქვენს ცნობისმოყვარეობას და მოკლედ ვეცდები გაგარკვიოთ სიტუაციაში. გიორგი გარადა იმისა რომ მუშობდა ჩვენს სამინისტროში და ერთ ერთი დეპარტამენტი ებერა, ასევე იყო შშს-ს გასაიდუმლოებული სპეცდანიშნულების ქვედანაყოფის მეთაური და დღემდე ასეა და მაშინ ცხინვალში შესვლისას იქ განვითარებული სიტუაციიდან გამომდინარე ბიჭები იქ დარჩნენ, აუცილებელი იყო მათ იქ ოჯახები შეექმნათ და ადგილობრივები გამხდარიყვნენ . ამიტომ მისი წასვლის დღეს საიდუმლოთ მოხდა თქვენი განქორწინება, ისე რომ თქვენ ეს არ გაგიგიათ და გიორგიმ იქ შექმნა ოჯახი. არ ვიცი შეამჩნიეთ თუ არა მისი ოსი ეროვნების მეღლე და 7 წლის გოგონა გარეთ ელოდებიან მათი ოჯახის უფროსის გამოჯანმრთელებას. 9 წელი თქვენ ოფიციალურ ქორწინებაში აღარ იმყოფებით და ქონება რომელსაც ფლობთ სინამდვილეში თქვენ სულაც არ გეკუთვნით. არ ვიცი თავად ბატონი გიორგი რას ფიქრობს ამ ყველაფერზე მაგრამ ის დღეიდან ქალაქში უნდა დარჩეს თავისი ოჯახით რადგან ის მის ქვეყანას ახლა აქ ჭირდება. გთხოვთ გაგებით მოეკიდოთ შექმნილ ვითარებას და მის გამოჯანმრთელებამდე დაცალოთ ბინა. მადლობას მოგახსენებთ რომ დამითმეთ დრო. კარგად ბრძანდებოდეთ ქალბატონო თაია.
ღამის 3 საათზე ალბათ დაუღალავი ძებნის შემდეგ მიპოვა თათომ ქალაქის ბოლოში ერთე-ერთ პარკში და მასთან წამომიყვანა სახლში. არ ვიცი როგორ გამოვიარე ფეხით ამხელა გზა მაგრამ ფაქტია იქ აღმოვჩნდი როგორც თათომ მომიყვა, როცა საავადმყოფოს კალიდორში დამინახა ისეთი სახე გქონდა თითქოს მოჩვენება დაინახე, შენი თვალები ალბათ ცხოვრებაში არ დამავიწყდება.
რა მოხდა თაია, რა გითხრა იმ კაცმა ასეთი რომ ამდენი წლის მერე პირველად გხედავ ასე წყობიდან გამოსულს და განადგურებულს. იმის ნაცვლად რომ ბედნიერებით ბრწყინავდე, შენი საყვარელი კაცი კარგადა და მალე შენთან იქნება შენ თითქოს რამოდენიმე საათში გაქრი თაი.. დაპატარავდი.. რა გჭირს ადამიანო ამოიღე ხმა დამიყვირა თათომ, ალბათ პირველად ცხოვრებაში გამოვიდა წყობიდან და ისიც მე მიყვირა.
• რა გითხრა.. რა? რომ ჩემი ქმარი ჩემი ქმარია არაა? რომ მას ცოლი და შვილი ყავს? რა... რა... რა გითხრათ რა.. და ჩემს წინ დადებული ვისკის ჭიქა ბზრაილით გავუქანე იქვე მდგარ ვიტრინას და მტვრევისგან განცდილმა სიამოვნებამ ისე დამიბინდა გონება რომ რამოდენიმე წუთში ჩემს გარშემო ყველაფერი ნაომარ ველს გავდა ყველა შუშის და ბროლის ნივთ , რაც კი იმ ოთახში იყო დავლეწე და ახლა არაქათგამოცლილი ვაგდივარ ოთახის შუაგულში და ჩემი სიგიჟის მშვიდად მოცქერალ ჩემს საუკეთესო დაქალს ვუყურებ თვალებში.
• ყველაფერი გაგინადგურე და შენ მაინც მშვიდათ როგორ ხარ? ვეკითხები და თან ირონიულად ვიცი, განა მას დავცინი? არა საკუთარ თავს დავცინი
• შენ თუ დაგამშვიდებს შეგიძლია ეს სახლიც კი დაანგრიო და შემდეგ სხვა ადგილზე ააშენო ოღონდა გამოუშვი ეგ ემოცაი გარეთ, ვერ ხედავ რომ გკლავვს და განადგურებს?
• დუმილი, ისევ დუმილი. ისედაც არასდროს არ ვყოფილვარ დიდი მოსაუბრე მაგრამ ახლა ისე არ მინადა მოვყვე ის ყველაფერი რაც იმ კორინთელის მყრალი პირიდან მოვისმინე, ისე არ მინდა რომ სიკვდილი მირჩევნია. თათო მაპატიე რა ნუ მკითხავ ნურაფერს უბრალოდ ცოტა მაცალე, ვერ შეგპირდები რომ რამე დალაგდება მაგრამ იქნებ დავწყნარდე ცოტა.
• ნება შენია როგორც გინდა. მეუბნება ცოტა განაწყენებული ჩემი გოგო.
მეორე დღიდან დავიწყე მზადება. ვიპოვე პატარა კეთილმოწყობილი ბინა ლისზე, გავედი შვებულებაში, ჩემი მცირე დანაზოგოთ მოვიწყვე მყუდრო გარემო და ახლა ვზივარ აივანზე, მარტო, მოლოდინიც კი არ მაქვს რომ ვინმე მოვა, პირველად გავივლე გონებაში რომ შეიძლებოდა შვილი მყოლადა, მისი შვილი და მისაგან რამე ან ვინმე მაინც დამრჩენოდა. მარტო ვარ არავინ მყავს ჩემს და ძმებთან თავიდანვე ვერ ავაწყვე ურთიერთობა, დედა და მამა 3 წლის წინ დაიღუონენ თითმის ერთდროულად, ჩემს და-ძმებს ყოველთვის ჩემს ფულზე ეჭირათ თვალი, ვეცადე მათთვის თავი არ დამეზოგა და კარგი განათლება მიეღოთ მაგრამ არ გამოვიდა ისე როგორც მინდოდა ჩემი და სკოლის დამთავრებისთანავე გათხოვდა და მალევე გაშორდა ქმარს, ვერ ვეწყობით ერთმანეთსო და ეცადა ჩემთან გადმოსულიყო საცხოვრებლად , მაგრამ უარით გავისტუმრე რადგან მეგონა რომ თუ იმ ჰაერს სადაც ჩემი ქმრის სურნელი ჯერ კიდევ იდგა სხვა ვინმეც ჩაისუნთქავდა მალე გამოილეოდა. რა საასცილო ვარ არა? ჩემი მეორე და არ გათხოვდა , არც სწავლით მოუკლია თავი მამის სიკვდილის შემდეგ თამამად წარგვიდგინა მეგობარი მამაკაცი და დღემდე ავად თუ კარგად ერთად არიან, ყოველ შემთხვევაში თვითონ კმაყოფილია თავისი ცხოვრებით. ჩემმა ძმამ სკოლა დაამთავრა თუა არა , მაშინ გიორგი ჯერ კიდევ აქ იყო, მისი მეშვეობით მოახერხა და აგერ უკვე 11 წელია ესპანეთში ცხოვრეობს, არ ვიცი რას საქმიანობს მაგრამ იქ ქართველი გოგონა გაიცნო ისიც სამუშოდ წასული და ახალა 9 წლის მარაიმი ყავთ, ნახევრად ქართულ-ესპანურად მოლაპარაკე მარიამი საოცარი გოგოა და ძალიან მიყვარ მაგრამ რატომღაც არასდროს გამჩენის სურვილი მათათან წავსულიყავი, თითქოსდა არაფერი მიშლიდა ხელს არც ფინანსურად და არც ისე მაგრამ მაინც არ მელეოდა მიზეზი ჩემი ძმის შემოთავაზებებზე უარი მეთქვა. აი ახლა დავფიქრდი ხო არ წავიდე იქნებ ცოტა გულიც გადავაყოლო. შვებულებაში ვარ, ცოტა თანხა კიდევ დამრჩა. ტელეფონს ვიღებ და თათოს ვურეკავ:
• რას იტყვი ესპანეთში გასეირნებაზე?
• შენ???... ესპანეთში გინდა წასვლა?
• ხო რა არის რო? არ შეიძლება?
• არა კი შეიძლება მაგრამ.. ძალიან მაშინებ თაია, დანაღმული ველივით ხარ, თითქოს მშვიდათ, მაგრამ ერთი მიზეზიც და აფეთქდები და მეშინია ეგ აფეთქება დამღუპველი არ აღმოჩნდეს.
• მორჩი ახლა ფსიგოლოგობას და საბუთების გამზადებას შეუდეგი ორივესთვის მე ვერ ვაზროვნებ და არც მაქვს მისი თავი.
• არის შეფ! და ვგრძნობ როგორ მეკრიჭება ტელეფონში ჩემი ცელქი გოგო.

ტელეფონს ვთიშავ, ვდგები და სამზარეულოში ვინაცვლებ, ყავის აპარატს ვრთავ და ლეპტოპზე პირველივე სიმღერას ვრთავს. Lady Gaga - Million Reasons ჟღერს, მილიონი მიზეზი? არ ერთიც მეყოფა რომ გამოვცოცხლდე მაგრამ არც ერთი მიზაზე არ მაქვს და რა ჯანდაბას ვაკეთებ ამ სამყაროში? რა არის ჩემი ამ ქვეყნად მოვლინების მიზეზი ? არ ვიცი აღარეფერი არ ვიცი..... ყავას ვსამ ისე რო გემო და შეგრძნება იმისი რომ გამომაცოცხლებს ან ენერგიას დამიბრუნებს არა და არ მოდის, რა ვაკეთო? დასაძინებლად ვწვები, აღმოვაჩინე რომ ჩემი საძინებლის ჭერი ისევ სპილოსძვლისფერია და ისევ ვერ ვხედავ მის შავ თვალებს.
4 დღე დამჭირდა საბუთების მოსაწესრიგებლად და აი მე და ქალბატონი უკვე აეროპორტში ტრაპთან ვდგავართ, ემოცია რომ ქვეყანას ვტოვებ და ესპანეთში მივდივარ ნულამდეა დაყვანილი, სამაგიეროდ თათო ცქმუტავს და ერთი წამით არ ჩერდება.
ბოინგში ასვლისთანავე ძილის წამალს ვსვალ და ისე ეშვება თვითმფრინავი არაფერი გამიგია. თათო გამალებით მანჯღრევს რომ გონზე მომიყვანოს.
აეროპორტში ჩემი ძმა და პატარა ქალბატონი მხვდებიან, ემოცი რომელიც 11 წლის უნახავი ძმის ნახვის დროს განვიცადე ძნელია გადმოვცე, რომ მეგონა რომ არ მენატრებოდა თურმე საოცრად მაკლდა და 15 წუთი მის კისერში თავჩარგული ვტკბებოდი ასე ნაცნობი სურნელით, რაღაცით თითქოს მეგონა წამით რომ მამასაც კი ვეხუტებოდი მასთან ერთად. ბედნიერება როცა ხედავ შენს წინ თითქმის ორმეტრიანი კაცი დგას რომელიც შენი სისხლი დახორცია. მხედველობის არე მარიამის გამბაზებულმა გამოხედვამ დაიპყრო, ბრაზობს რომ არ მივაქციე ყურადღება პრინცესას. მარიამი რაღაცით მგავს ჩემსავით წითური და საოცრად თეთრი კანი აქვს, თავლები ალბათ დედის გამოყვა ზღვასავით ლურჯი. ძალია ლამაზია, არ მინდა მისმა სილამაზემ ჩამსავით დაღუპოს.
მალიორკაზე მივდივართ, მთელი გზა მარიამი ჩემზეა მოწებებული და მეც რაღაც ჯერ არ განცდილი გრძნობა მაქვს რომელსაც არ ვიცი რა დავარქვა. ჩემი ძმა ოჯახით მალიორკაზე, სანაპიროსთან ახლოს ცხოვრობს და თავისი პატარა ბიზნესი აქვს. ჩვენც უახლოესი 2 კვირა ამ არაჩვეულებრივ ხმელთაშუა ზღვის სანაპიროზე გავატარებთ. ჩემი რძალი სალი შესანიშნავი პიროვნება, გულთბილი მიღებისა და მოკითხვის შემდეგ ოთახებში დაგვაბინავა. ძილი ვერ შევძელი მაგრამ ვეცადე გონება გამეთიშა და ცოტა ხანი დამესვენა მაგრამ ვერ ეგ მოვახერხე , ჩემი ფანჯრიდან არაჩვეულებრივი ხედია ოკენის, ღამით აქაურობა შესანიშნავი იქნება. ახლა უამრავი ადამიანი და ჩემთვის უჩვეულო გარემოა. მე ხომ მარად ვეძებ მატოობას და სიწყნარეს.
საღამო მშვიდათ ოჯახურ გარემოში გავატარეთ, მარიამმა და თათამ მოასწრეს და პლიაჟიც დალაშქრეს, მე ღამე ვაპირებ ვესტუმრო სანაპიროს, არ ვიცი რატომ მიზიდსავს ასე ღამის ოკენე. ჩემი რძალს საოცარი იუმორის გრძნობა აქვს, ჩემი გაღიმებაც კი შეძლო და როგორც თათო ამბობს დიდი წინ გადადგმული ნაბიჟია ჩემი მხრიდან. ვივახშმეთ, მარიამი და ჩემი ძმა კომპიუტერულ თამაშებს ჩაუსხდნენ, სალი და მხიარული გოგო თათო რაღაცაზე გულიანათ იცინიან. სადღაც 11 საათია და მე ნელი ნაბიჯებით მივუყვები სანაპიროს. საოცრად მსიამოვნებს ცხელი ქვიშა ფეხებზე და უცებ როგორ აგრილებს ჩემს ტერფებს ოკენის ტალრები. 1 საათი ალბათ ასე ვიბოდაილე და დაღლილმა იქვე სანამპიროზე ჩამოვჯექი. უამრავი ვარსკვლავია ცაზე, ბავშვობა გამახსენდა ვარსკვლავებს რომ ვითვლიდი ხოლმე და დედა მიშლიდა მეჭეჭები გამოგივაო, მეჭეჭების რა მოგახსენოთ მაგრამ მუცელზე ერთმანეთის მიყოლებით მაქვს რამოდენიმე ხალი და მთლიანობაში ნამგალა მთვაეს მოგაგონებთ. ძალიან მიყვარდა როცა გიო კოცნით გაუყვებოდა ჩემს ხალებს... და ისევ ის კაცი.. კაცი რომელიც არც კი ვიცი არის კი მიწიერი თუ ჩემი წარმოსახვის ნაყოფია?
ზურგს მიწვავს სითბო რომელსაც ვიღაც ჩახუტებით განვიცდი, მომენტალურად ვფხიზლდები და ვცდილობ გავარკვიო ვინა? თითქოს ნაცნობია მაგრამ... მისკენ ვერ ვბრუნდები მუცელზე მოხვეული ძლიერი ხელი არ მაძლევს საშუალებას. ერთი ხელით ჩემი წელამდე თმა მარცხენა მხარეს გადააქვს და ყელს მიშიშვლებს, მერე სარაფანის ბრეტელს მიწევს და მკოცნის, საოცარი შეგრძნება.. რაც ძლიან დიდი ხანია არ განმიცდია. არ ვიცი ვინა მაგრამ არ მეშინია. თითქოს სიზმარში ვარ. არარიალური რამ ხდება ჩემს გარშემო მისკენ მაბრუნებს. სახეზე ვერ ვხედავ ბნელა, ხელით ვცდილობ შევიგრძნო მისი სახის ნაკვთები მაგრამ არ მაძლევს უფლებას, ჩემს ხელებს უკან ერთი ხელით მიკავებს და ქვიშზაზე მაწვენს, ზემოდან დამყურებს მთვარის შუქზე ჩემს სახეს და სხეულს კარგად ხედავს, მე კი მის სახეს ვერ ვარჩევს, ვხედავ მის განიერი ბეჭებს და გრუზა თმას, მისი სხეულის კონტურებს ვარჩევ თითქოს ნაცნობია.. მაგრამ ფიქრის საშუალებას არ მაძლევს ისე ეხება ჩემს ტუჩებს, ეხაბა და თავი ისე 17 წლის მგონია, რაღაც არნახული სიამოვნების ბურანში მახვევს, მისი ხელი რომელიც ჩემი ფეხიდან მოსრიელებს, ერთი ხელის მოსმით მიხსნის ბიკინს თოკს და ჩემი სარაფანის თასმასაც მარტივად ხსნის, მე მთელი ჩემი სიმშვენიერით ვარ მის წინაში, ისევ მიყურებს, თითქოს მიმახსოვრებს. და შემდეგ უამრავი სიამოვნების იმპულსი, და საკუთარი თვალით დანახული სულ სხა სამყარო, სამყარო სადაც მე და უცნობი ვართ ჩვენი ვნებებით, თუ ცოდვებით.
მზის სხივები მჭრიან თვალს. თვალს ვახელ ალბათ ძლიან ადრიანი დილაა რადგან ადამიანის ჭაჭანებაც არა. ვცდილობ აღვიდგინო მომხდარი ცხადი იყო თუ სიზმარი მაგრამ ჩემი ტანსაცმელი ისევ ჩემს ტანს ამშვენებს და მე ვფიქრობ უცნობი ჩემი სიზმრიდან გადმოსული ვნებიანი მამაკაცი იყო, ზედმეტად ცხადი იყო ჩემი სიზმარი იმისთვის რომ დავიჯერო მისი არარსებობა მაგრამ ალბათ ჩემს ქვეცნობიერს ასე სურს და მერც დარწმუნებული იმაში რომ არც არეფერი მომხდარა რიალურად სახლიში ვბრუნდები.






თავი 3
ჩემი მეგობარი, მხირული და საყვრელი ქალბატონი თათა იმ კატეგორიის ქალბატონებს მიეკუთვნება ვისთვისაც თავისუფალი სექსუალური ცხოვრება პრობლემას არ წარმოადგენს. მისთვის მთავარია პარტნიორთან თავს კარგად გრძნობდეს. ამბობს რომ თუ ოდესმე მართლა ვინმე ესტუმრება მის კეთილ გულს მისი ერთგული იქნება. მანამდე კი რად უნდა მოვიკლო მსგავსი მიწიერი პატარ-პატარა სიამოვნებებიო! საოცრად ლამაზია, სტუდენტობის პერიოდში ხშირად აწუხებდნენ სამოდელო სააგენტოს წარმომადგენლები მაგრამ მტკიცე უარით გაისტუმრა ისინი, მისთვის იმ დროს პრიორიტეტი კარგი განათლების მიღება იყო, და ამბიცია ქონდა საუკეთესო პედიატრი გამოსულიყო და თავის მერცხლებისთვის, როგორც თვითონ თავის პატარა პაციენტებს უწოდებს ემკურნალა. გამოიღო კიდეც მისმა შრომამ შედეგი და ერთ ერთი საუკეთესო და მაღალანაზღაურებადი ექიმია. ხო და ეს მოუსვენარი ქალბატონი ღამის ცხოვრების დიდი მოტრფიალე გახლავთ და ვინაიდან და რადგანაც ჩვენ, ხმელთაშუა ზღვის ამ საოცარ სანაპიროზე ვართ შანს ხელიდან არ უშვებს რომ აქაური ღამის კლუბები დალაშქროს და ესპანელ ბიჭებს გაეპრანჭოს და არ იღლება ყოველ დღე ჩემთან ხვეწნით რომ მეც გავყვე ერთხელ და ვნახო თუ რა მაგარია იქაურობა. უკვე ერთი კვირა მე ჩემს „სიზმარზე“ ვფიქრობ, რა თქმა უნდა ეს თათასთვის არ მომიყოლია. განა ვუმალავ უბრალოდ არ მინდა ჩემი უსაფუძვლო ეჭვები გარს მოვახვიო და იფიქროს რომ ისედაც სიგიჟის ზღვარზე მყოფი მისი დაქალი საბოლოოდ გაგიჟდა.
ერთი კვირა უკვე მალიორკაზე ვართ ყოველ ღამე ერთიდა იგივე დროს გავდივარ სანაპიროზე, თავს ვარწმუნებ რომ სასეირნოდ, მაგრამ როდემდე მოვიტყუო თავი. მას ველოდები ჩემს უცნოს მაგრამ ის უკვალოდ გაქრა და მე დღითიდღე ვრწმუნდები რომ ეს ჩემი ვნებიანი თავგადასავალი მართლაც სიზმარი იყო. საღამოს კვლავ თათას შემოტევები იწყება:
- აუ თაი ამ ერთხელ წამო რა, აი მარტო ერთხელ და თუ რამე არ მოგეწონება პირობას გაძლევ რომ წამოვალთ.
- არ დაიღალე ყოველდღე ერთი და იგივეთი?
- არა არ დავიღალე... მინდა წამოხვიდე, ცოტა დალიო, იცეკვო და გაერთო. როდემდე აპირებ იმ კაცს მისტიროდე?
- იც?.............. კარგი ხო კარგი, წამოვალ.
თათა გაოცებული მიყურებს და არ ჯერა რომ მე დამითანხმა. წამიერი პაუზის მერე მისი კივილი ალბათ ქალაქის ბოლოშიც ისმის და ჩემსკენ მოექანება ეს ქაჯი რომ ჩამეხუტოს, ჩამეხიტა და მგონი ნეკნებიც დამიმტვრია ისეთი ინერციით მივენარცხეთ კედელს.
კლუბში შესვლისას პირველი რაც არ მომწონს ხმაურია. მე როგორც სიწყნარის მოყვარულს, საშინლად მაღიზაინებს ეს ყველაფერი. თათა ვიღაც ბიჭებისკენ მიიწევს, ალბათ მოასწრო ამ ერთ კვირაში მათი მოხიბლვა... მე იქვე ბართან ვჯდები და ინგლისურად ვთხოვ ბარმენს რომ რაიმე მსუბუქი კოქტეილი მომიმზადოს. ვწრუპოვ კოქტეილს, ის მცირედი ალკოჰოლიც კი საკმარისია ჩემთვის რომ ხმაურს შევეგუო, კიდევ ვითხოვ კოქტეილს ამ ჯერად ცოტა უფრო მაგარს, ვსვამ და არ ვიცი რა მჭირს ძალიან მინდა ვიცეკვო, ხალხში ვერევი, ისიც კი არ ვიცი როგორ ვიცეკვო. მე არასდროს, არასდროს არ მიცეკვია. სანამ მე და გიორგი ერთად ვიყავით არასდროს მოვხვედრილვართ მსგავს სიტუაციაში და შემდეგი წლები ჩემი აწ მკვდრეთით აღმდგარი ქმრის გლოვით და ლოდინით დაკავებული სად მეცალა მსგავსი რამეებისთვის. ამ დროს ჩემი ძვირფასი ქმარი თავის მეუღლესთან და ქალიშვილთან ერთობოდა. ნეტა მასთან როგორია? ახლა რატომღაც ეს კითხვა ამომიტივტივდა გონებაში. ნეტა მასთანაც ისეთივე ცივი და უგულოა?..... წელზე ძლიერი ხელი მეხვევა და ზურქით მასზე მაკრავს, მეორე ხელით ჩემს მარჯვენა ხელის თითებს ეთამაშება. თვალებს ვხუჭავ და ვცდილობ მას ავყვე, სინქრონში თითქოს ცეკვის მაგვარი მოძრაობა გამოგვდის. თითებს თავს ანებებს და უზურგო კაბის ერთი გვერდიდან ჩემს მუცელზს ეხება და და რაღაც ფიგურებს ხაზავს თითის ბალიშებით. რკალის ფორმის ფიგურებს ხაზავს.. სინამდვილეში ჩემს ხალებს აკავშირებს ერთმანეთთან და ნამგალა მთვარე გამოდის ისე როგორც გიო გაუყვებოდა კოცნით. გონზე მოვდივარ და მისკენ მინდა მივიხედო. არ მაძლევს საშუალებას, მარწუხივით მოხვეული ხელი იჭიმება და უფრო მიჭერს. ხელი მუცლიდან ქვემოთ მიცოცსვ და ჩემი ბიკინის სათავეს ცდება, ფეხებში ძალა მეცლება და ერთი ხელით მის მკლავს ვეჭიდები და მეორე ხელით მის თავს რომელიც ჩემს კისერშია მოთვასებული და თბილი ტუჩემით ხან არტერიაზე და ხანაც ყურთან მკოცნის. ტუჩებს ისე ვაჭერ რომ ჩემი სიამოვნებისგან წამოსული კვნესა არ აღმომხდეს სისხლის გემოსაც კი ვგრძნობ. თუმცა ირგვლივ ისეთი ხმაურია ეჭბვი მეპარება ვინმეს ყურამდე მისწვდეს ჩემი კვნესა, ტუჩებს თავს ვანებებ და და ბოლომდე ვიხსნები, მინდა მაქსიმამალურად ვგრძნობდე მას. რაღაცნაირად ვახერხებ და სწრაფად მის მოდუნებულ ხელებში ვტრიალდები მაგრამ არ იბნება და იმ წამს ჩემის ტუჩებს იპატრონებს, ტუჩებს ალკოყოლის, სიგარეტის და მენთოლის გემო აქვს და ერთად საოცრად მეგემრიელება, უკანსვლით ნელ ნელა სადღაც დერეფანში ვხვდებით სადაც არავინა და მუსიკაც იმდენად ვერ აღწესვს, ისე რომ უკვე შემიძლია მისი გახშირებული სუნთქვის მოსმენა, ჩემი ტუჩებით დაკავებული მილიმეტრითაც არ მშორდება, ცალი ხელით ჩემს ისედას მოკლე კაბას ზემოთ წესვს, კისერთან თასმას ხსნის ჩემი კაბა მთლიანად წელზეა დახვეული. ტუჩებიდან ყელზე ინაცვლებს, შემდეგ მკერდზე და მე უკვე აღარ ვცდილობ სიამოვნებით გამოწვეული ამოძახილები დავახშო. ჩემს ფეხებს წელზე იხვევს საჯდომზე მაგრად მიჭერს და ჩემი ბიკინის გაუხდელად ახერხებს ჩემში შემოვიდეს. ჩემი უცნობი ის შეუდარებელია, ღმერთკაცი. შეუძლებელია გადმოცე ემოცია ეს არალეარურია. წამიერად საიდანრაც შემოჭრილი სინათლე საშულებას მაძლევს მისი თვალები დავინახო, საიცრად ნაცნობი თვალები, არა ეს შეუძლებელია. შეუძლებელია მე სექსი ჩემს ყოფილ ქმართან მაქვს .... არა ... რატომ ხდება ასეთი არარიალური ამბები ჩემს თავს? ჩემი წამიერი გათიშვითიშვით სარგებლობს, მოხერხებულად მისწორებს კაბას, თასმას მიკრავს, მოწტვეტით მკოცნის და ჩაბნელებულ დერეფანში უჩინარდება...
გაშტერებული, დაბნეული და მისით მოცული, სადაც გავიხედავ ყველგან მისთვალებს ვხედავ, დაუჯერებელია მაგრამ 2 ორჯერ სექსი მქონდა ჩემს ყოფილ ქმართან, გასაიდუმლებულ ვითარებაში და რატომ დამიმალა მისი ვნაობა? რაუნდა აქ.. მე გამომყვა? და თუ ჩემთან უდოდა რატომ მომიშორა ასე თავიდან? და საერთოდ რა ხდება ჩემს თავს...
ერთი კვირა ისე გავიდა სახლიდან არც გავსულვარ. ბევრი ხვეწნა მუდარის შემდეგ რომ მეთქვა რა მჭირდა, თავი დამანებეს. ერთი სული მაქვს როდის ჩავალ თბილისში.. აქ უკვე სული მეხუთება, მინდა მალე გავიდე სამსახურში და სხვისი სიცოცხლის გადასარჩენათ მაინც ვიცხოვრო თუ საკუთარს ვერაფერს ვუხერხებ. სიგიჟის ზღვარზე ვარ, ხშირად ვფიქრობ იქნებ რომელიმე რიალითი შოუს წევრი ვარ და არ ვიცი? და იქნებ დამთავრდეს ეს უნიჭო შოუ ჩემს გარშემო და მეც მეღირსოს მშვიდი ცხოვრება. უემოციოდ დავემშვიდობე ჩემებს, მთელი გზა ხმა არ გამიცია თათასთის, თვითმფრინავში ასვლისთანავე დავლიე ძილის წამალი და კვლავ რამოდენიმესაათიან ბურანში გავეხვიე.
თბილისში შაბათს დავბრუნდით. ორშაბათს უკვე სამსახურში ვიყავი, შვებულებაში გავუშვი ჩემი ასისტენტი და დავრჩი მარტო. მინდოდა მარტო მემუშავა, ისე დავღლილიყავი რომ გვიან ღამით ჩემს თავთან მარტო დარჩენილს არ მქონოდა ფიქრის თავი და მალე გავთიშულიყავი. მაგრამ მაინც ვერ ვახერხებდი და აქტიურად დავიწყე ძილის წამლების მიღება. მე როგორც ექიმმა ვიცოდი რომ გადაჭარბებული დოზა საზიანო იქნებოდა მაგრამ ყველაზე ნაკლება ახლა ჩემი ჯანმრთელობა მადარდებდა. ასე გავატარე 2 კვირა. შემდეგ თათაც დაბრუნდა სამსახურში და უკვე ძალიან მაღიზაინებდა მისი ყოველდღიური ჩიჩინი. ვცდილობდი არსად გადავყროდი და ოთახშიც არ გავჩერებულიყავი დითხანს რო იქ არ მოვეხელთებინე, ასე ნელ-ნელა გაუცხოვებაც დაგვეწყო, მაგრამ ამ დროს მის ცხოვრებაში გამოჩნდა მამაკაცი რომელმაც მგონი ეს ალქაჯი მოათვინიერა. როგორც შემდეგ გავარკვიე ესპანეთიდან ჩამოსულს შვებულების 2 კვირა ბახმაროში გაუტარებია ( რატომ მოუნდა სიმშვიდეში ყოფნა?) და იქ გაიცნო გიგო და მისმა გულგრილმა დამოკიდებულებამ თათას მიმართ ინტერესი გაუმწვავა ქალმატონს და აქამდე მიჩვეულს რომ დედამიწა მის გარშემო ბრუნავს, იქეთ გაუხდა ვიღაც მოსახელთებელი. იმას შემდეგში მოგიყვებით, ან იქნებ თვითონაც მოგიყვნენ რა სასწაულები ჩაატარა ამ არსებამ რომ გიგოს გული განეგმირა. მაგრამ ფაქტია რომ ჩემი დაქალი რადიკალურად შეიცვალა და სამსახურსა და სახლს შორის გაჭიმა გზა და საღამოებს კი მხოლოდ გიგოს გარემოცვაში ატერებს.
ცოტა დავმშვიდდი, თითქოს ძილიც მომიწესრიგდა მაგრამ ახლა დღეც მეძინება და ცოტა მოუხერხებელი გახდა ჩემთვის. სულ გაბრუებული და დაპროგრამებული დავდივარ. აი ახლაც საღამოს ცხრა საათია, მარკეტში შევიარე და ქათამი ვიყიდე. ერთი სული მაქვს როდის დავიძინებ, თან ძალიან მშია. სახლში ავედი ქათამი გავრეცხე და ღუმელში შევდე შესაბამისი ტემპერატურა და დრო ჩავურთე და სააბაზანოში შევედი. ბანაობსი დროს მომეჩვენა რომ მგონი ცოტა მოვიმატე. არ ვიცი შეიძლება ვცდები მაგრამ სარკეში რომ ვიხედები ძალიან მომწონს ჩემი სხეული, ხელი ჩემი ხალებისკენ გამექცა მეც მასსავით ფიგურების დახაზვა დავიწყე. 1 ხალი მეორეს დავუკავშირე, შემდეგ მესამეს და ასე გაუტავებლად სანამ ნამგალა მვარე არ გამოვცახე. შემდეგ ზემოთ ამოვუყევიდა მკერდის ღარის გავლით ლავიწის ძვლებს მივეფერე, შემდეგ ყელის და ბოლოს ტუჩების გარშემო ცერა თითით წრიული მოძრაობით ტუჩის კონტური მოვხაზე. ისე მინდა მეხებოდეს....... ტუ...ტუ... ღუმელის წრიპინს გამოვყავარ ტრანსიდან, ხალათს მჭიდროთ ვიხვევ სხეულზე და სამზარეულოში გავდივარ. თითქმის ნახევარ ქათამს მივირთმევ და კმაყოფილი ყავთ ხელში აივანზე გავდივარ. მაგრამ უკანვე შემოვდივარ ყავას ნიჟარაში ვღვრი და დასაძინებლად მივდივარ.
დილით ტელეფონის ზარი მაღვიძებს:
- გისმენთ
- იცით მაინც რომელი საათია? სამსახურში რატომ არ ხართ ქალბატონო თაია?
- გველნაკბენივით ვფრინდები ფეხზე და საავადმყოფოს მენეჯერს ფეხზე დამდგარი ვესაუბრები ტელეფონზე თითქოს მიყურებდეს. უკაცრავად ბატონო დიმიტრი, მაპატიეთ არ ვიცი რა დამემართა. ახლავე მანდ გავჩნდები.
- როგორც კი მობრძანდებით ჩემს კაბინეტში შემობრძანდით ქალბატონო თაია.
- დიახ ბატონო დიმიტრი.
ტელეფონს ვთიშავ და ეკრანს გაშტერებული ვუყურებ. 10:56 წუთი. რამ დამაძინა ამდენ ხანს. გიჟივით ვიწყებ მოწესრიგებას, რამე უკუღმა რომ მეცვას არ გამიკვირდება ტელეფონს და გასაღებს ვიღებ და კი არ მივდივარ მივფრინავ, მანქანას გიჟივით ვქოქავ და ისი-ისა უნდა გავიდე ტრასაზე რომ ეზოში დიდი შავი ჩაბურულმინებიანი სამი მანქანა შემოდის და გზას მიჭრის. ჯერ მათ ვატარებ და მერე მე გავდივარ 15 წუთში უკვე დირექტორის კარებზე გაკრულ აბრის გადაკითხვასაც ვასწრებ დიმიტრი თაბაგარი. და გიჟივით შევდივარ მის კაბინეტში.
- დიდი ბოდიში ბატონო დიმიტრი. აი არ ვიცი რა დამემართა. მეორედ არ განმეორდება მაპატიეთ რა.... დიმიტრი კოპებშეკრული მიყურებს და ცოტა ხნის მერე ისეთი ხარხარი უვარდება მეც კი შისისგან ჰაერში ვხტები.
- კარგი რა თაი.. მართლა დაიჯერე რომ მე შენ გაგიბრაზდი? შენზე ცუდათ მოქმედებს დასვენება, მანამდე უფრო კარგი გოგო იყავი. შვებულებიდან უფრო გადაღლილი დაბრუნდი. აღარ გაგიშვებ მომავალში. დგება და ჩემსკენ მოიწევს, გულში მიკრავს. ის ჩემი ლექტორი იყო და აქ სწორედ მან წამომიყვანა. მისთვის შეუცვლელი კოლეგა ვარ.
- შეშინებული და ცოტა მწყრალი თვალებთ ქვემოდან შევცქერი დიმიტრი ექიმს. ის თავზე მკოცნის და მსუბუქი ბოძგით ოთახიდან მიშვებს და თვალს მიკრავს.
ოთახში შესული არ ვარ ქარბორბალასავით შემოჰქრის ჩემთან თათო:
- გაიგე რა მოხდა?
- არა, რა მოხდა?
- შენ საერთოდ ტელევიზორს ან რაიმე საინფორმაციო წყაროს თუ ეცნობი?
- არა თათო და არც მაინტერესებს, თუ მეტყვი დიდათ დამავალებ.
- ღირსი კი ხარ რომ არ გითხრა...
- თუ ამბობ თქვია.. თუ არა ცოტა დრო მაქვს და დავიძინო მინდა.
- კარგი ჰო! შენი ქმარი...
- მე ქმარი არ მყავს ქალბარონო თამარა... ვეუბნები გაბრაზებული....
- ყოფილი ქმარი, უკაცრავად ბატონო.. შინაგან საქმეთა მინისტრი გახდა და უკვე 3 დღეა მის გარშემო უამრავი ჭორ-მართალი ტრიალებს. მაგრამ რა მიკვირს იცი მის შესახებ გავრცელებულ მოკლე ბიოგრაფიაში არსად ფიგურირებს მისი ახლანდელი მეუღლე და შვილი. მის ბიოგრაფიაში წერია არ არის დაოჯახებული.
- და მე რატომ მიყვები ამ ყველაფერს? რაში მაინტერესებს იმ გაურკვეველ არსებას ყავს თუ არა ცოლი?
- კიდევ ერთი დეტალი. გაგიკვირდება და შენს ძვირფას ყოფილი მეუღლის საცხოვრებელ ადგილად მითითებულია ბინა ლისზე და არ გამიკვირდება ეგ მინისტრი ახლა შენი მეზობელი იყოს. ჩაიცინა თათამ და ასე გაშტერებული დამტოვა ჩემს კაბინეტში.
და რა გამოდის რომ გიორგი მთელი ამ დროის განმავლობაში ჩემს გვერდით იყო, ესპანეთშიც ჩემთან ერთდა იყო და საერთოდ.... ვარეფერი გავიგე.. თვალებში ვარდისფერერი ნისლი მაწვება, ყურები მიგუბდება შემდეგ შუილის მაგვარი ხმები ჩამესმის, ვარდისფერი ნისლი შავდება და მერე არაფერი მახსოვს. გონს პალატაში მოვდივარ ხელში კათეტერთ, თავზე დიმიტრი ექიმი და თათა მადგანან.. და გაკვირვებული თვალებით მიყურებენ:
- რა მოხდა? ვეკითხები სუსტი ხმით რატომ ვარ აქ?
- იცი გონება დაკარგე თაი. მეუბნება თათა
- უნდა ავდგე, ბევრი საქმე მაქვს.
- არა მოიცა ჯერ რაღაც უნდა გითხრათ! და ერთმანეთს გადახედეს.
- თაია იცი რაღაცის თქმას ვცდილობთ მაგრამ არ ვიცით როგორ გითხრათ.
- რა ხდება? როგორც არის ისე მითხარით..
- თაია შენ ფეხმძიმედ ხარ უკვე 6 კვირის..........


თავი 4
30 წლის შემდეგა ამბობენ რომ ქალს ვეღარ მოატუებ, რადგან უკვე ზუსტად იცის რა და როგორ უნდა. არ ვიცი ეს თეორემა მართალია თუ არა მაგრამ მე რომ ზუსტად მივხვდი რა მინდა მომავალში ეგ უკვე კარგად ვიცი. თათას სიტყვებმა „ თაი ფეხმძიმეთ ხარ, უკვე 6 კვირის“ ჩემი ცხოვრება კალაპოტში ჩასვა. ახლა უკვე ზუსტად ვიცი რას გავაკეთებ მომავალში. ჩემი პატარა აუცილებლად გაჩნდება. ის იქნება ჩემი ცხოვრების მამოძრავებელი ღერძი. მისით უნდა ვიცხოვრო და უსარგებლო ფიქრები და წარსულის მოგონებები ძველ ცხოვრებას გავატანო. არ ვიცი გამომივა კი? მაგრამ ცდას არ დავაკლებ.
და ვიწყებ ზრუნვას ჩემს პატარას ჯანმრთელობაზე. ჩავაბარე ყველა ანალიზი და ახლა წუთი-წუთზე ველოდები პასუხებს რის შემდეგაც ულტრაბგერით გამოკვლევაზე წავალთ მე და თათა. ქალბატონი პედიატრს მტკიცედ აქვს გადაწყვეტილი უახლოესი 8 თვე ჩემს გარშემო იტრიალოს. კატეგორიულად გამაფრთხილა რომ ჩემთან გადმოდის საცხოვრებლად და არანაირი სულელური მიზეზი არ მიშველის რომ მისგან დავიხსნა თავი. სიმართლე გითხრათ არც გავჯიუჯებულვარ აღარ მინდა მარტო ვიყო. იმდენად დიდი ხანია ჩემზე არავინ ზრუნავს მეც მინდა გამოვცადო თუ როგორია როცა ვინმე გიფრთხილდება.
აჰა ტაიფუნი სახელად თამარა უახლოვდება ჩემს კაბინეტს, მოქოთქოთებს და 50 მეტრშიც მისი ხმა ისმის. თვალებდახუჭული ველი როდის შემოგლიჯავს კარებს და აი ისიც უკვე ჩემს წინ სავარძელში უცნაურ პოზაში ზის, არც ფეხის მორთხმა რომ არ ქვია და არ ვიცი რა ჰქვია საერთოდ. დამავიწყდა მეთქვა ეს ქალბატონი ამ ბოლო დროს იოგითაა გატაცებული. სადღაც ხომ უნდა დახარჯოს მოზრვავებული ენერგია, კლუბებში ეგ ვეღარ დადის და მთლიანად გიგოზეა გადართული.
- ქალბატონო ექიმო აქ თქვენი ანალიზის პასუხებია. აფრალებს თეთრი ფერის კონვერტს.
- მერე რაო რა წერია მანდ ქალბატონო პედიატრო? არც მე ვაკლებ ირონიას..
- რაო და ქალბატონ მომავალ დედას ყველაფერი კარგად აქვს. და საერთოდაც კარგი გოგოაო.. მაგრამ არ უნდა რომ თქვას ეგ არსება ვისია მუცელში რომ ზისო?
- ეს არსება არა, ბავშვია და ჩემია! !! ჩემია მარტო ჩემი...
- მარტო თაია ბავშვი არ ჩაისახებოდა.. თუ რაიმე სამედიცინო ჩარევით არ მოახერხებდი რაშიდაც ღრმად ვარ დარწმუნებული. ასე რომ მაგ ბავშვს ყავს მამა და ან მიმხელ ან მე ჩემი გზებით ვეცდები გავარკვიო ეგ ამბავი.
- მაინც როგორ? თავალებ დაწვრილებული ვუყურებ ჩემს დაქალს.
- აი როგორ და ახლა დავრეკავ გიგოსთან მას და აწ უკვე ჩვენს შინაგან საქმეთა მინისტრს ბატონ გიორგი ჯიბუტს საერთო ნაცნობები ყავთ, ხო და რაღაცნაირად მოვახერხებ და მასთან მიღებაზე ჩავეწერები. მერე ერთი კარგად გამოვიპრანჭები. ეჭვი მეპარება მიცნობდეს მაგრამ ის აუცილებლად ეცოფინება ვინ ვარ რადგან ამდენი წელი შენს გარშემო ვტრიალებ და ეგ მაგას გამოუძიებელი არ დარჩებოდა. ხო და შევალ ამ მინისტრის კაბინეტში, ცოტას გავეპრანჭები ხო იცი მაგის გარეშე არ შემიძლია, დავჯდები მის წინ სავარჩელში. ის ყავას შემომთავაზებს და მეც დავთანხმდები, მერე 2ყავას შეუკვეთავს მის დიდმკერდა ან დიდტრაკა მდივანს. ჩვენ დაველოდებით ყავის მოტანა, მანამდე მე მის ლამაზი თვალებით დავტკბები, ნუ ახლა სხვა რაღაცეებიც კარგი აქვს მაგრამ ჩემთვის ეგ აღარ შეიძლება.. ხიხიაა. ხო და გაიღება კარები შემოვა ჩვენი სექსუალური მდივანი და მოგვიტანს 2 ყავას. ხო და ყავის ფინჯანს ხელში რომ აიღებს მაშინ დავსვამ საკაცობრიო მნიშვნელობის კითხვას. ბატონო მინისტრო თქვენი ყოფილი ცოლი ბავშვსე ელოდება და ხომ არ იცით მამა ვინა? ხო და სავარაუდოთ ის ყავა გადაცდება, პერანგიც დაესვრება და ხველებით შეიძლება კიდევაც მოიგუდოს. ახია მაგაზე.. ხო კარგი ნუ მიყურებ შეშინებული თვალებით არ დაიხრჩობა გადარჩება...
- გიორგიმ არ უნდა გაიგოს ბავშვის შესახებ. დამდუღრულივით ვხტები სკამიდან.
- რაღას დამადგმევინე ამხელა სცენარი თუ მაინც მეუბნებოდი?
- და მოცელილივით დავეცი საცარძელში. ამ საზიზღარმა გოგომ მაინც ყველაფერი დამაფრქვევინა
- არ მაინტერესებს თქვანი ვნებიანი თავგადასავლები. მხოლოდ ერთ კითხვას დავსვამ. როგორ აპირებ დაუმალო კაცს შენი ორსულობა რომელიც სადღაც შენს კორპუსში, შენს მეზობლად ცხოვრობს. არც ის გამიკვირდება რომ კარის მეზობელიც იყოს.
- მაგაზე არ მიფიქრია. არ ვიცი ვიზამ რამეს. ჯერ მუცელი არ დამეტყობა და მერე არ ვიცი მოვიფიქრებ რამეს. ახლა მაგაზე ვერ ვფიქრობ. მარტო პატარაზე მეფიქრება.. მივაყარე უცებ და.....აი ის საიდან იცი გიორგის როგორი მდივანი ყავს?
- ვაიმე ცუდათ ვარ! შენ მარტო ეგ გაიგე? და სიცილით ძირს ხოხავს თათა..
- კაი ხო.. სულ არ მაინტერესებს.. და გაბუტული მივემართები ეხოს გასაკეტებლად.
ლალიკო ჩვენი ეხოსკოპისტია. შესანიშნავი ბუნჩულა და საყვარელი ქალბატონია. ტავისი ფუმფულა ხელებით მუცელზე გელს მისვამს და იწყებს ჩემი პატარას დათვალიერებას.
- თაი ჯერ ძალიან პატარაა 6 კვირის. ამ დროისთვის ნორმალურად ვითარდება. კარგი კვება და გენოკოლოგის ყველა მითითების შესრულება, ეგაა შენი მოვალეობა ახალა და ყველაფერი კარგად იქნება.
- გულის ცემა?
- ახლავე მოგასმენინებ.
- და ოთახში ჩემი პატარას სიცოცხლის დამადასტურებელი ხმები ისმის. ყველაფერს რომ მირჩევნია და შეუძლებელს რომ შევძლებ რომ მისმა გულმა დაუსრულებლად იფეთქოს. ჩემი და მისი შვილი, ნეტა როგორი იქნებოდა მისი ემოცია ხლა აქ რომ იყოს? მისი თვალებით დანახული ემოცია ყველაზე მეტად მჭირდება. მიუხედავა ამდენი ტკივილისა, 31 წლის მანძილზე არც ერთი ბედნიერი დღისა მინდა ეს კაცი ჩემი იყოს და რა ვქნა? ჩუმათ ვიშორებ ცრემლს და მუცელს ვისუფთავებს. ლალიკოს ვემშვიდობებით და კალიდორში გამოვდივართ. ნელი ნაბიჯებით მივიყვებით დერეფანს არც ერთი ხმას არ ვიღებს.... და უცებ:
- თათა რას იტყვი დიდი შოკოლადის ნაყინზე? ბევრი თხილით და ნატეხი შოკოლადებით?
- იყოს ნება შენი. იღიმის თათა. როგორცე ჩვენი დედოფალი ინებებს ისე იქნება ყველაფერი ჩემო მშვენიერო ბროწეულის ყვავილო.
- ეს ბროწეულის ყვავილი რაღა? მეცინება
- ალისფერი თმები, მწვანე თვალები, საოცარი ფორმები, თეთრი კანი და ამ მშვენიერებას რა ვუწოდო თუ არა ბროწეულის ყვავილი? ბროწეულივით რომ უნდა აფეთქდე და გაიფურჩქნო სწორედ ისეთი ხარ!
- მორჩი მჭერმეტყველებას და წავედით.
კაბინეტში შევიარე, თეთრი ხალათი საკიდზე დავკიდე, სამოსი შევისწორე ტელეფონი ავიღე და ლიფტისკენ გავემართე სადაც თათა მელოდა. შენი მანქანით წავიდეთ ხო? ახლა ტაქსის გამოძახება არ ღირს. მე მანქანა აღარ მყავს რაც გიორგის ბინა დავტოვე იქვე ჩავაბარე მანქანის გასაღებისც და ბინის შეძენის შემდეგ მანქანის შეძენა ვეღარ მოვახერხე. სავარაუდოთ მე და ჩემი პატარა უმანქანოოთ ვერ შევძლებთ. მომიწევს ავანსის აღება და ავტოს შეძენა.
სანაყინეში უამრავი ხალხი ირეოდა. ამ ბოლო დროს მაქვს განცდა რომ ყველა მე მაკვირდება, არ ვიცი ალბათ ფეხმძიმობამ უფრო ემოციური გამხადა. ნაყინი მგონი ნორმაზე მეტის მომივიდა, ძალიან მეგემრიელა. მაგრამ რაღაც ცუდი შეგრძნება დამიტოვა.
- თათ წავიდეთ რა რაღაც ვერ ვარ..
- ხომ არაფერი გტკივა? დაფეთებული მეკითხება თათა..
- არა.. უბრალოდ რაღაც... აუ არ ვიცი რა მჭირს სახლში წავალ და დავიძინებ.
- შენ ხო არ დაგავიწყდა მე სად ვცხოვრობ?
- არააააა.. სახლში წავალთ! და მე დავიძინებ შენ გიგო დაპატიჟე თუ გინდა... ოღონდ! ჭკვიანად.. თითს დემონსტრაციულად მაღლა ვწევ.
- არის შეფ! ვიყოთ ჭკვიანად და შენი დივანი არ შევიწიროთ.
- ნუ მაიმუნობ ამხელა ქალი როდის უნდა დაჭკვიანდე?
- არასდროს არ დავჭკვიანდები, ყოველთვის ასეთი გადარეული ვიქნები ჩემო ფუმფულააა
- არ ვარ მე ფუმფულა..
- ხარ თან ისეთი გემრიელი... უჰ.. კამფეტ!
- რა გეშველება შენ.. დავიღუპე. ამბობენ ბავშვი რომ ინძრევა ვისაც დაინახავ იმას ემგვანებაო და შენ თუ 8 თვე 24 საათი ჩემს გვერდში იტრიალებ, რა გამოდის შენ უნდა დაგემგნოს? არა... არ მინდაა!!
- პრეტენზია არ მაქვს, მამამისმა იტრიალოს მე სულ გავქრები..
- ნუ მაჭერ მაზოლზე წიხლს თამარა..
ამ კამათში სახლამდეც მივაღწიეთ, მე აქ ჩამოვალ შენ დააყენე მანქანა და შესასვლელთან დაგელოდები. ეზოში ისევ ის სამი დიდი შავი ჯიპი დგას ჩაბურული მინებით, მანქანებთან 2 შეიარაღებული დაცვა დგას, 2 სადარბაზოს შესასვლელს იცავ, ნეტა რა ხდება? ნელი ნაბიჯებით მივიწევს კორპუსისკენ, თათაც გამოჩნდა, სადარბაზოში უნდა შევიდე და ტექსტი მომზადებული მაქვს რომ დაცვამ თუ არ გამატარა მოვახსენო რომ მეც აქ ვცხოვრეო და ნუ არღვევენ ცემს უფლებებს და ასე შემდეგ. უცებ ერთ ერთი მათგანი კარებს მიღებს და მომმართავს „მობრძანდით ქალბატონო თაია“ მე გაშტერებულს: რა იცის ამან მე ვინ ვარ? თათა ლიფტში მიკრავს თავს. 1.2.3.4.5. და უკვე ჩემს სართულზე ვარ. და ერთი დაცვა ჩემი ბინის მოპორდაპირე კარებს იცავს. თათს გადავხედე, მან წარბი ამიწია და მხრები აიჩეჩა და კარებში შემატარა.
ნეტა ვინა ჩვენი მეზობელი? ვეკითხები თათას
- არ ვიცი თაი, დაბნეული მპასუხობს ჩემი მეგობარი.
- ალბათ ვინმე მაფიოზა, ბაბულიკა ტიპია, დიდ ოქროს ჯაჭვით კისერზე და ღიპიანი. აბა რა უბედურება ამდენი დაცვა? ან ამ კორპუსში რას ცხოვრობს ამდენი ფული თუ აქვს რა უნდა ამ სოროში? წავიდეს რა სადმე დიდ ვილაში იცხოვროს.. უჰ როგორ მაღიზიანებს ასეთი შტერი როჟები!
- თათა დუმს და ჩაფიქრებულია და უცებს.... თაი!!! არ გიფიქრია რომ იქ ის ცხოვრობს. და ხელს მეზობელი ბინისკენ იშვერს.
- ვი ის? ვერ ვხვდები მე
- ის!!! რა გჭირს?
- მაგას სახელი არ აქვს ? ის უამრავი ადამიანი შეიძლება იყოს...
- გიორგი ადამიანო რა გჭირე? შენ ორსულად ხარ თუ ტვინი გამოგირეცხეს?
- არაააა... რა გიორგი გადაირიე .. მკვდრის ფერ მედება მე!
- რატო ვითომ? კაცი მინისტრია, ყავს დაცვა, ემსახურება სახელმწიფო მანქანა. და ცხოვრობს ლისზე..
- ნერწყვს მძიმედ ვყლაპავ. არაააა არ მინდა მაგაზე ფიქრია.. არ შემიძლია წავედი მე ვიბანავე... მანდ! ბინისკენ ვიშვერ ხელს ვიღაც წაშავო ტიპი ცხოვრობს ბევრი ფულით და დიდი ღიპით და არავითარი გიორგი... გაიგე რა გიორგი.. რა უნდა მაგას აქ.. არააააა...
- როგორც გინდა! შენ ეგრე იფიქრე და ერთ დღეს რომ შემოგივლის აქ შენი მინისტრი მეზობელი მერე ნახე შენ.. იკრიჭება თათა და საძინებელში უჩინარდება.
2 კვირა მშვიდ გარემოში გავატარე. დავდივარ სამსახურში. დილით თათა სტაფილოს, ბროწეულის და სხვადასხვა ხილის წვენით დამდევს ოთახიდან ოთახში რასაც დიდი პროტესტის მერე ვსვამ. კვებით კარგად ვიკვებები . თითქმის ყველაფერ მივირთმევ მარტო საშინლად ვერ ვიტან შოკოლადს და ფორთოხალს.. გახსენებაზეც კი გული მერევა.. ჯერ ისეთი ძლიერი ტოქსიკოზი არ მაწუხებს. არც ღამე მეღვიძება რაიმეს სურვილებით. ჭკვიანად ვიქცევით მე და ჩემი ბაჭია! დღემდე ვერ გავარკვიე ვინაა ჩემი მეზობელი. ან რა დროს მიდის ან რა დროს მოდის, ვერც ერთხელ მოვკარი თვალი. 8 კვირის გავხდი ეხოზეც ვიყავი ისევ ყველაფერი ნორმის ფარგლებში აქვს პატატუნას და მეც. ცოტა კიდევ მოვიმატე და აიმიტომ მედა თათა საშოპინგოთაც ვიყავით უფრო თავისუფალი ტანსაცმელი შევიძინე. მაწუხებს ტანზე მომდგარი ქვედაბოლო და შარვლები. დაცვის ბიჭები ისევ ღიმილიანი სახეებით მხვდებიან და ქალბატონი თაიათი მომმართავენ. კიდევაც შემომთავაზეს თუ რამ მინდოდეს არ მომერიდოს და ნებისმიერ დროს ვთხოვო..
საღამოს თათა და გიგო სავახშმოდ გავუშვი. მე ჩემი ლამაზი კაბა-ხალათი ჩავიცვი, ისეთი თავისუფალი და ლამაზი რომ შეიძლებოდეს სამსახურშიც ჩავიცმევდი.. ძალიან კომფორტულია არსად არ მაჭერს და თავისუფლად დასრიალებს კანზე. რაღაც სამზარეულოში ფუსფუსის ხასიათზე ვარ. მთელი სახლი თავაბნელე. მარტო სამზარეულოს განათება დავტოვე, ჩავრთე მუსიკა და შევუდექი საქმეს. მაცივრიდან ბოსტნეული გამოვიღე. სალათას მოვამზადებ .. აბა ამ დროს სხვა რა ვჭამო? თან ყველაფერს ვჭრი წვრილ კუბებად და თან მუსიკის ჰანგებს ვყვები.სრული ნეტარებააა, მარტო სახლში , მშვიდათ ბაკეთო ის რაც გინდა. კარების საკეტის ხმა მესმის, თათა არ დაბრუნდებოდა 15 წუთის წინ წავიდა, გასაღებით აღებს ვირაც კარს და ისევ გასაღებითვე კეტავს. მე შიშით მთელი ძალით ვაფრინდები დანას. კალიდორიდან პირდაპირ სამზარეულოში შემოდის მიახლოვდება ჩემს გვერდზე ჩერდება და რომ მგონია რომ რამე უნად დამიშაოს, უცებ სტაფილოს ერთ ნაჭერს იღებს და გემრიელად აკრატუნებს. სწრაფად დანიანადვე ვბრუნდები და თვალები შუბლზე ამდის ჩემს მისაღებში, ჩემი ყოფილი ქმარი მშვიდი ნაბიჯებით დაბრძანდება. გასაღებს მაგიდაზე აგდებს, მერე პიჯაკს იხდის და სკამზე კიდებს, ჰალსტუხს ერთი ხელის მოსმით იცილებს და იქვე აგდებს მერე მაჯაზე საღილეებს იხსნის პერანგის მკლავებს იკეცავს. საკელოს ზედა ორ ღილს იხსნის. ტელეფონს ჯიბიდან იღებს და გასაღების გვერდზე დებს და იქვე სავარძელში ჯდება და მე მიყურებს. ვმუნჯდები ეს კაცი სამსახურიდან დაბრუნებულ ჩვეულებრივ ქმარს გავს, რომელიც თითქოს და არსად წასულა და ეს წლების არსად იყო დაკარგული. ასე არხეინად ზის და მაკვირდება. ხელის ტკივილს მოვყავარ გონს, სიმწრით დანას ისეთი ძლით ვაჭერ ხელს რომ თითები სულ გამილურჯდა, სწრაფდ ვუშვებ ხელს დანას და ლითონი ჟრიალით ეხელქება კერემიკის იატაკს, არანაირი ემოცია მის სახეზე, ქანდაკებასავით უტყვი სახით მიყურებს, მზერას ტანზე მავლებს, თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილამდე ვგრძნობ მის მზერას და საოცრად მსიამოვნებს. თვალებში ვუყურებს ერთმანეთს არ ვიცი რამდენი დრო გავიდა, სამყარო გაჩერდა, ასეთი არ მინახავს. ოდნავ ჭაღარა შეპარვია, დაბალ წვერს ატარებს, შრამიც ისევე ამშვენებს, მომაკვდინებლად სიმპატიურია და მეც ჩემს გრძნობებს ვერაფერს ვუხერხებს. ამ კაცთან უძლური ვარ. არც თავმოყვარეობა მახსოვს და არც ის ვინ ვარ. მის ხელში მარიონეტივით ვარ, მთლანად მასზე ვარ მინდობილი. ოთახში გამეფებულს დაძაბულ გარემოს, მისი ხმა აპობს:
- გამარჯობათ ქალბატონო თაია! მისი ხმაც კი უემოციოა მაგრამ ცოტა სიბრაზე შეპარულ ნოტებს მაინც ვიჭერ.
- დუმილი....
- ხმას არ მცემთ?
- აქ რა გინდა? როგორც იქნა ამოვიდგი ენა?
- მე? იოცებს ის
- ხო თქვენ.. აპა მე აქ ვცხოვრობ! ცოტა სითამამე მემატება.
- ხო? აი მე ერთი ამბის სათქმელად გავისარჯე ამხელა გზეზე. ირონიული უხდება ტონი!
- მითხარით და გთხოვთ დატოვოთ ჩემი სახლი. მე თქვენ არ გიცნობთ.
- ხო? არ მიცნობ? საინტერესოა. კორგი პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ. დგება და ჩემსკენ მოემართება, მისი შესაჩერებლად გაშვერილ ხელზე მაჯაში მაგრად მავლებს ხელს და მთელი ძლით მიჭერს ხელს, ისე რომ სიმწრით ცრემლები მცვივდება, მისკენ მქაჩავს და მასზე აკრულს ზემოდან დამცქერის. საშინლად განრისხებულია ბოროტად უელავს თავალები:
- როდის უნდა გეთქვა რომ შვილს ველოდები? ცრის კბილებში.
- მეტკინა, ამოვიკნავლე საცოდავად?
- როდის უნდა გეთქვა? კბილებს ერთმანეთს აჭერს და მთელი ძალით ახლა წელზე მიჭერ ხელს?
- არასდროს! ვუკივი მე! და ბოლოს რასაც ვხედავ მისი გაცოფებული თვალებია და მერე მის ტუჩებს ვგრძნობ ჩემსაზე და საერთოდ მავიწყდება ვინ ვარ!


თავი 5
სამზარეულოს დახლზე არსებულ ყველა ნივთს ერთი ხელის მოსმით ძირს ყრის, ჩემი მომზედებული ბოსტნეულის სალათი, საჭრელი დაფა, წყლის გრაფინი, წყლის ჭიქა ერთი მეორეს მიყოლებით ცვივა ძირს და იმსხვრევა. ისე რომ მისი მარცხენა ხელი მჭიდროთა მოხვეული ჩემს წელზე და მთელი ძალით მიჭერს. ამავე ხელით მაღლა მწევს და სამზარეულოს ქვის ზედაპირზე მსვამს. ჩემი აბრეშუმის ხალათი სრიალით მშორდება და ჩემი თეთრი ფეხები გამომწვევად იმზირებიან. უხეშათ მაშლევინებს ფეხებს და მათ შორის დგება, ხელი ისევ წელზეა მოხვეული, მეორე ხელით სამზარეულოს ზედაპირს ეყრდნობა, შუბლით ჩემს შუბლს ეხება და მძიმედ სუნთქავს, როდეოს ხარს უფრო გავს ვიდრე ადამიანს. ძალიან მაინტერესებს რატომ ბრაზობს ეს? მაგრამ ჯერ ჯერობით ხმას არ ვცემ, ქვემოდან ამომხედა, მაკვირდება. სუნთქვა უფრო უხშირდება. თავს ოდნავ გვერდზე წევს და ჩემს ქვედა ტუჩს თავისაში იქცევს, კბილებით ოდნავ მკბენს, მერე ტუჩის კუთხეში მკოცნის, შემდეგ ნიკაპზე და ნელა ნელა ქვემოთ მიუყვება. ხელს დახლიდან იღებს ლავიწეს ძვლის გავლით ბეჭის მიმართულებით ასრიალებს და ხალათს მიწევს მარცხენა ბეჭზე ისე რომ თითქმის ნახევარი მკერდი მიჩანს და იქვე ბეჭზე მკოცნის, მერე იგივე მოძრაობას მეორე მხარეს აკეთებს, მკბენს და შიშისგან ვკივი და ოდნავ კრთი. გონზე მოვდივარ და ერთი ხელით გულ-მკერდზე ძლიერად ვაწვები, დაბნეული ჩემი წინააღმდეგბით ოდნავ მშორდება. მე დროს ვხელთულობ და ფეხებს ვატყუპებ და ხალათის კალთებს ვისწორებ და დახლიდან ვხტები. გაოცებული აკვირდება ჩემს ქცევას. ძირს დაყრილი ნივთები ვკრეფ და სანაგვეში ვყრი. მაცივრიდან წყალი გამოვიღე და 2 ჭიქაში ჩავასხი, არ აწყენდა გაგრილება  ერთი ჭიქა ავიღე და მისაღებისკენ დავიძარი, მეორე დახლზე დავუტოვე. ვგრძნობ ზურგსუკან როგორ გამომაყოლა მზერა, წყალი დალია, ბრახუნით დაახეთქა ჭიქა ქვის ზედაპირზე და ჩემსკენ დაიძრა. ჩემს წინ სავარძელში დაჯდა.
- რა გინდა?
- მე? მეკითხება გაოცებული..
- ხო შენ! აბა ვის? მოდიხარ რამდენი ჰორმონებისგან დაცლა მოგინდება და მე შტერი ყველა ჯერზე ფეხებს გიშლი. მერე უკვალოდ ქრები. მერე ისევ ჩნდები, მერე ისევ იგივე.. არ დაიღალე? მოდიხარ და კიდევ ბრაზობ რომ რატომ დაგიმალე ბავშვის შესახებ.. არ არის ეს ბატონო შენი ბავშვი.. ბოლო წლებია უამრავი მამაკაცი გამოვიცვალე და ასე შენსავით ზოგიერთის სახელიც კი არ ვიცი.. ხო და ეს ბავშვი მარტო ჩემია, არ ყავს მამა და არც ეყოლება.. დამანებებ ახლა თავს. წადი და მიხედე შენს მშვენიერ ცოლს და ბავშვს. აქ რა დაგრჩენია? მომეცი მშვიდათ ცხოვრების საშუალება.. 17 წლის აღარ გეგონო... 31 წლის ვარ და მაქვს უფლება როგორც მინდა ისე ვიცხოვრო და მყავდეს სექსუალური პარტნიორი როგორიც მინდა და როცა მინდა. ჩემდაუნებურად წყობიდან გამოვდივარ და მოლო ხმაზე ვყვირი.. მაგრამ რად გინდა ნერვიც არ უტოკდება.. ასე უამოციოდ უცქერს ჩემს ტყულინარევს ისტერიკას..
- ტონს დაუწიე და დაჯექი.. ახლა გავაცნობიერე რომ ფეხზე ვდგავარ, და მთელი ცხეული დაჭიმული მაქვს..
- ჩემი ტონი არ მოგწონს? შეგიძლია მიბრძანდეთ.. ჩემს სახლში მინდა ტონს ავუწევ.. მინდაააა... საერთოდ რასაც მინდა იმას ვიზამ.. თავს რატო არ მანებებ?.. კარებისკენ მივდივარ და შემოსასვლელ კარებს ფართოდ ვაღებ. თქვენი მიღების საათები დასრულებულია ბატონო მინისტრო, შეგიძლიათ მიბრძანდეთ. კარს იქით დაცვის გაფართოებულ თვალებს ვხედავ, კარს აქეთ ჩემსკენ მომავალ გიორგის, დაცვას თვალს უკრავს და კარებს უემოციოდ კეტავს, მაჯაზე ხელს მკიდებს და ისევ მისაღებში მიმათრევს, სავარძელში ჯდება და მუხლზე ხელს ირტყამს:
- მოდი აქ!
- შენ ვერ ხარ ხო?
- მოდი თაია აქ!..
- არა!!!!
- ხელს იწვდის და ძალით მისვამს კალთაში. ვფართხალებ მაგრამ უშედეგოთ. კუნთი კი არა მგონონი ეს კაცი სულ რკინისაა.. ნუ ფართხალებ.. ცხვირზე მკოცნის და მერე ოდნავ მკბენს.
- მეტკინა ცხოველო.. ცხვირზე ხელს ვისვამ.
- ჩემთან ერთად უნდა წამოხვიდე 3 დღე.
- უკაცრავად? მომესმა რამე?
- არააა.. არ მოგესმა 3 დღიანი შვებულება მაქვს და მინდა ჩემთან ერთად წამოხვიდე. მინდა რაღაცეები მშვიდ გარემოში გავარკვიოთ..
- არა.. მტკიცედ ვამბობ და გაბუსხული ზურგს ვაქცევ..
- ნუ მაიძულებ რამე გატკინო თაი.. და ჩემს ხერხემამალს ნელა აყოლებს თითებს.. შენი გაკოჭვაც რომ დამჭირდეს მაინც ჩაგსვამ თვითმფრინავში...
- ჩემთვის ფრენა არ შეიძლება. ჩემს შვილს რამე რომ დაემართოს..?
- ჩვენს შვილს.. ცრის კბილებში..
- ხომ გითხარი არა შენითქოოო?
- თაია ძალიან კარგად ვიცი ვინ ვისი შვილია, კიდევ ისიც ვიცი რომ ფრენა შენთვის შეიძლება და შენმა ექიმმა ისიც კი მითხრა ველური სექსისც კი შიძლებაო.. არანაირი პრობლემა არ არისოო.. თვალს მიკრავს და ჩემს სიწითლეშეპარულ ლოყებზე ხალისოსბ.. ისე ამხელა 31 წლის ქალმა ამდენი კაცების გამოცვლის მერე სირცხვილი როგორ ვერ დაივიწყე? ასე სასაცილოდ რომ წითლდები? დამცინის თავხედი!
- სად მივდივართ? ხო უნად ვიცოდე რა წამოვიღო?
- რამოდენიმე საცურაო კოსტიუმი და თუ გინდა სარაფანიც, ეჭვი მეპარება დაგჭირდეს მაგრამ მაინც.. თვალს მიკრავს და საჩვენებელ თითზე მკოცნის.. უი დამავიწყდა შენ რომ დასასვენებლად არ დადიოდი საცურაო კოსტიუმები გაქვს? თუ ვაყიდინო!
- შენ რა იცი მე სად დავდიოდი? ვეკითხები გაოცებული.
- დუმილი... ჩემთან ერთად დგება და საგარდეროფე ოთახში მიმათრევს. ამ კაცმა ზუსტად იცის სად რა ოთახია? რომ არ ვიცოდე ვინაა.. ვიფიქრებდი ამან დააპროექტა ეს კორპუსითქო.. საცვლების კალათას იღებს და იქედან 3 ცალ კომპლექტს იღებს მერე იქვე რამოდენიმე სარაფანს ხსნის საკიდიდან... და ზღვის ჩანთაში ტენის.. კიდევ რა დაგჭირდება?
- გონს მოვდივარ და ხელიდან ვაცლი ჩემს ნივთებს, რაღაცეებს ვამატებ რაც სავარაუდოთ უნდა დამჭირდეს და მეც ვიცვლი.. აღარ ვერიდები და მის წინ ვშიშვლდები და მალინისფერ სარაფანს ვიცმევ. ფეხზე თასმებიან საზაფხულო სანდლებს და შლაპაც არ მავიწყდება.. მისკენ ვბრუნდები.. კმაყოფილი მათვალიერებს. მზად ვარ.. წავიდეთ.. ოღონდა საავადმყოფოში დავრეკავ რომ გავენთავისუფლო.
- მოგვარებულია უკვე ეგ საქმე.
- რა იცოდი? იქნება არ მოვდიოდი..
- ვიცოდი. ზურგს მაქცევს და გასავლელისკენ მიემართება.. შემოსასვლელის კარებში გადის და მელოდება . დაცვას აფრთხილებს რომ სახლს ყურედღება მიაქციოს და ლიფტში შედის და მეც ვუერთდები. დაცვა თავის დაკვრით გვემშვიდობება. ქვემოთ ჩასვლის ნაცვლად მაღლა ასვალას აჭერს ხელს და ბოლო სართულზე ავდივართ. იქ პატარა თვითმფრინავი და პილოტი გველოდება.
- დაცვა?
- იქ არ დაგვჭირდება. თვითმფრინავში მსვამს, თვითონაც თავსდდება. ღვედს მიკრავს და პილოტის ხელის აქნევით ანიშნებს რომ მზად ვართ გასაფრენად..
არ ვიცი სად ვართ, მთელი გზა მეძინა. პატარა კუნძულია რამოდენიმე სახლი დგას ჩვენს სანაპიროზე 4 თუ 5 მაგრამ სავარაუდოთ შიგნით არავინაა.. ჩვენ ვართ მარტო როგორც ვატყობ.. 3 საათია აქ ვარ უკვე და არავინ შემინიშნავს.. მე ჰამაკში მოვკალათდი და ოკენის ხედის და ლურჯი ცის პეიზაჟით ვტკბები. გიორგიმ დაღლილობა მოიმიზე და ცოტა ხნით დავიძინებო მთხოვა.. მე აღარ მეძინეობა და აქ დავრჩი.. მომშივდა წავალ იქნებ რამე ვიპოვო სამზარეულოში.. ვდგები და სამზარეულოს მიგნება არ მიჭირს რადგან სამზარეულო და მისაღები გარეთიანებულია. მაცივარში მზა კერძებს ვპოულობ. სტეკი.. მნია.. მნია.. გემრიელად შევბრაწოთ.. ორსულობაზე უფრო ხორცის მოთხოვნილება მაქვს.. ეს ბავშვი მამის ემგვანება.. „ სვავი“ მეცინება... რეებს ვუწოდებ პატარას.. არა ჩემო საყვარელოო.. შენ ყველაზე კარგი ხარ და ხელით ჯერ ისევ გაბრტყელებულ მუცელს ვეფერები.. ჩემი სტეიკი გემრიელად დაიბრაწაა.. ისეთი სურნელი დატრიალდა ბატონსაც კი გაეღვიძა.. თმა აბურდული, შორტით და წელს ზემოდ შიშველი.. ასეთ ფორმაში დამიჯერეთ არასდროს მყავს ნანახი.. ფეხზე ტატუ აქვს.. ალბათ ბოლო წლებში თუ აგიკეთა, მანამდე არ ქონდა.. ჩემი სულ მარად ბრენდულ პიჯაკებში შეფუთული ქმარყოფილი, რომლის სხეული კონტურულად თუ ვიცოდი.. ასე გამომზეურებულად თავისი ყველა ღირსებით ნანახი არ მყავდა... ჩემს წინდა სკამზე მძიმედ დაჯდა და თვალების სრესით ამომხედა..
- რას აკეთებ ასეთს რომ საწოლში ვეღარ გავძელი?
- მომშივდა და სტეიკს ვიწვავ..
- ჩემს ბიჭს ხორცი უყვარს?
- არა ეს შენი ბიჭი.. და რა იცი რომ ბიჭია?
- ოჰ მომაბეზრებლად ატრიალებს თვალებს.. მორჩი ამ ბავშვობას ბოლოს და ბოლოს.. მიყვირის წყობიდან გამოსული.
- რა გაყვირებს?
- ნუ მეუბნები მსგავს სისულელებს და აღარ ვიყვირებ თაია..
- ჭამის მადაც დამეკარგა..
- გრილს ვრთავ და გარეთ გავრბივარ.. უკან მომყვება.. არა ეს შენი ბავშვი.. არ მინდა რომ ამის მამა იყო.. თავი მინდა რომ დამანებოო.. გაიგე.. ვკივი ბოლო ხმაზე.. და უკვე მუხლამდე წყალში ვდგავარ.. მკერდზე მოხვეული სარი, იხსნება და თეთრი საცურაო კოსტიუმით ვრჩები.. თავლები ენთება და ნაბიჯს უჩქარებს..
- თაია ნუ მეუბნებიო ამდენ სისულელეს. ნუ გამომიყვან წყობიდან. არ მინდა რამე დაგიშავო.. არც ნერვები მეყოფა შენი ჭირვეულობის ასატანად.. მოდი აქ.. ცურვა არ იცი დაგავიწყდა?
- კიდე მე ვარ ჭირვეული? დამანებე თავი ამაზე მარტივი რაა?
- სწრაფად ხტება და ხელებში მიქცევს.. ვფართხალებ ხელიდან ვუსხლტები და წყალში ვარდები. წყალი პატარა და ვასწრებ ფეხზე სწრაფად დავდგე მაგრამ ფეხში მწვდება და ისევ ძირს მაგდებს და ზემოდან მექცევა.. უკვე თავს ვეღეა აკონტროლებს.. თვალები შუშის უხდება, თითქოს აქ არა და ფიქრით სხვაგანაა.. ნადირს უფრო გავს.. მკერდზე საცურაო კოსტიუმის ზედა ნაწილს ერთი ხელის მოსმით მაგლეჯს და ზედ მთელი ძლით მეკრობა. მკბენს.
- არ გინდა გთხოვს.. ვეღარ ვუძალიანდებიი.. ძალა არ მყოფნის მას წინააღმდეგობა გავუწიო..
- არ ესმის.. ჩემი ხმა კია არა საერთოდ გათიშულია ისეთი ძალით მიჭერს თეძოზე მარჯვენა ხელს რომ თუ არ მომზეხა აუცილებლად დამილურჯდება.. მეორე ხელით ბიკინის თოკს დაბლა ქაჩავს, შორტს დაბლა იწევს და ძლიერი ბიძგით ჩემში ჩემოდის..
- ბავშვი გიორგი, ვცდილობ გონს მოვიყვანო რომ არაფერი დამიშაოს.. მაგრამ უშედეგოდ, ბიძგები ისევ ძლიერდება .. მტკივა გიორგი..ცხოველი ხარ ნამდვილი, ნადირი, ცრემლი მცვივა.. ცოტა გონზე მოდის, უფრო ფაქიზი ხდება. ცრემლიან თავალებს მიკოცნის.. მეც უფრო ვეშვები.. მისი ხელები თეძოზე აღარა ისე მტკივნეული.. სიამოვნების ზენიდში ასული თვალებს ვახელ და ლურჯ ცას შევცინი.. მზერას მისი დანისლული თვალები მიჩრდილავს.
- ბოდიში.. მეუბნება და ტუჩებს მიკოცნის.. ჯერ ქვედას.. მერე ზედა.. მერე მოწყვეტით მკოცნის და ჩემს მკერდეზე ესვენება.. ცოტა ხანი ჩუმადა და მერე ხმას არ იღებს,მერე იწყებს: არ მინდოდა რამე გტკენოდა.. მაპატიე.. ამ ბოლო დროს თავს ვეღარ ვაკონტროლებ.. ჩემი ცხოვრება იმაზე საშინელი იყო თაი ვიდრე შენ წარმოგიდგენია..
- და თავისი ამბის მოყოლას იწყებს:

აქ მოთხრობილი ფაქტი: რომელიც ეხება კაცის შვილზე ძალადობას არის სიმართლის ამსახველი და მრავალი წლის წინ მართლაც მოხდა ასეთი შემზარავი ამბავი. ვინც თვლით რომ თქვენი ფსიქიკა ვერ გაუძლევს ამ ამბავს გთხოვთ არ წაიკითხოთ ეს თავი!

გამხდარი და უჭმელი ბავშვი ვიყავი. ბებო რომ მეფერებოდა, იტყოდა ეს ბავშვი მოკვდება ისეთი გამხდარიაო. ბოლო წლებში დაბრმავდა და ხელების საშუალებით ახერხებდა ჩემი წონის კონტროლს. ხშირად ვხდებოდი ავად და დედა ახლაც ამბობს საავადმყოფო ჩემი მეორე სახლი იყოო. ვინაიდან და რადგანაც ასეთი ავადმყოფი და გალეული ბავშვი ვიყავი მშობლებს მეტი შვილის გაჩენა აღარც უფოქრიათ და მე დამითმეს მთელი ყურადღება. ასე დედი-მამის გათამამბულს, არავინ მყავდა რომ შემცილებოდა მათ სიყვარულში და აქვე შევიძინე ჩემი ერთ-ერთი ცუდი თვისება, მესაკუთრე ხასიათი. (რაც შენს თავზე გამოცდილი გაქვს. იღიმის და ბეჭზე მკოცნის. ) მიუხედავად იმისა რომ ასეთი ავადმყოფი და გალელული ბავშვი ვიყავი, ყოველთვის აღნიშვანდნენ რომ დიდი ძალა მქონდა. მამა იხსენებს შეგეძლო შენს მოცულობაზე ბევრად დიდი წონა აგეწია, უბრალოდ დიდ მანძილზე ვერ გადაიტანდი რადგან მალე იღლებოდიო.
მშობლებმა გადაწყვიტეს სოფელში გადასულიყვნენ საცხოვრებლად რადგან ჩემთვის სუფთა ჰაერი და ჯანსაღი პროდუქტი არ იქნებოდა ურიგო. ხოდა ასე აღმოვჩნდი სოფელში და ვიზრდებოდი სხვა ბავშვების მსგავსად. დავდიოდი მდინარეზე, დავდევდი ცხენებს, ვიპარავდი მეზობლის სამაისო ბალს, ვთამაშობდი ფეხბურთს იქვე სოფლის ცენტრში სახელდახელოდ მოწყობილ მოედანზე. ამასთან ერთად ვწავლობდი სანიმუშოდ. დედა ექიმი იყო და სამსახურის შოვნაზე პრობლემა არ შექმნია, აბა ვინ იტყოდა სოფელში მასსავით კარგ სპეციალისტზე უარს. მამა თავიდან თბილისიდან დადიოდა ყოველ პარასკევს და ორშაბათს დილის გვტოვებდა, მერე მოახერხა და ისიც სოფელში დაბრუნდა, აქვე დასაქმდა. მილიციის უფროსი გახდა. ხშირად ეხუმრებიან მეგობრები ეგ ერთადერთი პატიოსანი პოლიციის უფროსი იყო მთელს ქვეყანაშიო. საოცრად უყვარდათ ჩემს მშობლებს ერთმანეთი და ახლაც ასეა.
ნელა-ნელა მომატება დავიწყე, უფრო სწორად ჩემმა კუნთებდა აღიდგინეს ძალები და ცოტა ადამიანს დავემსგასე. ასე არაფრით გამორჩეულ;ი ცხოვრება მქონდა 17 წლამდე. სანიმუშო შვილი და მოსწავლე ვიყავი, თავის პატარ-პატარა ცელქობებით. ერთი გოგო მომწონდა. ლამაზი გოგო იყო შავგვრემანი, პატარა და კოხტა და ჩემსავით გოლიათი გვერდში არც უხდებოდა მე 1.92 ვიყავი, ის კი სულე ერთი ციცქნა. მაგრამ ძალიან მომწონდა, შეიძლება მიყვარდა კიდეც. წყნარი და მშვიდი გოგო იყო ლილი არავის არ აწუხებდა. ჩემზე ერთი წლით პატარა იყო. ჩემს ბანკეტზე დიდი თხოვნა მუდარისა და მის მშობლებთან დედაჩემის მიგზავნის მერე როგორც იქნა ლილი გამომაყოლეს. უჰ როგორი ბედნიერი ვიყავი, ეს ერთი ციცქნა არსება ჩემსგვერდში რომ იქნებოდა მთელი საღამო. შუა ქეიფში შევიტყვე რომ ჩემს პარალელ კლასელსაც ყვარებია ჩემი ლილი, გავბრაზდი და ერთი ორად გავაძლიერე ყურადღება ესაა და ჩემს გოგოს არავინ შეეხოსთქო. ცოტა დავლიეთ ბიჭებმა, მაგ დროს თავი დიდ გგონია და ცდილობ „ იკაცო“. ლილიმ იცოდა ჩემი ფიცხი ხასიათი და ძალიან მთხოვდა მეტი აღარ დამელია. მაგრამ ყურიც არ ვათხევე და საკმაოდ მეტიც მომივიდა. გარეთ ვსაუბრობდით მე და ლილი ბანცალით რომ მოგვიახლოვდა ჩემი პარალელკლასელი და საქმის გარჩევა დამიწყო, მომანტალურად გამარიდეს ბიჭებმა მაგრამ მალევე საიდანღაც უცებ გამოძვრა და უკნიდან მხარში ჩამარტყა მუჭი. არც კი მტკენია მაგრამ შეურაცყოფილმა ეს როგორ გამიბედეს, ფეხქვეშ გავიფინე საწყალი და ვეღარ მოვზომე. არ ვიცი რამდენი ხნის შემდეგ, ლილის კივილმა მომიყვანა გონს, ჩემს წინ უგონოდ მყოფი, სახეგათქვეფილი ბიჭი ეგდო და რომ არ მცოდნოდა ვინ იყო ძნელი იქნებოდა მისი ამოცნობა. ყველას ჩემს გარშემო მოეყარა თავი. ზოგი სეირს უყურებდა, ზოგიც ახლოს ვერ მეკარებოდა. ისეთი გამძვინვარებული ვიყავი. ამ რამოდენიმე წუთში პოლიციაშიც დაურეკიათ და ფერწასული მამაჩმიც დამადგა თავზე. თავისი ხელით დამადო ბორკილები, ერთი გავხედე ლილის და მაშინ რა მაფიქრებინებდა რომ უკანასკნელად ვხედავდი. ის ღამე დროებითი დაკავების იზოლატორში გავატარე, არავინ მოსულა ჩემს სანახავად. ადრიანი დილით მამა მოვიდა, გისოსები თავისი ხელით გააღო, მარტო იყო და მანიშნა გავყოლოდი. მის მანქანაში ჩავჯექით და თბილისამდე არც ერთს ხმა არ ამოგვიღია მე შერცხვენილს და მას ალბათ ჩემზე მეტად ცხვენოდა.
1994 წელი იყო, სამოქალაქო ომები და არეული ქვეყანა. მამამ ვიღაც გენერალს ჩამაბარა და ისე რომ არც კი დამმშვიდობებია გაბრუნდა და წავიდა. წლების მერე გავიგე ზუსტად რა მოხდა იმ დღეს, მაგრამ მოდი თანმიმდევრობას ნუ დავარღვევთ. ხო და ამ გენერალმა მე და რამოდენიმე ჩემი თანატოლი რუსეთში წაგვიყვანა, კერძოდ ციმბირში. რაღაც ჯარის ნაწილს უფრო გავდა, მაგრამ არ იყო. ეს იყო საბჭოთა კავშირის დროინდელი გასაიდუმლოებულ სპეციალურ ქვედანაყოფტა საწვრთვნელი ბაზა. აქ ყველა თითქოს სხვებისგან რაღაცით იყო გამორჩეული, არავითარი მისტიკა და პარანოლმარური მოვლენა. ზოგი უბრალოდ ძალიან სწრაფი იყო, ზოგს ჩემსავით დიდი ძალის პატრონი და ასე შემდეგ.. აქ დაიწყო ჩემი 5 წლიან წვრთვნა. წაროუდგენლად საშინელ პირობებში გვწრთვნიდნენ, რამოდენმიმემ ვერ გაუძლო და დაიღუპა. ჩვენ რაღაცნაირად გამოვძვერით და ასე შეიქმნა ჩვენი ქვედანატოფი. სწორედ იქ გავიცანი ჩემი ერთარერთი საუკეთესო მეგობარი და ჩემი არაბიოლოგიური ძმა ირაკლი, რომელსაც თავისდაუნებურად მოუწია შენთან არასასურველი თემაზე საუბარი და სულაც არ უნდოდა გული გტკენოდა. მაგრამ ამას მომავალში გაიგებ რატომ დაჭირდა ეს ირაკლის. 5 წელი ციმბირში გვეძინა მიწაზე, არ ვიცი როგორ არ გავიყინეთ. დღეში ვიკვებებოდით 1 ხელ. ჩვენს ორგანიზმში შეყავდათ უამრავი სახის შხამი და ქიმიური ნივთიერებები. ცდას ჩვენზე ატარებდნენ. ამიტომ არ არსებობს არც ერთი გველის სახეობა რომლის შხამიც მე რამეს დამიშავებს და ასეთი უამრავი რამ არის კიდევ. გვეძინა მხოლოდ სამი საათი და თუ კარანტინში ვიყავით 7 დღე 24 საათი არ გვაძინებდნენ. ასევე რამოდენიმე დღე საკვებისა და წყლის გარესეც გაგვიტარებია. გვეძინა ხეებზე ჩამოკიდებულს სპეციალური აღჭურვილობით. ასე გავიდა საშინელი 5 წელი. კიდევ იყო უამრავი დედტალი რომლის ცოდნაც ახლა შენს მდგომარეობაში არა აუცილებელი. მაგრამ არის მომენტები როდესაც გონება მეთიშება და არარიალური ჰალუცინაცია მაქვს. ეს ძალიან იშვიატად ხდება და მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ ძალიან ვბრაზობ, მაგ დროს უკონტროლო ვარ და საშიშიც. ვცდილობ ჩემი თავის კონტროლი ვისწავლო.. ჯერ-ჯერობით ნაკლებად გამომდის.
1999 დან 2000 წლამდე ეს პერიოდი ამერიკაში გადაგვიყვანეს. მაგ დროისთვის 7 ვიყავით დარჩენილი. გაგიკვირდება რა მინდოდა რუსეთის აგენტს ამერიკაში, მაგრამ ყველაფერი ყოველთვის ისე არა როგორს გარედან ჩანს და ჩვენც ერთ წლიან წრთვნა-სწავლება ჩაგვიტარდა ახალი იარაღის გამოყენება მოხმარების საკითხებში. ეს ის იარაღია რომელიც რიალურად ჯერ ჯერობით არც ერთ ომში არ გამოუყენებიათ და რომელთა ჯერ ჯერობით საცდელი ვერსიები არსებობს. ასევე იყო ქიმიური და ბიოლოგიური იარაღი.
7 დან მალე 5 დავჩით. ერთს იარათი აუფეთქდა ხელში და ადგილზე დაიღუპა და მეორე მათგანი რაღაც ახალ მჟავას ცდიდა და დაუდევრობის გამო გადაევლო და 15 წუთში ადამიანისგან თეთრი ფერის სითხე იყო დარჩენილი. წინა ბაზისგან განსხვავებით ახალში ნორმალური კვება გვქონდა და გვეძინა კიდეც. ისე გქვექცეოდნენ როგორც ადამიანებს და არა როგორც მხეცებს. საქართველოში ამ დროს უკვე აქტიურად დაიწყო საუბარი ამერიკის ავკარგიანობაზე და საჭირო გახდა ჩვენს ქვეყანაში ისეთი ხალხის გამოგზავნა ვისი ნდობაც შეძლებოდა. ქვეყნების ახალი მოწყობა იწყებოდა და ამჯერად ჩვენი ქვეყანა შტატების დაქვემდებარებაში უნდა გადასულიყო, სადაც რუსეთი თავის ძალას დაკარგავდა. ხო და 6 წლის მერე დავდგი ჩემს მიწაზე ფეხი და აღარავინ მეგულებოდა ვისი ნახვაც ამ ქვეყანაში მინდოდა . მშობლებზე სასტიკად გაბრაზებულმა, რომ ასეთი ყოფისთვის გამიმეტეს. არც კი წავსულვარ მათ სანახავად. თბილისში დამხვდა ბინა, მანქანა, იურისტის დიპლომი( გარდა იმისა რომ არაადამიანებივით ქვექცეოდნენ, ჩვენს განათლებაზეც ზრუნავდნენ), სამსახური და თანხა საბანკო ანგარიშზე.
ასე არსაიდან მოსულ 23 წლის ბიჭს პირდაპირ თანამდებობაზე არავინ დამნიშნავდა, ბევრი კითხვები გაჩნდებოდა, ამიტომ გავხდი პოლიციის რიგითი გამომძიებელი, ჩემი შრომის წიგნაკი გაიხსნა 1997 წლიდან და იმ დროისთვის ფიქტიურად 3 წლის სტაჟი მქონდა ნამუშევრობის. რეალურად ჩვეულებრივი პოლიცილეი ვიყავი მაგრამ ჩემს მედალსაც ქონდა მეორე მხარე. მებარა სასტიკი დამნაშავეების გაქრობა ლიკვიდაცია, ისეთო როგორიცაა სერიული მკვლელები, პედოფილები და ესე შემდეგ.. მაგალითათ ერთ ერთი ასეთი საქმე მქონდა. ქალაქის გარეუბანში ცხოვრობდა ერთი კაცი ასე დაახლოებით 60 წლის. ახალი გარდაცვლილი ყავდა ცოლი. ქალი საეჭვო ვითაერბაში დაიღუპა მაგრამ გამოძიებამ რაიმე ხელსჩასაჭიდი ვერეფრი ნახა და საქმე დაიხურა. ქალი ეზოში იპოვეს მკვდარი, გაგუდული. კაცი ამ ხნის განმავლობაში გარეთ იშვიათად ჩნდებოდა. მეზობლებს რამდენჯერმე ქალის ტირილი შემოესმათ. მაგრამ რადგან ოჯახში ქალი არავინ იყო, კატის კნავილად ჩათვალეს. ამ კაცს წლების წინ 13-14 წლის ერთადერთი გოგო დაეღუპა. ეს გოგონა ისე დაკრძალეს მისი კუბო არ გადაუხდიათ, მიზეზი ასეთი იყო. გოგონას ყვავილის შეხვდა და სახე ისე დაუმახინჯა არ უნდოდათ მეზობლებს და ახლობელებს ასეთი საშინელი დამახსოვრებოდათ. ცოლის გარდაცვალების შემდეგ მეზობელმა რაღაც არააადეკვატური საქციელები შეამჩნია ამ კაცს. მაგალითად ყიდულობდა ბაზრობაზე ქალის ტანსაცმელს რომელიც მის მეუღლეს არათუ არ შეეფერებოდა, არც კი მოერგებოდა. ეჭვი ვის უნდა დასჭირვებოდა ეს ტანსაცმელი? ასე შემოვიდა საქმე გასაიდუმლებულ საქმეთა უწყებაში და გადმომეცა მე. უნდა მომეწყო პატარა სპეც ოპერაცია მარტოს. გვიან ღამით შევიპარე სახლში. სახლი სუფთა იყო, ოთახები ცარიელი. საძინებელში კი მიწისქვეშ ჩამავალი კიბე იყო და ქვემოთ შუქი ენთო. ჩავიპარე და რაც იქ აღმოვაჩინე იყო ჩემთვისაც კი შოკისმოგვრელი. კაცის სექსულაური აქტი ქონდა ქალთან რომლის ასაკიც ძნელი გასარგვევი იყო. მაგრამ 30 წლის უნდა ყოფილიყო სავარაუდოთ. მთელს სხეულის გრძელი თმა უფარავდა და შეშლილი თვალებით ერთ წერტილს მიშტერებბოდა. კაცი გავთიშე და იქვე ჩამოვჯექი. ქალი არც განძრეულა. გამოვიძახე ექსპეტიზის ბიურო. სარდაფის დათვალიერების დროს აროჩნდა სახელდახელოდ გაკეთებული საპირფარეშოს იატაკში 4 ახალდაბადებული ბავშვის ჩონჩხის ფრაგმენტები. ქალი ამ კაცის ქალიშვილი გამოდგა და როგორც შემდეგ გაირკვა ის საკუთარ შვილზე ძალადობდა და უნდოდა მას ბიჭი გაეჩინა. ბავშვები ყველანი გოგონები აღმოჩნდნენ და მათ კაცი გუდავდა და იქვე მარხავდა. სავარაუდოთ როგორღაც დედამ შვილის სიცოცხლის შესახებ შეიტყო და ეცადა ქალიშვილის დახსნას, რის შემდეგ ქმარმა მოგუდა. ქალი ფსიკიკურად შეშლილი იყო და საგიჟეში გადაიყვანეს სადაც მალევე თავი ჩამოიხრჩო. სრული დათვალიერების შემდეგ სახლი დავტოვეთ და მოკლე ჩარჩვა მოვახდინე და სახლს ცეცხლი გავუჩინე. ისე რომ ცეცხლის გაჩენა ბუნებრივი ყოფილიყო. საქმე ასე დაიხურა . კაცის ცხედარი დამწვარი იპოვეს. სხვა რაიმე ფრაგმენტი არ უპოვიათ რადგან ბავშვების ცხედრების ნარჩენები გამოვიტანეთ შენობიდა. ასეთი უამრავი საქმე იყო და არის მაგრამ ეს გასაიდუმლოებული საქმეა და გრიფით სტატუსი ადევს. 1 წელი დავყავი რიგით პოზიციაზე და შემდეგ გადავედი შინაგან საქმეთა სამინისტროს ერთ-ერთ დეპარტამენტის უფროსად. ამასთან ერთად ვაგრძელებდი საიდუმლო სპეც-ოპერაციებს ხან მარტო, ხანაც ირაკლისთან ერთად.
ერთ საღამოს სახლში დაბრუნებულს მამა მომადგა კარზე. შეცვლილი, მობერებული და თითქოს ამხელა მთასავით კაცი გამქრალიყო. მთხოვა მომესმინა და თუ საჭიროდ ჩავთვლიდი და კვლავ არ მოვისურვებდი მის ნახვას წავიდოდა და აღარ შემაწუხებდა. დავთანხმდო და იმ ავად სახსენებელი დღის სრულ ვერსის გავეცანი.
როგორც მან მითხრა ჩემი პარალელ კლასელი უმძიმესი მოტეხილობებით შეიყვანეს რესპუბლიკურში და ექიმი მტკიცედ იქწმუნებოდა რომ ბიჭი ლითონის რაიმე ბლაგვი საგნით იყო იყო ნაცემი. ხოლო მოწმეები ირწმუნებოდნენ რომ მე მუჭის გარდა არაფერი გამომიყენებიოა. ბიჭი გადარჩა მაგრამ საჭირო იყო მისი სასწრაფოდ მოსკოვში გადაფრენა და პლასტიკური ჩარევა რათა სახის რაღაც ნაწილი მაინც აღდგენილიყო. მის მშობლებ ამის საშუალება რა ქონდათ ამიტომ მაღალი უწყებების ჩარევით გადაწყდა რომ მამა მათ დაუფინანსებდათ ყველა ხარჯს, ხოლო ისინ გაჩუმდებოდნენ. ამიტომ გაყიდეს მამისეული სახლი ასევე დედას ნამზითვი ბინა და მთელი თანხა ჩაუთვალეს დაზარელაბულის ოჯახს. ხოლო იმის ნაცვლად რომ მე ციხეში არ ჩავესვით მოითხოვეს ჩემი ჯარში გაწვევა. მამა კარგად ხვდებოდა რა ჯარზეც იყო საუბარი მაგრამ მშობლის ინსტინქტმა თავისი ქნა და ჩემი გისოსებს მიღმა ნახვას, არჩია გავეშვი და ასეც მოხდა. დედამ იმ დღეს გადაიტანა მძიმე ინფაქტი და ძლისვს მოხერხდა მისი გადარჩენა. მოგვიანებით ჩემი გზებით ისის შევიტყვე რომ მამის პენსიით და დედას მცირედი ჩემოსავლით ძვლისვს გაქონდათ თავი. მამას რა თქმა უნდა გავუგე, მაგრამ ვთხოვე რომ ჩემთვისაც გაეგოთ და მიზეზთა და მიზესთა გამო ვერ მოვახერხებდი მათთან კონტაქტის აღდგენს. ამიტომ არ წყენოდათ და ცოტა ხნით შეგუებოდნენ ამ ფაქტს. მამა მიმიხვდა ჩემს გულის წუხილს და შუაღამეს დატოვა ჩემი ბინა. მე ისეთ უწყებაში ვმუშობ ბევრი მტერი მტავდა და ჩემი სუსტი წერტილი არ შემეძლო გამხდარიყვნენ ჩემი მშობლები და მოგვიანებით შენ. ამიტო ავიფარე ასეთი ნიღაბი და ცხოვრებაც უფრო მარტივი გახდა ერთი შეხედვით.
ერთ დღეს კი სამსახურიდან დაბრუნებულს, კიბეებზე შემხვდა ნამდვილი ანგელიზი. ღმერთის მაინდამაიც არ მწამს მაგრამ თუ არსებობენ ანგელოზენი აუცილებლად შენი მსგავსები არიან. შენი მსგავსი სილამაზე არც მანამდე მყავდა ნანახი და არც მის შემდეგ გადავყრივარ სადმე. ცეცხლისფერი თმა, პაწაწუნა აპრეხილი ცხვირი და ეს ტუჩები მე რომ აზროვნებას მაკარგვინებს. ეს სხეული, მაშინ ისეთ წვრილი და სიფრიფანა იყავი, ახლა უკვე ქალი ხარ, შენი შეუდარებელი ფორმებით და ცეცხლის ალიდან ამისულ ღვთაებას გავხარ. ერთადერთი ადამიანი ხარ ამ სამყაროში რომელსაც შეუძლია მეც კი მაკონტროლოს. დანახვის წუთიდან შენით შეპყრობილი და მონუსხული დავდოოდი. ყველგან შენ გხედავდი. საზიზღარი მესაკუთრე რომ ვარ არ გეშლება და ამიტომ მაშინვე დაგიჩემე და არავინ უნდა შეგხებოდა, არვინ საერთოდ არაივ, მე უნდა ვყოფილიყავი შენი სხეულის, სულის და ხასიათის მოქანდაკე. მე მარტო მე უნდა ვყოფილიყავი შენთან. ვიცი რომ ყველაზე არაკაცული რაც შენთან ჩავიდინე პირველი, შენი შეცდენა იყო. მაგრამ ისე მოწყდი ამ სამყაროს და ისეთი ნეტარება იყო შენთან ყოველი მოახლოება არც ერთი სიამოვნება მასთან ვერ მოვა. მაგრამ გეფიცები შენს სიცოცხლეს, შენი ერთი წინააღმდეგობაც კი და შევჩერდებოდი. ვერ გატკენდი ამას არ დავუშვებდი. მაგრამ შენ არ ვიცი რომელ განზომილებაში იყავი, მაგრამ იქ რო არ იყავი გონებით ზუსტად ვიცი. ხო და ასე მოტყუებით გაგხადე ჩემი , დაგარქვი ჩემი. ოდესმე მაპატიებ ალბათ.....
- ახლა კი ჩემო პატარა ქალბატონო შენი ძოლის დროა, ხვალ განვაგრძობ მოყოლას.
- გიო? იცი ასე არასდროს მოგიმართავს ჩემთვს. აწყლიანებული თავლებით ავხედე ცას, რომელიც უვე ვარსკვლავებით მოჭედილიყო.
- ვიცი ჩემო სხოვრება, ვიცი...
- ცოტა წელი მეტკინა ამდენი წოლით.
- მოდი ჩემთან! დგება და ხელში აყვანილი შევყავარ სახლში. მისაღებში დივანზე მაწვენს და ზურგს უკან ბალიშებს მიწყობს. ასე კარგაი?
- კი ! და თვალებით ვუღიმი..
- მოდი ახლა რამეს მოგიმზადებ ჭამე და მერე დავიძინოთ ხო? დღეს ოროვესთვის მძიმე დღე იყო.
- რას მომიმზადებს ჩემი ბიჭი?
- ბიჭის რა მოგახსენო... იცინის.. მოდი თევზს მოვამზადებ და სალათას. ხომ შეჭამ?
- სიამოვნებით.. ოღონდე თევზი შეწვი რა?
- არის! ჩემო დედოფალო..
თევზი და ბოსტნეულის სალათა. უგემრიელესია. მშვენიერი ვახშამი გამოგვივიდა. გიორგიმ ყველაფერი მიალაგა, მერე სახლს შემოუარა.. ოხ ეს წიკები  და შემდეგ მე გამიყვანა საძიენებელში..
- მგონი საღამურის წამორება დაგავიწყდა და ჩემს მაისურს მოგცემ. კარადიდან მაისურს იღებს, მერე ჩემთან მოდის სარაფანს მხდის, არც ერთი ზედმეტი მოქმედება, მაისურს მაცმევს. ახლა წაცუნცულდი აბაზანაში და მოწესრიგდი და გამოდი გელოდები დავიძინოთ.მეუბნება და თითონ საწოლზე წამოგორდა. მეც 5 წუთში მოწესრიგებული მის მკლავზე მობუზული ჩიტივით ვწვები. ის პლედს მაფარებს და ორივეს ტკბილად გვეღვიძება.
დილით მზის სხივები მაღვიძებს, მერე ფრთხილი ფაჩუნი მესმის, ხელით ვამოწმებ გიორგი საწოლში არა. უცებ მისი ხმა მესმის.
- თაია არ შეგეშინდეს. ეცადე მშვიდათ შეხვდე, სტუმარი გწვევია წუხელ და შენს ჩაგემრიელებას აპირებდა. მაგრამ ვერ მივართვის. როგორც ჩანს კარები დამღჩა ღია.
- ნელა ვბრუნდები და თვალები შუბლზე ამდის. გიორგის ხელზე დახვეული გველი ყავს რომელსაც წითელი ზოლი გადაყვება მთელს სიგრძეძე.. შიშით ენა მივარდება. მას რომ რამე დაუშაოს?

დესპოტი ქმარი თავი 7

არ შეგეშინდეს ის მე ვერაფერს დამიშავებს ძვირფასო, სახლის უკან გავალ გავუშვებ და დავბრუნდები.
- ცოცხალს უშვებ? ვეკითხები გაოცებული
- ხო! რას გვიშავებს წავიდეს თავის გზაზე.
- შენ როგორც გინდა, ჩემთვის სულერთია. ვეუბნები ცოტა დამფრთხალი. ვაითუ ისევ შემოვიდეს.
გიორგი სახლის უკან გადის და ცოტა ხანში ბრუნდება. ჩემს გვერდით წვება , ხელებს თავს ქვემოთ იდებს. გავაგრძელო მოყოლა თუ ჯერ საუზმე?
- დილით ვერ ვჭამ. მერე ცუდათ ვხდები. 12 საათის შემდეგ შევჭამ, მანამდე ბევრი დროა.
- კარგი როგორც გინდა. მოდი კარგად მოთავსდი..
მის ფეხებს შორის ვჯდები და ხელებს მის მუხლებზე ვაწყობ. თითქოს სავარძელში ვიჯდე. კარგად მოვეწყვე, შეგიძლია დაიწყო.
მინდოდა ყველაფერი გქონოდა, არაფერზე გენერვიულო, ჩემს გარემოცვაში თავი კარგად გეგრძნო. ამიტომ ვფიქრობდი თუ ბევრი დრო გექნებოდა საკუთარი თავისთვის უფრო გაიხარებდი, მაგრამ შევცდი, მოიწყინე და ძალიან ვწუხდი ამის გამო. მერე მთხოვე სადილებს მაინც გავამზადებო. არ მომეწონა ის აზრი რომ შენი ლამაზი ხელებით სხვა რამეებსაც უნდა შეხებოდი ( გულიანად იცინის და თავზე მკოცნის) მაგრამ წინააღმდეგობა არ გაგიწიე. ვიცოდი რომ სკოლაში კარგად სწავლობდი და სამედიცინოს უმიზნებდი.. ამიტომ ჩემთვის ეგ საქმე ყველაზე მარტივი იყო და შენი საბუთები გავაგზავნე და ჩაგრიცხეს.
ეჭვიანობით ვკვდებოდი იმის წარმოდგენაზე რომ შენ შეიძლება ვინმე შენი თანატოლი მოგწონებოდა და შეგყვარებოდა. მაგრამ გამიმართლა და ზედაც არ უყურებდი არავის. არ ვიცი გახსოვს თუ არა. ერთ დღეს ნაყინის საჭმელად ძალით წაგიყვანეს გოგოებმა. საიდან ვიცი? რა ვქნა ასეთი ავადმყოფი ვარ.. და შენც ასეთი შეგიყვარდი.
- ვინ გითხრა რომ მიყვარხარ? გვერდულად გავხედე და თვალები დავაფახულე..
- რა არა? არ გიყვარვარ? წარბს მაღლა წევს..
- რავიცი აბა დავფიქრდები და მოგვიანებით მოგახსენებთ ჩემს აზრს..
- წერილობით თუ სიტყვიერად? უკვე ვეღარ იკავებს თავს და მთელი ხმით ხარხარებს.
- ნუ დამცინი!!
კარგი მოვრჩეთ.. ხო და კაფის გარეთ მანქანიდან გიყურებდი. და ჩემს თავს ვლანძღავდი რომ ასეთი არადამიანი ვარ. ხომ შეიძლებოდა მეც შენს გვერდით ჩვეულებრივი მოკვდავივით მეჭამა ნაყინი.. და კაფეში არსებული წყვილებივით ორივე ბედნიერები და ლაღები ვყოფილიყავით. მაგრამ არა, არ კი არა ვერ.. ვერ ვიზამდი.. ვერ მოვიქცეოდი ასე.. მე თავისუფლებაზე მყოფი პატიმარი უფრო ვიყავი ვიდრე ადამიანი ხელფეხი არარიალური, თვალით უხილავი თოკებით მგონდა შეკრული და ყელში მიჭერდა და მახრჩობდა არსებული სიტუაცია. ისე გამოხვედი კაფედან ერთი არ გაგიღიმია სიცილზე ხო აღარ იყო საუბარი.. იქედან პირდაპირ სახლში წახვედი და მე იმ ღამეს შეძლებისდაგვარად გვიან მოვედი სახლში. არ მინდოდა უფრო დამეთრგუნე..
შენი კულინარიული ექსპერიმენტები.. როგორი სასაცილო იყავი ნეტა იცოდე თაი.. ისეთი დამფრთხალი მიყურებდი. მოლოდინით სავსე თვალებით.. ერთხელ დედას წამოცდა შენთან რომ კექსი მიყვარდა.. შენდაუნებურად გადაწყვიტე ჩემთვის გესიამოვნებინა და გამომიცხვე.. ჭამის დროს რამოდენიმე ნატეხი კვერცხის ნაჭუჭი შემხვდა.. სიმწრით გადავყლაპე რომ არ გწყენოდა.
მერე იყო პრაქტიკები. ჩემი თეთრხალათიანი გოგო და ჩემი ყოველი შენი მორიგეობის დროს გათენებული ღამეები საავადმყოფოს ეზოში.
- რა? შენ? რანაირად.. რატო ერთხელ არ მითხარ?
- რა მეთქვა გარეთ გყარაულობთქოო? დაძაბული უნდა გევლო მთელი ღამე..
- ავადმყოფი ხარ გიორგი.. ხანდახან მაშინებ.
მიყვარხარ თაია. ამას არაერთხელ გაგიმეორებ მომავალში. არ არსებობს ძალა რომელიც შენგან წამიყვანს. უშენოდ ვერ ვსუნთქავ..
- კი მაგრამ შენი ცოლ-შვილი..?
- მივალთ მაქამდეც ნუ ხარ სულსწრაფი.. დავაკმაყოფილებ შენს ცნობისმოყვარეობას.
ხუდადა ამერიკაში წვრთნების დროს გავიცანი.. ოსეთიდან წარმოშვებით დედით ქართველი საოცრად ლამაზი გოგო, მაგრამ ნამდვილი ალქაჯი, არ მეგულება კაცი ვინც მაგას გაუძლებს.. შენზე 2-3 წლითაა დიდი. შენ რომ მართლა ჩემი ქმარი იყო და ჩემთვის რომ ეგ გაგეკეთებინა ახლა დიდ ხნის მკვდარი იქნებოდიო მეუბნება ხოლმე და მუჭს მიღერებს. 2008- ში მე, ირაკლი და ჩვენი ბიჭები ცხინვალში უნდა გადავსულიყავით ჩუმად. იქ კი უნდა განვტავსებულიყავით სოფელში.. 3 წლის განმავლობაში ხშირად ჩავდიოდი ოსეთში და მის საქმროდ ვეცნობოდი ხალხს.. ყველამ იცოდა რომ ხუდადა მიყვარდა და მასზე უნდა მექორწინა. სახლში რომ მოვედი უკვე ვიცოდი, მანქანაში ჩვენი განქორწინების საბუთები მქონდა.. ვიცოდი რომ წლები ვერ გნახავდი.. მეგონა რაც უფრო დიდხანს გაკვირდებოდი მით უფრო დაილექებოდა შენი სახე ჩემს მეხსიერებაში.. არც მიფიქრია რომ დამელოდებოდი. უკვე შეგუებული იმ აზრს რომ ჩემით განთავისუფლებული, ეცდებოდი შენი ცხოვრება მოგეწყო.. წავედი და ყველაფერი ადამიანური გრძნობა შენტან დავტოვე.
მე და ირაკლი ცხინვალში ისე ჩავედით როგორც ძმები. ვიქორწინე ხუდადაზე და ქალაქის ცენტრში პატარა ბინაში გადმოვედით მე, ჩემი ცოლი და „უსაქმური“ ძმა. ირაკლის რამე სტატუსი უნდა ქონოდა ისეთი რომ მისი ჩემთან ცხოვრება გამართლებულიყო. ხო და ისე იყო უსაქმური ძმა, ჩვენი სარჩენი და საპატრონო. მე მშენებლობაზე დავიწყე მუშაობა. ხუდადა მანამდეც ბანკში მუშაობდა რიგით ოპერატორად. ჩემი „ძმა“ კი სახლში იჯდა და გვერდებს ისქელებდა. დანარჩენი ბიჭები მიმდებარე ტერიტორიაზე ტყეში მომთაბარეთ ცხოვრობდნენ და ეტაპობრივად უნდა შემოსულიყვნენ ქალაქში. სანამ შეგვეძლე პერიოდი გავწელეთ და ჩემი „ ცოლი“ ფეხმძიმედ არ რჩემოდა. ასე გავატარეთ 1 წელი. მე და იკა გვიან ღამე დაზვერვას ვახდენდით სამთავრობო უწყებების. კატებივით დავძვრებოდით სხვადასხვა დეფაქტო მინისტრების და სხვადასხვა უროსების კაბინეტებში და მასალებს თბილისს ვაწვდით. ხუდადა სახლში რჩებოდა რადგან გვიან რომელიმე აბოდიალებურ მეზობელს რომ შემოევლო სახლში ვინმე უნდა ყოფილიყო. წარმატებით გავართვი თავი მოსიყვარულე მეუღლის როლს და ხუდადა შესანიშნავი დიასახლისის და ცოლის როლზე ოსკარსაც კი იმსახურებდა. სინამდვილეში კი ირაკლისა და ხუდადას შორის გაჩენილი ვნება სამივეს გადაგვწვავდა ხანდახან რომ არ გავცლოდი და მარტო არ დამეტოვებინა „გვრიტები“ ხო სწორად მიხვდი. სინამდვილეში ირაკლის ხუდადა შეუყვარდა და პირიქით.. 1 წლისა და 4 თვის მერე ჩემი „ ცოლი“ ფეხმძიმედს დარჩა. სინამდვილეში დარო ირაკლის შვილია მაგრამ მე წარმატებით ვართმევდი თავს მზრუნველი მამიკოს როლს. ხანდახან ირაკლის გასაბრაზებლად ზედმეტადაც ვიჭრებოდი როლში და პასუხად მის დაბღვერილ სახეს ვიღებდი რაზეც ძალიან ვხალიოსობდი. რატომ დავთანხმდი ამ ყველაფერს? ეს ჩემი თავისუფლებისკენ მიმავალი გზის დასაწყისი უნდა ყოფილიყო.. წელიწადში ერთხელ უფლება მქონდა ჩამოვსულიყავი თბილისში როგორც გიზო ქართველიშვილი, მაგრამ შენს სიახლოვეს ვერ გავივლიდი. მაგრამ შორიდან მაინც გათვალიერებდი. ისე მინდოდა შეგხებოდი, მაგრამ არ შემეძლო. შენს შესახებ მხვდებოდა დოსიე სადაც შენი ყოველი დღე დაწვრილებით იყო აღწერილი. გაოცებული დავრჩი უამრავჯერ, როცა შევიტყვე რომ შენ თაყვანისმცემლებს ახლოცას კი არ იკარებდი. იყო არაერთი რომელსაც ჩემთვისაც კი შეეძლო კონკურენცია გაეწია, მაგრამ შენ ჯიუტად ტკეპნიდი გზას სამსახურსა და სახლს შორის. მხოლოდ კარიერა იყო შენთვის ამომავალი წერტილი. 9 წლის მანძილზე 8 ჯერ გნახე შორიდან. მერე გავიგე რომ მეგობარი გაგიჩენია თათა. ცოტა გამიკვირდა შენნაირ ქალს რა საეთო უნდა ქონოდა თათასთან. ერთადერთი საერთო სამსახური ქგონდათ. ის სხავა მისწრაფებებით, თავისუფალი ქალი იყო, არაფერი აინტერესებდა საკუთარი სიამოვნების გარდა შენ კი ცოტა ჩაკეტილი რაშიც მე დიდი წვლილი მიმიძღვის.
ცხინვალში ჩემი 9 წლიანი მოღავაწეობა იმით დასრულდა რომ, რაღაცნაირად ეჭვი აიღეს ჩემზე და იკაზე. ვფრთხილობდით, დანარჩენი ბიჭებიდან სამმა მოახერხა ქალაქში შემოღწევა და თავის დამკვიდრება. 2 ისევ მთაში რჩებოდნე და ცდილობდნენ კვალი არ დაეტოვებინათ. ერთ შაბათს პიკნიკზე წავედით. მე ,ხუდადა და დარო. გზაში მანქანა ვეღარ დავიმორჩილე, მუხრუჭები გადამიჭრეს. ამიტომ ხუდადას ვთხოევე ბავშვთან ერთად წყალსაცავში გადამხტარიყვნენ. იქვე იყო ტრასის პირას . მანქანა მაქსიმალურად ახლოს მივიყვანე და ის და ბავშვი გადახტნენ. მე ცოტა ხანი გავაგრძელე უკონტროლო მანქანით მოძრაობა, ვეძებდი შესაფერის ადგილს სადაც უნდა განმეხორციელებინა შეჯახება. აწყვეტილი მანქანის შეჯახების შემდეგ ჩემი გადარჩენის 30 % იყო, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა და ორ ხეს შუა შევვარდი. მათ შორის მანძილი ვიწრო იყო და მანქანა არ გატარა. ამიტომ ძლიერი დაჯახების შემდეგ თავით გავიტანე წინა საქარე მინა, როგორც ჩანს დამცავი ღვედიც დაზიენებული იყო რადგან თავისი ფუნქცია არ შეასრულა და გონება დავკარგე. ბიჭებმა მანქანაზე დამაგრებული ჯიპიესით მიპოვეს და საველე პირობებში როგორც შეძლეს საზღვარზე გადმომიყვანეს. იქ ხუდა დამხვდა და ბავშვთან ერთად ჩვენ თბილისში გადმოვფრინდით. იკამაც მოახერხა დროზე გამოძრომა. და ამის შემდეგ შენთან მოვხვდი საავადმყოფოში. როცა შენი თითების შეხება ვიგრძენი თვალები ვერ გავახილე. მეგონა გაქრებოდი და ეს მხოლოდ ილუზია იყო. სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი შენი თბილი ხელიები მუხტს მმატებდა და ენერგიით მავსებდა. მინდოდა მეცოცხლა. მინდა ის წლები გავაუფერულო. მინდა ბედნიერებისგან ბრწყინავდე. ამას გპირდები რომ უსაზღვროდ და უკიდეგანოს ბედნიერს გაგხდი.
- ხუდადა და დარო ახლა სად არიან? ან ირაკლის რაღატო დაჭირდა ჩემი მოტყუება?
- ხუდადა და ბავშვი ირაკლისთან გადავიდნენ და ორი გადარეულის გარემოცვაში როგორი გაიზრდება ეგ ბავშვი არ ვიცი. იკამ კი იმიტომ მოგატყუა რომ აქაც იყვნენ აგენტები რომელსაც ყველაფერი ისე უნდა გონებოდათ როგორც იყო. ისინი მაღალი თანამდებობის პირები იყვნენ და მანამ სანამ მათ შესახებ კომპრომატები არ გაიგზევნებოდა მაღალ უწყებებში და მათი საქმე არ გადაწყდებოდა მე და შენ და საერთოდ ჩვენ ყველას საფრთხე გვემუქრებოდა. იკამ კი გადაწყვიტა გამცლოდი. დაურეკა შენს ძმას და სთხოვა რაღაცნაირად დაეყოლიებიე და ქვეყნიდან გასულიყავი.
- იკა ჩემს ძმას საიდან იცნობს?
- ყველაფერის ცოდნა არ გარგებს. თითს მირტყავს ცხვირზე. მხოლოდ იმას გეტყვი რომ მალიორკაზე ასე უყველაფროდ იმხელა ბიზნეს ვერავინ იწყობს. თვალს მიკრავს და მკოცნის.
- ესეიგი ჩემმა ძმამ რაღაცეები იცოდა.
- იცოდა.. ამაზე აღარ გვინდა სხვა დროს.. კარგი?
- კარგი... მათ როდის გამაცნობ? მახსოვს ძალიან ლამაზია.. ხუდადა საბედისწერო ქალია.. იმდენად ეშხიანი და სექსუალურია. გული გამისკდა პირველად რომ დავინახე..
- ოო მაგ სექსუალური ქალის მიღმა ნამდვილი ქაჯია.. შეყვარებული კი ცხოველი ყავს და ასე „ ბედნიერად“ არიან ახლა.
- ბავშვმა იცის მისი მამა რომ არ ხარ?
- კი ახლახანს გაიგო. დარო ცოტა უცნაირი გოგოა. მისი ასაკი 7 წელია მაგრამ აზროვნებს როგორც 12 წლის. შეუძლია მოგისმინოს და თავისი აზრი დააფიქსიროს ნებისმიერ საკითხზე. უკვე ორი ენა იცის ქართული და ინგლისური და რაღათქმაუნდა თავისუფლად საუბრობს ოსურ დიალექტზე. მოგვისმინა და შეეგუა იმ ფაქტს რომ იკა მისი მამააა.. იმანაც იქონია გავლენა რომ მამამისი მთელი ამ დროის განმავლობაში მის გვერდით იყო.. არა როგორც მამამისი მაგრამ ხომ იყო..?. ახლა ერთადერთი არსება დედამიწის ზურგზე იმათ დაშოშმინებას რომ ახერხებს.. რომ მთელი სახლი თავზე არ გადაიმხონ.
- და ახლა აღარ გეშინია იმათი? ანუ თანამდებობის პირებს ვგულისხმობ.
- არა! 3 იყვენე, აქედან 2 ლიკვიდირებულია. ერთს იმფაქტმა დაარტყა და მეორე გაზის გჟონვით დაიღუპა, ხოლო მესამე პრინციპში ცოცხლებშიც აღარ წერია და საფრთხეს არ წარმოადგენს. ახლა მე ვარ და ჩემი ბიჭები იმ უწყებაში და იქ სანამ რამე შემეძლება არ დავუშვებ ასე ითამაშონ ადამიანის ბედით და ძაღლებივით მოექცნენ მათ.
ხვალ სახლში ვბრუნდებით. ჩვენს სახლში გადმოხვალ. ისევ გელოდება შენი სახლი და მანქანა.. ასევე ყველა ნითი ხელუხლებელი და ისევ თავის დიასახლის ელოდება, მეც მათ შორის ჩემს ქალღმერთს ველოდები.
- მომშივდა... ვიჭყანები..
- რას შეჭამ?
- შენ შეგჭამ გაწყობს? ცელქობის ხასიათზე ვდგები..
- არ ვარ წინააღმდეგი. ჩემს თმას ხელზე იხვევს და უკან მქაჩავს რომ ჩემს ტუჩებს დაწვდეს.
- შემჭამეთქო არ მითქვამს.. ვიბუტები.
- აბა მე არ ვიჭმები თაი. ძალიან უგემური ვარ. აი შენ კი საოცრად გემრიელი და მადისაღმძვრელი.
- კარგი გვეყოს ხუმრობა. მართლა მშია.
- მიდი ახლა ადექი, მოწესრიგდი, გამოიცვალე და გამოდი. მანამდე მე რამეს მოგიმზადებ.
- ოკ!
სააბაზანოში შევდივარ. სარკეში ჩემს თავს ვათვალიერებ. მომწონს ჩემს თვალებში აკიაფებული სხივი. ჩემი ფერშეცვლილი სხეული და ავარდისფერებული ტუჩები. ცოტა მაკრთობს ჩემი ამხელა ბედნიერება. შიში მიპყრობს, მგონია რომ მძინავს და ეს მხოლოდ სიზმარია. გამეღვიძება და ყველაფერი ისევ ისე იქნება, მის გარეშე. წყალი გადავივლე სარაფანი გადავიცვი და გამოვედი. სამზარეულოში ჩემი ბიჭი მოხერხებულად ტრიალებს. დახლზე ახლად გამოწურული წვენი დგას. მინის ჯამში ავოკადოს სალათი და გრილზე ქათამი იბრაწება.
- ასე მგონია თათამ დაგარიგა. ამრეზით ვუყურებ წვენის ჭიქას და კოპებს ვკრავ. არ დავლევ მაგას.
- დალევ. არც კი ბრუნდება ისე მეუბნება თავის საქმეს განაგრძობს.
- აუ კარგით რა..არ მინდა ეს საშინელება. მაგის გარეშეც კარგად ვარ.
- თაია ნუ მაბრაზებ. ხელებს იწმენდს ჭიქას ხელს ავლებს და ჩემსკენ მოემართება. მეც სხვა გზა არ მრჩება ზიზღით ვსვამ ბოსტნეულისა და მწვანილების კოქტეილს..
- ფუ .. რა საშინელება..
- ჩვენს ბიჭს ასე ჭირდება..
- რა იცი რომ ბიჭია? იქნებ და ჩემნაირი გოგოა..
- ვიცი! ჯიუტად მპასუხობს, მეც არ ვეწინააღმდეგები..
მთელი დღეს ჰამაკში ვატარებთ. მე ვკითხულობ. მას ხან ძინავს, ხან მე მაკვირდება. ლაპარაკით თითქმის აღარ გვილაპარაკია. ერთი დღეს ვისვენებთ ყველასგან და ყველაფრისგან. ჩვენი თავებისგანაც კი. ნაშუადღვევს მეც ჩამეძინა და კარგად დაღამებულში გამეღვიძა. გიორგი აღარ იყო ჩემს გვერდით. შემეშინდა და დილანდელი გველი წარმომიდგა თვალწინდა, სწრაფად მოვკურცხლე სახლში. გიორგი ვიღაცას სკაიპში ელაპარაკებოდა ჩემთვის უცნობ ენაზე. მე რომ შევედი გამიღიმა და თანამოსაუბერეს დაემშვიდობა.
- სამზარეულოში შენი ვახშამია, მიირთვი და მერე დავიძინოთ, დილის 5 საათზე ჩამოვა ვერტმფრენი და უნდა გავფრინდეთ. შენი ნივთები არ ჩაალაგო აქ დატოვე კიდევ გამოგადგება. მარტო ჭამე და დაიძინე.
- ეს სახლი შენია?
- არა ჩვენია. შენი, ჩემი და ჩვენი ბიჭის. კიდევ იკა ჩამოვა ხოლმე. წინააღმდეგი ხო არ ხარ? მიღიმის.
- თუ არ დალეწავენ აქაურობას არაფერი მაქვს საწინააღმდეგო. მეცინება და პირველად მოვავლე სახლის ინტერიერს თვალი. მომწონს ეს სახლი. ჩემი ბედნიერი ცხოვრების დასაწყისია.
- თაია ძალიანაც ნუ გაეთობი სახლის თვალიერებაში.. მიდი ჭამე. ხო მართლა შენ უკვე 12 კვირის ფეხმძიმე ხარ სადღაც და ექიმთან ვიზიტი როდის გიწევს?
- რომ ჩავალთ წავალ ლილიკოსთან და გამოკვლევებს ჩავიტარებ..
- კარგი. მეც მინდა გამოგყვე. საწინააღმდეგო ხო არაფერი გაქვს? ლუკმა ყელში გამეჩხირა და გაკვირვებული თვალებით ავხედე.
- მართლა გინდა?
- ხო. რა არ უნდა მინდოდეს?
- არა... ხო.. რა ვიცი.. იცი პირველად რომ წავედი ეხოზე მაშინ ვინატრე რომ იქ ყოფილიყავი.
- ვიყავი კიდეც.
- რანაირად? იქ მარტო თათო, ლილიკო და მე ვიავით.
- შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს? ვიყავი და ვუყურე როგორ გაგიკეთეს ეხო. იმასაც გეტყვი თუ გინდა რა გეცვა და იამსაც თუ რა ფერი იყო შენი საცვალი..
- შენ მეტს ვერაფერ ხედავ ხო? ნამდვილი სექსუალური მანიაკი ხარ..
- შენ რომ გვერდით ეყოლები კაცს როგორ შეიძლება ნორმალური დარჩეს. სავარძელში ზის და იქედან თვალებით მბურღავს.
- გიო რაღაცას გკითხავ? ამ ხნის განმავლობაში არავინ გყავდა? სულ არავინ? ვსვამ ჩემთვის ყველაზე სასურველ კითხვას.
- ვერ მოგატყუებ რომ 9 წელი მონაზონივით ვიცხოვრე. მაგრა სერიოზული არავინ..
- მე თუ ვიცხოვრე მონაზონივით?
- ახლა არ დაიწყო ძალიან გთხოვ..
- კარგი ხო, კარგი. ვიბუტები და ჯავრს საკვებზე ვიყრი. მთელი ძლიათ ვარჭობ ჩანგალს და გიორგისკენ აღარ ვიხედები. მადა მეკარგება. საკვებს ნაგვის ურნაშ ვყრი, თეფშეს ვრეცხავ, სამზარეულოს ვაწესრიგებ, შუქს ვაქრობ და მისაღების გავლით საძინებელში გავდივარ. პირსახოცს ვიღებ და სააბაზანოში შევდივარ. შხაპმაც კი ვერ მიშველა მაინც გაბრაზებული ვარ. არა ვიცი რომ არ უნდა ვბრაზობდე, მაგრამ ვარ და რა ვქნა? გამოვდივარ და საწოლზე ჩემს მხარეზე ვწვები. მალევე კარები იღება. ის შემოდის საწოლს უვლის და ჩემს მხარეს ჩენდება. იხრება საწოლის ტუმბოზე არსებულ სანათს ანთებს და იქვე საწოლზე მიჯდება. ჩუმათ ვაპარებ თვალს. ხელში სინი უჭირავს ხილის ასორტით და წვენით.
- გადმობრუნდი და ეს შეჭამე. მეუბნება გაბრაზებული.
- თვალებში ავხედე და ხმა არ გავეცი. შემეშინდა და მორჩილად გავუღე პირი. ჩანგლით ხილის ერთი ნაჭერი ჩამიდო პირში. სიმწრით გადავყლაპე. ერთს მეორე მოყვა და ამასობაში მეც თავი ვერ შევიკავე და ცრემლები გადმომცვივდა. წამიერად გაშტერდა მერე ერთი ხელი აიქნია და სინი თავისი ხილით და წვენით ოთახის ბოლოში გაფრინდა. შიშისგან ავხტი და მოსალოდნელი ყვირილისგან შეშინებულმა ყურებზე ავიფარე ხელები. ადგა და კარებისკენ დაიძრა. ერთი შემომხედა და მოწყენილმა ჩაილაპარაკა: არ მინდა რომ ჩემი გეშინოდეს. თავი ცხოველი მგონია. გავიდა და ღონემიხდილს ისე ჩამეძინა მისი დაბრუნება აღარ გამიგია. დილით ადრიანად ჩემს თმებში მისი ხელების მოძრაობამ გამაღვიძა. ჩუმად ავხედე წამიერად მიყურა მერე . ჯერ ერთი თვალი, მერე მეორე თვალი დამიკოცნა.
- - ბოდიში!
- და ვერტმფრენის ხმაც გაისმა.
თბილისამდე უხმოდ ვიფრინედ. გონებით სადღაც იყო. თვალი ერთ ადგილზე ქონდა გაშეშებული და მხოლოდ პერიოდულათ მისი ჩემზე ჩაჭიდებული ხელი მაგრძნობინებდა მის იქ ყოფნას.
პირდაპირ ძველ ბინაში დავბრუნდით. ჩემი პირადი ნივები გადმოტანილი დამხვდა. სახლში უჰაერობა და მძიმე სუნი იდგა. არ მესიამოვნა და სასწრაფოდ ყველა ფანჯარა გამოვაღე. მან სწრაფად იბანავა, მოწესრიგდა და ისევ შარვალკოსტუმიან მონსტრს დაემგვანა. დაუმშვიდობებლად დატოვა სახლი. მთელი დღე ნივთების დაბინავებას მოვანდომე. არც კი გამხსენებია ჭამა, მერე გულის რევის შეგრძნებამ შემაწუხა და ვიკადრე რაიმე მომემზადებინა. საღამოს დაქანცულს დივანზე ისე ჩამეძინა. რომ არა გიორგის მკლავები ვერც კი გავიგებდი ისე დამათენდებოდა. ხელში აყვანილი საძინებელში გამიყვანა და ჩაცმული გვერდით მომიწვა.
- რატომ არ იხდი? ძილბურანში მყოფმა ამოვიბუტბუბუტე.
- უნდა გავიდე 2 საათში. აეროპორტში უნდა დავხვდე სტუმარს. შენ რამე თუ დაგჭირდეს გარეთ ბიჭები დგანან.თავი ჩემს თმებში ჩარგო და იქვე დამიტოვა კოცნა. დღეს ანას შენი თავი გამოკვლევაზე ჩავაწერინე ხვალისთვის. 12 საათისთვის გამოგივლი და მზად დამხვდი.
- ანა ვინ არის?
- ჩემი მდივანი.
- დიდი მკერდით და დიდი თ? ვეკითხები სერიოზული ტონით.
- საიდან მოიტანე? ძლივს იკავებს თავს რომ არ ახარხარდეს.
- რავი თათამ ასე მითხრა.. ვეუბნები მოწყენილი
- დღითი დღე მომწონს ეგ გოგო.. საიდან მოიტანა? გაიცნობ ანას მალე არ ინერვიულო და ნახავ რომ მდივნის ყველა კრიტერიუმს არღვევს. ახლა დაიძინე.
ჩამეძინა და აღარ გამიგია ისე წავიდა. დილის 10 საათზე გამეღვიწა, ძვლივს წამოვწიე წელი. ნელა-ნელა მზადებას შევუდექი. მალე დაცვამაც მომიკაკუნა ბატონი გიოგი მანქანაში გელოდებათო. მობილურზე გადავურეკე:
- შენ გამოცვლა და შხაპი არ გინდა?
- არა მოვწესრიგდი უკვე. მეუბნება დაღლილი ხმით და მობილურს მითიშავს.
ლიფტით დაბლა დავეშვი, ბიჭებმა მანქანამდე მიმაცილეს. გიოს სულ სხვა ტანსაცმელი ეცვა. ეჭვით შევათვალიერე ეგრევე მიმიხვდა.
- კაბინეტში მაქვს პატარა სააბაზანო და რამოდენიმე ხელი ტანსაცმელი. ექსტრემალურ პირობებში რომ გამომადგეს. მეუბნება ღიმილით და ხელის გულზე მკოცნის. მძოლს სარკეთი თვალებით ანიშნებს რომ მზად ვართ.
საავადმყოფოში მისულს მთელი საავადმყოფო ლამის ფეხზე დამდგარი მხვდება. აბა რა ყველას თავის საქმე ავიწყდება. მინისტრი მოვიდა და ფეხქვეშ ხო უნდა გაეგონ ძალიან მაღიზაინებს ეს ფაქტი. ყველამ თავისი საქმე რომ აკეთოს რა დაშავდება?
ჩემი ფუმფულა ექიმი გულთბილად გხვდება და თავისი საქმის კეთებას შეუდგა. გელი მუცელზე და მონიტორზე ჩემი პატარა ჩანს. გულდასხმით ათვალიერებს და ხმას არ იღებს. მერე ხელსახოცს მაწვდის და მის სამუშაო მაგიდასთან მიდის მოწესრიგდი და გამოდი მეუბნება ლილი. მე და გიორგიმ გაკვირვებულებმა გადავხედეთ ერთმანეთს. ლილიკოს ასეთი ქცევა არ ახასიათებს. ცოტა შიში მიპყრობს. გიოს თავლებშიც ვხედავ კარგად დაფარულ შიშს. ვდეგები და მისი მაგიდის წინ ვიკავებთ ადგილს.
ლილიკო იწყებს:
- თაია შენ ექიმი ხარ და გაგებით მოეკიდე რასაც ახლა გეტყვი. ბევშვის თავის ნაწილში შავი ლაქაა. 2 კვირიან მედიკამენტოზურ მკურნალობას დაგინიშნავ და შესაძლებელია ეს გაიწოვოს და მხოლოდ ნერვული დაბოლოებების წარმოქმნასთან დაკავშირებით გაჩენილი სითხე იყოს . მოკლედ 2 კვირა გაქვს. ვნახოთ რა იქნება. თუ არა შეეგუე იმ ფაქტს რომ ბავშვი უნდა მოგაშოროთ. სამყარო თითქოს ამოტრიალდა. რატო არ შეიძლება სრულყოფილად ბედნიერი ვიყო? რატომ არ შეიძლება მეც ბევრი სხვა ქალივით ჯანმრთელი შვილი გამიჩნდეს? რატომ ხდება ამდენი ამოუცნობი მოვლენა ჩემს გარეშემ?
- კიდევ რისი ბრალი შეიძლება იყოს ? კითხვას სვამს გიორგი. მისი გაყინული სახე მაშინებს
- უამრავი ფაქტორი შეიძლება იყოს. მაგალითად მამის ორგანიზმში არსებული რაიმე ვირუსული ინფექცია.
გიორგის მკვდრის ფერი ედება. ემშვიდობება ექიმს და დერეფანში გადის, უკან მივდევ. დაბლა ჩავდივართ. მე მანქანაში მსავმს და სახლში მიშვებს ისე რომ არაფერს მეუბნება. თვითონ დაცვის მეოერ მანქანისკენ მიემართება.
სახლში დაბრუნებულს უამრავი უსარგებლო ფიქრი მიტრიალებს თავში. ვცდილობ ნერვებს არ ავყვე, ეს კიდევ უფრო ავნებს ბავშვს. მედიკამენტები დაცვის ბიჭებს ამოაქვთ. ალბათ გიორგიმ მისცა რეცეპტი, მე სიჩქარეში სულ დამავიწყდა. გვიან ღამით ბრუნდება სახლში, ნასვამი და განადგურებული. სიგარეტის და სპირტის სუნად ყარს. გული მერევა მაგრამ ხომ ვერ ვეტყვი. სასწრაფოდ იხდის, ბანაობს და იქედან ცოტა გონზე მოსული გამოდის. აივანზე გადის მეც უკან მივდევ. უცებ მკვეთრად ტრიალდება, თვალებით ჩემს მუცელს ბურღავს. თითქოს იქ შვილი კი არა მტერი ეგულებოდეს. ნერწყვს მძიმედ ყლაპავს. ნელა ნელა მზერა ჩემს სახეზე გადმოაქვს და ბოლოს მეუბნება:
- ეგ არსება უნდა მოიშორო....


დესპოტი ქმარი თავი 8
გული ყელში ამომივარდა. ვიხრჩობი, ფილტვებზე თითქოს მარწუხებით მაგრად მიჭერს ვიღაც. ვერ ვსუნთქავ, ვიგუდები. გარშემო ყველაფერმა ფერი დაკარაგა. ჩემი ბედნიერება ხუხულასავით თავზე ჩამომექცა. ახლა გავიღვიძე, დამთავრდა ჩემი ტკბილი სიზმარი. ჩემი თავი მძულს და გული მერევა, ვერ ვიტან საკუთარ თავს. როგორ შეიძლება ასეთი უთავმოყვარეო დაიბადოს ადამიანი და ასეთი სატანა უყვარდეს. მარად საკუთარ თავზე მოფიქრალი არადამინი. როგო შეიძლება სხვა თუ არა საკუთარი შვილი, შენი სისხლი და ხორცი არ გიყვარდეს არ გინდოდეს. გაუაზრებლად ხელი ჩემს მუცელთან მიმაქვს, თითქოს ასე დავიცავ, თითქოს მისი მზერითას კი რამეს ავნებს ჩემს პატარას. თვალებში მინდა ჩავხედო, ბოლო იმედი მინდა დავინახო, რაღაც პატარა, უმნიშვნელო რომ მას ჩავეჭიდო. მაგრამ არაფერი. ქვასავით ცივი სახით დგას და ასევე უმეტყველო თვალებით მათვალიერებს. ფეხებში ძალა მეცლება, საერთოდ ვწყდები, ნელა ვბრუნდები და მისაღებში სავარძლისკენ ვიღებ გეზს. მინდა მივასწრო რომ დაჯდომა მოვასწრო. თავლებში თეთრი ციმციმები დაქრიან, ყურები მიგუბდება, ჩემს გარშემო ჰაერი ბლანტი ხდება და თითქოს წყალში ვვარდები და ვიხრჩობი. მერე აღარეფერი მახსოვს, საერთოდ არაფერი.
თვალს ვახელ, საძინებელში ჩემს მხარეწ ვწევარ. მარტო არ ვარ, მის სუნს ვგრძნობ. სანათს დავწვდი და ავანთე. იქვე ტუმბოზე წყლით სავსე ჭიქას ვიღებ და სულმოუთქმენლად ვსვამ. მერე ისევ მოცელილი ვვარდები ბალიშზე და ჭერს ვუშტერებ თვალს. ასე რამდენი ხანი ვართ არ ვიცი. გარეთ უკვე ღამეა. ჩემი საძინებლის ფანჯარაში ნამგალა მთვარე იჭყიტება, ჩემს მუცელზე კი ნამგალა მთვარეს კრავს ჩემი ხალების განლაგება. ჩემდაუნებურად ვიწყებ მუცელზე თითებით თამაშს. ეს სიჩუმე საშინლად მაღიზიანებს. ის რას აკეთებს ვერ ვხედავ. ბნელა იმ კუთხეში სადაც ზის. ბრაზი მიპყრობს კიდევ რომ მაინტერესებს რას აკეთებს! რატომ არ ნეტა? 9 წელი მარტომ გავატარე. მანამდე 5 წელიც არ ყოფილა სულ მთლად ჩემი. ხო და რა მანერვიულოებს? არ უნდა? გზა დიდია. ვუშვებ წავიდეს ბატონ აკავებს ვინმე? ეს ბავშვი აუცილებლად გაჩნდება. ღმერთი ასე არ გამწირავს. აუცილებლად დაიბადება, ყოველ მიზეზ გარეშე. მთავარია ყველაფერი ის პრობლემა აღმოვფხვრა რაც ამ წუთის მდგომარეობთ არსებობს.
დღეს ნეტა ვჭამე რამე?
არამგონია.
წამლებიც არ დამილევია. საწოლიდან ვდგები. ფეხშიშველი, ისე როგორც ვიწექი სამზარეულოსკენ მივემართები. უკან არ მომყვება, არც კი განძრეულა. ცივი მაწონი და ორცხობილა საოცრად მესიამოვნა. წამლებიც დავლიე. აღარ მეძინება, მოდი ჩაის გავიმზადებ და აივანზე გავალ. მწვანე ჩაი, მე და ღამე, საძინებელში მონსტრი. ღმერთო რა ბედნიერი ვარ. ამაზე იღბლიანი არ უნდა იყო ადამიანი. ჩემს ადეკვატურობაში ეჭვი მეპარება. მე ახლა ნორმალური ვარ? კაცი მეუბნება ეგ არსება უნდა მოიშოროო და მე აქ სარკაზმით დახუნძლული აღარ ვიცი რა ვქნა. არსება თვითონაა!! ეს ბავშვია.. აი ასე.. ამ ფიქრებში შემომათენდა. 5 საათი იქნება ალაბათ. ლამაზია ალიონი. მშვიდია ქალქიც, რომელიც სულ რაღაც 1 საათში ნამდვილ მონსტრად იქცევა... აი გიოგივით.. ერთნაირები არიან ეგენი.. ფეხის ხმა მესმის. პლედით ხელში გამოდის და მაწვდის.
- დილით ცივა, შეგცივდება. მოიხურე. მეუბნება ის
- არც კი შევრხეულვარ. უცვლელი პოზით ვაგრძელებ ცის დაზვერვას.
- მძიმედ ამოიოხრა და წინიდან მიმაფარა პლედი, იქვე ჩამოჯდა.
- მესიამოვნა სითბო მაგრამ ჯიუტად მაინც ხელი ვკარი და ძირს მოვისროლე. ერთი გამომხედა და ისევ ცის თვალიერება დაიწყო ჩემსავით.
- შენ გგონია მაგის მოშორებას იმიტო გთხოვ რომ შვილი არ მინდა? მეკითხება რამოდენიმე წუთის დუმილის შემდეგ.
- მე არაფერი არ მგონია!. შენ ხარ არაადამიანი. ნამდვილი ცხოველი და შენნაირისგან რას უნდა ველოდო? არ გინდაა? გეხვეწება ვინმე? შენ შენს გზაზე მიბრძანდი. მე ჩემს თავს მანამდეც მშვენივრად ვხედავდი და არც ბავშვს მოვაკლებ რამეს.
- ეგ ბავშვი არ იქნებ, შეუძლებელია ნორმალური დაიბადოს, ისიც უნდა გატანჯო და შენი თავიც.
- შენ რა იცი რა იქნება? ეხოს აპარატიც ჩაგიდგეს თავლებში და არ გითქვამს? ეტყობა დაგავიწყდა ხო? მთელს ბოღმას ამ სიტყვებში ვაქსოვ. ის რომ ბავშვის თავის ადგილას ჩრდილი ჩანს ეს ბევრს არაფერს ნიშნავს. ამ პერიოდიში ნერვული დაბოლოებები ვითარდება და შეიძლება ეგ უბრალო სითხე იყოს რომელიც ნელ-ნელა გაიწოვება. და მაგიტომ საკუთარ სისხლს და ხორცს არსება უნდა უწოდო? თავს ვეღარ ვაკონტროლებ და მთელი ხმით ვყვირი.
- ხმას დაუწიე.. გამოსცრა კბილებში. წყობიდან ნუ გამომიყვან თაია, არ მინდა რამე დაგიშაო და გული გატკინო.
- გული უკვე მატკინე, თან არაერთხელ. სათვალავიც კი ამერია უკვე იმდენჯერ.
- ფეხზე წამოფრინდა და აივნის მოაჯირს მთელი ძალით ჩააფრინდა. ცდილობდა მთელი ემოცია რაღაცაზე დაეხარჯა და თავისი თავი გაენეიტრალებინა. იცი რატომ არ რჩებოდი ფეხმძიმედ ის 5 წელი?
- ვიბნევი! არა... რავი აბა? რა მნიშვნელობა აქვს მაგას ახლა?
- აქვს ალბათ!
- არ ვიცი და არც მაინტერესებს, რა მნიშვნელობა აქვს როდის არ ვრჩებოდი ფეხმძიმედ? ახლა ხომ დავრჩი? ხო და სრული უფლება მაქვს შვილი მყავდეს და დედა ვიყო.
- ჩასახვის საწინააღმდეგო საშვალებებას გასმევდი 5 წელი. მეუბნება ჩუმათ და ჩემი რიაქცისს მოლადინში სუნთქვას კი ავიწყდება მგონი.
- რა? შოკირებული ხმას ძლივს ვიღებ? რატომ, ან როგორ?
- ვახერხებდი ხან როგორ ხან როგორ! აი რატომ მაგას აქვს დიდი მიზეზი.
- რატომ გიორგი, რატომ? რა დაგიშავე ასეთი რომ ერთი დღეც გადაბმულად არ მაქვს ნორმალური. ვდგები საძინებელში გავდივარ სპორტულ შარვალს ვიცმევ, ჟაკეტს ვიღებ და უკანმოუხედავად გავრბივარ გარეთ. ჩვენი სახლიდან რამოდენიმე წუთის სავალზე პატარა სკვერია. იქ მივდივარ და საქანელაზე ვჯდები. ახლა დიდი სიამოვნებით დავასრულებდი ჩემს უმაქნის სიცოცხლეს რომ არა ბავშვი. უკვე ძალიან მომბეზრდა ყველაფერი. დავირალე. კარგად გათენებულა უკვე. დედები ეტლებით იწყებენ თავიანთი პატარების გასეირნებას. მეც მინდა მათ რიგში ყოფნა. ცრემლები უკითხავად იწყებენ დენას, დაბინდული მზერით ვხედავ ჩემს წინ თვით ბატონი მინისტრი მუხლებზე დგება. ცერა თითებით ცრემლებს მაშორებს და შუბლზე მკოცნის.
- თაი მისმინე, მეც მინდა შვილი. მართლა მინდა მაგრამ ორგანიზმში იმდენი უცხო ნივთიერება მაქვს, შეუძლებელია ამან გავლენა არ იქნიოს მასზე. ამიტომ გასმევდი იმ წამლებ. არ მინდა დაიტანჯო და მთელი ცხოვრება ავადმყოფ შვილს უყურე. გეხვეწები არ გინდა, მოვიშოროთ. დამიჯერე დაიტანჯები. მე ჩემი თავი მაგრად , მაგრამ შენ ვერ გიყურებ განადგურებულს და ისიც მეცოდება მუდმივი ტანჯვისთვის.
- ახლა კარგად მისმინე. ეს ბავშვი გაჩნდება. მუცლად ყოფნის პერიოდში ყველაფერ გავაკეთებ რომ ის ჯანმრთელი და საღსალამათი დაიბადოს. არც კი გაბედო და შემეწინააღმდეგო. და თუ მაინც რაიმე დეფექტით დაიბადება. შენ! ჩვენ ვერც გვიხილავ ისე უკვალოდ გავქრებით შენი ცხოვრებიდა. არც გაბედო რომ რამე ჩამიყარო საჭმელში. უფრო მეტად შემზიძღდები ვიდრე ახლა, რომ შენს გამო ბავშვს რამე მოუვიდეს. 7 თვე ერთად ვიცხოვრებთ ისე როგორც ნორმალური წყვილი. დავიღალე ამდენი გაშორდი შერიგდი და წადი მოდით. დარჩენილი პერიოდი ეცდები სიმშვიდეში გავატარო და არც კი ეცადო ზედმეტად მოახლოებას. მოგიწევს ჩემი წესებით თამაში 7 თვე. მე წლებია უკვე შენი სათამაშო ვარ და ახლა შენც გამოცადე როგორია როცა გეთამაშებიან. გასაგებია?
- გასაგებია. ხელებს მკლავებზე მკიდებს და ფეხზე მაყენებს. სახლში წავიდეთ, დაისვენე, იყოს როგორც შენ გინდა. აღარ შეგეწინააღმდეგები. მაგრამ ერთს გთხოვ მხოლოდ.
- მითხარ რა გინდა, თვალებში ავხედე.
- მინდა ბავშვის ანალიზები ამერიკაში გავაგზავნო. მომეცი ამის უფლება...
- შენც ისევე გაქვს მასზე უფლება როგორც მე. 2 კვირაში გამოკვლევებზე რომ წავალ. მაშინ ავიღოთ ყველაფერი რაც დაგჭირდება. არც კი ვუყურებ ისე ვაქცევ ზურგს. უკან მომყვება მიახლოვდება და ხელს მხვევს. გარშემო გაკვირვებულ ხალხს ვამჩნევ. რა საოცრება დაინახეს? შინაგან საქმეთა მინისტრმა ბატონმა გიორგიმ ცოლს ხელი მოხვი და თავზე აკოცა. სასწაულის მომსწრე გახდენ ასე უცებ. მეცინება! რა გვეშველება? მაგრამ მე უფრო ჩემს თავზე მეცინება ამის თავი რომ მაქვს კიდევ.
ორი კვირა ისე გავიდა ერთმანეთს თითქმის არ დავლაპარაკებივართ. ის დილით მიდიოდა და გვიან ღამით ბრუნდებოდა, რამოდენიმეჯერ ღამეც არ გაუთევია სახლში. მეც ჩვეულებრივ ცხოვრების რიტმს დავუბრუნდი და სამსახურში გავედი. ვცდილობდი არაფერზე მეფიქრა გარდა საქმისა და თითქმის ვართმევდი თავს. რაც მჭირდებოდა ყველაფერ მე თვითონ ვიკეთებდი ჩემთვის და ჩემი შვილისთვის. ღამე თუ რამე მომინდე დაცვის ბიჭებს ვთხოვდი და სიხარულით ასრულებდნენ ჩემს ახირებებს. მე საძინებელში მეძინა მას მისაღებში. ან რა ძილი ქვიოდა?- მისას ან ჩემსას. 3-4 საათი თვალს ვატყუებდით ორივე. მე მის მოსვლას და წასვლას ვდარაჯობდი ჩემდა უნებურად. განვიცდიდი მის წაშლილ სახეს დილით რომ მოვკრავდი თვალს. ხელები მექავებოდა ისე მინდოდა მისთვის ვახშამი მომემზადებინა მერე დავლოდებოდი და მის თბილ სახეს მოვფერებოდი. ისე როგორც ყველა ნორმალური ქალი. მაგრამ ჯიუტად ვაგრძელებდი მის დასჯას. რაღაც მომენტში გავუგე, მესმის მისი რომ განიცდის, არავის უნდა მისი შვილი დეფექტით დაიბადოს. მაგრამ ყურში ახლაც ჩამესმის თუ როგორ უწოდა ჩემს პატარას არსება.. არსება თვითონა.. საზიზღარი. ჩუმად ვიპარები ხოლმე მის საგარდეროფე ოთახში, როცა სახლიდან გადის. იქ მისი სურნელი ტრიალებს და საშინლად მომწონს იქ ყოფნა.
ორი კვირაც გავიდა, ვიზიტი მაქვს ლალიკო ექიმთან. უკვე 10 კვირის ვარ. დილით ადრე გავემზადე და ისე გამოვედი სახლიდან არ შემიხსენება დღევანდელი ვიზიტის შესახებ. სამსახურში მისულმა ჯერ კაბინეტს მივაშურე, ჩემი ნივთები დავდე და მერე ლალიკოსკენ მოვკურცხლე, ერთი სული მაქვს ისე მინდა მალე გავიგო ჩემი პატარას გულისცემა.
- ლალიკო ჩემო ფუმფულა და გემრიელოოოო... მოვედი! კარი შევგლიჯე და ამას რას ვხედავ ჩემი ზესიმპატიური მონსტრი არხეინად მიირთმევს ყავას და ეჭორავება ჩემს გენოკოლოგს. არც კი შემიხედავს ცხვირი ავიბზუე და პირდაპირ ეხოსკოპიის აპარატისკენ გავემართე, წამოვწექი და დაველოდე ექიმს. ცოტახანში ჩემს წინ აღემართა, ჯიბეებში ხელშაწყობილი, უტყვი სახით და მონიტორს მიაჩერდა, ნეტა რას უყურებს? ჯერ არც კი ჩაურთავს ლალის..
- პერანგი აიწიე თაი.
- პერანგს ვიწევ და დემონსტრაციულად ვიტარებ ხელს ხალებზე. ახლა ვცელქობ ხო? რა მეშველება... ცდილობს არ გაეღიმოს მაგრამ მაინც ვერ იკავებს,თავს დაბლა ხრის და ოდნავ იღიმის. ლალიკო უხმოდ აგრძელებს თავის საქმის კეთებას, მშვიდი სახით, მინდა რამე ემოცია დავინახო ან კარგი ან ცუდი.. მაგრამ უშედეგოთ.. ერთი გადმომხედა, ცოტა ხანი მიყურა და...
- ყველაფერი კარგადა თაი.. კარგადაა შენი ბაჭია. ის იყო რასაც ვფიქრობდიი.. ამ ეტაპზე დანარჩენი ყველაფერი ნორმის ფარგლებშია. გილოცავთ.
- პირველი თვალი მისკენ გამექცა... მისი სხივდაფენილი ბედნიერი სახე ცხოვრებაში არ დამავიწყდება. აი ხომ არის მომენტები რომელიც სულ გახსოვს და თქვენს ცხოვრებას თან ახლავს. აი ასეთი იყო გიორგი.. ბედნიერი, ლაღი, ყველა ემოციას რომ გადმოსცემს და თამაში რომ აღარ უწევს. ლალიკომ დაგვტოვა. გიორგი დაიხარა და მუცელზე მაკოცა. მერე მისი წვერიანი ლოყა დამადო მუცელზე და წამიერად გაირინდა. ბოდიში პატარა. ძვლივს გასაგონად ჩაილაპარაკა. თქვენ ხართ ჩემი ბედიერება.
- მაპატიებ თაი? ახლა მე მომიბრუნდა.. ასეთი საშინელი რომ ვარ მაპატიებ?
- თმაზე მოვეფერე.. ვერ დაგპირდები რომ შენი სიტყვები დამავიწყდება ოდესმე მაგრამ პატიებით ალბათ გაპატიებ..
- მიყვარხარ მე შენ.. შენ ხარ ჩემი პირადი საოცრება.. შენ კიარა და თქვენ.. ორივენი.. მიყვარხართ...
- შენ არ გაგვიანდება?
- აი ეგ კითხვა აუცილებლად უნდა დაგესვა ხო? მივდივარ ხო მივდივარ!! დგება და კარებისკენ მიემართება.. ხო მართლა კარებში ტრიალდება.. საღამოს ხუდადას და იკას უნდათ გამოსვლა თუ არ შეწუხდები.
- გამოვიდნენ!! გამიხარდა.. მომწყინდა სულ მარტო ყოფნა..
- რატო ჩემი დაცვის ბიჭებს უთხარი ხოლმე და გაგართობენ.. ისედაც ყველაფერს გისრულებენ მაგას დაგზარედბიან?
- ნუ ხარ შენ აუტანელი ბატონო მინისტროოო...
- წავედი წავედიი..კარგად! კარებიდან ხელს მიქნევს.
რიგითი დამღლელი დღის შემდეგ სახლისაკენ დავიძარი, საღამოსთვის რაღაცეები შევიძინე და სახლში მისულმა კეთებას შევუდექი... აუუუ თევზისთვის ლიმონი დამავიწყდა. ბიჭებს ვეტრყვი ამომიტანენ.. გასასვლელისკენ დავიძრი მაგრამ უცებ გამახსენდა მისის დილანდელი საყვედური და ისევ მისაღებში გამოვედი, სად დავდე ნეტა ტელეფონი? აი იქ არის მაგიდაზე ვიპოვეე.. ნოემერი ავკრიფე და დაველოდე მის პასუხს. პირველ ზარზე არ მიპასუხა. მეორეჯერ ვცადე და ქალმა მიპასუხა დაყენებული ხმით.
- ბატონი გიორგი დაკავებული და თქვენ გადმოგრთოთ მისაღებში, რით შემიძლი დაგეხმაროთ ქალბატონო თაია.
- აღარაფრით.. მადლობთ და ტელეფონს ვთიშავ.
სულ არ გავაკეთებს ამ თევზს. გაბუტული ვჯდები სავარძელში.. ბატონი გიორგი დაკავებულია.. ბლა.. ბლაა . 2 წუთში თვითონ მირეკავს.
- თაია თათბირიდან გამოვედი და ნეტამც არ მინდა რამე სერიოზული საქმე არ გქონდეს.. თორე ვერ გადამირჩები.. იღრინება ტელეფონში
- მე დამნაშავე ბავშვიით ვბლუყუნებ.. იცი.. თევზის შეწვა მინდოდა და .. ისა ლიმონის ყიდვა დამავიწყდა.. ვაყრი სწრაფად და მოსალოდნელი რისხვის მოლოდინში თვალებს ვხუჭავ.. წამიერ სიჩუმე და მერე ისეთი ხარხარი მესმის ყურმილში წამიერად ეჭვი მეპარება და ტელეფონს დავყურებ ხო ნამდვილად ისაა?
- შენ იმიტომ შემაჩერებინე თათბირი რომ ლიმონი გინდოდა? ძლივს სუნთქავს სიცილისგან..
- ხო რა.. ბოდიში არ ვიცოდი.. კაი აღარ დაგირეკავ მეტჯერ. ცოტაც და ავტირდები.
- რა იყო მაგათმა ლიმონი ვერ გიშოვეს? მეუბნება ირონიით ძალიან გამხიარულებული.
- დილით საყვედური მითხარი და ვიფრიქრეეე.. უკვე ვეღარ ვიკავებ თავს და ხმით ვტირი.
- შენ რა ტირი. შეშფოთებული ხმით მეკითხება. არ იტირო ჩემო ლამაზო და ლიმონს კი არა ლიმონის ხეს მოგიტან ოღონ შენ არ იტირო.. თაია გთხოვ ხმა გამეცი რა? ჯერ ვერ გამოვალ და გულგახეთქილი უნდა ვიჯდე აქ. რომ მეცოდინება რომ ტირი.. თაი.....
- და ტელეფონს ვთიშავ.. აღარაფერს აღარ გავაკეთებ... საძინებელში მივბოდიალებ, სადაცა გული ამომიჯდება.. ვიცი რო არაფერი არა აქ სატირალი მაგრამ მეტირება და რა ვქნა? სულ გამაფრენინებს მე ეს ოსულობა. თბილ ფუმფულა პლედში ვეხვევი და 2 წამში ვითიშები. გონს დაჟინებულ მზერას მოვყავარ. ჯერ ერთ თვალს ვახელ მერე მეორეს, ოხ მობრძანებულა. მიღიმის და პლედს დაბლა ქაჩავს.. და ჩემთან ერთად ეხვევა შიგნით..
- რას აკეთებ?
- ერთი თეთრი დათვის ბელი გამიბრაზდა და გავიგე კოცნით თუ შემოირიგებო.
- დათვის ბელი რატომ ვარ? მსუქანი ვარ?
- აბა რა ხარ.. ხომ ხედავ საწოლში ვეღარ ვეტევით.
- არ მომატია ბევრი მხოლოდ 2 კილო.. არ ვარ მე მსუქანი.. ვიჭყანები და სატირლად ვემზადები..
- ახლა არ იტირო არ შემშალო. მსუქანი კი არა საოცნებო ქალი ხარ.. ნეტა იცოდე რამდენი ფანტასტიური გეგმა მაქვს, ეგ რომ დაიბადება შემდეგ.. მანამდე ამას დავჯერდები. და ველურივით მეტაკება ტუჩებზე. ტუჩებიდან ყელზე გადადის, ჯერ მკოცნის და მერე მსუბუქად მკბენს. ხელს დაბლა აცურებს და ბარდაზე ძლიერედ მიჭერს. მადაგახსნილი მკერდზე ინაცვლებ კოცნებს მიტოვებს.
- ნელა ნადირო.. ვეუბნები როცა ოდნავ მანთავისუფლებს. დაბინდული თვალებით ავყურებ.. იცი? მე არაფერი გამიკეთებია.. ვეუბნები ..
- ვიცი! რესტორანში შევუკვეთე და მოიტანეს სანამ შენ გეძინა. კიდევ რაღაც მოგიტანე იცი?
- მართლა? რა?
- წამო გაჩვენო. დგება და მეც მეხმარება ადგომაში. ისე ამხელა შარვალი რომ არ უნდა ჩაიცვა არ იცი?
- რა იყო ხელი ხო არ შეგიშალა ?
- ერთ დღეს რომ დავხევ მერე ვეღარ შემიშლის ხელს.
მისაღებში გასულს კი საკმაოდ მოზრდილი ლიმონის ხე მხვდება ქოთანში ჩარგული. თავს ვერ ვიკავებ და მთელი გულით მეცინება და კისერზე ვეკიდები.
- ჩემი არასერიოზული ქმარი..
- ქმარი?
- რა არა?
- გინდა გავხდე? ეშმაკურად მიციმციმებს თავლებს.
- რატომაც არა!



დესპოტი ქმარი თავი 9
დასასრული

შემოდგომა უხვი და ბარაქიანი. ეს დრო ყველაზე მეტად მიყვარს, თავისი ტემპერატურურის ბალანსით და ნაყოფიერებით. ჩემს წინ გადაშლილ ამ თავლწარმტაც სანახაობას თვალს ვერ ვაშორებ. ზვრებად გადაჭიმული ციცქა-ცოლიკაური, საღამოს ბინბუნდში მის მტევნებს რომ ჩრდილი დასდებია მაგრამ ალაგ-ალაგ მაინც ქარვისფრად ბრჭვიალებს და დასაკრეფად გიხმობს. სიმწვანე აღარ იქრძნობა მაგრამ საოცრად ოქროსფერია ყველაფერი. ცაზე ალაგ-ალაგ ღრუბლის ნაფლეთები მზის ჩასვლისას რომ მოწითალო ფერს იღებს. მზეც საცაა დაგვტოვებს და ჩემს წინ რომ დიდი მთაა იქ დამემალება. ამ ზღაპრული გარემოს და სიმყუდროვეს ოდნავ სუსხშემოპარული ნიავი მიშლის, მაგრამ ჯიუტად ვდგავარ და გავყურებ პეიზაჟს. ამ დროს ადამიანს გინდება ნიჭი გქონდეს რომ ეს სილამაზე რაღაც ფორმით გადმოსცე და შეინახო.
ხუთი წელია უკვე ვცდილობ ჩვენი დიდი ოჯახიოს სიმყარის ბალანსი არ დაირღვეს. მინდა მეტი სიმშვიდე და სითბო მგონდეს გარშემო. ჩემი მშვიდი და დამთმობი ხასიათი, გიორგის ფეთქებადი და უპროგნოზო ქცევები. აი მთელი ჩვენი ოჯახის ხვავი და ბარაქა. მის დაპირებებს რომ არ გამანერვიულებდა და გამოისყიდდა განვლილ წლებს ვერ გეტყვი რომ პირნათლად ასრულებს, მაგრამ მაინც ერთიანობაში შევძელით ნორმალური ოჯახი გვქონდეს. ჩვენი 4 წლის ნინია კი ჩვენი ცხოვრების ყველაზე დიდი განძი და შენაძენია. ერთადერთი არსება მთელს დედამიწის გულზე რომელსაც გიორგის დამორჩილება შეუძლია. მასთან ყველაზე გახსნილი და ბავშვურია. ხშირად როცა მამა-შვილს შევცქერი არ მჯერა რომ ეს გიორგია. ამბობს როცა ნინიას თავლებში ჩავხედავ ჩემი სიტყვები „ეს არსება უნდა მოიშორო“ ჩამესმის და ასე მგონია მან ეს იცის, ისეთი დანაშაულის გრძნობა მიპყროვს რომ მანგრევს. მგონი სწორედ ეს არის მიზეზი რომ ეს კნოპკა ამხელა კაცს თავის ჭკუაზე ათამაშებს. მამას ნებიერა სინამდვიელში ძალიან კარგი და დამჯერი გოგოა. ჩვილიც კი საოცარი ბავშვი იყო. თუ არ ჩავთვით რამოდენიმეჯერ სიცხისგან გაჭირვეულებას, საერთო ჯამში ძალიან წყნარი და უპრობლემო ბავშვია. ახლა სოფელში ვართ. იქ სადაც გიორგი გაიზარდა, რთველი აქვთ და ჩვენც ვესტუმრეთ, უფრო მე და გიორგი ჩამოვედით თორე ნინიმ და ძაძამ მთელი ზაფხული ბებო-ბაბუსთან გაატარეს. ახლაც დიდი ცელქობის შემდეგ დაღლის დიდი ნინოს მკლავებში დაეძინა. გიორგი და ჩემი მამათილი წინა წლის ღვინოს აჭაშნიკებენ ბუხართან . აი რაზე ვოცნებობდი, ჩემი ტკბილი და თბილი ოჯახი. ყველა ჯანმრთელი და ბედნიერი. გიო უკვე 2 წელია აღარა მინისტრი. ამბობს ყველაფერი სანდი კაცს ჩავაბარე ქვეყნაო. ის სანდო კაცი კი ბატონი ირაკლი გახლავთ. ირაკლიმ და ხუდადამ ძალიან იყოჩაღეს და 2 წლის ბიჭი ყავთ. თითქოს თავისი თავის კონტროლიც ისწავლეს, ისე ფიცხები აღარ არიან და სახლსაც აღარ იმხობენ თავზე. ბატონი ირაკლი ცოტა მუსუსი გამოდგა მაგრამ როგორღაც ახერხებს მისის ცოლი მის დაშოშმინებას. დარო უკვე დიდი გოგოა 12 წლის. ძალიან ლამაზი და ჭკვიანი, ასევე საკვირველად წყნარი და უპრეტენზიო, საკვირველადო იმიტომ ვამბობ რომ როგორ შეიძლება ორ სტიქიურ მოვლენას ასეთი შვილი ყავდეს? მზეჭაბუკი სახელად დავითი ოოო.. ეგ ცალკე თემა.. ნამდვილად ამართლებს ირაკლის და ხუდადას შვილის სტატუს. ეგ ბავშვი ცალკე აღებული მოვლენა რომელიც არ იღლება, არ ძინავს, არ ჭამს და საერთოდ როგორ აქ ეს ამდენი ენერგია მიკვირს. ხვალ ამ ტკბილ ოჯახსაც ველოდები. კიდე ჩემი თავმოუბმელი დაქალი უნდა ჩამობრძანდეს თავის უსტატუსო მეორე ნახევართან ერთად. გათხოვებაზე ვერ დავითანხმეთ, ერთად ცხოვრებაზეც არ თანხმდება, ბავშვის გაჩენაზე ზედმეტია ლაპარაკი და აი ასე ვაჟკაცურად უძლებს გიგო მის ჭირვეულობას. ხომ არ მოვიტაცებ ამხელა ქალსო.. ხუმროს ხშირად გიგო. თათას რომ კითხო ძნელია ამ ასაკში გადადგა ნაბიჯი რომელიც მთელ მის ცხოვრებას შეცვლის. მაგრამ ამ ბოლო დროს მგონი დაყარა ფარ-ხმალი და ისე აღარ გვეჩხუბება.. 36 წლის ქალს ბავშვი აღარ გაგიჩნდებათქო ვატყუებ მაგრამ ბღვერვით მპასუხობს -შენ ნუ გავიწყდება ჩემი პროფესიაო.
მე საავადმყოფოს მთავარი ექიმის სტატუსი მიჭირავს უკვე 2 წელის, დიმიტრი ექიმი პენსიაში გავიდა და ღირსეული შემცვლელი დატოვა ჩემი სახით. ახლა უფო ცოტა დრო მრჩემა ჩემი ქმარ-შვილისთვის. ჩემზე ამბობენ რომ ძალიან მკაცრი ვარ. მგონი ზედმეტსახელიც კი მაქვს „ქოფაკი“. ამდენი წელი გიოს გვერდით ცხოვრებამ მასწავლა რომ დრო ძვირფასია და ფუჭად არ უნდა გაფლანგო, მითუმეტეს ყავის სმაში და გაუთავებელ ლაქლაქში. ამას ვერ ვეგუები და ჩემი მედდების რისხვის ობიექტი ვარ ფარულად.
გიო რაც სამინისტროდან წამოვიდა ღვინის ბიზნესი წამოიწყო. ახლა უფრო მეტი დრო აქვს. უფრო თავისუფალიცა და მე საყვედურებით მავსებს. რომ სულ დაღლილს არაფრის თავი მაქვს. ჩემი 46 წლის ქმარი კვლავ ფორმაშია... თავისი ველური გამოვლინებებით. ძალიან უნადა კიდევ ერთი შვილი მაგრამ მე ვარ უარზე. მიზეზი არ მელევა და მას კი საბუზღუნო.. ბაბუა უნდა დამიძახოს მაინდამაინც ბავშვმაოო? მე კი ამაზე საოცრად ვხალისობ. მაგას რა დააბერებს 60 წლისაც კი დაუკმაყოფილებელი იდიოტი იქნება.. ჩემი დედამთილ-მამათილი საოცარი ხალხია, ცდილობენ ყველანაირად ხელი შეგვიწყონ და რაც კი შეუძლიათ პრობლემები აგვარიდონ.
ნინი მამასავით უჭმელი და ძალიან გამხდარი ბავშვია. ისეთი სიფრიფანა და გამჭვირვალეა გული მიკვდება რომ ვუყურებ. შეუძლია მთელი დღე არაფერი ჭამოს და თუ ერთი ლუკმა მაინც გადაყლაპა ნინო ბებოს ლამის საზეიმი საღამო აქვს. გიორგის ვენახების დიდი ნაწილი სწორედ სოფელში აქვს ამიტომ კვირა არ გავა რომ არ მოუწიოს წასვლა, ამიტომ მამა შვილი თითქმის სულ გზაშია. ჩემი დატოვება უჭირს თორემ ალბათ იქ გადასახლდებოდნენ.. ამ ბოლო დროს ჩემს ძვირფას მეორე ნახევარს ეჭვიანობის პატარა ნაპერწკალი შევამჩნიე. ერთ-ერთის მიზეზი ჩემი ახალი თანამშრომელი. კარდიოლოგი შოთა ფაღავა გახდა. არ ვიცი რა დაინახა მასში ასეთი მაგრამ რამოდენიმეჯერ სამსახურში მეწვია გაუფრთხილებლად თანაც უმიზეზოდ. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და ვკითხე თუ რა იყო მისი უცნაური ქცევის მიზეზი. არ დაუმალავს მითხრა რომ არ მოსწონს იმ ბიჭის თვალები როგორ მიმზერენ. სასაცილოდ არ მეყო მისი სიტყვები და ყურედღება არც მიმიქცევია. არადა თურმე უნდა მიაქციო. ჩემს კაბინეტში იმატა ყვავილების და ძვირფასი საჩუქრების რიცხვმა. რომლების უკანვე წარმატებით იგზავნებოდა ადრესატთან. ამ ფაქტს ერთხელაც გიორგი შეესწრო, იქ ამბავი დატრიალდა შოთას მგონი იქით დასჭირდეს ცოტა ხნით კარდიოლოგი, ქირურგი და ტრავმატოლოგი. იმ ღამეს ჩემზე შემომწყრალმა ხელი დაავლო ნინიას და სოფელს მიაშურა. ვიფიქრე გადაუვლის წყენა და ჩამოვათქო მაგრამ 5 დღე რომ გავიდა და ერთხელაც არ დარეკა, მხოლოდ ნინო და თამაზი მირეკავდნენ ამბის საკითხავად და ნინიას დასალაპარაკებლად. სოფელში ჩავადექი. ერთი კვირის წვერგაუპარსავი, გაბურძგნულ და ქიმიკატებში ამოთხვრილი ჩემი ქმრის დანახვაზე გული მიმეწურა. ზურგი მაქცია და ვენახში გაუჩინარდა. გვიან საღამოს დაბრუნებულს შერცხვა მშობვლების და სხვა გზა რომ არ დარჩა ოთახში შემოვიდა დასაძინებლად. პლედს ხელი დაავლო, ძირს დააფინა და იქ მოთავსდა ისე გავბრაზდი ცეცხლი წამეკიდა, მეც ავდექი და გვერდში მივუწექი იატაკზე.
- რა პატარა ბავშვივით იბუტები?
- ...................
- გიორგი დამუნჯდი?
- .....................
- კარგი ხო დამნაშავე ვარ უნდა დამეჯერებინა შენთვის, გამეცი ახლა ხმა.. ზემოდან დავაცქერდი.
- თვალები ჭერს გაუსწორა და ერთ წერტილს ბურღავდა.
- არ გამცემ ხო ხმას? კარგი ნუ გამცემ.. წამოვჯექი და რომ უნდა წამოვმდგარიყავი მაშინ მეცა და იატაკზე გამაკრა.
- მეტკინა ხერხემალი იდიოტო.
- ახლა ხელები გამიკავა და თავს ზემოთ ერთ ხელში მოიქცია.
- ხელები.. ამოვიწკმუტუნე..
- კიდევ რა გეტკინათ ქალბატონო მეუღლევს? როგორც იქნა ხმა ამოიღო..
- მენჯის ძვალი რომელზეც შენს ტორს მიჭერ? თუ გამიშვებ დამავალებ.
- კიდევ ?
- შენი თავი ხო არაფერს მიარტყი? გამიშვი ხელი.. ჩემი ჭკუით გავიბრძოლე მაგრამ არც კი შერხეულა. მეტკინა ხელები გამიშვი გთხოვ.. ცრემლები წამომცვივდა
- კარგი ხო რა იყო გეხუმრე. ხელი შემიშვა და წელზე მომხვია, მომენატრე ალქაჯო ყურში მიჩურჩულა და იქვე მაკოცა. შენ?
- რომ მომენატრეთ იმიტომ გეახელით თქვენო მათალკეთილშობილებავ.
- მოდი ჩემთან, ზურგზე გადატრიალდა და მე ზემოდან მომიქცია... ამ დროს კარები იღება და ნინია შემორბის, ჯერ გაოცებული გვიყურებდა. მერე გაიგო რომ ვთამაშობდით, კერძოდ ვჭიდაობდით და მეორე დღეს ყველას ვინც კი ხვდებოდა უყვებოდა როგორ ჭიდაობენ მისი დედიკო და მამიკო და მე სირცხვილით სად წავსულიყავი აღარ ვიცოდი.
ჩემი მხრიდანაც იყო პატარ პატარა ეჭვიანობის სცენები მაგრამ მნიშვნელოვანი და დასამახსოვრებელი არაფერი. ასე ვაქციე მოსიყვარულე ქმრად, მზრუნველ მამად და შეუცვლელ პარტნიორად ეს მრავალ ცდა გამოვლილი კაცი. თუმცა შეუცვლელი პარტნიორი მანამდეც იყო.. ერთხელ ხუდადას დაროს ერთი მისი თანაკლასელი მოსწონდა, დედას ვერ გაუბედა და რაღაც მკითხა თაყვანისმცემელთან დაკავშირებით. ამ ფაქტს თათა შეესწრო და დაროს გამოსძახა, მაგან შვილო 17 წლის ასაკში რომ ნახა ის კაცი ყავს ახლაც და თუ რამე გაინტერესებს აქ ვარ ექსპერტიო.. მაშინ იმდენი ვიცინე.. გიჟია ეს გოგოთქო რომ ვამბობ არ ჯერა არავის.
უკნიდან ორი დიდი ხელი მეხვევა პლედთან ერთად. ვთბები და ვივსები.. როცა ჩემთან ერთადა მაშინ ვმთლიანდები.. ისე გატეხილი ჭურჭელივით ვარ.
- აქ რას აკეთებ? არ გცივა?
- ცოტა შემცივდა სახეს ვაბრუნებ და ლოყაზე ვკიცნი. წვერი მჭხვლეტს ტუჩებზე და ცხვირზე, არ გინდა ეს წვერი გაიპარსო? იკაწრები ზღარბივით.. ვბუზღუნებ.
- ჯინაზე ლოყას მისმევს ლოყაზე. ასე კარგია?
- პატარა ბიჭივით ცელქობ.
- ხო?
- ხო...
- კარგი მაშინ თუ მე პატარა ბიჭი ვარ და ჭკუაც არ მომეკითხება. „ზნაჩიტ“ ყველაფრის უფლება მაგვს მოდი აქ... უნდა მოგიტაცო. სწრაფად მაბრუნებს, ფეხებში ხელს მკიდებს და მის ბეჭზე ვარ გადაკიდებული ხურჯინივით, ვერ გავიაზრე რა მოხდა..
- ნინიოოო გაჰყვირის
- რა გაყვირებს ამ ღამეში სირცხვილია, აივნიდან გამოსძახა დედამ
- მე და თაია ამაღამ არ მოვალთ
- სად მიდიხართ?
გზაში დაგვეწია უკვე ხმა. ამაზე პასუხი აღარ გაუცია. ერთი ორჯერ მაგრად მოვცხე საჯდომე, პასუხად მეც იგივე მივიღე. რასაც თავლთახედვით აღვიქვან ვენახის შაკებს შორის უნდა მივდიოდეთ. ასე 10 წუთი მატარა. ჭრიალით გააღო რაღაცის კარი და ძირს დამსვა. თავი ძვლისვ შევიკავე რომ არ წავქცეულიყავი და როცა თვალთახედვის არეალი გაიწმინდა....
- სად ვართ? რა არის ეს გიორგი? რა გვინდა აქ ამ თავლაში?
- უნდა დაგტოვო. გარედან ჩაგკეტო.
- ხო არ გადაირიე. თავლები მიფართოვდება მე..
- რა ყველაფრის გჯერა..... უკან ბრუნდება და კარებს შიგნიდან ურდულით კეტავს. გარედან მთვარის შუქი აღწევს პატარა სარკმელში, ოდნავ ვხედავ მის სილუეტს, ჩემსკენ მოემართება ჩემს წინ დგება, მიყურებს, თამას მიშლის, პლედს მხსნის და ძირს აფენს. მერე ისევ ჩემთან ბრუნდება და მუცელზე მის ხელებს ვგრძნობ. ნელა დასრიალებს, მაისურს ექაჩება, მაღლა წევს და მხდის. პლედზე მაწვენდა ცემს ზემოდან ექცევა, ლავიწის ძვალზე მკოცნის, მერე მკერდის ღარის გავლით მუცელზე ჩადის, თან ერთი ხელით ზედა საცვალს მიხსნის და მაშორებს. შარვლის სათავეს ხსნის და შარვალიც დანარჩენების გზას მიყვაბა, ჭიპის ქვემოთ ბიკინის ხაზთან მკოცნის, მერებიკინის სათავეს ოდნავ ქაჩავს იქვე მიტოვებს კოცნას. ფეხზე ხელს ასრიალებს, საჯდომამდე ადის და მაგრად მიჭერს ხელს, ვერ შეკავებული კვნესა მხდება ბაგეებიდან. ამით უფრო გახელებული, ბარძაყის შიგნითა მხრიდან მკოცნის და მერე ოდნავ მკბენს, მეც განცდილი სიამოვნებისგან და მომატებული გრძნობებისგ ფეხები მიჭიმება, კოცნები ფეხებზე გრძელდება.. უკვე აღარ შემიძლაი..
- ნუ მაწვალებ.. სასოწარკვეთილს მხდება ...
ნელი მოძრაობით ბიკინის მაშორდება, მისი თითები კი შემს შეშლას ცდილობენ, კონტროლს ვკარგავ პერანგის ღილებს რომ ვერ ვხსნი ვქაჩავ და ერთი მეორის მიყოლებით აწყდება, მერე შარვალს ვეტაკები და მისგან სწრაფად ვანთავისუფლებ.. თითები ისევ განაგრძობენ ჩემს აღგზნებას.. მგონი ხვდება რომ შეიძლება გული გამისკდეს და უხეში ბიძგით ჩემში შემოდის, სიამოვნების ბურთი რომელიც ჭიპის ქვეში გროვდება, სკდება და მთელს ორგანიზმში სიამოვნებისგან მაკანკალებს, თავლები მეხუჭება და ქვედა ტუჩს ისეთი ძალით ვკბენ, სისხლი ჟონავს. ჩემი ტუჩებს მხსნელად ისევ გიო ევლინება და გონების დაკარგვამდე მკოცნსი თან არ ჩერდება და უფრო მომთხოვნი ხდება. 1. 2. 3. და ჩემს მკერდზე ღონემიხდილის ესვენება. ძალა წართმეულს მეძინება.
ზურგზე ხელების თამაში მაღვიძებს, თითქოს ჩემი ხერხემლის მალებს ითვლიდეს. თვალს ვახელ და თავს მისკენ ვაბრუნებს. აბრჭყვიალებული თვალებით მიყურებს.
- ძალიან გამხდარი ხარ.. ასეთი არ მახსოვხარ. აი ყველა ნეკნი გეტყობა, ხანდახან მეშინია რამე არ დაგიშაო. მეუბნება და მის საქმეს აგრძელებს.
- რა იყო აღარ მოგწონვარ?
- ხო რავი, მე უფრო სავსე ქალები მომწონს. მყავს ერთი ორი შეთვალიერებული და თბილისში რომ ჩავალ დავაგემოვნებ.
- ხო და გყავდეს... ღმერთმა სიკეთეში მოგახმაროს, ვბრუნდები, თვალები ცრემლით მევსება. უნდა ავდგე და აქედან გავიდე.
- მოდი აქ ჩემო შტერო.. მაინც შტერუკად დარჩები რამდენი წელიც არ უნდა მოგემატოს. ხელს მავლებს და კალთაში მისვამს.
- გამიშვი ჩემმა ძვლებმა არ დაგაზიანონ.
- თითებს წელზე ასრიალებს და მკერდს მიკოცნის. შენ ხარ ჩემი დედოფალი.
- ეს თამაში კარგად არ დასრულდება. ხმაჩამწყდარი ვეუბნები,
- საჯდომზე მაგრად მიჭერს, ზემოთ მწევს და ისევ ჩემში შემოდის. წრიული მოძრაობით ჩემს გაგიჟებას ცდილობს, გარედან უკვე ხმაური ისმის.. ვიძაბები..
- ნუ გეშინია აქ ვერავინ შემოვა.. მეუბნება ვნებისგან გახშული ხმით.. მოდუნდი და ისიამოვნე...
- ყოველი ახალი აქტი ჩვენს შორის ერთმანეთისგან განსხვავებული და წარუშლელია.. სიამოვნება რომელიც გონებას მიბინდავს.. ენერგიას მაცლის და ასევე მავსებს.. არ ვიცი ამას რას უკეთებდნენ ციმბირში მაგრამ. საოცრად ტემპერამენტიანი რომა და წარმოუდგენლად ვნებიანი ეგ ვიცი..
ავდექი, უფრო ავლასლასდი, ჩაცმაში გიორგი დამეხმარა.. ისეთი თვალებით მიმზერდა როცა ზედა საცვალს ვიკრავდი,, ვეცოდები თორე კიდევ ერთ სექსზე არ იტყოდა უარს.. მოვწესრიგდი და გარეთ გამოვედით.. სახლისკენ დავიძარით უკვე პირველი საათია, ჩვენებიც ალბათ უკვე ჩამოვიდნენ ვეუბნები საეჭვოდ ჩაფიქრებულ ჩემს ქმარს.
- ჩასახვის საწინააღმდეგო დალიე გუშინ? მეკითხება და თვალებდაწვრილებული.
- თავში უროს რომ ჩაგარტყავენ იმის ტოლფასია ეს კითხვა.. მახსენდება რომ არ დამილევია... ვაი მე!!
- არა.. ხმაჩამწყდარი ვეუბნები..
- მიღიმის, თავლს მიკრავს და ცერა თითს მაღლა წევს.. ოპერაცია „ბიჭი“ წარმატებით ჩატარდა. ვნახოთ რა შედეგს გამოიღებს.. იცინის გულისწავლამდე მაგრამ როცა ჩემს სახეს ხედავს ხვდება რომ თავს უნდა უშველოს და გარბის, მეც გამწარებულიც უკან მივდევ... ცხოველო ეს რა გამიკეთე. ეს როგორ ქენი შე იდიოტოო, ყველაფერი დაგეგმე არა. საზიზღარო. ასე დავრბივართ უკვე ეზოში დიდი მუხის გარშემო. უცებ 8 წყვილი დაჭყეტილი თვალი მიმზერს და დანაშაულზე წასწრებული ბავშვებივით ვიბუზებით. ირაკლის ხარხარი და მთების ექო არემარეს აყრუებს, დანარჩენებიც რომ ყვებიან მერე უკვე ყურთასემენაც აღარა.. ნინია ჩვენსკენ მორბის და მამამისის ფეხებზე ეხვევა.
- - სად იყავით?
- დედა მყავდა სპეც ოპერაციაზე. მთელი სერიოზულობით ეუბნება გიორგი და ამაზე უფრო მეტად ხარხარებს ირაკლი.
- სპეც სად? ეგ რააა? მეც მინდა.. აფახულებს მწვანე თავლებს
- შენთვის არ შეიძლება პატარა.. მაგას მარტო დედაშენი უძლებს..სიცილს ვეღარ იკავებს გიორგი. მე გაგულისებუ და დარცხვენილი სახლისკენ ვიწევ მაგრამ დიდი ხელი წელზე თავისკენ მიზიდავს და მეხუტება. ყურში მეჩურჩულება
- კარგი მოვრჩი! ნუ ბრაზობ.. მხარზე მკოცნის. შენ ხარ ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი ბედნიერება და ამოუწურავი თავგადასავალი.
ზემოდან დანახული ჩვენი ეზო ალბათ ძალიან ლამაზია. ბედნიერი ჩემი ქმარი და ჩემი ჭინკა გოგო. მისი უსაყვარლესი მშობლები, ჩვენი მეგობრები..
მე ალბათ მეყოლება ბიჭი... ან გოგო.
თათას გათხოვდება და გიგოსთან ერთად ბედნიერი იქნება, მასაც ალბათ ეყოლება ბავშვები.
ირაკლი და ხუდადა თავის შვიელბთან ერთად იქნებიან ბედნიერები.
უსასრულოდ შევიკრიბებით ჩვენი მუხის ქვეშ მხიარულები, ბედნიერები, ლაღები და დაგიქნევთ ხელს......