გამარჯობათ,მე მოგიყვებით ერთი ჩვეულებრივი,მეოცნებე,არარეული,უცნაური გოგოს ისტორიას,არა არ გეგონოთ რომ მე მესამე პირივარ ,მე თავად გახლავართ ის გოგო . მე 17 წლის ვარ,მარია მქვია და ჩვეულებრივი თინეიჯერული ცხოვრებით,ვცხოვრობ,მაგრამ არის ერთი მაგრამ..ვარ ზედმეტად ჩაკეტილი,ვარ მოეცნებე,რის გამოც რეალურ სამყაროში ნაკლებად მიმართლებს.არა არ გეგონოთ,ეს ჩვეულებრივი მწერლის მოფიქრებული ტექსტი,რომელიც საოცარ ისტორიებს იგონებს,მე ვარ გოგო,მე ვარსებობ ვარ რეალური ,და შესაძლოა ნებისმიერი მკითხველის გარშემო დავდივარ,ვიცნობ ვეკონტაქტები,მაგრამ ვერასდროს ვერავინ მიხვდება ვინ ვარ მე რეალურად.,უბრალოდ გადავწყვიტე გადმომეცა ჩემი ემოციები, ჩემი გულის ტკენა,რომელსაც გული ძლივს იტევს და რაც მთავარია ჩემი სიყვარული,რომელიც წელიწად ნახევარია მჭამს,მაშრობს,გულს მტკენს ,მკლავს და სიძულვილს მიჩენს სამყაროს მიმართ და რაც მთავარია ჩემი თავის მიმართ.მე მძულს ჩემი თავი,რაც ცუდია,ასე ვერ წავალ წინ.ბევრს ვმუშაობ ჩემ თავზე,მაგრამ,მაგრამ სიყვარული ჩემზე მაღლა დგას,ჩემზე ძლიერია. მკითხველო,ნუ მოტყუვდებით,რომ სიყვარული საოცარი რამაა და ბედნიერების მომტანი,არა არა ეს სამწუხაროდ ასე არაა . ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის,შეიძლება ეს გრძნობა რაღაც წუთს თავს მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერ ადამიანად გაგრძნობინებს,მაგრამ დგება მომენტი,როდესაც ხვდები,რომ ეს გრძნობა განადგურებს,როგორც ფიზიკურად ისე სულიერად,მორალურად ძირს გაგდებს,გატყვევებს .ყველაფერი გტკივა ,ყველა კუნთი,ყველა ძვალი,ვერ იტან გამოსახულებას,რომელსაც სარკეში ჩახედვისას ხედავ. მაგრამ სიცოცხლეს აგრძელებ.ატარებ ამტვირთს,ყოველი ნაბიჯის გადაგმისას გიმძიმს სუნთქვა,ნაბიჯის გადაგმა გიჭირს .., ეცემი,დგები, ისევ ეცემი დგები,კი მაგრამ როდემდე შეძლებ ადგომას? იქნებ მოვიდეს დრო და ვერ ადგე? რამოხდება შემდგომ? მოკვდები? ან უბრალოდ საკუთარ თავში ძალას იპოვი? იქნებ დაიკიდებ ამ სიყვარულს? მე არვიცი სად ვარ,როდის მოვა დრო რომ დავეცემი და ვეღარ ავდგები,არვიცი რამოხდება შემდგომ..გავაგრძელებ არსებობას,თუ უბრალოდ სადაც დავარდი იქ გავჩერდები? არვიცი,არაფერი არვიცი,ერთი რამის გარდა, რომ მე შეყვარებული ვარ იმდონემდე რომ ეს სიყვარული მკლავს. არვიცი,როდის შემიყვარდა,როდის მივხვდი რომ მკლავდა ეს გრძნობა,რეალურად იმ დრომდე სანამ გავეცნობოდი ამ გრძნობას,რომელსაც ხალხი აღმერთებს,და თვლის,რომ მის გარშემო არაფერია,მასზე ლამაზი ნაზი და საოცარი. დიახ,შეიძლება ცუდი დამოკიდებულება გამაჩნია ამ გრძნობის მიმართ,რომელსაც სულაც არვთვლი საოცარ რამედ და არ ვაღმერთებ,შეგიძლიათ გამლანძღოთ,მაგინოთ ტალახი მესროლოთ,მაგრამ სიყვარულს ვერასდროს,ვერასდროს ვუწოდებ საოცარ რამეს,ყოვეელ შემთხვევაში ახლა,რადგან ძალიან ცუდად ვარ.მომავალში არვიცი,რამოხდება,არვიცი მეყვარება თუ არა, არვიცი ვიცოცხლებ თუ არა.
გაინტერესებთ ყველაფერი,როგორ დაიწყო და რამოხდა? მაშინ ამ მძიმე შესავლის შემდეგ გადავარდეთ წარსულში და შევხედოთ იმდროს,როდესაც მე პირველად დავინახე მისი მწვანე თვალები.მისი ღიმილი,რომელსაც ვერანაირი ეპითეტი ვერ მოვუძებნე,მიხვდებით ალბათ,რომ საოცარია. არ ვაბუქებ ის მართლა საოცარი იყო,ოქროსფერი ხვეული თმა ,სიმაღლით არიყო მაღალი მაგრამ მისი სახე მისი ღიმილი,თვალები იმდენად გატყვევებდა,რომ ყველაფერი გავიწყდებოდა. მაგრამ პირველ შეხვედრისას ასე არვყოფილვარ,როგორც მეორე შეხვედრისას ხელი,რომ ჩამოვართვით და ერთმანეთის სახელეიბი რომ გავიგეთ. ის ჩემი მეზობელია..აჰაჰაჰ შეიძლება ზოგისთვის ეს მოულედნილი იყო.. დიახ,ის ზუსტად ჩემი სახლის გვერდით ცხოვრობს,ისიც კერძოში , ჩემი ოთახის ფანჯარა მისი სახლში შესასვლელი კარის გვერდზეა. რა დამთხვევაა არა?
როგორ დაიწყო ყველაფერი......
-მარია,იცი დღეს ახალი მეზობლები გადმოდიან?- შემომძახა დედამ მხიარული ხმით.თუმცა ახალი მეზობლების გადმოსვლა რატო უხაროდა მაინც არმესმის.
-კი, დე ვიცი.
-კარგია,ნამცხვარს ვამზადებ მოვლენ დაბინავდებიან და აუცილებლად გავიდეთ და მივესალმოთ.
-კარგი რა დე მე რაღა საჭირო ვარ? სირცხვილია.. არა არ წამოვალ..- გავძახე ჩემი ოთახიდან შემაცოდებელი ხმით,რომ გადაეფიქრა.. მაგრამ ,თუ დედაჩემმა რამე გადაწყვიტა ვერაფერს ვერ გადააფიქრებინებ.
მოვიდნენ და სადღაც ერთ საათში,დედასთან ერთად მომმიწია მათი სახლის კართან მისვლა.
-სახე გაასწორე. რას იფიქრებენ? -მითხრა და ცინიკურად გავუღიმე..
დედამ ზარის მიცემა გადაწყვიტა ეს ეს იყო,თითი უნდა მიეჭირა კარები გამოიღო და გამოვიდა ის...
-უკაცრავად,დედაჩემთან ხართ? ჰკითხა მან დედაჩემს ისე რომ ზედაც არ შემოუხედავს ჩემთვის და არცმე შემიხედავს დიდად.
-დიახ,ჩევნ აი აქ ვცხოვრობთ. -უთხრა და მიუთითა ჩვენ სახლს.
-ძალიან,კარგი სასიამოვნოა..უკაცრავად, მეჩქარება და მე წავალ.. უთხრა და წასვლამდე დედამისს გასძახა.
-დე,ჩვენი მეზობლები მოვიდნენ .. შეეგებე.. უთხრა და კარებიდან გავიდა.
-ოჰ,გამარჯობათ..მობრძანდით ყავას დაგალევინებთ.- მიმართლა ქალბატონმა
-არა,არაა საჭირო,მადლობა. უბრალოდ მე და ჩემ ქალიშვილს მისალმება გვინდოდა,რადგან ასე ახლო მეზობლები ვართ,პატივისცემის ნიშნად აი ეს ნამცხვარი თქვენ.
-ოჰ,რატომ შეწუხდით.. არიყო საჭირო..- ღიმილიანი სახით მიმართა დედაჩემს..ძალიან თბილი ქალი ჩანდა..
-რას ამბობთ, რა შეწუხება.
-თუ დღეს არა ერთ დღეს დავლიოთ ყავა.. თან გავიცნობთ ერთმანეთს და გავაცნობთ თქვენ ქალიშვილს ჩემ ვაჟს,ბოლო ბოლო მეზობლებმა უნდა იცოდნენ ერთმანეთი..
-დიახ,რაზეა საუბარი... -კარგით,აღარ მოგაწყენთ თავს ჩვენ წავალთ.
-არა ,არ მაწყენთ..დავლაგდებით და აუცილებლად გელით ..
-მადლობა.-და წამოვედით სახლში შემოსვლისთანავე დედაჩემმა ხელზე მიჩქმიტა..
-დააფიქსირე რაკარგი ბიჭი იყო? -იქნებ გაიცნოთ და მოგეწონოთ ერთმანეთი? ოჯახიც კარგი ჩანს..
-კარგი რა დედა,კარგი რა... ნუ აფასებ ადამიანს გარეგნობით.. გაიცნობ ახლოს და შეიძლება ისეთი არიყოს როგროიც გგონია არც ბიჭი და არც ოჯახი..
-უფროსის თვალი მაინც სხვაა..- თქვა და ხვანცალით გავიდა... ძალიან მხიარული ქალია მეგობრულად ვართ და ყოველთვის ვუყვები ჩემ პრობლემებს..ხშირად ვუზიარებ ჩემ ბედნიერებას, რადგან ეს მას აბედნიერებს.. მამამ მიგვატოვა და მარტო მზრდის არც და- ძმა მყავს .მშობლები 20 წლის ასაკში გარდაეცვალა..მეღა დავრჩი მის იმედად და ყველაფერს გავაკეთებ იმედი,რომ არ გავუცრუო..
საღამოა და როგორც წესი სასეირნოდ გავედი.. მისი სახლის გვერდით ჩავიარე,როდესაც ის სახლში შედიოდა.. გამომხედა გამომაყოლა თვალი უცხო ვიყავი და აინტერესებდა.. მაგრამ მე არ გავჩერებულვარ და დიდხანს არ შემიხედავს თან სიბნელე იყო.. წამოვედი.. იმღამეს უკვე დამაინტერესდა ეს პიროვნება.. დავწექი დავიძინე,როცა ჩემი ოთახის ფანჯარაზე კაკუნია გავიხედე და..
-გამარჯობა.. გახსოვარ?მე შენი მეზობელი ვარ ნათია მქვია..გაგაღვიძე?? ბოდიში..
-არა,არაა პრობლემა .. გისმენთ.
-დღეს მინდოდა დედა და შენ დამეპატიჟეთთ ყავაზე..ხომ მოხვალთ?
-მმ..არვიცი დედას ვკითხავ. თუ მოვა დედა ,მე არამგონია.. საქმეები მაქვს.
-თუ არგექნება საქმეები დედაშენთან ერთად მოდი..
-კარგით. აუცილებლად..
დედაჩემმა გაიღვიძა თუ არა ვუთხარი..
-კარგია.. გავიდეთ,გავიცნოთ.
-დედა!
-რა დედა?? შენც წამოხვალ.
-კარგი რა ...
-არმაინტერესებს..
-კარგი.-ერთი ეს ჰქონდა დედაჩემს ცუდი.ვერ გაიტანდი შენსას თუ ეს მას არ სურდა.
===========================================================================
-ძალიან მიხარია რომ მოხვედით ორივე.. -თქვა ნათია დეიდამ.
-ჩვენც ძალიან გვიხარია,რომ აქვართ.. ხომ მარია?-დედამ მკითხა და მაშინ დავაფიქსირე როგორ შემომხედა მან მისი თვალებით,და ცოტათი ჩაიღიმა.
-დიახ ჩვენც ძალიან ბედნიერები ვართ.
-ამ,ეს ჩემი ბიჭი თოკოა.გაიცანით მეზობლები ხართ.
-სასიამოვნოა თოკო ..მარია.
-ჩემთვისაც.-ამდროს შეეხო ჩვენი ხელები ერთმანეთს ,მაშინ გამიელვა ტანში რაღაც უცნაურმა გრძნობამ..მაგრამ არვიცოდი ეს რაიყო მაგრამ ,თითქოს ამ ხელის ჩამორთმევით მე დაკარგული ნაწილი ვიპოვე და მასთან დავკავშირდი.. სულელურია არაა? მაგრამ ეგრე იყო..
-თოკო,არგინდა მარიას ჩვენი ეზო დაათვალიერებინო,სანამ მე და სოფო ვსაუბრობთ? (სოფო დედაჩემის სახელია)
-კარგი დედა..-ისიც ჩემნაირად ძალ დატანებით იჯდა იქ.
-წამოდი,მარია.- მითხრა, ავდექი და გავყევი..
-ვიცი,შენც ჩემნაირად დაგაძალა არა დედაჩემმა?
-ხო.. ახლა შემეძლო მეგობრებთან ვყოფილიყავი..
-მეც შემეძლო სახლში ყოფნა და წერა,მაგრამ ..
-გინდა გავიპაროთ?
-კი,მაგრამ როგორ.
-მომყევი მითხრა და ლაბირინთებით გავედით ქუჩაში. ჩვენი გზები გაიყო ის მარცხნივ წავიდა მე მარჯვნივ..იმის მერე მე ის არმინახავს ,მე მხოლოდ მისი სახელი და ასაკი ვიცოდი ამითი ვიპოვე ის სოციალურ ქსელში..ისე ხშირად ვათვალიერებდი,რომ გაგიჟებამდე მივედი და შემიყვარდა.ვერ ვიმატებდი,რადგან მრცხვენოდა,ვერ ვწერდი,რადგან მრცხვენოდა..კარებთან გამარჯობასაც არ ვეუბნებოდით,თითქოს არ ვიცნობდით ერთმანეთს.. თავიდან ცუდად ვიყავი,მტკიოდა ყველაფერი..ბოლოს მივეჩვიე,და მისი ნახვაც კი ბედნიერებას მგვრიდა.ასე ვიყავი ნახევარი წელი,სანამ ნელ,ნელა არ დავახლოვდით..
====================================================================================
12 ივლისი..2016 წელი.
სახლიდან გამოვედი ,მაღაზიაში ჩსვლას ვაპირებდი,მისი სახლის გავლის დროს ის გამოვიდა ..ერთმანეთს დავეჯახეთ,მან ყავა შემასხა.
-ჯანდაბა..ცხელიაა.- დავიყვირე მე
-ვაიმე,ბოდიში არვიცოდი და სასწრაფოდ სალფეტკი მომაწოდა..
-არაუშავს,თორნიკე.
-მაიცა ჩემი სახელი საიდან?
-შენი მეზობელივარ.დავიჯერო იმ საღამოს იმდენად გეკიდა რომ ჩემი სახელიც ვერ დაიმახსოვრე?
-მე..მე..
-კაი არაუშავს -ვთქვი და სახლში შევედ-.
ამდროს დედა გამოვარდა.
-რახდება?
-არაფერი,თოკომ ყავა გადამასხა შემთხვევით.
-თოკომ? მეზობელმა?
-ხო დე.
-ხო ვამბობდი...
-რას დედა?
-ეგ ბიჭი შენი ბედია ბედია!
სიყვარული,ტკივილი,იმედგაცრუება (თავი II)
იმ დღეს მე დედის სიტყვები ახლოს არმიმიტანია გულთან,არვფიქრობდი ურთიერთბებზე..არამგონია მას მე მოვწონებოდი მე,ხომ არაფრით გამოვირჩევი.არ ამქვს განსაკუთრებული გარეგნობა..საშუალო სიმაღლის ვარ,შავგვრემანი ვარ, პატარა ცხვირი მაქვს,მაგრამ კეხიანი,სწორი თმა.. წარმოიდგინეთ როგორიც ვარ? ახლა უკვე თქვენც შეგეძლებათ დასკვნის გამოტანა,თუ რატომ ვიხევ უკან,თუ რატომ არ ვუჯერებ დედას,მაგრამ მართალია დედის თვალი მაინც სულ სხვაა..მან პირველმა შეამჩნია ყველაფერი. მე გვიან მივხვდი რაც ხდებოდა ჩემ თავს. ყოველ დღე ეს გრძნობა ძლიერდებოდა ტკივილიც რომელიც მუცელს მიღრღნიდა,გულს მიცემდა იმდენად სწრაფად,მეგონა ეს ეს იყო გაჩერდებოდა და მოვკვდებოდი,მაგრამ დროთა განმავლობაში მე ეს გრძნობა მაბედნიერებდა.მე მიყვარდა რომ ის მიყვარდა იმდონემდე,რომ მზად ვიყავი ამ საშინელი ტანჯვის გავლა. გესმით? რა შაინელება იმ ადამიანის ყოველდღე ქუჩაში დანახვა,რომელიც ასე გაწამებს,მაგრამ იმდონემდე გიყვარს,რომ არ გაინტერესებს ეს წამება.
დედაჩემი და დედამისი იმდონემდე დაახლოვდნენ,რომ თითქმის ყოველდღე ერთმანეთს სტუმრობდნენ.სადმე თუ გადიოდნენ ერთად გადიოედნენ.. მე მიხაროდა,იმიტომ რომ ამდენი ხნის განმავლობაში დედას მეგობარი არ ჰყავდა ,იცით რატომ? რადგან მე მივლიდა,ჩემზე ჰქონდა ყველანაირი ყურადღება გადმოტანილი.არავინ აინტერსებდა ჩემ გარდა,რადგან ის ჩემში იმედს ხედავდა,რომელიც მას აიძულებდა ეცოცხლა. აქამდე ის ჩემი ხათრით ცოცხლობს.. თქვენ გგონიათ ამას მე მეუბნება? გგონიათ მიყვება თავის პრობლემებს ?არა,რათქმაუნდა არმეუბნება ,მე ამას ვგრძნობ,როგორც დედა გრძნობს ჩემ ტკივილს. ის ყოველდღე მეკითხებოდა,თუ როგორ ვიყავი,ის განიცდიდა,თუმცა ვცდილობდი შეუმჩნეველი გამეხადა ჩემი ტანჯვა,რომელიც იმ ადამიანისგან იყო გამოწვეული,რომელსაც ვეკიდე,ან არვეკიდე..არვიცი სიმართლე რომ გითხრათ. ხშირად ვეჯახებოდით ერთმანეთს კარებთან,მაგრამ გამარჯობას არ ვეუბნებოდით,იმ ყავის გადასხმის შემდეგაც კი. მე ეს უარესად ცუდად მხდიდა მიყურებდა და ხმას არიღებდა.. რაზე ფიქრობდა? ჩემზე? აჰაჰ რა სასაცილოა არა ?ჩემზე ? მე ხომ არ მიცნობს??საიდან მოგაქვს, მეგობარო ასეთები.მემგონი გავგიჟდი ჩემ თავთან დავიწყე საუბარი.. ღმერთო ჩემო გააჩერეთ დრო გააჩერეთ ყველაფერი,თუ ღმერთი გწამთ გააჩერეთ ხმაური და ქაოსი,რომელიც ჩემ გონებაშია ,გააჩერეთ გული რომელიც გამოვარდნაზეაა. გააჩერეთ გთხოოვთ გააჩერეთ!!! არაა არმინდა ვერ ვუძლებ.. ცუდად ვარ ვკვდები .. კუნთები მტკივა ძვლები მტკივა.. ვგრძნობ სისხლს,რომელიც ჩემ ვენებში გაედინება..ვწევარ ბნელ ოთახში და გაშტერებული შევცქერი ჭერს.. საჭმელი არ ჩამდის .. 5 კილო დავიკელი... ჩემი ასეთი მდგომარეობა უკვე ყველასთვის გასაგები იყო,ვეღარ ვმალავდი ჩემი მხიარული ხასიათით. დედა ნერვიულობდა ,ვხედავდი როგორი სევდიანი თვალებით მიყურებდა როგორითაც ადრე,როცა მამამ მიგვატოვა.ღამეები თეთრად მიდის მე ავირიე დროში და სივრცეში.. დავიდოდი სკოლაში მუსიკაზე,მასწავლებლებთან,მაგრამ გულს ვერაფერს ვუდებდი ან როგორ ჩავუდებდი? ჩემთვის ეს შეუძლებელი რამაა.. ჩემი სიცილი,ჩემი ხასიათი,ჩემი სითბო ამ გრძნობამ შეჭამა,შთანთქა ისე,რომ შავი გახდა ყველაფერი. წითელი ვარდები,რომელიც ჩემთვის სიცოცხლის მომცემი იყო გაშავდა..მწვანე ბიბინა ბალახი,რომელიც ხასიათზე მაყენებდა ნაცრისფერი გახდა..ერთადერთი რამ არ გაშავდა ეს იყო ის გრძნობა რომელსაც არუნდოდა წასვლა. თქვენ მკითხველი ფიქრობთ ალბათ რატომ არ თავისუბლდება რატომ არიკიდებს ? მაგრამ ეს ასეთი ადვილი რომ იყოს,ღმერთო ჩემო რატომ არ შეიძლება დამთავრდეს ყველაფერი.. უბრალოდ დ ა მ თ ა ვ რ დ ე ს !

3 ავგისტო,2016 წელი..
ჩვეულებრივად,როგორც ზაფხულის ნებისმიერ დღეს ვიწექი საწოლში და გავცქეროდი ჭერს,რომელზეც მის გამოსახულებას ვხედავდი. მე ვარსებობდი მაგრამ საკითხავი ისაა ვცოცხლობდი,რომ? როდესაც მის გამოსახულებას შევცქეროდი დედამ გამომძახა.
-მარია,დედიკო თუ გცალია გეხვეწები ჩაირბინე მაღაზიაში რაღაცეები გვაქვს საყიდელი..
-დედა , კონკრეტულად რა?
-სიას დაგიწერ.
-კარგი,ახლავე ჩავიცმევ და წავალ.
სადღაც საღამოს 8 საათი იქნებოდა, შებინდებული იყო. ძალიან მეზარებოდა,მაგრამ ვერ ვეტყოდი უარს.
- აი აიღე ესენი იყიდე..კარგი ..
გავედი და ზუსტად მაშინ გამოვიდა ისიც.
-ღმერთო,რაჯანდაბაა (ხმამაღლა გავიფიქრე.)
გავედი და რაც საკვირველი იყო მან ხმა ამოიღო,რომელიც ამდენი ხნის განმავლობაში მეგონა,რომ მუნჯი იყო და რომელზეც მეგონა რომ ვეკიდე.
-საღამო მშვიდობისა!-მითხრა მან. ამ დროს ჩემ გონებაში გაილევა ერთმა „ღმერთო რა საყვარელი ხმა აქვს“
-საღამომშვიდობისა.
-ბოდიში,უხერხულია,მაგრამ აქ სადმე ახლომახლო რამე სუპერმარკეტი არაა?
-კი,როგორ არა.. ამწამს ზუსტად იქ მივდივარ.
-ძალიან კარგი,გამოგყვები ,,თან მასწავლი გზას თან...-და რაღაცამ გააჩერა.
-თან? -ჩავეკითხე მე .
-არა არაფერი..
-მაინც?
-თან გაგიცნობდი,ბოლო-ბოლო ჩვენი მშობლები ერთად კარგად არიან,როგორც ჩანს.
-ჰო, ეგ ნამდვილად ისინი ძალიან დაახლოვდნენ.
სუმერმარკეტამდე გრძელი გზა იყო გასავლელი ამიტომ ბევრ თემაზე შევძლებდით საუბარს..ვგრძნობდი,რომ სუნთქვა გამიადვილდა,ნაბიჯის გადაგმაც აღარ მიჭირდა და იმდენად აღარ მტკიოდა ძვლები,კუნთები. მაგრამ გული და მუცელი კვლავ არ ჩერდებოდნენდა აგრძელებდნენ ჩემთვის ტკივილის მოყენებას.
-კარგი,მარია რამდენი წლის ხარ?
-რა კარგია სახელი რომ გახსოვს-ვუთხარი და ჩავიცინე.
-17 შენ?
-მეც 17 წლის ვარ.
-აი აქაა..
-კარგია,რომ შემხვდი,,თორემ იმ პატარა იდიოტურ მაღაზიაში მომიწევდა სიარული..
ამაზე არაფერი მითქვამს შევედით მაღაზიაში ვიყიდეთ ყველა საჭირო პროდუქტი და უკან დბარუნებისას არაფერი გვითქვამს ერთმანეთისთვის.მეგონა,რომ სალაპარაკო არ გვქონდა და გვრცხვენოდა..პრინციპში არგვქონდა სალაპარაკო თემა და მე მრცხვენოდა და აი ის რას ფიქრობდა ნამდვილად არვიცოდი და დღესაც არვიცი. იმდღეს ებდნიერებისგან სულ ხტუნვით შევედი და დედას ძალიან ბევრჯერ ვაკოცე.
-რახდება რა ენერგიაზე ხარ?
-არაფერი.უბრალოდ მიყვარხარ..
-რაღაც მოხდა. ის ნახე?
-ხო.
-რამოხდა მერე?
-სიყვარულში გამოვუტყდით , რამოხდებოდა გავიცანით ერთმანეთ.არცისე მრავალფეროვანი საუბარი გვქონდა მაგრამ ამანაც გამაბედნიერა.
-რაკარგია..შენ თუ ბედნიერი ხარ მე უფრო ბედნიერი ვარ.. მიდი გამოიცვალე და ვჭამოთ.
-კარგი.
ეს საღამო დედასთან ერთად გავატარე საუბარში.. ამ დროს ყველაფერი თავის ადგილას დაბრუნდა.

4 აგვისტო,2016 წელი. დილის 7 საათი.
ძალიან ტკბილად მეძეინა მაგრამ ბოლოს რაღაც დისკომფორტი ვიგრძენი. კაკუნი მესმოდა და ნელ ნელა ძლიერდებოდა,ბოლოს გამეღვიძა მივედი ფანჯარასთან და:
-დილამშვიდობისა მარია! ხოარ გაგაღვიძე?
-არა ,საერთოდ არა..
-ბოდიში.
-არაუშავს რას მიხდი ბოდიშს.
-გამოხვალ? გავისეირნოთ.
-დილის შვიდ საათზე?
-ხო რამოხდა სულ მაგდროს ვსეირნობ მე..
-კარგი..დამელოდე ჩავიცმევ და გამოვალ.
-მიდი გელოდები.
სიმართლე გითხრათ გამიკვირდა..გაკვირვებაზე მეტი იყო.. ყველა გრძნობა ამერია ვერ ვხდებოდი რახდებოდა.. სწრაფად ჩავიცვი და გავედი რომ დიდხანს არ დამლოდებოდა.
-საით ?-ვკითხე მე.
-აქვე ახლოს ვისეირნოთ.
-ისე ამდროს სძინავთ..რაღაცნაირად გამიკვირდა ამდროს რომ გამოხვედი სასეირნოდ.
-არაფერი გასაკვირი მიყვარს სიწყნარე.
-სიწყნარე თუ გიყვარს მარტოობაც გეყვარება.
-კი მართალია.
-მერე მარტოობა თუ გიყვარს მე რაღას დამიძახე?
-დამაძალეს.
-უკაცრავად რა?
-დედაჩემმა დამაძალა.
-ეგ როგორ გავიგო?
-შენთან დაახლოებას მაიძულებს. როცა საერთოდ არ მაქვს შენ მიმართ ინტერესი.
ამ სიტყვების მოსმენის შემდეგ დავარდი ,არა, ფიზიკურად არა,ფიზიკურად მაგრად ვიდექი მაგრამ ჩემ სხეულში ზვავი ჩამოწვა.. სუნთქვა დამიმძიმდა.
-კარგი..ნახვმადის.
-სად მიდიხარ?
-არმინდა ადამიანთან ურთიერთობა,რომელსაც არ ვაინტერესებს.-ამას აცრემლიანებული თვალებით ვამობდი შემოვარდი სახლში ,ოთახში შევვარდი ,დავეგდე საწოლზე და ტირილი დავიწყე თან მოგუდულად დედას რომ არ გაეგო.. ამდროს ყველანაირი იმედი გამიცრუვდა. და ისევ იმ გაშავდა ყველაფერი..
იმ დღის მერე არაერთხელ შევჯახებულვართ,მაგრამ ზედაც არ შემოუხედავს და არცმე,რადგან მისი დანახვა ჩემი ცრემლების მიზეზი ხდებოდა.

25 აგვისტო,2016 წელი 20;00
ფანჯარასთან ვიჯექი და წიგნს ვკითხულობდი,როცა გამოვიდა კარებიდან..მე გავხედე დამინახა და მოვიდა.
-მარია.
-გისმენ.
-იმდღესთან დაკავშირებით მინდა გესაუბრო.
-არაფერია სასაუბრო.
-გთხოვ გამოდი.
-აქედან მესაუბრე. იმიტომ რომ ბოლოს აქედან შენთან ერთად რომ გამოვედი უკან მკვდარი დავბრუნდი.
-მოკლედ გეტყვი,უბრალოდ არმინდოდა უხეშად გამომსვლოდა..არ ვფიქრობ რომ საინტერესო პერსონა ხარ.გარეგნობითაც არხარ ისეთი რომ მომეწონო და შენ ვიცი რომ მოგეწონები და ვერ მემეგობრები..
-საიდან მოიტანე რომ მომეწონები?
-არვიცი ვგრძნობ.
-ხოდა ეგ შენი გრძნობა ცდება.-ვუთხარი და ფანჯარა მოვხურე.




(თავი III)
ამდღის,შემდეგ ჩემ თავს პირობა მივეცი,რომ ამ ადამიანს ჩემი თავიდან ამოვაგდები,დავივიწყებდი ამ გრძნობას რომელიც სიარულის,ფიქრის,ლაპარაკის და ჭამის საშუალებას არ მაძლევდა. სამუდამოდ ავიღებდი დავკუწავდი და ჩემი ცხოვრებიდან გავშუვებდი.მარგამ ეს იმაზე ბევრად რთული აღმოჩნდა ვიდრე წარმომედგინა.ამ ბიჭმა თავის გადმოსვლით ჩემი ცხოვრება გაანადგურა. ის ყოველდღე მაგრძნობინებდა თავს არარაობათ. შემძულდა თავი.შემძულდა ყველა და ყველაფერი.ყველა მეკიდა.არავინ მაინტერესებდა. ვცდილობდი ცხოვრების დინებას ავყოლოდი მაგრამ მიჭირდა უკან ლოდი მეკიდა,რომელიც არ მაძლევდა საშუალებას გავსულიყავი წინ, უკან ,გვერდზე. ერთადერთი დედაჩემი ხედავდა ჩემ ტანჯვას,რომელიც ჩემთან ერთად იტანდა ამ საზარელ წამებს,წუთებს,საათებს დღეებს .. ასე ვიყავი წელიწად ნახევარი. ამ პერიოდში დავკარგე ყველა და ყველაფერი რაც გამაჩნდა.აღარ მყავდა მეგობრები რომლებიც ძალიან მიყვრადნენ,რადგან იმდენად ცუდათ ვიყავი ყველას ვუარყოფდი,ვეუხეშებოდი და არვაძლევდი საშუალებას ჩემთან ახლოს ყოფილივნენ. ეს ჩემი ბრალი იყო,ხოლო ჩემი ასეთი მდგომარეობა მხოლოდ იმ ადამიანის,რომელიც არარაობაა მაგრამ მიყვარს. გეცინებათ,გიკვირთ,როგორ შეიძლება გიყვარდეს ასეთი უხეში პიროვნება,როგორიც თორნიკეა.. არაუშავს მეც მიკვირს და ვერ ვხვდები რამ დამატყვევა ასე რომ შემიყვარდა. მასთან შეხვედრა ჩემთვის ბედნიერების და ამასთანავე აუტანელი ტკივილის მომცემია.. მას ორნაირი გამოხედვით ვუყურებდი სიყვარულის და სიძულვილის.. ვერ ვიტანდი ჩემ თავს ასე ძალიან რომ შემიყვარდა პიროვნება,რომელსაც არც კი ვიცნობდი,მაგრამ ამასთანავე მეგონა რომ ის ჩემი ნაწილი იყო. ძალიან დებილივარ.მსოფლიოში ყველაზე ჩამოუყალიბებელი,დებილი და უმიზნო პიროვნება ვარ მე! მე! გესმით? არ დაიწყოთ ფიქრი და არდაიწყოთ ჩემი გაკრიტიკება იმისგამო თუ რატომ მაქვს ჩემი თავის ასეთი დაბალი შეფასება. ეგეთი ვარ დავერასდროს გამოვსწორდები.
ნახევარი წელი დამჭირდა ჩემ თავში გამორკვევა და ბოლოს მივხვდი,რომ ასე გაგრძელება არშემეძლო და დავიწყე ხალხში შერევა,ახალი მეგობრების გაჩენა,და იმ აუტანელი ადამიანის სახის,ხმის,შეხების დავიწყება. ვერ გეტყვით ეს რომ ადვილი იყო მაგრამ ამის ატანა მიწევდა.. ვერ გეტყვით რომ პირველი დღეები როდესაც ხალხში ავირიე ადვილი იყო,რადგან იქ ბევრი ძველი ნაცნობი იყო რომლებიც მე ვუარყავი და მიყურებდნენ სიძულვილით, ერთმაენთს უჩურჩულებდნენ „ეს ის არაა? შეშლილი“ „ჰაჰ როგორ მოვიდა აქ?“ „ უკაცრავად გიჟების ექმიმი სადა? „ეს აქ საერთოდ ვინ შემოუშვა“ ამ რეპლიკებს ისროდნენ .ზოგი ჩემ გასაგონად ზოგიც ჩუმად. ყველაფერი მესმოდა,და გასაგები იყო ჩემთვის.. მე გავიფუჭე რეპუტაცია,რომლის დაბრუნებასაც ძალიან დიდი დრო მოვანდომე.იმდენად დიდი რომ ბოლოს უკვე სიხარულიც კი მეზარებოდა. არ გეგონოთ ამ სევდიან ისტორიას რომ ვყვები ვტირი ან რაიმე მაგდაგვარი,არა სულაც არა,რადგან ახლა ზუსტად მაქვს ის რისგამოც რამდენიმე წლის წინ ვიტანჯებოდი. თვენ ვერც კი წარმოიდგენთ ჩემი ახლიდან დაბადების შემდეგ რამდენად ატრიალ დატრიალდა ჩემი ცხოვრება. რამდენი რამ მოხდა კარგი ცუდი.. მაგრამ იქამდე იმდენი ისტორიაა იმდენი ალბათ კითხვის დროს შეიძლება გარეკოთ. კარგით არგვინდა გაბუქება . ეს ხუმრობით. შეიძლება არმყავს მკითხველი,რადგან ახალბედა ვარ,მაგრამ ეს მე მაინც მახარებს რომ მე ამას ვწერ და ვუზიარებ ერთეულ ადამიანებს მაგრამ ჩემთვის არ აქვს მკითხველის რაოდენობას,რადგან არ ვარ კარგი მწერალი. მზად ხართ კიდევ ერთი უჩვეულო ისტორიის მოსასმენად?
25 თებერვალი, 2017 წელი
ამდროისთვის ასეა თუ ისეა უკვე მქონდა,რაღაც ადგილი დამკვიდრებული საზოგადოებაში. მქონდა პატრა მაგრამ თბილი სამეგობრო წრე. მყავდა ერთი მეგობარი ,ძალიან თბილი ადამიანი ჩანდა(არგაგიკვრდეთ მომავალში გაიგებთ რატომ დავწერე „ჩანდა“) საყვარელი იყო,ყველასგან გამოირჩეოდა,რაგდან პირველ დღეს როდესაც გამოვჩნდი ის იყო ერთადერთი,რომელიც გვერდში დამიდგა,დამიახლოვდა და შანსი მომცა იმისა რომ გადამედგა ახალი ნაბიჯი და ტესა ამისთვის ძალიან დიდ მადლობას გიხდი და ვერასდროს ვერ დაგივიწყებ ამ სიკეთეს შენ.. ჩვენ იმდენად დავახლოვდით,რომ ერთ დღესაც გადავწყვიტე მომეყოლა ჩემი გრძნობის შესახებ რომელიც მჭამდა. ყველაფერი მოვუყევი თავიდან ბოლომდე წერტილ მძიმიანად.. როდესაც მოვრჩი მოყოლა,მან მთხოვა მენახებინა თუ როგორ გამოიყურებოდა და შევედი მის ფეისბუქ გვერდზე და ვაჩვენე. ის შეიშმუშნა და მითხრა თუ რას ჰგავდა და არღირდა ამ ბიჭის გამო დამწუხრება. ცოტა არიყოს ეჭვები გამიჩნდ ამაგრამ არმივაქციე ყურადღება. სადღაც ორი დღის შემდეგ მკითხა კიდევ მიყვარდა თუ არა ..ამან უარესად დამაეჭვა და უკვე ისე აღარ ვექცეოდი,როგორც ადრე.. შემდეგ დაიწყო დუაპტიჟებლად და ხშირად მოსვლა ,რაც მაღელვებდა. ხშირად უნდოდა გარეთ გასვლა და ხშირად იყურებოდა თორნიკეს სახლის კარებისკენ.. მაბრაზებდა და მაგიჟებდა.. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და ყველაფერი პირში ვახალე,მან კი აქეთ გამომიყვანა დებილი და მითხრა რომ ვაბუქებდი. იმდღეს დავფიქრდი და ჩემი თავი დამნაშავედ ჩავთვალე ამიტომ გადავწყვიტე რამდენიმე დღის შემდეგ ბოდიში მომეხადა,ეს არამარტო ჩემი არამედ დედაჩემთან ერთად მიღებული გადაწყვეტილება იყო. ტესა ჩემნაირი გარეგნობის იყო ზუსტად ,თითქოს ტყუპები ვიყავითო ..ერთად სადაც გავდიოდით ყველას დები ვეგონეთ და ჩვენ ეს გვიხაროდა. დებილებივით ვხტუნავდით და მთელი დღე ბედნიერი სახეებით დავდიოდით. ის მე დასავით მყავდა.მიყვარდა და ყველაფერს ვიზამდი მის გამო.. ის ერთადერთი იყო მაშინ ვინც მამშვიდებდა.
1 მარტი, 2017 წელი
გაზაფხულის პირველ დღეს გადავწყვიტე ტესას შემორიგება და დავურეკე..ხმოვანი მესიჯი ჩაირთო და გადავწყვიტე ხმოვანი მესიჯის დატოვება:
-ალო,ტესა,მე ვარ მარია.. მინდა პირისპირ გესაუბრო და გავრკვიოთ ჩვენი ურთიოერთობა.. ბოდიში მინდა მოგიხადო.ეგოისტურად და ცუდათ მოვიქეცი.. არვიყავი მართალი. რომ ნახავ ამ მესიჯს დამირეკე . მიყვარხარ..მარია..
ამ ზარის შემდეგ გადადვწყვიტე ცოტა ჰაერზე გავსულიყავი ჩავიარე თორნიკეს სახლი..მისი მანქანა სახლის წინ იდგა.. დარწმუნებული ვიყავი რომ სახლში იყო.. გავიარე და მისი სახლის წინ მდებარე ბაღში დავჯექი..მისი კარები იდეალურად ჩანდა..სწორედ როდესაც მის კარებს გვცქეროდი გაიღო კარები გამოვიდა თორნიკე და შემდეგ...შემდეგ ტესა ჩემი და და საუკეთესო მეგობარი გადაკოცნა თორნიკეს დედას და გაემართა მანქანისკენ. თორნიკემ გაუღო კარები..ტესაც ამდენი ხნის მეგობრობის შემდეგ მას ჩაუჯდა ხვანცალით ვითომც არაფერი.. და სანამ დაიქოქებოდა მანქანა მე გვერდზე გავუარე შევხედე და წამოვედი.. არვიცი ნადმვილად ავარდა თუ არა ნამუსზე მაგრამ აი ამის შემდეგ ზუსტად ვიცი რომ საერთოდ აღარ შევხედავ მას და არ შევურიგდები,რადგან მან ეს რაც გააკეთა იყო ყველაზე საშინელი,მდაბიო და არაადამიანური ქცევა.. არვიცი ადამიანმა ასეთი რამ როგორ უნდა გაუკეთოს მეგობარს.. ან როგორ გაიცნო ან სად, ან როდის მოასწრო? ჩემ თვალწინ ადამიანი რომელსაც ვენდობოდი მატყუებდა,მე დებილმა კიდევ ერთი შანსის მიცემა ვცადე... მძულს ჩემი თავი მძლუს.. მძულს..

12 მარტი ,2017 წელი
მეგობრის დაბადების დღე ,ლანასი,რომელზეც ასი პროცენტით დარწმუნებული ვარ რომ ასეთ რამეს როგორიც ტესამ გამიკეთა არ გამიკეთებს.
-დე,ჩემი შავი კაბა სადაა? -გავძახე დედას აბნეული ხმით.
-შვილო,რათგინდა შავი? რას გლოვობ? დღესასწაულია აი ეს ყვავილებიანი ჩაიცვი. -და მოხსნა კარადიდან .
- ცხოვრებას ვგლოვობ დედა,არმიდნა .მე შავი მინდა.
-კარგი აგერ საუთავებელზე დევს.
მალევე მოვემზადე არცისე გამომწვევად ჩამიცვია.. ძალიან მსუბუქი მაკიაჟი წავისვი.. ვიდექი სარკის წინ და ჩემ თავს ვერ ვცნობდი.
-მარია,ტაქსი მოვიდა.. მალე წადი არ დააგვიანო.
-კარგი დე, მალე მოვალ.
-იცოდე ტესას არმიაქციო ყურადღება.. და არავის არ აყვე.
-კარგი დე, ჭკუა ვისწავლედა აღარ დავუშვებ შეცდომებს.
-მიდი,ჩემი ჭკვიანი გოგო.
დანიშნულ პუნქტამდე მალევე მივედი,რადგან ახლოს ცხოვრობდა ლანამ დამინახა და უეცრად გამოვარდა..ძალიან გაუხარდა ჩემი დანახვა არიყო დარწმუნებული მივიდოდი თუ არა ტესას ამბის შემდეგ..
-მოხვედი ჩემო გიჟო... -მაგრად მეხუტებოდა არმიშვებდა.
-აბა შენ დაბადების დღეს როგორ გამოვტოვებდი?
-ძალაინ მიხარია საყავრელო..
-წამოდი ,ყველა შენ გელოდებოდით.
სახლამდე შესვლამდე დავაფიქსირე თორნიკეს მანქანა და მივხვდი,რომ ის ტესასთან ერთად აქ იყო..ლანამ დამინახა ხელი მხარზე დამადო და გააქნია თავი იმ აზრთი რომ არ დავღონებულიყავი . მაგრამ უკვე გვიანი იყო.
შევედი სახლში.. სახლში შესვლა და ყველას მზერა ჩემ მიმართ იყო მომართული.. თორნიკესიც კი.. ყველა მოდიოდა და კომპლიმენტს მაძლევდა..ვინც ვერ მიტანდნენ უბრალოდ იდგნენ და მიყურებდნენ.. სიბრაზისგან აღარ იცოდნენ სად წასულიყვნენ. მე ეს მიხაროდა..არვიცი რატომ მაგრამ ბედნიერი ვიყავი..
-როგორც ჩანს აქ შენ ხარ ყურადღების ცენტრში.. იმდენად ლამაზი ხარ იუბილარიც კი დაავიწყდათ.- ჩამჩურჩულა ლანამ..
მე გავიღიმე და უნებურად თორნიკესკენ გავიხედე,რომელიც კვლავ მე მიყურებდა.. -ტესამ ეს დააფიქსირა და უთხრა ჩემ გასაგონად.
-საყვარელო,იქნებ აივანზე გავსულიყავით?
-არა,რატო აქაც კარგად ვართ.- უპასუხა თორნიკემ ტესას ისე რომ მზერა ჩემგან არმოუცილებია.
-მე არვარ კარგად..-მკაცრი ტონით უთხრა ტესამ.
-მე რავქნა,თუ ცუდად ხარ გადი შენ.მე აქ ვიქნები..
ტესას პასუხი არ მოეწონა და სიბრაზისგან გავიდა აივანზე..
-მარია,გეხვეწბი საკუჭნაოში შედი ორი ბოთლი ღვინო წამოიღე..სანამ ჭიქებს ავიღებ..-მთხოვა ლანამ,
-კარგი ახლავე..
თორნიკემ დამინახა საკუჭნოში რომ მივდიოდი და გამომყვა..სიმართლე გითხრათ არვიცოდი თუ გამომყვა იქამდე სანამ არ შევეჯახე.
საკუშნაოში რომ შევედი კარები ღია დავტოვე,რადგან ძალიან მეშინია დახურული სივრცის და სიბნელის..შუქი კი არიყო საკუჭნაოში..
ავიღე ორი ბოთლი ღვინო და გამოსვლის პერიოდში შევეჯახე კარებში თორნიკეს.. თორნიკე წინ მოიწევდა და მე უკან მივდიოდი,რადგან ძალიან ახლოს იყო ბოლოს კარები დაიკეტეა.. მე კედელთან ვიდექი ,თორნიკე იმდენად ახლოს იდგა,რომ მისი სუნთქვის სიჩქარეს გამოითვლიდა კაცი.. როდესაც კარი დაიკეტა,თორნიკეს ხელი ვკარი და კარებს ვებღაუჭებოდი მაგრამ ვიღაცამ კარები გარედან ჩაკეტა..
-ვერ ვსუნთქავ..ცუდად ვარ..მიშველეთ..
-რაგჭირს? რამოგივიდა..?
-დახურუ..დახურუ..დახურული სცივრც.სივრცის შიში მაქვს..
-პანიკა გაქვს დაწყებუული.. -ასეთ მდგომარეობაში რომ დამინახა კარების გაღებას შეეცადა მაგრამ ვერ აღებდა..გარეთ ყველა ერთობოდა მუსიკის ხმა იყო და ვერავინ იგებდა თორნიკეს ყვირილს..
-კარგი მისმინე,სადღაც მაქვს წაკითხული თუ როგორ შეიძლება პანიკაში მყოფი ადამიანის დაწყნარება.. ახლა რასაც გავაკეთებ ამის გამო არ გამიბრაზდე კაი?-ამას რომ ამბობდა მისი ხელები ჩემ სახეზე იყო და ბოლოს ჩამეხუტა დიდიხნის განმავლობაში მეხუტებოდა..როცა ტესამ კარები გააღო და დაგვინახა.. გაბრაზებული გავარდა.. თორნიკემ წამომაყენა და ტესას გაეკიდა..მეც გავყევი და დავინახე როგორ ეჩხუბებოდა ტესა უყვიროდა.
-როგორ გაბედე? შენ მე მასში გამცვალე? მორჩა ჩვენ აღარ ვართ..
-ანუ?
-ანუ,ის რომ გშორდები..
-კარგი. მაინც არმაინტერესბხარ.. შენ ჩემთან ფულის გამო იყავი მეტი არაფერი.. მეც გამოგიყენე.
-და მარია რისთვისაა შენთან?
-არარის ჩემთან...
-მაშინ ერთ რამეს გეტყვი..ის შენზე შეყვარებულია.. ადრე ვმეგობრობდით და მითხრა.
-აი აქ უკვე ჩანს რა არა ადამინაიც ხარ.
-ვითომ რატომ?
-იცოდი რომ ვუყვარდი და დაქალს ასეთი რამე გაუკეთე? -დაცინვით უთხრა
-დიახ,იმიტომ რომ მეც შემიყვარდი. -ეს თქვა და გაიქცა.. თორნიკე მობრუნდა და დამინახა.. მომიახლოვდა და:
-ბოდიში.
-რისთვის?
-ტესას გამო..
-არაა საჭირო ტესას გამო ბოდიშის მოხდა.
-შევიდეთ?
-კარგი შევიდეთ..
ოთახში შესვლის თანავე წყნარი მუსიკა ჩაირთო და თორნიკემ საცეკვაოდ გამიწვია.. ძალიან გამიკვირდა.. მუსიკის დამთავრებამდე ვცეკვავდით.არვიცი მაგდროს რამოხდა.. ის ჩამეხუტა.. ამდროს ლანას სახე დავინახე და თან ვნახე სიხარულისგან როგორ ცეკვავდა.. ძალიან სასაცილო სანახავი იყო.
-იქნებ დავისვენოთ -ჩუმად ჩავჩურჩულე.
-არა,ცოტახანიც.
მთელი საღამო ვცეკვავდით .. დავიშალეთ..ლანას დავეხმარე და წავედი... ამ დროს მეგონდა თორნიკე წასული იყო მაგრამ როგორც აღომჩნდა მე მელოდებოდა.ძალიან გამიკვირდა..
-მეგონა წახვედი..აქ რას აკეთებ?
-შენ გელოდები.
-მე? რატომ?
-წამოდი ცოტა გავისეირნოთ თუ არ ხარ წინაღმდეგი..
-რავიცი , ძალიან გვიანი არაა?
-კარგი რა ..სულ რაღაც ცხრა საათია..გპირდები დედიკოსთან იქნები ათ საათზე.
-კარგი.-ვუთხარი და ჩავიცინე
ძალიან ლამაზ ადგილას გავჩერდით. მთლიანი ქალაქის ხედი იშლებოდა.. გავბედე და ვკითხე:
-იმის მერე რაც ბოლოს მითხარი,გამოვიტანე დასკვნა რომ უინტერესო ვიყავი და ახლა მე შენთან ერთად გავცქერი ამ სანახაობას.. რამოხდა?
-რაღაცას მივხვდი..,
-მაინც?
-იმას რომ არხარ უინტერესო.. ვიმეგობროთ?
-კარგი.. ვიმეგობროთ..მაგრამ ახლა სახლში წავიდეთ..
-ოხ რა ხარ რა.. სიცილით დაქოქა მანქანა და სახლისკენ წავედით.. 12 მარტი ჩემი ყველაზე სასწაული და ბედნიერი დღე..მაგრამ ტესასთან დამნაშავედ ვგრძნობდი თავს.


(თავი IV)
12 მარტი ჩემ გონებაში და კალენდარში ყველაზე ბედნიერ დღედ იქცა.. იმ საღამოს იმდენად აფორიაქებული ვიყავი,რომ ვერ ვაზროვნებდი,ვერ ვიძინებდი და მომხდარზე ვფიქრობდი. მთელი ღამე თორნიკეზე ვფიქრობდი..მთელი ღამე ფირივით ვატრიალებდი მომხდარ კადრებს. როდესაც ვიხსენებდი თუ როგორ ჩამეხუტა საკუჭშნაოში მთლიანად ტანში ჟრუანტელი მივლიდა. მთელი ღამე ფანჯრის წინ ვიდექი და გავცქეროდი ვარსკვლავებიან ღამეს ,რომელიც ამ დღეს განსაკუთრებით ლამაზი მეჩვენა. მაგრამ ამ ლამაზ მოგონებებთან ერთად წინ ტესა წარმომიდგებოდა..მისი სახე,როდესაც მედა თორნიკე ჩახუტებული დაგვინახა და მისი ფრაზა “ მეც შემიყვარდი“. მაგრამ როდესაც ვიხსენებდი თუ რა გამიკეთა საერთოდ აღარ ვდარდობდი.. კარგით დავანებოთ ტესას თავი. ახლა რაც შეგეხებათ თქვენ ..თქვენ ალბათ გგონიათ,რომ მე ასე ადვილად ვაპატიე თორნიკეს და ვიმეგობრებ იმის მერე რაც მე მაგან მაკადრა? არა,არ შეცდეთ და არ გეგონოთ,რომ მე ეს ყველა დამცირება დავივიწყე,თვალი დავხუჭე იმიტომ რომ მიყვარს.. არა არცეგეთი დებილი ვარ რომ ადამიანს ასე ადვილად ვაპატიო ,თანაც ასეთი მნიშვნელოვანი რამ. დიახ მართალია მე ბევრი ტკივილის გადატანა მომიწია მისგამო,ბევრი რამის დაკარგვაც მომიწია..მაგრამ, ამის შემდეგ არამგონია მე მასთან ახლო ურთიერთობა დავიჭრო. ეს ჩემთვის მტკივნეული იქნება.. რა დარწმუნებული ვარ მეც ტესას ნაირად არ მომაძახოს „გიყენებდიო?“ მე იმ საღამოს როდესაც დავთანხმდი მეგობრობაზე უკვე გააზრებული მქონდა თუ როგორი მეგობრობა გვექნებოდა,ამიტომ ყველაფერი რომ გამერკვია თორნიკესთან გადავწყვიტე კონტაკტზე რომ შემოვიდოდა ყველაფერი პირდაპირ მეთქვა,რადგან პირდაპირობა ყველაზე კარგი რამაა ..თქვენ როგორ ფიქრობთ? დედაჩემთანაც გავარკვიე და მითხრა რომ სწორი გადაწყვეტილება მივიღე..რახან დედას ჩემი გადაწყვეტილება მოეწონა ესიგი ეს სწორია..
16 მარტი,2017 წელი...
მზიანი დღე იყო.არაჩვეულებრივ ხასიათზე ავდექი..არვიცი ვგრძნობდი,რომ დღეს რაღაც განსაკუთრებული უნდა მომხდარიყო,მაგრამ ეს გრძნობა მცდარი აღმოჩნდა..ამას მალე გაიგებთ რატომ..ფანჯარასთან ვიყავი და ველოდებოდი როდის გამოვიდოდა თორნიკე..სადღაც ათი საათისკენ გამოვიდა სახლიდან და დავინახე თუ არა გავძახე;
-თორნიკე!
--ოჰ,მარია..როგორ ხარ ? ლანას დაბადების დღის მერე აღარ მინახიხარ.
-კარგად მადლობა..თუ ეგრე ღელავდი შეგეძლო მოგეწერა..ხუმრობაში გავუტარე.
-ხო,მართალია..ვერ მოვიცალე. რაგინდოდა რატომ დამიძახე?
-შენთან სალაპარაკო მაქვს და როდის გეცლება?
-საღამოს შვიდისკენ,გაწყობს?
-კი როგორ არა.. და გავუღიმე..
-მაშინ მელოდე..შემოგივლი ..
-კარგი.
ახლა გაგიკვირდებათ რასაც გეტყვით მაგრამ იმდღეს ის არ გამოჩენილა..არ მოუწერია.. სახლში გვიან დაბრუნდა.. ვფიქრობდი,რომ მნიშვნელოვანი საქმე ჰქონდა მაგრამ შეეძლო გავეფრთხილებინე და დებილივით არ ავეყუდებინე ფანჯარას..მე ამან უარესად გამაბრაზა..შეიძლება არუნდა გავბრაზებულიყავი,მაგრამ გაფრთხილება და ყურადღება არ აწყენდა. მეორე დღესაც ადრე ავდექი,რომ გამომეჭირა.. იგივე დროს გამოვიდა სახლიდან, და ისევ გავძახე..
-თორნიკე!
-მარია! შენ რა მითვალთვალებ? -მითხრა და ჩაიცინა.
-დიახ,გითვალთვალებ..გუშინ გითხარი სალაპარაკკო მაქვს მეთქი ..შენ მითხარი რომ შვიდზე მოხვიდოდი და მეც გელოდებოდი.
-რატომ მელოდებოდი როცა ნახე რომ არ მოვდიოდი?
-მე არ დამესიზმრებოდა მემგონი,რომ არმოხვიდოდი.. შეგეძლო ყურადღება გამოგეჩინა და უბრალოდ მოგეწერა და გაგეფრთხილებინე..- ჩვეულებრივად ვუთხარ..ვაგრძნობინე ამით რომ მეწყინა მაგრამ ეს როგორც აღმოჩნდა ისევ თამაშობდა.
-და შენ ვინ ხარ?
-უკაცრავად?
-ჩემი ვინხარ?
-იმ საღამოს შენ თქვი ვიმეგობროთო ხო?ანუ გამოვდივარ რომ შენი მეგობარი ვარ.
-ხოდა იცოდე,რომ არვარ ვალდებული გაგაფრთხილო..იმიტომ რომ დედაჩემსაც არ ვაფრთხილებ როდის მოვალ არ მოვალ და ასე შემდეგ..გაიგე?
-გასაგებია..მაგრამ როდესაც ადამიანს ეუბნები დარწმუნებით რომ მოხვალ და მერე აგდებ ეგ კარგია?
-ჩემთვის კი..
-გასაგებია ყველაფერი.. -მიხვდირაც და ვინც ხარ ძალიან კარგად..
-მიხარია რომ ჩვიდა შენ ტვინამდე..
-ჩემამდე არ მოდის,როგორ შეიძელბა ადმიანი ასეთი განსხვავებული იყოს სხვადასხვა დღეს
-შეიძლება ეგეთებიც.. მე ხომ ეგეთი ვარ ერთ დღეს თბილი მეორე დღეს აუტანელი. კარგი,ახლა ცოტა დრო მაქვს და რისი თქმა გინდოდა გუშინ?
-შენ ანუ ბოდიშის მოხდა არიცი ხომ?
-არა.არვიცი..მიდი მითხარი რისი თქმაც გინდოდა და წავალ..
-უბრალოდ დაივიწყე..აღარფრის..
-მაინც?
-იმის რომ არ ვაპირებ შენთან მეგობრობას..
-კარგი,როგორც გინდა.
ჩაჯდა მანქანაში წავიდა ვითომც არაფერი.. ძალიან უცნაურად იქცეოდა..მისი ცვალებადი ხასიათი ჩემთვის გაურკვეველი იყო..საერთოდ მიკივრდა,თუ როგორ ჰყავდა მეგობრები. ის ხომ აუტანელია..მის საშინელ ხასიათს ასიმეტრიდანაც კი იგრძნობდი..მიკვირს და მძულს თავი,თუ როგორ შემიყვარდა ეს საშინელება.აი ხომ ხედავდთ რანაირი ადამიანივარ..დაულაგებელი,ჩამოუყალიბებელი მეთვითონაც არვიცი რა ჭირი მიდნა .. კითხულობთ და გგონიათ ეს ვინაა არაფერი არიცის და რას წერს.. დარწმუნებული ვარ იმიტომ რომ მეც ეგრე ვფიქრობ ჩემ თავზე. სასაცილოა სატირალი რომ არიყოს.
ამ საუბრის შემდეგ მივხვდი რომ ეს ადამიანი ჩემ ცხოვრებაში კარგს არაფერს მომიტანს და აუცილებლად უნდა დამეძალებინა თავი და თავიდან ამომეგდო.. იმ საღამოს ძალიან ანერვიულებული ვიყავი ამიტომაც ადრე დავწექი.. გავიგე ის როდის მოვიდა სახლში,რადგან გავიგე მისი მანქანა როგორ გაჩერდა ჩემი ფანჯრის წინ....შუქი ჩამქრალი მქონდა..
-მარიაა..მარია აქ ხარ? ლაპარაკი მინდა.. საწოლიდან წამოვდექი მაგრამ ხმა არ გამიცია არმინდოდა მაგ საღამოს მასთან საუბარი.. და არამარტო მაგ საღამოს.. ეგონა რომ მეძინა და მალევე შევიდა სახლში.. იმ საღამოს ფანჯარა დაკეტილი მქონდა..ღია რომ ყოფილიყო შეიძლება შემომძვრალიყო ფანჯრიდან,ისეთ ხასიათზე იყო..
17მარტი,2017 წელი...
კიდევ ერთი ჩვეულებრივი გაზაფხულის დღე გათენდა..არვიცი მაგრამ შაშინელ განწყობაზე ვიყავი.. წამოვდექი საწოლზე ვიჯექი და ფანჯარას გავცქეროდი..ვის ველოდი ან რას არვიცი..ამდროს უეცრად ტესას ხმა მომესმა.
-უნამუსო ხარ. მე შენ მიყვარხარ.. გაიგე..ვიცი რომ შენც გიყვარვარ..
-ტესა?-გაკვირვებით ვთქვი ავდექი და ფანჯარასთან მივედი.. დავინახე როგრო იდგა მუხლებზე თორნიკეს წინაშე და როგორ ემუდარებოდა..
-ღმერთო ჩემო ამ გოგოს თავმოყვარეობა სულ აღარ გააჩნია.. -გავიფიქრე..ამდროს ტესამ დამინახა და ჩემთან მოვიდა.
-ხედავ?ხედავ რა მდგომარეობაში ვარ?? ეს შენი ბრალია..შენ გამიკეთე ეს.. შეყვარებული ამახიე..
-მე? მეციინება ამას რომ ვისმენ ტესა,შენ იცოდი მე რომ ეს ადამიანი მიყვარდა და ზუსტად ერთ კვირაში დაუახლოვდი და მალევე შეყვარებულები გახდით.. ვინ ვის აახია კიდევ საკითხავია.. მე არ ვაპირებ რაღაც ბავშურ ჩხუბში ჩარევას.თქვენი პრობლემები თქვენთვითონ გაარკვიეთ მე ნუ ჩამრევთ თუ ღმერთი გწამთ.
-სულ ასეთი ხარ და იყავი..ერიდები კამათს.
-დიახ ვერიდები...სიწყნარე მინდა გესმის? შენდა თორნიკე რაც ჩემ ცხოვრებაში გაჩნდით მოსვენება აღარ მაქვს..გესმით?-ხმამაღალი ტონით ვუთხარი..
-შენ სულ გაგიჟდი..-მომმართა ტესამ.
-ვინ გაგიჟდა ტესა ეგკიდევ საკითხავია..-უთხრა თორნიკემ.
-რატოა საკითხავი?
-ღმერთო ჩემო რა მოკლე ტვინა ხარ.. მარია არ მოსულა ჩემი სახლის წინ მუხლებზე თხოვნით და არ გაუმართია სცენები ისეთი ,როგორიც შენ..
-აჰ,ანუ მე ვარ გიჟი ხო?
-კი..
-ნეტა რატომ? შენზე სიყვარულმა გამაგიჟა, გამაგიჟა გესმის?-ტესა ამას მთელი ხმით ყვიროდა..
-დაივიწყე სიყვარული დაივიწყე..არგიყვარვარ მე შენ ეს გიყვარს -და მანქანისკენ გაიშვირა ხელი.
ამის თქმის შემდეგ ტესა გაიქცა.. მე ძალიან გაბრაზებული ვიყავი..ტესას წასვლის შემდეგ ფანჯარას უნდა მოვცლებულიყავი როცა თორნიკემ დამიძახა.
-სად იპოვე ეს შეშლილი?
-თვითონ მიპოვა...ყველა შეშლილი ჩემთან მოდის..
-გუშინ საუბარი მინდოდა და გეძინა..
-არმეძინა მესმოდა.
-რატომ არ გამოიხედე?
-არმინდოდა შენთან საუბარი..
-რატომ კი მაგრამ?
-კი, მაგრამ კიდევ ბედავ და მეკითხები რატომ? იმ დაბადების დღეზე თბილად მექცეოდი მეგობრობას მთხოვდი,მეორე დღეს შეხვედრაზე მთანხმდები არ მოდიხარ..მესამე დღეს მეუხეშები... ახლა ლაპარაკი გინდა წყნარად..ვერ გავიგე რაგინდა? ვერ გავიგე ვინ ხარ საერთოდ..შენც წადი რა როგორც ტესა..თუ ღმერთი გწამს გამანებე თავი.
-კი მაგრამ გიყვარვარ.
-ნუ ნერვიულობ სათანადოდ ჩავმარხავ ამ სიყვარულს და ბოროტად ნუ იყენებ გეხვეწები ჩემ დამოკიდებულებას შენ მიმართ. რამდენადაც მიყვარხარ იმდენად მძულხარ გესმის?
ეს ვუთხარი და გაბრაზებულმა მანქანა დაქოქა და წავიდა.. ცოტა არიყოს შემეშინდა რამე არ დაეშავა..მაგან მაიძულა მე ეს მეთქვა..მომავალში რაც მოხდა ეს თითქოს ბანალურ ისტორიას ჰგავს ..სერიალებში და ფილმებში რომ ხდება მაგრამ ეს რეალობაში უსაშინლესი რამაა.საღამოს ათისკენ მოვიდა თორნიკეს დედა და გვითხრა რომ თორნიკე საავადმყოფოში იყო..ეს რომ გავიგე თავი დამნაშავედ ვიგრძენი..
-ეს ჩემი ბრალია..ეს ეს ჩემი ბრალია..
-არაფერია შენ ბრალი..გაჩერდი..-მითხრა დედამ.
-წავიდეთ.
-სად?
-საავადმყოფოში.. მალე დე წავიდეთ.
დედამ უარი ვერ მითხრა და მივედით საავადმყოფოში..
-ექიმო,როგორაა? -მივვარდი ექიმს..
-ამ საავადმყოფოში ათასობით დაშავებულია.. ვიზე მეკითხებით კონკრეტულად?
-თორნიკე არეშიძეზე..
-სტაბილურადაა...მსუბუქი ოპერაციებიი გადაიტანა და ახლა სძინავს ..საშიში არაფერია..ცოტახანში შეგეძლებათ მისი მონახულება.
-მადლობა ექიმო.
იქვე სკამზე დავჯექი და ველოდებოდი,როდის დამიშვებდნენ რომ შევსულიყავი პალატაში,როცა გავიგე ტესას განწირული ხმა.
-სადაა? როგორაა?
ტესამ დამინახა იქ რომ ვიჯექი მოვიდა..საყელოზე მწვდა და კედელს მიმაჯახა.
-შე ძუკნა..შენი ბრალია ..შენი ბრალია ის აქ რომაა..
დედაჩემმა ჩემ მიმართ ასეთი მოქცევა ვერ აიტანა და სილა შემოარტყა.
-შენ ვინხარ ჩემზე ხელი რომ აწიე ქალო? სოფლიდან გამოქცეულები.
-სოფლიდან გამოქცეული ვინაა ეტყობა აქ..-დიალოგში თორნიკეს დედაც ჩაერთო..
-როდის შეიძლება თორნიკეს ნახვა?-უნამუსოდ იკითხა ტესამ..
-ცოტახანში..მაგრამ შენთვის არასდროს.-უპასუხა ნათიამ.
-ეგ ვითომ რატომ? მარიასთვის შეიძლება და ჩემთვისარა??
-დიახ..მე ვარ დედა და მე ვწყვეტ ვინ შევა თორნიკესთან პალატაში და ვინ არა გასაგებია?
-კარგით..მომავალში ვნახავთ ვის ექნება უფლებები და ვის არა..
-ეგ როგორ გავიგოთ?
-როგორც თქვენ გინდათ ქალბატონო ნათია.
და ტესა როგორც ყოველთვის წავიდა. მან თავისი უეცარი გამოსვლებით უკვე ტვინი წაიღო..სურპრიზებით სავსეა სერიოზულად ვამბობ..არასდროს არავინ იცის როდის რა დაარტყავს თვში.
-ქალბატონებო..შეგიძლიათ თორნიკეს ნახვა..ოღონდ სათითაოდ..
-მარია მიდი ..-მომართა ნათია დეიდამ..
-არა,რას ამბობთ თქვენ დედა ხართ..
-მიდი ,მე შენს მერე შემოვალ..
-კარგით როგორც გენებოთ..
შევედი და ძალიან ცუდი გრძნობა დამეუფლა..წამლების საშინელი სუნი იდგა პალატაში..ამან უარესად გამხადა,მაგრამ როდესაც დავინახე თორნიკე..ფეხზე თაბაშირი,დასიებული სახე.. რაღაც შნურები,რომელიც თორნიკეს განძრევის საშუალებას არ აძლევდა.ვათვალიერებდი პალატას როცა მან მითხრა.
-პალატის დასათვალიერებლად მოხვდი თუ ჩემი..
-მოდი ვთქვათ ორივესი..
-რატომ მოხვედი?
-რა კითავაა რატომ მოხვედი..შენი ნახვა მომინდა ..ეს ხომ საშინელებაა.. რამოხდა?
-არაფერი..ძალიან სწრაფად მივდიოდი და რული ვერ დავიმორჩილე..
-ჩემი ბრალია..
-ჰეი,არაფერია შენი ბრალი..-მითხრა და ხელი მომკიდა..
-ჩემი ბრალი..მე გითხარი საშინელებები.. ახლა ასე არიქნებოდი შენ..
-არაუშავს ხდება ხოლმე..მთავარია ცოცხალი ვარ და შენ აქ ხარ..
ამ მომენტში როდესაც დაიწყო ჩვენი დიალოგი შემოვიდა ექთანი და თქვა ;
-თქვენი დრო ამოიწურა..
არცერთს არ გვინდოდა მაგრამ უნდა გავსულიყავი..რადგან დედამისსაც უნდა ენახა..
გამოვედი პალატიდან და იქვე მდებარე სკამზე ჩამოვჯექი.. დედამისიც მალევე გამოვიდა..შემდეგ ექთანი მოვიდა და თქვა,რომ დღეს ვიღაცა უნდა დარჩენილიყო..მე დარწმუნებული ვიყავი დედამისი დარჩებოდა..მაგრამ
-მოდი მარია დარჩეს..თქვა დედაჩემმა..
-არა,არა მე დავრჩები..-ნათია დეიდამ უპასუხა.
-ნათია,არ ხარ კარგად..სახეზე ფერი არ გადევს..წამოდი სახლში დაისვენე ..მარია მიხედავს..
-კარგი.შენ ხელშია ჩემი შვილი..
-კარგით.
სიმართლე გითხრათ იმ დროს ვერ გავიაზრე თუ რამოხდა,სანამ მარტო არ დავრჩი.’
-ქალბატონო,პალატაში უფრო კომფორტული იქნება. -მომმართა ექთანმა.
-კარგით მადლობა..- ძალიან შეშინებული შევედი პალატაში,მეგონა ეღვიძა.,მაგრამ ისე ტკბილად ეძინა..ესე ბოლოს როდის მეძინა მე არ მახსოვს.. მივედი თმებზე მოვეფერე და შუბლზე ნაზად ვაკოცე,თან მეშინოდა არ ეგრძნო..ძალიან დაღლილი ვიყავი და იქვე მდებარე დივანზე წამოვწექი..არვიძინებდი..ერთ საათში გაეღვიძა..
-მარიაა..აქ ხარ?
-კი აქვარ.-სწრაფად წამოვდექი და მივედი მასთან..
-გეხვეწები,წყალი მომეცი..-ეგრევე მოვუტანე..თვითონ ვერ სვავდა ამიტომ თავი ავაწევინე და დავალევინე..
-მადლობა..
მითხრა და გადვწყვიტე დივანზე დაწოლა..მეგონა იძინებდა,როცა ხელი მომკიდა და მთხოვა რომ მასთან დამჯდარვიყავი და რამე სასაცილო ისტორია მომეყოლა..ცოტაარიყოს გამიკვირდა.
-იქნებ დაიძინო? ძალიან დაღლილი ხარ.. რომ გამოგწერენ მერე მოგიყვები..
-არმეძინება..მიდი რა მომიყევი..
-არაფერი მოდმის თავში ისეთი რომ გაგეცინოს..ა ერთი გამახსენდა მაგრამ რამდენად სასაცილოა არვიცი..სადღაც მეორე კლასში ვიყავი როდესაც კლასელის დაბადების დღე იყო და ავიტეხე რომ ტორტს მე გავიტანდი და დიდიხნის წუწუნის შემდეგ დამთანხმდნენ..გავიტანე დამისაღებში იყო ხალიჩა ფეხი წამოვკარი და დავარდი ტორტში თავი ჩავყავი და მთლიანად ტორტიანი ვიყავი..მაგდროს ყველა იცინოდა,აი მე ,მე ვტიროდი..
-აუ,იქ რომ ვყოფილიყავი..
-რა?
-ყველაზე მეტს მე დაგცინებდი..
მთელი ღამე ისტორიებში გავატარეთ..ხან ის ყვებოდა ხან მე.. იმ საღამოს ყველანაირი უხეში ქცევები დავივიწყე და ვტკბებოდი მომენტით.



(თავი v)
თორნიკემ საავადმყოფოში ერთი კვირა გაატარა..ექიმები ამბობდნენ,რომ არიყო არაფერი სანერვიულო მაგრამ ჯობდა,რომ ეს ერთი კვირა მაინც ექიმების თვალყურის ქვეშ ყოფილიყო,მისთვის ეს იქნებოდა კარგი. ამხნის განმავლობაში მე მის გერდით ვიყავი და არასდროს არ მიმიტოვებია თვითონაც არიყო წინააღმდეგი.. მე დათორნიკემ კარგად გავუგეთ ერთმანეთს მაგრამ მაინც ვერ ვივიწყებდი მის ნათქვამს რაც ადრე მითხრა და არვიცი რამდენად შევძლებ ამ ყველაფრის დავიწყებას,მაგრამ მასთან ურთიერთობის დიდი სურვილი გამაჩნია იქიდან გამომდინარე რომ ვგრძნობ რომ ის ჩემი ნაწილია,მგონია რომ მასზე კარგად არავის ვიცნობ და არც არვინ მიცნობს, მაგრამ მარია ეჰ მარია,მარია დაიწყე ხო ისევ ძველებურად ოცნება და ილუზიების შექმნა.ეჰ,როდემდე უნდა იყო ასე არმესმის. ვერ ვიტან ჩემ მეოცნებე თავს... მოკლედ რაც ეს ბიჭი გადმოვიდა მოსვენება არ მაქვს დედაჩემიც ნერვიულობს ჩემ გამო. ამ ერთი კვირის განმავლობაში მე დედამისსაც დავუახლოვდი იმდენად,რომ ჩემთან ძალიან გახსნილად საუბრობდა და ერთხელაც თორნიკეს ავარიიდან მეოთხე მეხუთე დღეს მოვიდა ჩემთან და მითხრა რომ სალაპარაკო ჰქონდა..მე გამიკვირდა სიმართლე გითხრათ არვიცოდი რაზე უნდა ელაპარაკა ჩემთან .ამდროს მეგონა რომ რამე დავაშავე და უნდა ესაყვედურა და ნუ მოკლედ უამრავმა აზრმა გაიელვა მაშინ ჩემში და აღარ ვიცოდი რამოხდებოდა. კაფეში შევედით დავსხედით და მითხრა..
-ძვირფასო ,მარია რისთვის მოგიყვანე აქ..მოკლე...
საუბარი ოფიციანტმა გააწყვეტინა..
-უკაცრავად,რას მიირთმევთ?
-ორი ყავა თუ შეიძლება..ხომ დალევ?-თანხმობის ნიშნად თავი დავაქნიე..
-მოკლედ,სანამ კიდევ ვინმე არმოვიდა... მადლობელი ვარ იმისთვის რასაც შენ მისთვის აკეთებ.. ძალიან მიხარია რომ თორნიკე არ მიატოვე და ამხნის განმავლობაში მის გვერდით ხარ.. მახარებს რომ მისგვერდით ადამიანია რომელიც ზრუნავს მასზე და მძიმე პერიოდში არმიატოვა და მის გვერდითაა და ამხნევებს..მადლობელი ვარ..
-რას ამბობთ? რატომ იხდით მადლობას.. არაა საჭირო ამას მე არ ვაკეთებ იმიტომ რომ მადლობა მითხრათ..უბრალოდ ვთვლი რომ ნამდვილი მეგობრები ისინი არიან ვინც გაჭირვებაში მისგვერდით არიან..
-მე ვიცი რაც გადაიტანე..დედაშენმა მომიყვა.. ჩემი შვილი ნამდვილად ცუდად გექცეოდა და მე ამის გამო არმინდა რომ თქვენი ურთიერთობა შეწყდეს..იმედია მიხვდება რომ შენზე კარგი არავინაა მის გვერდით..
-დარწმუნებული ვარ მას ბევრი მეგობარი ყავს ჩემზე კარგი და დარწმუნებული ვარ ისინიც როგორც მე მის გვერდით იქნებიან..
-ამ ტესას ამბავზე ვღელავ..ჩემ სახლში შემოვიდა თუ არა მივხვდი რაც იყო მაგრამ მე ვერაფერს გავხდებოდი..უნდა პატივი მეცა ჩემი შვილის არჩევანზე..მე გავაფრთხილე რომ არ ჩანდა კარგი ვინმე მაგრამ მან ყური არუგდო ჩემ რჩევას..ან როდის იყო ამ საუკუნეში შვილი თან თინეიჯერი დედის რჩევას ისმენდეს.
-ხო,ეგ მართალია. მე არვიცოდი ტესა როგორი იყო სანამ თქვენი სახლის კარი არ გაიღო და არდავინახე ტესა თქვენი სახლიდან რომ გამოდიოდა..ტესამ ჩემთვის ბევრი რამ გააკეთა და ალბათ მაგიტო..არწარმომიდგენია ახლო ადამიანს როგორ შეუძლია ეგეთი რამის გაკეთება..
-შეინთვის შეუძლებელი და გაუგებარია,იმიტომ რომ შენ სუფთა სულის პატრონი ხარ..
-არგინდათ ეგრე ...
-რატომ?
-არმიყვარს როდესაც მაქებენ..
-როცა საქებელი ხარ უნდა გიყვარდეს..იმიტომ რომ შენნაირი ძალიან ცოტაა..
-დამიჯერეთ არ არიან..
-აბა რაზე ჭიკჭიკებთ? -ამდროს კაფეში დედაჩემი შემოვიდა და გვერდზე დამიჯდა..
-არაფერზე.. მარიას ვუხდიდი მადლობას იმისთვის რომ ამ პერიოდში არ მიატოვა ჩემი ბიჭი..
-აჰამ.. -დე მიდი თორნიკემ გაიღვიძა მარტო რომ არიყოს შედი პალატაში ესაუბრე..
-კარგი.. - სანამ პალატამდე მივედი გული საგულეში არიყო..ძალიან ვნერვიულობდი არვიცოდი რამეთქვა..რაც კი ისტორიები მქონდა ყველაფერი ამომეწურა არაფერი მქონდა მოსაყოლი..არვიცოდი რაზე დაველაპარაკებოდი..
-შეიძლება? -კარები ნახევრად შევაღე .
-კი,კი შემო.შენ არც უნდა კითხულობდე..
-რატომ? იქნებ ცუდად ხარ და არვინ გინდა რომ შეგაწუხოს..
-მაინც შენ მაგდროსაც შეგიძლია შემოსვლა..
-რა პატივია. -ჩავიცინე..
-რას დგახარ მანდ..მოდი ახლოს კი არ შეგჭამ..
-ხო რავი..
-მოდი აქ დაჯექი და საწოლზე მანიშნა..
-არა აი სკამს ავიღებ..
-მემგონი მართლა გგონი რომ შეგჭამ.. არ ვიკბინები ნუ ღელავ ..
-არ ვღელავ..არმინდა საწოლზე დაჯდომა შემთხვევით რამე არ გავაფუჭო..
-ჩემი გეშინია..ჩემთან სიახლოვის.. -ამაზე არაფერი მიპასუხია გავატარე და უბრალოდ გადავიტანე საუბარი..
-რაკარგია ორ დღეში გამოგწერენ..
-აჰამ,გასაგებია საუბარი გადაგაქვს..-ჩაიბურტყუნა.
-უკაცრავად?
-არა,არაფერი ..ცუდია ორ დღეში რომ გამომწერენ..
-რატომ? შეგიყვარდა აქაურობა??
-უბრალოდ ასე ხშირად ვერ გნახავ..
-გადმოვალ ხოლმე და გინახულებ ნუ ღელავ ..ჩემი სახლიდან 5 წამიც არუნდა შენ სახლამდე..
-რა კარგიაა..
-ხომ..-ამდროს ექთანი შემოვიდა..
-უკაცრავდ დატოვეთ პალატა..პაციენტი უნდა გავსინჯოთ..
-კარგით..
-იცოდე რომ დაამთავრებენ შემოდი ..
-კარგი..
არვიცი რატომ მიმეჩვია ასე ძალიან..სიმართლე გითხრათ ძალიან მაეჭვებდა მისი ასეთი ქცევები..ადამიანი რომელიც მამცირებდა ყოველ ნაბიჯზე ახლა მთხოვს რომ მის გვერდით ვიყო.. ცოტა არყიოს და ფეხსაც ვითრევ..სადღაც 15 წუთში გამოვიდა ექიმი და თორნიკეს დედა იკითხა..
-უკაცრავა..დედამისი გასულია და მე მითხარით გადავცემ..
-მოკლედ..თორნიკეს აქ გაჩერება აღარაა სავალდებულო,ამიტომ დღეს საღამოს გამოვწერთ.. საბუთებზე გადაეცით შემომაკითხოს კაბინეტში..
-კარგით,მადლობა..
იმწამსვე თორნიკეს ოთახში შევედი..
-გაიგე?
-რა>?-გაკვირვებულმა იკითხა .
-დღეს საღამოს გწერენ..
-მართლა??
-კი,ექიმი ფიქრობს რომ არაფერი აღარაა საშიში და არ არის სავალდებულო შენი აქ გაჩერება..
-არვიცი გამიხარდეს თუ მეწყინოს..
-რა მხრივ?
-მე ხომ ამის შემდეგ შენს თვალებს ვეღარ დავინახავ?
-კარგი რა ნუ სულელობ..-ძალიან ახლოს ვიდექი და ხელი მომკიდა და გამომქაჩა ინერციით მისკენ წავედი და ზედ დავეცი..ძალიან ახლოს ვიყავი მასთან..ავნერვიულდი და მაშინვე ავდექი რომ ეს უხერხული მომენტი მალევე გამომესწორებინა.. მან კი ძალიან ეშმაკურად ჩაიცინა.. მისი გამოხედვა ჩემ მიმართ შეიცვალა აღარ მიყურებდა სიძულვილით ..
-ამდროს დედამისი შემოვიდა..
-აბა რას შვებით გვრიტებო?
-ვზეიმობთ-უთხრა თორნიკემ ..
-რას?
-მოკლედ ექიმმა თქვა რომ აღარაფერია სანერვიულო და საღამოს გამოვწერთო..საბუთებზე ჩემთან კაბინეტში მომაკითხოსო..-ვუთხარი გახარებული ხმით..
-ვაიმე რაბედნიერებაა..-მოვიდა დედამისი და გადამეხვია..
-შენ რომ არა ის არ გამოკეთდებოდა ასე მალეო.-ამდროს გაუცნობიერად შევხედე მას,მანაც შემომხედა და შემრცხვა,მემგონი შემეტყო კდიევაც..ღმერთო ნუთუ ეს ჩემთავს ხდებოდა..ვწერ და ვერ ვიჯერებ..მე ახლა ბედნიერი ვარ!ამდენი ტკივილის შემდეგ.
23 ამრტი,2017 წელი..
ჩემ ფანჯარაზე კაკუნია..დილაუთენია ვინ უნდა ყოფილიყო არვიცოდი..ძალიან გამიკვირდა..გავაღე ფანჯარა და ნათია დედიააა.
-დილამშვიდობია მარია,როგორ ხარ?
-დილამშვიდობისა..კარგად თქვენ? რამე მოხდა?
-გაგაღვიძე? ვაიმე ძალიან დიდი ბოდიში.
-არა ,მაინც მალე უნდა ავმდგარიყავი..
-სამსახურში მაგივანდება ისედაც დიდიხანი აარ მივსულვარ..უფროსმა გამიშვა ჩემი შვილის ამბავი რომ გაიგო..და დროა დავბრუნდე და შეგიძლია თორნიკესთან გადახვიდე? წამლები აქვს მისაღები თან არ მოიწყენს?
-დიახ,როგორ არა..
-სკოლაში არ მიდიხარ?
-არა.მე-12 ში ვარ და დღეს დამეზარა წასვლა.მაინც არ მაქვს პრობლემები..
-კარგი..წამლების სია რა როდის უნდა მიიღოს მაგიდაზეა..მადლობა..
-კარგით,მოვემზადები და ახლავე გადავალ..
-ვუი,ლამის დამავიწყდა აი აიღე გასაღები..
-კარგით..
მალევე ჩავიცვი და გადავედი..თორნიკე ცოტ ცოტა დადიოდა მაგრამ მაინც უჭირდა..
ქურდი ვეგონე და უცბათ მომვარდა და კედელზე მიმაჯახა,მე შემეშინდა და რეაგირება მოვახდინე,ორივე ძირს წავედით ,რომ დავარდით მაგრად ვიცინოდით.. მერე ავდექი და წამოვაყენე.. სამზარეულოში შევედით..ის იჯდა და მიყურებდა,როგორ ვუმზადებდი საჭმელს..მოშივდა ბიჭს და მთხოვა გამეკეთა მისთვის რაიმე გემრიელი..
-ნუ მიყურებ რა..
-რატო გრცხვენია?-თან ახლოს მოდიოდა..
-არა არმიყვარს რომ მიყურებენ რაღაცას როცა ვაკეთებ...
-მაინც რატომ??
-არვიცი..
ძალიან ახლოს მოვიდა თმა გადამიწია წელზე ხელი შემომხვია და თავისკენ მიმწია..უნდა ეკოცნა,როცა წამოვიყივრე
-კვერცხი,კვერცხი იწვის..-უცბათ გავიწიე..
თავის ოთახში გავიდა ..ფეხი ეტკინა..მე საჭმელი საძინებელში შევუტანე..
-მარია..-შემომძახა ოთახიდან გასვლის დროს..
-გისმენ?
-ბალიში გამისწორე რა..
-ახლავე..-ისევ დამიმწყვიდა და მიღუტუნებდა...ძლივს გამოვიქეცი..ძალიან აცუღლუტებული იყო.. მისი წამლის დალევის დრო მოვიდა.. შევუტანე დავალევინე..გამოსვლისას შემომძახა..
-მარია..მგონი ცუდად ვარ...
-რაგჭირს ? -შეშინებულმა მივუახლოვდი სახეზე ხელი დავადე .. როცა მან სიცილი მორთო..
-რამოხდა ინერვიულე? ხომ არ შეგიყვარდი?
-არა.
-მაშინ შეგიყვარდები..ნუ იტყუებ თავს..ორივემ ვიცით რაცმოხდება ბოლოს...
-კი,ორივემ ვიცით..მე შენ მოგკლავ..აი ამ ბალიშით..-და ორივემ სიცილი მოვრთეთ..
-დე,დედაა მიშველე მკლავენ..-ყვიროდა მთელი ხმით..
-კარგი,არავინ გაიგოს..და პირზე ხელი მივაფარე..
-მოდი სერიოზულად..
-რა ?
-მიყვარხარ....
-თორნიკე,,არგვინდა..ყველაფერი ასე კარგადაა და არ გვაფუჭოთ..
-რაუნდა გავაფუჭოთ? მიყვარხარ შემიყვარდი..არშემიძლია შენ გარეშე ერთი დღეც კი..
-კარგი რა ..მეხუმრები ხომ?
-არა.სრული სერიოზულობით.. მაინტერესებს შენი გრძნობა ჩემ მიმართ გიყვარვარ კიდევ?
თვალები დავხარე ვერეაფერი ვუთხარი..
-კი..ისევ გიყვარვარ..
ისე უცბათ მოხდა ყველაფერი ისე უცბათ მაკოცა ვერ გავიაზრე..ამდროს დედამისიც მოვიდა და დაუმშვიდობებლად გავედი..მთელი ღამე ამაზე ვფიქრობდი.. ძალიან ცუდად ვიყავი..თან მიხაროდა.. არვიცოდი რახდებოდა ჩემ ორგანიზმში..ვიწექი გაშტერებული ვუყურებდი ჭერს და იმ მომენტზე ვფიქრობდი... მეორე დღეს არმივსულვარ.. არვიცოდი რამეთქვა რაგამეკეთა..ძნელი იყო ჩემთვის მის გვერდით ყოფნა.. და ბოლოს გადავწყვიტე რომ ყველაფერი მეთქვა მისთვის.. მივედი მასთან სახლში დედამისიც სახლში იყო..
-შედი ოთახშია..
შევედი და რომ დამინახა გაუხარდა..
-მოხვედი? სად იყავი დაკარგულიიმდღის მერე არ გამოჩენილხარ..
-მაგდღესთან დაკავშირებით.. არვიცი რავთქვა..რასაც ვაკეთებ ყველაფერს შენ გამო შენ მიმართ არსებული გრძნობის გამო..მეც მიყვარხარ იმდონებდე რომ მტკივა აი აქ(გულზე ხელი დავიდე..)ცუდად ვარ..იმის მიუხედავად თუ როგორ მექცეოდი როგორ მელაპარაკებოდი მე არ შემიწყვეტია შენი სიყვარული..იმდენად მიყვარხარ ვერ ვაზროვნებ..ღმერთო რა სისულელებს ვამბობ..
-არ ამბობო სისულელეებს... ჩემო პატარავ..-მოვიდა და ჩამეხუტა..დიდი ხნის განმავლობაში ვიყავითეგრე..
მიხარია,რომ ყველაფერი ასეა..არმინდა ეს წამი დამთავრდეს-მან მითხრა და უფრო მაგრად ჩამეხუტა..
მე იმდროს არიცით რას ვგრძნობდი..ამდროს ყველა სიმძიმე ერთიანად მომცილდა მოვდუნდი და ბედნიერი ვიყავი..ძალიან კარგ დროს ვატარებდით ერთად ბედნიერები ვიყავით.. მე ის მიყვარდა მასაც..ტესა შეეგუა ბედს და აღარ ხტუნავდა ..ვიყავით კარგად სანამ არმომივიდა წერილი კემბრიჯიდან.... გავგზავნე უიმედოთ და არ ველოდი რომ გაამართლებდა..მე დაფინანსება მივიღე და ოთხი წელი ვისწავლიდი იქ დიახ მახარებდა ეს...მაგრამ თორნიკე..როგორ ვუთხრა ღემრთო..ის ხომ განაწყენდება..
გადავწყვიტე იმდღესვე მეთქვა და მის სახლის წინ მდებარე ბაღში დავჯექით..იმ სკამეზე სწორედ როდესაც თორნიკეს სახლიდან გამომავალი ტესა დავინახე..
-მოკლედ,არვიცი როგორ დავიწყო..ძალიან მიმძიმს..ძლივს აეწყო ჩვენი ურთიერთობა და ახლა მიწევს ამის თქმა..
-რახდება?მაშინებ..
-მოკლედ ,სანამ დავახლოვდებოდით კემბრიჯში გავაგზავნე საბუთები.. არველოდი თუ თანხმობა მომივიდოდა მაგრამ ნამდვილად მომივიდა და სტიბენდია მივიღე 100%..აგვისტოში მივფრინავ და ოთხიწელი იქ მომიწევს ყოოფნა..შენ გამო ვითრევ ფეხს..რათქმაუნდა ზაფხულში ჩამოვალ ხოლმე..
-რას ამბობ..ეს ხომ მაგარია? ჩემზე ნუ ღელავ ..რამდენი კომუნიკაციის საშუალებაა..ოთხი წელი რამენაირად გავძლებთ..თან ზაფხულში თ ჩამოხვალ მით უკეთესი..მიყვარხარ და შენი წარმატება მახარებს. სანამ წახვალ კიდევ გვაქვს დრო ერთად ყოფნის
-მიხარია რომ გამიგე..
ახლა მე აქვარ ის კი იქ ჩვენ ძალიან დიდი მანძლი გვაშორებს ერთმანეთისგან მაგრამ ჩვენ შორის ის უხილავი ძაფი არსებობს რომელსაც ვერავინ გაწყვეტს...სიყვარული..ძალიან ხშირად ვესაუბრებით ერთმანეთს.. ის თავის ამბებს მიყვება მე ჩემსას..ზოგჯერ ეჭვიანობის სცენებსაც ვაწყობთ მაგრამ არსებობს სიყვარული ეჭვიანობის გარეშე? არვიცი რამოხდება მომავალწლებში.. შეგიძლიათ მკითხველო თქვენ დაასრულოთ ეს ნაწარმოები მეკიგემშვიდობებით და გისურვებთ ყველას ასეთ სიყვარულს.. დიახ,ვფიქრობ ეს ნაწარმოები მშრალია მაგრამ მე ბედნიერი ვარ რომ ეს ისტორია რომგაგიზიარეთ.. მ ე ბ ე დ ნ ი ე რ ი ვ ა რ!