ბოდიში დაგვიანებისთვის. ვიცი ჩასაქოლი ვარ უბრალოდ ჩემმა მუზამ შვებულება აიღო და რაც მოვახერხე ეს არის. მადლობა რომ კითხულობთ კიდევ ერთხელ ♡♡


მთელი კვირა ჩვეულებრივ მიდიოდა არც მია და არც სანდრო ინიციატივას არ იჩენდნენ. ისე იქცეოდნენ როგორც ორი სრულიად განსხვავებულ სამყაროში მცხოვრები ადამიანი და რა გასაკვირია, ეს ხომ ასე იყო.
-აბა რას შვები. როგორ მიდის საქმე.- ალმაცერად გადახედა ერთ დღეს მარიმ მიას
-ჯერჯერობით ჩვეულებრივად. არ იდარდო წინ ოთხი თვე მაქვს.- თვალები გადაატრიალა მიამ.
-ოთხი თვეს დააკლდა უკვე ერთი კვირა თანაც, როგორც ვხედავ სანდრო არ კარგავს დროს და ახალ გასართობებს ეძებს- მხარი აუბა ნუცამ მარის და სანდროს და კაწიას დუეტისკენ მიმითითა.
-გაერთოს სანამ დრო აქვს.-უდარდელად აიქნია ხელი.
-მეეჭვება შენი მაშინდელი გამოხტომა დავიწყებოდა- გაახსენდა მარის.
-რას გულისხმობ?
- რა იყო ის ქალებს მხოლოდ ომ ორგანოე.....
-აა ხო გამახსენდა. რამე ტყუილი ვთქვი?- არ დაამთავრებინა და გაკვირვებული სახოთ ჩაეჩრა.
-არა როგორ გეკადრება- მობეზრებულმა ამოიბუზღუნა ნუცამ.
-ხოდა აბა რა გინდა- გაეკრიჭა მიაც.
-ღმერთო შენ უშველე-
ამოიოხრა მარიმ.
-ნუცა რატომ არ გვითხარი სანდრო შენი ძმის მეგობარი თუ იყო- ინტერესით აღსასვე თვალებით გადავხედე მე.
-უნდა მეთქვა?- გაიკვირვა მანაც.
-არა კაცო რაში გვაინტერესებდა ის ისმპაწიკა ბიჭი შენი ძმა თუ იყო- დაუბღვირა მარიმ.
- ხომ იცი რომ საზღვარგარეთ იყო წასული. ახლა ჩამოვიდა. და არ დაგავიწყდეს ჩემს ძმაზე ლაპარაკობ- თვალი ჩაუკრა სიცილით მარის.
-მე რა ვქნა საყვარელი თუა- გაიბუსხა მარი.
-ღმერთო რა მეკაცთანეა- ხელი შემოირტყა შუბლზე მობეზრებულმა მიამ.
-მოკლედ მოწონებაც აღარ შეიძლება რაა- ამიობუძღუნა ისევ.
-კარგი ხო რაიყოთ. გაგაცნობ ჩემს ძმას არ იდარდო შენ- გაამხნევა ნუცამაც.
- მართლაა- აღტაცებულმა წამოიძახა.- კარგი ხო რაიყო ვხუმრობ- გაეცინა ისევ და მერხებს მიუსხდნენ.
-ხო მართლა საღამოს კალუბში მივდივართ.- განაცხადა ნუცამ.
-აღარც გვეკითხები- ჩაეცინა მიას.
-ვიცი რომ ისედაც დამთანხმდებით- გაეცინა ნუცას.
მიამ უეცრად სანდროს და კაწიას გახედა. ,,ამ ბიჭს თაფლი აცხია თუ რა უბრდურებაა ერთი წუთით არ რჩება მარტო სულ გოგონები ახვევიან."- ზედმეტად საინტერესო კითხვა დაუსვა საკუთარ თავს. ,,ხომ არ შეგშურდა" პასუხიც არ დააყოვნა ალტერეგომ. ,,ენა ჩაიგდე" შეუღრინა მიამ და სანდროს შეუბღვირა, რომელც მიასკენ აპარებდა მზერას. მან კი ვითომც არაფერიო ხელები ჩუმად აღმართა ზემოთ და თვალი ჩამიუკრა.მიამ მობეზრებულად გადაატრიალა თვალები და წიგნების ამოლაგება დაიწყო.
დასვენებაზე შეყტობინება მიუვიდა, დახედა უცხო ნიმერი იყო, ესემესი გახსენა და გაოცდა ,,გაკვეთილების შემდეგ იმ პარკში დაგელოდები სადაც გუშინ ვიყავით, დეტალები უნდა შევათანხმოთ" აშკარ აიყო ესემესის ავტორი ვინც შეიძლებოდა ყოფილიყო. ნერვები მოეშალა ,,ჩემი ნომერი საიდან გაიგო?" გამწარებულმა გაიხედა სანდროს მერხისკენ. თუმცა რა გასაკვირია ის ხომ ყველაზე ცნობილი ბიზნესმენის შვილია- ჩაიფრუტუნა თავისთვის.
ესემესზე არ უპასუხია მერხთან რომ ვერ დაინახა კარისკენ გაიხედა, რომილშიც იმ წუთას გამოჩნდა სანდროს ფიგურა. დაინახა და ისევ თვალი ჩაუკრა. ამას თვალები თუ ტკიოდა თავიდანვე ეთქვა რას გამიმართა თვალების პაჭუნი. ისევ საკუთარ თავს ეკამათებოდა მია.
გაკვეთილების შემდეგ პარკშე წავიდა რაც არ უნდა უსიამოვნო ყოფილიყო ეს შეხვედრა სანდრო მართალი იყო ყვრლაფერი უნდა შეეთანხმებინათ, რომ გაურკვევლობა და უსიამოვნო სიურპრიზები თავიდან აეცილებინათ.
შესვლის თავანე შამჩნია მაღალი სილუეტი და მისკენ გაემართა.
- აბაა რა ხდება? - დაიწყო მისვლისთანავე.
- მეც კარგად ვარ რა საჭიროა ასე ჩაძიება- გაეცინა სანდროს და ჩამოჯდა.
- ხუმრობაში ათიანი.- ცხვირი აიბზუა მიამ- მალე მოვრჩეთ საქმეები მაქვს.
- რა საქმეები? სახლში უნდა მიხვიდე იმეცადინო და საღამოს კლუბში წახვიდე?
-ზუსტ... მოიცა შენ საიდან იცი?-დაიბნა მია.
- მარიმ და ნუცამ დამპატიჟეს- გამარჯვებულის ღიმილი აიკრა სახეზე.
-რაა? არ მესმის რა უნდათ. იმას არ უნდა ცდილობდნენ რომ ერთმანეთს ვერ შევეწყოთ? დაახლოებაში რატომ გვეხმარებიან?- თავისთავს ელაპარაკებოდა მიამ და წინ და უკან დადიოდა.
- ალბათ ზედმეტად არიან დარწმუნებულებო რომ ყურადღებას არ მოგაქცევ. - თქვა სანდრომ, შემდეგ ეჭვის თვალით აათვალიერ-ჩაათვალიერა მოძრავი სილუეტი და ირონიით დააყოლა- ისე ეს სიტუაცია რომ არა, არც შეცდებოდნენ.
-რამხელა წარმოდგენა გაქვს შენს თავზე- ამოიდუდღუნა მიამ.
-მოკლედ დღეს იწყება ჩვენი სპექტაკლი.- ყურადღება არ მიაქცია სანდრომ.
-ოჰ ასე მალე? მერე მოთოკავ თავს რომ ყველა გაშპაკლული საწოლში არ შეითრიო?- წაკბინა მიამ
- მაგაზე შენ არ იდარდო- თვალი ჩაუკრა გამხიარულებულმა სანდრომ და გეგმის გაცნობა დაიწყო- მოკლედ დღეს მე წამოგიყვან კლუბიდან. ხვალიდან კი შედარებით დაგვითბება ურთიერთობა. გოგონები თუ რამეს გკითხავენ ეტყვი რომ გზაში ვისაუბრეთ ერთმანეთი ასეთუისე გავიცანით და არც ისეთი ურჩხული ვყოფილვარ როგორიც გეგონე.
-ეჰ რა ტყუილების თქმა მომიწევს მოტოსთვის- ამოიოხრა მიამ.
-შენ მხოლოდ ტყუილის და მე შენნაირი ქალბიჭას გამო რა გოგონების დათმობა მიწევს- დანანებით ჩაილაყარაკა სანდრომ.
- არავინ გეხვეწებოდა ნიძლავის დადებას- შეუბღვირა, ვითომ შეურაცყოფილმა მიამ.
-კარგი ხო მოვრჩეთ საღამოს შეგხვდები- თვალი ჩაუკრა და მანქანისკენ გაემართა სანდრო.
-რა შარში ვარ- ამოიბუზღუნა მობეზრებით მიამ და ისიც სახლის გზას დააგდა.
სახლში მისულმა იმეცადინა, დრო გავიდა ვერცკი გაიგო. ათი საათისთვის მარიმ დაურეკა ოც წუთში გამოგივლითო. მალევე მოემზადა ჯინსის დახეული შარვალი, მაღალყელიანი ფეხსაცმელი, ტრადიციულად თავისუფალი მაიკა და ტყავის მოსაცმელი მოიცვა. თმა გაიშალა, კეპი უკუღმა დაიფარა და სარკეში თავისი თავით კმაყოფილმა შეათვალიერა.
მარიც და ნუცაც მალე მოვიდნენ ორივე მოკლე ერთიან კაბაში იყო გამოწყობილი. ტაქსი ჩასხდნენ და კლუბში შევიდნენ. მაშინვე აუწვა მიას ცხვირი სასმელის მწვავე სუნმა. გოგონებმა ხალხში გზა გაიკვალეს და დაბალ მაგიდასთან ჩამოსხდენ, რომლის ირგვლივ ტყავის დაბალზურგიანი სავარძლები შემოეკრიბათ.
-წავალ სასმელს შევუკვეთავ- მაშინვე წამოხტა მარი და ბარმენის მიმართულებით გაემართა.
-ნუცაა? აქ რა გინდა?- დემნამ შემოაბიჯა კლუბში მეგობრებთა მერთად.
-დამიანე? გოგონებთან ერთად გასართობად მოვედი- გაიოცა ნუცამ.
-აჰამ გასაგებია- გამოერკვა ისიც- შეიძლება- სავარძლისკენ მიუთითა ხელით.
-კი კი რათქმაუნდა - ხმა გაინაზა იმწამს მოსულმა მარიმ.
- მე დამიანე ვარ ნუცას ძმა- ახლაღა გაახსენდა თავის გაცნობა, ეს კი დუდაა. სანდროს კი მგონი იცნობთ, როგორც გავიგე თქვენი კლასელია- მარის გადახედა დამიანემ და ბიჭებთან ერთად ადგილი დაიკავა.
-მე მარიამი ვარ, ეს მიაა, შენ დას კი იცნობ- ნაზად გაიცინა მარიმ რაც დიდი მიღწევა იყო და შეიძლება ითქვას დიდ გარჯასაც მოითხოვს.
-ისე რთული აღარ არის შენი სქესის დადგენა, თუმცა ნამდვილ გოგოდ რომ აღგიქვა იქამდე ბევრი გიკლია- გადაუჩურჩულა სანდრომ გვერდით მჯდომ მიას.
-მგონი თმის გადაპარსვაც მომიხდებოდა, თან ხმები მომივიდა თურმე ვარდისფერი ძალიან გიხდება- მიამაც არ დააკლო გესლი.
-კარგი ხო ნუ გაკაპასდი.
-მეკადრებაა- შეიცხადა მიამ თითქოს მკვლელობაში სდებდნენ ბრალს.
ბიჭებმა გოგონები უკეთ გაიცნეს იცეკვეს კიდეც. თორმეტი საათისთვის მიამ წასვლის სურვილი გამოთქვა, სანდრომაც არ დააყოვნა და გაყვანა შესთავაზა მიაც აღარ გაჯიუტებულა გოგონებს თვალი ჩაუკრა და წავიდნენ. მთელი გზა ხმა არ ამოუღიათ. სანდრომ სახლის წინ გააჩერა მანქანა და დაელოდა მია როდის გადავიდოდა.
- ხვალიდან ყველაფერი იცვლება- ამოიოხრა მიამ.
-ხვალიდან იწყება ჩვენი როგორც წყვილის ურთიერთობა- განმარტა სანდრომაც და თავი საჭეს ჩამოადო. სიჩუმე ჩამოვარდა.
-ხვალიდან მართლა უნდა დავიწყოთ ერთმანეთის ასეთუისე გაცნობა.- დუმილი ისევ სანდრომ დაარღვია.
-მე მაინც ბაბნიკი და საკუთარ თავზე შეყვარებული იდიოტი მგონიხარ- დაეჭყანა მია და მანქანიდან გადმოვიდა. უკან აღარ მიუხედავს ისე შეალაჯა სახლში.
-მე კი ისევ ქალბიჭა-დაიჩურჩულა და მანქანა დიდი სისწრაფით მოსწყდა ადგილს.