4

-სსსსანდრო?! -თვალებში ჩააშტერდა მიას ბიჭი.
-აუუ... არაა! -უნდოდა რომ სიართლე სცონოდა სანდროს მაგრამ მია მაინც არ ამბობდა სიმართლეს.
-აბა ვინ მითხარი!
-ოო, მიხვდი!
-მე?!
ამ წუთას მიას ტვინში სისხლმა აასხა ოღონდ არა გაბრაზებისამ. გულის ცემა აუჩქარდა. პეპლებმა მუცელში ფრენა დაიწყეს. თვალები გაუბრწყინდა.
-აუ.. ის .. რა ქვია.. ხო შენ! -ბოლო ორი სტყვა მიამ ხმამაღლა წამოიძახა.
სანდრო დუმდა. სავსებით იცოდა რომ მასაც უყვარდა. რა ბავშვებს სიყვარული არ შეეძლოდ?! მიას იმიტომ აწვალედა რომ გრძნობდა მის მიმართ რაღაცას. უბრალოდ ბიჭებს რომ გოგო მოსწონთ აწვალებენ. ახლა კი გაიგო რომ თურმე ეს ერთმხივი სიყვარული არ ყოფილა. თურმე მიასაც ჰყვარებია ის.
-აუ ჩემი... მე.... მე... მეც ტოო! -სანდრო დაიბნა და სიტყვებს თავს ვერ აბავდა.
-რა შენც ტო! -მიამ ქვემოდან ახედა.
-მეც მეც მიყვარხარ! -არ დააყოვნა სანდრომ.
ამაზე კი მიას გული თუ არ წაუვოდოდა არ ეგონა. მერხს დაეყრდნო. ეგონა წაიქცეოდა. იმწამსვე კლასში ბავშვები შემოლაგდნენ და გაკვეთილითვის მოემზადნენ. მია მთელი დღე დაშტერებული იყო. არაფერს რ ამბობდა. კითხვებზე პასუხს არ სცემდა. სანდროც ისე იჯდა. ნიკაპით ხელს დაყრდნობოდა და მიშტერებოდა ერთ წერტილს. სკოლა რომ დამთავრდა ლიზამ მიას მკლავში მოკიდა ხელი და სკოლიდან სასწრაფო წესით გაათრია. ხმას არცერთი არ იღებდა. სკვერში იქვე მდგომ მათ ამორჩეულ სკამზე დასხდნენ. სიმყუდროვე ჩამოწვა. სიჩუმე ლიზამ დაარღვია.
-რა გჭირს დღეეს? ვერ გცნობ!
-არაფერი ლიზუ!
-სანდრო ხო?! -ჩააცივდა ლიზა.
-აუ, ხო სანდრო!
-მითხარი დროზე?
-ვუთხარი ტომ მიყვარს! -მიამ ლიზას თვალებში შეხედა. -არ უნდამექნა ხო? გოგო რო ბიჭს ეტყვის მიყვარხარო ტეხავს ხო? -იდანაშაულებდა თავს.
-არა გოგო ტეხავს არ ითქვამს უბრალოდ რამ გათქმევინა. -ლიზამ ხელი მოხვია და ჩაიხუტა.
-ჩამაცვდა და ვეღარ მოვითმინე. -ცრემლი გადმოცვივდა.
-კარგი არაუშავს... და თვითონ რაო? -იმედიანად ჰკითხა მიას.
-მეცო.... -ხმადაბლა ჩაილაპარაკა მიამ
-მაგას რა ჯობია! -ლიზას გაუხარდა.
-ჰო ვიცი!
ცოტახანს იყვნენ გოგოები პაკში. მერე სახლებში წავიდნენ. ლიზა ოთახში შევიდა გამოიცვალა და სამზარეულოში ჩავიდა. მამამისიც იქ იყო და სადილს მიირთმევდა. შვილის დანახვა გაუხარდა და უთხრა ჩემს გვერდზე დაჯექიო.
-როგორ ხარ ზურა? -ჰკითხა მიამ.
-კარგად მამი, შენ?
-კარგად. რა ქენი სამსახურში?
-არაფერი ისეთი, შენ?
-არც მე. -უნდოდა მიას გაემხილა სიმართლე მამისთვის მაგრამ ვერ ბედავდა.
სადილობას რომ მორჩა ოთახში ავიდა და მეცადინეობა დაიწყო. ცოტახანში მობილურზე მესიჯი მოუვიდა. სანდრო. სიხარულისგან აკანკარლდა.
-როგორ ხარ სიხარულო?
' სიხარულო.... ალბათ მომეჩვენა.... არა წერია და ესეიგი მომწერა.... მეც მივწერო ეგრე?... არა ტეხავს.... ან კი ' ფიქრობდა მია თან იცინოდა.
-კარგად შენ?
-კარგად. რას შვები??
-ვსწავლობ.
-ჩემი ნიჭიერი გოგო. ხომ არ გავგვესეირნა??
-რავი კი. ნახევარ საათში გამოვალ.
-კარი მაშინ სკვერში გელოდები.
-კარგი.
ნახევარ საათში მიამ გაკვეთილები ჩაამთავრა. ჩაიცვა და სკვერში გავიდა. სანდრო სკამზე იჯდა და მიას ელოდებოდა. მია მას მიუახლოვდა.სანდრო წამოდგა და უეცრად ჩაეხუტა. მიასთვისვეს მოულოდნელი იყო. ის ისეთი თბილი იყო. მისი სუნთქვა მიას თავბრუს ახვევდა. მისი გულის ცემა სიცოცხლის უნარს აძლევდა. შემდეგ ჩამოჯდნენ. მია წინ იყურებოდა. სანდრო კი მას უყურებდა. ვითომ მია არ იმჩნევდა მაგრამ ეს ხომ ტყუილი იყო. გოგომაც საბოლოოდ შეხედა და ერთმანეთს თვალს უსწორებდნენ. სანდრომ მიასკემ მიიწია საკოცნელად მაგრამ მან ბიჭის ტუჩები საჩვენებელი თითით გააჩერა.
-არა!
-რატომ?! -სანდრო გაღიზიანდა.
-რარატომ სანდრო! გუშინ გავიგეთ რომ ერთმანეთი გვიყვარსდა უკვე ასე ვიწყებთ ურთიერთობას?! გინდა ვიფიქრო რომ უბრალოდ გასართობად აკეთებ ამას?!
-რა შუაშია მია ეგ?!
-შუაში კივარა თვშია.
-კარგ ხო აღარ გვინდა... მოდ ჩაგეხუტო
ერთმანეთს თბილად ჩაეხუტნენ ამ სუსხიან ამინდში. მიას სიხარულს საზღვარ არ ჰქონდა. ხანდახან ფიქრბდა მე რომ სიყვარულში გამოვუტყდი შეცდომა ხომ არ დავუშვიო. მაგრამ ეს ვითომ შეცდომაც რამდენ პოზიტივს ქმნიდა.
-მეშინია დედაჩემის რეაქციის, ეს ამბავი რომ გაიგოს. -მიას ხმაში მართლაც ცვალებადობა იგრძნობოდა. ეშინოდა რომ მის ნახვას ვინმე აუკრძალავდა.





--------
აბა ველოდები აზრს ..... ცოტა მალ მაე ვერ დავდებდა შევეცდები დიდი თავები დავწერო..... <3