თავი 10
მანუმ რაღაც მდელოზე მიმიყვანა,იქაურობა ულამაზესი იყო მეგონა ცოტაც და ვარსკვლავებს მივწვდებოდი.
-მოდი.მანუმ თავის გვერძე პლედზე მიმანიშნა.
მეც უჩუმრად მივედი და მის გვერზე უხერხულად ჩამოვჯექი.
-ესე არაა
-რა?
-ესე ააკომფორტულად თუ იწექი არგამოვა არაფერი
-აბარავქნა
დაწექი და ვარსკვლავებს შეხედე,ჯერ ვიყოყმანე და მერე მივხვდი რომ მანუ მართალი იყო და ამიტომ წამოვწექი.გული ამიჩქადა და სუნთქვა გამიხშირდა როცა ჩემს ხელზე მანუს ხელი ვიგრძენი.ჯერ გვერძე ედო,მრერე ხელიჩამჭიდა...არა ეს უკვე ზედმეტიაა ეხლა გული საგულუდან ამომიხტება.ცოტახანი ასე ვიწექით მაგრამ უცებ მანუ ჩემს ზემოთ მოექცა,გული ისე ამიჩქარდა სულ დამავიწყდა ყველაფერი,ჩეემი გონება მხოლოდ ერათ რამეზე ფიქრობდა...თითქოს მანუმ ჩემი აზრები წაიკითხაო,ჩემს ტუჩებზე ფაქიზი კოცნა დატოვა გული ალბათ წამში 1000 ჯერ ცემდა...უცებ მანუს თვალები უცნაურად აუციმციმდა მაგრამ მალევე მოვიდა გონს.
ყველაფაერი ისეთი ზღაპრული იყო თვალებიდან კინაღამ ცრემლები ჩმომიგორდა,უცნაურ ხასიათზე დავდექი არმინდოდა ყველაფრის ასე დაჩქარება.
-ანაბელ
რას თქმა ვერ მოვასწარი მანუ ჩემსკენ გადმოიწია,ხელებს შორს ჩემი სახე მოიქცია და ფაქიზად და დიდხანს მაკოცა.ეს იყო ყველაზე მაგარი კოცნა მთელს ჩემ ორ კოცნას შორის გული ალბათ კიდევ ამიჩქარდებოდა მანუს მაშინვე გულში რომ არ ჩავეკარი,ახლაკი გულის ცემა სულ გამიჩერდა.
-წამო წავიდეთ
-კარგი
-გშია??
-კი
-წამოდი მც ში წავიდეთ
-აუ კარგი იქნება
შევუკვეთეთ და მანქქნაში შევჭამეთ,მერე მანუმ მანქანა დაძრა და სახლისკენ წავიდა.სახლთან რომ მივედით ლოყაზე მაკოცა და წავიდა.
ის ადგილი სადაც მაკოცა გამიხურდა.ჯანდაბა ეს მართლა მოხდა?კარი გავაღე და სახლში შევედი მაშინვე ჩემს ოთახში წავედი პიჟამო ჩავიცვი და ბალიშზე თავი დავდე თუ არა დამეძინა.
მალევე სკოლისთვის მოვემზადე,მერე დერეფანში გავედი
-ჰეი მამ
-როგორხარ ბელ?კარგად გეძინა?
-კიი,იმდენად რომ დილას მაღვიძარას ხმა ვერ გავიგე
-გეჩქარება ჰო??
-კიი,წავედი
ავტობუსს ძლივს მივუსწარი,მანუ უკვე ასული იყო ნეას კი მის გვერდით ჩემთვის ადგილი უკვე დაკავებული ქონდა.
-ნეა ისეთი რაღაც უნდა მოგიყვე გული წაგივა გაოცებისგან.
-გისმენ.
სკოლამდე ყველაფრის მოყოლა მოვასწარი. ნეას ცოტაღაეკლდა და სიხარულით ხტუნვას დაიწყებდა,კიდევკარგი მიხვდა რომ მანუ უკან იჯდა და თავი შეიკვა მაგრამ თვალები სიხარულისგან უციმციმებდა.ასეთი ბედნიერი ნეა იშვიათობა იყო.
ლანჩამდე მანუს თვალი მხოლოდ ერთხელ მოვკარი,ისეთი სახე ქონდა თითქოს ფიქრებით სადღაც შორს იყო.ლანჩზეც მარტო იჯდა,არც ჭამდა და არც არავს უყურებდა,უბრალოდ რაღაც ერთ წერტილს მიშტერებოდა.მთელმა დღემ ესე გაიარა.არც დამლაპარაკებია არც მომსალმებია არც კი შემოუხედავს.ამან გული მომიკლა.