თავი 11
ერთი კვირა მანუ არც გარეთ და არც სკოლაში არმინახავს.მძულდა ის იმის გამო რომ გამომიყენა ჩემი პირველი კოცნა თავისთან წაიღო.ვერ ვიტანდი ესეთი მეამიტი რომ ვიყავი.
სამშაბათი გათენდა,დღეს გადავწყვტე კაბა ჩამეცვა,კარადიდან მაღაკწლიანი ტყავის კაბა გადმოვიღე.მანუს გამოჩენას გაჩერებაზე უკვე აღარც ველოდი იიც კი ვიფიქრე სკოლიდან გადავიდათქო,მაგრამ არა გაჩერებასთან თვალი მოვკრი,მეგობარ ჯეიკთან ერთად მოდიოდა თავისი შეუდარებელი ღიმილით იღიმოდა თითქოს არაფერი მომხდარაო.ძალიან გამიჭირდა ავტობუსსში ისე ავსულიყავი თითქოს არაფერი მომხდარა...მაგრამ მაინც შევძელი,ნეას მივუჯექი გვერდით.მან მაშინვე შემატყოს სახეზე რაღაც კარგად რომარ იყო.
-ბელ მასთან ლაპარაკის დრო მოვიდა
-ვიცი
ჩუმად ვიჯექით სანამ ავტობუსი არ გაჩერდა და მღოლმა არ გვმცნო რომ ჩასვლა შეგვეძლო.მანუზე ადრე ჩავედი და დაველოდე სანამ მანუ ჩამოვიდოდა.როდესც ჩამოვდა მკლავში ხელი მოვკიდე და გამოვიყვანე.
-შენთან ლაპარაკი მინდა
-რაგინდა.უხეშად მომახალა..
მე მის ასეთ ტონზე სულ დავიბენი და დამავიწყდა რის თქმასაც ვაპირებდი
-მოდი ანაბელ კითხვის დასმისთვის ბევრს არგაწვალებ,რახან გაკოცე და ერთხელ გაგიყვანე სადღაც არ ნიშნავს იმას რომ შეყვარებულებივართ.ჩვენ არაფერი არვართ და მეტის იმედი ნურც გექნება.
ვერაფერი ვერ ვუპასუხე ისე გამოვედი უკან,ზურგი ვაქციე და სახლისკენ გავემართე.გზაში ლოყებს ცრემლები მისველებდა,მძულდა ჩემი თავი იმის გამო რომ ვტიროდი ისეთი ნაგავი ადამანის გამო როგორიც მანუ იყო.სახლამდე შორი იყო ასერომ სახლში რომ მივედი გული უკვე მოოხებული მქონდა.მამა დღეს ისვენებდა ამიტომ სახლში ყალბი ღიმილით შევედი ისე თითქოს არაფერი მომხდარა.
-მამმ ცუდად გავხდი დასახლში გამოვბრუნდი.
-დაგერეკა და მე მოგიყვანდი. თავისი ოთახიდან დამიყვირა მამამ.
-მაგდენი ვერმოვიფირე
-წამალი ან რამე ხომ არ გინდა?
-არა უბრალოდ წავუძინებ.
-როგორც გინდა.
ნეტა მართლა ძილი შველოდეს ჩემს მდგომარეობას.გული მაქვს ნატკენი.ყოველთვის სულელებად ვთვლიდი იმ გოგონებს ვინც ბიჭებმა გამოიყენეს,ეხლა სხვა გოგები ჩამთვლიან სულელად.და ' გულს ყველაზე მეტად ის ფაქტი მტკენს რომ მართლები იქნებიან.
ვსო მორჩა აღარ ვიტირებ.შევუძახე ჩემს თავს მაგრამ არგამომივიდა.მთელი დღე ტირილით თვალბიდამისივდა.ჰაჰ რაა ადვილია ბიჭებისთვის,გრძნობებზე თამაში მათი პროფესიაა.
მანუსგანრაც შეიძლება შორს ვიჭერდი თავს არველაპარაკებოდი,სასადილოში ისე ვჯდებოდი რომ მანუს ზურგს ვაქცევდი და ვერვხედავდი.რატომღაც მეგონა რომ მთელ სკოლას მოსდებდა კოცნის ამბავს და ჩემზე იჭორავებდნენ,მაგრამ არაა არავისთვის არ უთქვამს.მიკვირდა რატომ მაკოცა თუ არც ჩემი გაჭორვა უნდოდა და არც ჩემთან ყოფნა.მოკლედ მანუს ყოველდღე თავს ყველანაირად ვარიდებიდი,და ასე გადიოდა დღეები.