ოთახისკენ ნელი ნაბიჯებით მიიწევდა. ცდილობდა გაეგო რა ხდებოდა, მაგრამ ყველაფერი თითქოსდა უარესობისკენ მიდიოდა. ხვდებდა, რომ ვერ იყო რაღაც რიგზე. და... მაიც რატო ფიქრობდა იგი ასე? რატომ ეგონა, რომ მისი ოჯახი ყელამდე საფრთხეში იყო. წინათგრძნობა... ის გრძნობდა, ცუდს... იქნებ სწორედ მას ეხება... დიახ... სწორედაც, რომ ასეა. მამა პოლიციელი ყავს, მამას კი ბევრი მტერი ყავს, ეს კი იმას ნიშნავს, რომ მსხვილი ჯოხი ყოველთვის მთავარ პერსონაჟზე უნდა გადატყდეს... მოკლედ ვიტყვი, რომ ანასტასია ანდრიაძე დიდ საფრთხეშია. შეიძლება ეს ლევანის გამოც, მაგრამ ის ხომ მხოლოდ თავის მოვალეობას ასრულებდა, სწორედ, რომ მისმა მოვალეობამ დაღუპა და დააქცია მისი წმინდა და უნაკლო ოჯახის ერთადერთი და განუმეორებელი , ციდან ჩამოფრენილი უფრთო ანგელოზი , მათი ქალიშვილი ანასტასია.
ცდილობდა თვალები დაეხუჭა და არ ეფიქრა მშობლების უმსგავსო საქციელზე, მაგრამ ყველაფერი სხვა გვარად იყო...
-დედა? რა ჯანდაბას აკეთებთ, ხელი გაუშვით!- ცდილობდა საკუთარი დედა დაეხსნა იმ უწმინდური არსებებისგან, რომლებიც ღამის 12საათზე სახლში დაუკითხავად შემოვიდნენ, მაგრამ ამას შემოსვლასაც ვერ დაარქმევდით...
ახლა კი თვით ანასტასიას მივარდა, ორი მამაკაცი და ხელები დაუკავა. გარეთ გაიყვანეს და მანქანის უკანა სავარძელში არაკომფორტულად მოათავსეს. მანქანაც დაიძრა, ხედავდა როგორ გაქრაა მხედველობიდან მისი სასახლე, ხვდებოდა როგორ მდგომარეობაში დატოვა მან დედა. აანალიზებდა, იმას თუ რას იგრძნობდენ მისი მშობლები ამ წამს.
მაგრამ... რა ელის წინ მას? ეს არავინ იცის ღმერთის გარდა. ნუთუ შეიძლებოდა ღმერთს იგი ასე გაეწირა, მას ხომ არაფერი დაუშავებია, მაგრამ მშობლების გამო შვილები ისჯებიან, ეს შეუცვლელი ცხოვრების წესია.
ტიროდა... და ვერ ჩერდებოდა. ახლა მიხვდა რა წინათგრძნობა ღრღნიდა შიგნიდან.
მანქანა გაჩერდა, დიდი ჭიშკარიც გაიღო და გოგონა თრევათრევით მიიყვანეს, უზარმაზარი სახლის დიდი კართან.
-ხელი გამიშვით მე თვითონ შევალ!- ერთხელაც გაიბრძოლა და მასზე 10 თავით მაღალ კაცებს ზიზღით მოავლო თვალი. გეგმაში გაქცევა არ ქონია, რაადგან იცოდა, რომ ჭიშკარს იქეთ მდგომი 12 კაცი ამის უფლებას არ მიცემდა. ეგრეწოდებულ მცველებს რომლებსაც გოგონას ხელი მაგრად ეჭირათ,ხელის გაშვებაც კი არ უფიქრიათ. ჩვეული მოძრაობებით მიიმართებოდნენ სახლის ერთერთი კარისკენ, რომელიც მხოლოდ მთავარ ტერორისტს ეკუთვნოდა... შეიძლება კი, რომ მას აი ასე უბრალოდ ტერორისტი ვუწოდოთ... ხალხი ფიქრობს, რომ ტერორისტები ცივსისხლიანები, ეშმაკისეული არსებები არიან, რომლებიც არამარტო ღმერთს, არამედ საკუთარ თავსაც კი არ სცემენ პატივს. სწორედაც, რომ ასეა, მაგრამ ყოველ ადამიანს აქვს სუსტი წერტილი.
ეგრეწოდებული მთავარი ტერორისტის კაბინეტის კარი გაიღო, გოგონა შიგნით არსებულ დივანზე დასვეს, თვითონ კი კარი გაიხურეს. სრულიად მარტო იყო უზარმაზარ ოთახში სადაც მხოლოდ საწერი დიდი მაგიდა და მასთან ერთად სკამი იდგა.
-არა რაა.... ასე არ შეიძლება... თავი რომელიმე კრიმინალურ სერიალში მგონია, რომელიცბოლოს დიდი სიყვარულით მთავრდება, მეკი არ მინდს ეს უაზრო ჩემი ცხოვრების მონაკვეთი, დანარჩენი იმ უაზრო სერიალების მსგავსად დასრულდეს.- საკუთარ თავთან მსჯელობდა როდესაც , კარში მამაკაცი შემოვიდა იქნებოდა 23-24 წლის, რაღა მამაკაცი.... ბიჭი რომელიც ტერორისტების შთამომავალია.
-გამარჯობა ანასტასია. იმაზე ლამაზი ყოფილხარ ვიდრე მამაშენის ბინძური ენიდან ახწერილი ქალწული.- ბოხმა ბარიტონმა მთელი ოთახი მოიცვა.
-მამაჩემი წესიერად მოიხსენიე ახლა კი ახსნა-განმარტებას ვითხოვ რა ჯანდაბა მინდა ახლა მე აქქ?- გამბედავად და გაუჩერებლად მიაყარა წინადადება წინადადებას.
- აი ეგ შენი ლამაზი შავი თვალები, რომ არა ახლა აქ ჩაგკეტავდი და ახსნა-განმარტებას კიარა წყალსაც არ მოგართმევდი სავს ჭიქით.
-უკაცრავად?
-ადგილი დაიკავე და ყურადღებით მისმინე!
-არვიცი რატომ გემორჩილები, მაგრამ ჯანდაბას იყოს ასე!
-კარგია როდესაც ადამიანი წამში მორჩილი ხდება
-ნუ გადამაფიქრებინებ-თ!
-ყურადღებით მისმინე. მამშენი როდესაც მოსკოვში დავალებაზე გაუშვეს, ხომ გახსოვს? აი ეგ დავალება მე ვიყავი, მე უნდა დავეჭირე მაგ შენს ს.. მამას.... მაგრამ ვერ დამიჭირა, მთელი ამერიკის პოლიცია დამსდევს, მაგრამ ხომ ხედავ მე აქ ვარ ჯერ კიდევ ჩემს სასახლეში. რუსეთის პოლიცია დანებდა, რადგან მთელი მათი „შტატ-ბიურო“ ამოხოცა. ვერავინ ვერ შეძლო ჩემი დაჭერა, შენგონია დამნაშავე, რომ ვიყო არ ჩავბარდებოდი? არა..... რამე, რომ დამეშავებინა ჩავბარდებოდი, ისე, რომ არცკი დავფიქრდებოდი, მაგრამ მაშინ როცა სრულიად უდანაშაულო ვარ.... რატომ? რატომ უნდა ჩავბარდე მათ? იმიტომ, რო პროსტა სტატუსი მაქვს? ტერორისტი... არ ვარ ტერორისტი. ჩვეულებრივი საქართველოს მოქალქე ვარ, ისევე როგორც შენ . ახლა გეტყვი იმას თუ რატო ხარ შენ აქ. შენმა დამპალმა მამამ უნდა იგრძნოს რას ნიშნავს საყვარელი ადამიანსი დაკარგვა, ისევე წავართმევ მე მას შენ თავს როგორც მან წამართვა ჩემი სისხლი და ხორცი.- მთელი ზიზღით საუბრობდა ამ დროის მანძილზე , მის თვალებში მხოლოდ ზიზღის შეუჩერებელი ნაკადი ჩქეფდა და.... მაინც ვინ მოუკლა? ჩნდება კითხვა..... „მთელი მათი შტატ-ბიურო ამოხოცა“ ვინ ამოხოცა ისინი თუარა მან?
-ვერ გავიგე....... ანუ?
-მან მე და მომიკლა.
-მამაჩემი ამას ვერ იზამდა! ცრუობ! ტყუი! ეს შეუძლებელია!
-ის უნდა დაისაჯოს!
-არ მჯერა! მას მიზეზი ექნებოდა, რის გამოც ამას გააკეთებდა ან.... ვინ ხარ, რომ საერთოდ დაგიჯერო? ურწმუნო ადამიანი ხარ, ეშმაკი, ცუდი ადამიანი.
-შეიძლება შენსავით წმინდა არ ვარ, მაგრამ........ არ არის საჭირო ყველაფერი იცოდე.
-მე მსურს, რომ ყველაფერი გავიგო!
-ხმის ტონი აკონტროლე , შემდეგ კი ყველაფრის გაგება იქნება საჭირო.
კარი გაიხურა და აუნერვიულებლად გავიდა ოთახიდან. შეშფოთებული დარჩა ბიჭის ასეთი კიდევ ერთი უმსგავსო საქციელით.
ოთახიდან გავიდა, იქაურობას თვალი მოავლო და რომ ვერავინ დალანდა თავისუფლად სცადა სახლი დათვალიერება.
-ერთი ამ საქონელს დამიხედეთ, სახლი მშვენიერი აქვს, საუბრითაც მშვენივრად საუბრობს, მაგრამ როგორ გინდა დაუჯერო, რომ ტერორისტი არ არის. თანაც მამაჩემი დაადანაშაულა, ყველაზე ბინძურ საქმეში, ამას არანაირად დავიჯერებ. მამაჩემი მხოლოდ თავის მოვალეობას შეასრულებდა, ალბათ იყო მოსაკლავი და მოკლავდა კიდეც.- თან ოთახებს ათვალიერებდა თან თავისი ლოგიკური აზრებით, აიმედებდა თავს. ფიქრი არ დასცალდა და ესეც ჩააშხამეს საწყალს.
-ეგ გუჯამ არ გაგიგოს.
-უკაცრავად?
ქერა გოგონა დალანდა ლამაზი მწვანე თვალებით, რომელიც მთელი პოზიტივით შეჰყურებდა მის წინ მდგომ ანასტასიას.
-ხოო...... ანი ცუდი ადამიანი არ არ იყო, უბრალოდ მამამისის ბინძურმა საქმიანობამ შეიწირა.- მთელი ზიზღი ჩააქსოვა თავის უკანონო სიტყვებში და ჩვეულიბრივ მოჰფინა ღიმილი წინადადებას, მთლადაც, რომ არ გადაემლაშებინა, მაგრამ როგორ შეიძლება არ გადაამლააშო ის რაც მან თქვა.
-ძალიან დაბნეული ვარ, ვერაფერს ვხვდები, ყველაფერს ხომ ახსნა ჭირდება მე კი არავინ არაფერს მეუბნება.- მოლბა ანასტასია, დაიღალა ამდენი სიცრუით, ჯერ დედ-მამა, ახლა ეს ადამიანები და ამათი გარემო.
-წამო ჩემს ოთახში, ყველაფერს მოგიყვები, მაგრამ ისევ და ისევ გუჯამ არ გაგვიგოს.
ცოტა ღიმილიც შეაპარა. ოთახში შევიდა და ეცადა მსვიდად ესმინა მის მიერ ჯერ არ დაწყებული ამბავი.
-ესეიგი.... ჯერ იქედან დავიწყებ, რომ გუჯა ბურდული ძააან მაგარი ადამიანი, სეიზლება ცოტათი ბოროტია, მაგრამ ეს აეც მას ნდომია როდესმე, არ ახლა უნდა. გაბოროტდა მისი დის სიკვდილის შემდეგ. ტერორისტი არ არის, ტერორისტი არის მისი მამა, რომელიც დღეების წინ გარდაიცვალა, დაუმარცხებელმა კაცმა თავი დაუფიქრებლად აიფეთქა, მასთან ერთად 17 23 წლამდე გოგო დაიღუპა იგიე მიზეზით. საქმე გაუხსნელი დარჩა. გუჯას დაჭერა დღემდე გეგმაში აქვთ პოლიციას. გუჯას დედ-დედმამის შეუღლება 1969 წელა მოხდა, იძულებით.ეს კიდე ცალკე ამბავია, ანუ ქალბატონი ქეთა იძულებით გაყვა ბატონ ტერორისტს ცოლად, მისივე ოჯახის საკეთილდღეოდ. გუჯას და ანას სიწმინდე და სარწმუნოება დედისგან გამოჰყვა, ქეთამ ყველაფერი გააკეთა იმისათვის, რომ მათი შვილები არ გამოსულიყვნენ საშინელი ტერორისტები, ცივსისხლიანები. სწორედ ამას შეეწირა ქეთა, მას მიყვა მერაბიც მამა, შემდეგ კი ანა პატარა გოგო რომლსაც ჯერ სკოლაც კი არ ჰქონდა დამთავრებული, რომელსაც ჯერ კიდევ წინ ჰქონდა მომავალი და ვინ წაართვა ეს ყველაფერი....? მამაშენმა, მაპატიე ასე, რომ ვლაპარაკობ მაგრამ ეს იმიტომ გააკეთა, ბოლო მემკვიდრეები უდანაშაულო ადამიანები, რომ ამოეხოცა მამაშენშ. მართალია მამაშენია, მაგრამ ის დამნაშავეა უდანაშაულო ანგელოზი მოკლა.