-ყველაფერს წაგართმევ! -მიმეორებდა მკაცრად.
-არა! -წამოვიყვირე და მისგან გაქცევა ვცადე, თუმცა არ გამომივიდა, მისგან თავის დაღწევა შეუძლებელი იყო.
-ის რაც შენია ჩემი იქნება, თან რაც მთავარია ყველაფერს საკუთარი ხელით მომცემ. -იგივე ტონით გამიმეორა, ცოტა არ იყოს და შემეშინდა, შეწინააღმდეგება მომინდა, მაგრამ ის მართალი იყო ამას აზრი არ ჰქონდა. პატარა ბავშვივით ტირილი დავიწყე, რაც მთავარია ეს ბენუბრივი ცრემლები იყო, რაც ყველაზე მეტად მაშინებდა.
-საოცარია. -წამოიყვირა ლუკმა და ტაში დაგვიკრა, მას სხვებიც აყვნენ ვინც ჩემსა და ჰეილის რეპეტიციას უყურებდა.
-ცრემლები ისეთი ბუნებრივი იყო. -გაოცებულმა შეიცხადა ლუკმა.
-ჰო ვეცადე. -ჩავილაპარაკე ჩუმად, ვეცადე რეალური ემოცია დამემალა, სიმართლე რომ ვთქვა სულაც არ მეგონა რომ ეს რეპეტიცია იყო, ჰეილი ისეთი ზიზღით და შემართებით მელაპარაკებოდა, ძნელი იყო გაგერჩია ეს თამაში იყო თუ რეალური ამბიცია. ცრემლები მოვიწმინე და მაჯიაჟის მოსაშორებლად ოთახში შევედი, ცოტა მქონდა დარჩენილი როცა ჰეილიმ კარი შემოაღო.
-ამ საღამოს რას აპირებ? -მკითხა მეგობრული ტონით, თუმცა ნახევარი საათის წინანდელის დავიწყება არ შემეძლო.
-რავი არაფერს, ზეინს გავუვლი ბარში, ცოტას დავლევთ და მერე ალბათ სახლში. შენ? -მეც ვეცადე მეგობრულად მეპასუხა თუმცა არ შემეძლო.
-რავი ამ დილით ჯასტინი წავიდა, მარტო ვარ, ვიფიქრე სადმე გავიდოდით, კლუბში ან რავი. -მითხრა იმ იმედით რომ როგორმე დამითანხმებდა. ზეინის სიტყვები გამახსენდა, "ჯობს ახლოს გყავდეს" საბოლოოდ დავნებდი და დავთანხმდი.
-კლუბში არამგონია მაგრამ ჩვენთან ამოდი, რამე დავლიოთ. -ვუთხარი და ვეცადე გულწრფელად გამეცინა, როგორც ჩნს გამომივიდა რადგან მანამც თბილად გამიღიმა და ხმარზე ხელი დამადო.
-საღამომდე. -ვუთხარი როცა წამოდგა.
-7ზე ჰო? -მომიბრუნდა. მე უბრალოდ თავი დავუქნიე და მის გასვლას დაველოდე. როგორც კი კარი დაიხურა, სარკეში საკუთარი თავი შევათვალიერე, თითქოს წამებში დავბერდი და ძალა გამომეცალა, საკუთარი თავი ასეთი სუსტი არასოდეს მინახავს, მეზიზღებოდა საკუთარი თავი როგორ ვაძლევდი ამ გოგოს უფლებას ჩემზე ასე ემოქმედა. თვალები ისევ ამიცრემლიანდა.
-არა! -წამოვიძახე და მაგიდას ხელი ისე დავარტყი რომ რაც ზედ ელაგა ძირს მიმოიფანტა. საკუთარ თავს პირობა მივეცი რომ ჰეილის ჩემი გატეხვის უფელბას არ მივცემდი, ბოლოჯერ შევავლე საკუთარ თავს თვალი, გულწრფელად გავიღიმე და ოთახიდან გავედი.

უკვე ექვსი საათი იწყებოდა, განტვირთვა მინდოდა ამიტომ სახლში ფეხით წასვლა გადავწყვიტე. სახლთან შორიახლოს პატარა სკვერში ჩამოვჯექი, ხალხს ვუყურებდი და ფიქრებში ვიყავი ჩაფლული როცა ტელეფონზე ზარი შემოვიდა. ზეინი მეგონა, ალბათ აინტერესებდა რატომ ვაგვიანებდი, თუმცა როცა დავხედე გამიკვირდა კაილი მირეკავდა.
-როგორ ხარ? -ვკითხე პირდაპირ.
-ვილს დავშორდი. -მითხრა ტირილით.
-კი მაგრამ რატომ? -შევიცხადე, მათ ხომ ისეთი კარგი ურთიერთობა ჰქონდათ.
-ვიჩხუბეთ.
-ვწუხვარ. -ახლა უფრო მოვიწყინე, ჩემი და ასეთი არასოდეს მინახავს.
-შეგიძლია ჩემთან მოხვიდე? -არც კი დავფიქრებულვარ პირდაპირ ვუთხარი.
-რა თქმა უნდა. -მიუხედავად იმისა რომ მეც არანაკლები ჩავარდნა მქონდა, ჩემს დას უფრო უჭირდა ამიტომ მის დასახმარებლად გავემართე.
გზაში ზეინს დავურეკე.
-მაპატიე პატარავ დღეს დამაგვიანდება. -ვუთხარი მოწყენილმა.
-არაუშავს ჰანი, მთავარია კაილი იყოს კარგად. -მითხრა თბილად. ვაღმერთებდი იმენად მიყვარდა, იმდენად ესმოდა ჩემი.
-მიყვარხარ. -ვუთხარი უცებ, უკვე კაილის სახლთან ვიყავი.
-მეც მიყვარხარ ჰანი. -მითხრა და ტელეფონს აკოცა ჩემს მაგივრად.. რომ გათიშა მერეღა გამახსენდა რომ ჰეილი ჩვენთაან მოსვლას აპირებდა, როგორც კი კარს მივუახლოვდი, ის გოგო სულ გადამავიწყდა. როგორც კი გააღო ჩემს დანახვაზე ისევ ტირილი აუვარდა, ძლიერად მოვეხვიე და მისი დამშვიდება დავიწყე. ძველი დრო გავიხსენეთ და მის გასამხიარულებლად გოგონების საღამო მოვაწყე, იმდენი ვიცანცარე რომ კაილი უკვე სიცილის გამო ტიროდა. გადაღლილ კაილის მალევე ჩაეძინა, ზეინის მარტო დატოვება არ მინდოდა არც კაილისი, ამიტომ ქლოეს დავურეკე რომ კაილისთან დარჩენილიყო.
როგორც კი მოვიდა, უცებ მივაყარე რაც მოხდა და ტაქსში ჩავჯექი. ათასი აზრი მიტრიალებდა თავში, მიუხედავად იმისა რომ კაილისთან ერთად მეც ვიცინოდი, გულის სიღრმეში რაჩღაცის მეშინოდა, რაღაცის არა ვიღაცის და ვიღაც კარგად ვიცოდი ვინც იყო.

#ორისაათიწინ
#ჰეილი
-ქენდალ.. -წამოვიძახე როცა კართან მივედი, თუმცა პასუხი არავინ გამცა, კარზეც დავაკაკუნე თუმცა მაინც არაფერი. სახელური ჩამოვწიე, ჩემდა საბედნიეროდ ღია აღმოჩნდა, ალბატ მანიაკივით ვიქცეოდი თუმცა მაინც შევედი. ორჯერ მაინც დავიძახე მაგრამ პასუხი არავინ გამცა. ბოლოს კარადიდან ვისკი გადმოვიღე და ჭიქა ავავსე. სავარძელში ჩავჯექი და ველოდებოდი როდის მოვიდოდა ქენდალი, ან ზეინი.

#ზეინი

საშინლად გადაღლილი ვიყავი, ჰანი ჯერ ვერ მოვიდოდა, საერთოთ თუ მოვიდოდა ამაღამ, ამიტომ აბაზანაში ჩვეულებრივზე დიდხანს გადავწყვიტე ნებივრობა. როგორც ყოველთვის შიშველი გავედი აბაზანიდან, პირსახოცით თმას ვიშრობდი თან ვღიღინებდი, როცა ჩხველების ხმა გავიგონე, ოდნავ წამოვიყვირე კიდეც როცა ქენდალს ველოდი, მის მაგივრად კი ჰეილი შემრჩა ხელში. სანამ გავიაზრებდი რომ შიშველი ვიყავი, ჰეილიმ ამათვალიერა და ეშმაკურად ჩაიცინა.
-ჰეილი. -ვთქვი ოდნავ მკაცრად და პირსახოცი შემოვიხვიე.
-ნუ გეშინია არ მიკვირს. -მითხრა თამამად და ჭიქიდან მოსვა.
-ეჭვიც არ მეპარება. -უნებურად გამეცინა.
-თუმცა ზემდეტად სიმპატიური ხარ, ქენდალთან რომ არ იყო.. -აღარ დაამთავრა, უნდა ვარიარო ჰეილი ზედმეტად სექსუალური და თამამი, იყო რაც ძალიან მომწონდა მაგრამ ქენდალს ვერასოდეს შევადარებდი. თითქოს არ გამიგონია ისე გავედი ოთახში ჩასაცმელად. ისე ამოვიცვი შარვალი რომ ტრუსი არ ჩამივცამს, მაისურით ხელში გავედი და მის წინ ჩავიცვი, ისევ ისე მიყურებდა, ერთი ფეხი აწია და მეორეზე გადაიდო, ამ დროს ტრუსი გამოუჩნდა, უნდა ვარიაორ არ მინდოდა მაგრამ უნებურად ამ ფაქტის გააზრებაზე ამიდგა, ბარის მაგიდისკენ წავედი, სანამ ჭიქას სასმელით ვავსებდდი, თვალები დავხუჭე და რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს ჰეილის მაგივრად ჰანიზე დავიწყე ფიქრი, მიუხედავად იმისა როგორც არ უნდა ეცადონ ჩემს შეცდენას, ჩემს ფიქრებში მუდამ ჩემი პატარა გოგო ტრიალებს. ამ წამს გამახსენდა ჰანის სიტყვები, ჰეილისთან მეგობრობა მართლაც არ ღირდა, ნათლად ეტყობოდა რომ რაღაცას ხლართავდა თუმცა რას ჯერ კიდევ ვერ ვხვდებოდი.

#ჰეილი

უნდა ვაღიარო, ზეინი დიდად არ მიზიდავდა თუმცა როგორც კი შიშველი დავინახე მაშინვე ბინძური აზრები ამომიტივტივდა თავში, მისი რაქციის შესამოწმებლად ძალით გამოვაჩინე ტრუსი, რამაც ჩემდა გასაკვირად იმოქმედა. არ მინდოდა მისი შეცდენა თუმცა ამჯერად საკუთარ თავს ვერ ვთოკავდი. ვიცოდი რომ ცუდად ვიქცეოდი მაგრამ ეს რომ არ გამეკეთებინა ჭკუიდან გადავიდოდი. ზეინი ბარის მაგიდასთან იდგა და სასმელს სვამდა. ჩუმად მივუახლოვდი და მისი თავისუფალი ხელი ავიღე, ჩემსკენ მოვაბრუნე დათვალბში ჩვხედე, მივხვდი რომ სურვილს ებრძოდა ამიტომ საქმე გავუადვილე და მისი ხელი მკერდზე დავიდე, ამოიხვნეშა, ჭიქა დავადებინე და მეორე ხელი საჯდომისკენ წავაღებინე, ოდნავ მომიჭირა თუმცა მალევე გამიშვა, ტუჩებთან ახლოს მივედი, უკვე სუნთქვა მიჭირდა, მომიახლოვდა უკვე ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს უნდა შეხებოდა როცა უხეშად გამწია.
-არა. -წამოიყვირა. მის რეაქციას ტურადღება არ მივაქციე და მაინც მივუახლოვდი. ისევ გამაჩერა მაგრამ ხელები სახეზე მოვკიდე.
-მიყვარს! -მითხრა გულწრფელად.
-ვიცი. -ვუთხარი იგივე ტონით.
-არ შემიძლია. -ჩაილაპარაკა დანანებით.
-ვერავინ გაიგებს. -ვუთხარი ჩუმად და მისი ტუჩებისკენ მივიწიე. შემეწინააღმდეგა მაგრამ ძლიერად მოვწიე ჩემსკენ და ნელა ვაკოცე, ისევ არ მაძლევდა უფლებას თავისუფლად მეკოცნა, იმაზე მეტად ყვარებია ვიდრე მეგონა, ამიტომ მე თვითონ მოვშირდი, ტუჩები ავილოკე რომ მისი გემო უფრო კარგად მეგრძნო. ეს მარტლაც შეცდომა იყო თუმცა სასიამოვნო.
-დამპირდი რომ.. -დაიწყო მაგრამ უცებვე გავაჩუმე.
-გეფიცები ვერავინ გაიგებს განსაკუთრებით ქენდალი, მართალი ყავი ეს შეცდომა იყო, ამას არც კი გავიხსენებ, შენც ასე მოიქეცი. -მივხვდი რომ ჩემგან ამის მოსმენას არ ელოდა, უნდა ვარიაორ რომ მეც არ ველოდი მაგრამ რაც მართალია მართალია, ეს შეცდომა იყო.
-მოდი დავლიოთ. -ვუთხარი და ისევ სავარძელში ჩავჯექი. ისე ვიქცეოდით ვითომ არაფერი მომხდარა, ეს ასეც იყო.

#ქენდალი
-ჰანი. -წამოიძახა ზეინმა როგორც კი შევედი. ჰეილი სავარძელში იჯდა, მისგან შორიახლოს ზეინი რომელიც ახლა წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა. რაღაც დამუხტული სიტუაცია იყო, რაც არ მესიამოვნა, ნეტა რას აკეთებდნენ აქ მარტო. თუმცა არ მინდოდა ისტერიკა ჰეილის თვალწინ ამეტეხა, და მისი იმედები გამემართლებინა, ამიტომ მაქსიმალურად ვეცადე ემოციები მეკონტროლებინა. ზეინს ვაკოცე, თუმცა ისე არ მიპასუხა როგორც ჩვეოდა ხოლმე, იქნებ ჰეილის აქ ყოფნა იყო მიზეზი, ან მის თვალწინ ჩემი კოცნა არ უნდოდა. არ უნდა დამეპატიჟებინა, ზეინს მივუჯექი როგორც კი მოვკალათდი ვიკითხე.
-რას აკეთებდით?
-ვსვამდით.
-ვლაპარაკობდით.
წამოიძახა ორივემ ერთად, მივხვდი რომ რაღაცას მალავდნენ, თუმცა არ შევიმჩნიე. არც მინდოდა იმაზე მეფიქრა რომ რაღაც ოდნავ უმნიშვნელოც კი მოხდა მათ შორის.
-ვსვამდით და ვლაპარაკობდით. -თქვა ზეინმა და გულში ვლოცულობდი რომ ეს მართლაც ასე ყოფილიყო, წინააღმდეგ შემთხვევაში საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებდი!