საშინელ ტკივილს გრძნობდა, მის მიერ წამოროშილი უაზრო სიტყვები უკან წაიღო და პატარა ანას სულს ბოდიში მოუხადს. რა სისულელეა არა? როგორ უცებ აირია ყველაფერი, შემდეგ კი დალაგდა. სიმართლე გაირკვა, საქმეც აღარ არის, მაგრამ ახლა თვითონ ანასტასია არის საფრთხეში, ვინ იცი რას უზამს გაცხოველებული და გაველურებული გუჯა ბურდული მას. იქნებ მოკლას, არ დაიჯეროთ, მას უბრალოდ არ შეუძლია გაიმეტოს უცოდველი არსება, ისეთივე როგორიც მისი და იყო

საუბარი განაგრძო მან.
-შენ რა ადგილი გიკავია? ანუ ვინ ხარ მისთვის...
-მეც მათთან ერთად გავიზარდე, გუჯა და ანა როგორც და-ძმა ისე იყვნენ ჩემთვის. მერაბს უნდოდა მეც ერთერთი ვყოფილიყავი, მაგრამ უკეთილსშობილესმა ქეთამ მიხსნა მისი კლანჭებიდან. კარგად მახსოვს მერაბის სიტყვები, როგორ გვინერგავდა ტერორისტის მიერ ჩასადენ მოქმედებებს.
-ვწუხვარ... მართლა ძალიან, მაგრამ რთულია ამ ყველაფრის დაჯერება.
-ვიცი, მართალი ხარ, მაგრამ სამწუხაროდ სიმართლე მწარეა.

საუბრის დასრულების შემდეგ, ქერამ მთელი სახლის დათვალიერება შესთავაზა, რა ქონდა მეტი საქმე და დასთანხმდა კიდეც.
- ეს ანას ოთახია
- რამდენი წლის იყო?
- 16
- ჯერ კიდევ ვერ დამიჯერებია როგორ შეიძლება ეს.
- აქ რას აკეთებთ?- გუჯას კიდევ ერთხელ ბოხმა ბარიტონმა მოსწყვიტა კედლებს სიმყარე.
- ანასტასიას სახლს ვათვალიერებინებდი.
- ეყოფა ჩემს კაბინეტში გელოდები ანასტასია!- არანაირი გძნობა არ ერია მის სიტყვებში მხოლოდ ერთი რამ სიმკაცრე.


-რახდება? - ჯერ არ შესულმა დაიწყო კარიდან საუბარი.
- დაჯექი!
- როდის უნდა მოვშორდე ამ ჯოჯოხეთურ გარემოს?
- ამ ჯოჯოხეთში მოგიწევს ცხოვრება. უკვე 3 საათიაა სალომე ის ქერა გოგო განახებს სად არის შენი საძინებელი, ხვალ კი ახალ ამბებს დაელოდე.- თვალი ჩაუკრა და ნიკაპზე ამაფორიაქებლად მოუსვა ცერა თითი. ისევ პირღია დარჩა.
- ხან ტირის ხან კიდეე ჩემი ქიმიის მასწავლებლის თავს მახსენებს, ახლაააა კიიი მომეფერა კიდეც. რეგვენი!- კარი გაიჯახუნა და სალომეს ოთახისკენ წავიდა.
კარი ფრთხილად შეაღო, სარკესთან სალომე დალანდა
- გუჯამ მითხრა შენს ოთახს გაჩვენებსო
- კარგი წამო, შენი ოთახი წინასწარ გავამზადე, იმედია მოგეწონება.
- ჩემი აქ მოყვანა ასეე გავრცელებული საკითხი იყო?
- გუჯამ მითხრა და......
- კარგი
- თუ რამე დაგჭირდა იცოდე, რომ ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები, გუჯაც არ არის ცუდი, რომ რაიმე დაგიშაოს. ახლა დაიძინე გვიანიია.
- მადლობა.
მთელი დღის ნანერვიულებს დაძინება არ გასჭირვებია. ფიქრებმაა შეიწირა მისი ფხიზელი გონება და ღრმად დააძინა.

დილით წვიმის გრილმაა სუნმა გააღვიძა, ფანჯარა ვიღაცას გაეღო. მალევე იგრძნო ცივი.ხელი შუბლზე.
- შენ რა სიცხე გაქ? მეკაიფები გოგო? ამ ზაფხულში რამ გაგაციაა?
- გუჯა?
- ხოო სალომეს დავუძახებ წამალი მოგიტანოს, რამეს გრძნობ? ხომ არ გტკივა? ანუ.... ხო კარგად ხარ?
- კაი რაა... წესით უნდა მკლავდე .
- ახლა მოკეტავ და ხმას არ ამოიღებ, ამოიღებ და .... ხო მართლა ქვემოთ ჩამოდი იცი რა კარგი სიახლეები გადის საინფორმაციოში?- გაიცინა და წამომხტარ და გაქცეულ ანასტასიან უკან გაჰყვა.
და.... აი ჩვენი სახალისო სიუჟეტი ჟურნალისტებისგან.
- რა?? ეს მე ვარ? რაებს ბოდიალობენ? სალომე რა ხდება?? მე მოვკვდი? მეღადავებით ხო??? ჰაააა????? ნუთუ....
ანუ მოვკვდი და ეს ჯოჯოხეთიაა? უეჭველიიი.
- ტასუნააა ეგ გუჯას საქმეა მე არაფერ შუაში ვარ...
- რასქვია ეგგ? არაფერი მესმის.
- მე ხომ ვთქვი შენს საყვარელ მამიკოზე შურის ძიებას ვაპირებ ჩემი ჩემი უდანაშაულო დის გამოთქო ხო და აი ეგ ჩემი შურისძიებაც.
- არააა გუჯააა, გააფრინეე? კარგი..... მესმის რომმ დიდ ტკივილს გრძნობ, მესმის რომ საყვარელი ადამიანი მოგიკლა მამაჩემმაა, მაგრამ დედაჩემი? ისსს ვერ გადაიტანს გუჯაა არ გეხუმრები, გთხოვ რამე იღონეეე, ვიცი მამაჩემი დამნაშავეა მაგრამ მან ხომ არ იცოდა.
-იცოდა ანასტასია ყველაფერი იცოდა, ჩემზე კარგადაც კი იცოდა, მაგრამ უცოდველი გოგო არ შეიცოდა და მოკლა ჩემი და მოკლა გესმის მაინც? მაგრამ შენ რას გაიგე . გავანადგურებ რადაც არ უნდა დამიჯდეს.
- ასეთი ცუდი როგორ ხარ, ნუთუ მე მაინც არ გეცოდები. მე მაინც შემიცოდე . ნუ მომიკლავ მამას ნუ მომიკლავ, სხვა რაც გინდა ის უქენი.
- მოკვლას არც ვაპირებდი, მის დონეზე არ დავეცემი.
- გასაგებია, მემგონი იმის ღირსი მაინც ვარრრ გავიგო რა მოხდება შემდეგში.
- ამ ბავშვს სიცხე აქვს და წამალი შემოუტანე ჩემს კაბინეტში სალომე. წამოდი
- კარგი.
კაბინეტში შესვლისთანავე უაზროდ წამოუარა და თავის მაგიდაზე არსებულ ლარნაკს ხელი კრა.
- რამე დავაშავე?

- შენ არაფერ შუაში ხარ!
- აჰაა ესეიგი ნერვოზი გაქ.
-ძაან ატ..კებ დაჯექიი დაა მისმინე. ახლა ძააან მაგრამ მტკივა თავი და სათქმელსაც ძაან მოკლედ გეტყვი. არ ვარ ტერორისტი, ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, ტერორისტები ჩემი წინაპრები იყვნენ მამა, ბაბუა, დიდი ბაბუა და ა.შ ხო ხვდები არაა. მეც ისეთივე თავში ავარდნილი როჟა ვიყავი, როგორიც ახლანდელი ბეემვეს მეპატრონე ბიჭები. მეგონა, რომ მამაჩემი ბიზნესმენი იყო, მაგრამ თურმე ტერორისტი ყოფილა, ახლა იფიქრებ, რომ სად ბიზნესმენი და.სად ტერორისტიო, მაგრამ ჩემს შემთხვევაში ეს ორი რღაც ძააან ახლოს იყვნენ ერთმანეთთან. ოცდასამი წლის, რომ გავხდი დედაჩემმა მიამბობ, მამაჩემის შესანიშნავური ამბის შესახებ.თურმე ტერორისტად მზრდიდა და მე არ ვიცოდი. აღარავინ აღარ მყავს, არც დედაჩემის და არც მამაჩემის გამო არ ავჯანყებულვარ, მაგრამ როდესაც ჩემს პატარა დასსს სისხლი სულიდან ადინეს..... მეე იქ შევიცვალე და იქ დასრულდა ჩემივე კაი ბიჭობაა. არ მივუძღვი მამაჩემის საქმეს, მაგრამ არც მამაშენს დავტოვებ დაუსჯელს. მისი დასჯის ყველაზე კარგი ხერხი ხარ, ასე, რომ მოგიწევს რაღაც დროის აქ გატარება. დედაშენს რაც შეეხება, გადაიტან ძალიან კარგად გადაიტან შენ ამაზე არ ინერვიულო.
- რა ადვილია.
სრული აფორიაქების გარეშე ადგა და გაიხურა კარი. ახლა უკვე თავის ნიუ ოთახში გაიდგა ფესვები და იქედან გამოსვლასაც არ აპირებდა. ვერ იჯერებდა, რომ იმ რაღაც დროში 10,14 ან კიდევ 30 წელი იგულისხმებოდა. შესაძლოა ითქვას, რომ არ ეჩვენებოდა ეს ორი პიროვნება მართლაც, რომ ცივსისხლიანებად, მაგრამ ვერც უდანაშაულო კრავებს ვერ მიამსგავსებდა. მათი ყოველივე სიტყვა დაემახსოვრებინა და ცდილობდა კიდევ მეათასედ გადაეხარშა ეს ყველაფერი.

1 კვირის შემდეგ ( Love Story )
ანასტასიასი და სალომეს ჩადაქალების დღიდან 1 კვირა გავიდა. ზუსტად ერთი კვირა იმ ამბიდან. როგორ შეიძლება იფიქროს ადამიანმა, რომ ადამიანი რომელიც მკვდრად გამოაცხადე ბედნიერია. როგორ უნდა გაათენო და დააღამო ასეთმა ადამიანმა იმაზე ჯავრში, რომ დღე დღეზე შეიძლება გაუსკდეს შენს საყვარელ ადამიანს გული და შენზევე ნერვიულობაში მოკვდეს. მაგრამ..... ანასტასიამ იგრძნო თავი ბედნიერად, მაშინ როცა სალომე აღმოაჩინა. მაშინ იყო ბედნიერი როდესაც მის მიმართ იმ სახლში ყველა მიმსვლელი კარგად იყვნენ განსწობილები.

დილით კარგად ნებივრობის შემდეგ, სამზარეულოში ჩასვლა დააპირა, ვინ აცდიდა, ჰორმონებმა უტია და.....
- ჯანდაბაა, ნუთუ არ აქვს მაისური, რომ ჩაიცვას და დაფაროს ეს ჩემხელა კუბიკები მუცელზე.- თავისთვის ჩაიჩურჩულა და გზა განაგრძნო სამზარეულოსაკენ.
- ანაჩკას გაუმარჯოს... - მის ხმაშიც კარგად ამოიკითხებოდა ვნება.
- დილამშვიდობისა.- ნაზად გაუღიმა და სამზარეულოს კარი გამოაღო.
მაცივრიდან ცივი ფორთოხლის წვენი გამოიღო ჭიქაში ჩაასხა და მადის ამღძვრელად დაუწყო სმა.
-ბანანები? ამას ახლა შევამჩნიე.
მიუთითა მის პიჟამოსზე რომელსაც მკერდთან ბანანი ეხატა. - მომწონს.
-ზუსტად შენ, რომ მოგეწონოს მაგიტომ არ ჩავიცვი.....
-მეწუნკელბი თუ მენაგლები?- სამზარეულოს სკამზე დაიკავა ადგილი და პასუხის მოლოდინში კიდევ ერთხლე შეავლო თვალი ანასტასიას შხვართ ფეხებსა და გრძელ წინ გადმოყრილ თმას. ახლა სახეზე გადაინაცვლა და მზერა მის თვალებზე გააჩერა, თვალებზე.... და.... არააა...... ტუჩებზე.
- მორჩი თვალიერებას? აქ არაფერ შუაშია არც სიწუნკლე და არც სინაგლე.- თავის არიდება სცადა და კარისკენ წავიდა, მაგრამ ხელში წვდა და მისკენ შემოატრიალა.
-იცი ახლა რა შემიძლია გიქნა?
გაშტერებულმა დაუწყო, თვალებში ცქერა. თვალს ვერ წყვეტდა ისე იკარგებოდა მის თვალებში.
-რა?
-კედელზე აგაკრავ, სამზარეულოს ყვლაზე ბასრ დანას ავიღებ და მაგ შენ ჩაზაგრულ სხეულს წამშივე უსულო ნივთად ვაქცევ.
-ეშმაკი ხარ! ყველაზე ცუდი ადამიანი.
-ვიცი- ერთი კარგად გადაიხარხარა და წამნახევარში ისევ ჩვეულ მდგომარეობას დაუბრუნდა- კაი არ გეწყინოს პროსტა გრძნობები საპირისპიროდ გადმოვეცი.
- რას ბოდავ, ვერაფერს ვხვდები.
- არცაა საჭირო პატარა ხარ ჯერ.
- 19 წლის ვარ შე კრეტინო.- თქვა და თავის თავზე შეყვარებული ბურდული მარტოდმარტო დატოვა .
- შენნაირი არ არსებობს ანდრიაძე, ცუდია, რო მამაშენის შვილი ხარ.-
სინანულით ჩაილაპარაკა და წინანდელზე კიდევ ერთხელ გაეცინა.

- არ არის ტერორისტი თურმე. უნდა ვენდო და არაფერს დამიშავებს. რა იდიოტია, ალბათ გონია, რომ ვენდობი.
- რა ცუდი გოგო ხარ! ყოჩაღ. მე მეგონა, რომ დავმეგობრდებოდით და.....
- მართლა რა იდიოტი ხარ. რომელ მეგობრობაზე მელაპარაკები.
-კაი ნუ ჭინჭყლობ- ჩაიცინა
-კიდე მე ვჭინჭყლობ, ან საერთოდ ეგ რა შუაშია?
-ესეიგი, შეხვედრაზე მეწყვილე მინდა და ხომ არ წამომყვებოდი?
-სალომე წაიყვანე.
-სალომეს არ ცალიაა ისრაელში მიდის დღეს საღამოს.
-ისრაელში რა უნდა?
-დედიკოსთან და მამაიკოსთან მიდის.
-დედა და მამა? თქვენთან რა უნდა მაშინ?
- აუ გრძელია ამბავია რაა, წამომყევი რა ძააან მაგრა მჭირდება.
- გჭირდება თუ გჭირდები?
-ხო მჭირდები.
-როგორი იქნება?
-სერიოზული
-ესეიგი, ტერორისტული
-დაახლოებით
-რა თქმა უნდა შენ ხომ........

-ტერორისტი არ ვარ ტასო, ამ ყველაფერს მხოლოდ იმიტომ ვაკეთებ, რომ ნაადრევად არ გამასხმევინონ ტვინი. რომ გაიგონ ტერორისტი არ ვარ ცოცხლად დამმარხავენ.
-როგორი სტატუსით უნდა წამოვიდე?
-რა თქმა უნდა ტერორისტის საცოლე.
-ხოარ გაკლია? შვილების დედაც ხოარა?
-ამ ერთხელ რაა როდავძვრები მერე ჯანდაბას
-კარგი, მაგრამ კაბასაც და ფეხსაცმელსაც მიყიდი ამ წამსვე.
-მომენდე პატარავ არაჩვეულებრივი გემოვნება მაქვს
-ძააანაც ნუ გაიხარებ შენ მაინც უცხო ხარ... ტერორისტის სისხლი გიჩქეფს ვენებში.
-ახლა უკვე მაბრაზებ.









ჩამიკომენტარეთ როგორია