ღმერთო როგორ მიცემს გული.მისი ყოველი შეხება,კოცნა და მოფერება...არ ვიცი რა მემართება რაღაც არამქვეყნიურ სიამოვნებას ვგრძნობ...ვგრძნობ როგორ სათუთათ ლმობიერად და მომთმენად მექცევა...ზუსტად ახლა ვგრძნობ სიყვარულს სიყვარულს რომელიც ჯერ არ განმიცდია...სულიერსა და ფიზიკურ სიყვარულში სულ სხა და სხვა გრძნობებია სულიერი გტანჯავს. გფიტავს. ეს?ეს კიდევ პირიქით გინდა რომ გეფეროს ჰო დაუსრულებლად გელამუნოს მთელს სხეულზე...ის გავსებს სიყვარულით, ენერგიით, ბედნიერებით გავსებს და ,გრძნობ რომ მას, უყვარხარ და უნდიხარ. ეს ხომ უდიდესი გრძნობაა.
მის ჩაცინებას ვგრძნობ ჩემს მკერთთან და ,მე სირცხვილით თუ, ვნებით გაბუებულს ენას ვერ ვატრიალებ პირშირომ ,გავიგო რა აცინებს...დამცინოს ,იცინოს ოღონდ არ შეწყვიტოს ჩემი სიამოვნებით წვალება...
მკერდზე ტუჩებით მეხება. ღმერთოო რა აუტანელი სიამოვნებაა...მინდა თმაში მოვკიდო და ვაიძულო არასდროს არ შეწყვიტოს...სიამოვნებისგან თავი უკან მივარდება და გაღებული პირიდან კვნესა მხდება...ჯანდაბა ასე შეიძლება გავგიჟდე...
ის ჩერდება თმაზე ხელს მავლებს და მაიძულებს რომ თვალები გავახილო და შევხედო...მორჩილად ვაკეთებ ამას და როცა თვალებს ვახელ. მის  ბურუსშო მყოფ თვალებს ვეჩეხები...სახე ვნებისგანააქვს ალეწილი...ჰო მე მისი ალეწილი სახეები მაქვს ნანახი...ტკივილისგან,შიშისგან,ბრაზისგან მაგრამ ვნებისგან ალეწილი სახე სულ სხვაა...
შუბლს შუბლზე მადებს თვალებს ხუჭავს...მისი აჩქარებული სუნთქვა თბილად მებერება სახეზე და გულმკერდზე ოჰ!როგორ სასიამოვნოდ მივლის მთელს სხეულში...
მისი ჟინისგან ჩახლეჩილი ხმა მარკვევს სასიამოვნო ფიქრებისგან.
-არ გეგონოს! რომ. მარტო შენთვისაა.ეს.პირველად.(მისი ფშტვენვასავით,წყვეტილ წყვეტილ ნათქვამი ბგერები მესმის...მაგრამ ვერაფრით ვერ ვაანალიზრბ რას მეუბნება.)იცი..ხომ იცი რამდენი ქალიც მყოლია.მაგრამ ასეთი ლტოლვა,ასეთი ჟინი,ასეთი სიამოვნება არავისთან არ განმიცდია,მინდა მთელი შენი სხეული შევისწავლო...შევიგრძნო ჩემი ხელებით და ტუჩებით...სანდრა მინდიხარ და ჰო....ამის დედაც...არც ვიცი რას ვბოდავ...ნებართვას გთხოვ!
მთხოოვს?კიარ მთხოვ მბრძანებლობ.მაგრამ არაუშავს იბრძანებლე ოღონდ დაასრულე რაც დაიწყე...ნუღარ მტანჯავ...
უცბათ აზვითებული ვნება და გამბედაობა ერთად მაწვება,კისერში ხელებს ვუცურებ ლოგინზე ვწვები და მასაც ჩემს ზემოდან ვიქცევ...ვკოცნი ვნებიანად,სათუთათ და დაუვიწყარად.სიამოვნებისგან ზედ ჩემს ტუჩებზე მასაცკი ხდება კვნესა...
შემდეგ...შემდეგ იყო ბურუსი...სიამოვნების ბურუსი...
-სანდრა...სანდრა კარგათ ხარ?(ტუჩებზე წამიერად მკოცნის...ვგრძნობ ვხვდები რომ ზემოდან ირონიული ღიმილით დამყურებს...თუ ბედნიერი?თუმცა ამის გარკვევისთავი ნამდვილად არ მაქვს ისე გათანგული ვარ)სანდრა!
-მმმ...(ნინდა მინდა თვალები გავახილო მაგრამ ქუთუთოები იმდენად მაქვს დამძიმებული ძვრას ვერ ვუშვრები)
-მმმ?!ესეიგი გესიამოვნა?
(არა წეღან ირონიული ღიმილი ყოფილა ახლა ბედნიერი ღიმილით დამყურებს,მეც ხითხითი მინდება მაგრამ ამის ძალა არ შემწევს)
-ჰმმმ.
-ჰმმ,კარგია რომ ჰმმ...კაი მაშინ მეც ჰმმმ...მინდოდა გამერკვია რამდენად გესიამოვნა და ღირდათუარა ამის გადადება...ამდენი რომ მაწუწუნე...მაგრამ დავიძინებ მეც.
-ჰმმმ.(ისევ ვუშვებ ამ ბგერებს და მარჯვნივ ვტრიალდები.ის საფეთქელზე ნაზად მკოცნის და უკნიდან მეხუტება...ოო მისი სხეულიდან წამოსული სითბო ერთიანად მათბობს და ეს უკვე პიკია. მე ერთიანად ვლღვები და ვდუნდები.
დილით ვიღვიძებ და  ვაანალიზებ ეს რეალობა იყო თუ სიზმარი .და  გაზმორვა მინდა მაგრამ უცებ ყველა კუნთი ერთიანად მეჭიმება,მტეხს და სასიამოვნოდ მეღიმება როცა ვაანალიზებ რომ მე ეს შევძელი...ეს რეალობაა.მის მხარეს ვტრიალდები რომ მძინარეს შევხედო.
ჯანდაბა ის აქ არაა,სასწრაფოდ ვდგები შიშველ სხეულზე ხალათს ვიცმევ და სამზარეულოში გავდივარ იმ იმედით რომ ის იქ დამხვდება.აქაც არაა მაგრამ. მაგიდაზე მხვდება მისი ცხვირსახოცი და წერილი.
-ჩემო მშვენიერო...რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ.შენ ყველაზე ლამაზი ქალი ხარ(დიახ დიახ ქალი ხარ...და მიხარია რომ მე გაქციე ქალად)
(სახე ერთიანად მელეწება სირცხვილისგან)
რომელიც ასევე ლამაზად მილამაზებს ცხოვრებას...სანდრა ისე საყვარლად ბავშვურად გეძინა ვერ გავბედე რომ გამეღვიძებინე , ჩაგხუტებოდი და შენი მკლავების,სხეულის სითბო გამყოლოდა სამსახურში.მაპატიე კაი.სამაგიეროდ შენი სუნამო დავისხი სახელოსთან რომ სასიამოვნოდ მიწვავდეს ცხვირის ნესტოებს შენი სურნელი...მეც დავტოვე ჩემი ცხვირსახოცი...ჩემი სურნელი და თუ მოგენატრები ჩემს მოსვლამდე თავი შეიქციე.მერე რომ მოვალ...დანარჩენი მე ვიცი.
მეღიმება ბოლო ფრაზაში მისი ირონია ნათლად სჩანს...ჩემი სერიოზული..
მკაცრი და ამავდროულად თბილი რომანტიკოსი.
ცხვირსახოცს ვუყურებ რა ძვირფასი ქსოვილია სუფთა და დაუთოებული...მისი ხელში აღებაც კი არ მინდა მენანება არ დავჭმუჭნო...ვიღებ და ღრმად ძალიან ღრმად და უამრავჯერ ვუსუნთქავ მის სურნელს და სულელიბით მეღიმება.
არ ვიცი რამდენხანს ვიდექი ასე მისი სურნელით გაბრუებული რომ უცებ კარზე ზარის ხმა მარკვევს.მოვიდა?!უკვე მოვიდა...სიხარულისგან გავრბივარ მაგრამ კარებს რომ ვაღებ მარიამი მრჩება.
-სანდრა აღარ შემიძლია გუშინ აქეთ ვურეკავ აკოს და არ მპასუხობს...არ ვიცი რავიფიქრო რა ვქნა?
მისი სიტყვები ბუნდოვნად ჩამესმის გონებაში და ვცდილობ მარიამზე გადმოვერთო ეს გაბრწყინებული სახე მოვიშორო.მაგრამ ვერ ვასწრებ მაშინვე მამჩნევს და გაღიზიანებული მეკითხება.
-რა გახარებული სახეგაქვს გოგო ვერ გაიგე რა გითხარი...
-ჰო ჰო მარიამ...რატომ?ანუ რატომ არ გპასუხობს?
დაბნეული ძვლივს ვაბამ ორ სიტყვას თავს.
-შენ რა დაყრუვდი თუ...მოიცა მოიცა...რაღაც სხვანაირი ხარ სახე გიბრწყინავს...ღმერთო შენ რა დიტოსთან იწექი?უკვე?ანუ ასე მალე გადაწყვიტე?როგორი იყო აბა?
კითხვებს ჩქარჩქარა მაყრის...მეკიდევ სირცხვილისგან ნერწყვი მცდება და ხველა მივარდება...ჯანდაბა რა საზიზღარიხარ მარიამ.
-ღმერთო მარიამ!რამდენი კითხვებია?მარტო იმას გეტყვი რომ ჰო მასთან...ანუ ჩვენ...ვიწექი მაგრამ სხვა დანარჩენი დეტალი უკვე ინტიმური და პირადია.
-რაა?!ხომ იცი არ მოვისვენებ სანამ არ მეტყვი აზრი არააქვს მიდი მიდი დაიწყე.
დივანზე ჯდება ფეხი ფეხზე იდებს და შარვლიდან უხილავ მტვერს იბერტყს.
ვიცი ვიცი მაგრამ არ გეტყვი.
-არა!შენ სჯობს ის მითხრა რახდება აკოსთან რა იჩხუბე?
თემას ვცვლი და კარგათაც გამომდის მაშინვე იღებს შეშფოთებულ სახეს და ნერვიულად ტუჩს იკვნეტს.
-არა.არ გვიჩხუბია მაგრამ გუშინდლუდან არ შემხმიანებია და ძალიან ვღელავ ასე არასდროს მოქცეულა.
-ანუ...ალბათ...სად წავა შეგეხმიანება
ვერ ვხვდებიბრითი ვანუგეშო და უაზროდ ვროშავ რაღაცეებს.
-ჰოო?ძალიან ვნერვიულობ სანდრა.
მივდივარ ვეხუტები და თავზე ვკოცნი
-კაი რა შენ და ნერვიულობა?აუცილებლად გამოჩნდება...დიტო რომ მოვა აუცილებლად ვეტყვი კაი?გაარკვევს
-ყველა მის ძმაკაცს ვკითხე...
-დიყო მის მშობლებს იცნობს დაგავიწყდა?მივა და გაიგებს დამშვვიდდი კაი.
-ჰო კაი.
საათს აკვირდება და შეცბუნებული დგება
-ჯანდრაბ დღეს მეორე სმენავარ  და მაგვიანდება.
რაა?ამხელა დროა გასული?მალე დიტოც მოვა.რამე უნდა მოვუმზადო.
-სანდრა არ მინდა ჩემი პრობლემებით დაგამძიმო...
სათქმელს არ ვამთავრებინებ და არშფოთებული განაწყენებული ვუბრუნდები
-ანუ მე გამძიმებ ჩემი პრობლემებით?ეგ მეორედ არ მითხრა ჩვენ ხომ დებივართ...მაშასადამე ერთმანეთის დარდით და ბედნიერებით ვცხოვრობთ.
ის თბილად მკოცნის და მიდის.
და უცბათ თავში მიტივტივდება რომ სადაცაა დიტო მოვა მე კიდევ არც შხაპი არ მიმითია და არც არაფერი მომიმზადებია...
15წუთი ვდგავარ აბანოსტილო დემოხვეული გარდეროფთან და ვფიქრობ რა ჩავიცვა.მარიამის და დიდტოს წყალობით საკმაოდ ძვირფასი..(როგორც მარიამი იტყვის ბრენდული)და ბევრი ტანსაცმელი დამიგროვდა...ოჰ რაკარგი იყო ერთი რომ მქონდა ამდენ დროს ამაზე არ ვხარჯავდი...სამაგიეროთ მათხოვრილად გეცვა!ბოროტად დამქირქილებს ჩემი ქვეცნობიერი და მეც ვაანალიზებ მის სისწორეს.ბოლის არჩევანს მუქ ლურჯ მოტკეცილ შარვალსა და თავისუფალ ატმისფერ მაიკაზე ვაჩერებ ასე არც ზედმეტად გადაპრანჭული ვარ მაგრამ მშვენივრად გამოვიყურები.თმას ზევით კოსად ვიკეთებ სუნამოს ვისხამ და კარზე ზარის ხმაც მაკრთობს.
სანამ კართან მივალ გულის ცემა მთელს სახლში მესმი.მე ხომ იმის მერე არ მინახავს...ისიც ასე შეიცვლებოდა როგორც მე?ისიც ასე გაბრწყინებულია როგორც მე?
კარს გაუბედავად ვაღებ ის აქაა,შავ ჯინსსა და თეთრ მაისურში გამოწყობილი იცის ნამდვილად იცის რომ საშინლად სიმპათიური და სექსუალურია და მიტომ დგას ასე თავდაჯერებული და ირონიული ღიმილით გაბრწყინებული...ხელში რაღაც ცელოფანი უჭირავს.მიახლოვდება ტუჩებში მკოცნის.მშორდება და სავარაუდოდ მისაღებისკენ მიდის რადგან მე იმდენად გაბრუებულივარ ადგილიდან ვერ ვინძრევი და ვერ ვხედავ საით წავიდა.
-ასე დიდხანს იდგები კარებში!
ჰმ.რა ადვილია შენთვის არა.როგორც იქნა გამბედაობას ვიკრეფ და მივდივარ.
-როგორ ხარ?
საზიზღარო ნუ მარცხვენ
-კარგათ...შენ?
უაზროდ ვუბრუნებ კითხვას და მისი ფხუკუნი შემდეგ კი ხარხარი მაკრთობს.
მიახლოვდება ხელიდან ტელევიზორის პულტს მაცლის და იქვე მდივანზე ისვრის დაუდევრად მეკიდევ იმაზე ვფიქრობ როდისღა ავიღე ხელში.
წელზე ხელებს მიცურებს და კისერში  სასიამოვნოდ თბილად მკოცნის
-მმმ,როგორ მიყვარს ეს სურნელიი.
-მეკიდევ შენი.
-ოო!ლაპარაკობს კიდეც.შენ არაფერი არ გითქვამს წუხანდელზე
ღმერთო რა დამღლელია უკვე ეს ყველაფერი რატომღაც მარტო მე მრცხვენია.ჯანდაბა!იქნებ სჯობს მეც მოვისროლო ეს სირცხვილი ჯანდაბაში...
-რა გითხრა.ძალიან სასიამოვნო იყო...იქნებ სჯობს და გავიმეოროთ რადგან აღვიდგინო დეტალურად და მერე მოგიყვე ჩემი შთაბეჭდილება?
ჰოო ესე აშკარად სჯობს...მაგრამ ჯანდაბიდან სულ ოდნავ მაინც მწვდება სირცხვილი. ის წელზე უფრო ძლიერად მხვევს ხელებს და თავისზე მაჯახებს წამში ეცვლება გამომეტყველება და სახეზე ავხორცი ვნება ეწერება.ტუჩებთან ძალიან აცლოს...ხმა ჩახლეჩილი მეჩურჩულება.
-ახლა?აქვე!
ჰო რას ველოდო?!მეც არანაკლებ ხმაჩახლეჩილი ვჩურჩულებ.
-ახლა.აქვე.
ის მკოცნის თბილად და სიყვარულით.ის ისაა ზენიტში უნდა ავიდე, მშორდება ,ხელს ხელზე მავლებს და სამზარეულოსკენ მიმათრევს.
-ღმერთო რა გაუმაძღარი ხარ!(გათამაშებული აღშფოთებით მეუბნევა)სიამოვნებით,დავტკბებოდი შენით მაგრამ მეცოდები ჯერ მოშუშდი.
რაა?!მეც და ჩემი ქვეცნობიერი ერთად ვყვირით...კაი რა მე თავს ძალიან კარგათ ვგრძნობ.
-გინდა გავიდეთ სადმე და ვივახშმოთ?
არა!არა და არა!მინდა შენ შეგჭამო.
-არა!აქ მოვამზადებ რამეს...სიმართლე გითხრა უნდა გამეკეთებუნა მაგრამ...რომ გავიღვიძე თურმე გვიანი ყოფილა და...მინდა შენს გვერდით ვიყო მარტო მე და! შენ!.
ის იღიმის საოცრად თბილად მიღიმის და მინდა მთლიანი სახე დავუკოცნო...მინდა და დავუკოცნი.მისკენ მივდივარ მას კი გაოცებული სახეაქვს ვერ ხვდება რატომ მივდივარ.ჩემს ხელებში ვიქცევ მის სახეს.
-მინდა აქ გაკოცო(ცერა თითს თვალებზე ნაზათ ვუსვამ და ვკოცნი ის ინაბება)კიდევ აქ(ახლა ცხვირზე ვუსვამ თითს და ისევ ვკოცნი)და აი აქ(საჩვენებელი თითით ტუჩებზე კონტურს ვხაზავ.ღმერთო რალამაზია...რა ნაკვთებიაქვს.ვკოცნი ჟინ მორეული,მკაცრად და მომთხოვნადაც კი.მას სუნთქვა ფშტვენვასავით,აჩქარებული უხდება საჯდომზე ხელებს მაგრად მიჭერს და მაგიდაზე მაწვენს.გიჟივით დამცქერის ზემოდნ თვალებს ხუჭავს და ვგრძნობ რაღაცას...საკუთარ თავს ებრძვის..
ბოლოს რომ ახელს თვალებს უკვე დამშვიდებულია ის მცილდება და მე უკვე მეორედ მიცრუვდება იმედი.თავი ყველაზე გარყვნილი მგონია.
-კაცი ვერ შეგაცდენს მოკლედ.
სხვა ვერაფერს ვიგონებ სიტვაციის განსამუხტად.ის მიღიმის ირონიულად და თავდაჯერებულად.
-მე მერწმუნე საკმაოდ მყარი მოთმინების უნარი მაქვს...და ამისთვის მე 4წელი მწრვთნიდნენ...თუმცა უნდა ვაღიარო რომ კინაღამ შეძელი სულ ცოტა გაკლდა...სლბათ ეს იმის ბრალია რომ საშინლად მიმზიდვრლი ,ვნებიანი ,ლამაზი ხარ და მე ყოველწუთს მინდიხარ.
ამას ისე სმბობს ვითომც არაფერიო.
-მზა საემლები მოვიტანე არ მივირყვათ?
ჯერ კიდევ დაბნეული თავს ვუკრავ და სუფრას ვშლი.
ერთხსნს ჩუმათ მივირთმევთ ბოლოს მან დაარღვია დიჩუმე.
-სამსახურიდან მივდივარ.
ისეთი ხმით მითხრა აშკარად სჩანდა სინანული.
-რატომ?რამე პრობლემა გაქვს ?
ირონიული ღიმილისგან ტუჩი უტყდება.
-ჰო.პრობლემა მართლაც დიდია თან საყვარელი.
ვერ მივხვდი და კითხვუთ სავსე მზერით მივაჩერდი.
-შენ საყვარელო.
-რა მე?!
-ღმერთო.რა მიუხვედრელი ხარ.წუხელის შენთან სექდი მქონდა ეს ორივესთვის პირველი იყო..ნუ ჩემთვის იმიტომ რომ სიყვარულით პირველად მქინდა...მინდოდა დილით ჩემს მკლავებში გაგეღვიძა ან მძინარეს მეყურებინა ამ წუთზე საუკუნეა ვოცნებობ..მეკი ავდექი დილის 5საათზე დაგტოვე საოცრად ლამაზი და წავედი.რავერ გაიგე?!
-ჰო კაი კაი!გავიგე ნუ იჯაგრები.შენხომ ძალიან გიყვარს შენი სამსახური.
-მე შენ მიყვარხარ.
ჩემი ერთადერთი..მეც მიყვარხარ.
-თანაც...ბიზნესს წამოვიწყებ გეგმა უკვე მაქვს და ქორწილის მერე დავიწყებ.
-რა გინდა?
-ან ფეხსაცმლის ცეცი მინდა...ბრენდი მინდა შევქმნა ან მანქანები აწყობა მინდა.ორივე შემთხვევაში საქმე სარფიანია და გადავწყვიტოთ რომელი გავაკეთოთ კაი.
-კაი.მეც დაგეხმარები...თან ვისწავლი თან დაგეხმარები და მერე მეც დამასაქმე კაი?
-დაგასაქმოო?შენს კომპანიაში დაგასაქმო?!
-ოო კაი რა რამოხდება მერე.
-მიდი მიდი ჭამე.
-როდიდან წამოხვსლ?
-პატაკი უკვე დავწერე ხვალაც მივსლ და ზეგიდან აღარ.
მე ერთი რშმაკური აზრი მივლის და ჩემდა უნებურად მეღიმება ჩემი სიმხიარულე მას არ ეპრება და დაჟინებული მოთხოვნით მათქმევინებს
-სანდრა უკვე ვბრაზდები თქვი!
-არაფერი ჩემთვის გავიფიქრე გუშინდრლი დღე პარასკევი სნ შაბათი რომ დამთხვეოდა ამ გადაწყვეტილებას მიიღებდა თქო.
ისიც იცინის.
-სანდრა მე შენ ცოლად მომყავხარ ჩემი სამსახური კი მოულოდნელობებითაა სავსე ხან შუახსმით გამომიხახებენ ხსნ კვირაობით თვეობით ვერ მოვსლ...მე ეს დიდიხანია გადავწყვიტე.
-უბრსლოდ ვიცი როგორ გიყვარს ეგ სამსახური და...ისე ვემთვის კარგია დავისვენებ იმ უაზრო ვახშმობებით.
-ძაან ცდები მე ბიზმესმენი ვხვდები ასე რომ უფრო ხშირადაც მოგიწევს
სიარული.
მაშინვე მახარებს...მახარეებს?ღმერთო როგორ დამავიწყდა მარიამი!
-დიტო..მარიამი 2დღეა აკოს ვერ ეხმიანება და შეგიძლია გაარკვიო რატომ?
-იჩხუბეს?
-არა.საერთოდ არა და ეს აშინებს...და მეც მაშინებს დიტო.
-კარგი აუცილებლად გავარკვებ.მერე დავურეკავ.მანამდე ხომ მაქვს უფლება მოგეფერო და ჩაგეხუტო?
-ჰო მაგრამ...ის ღელავს...გთხოვ ახლავე რა...
ოხრავს მაგრამ ვეღარაფერს მეუბნევა და ტელეფონს იმარჯვებს ხელში....
-არც მე მპასუხობს...(გაკვირვება ესახება ხმაში)
-იქნებ მასთან სახლში მისულიყავი?მის მშობლებს ხომ იცნობ არა.
-ჰო ჰო ვიცნობ...(წარბს ზევით სწევს)დავურეკავ სანდროს.
ის ისევ რრკავს ვიღაცა პასუხიბს სახეზე ვამჩნევ რომ დაძაბულია სკამიდან დგება და ჯერ მისაღებში შემდეგ აივანზე გადის...მეც უკან მივყვები თუმცა აივანზე გასვლას ვერ ვბედავ.ის თმაზე ხელს ისმეტვს და ნერვიულად გადის გამოდის.რაღაც აწუხებს და მეც დაუფიქრებლად ვადგამ ნაბიჯს და უკვე აივანზე ვარ მის წინ...
-ამის დედაც...აქამდე რატომ არ გამაგებინეთ!
მისი ხმა არ მესმის მარტო დიტოს ხმა მესმის.
-პოლიცია რას ამბობს!
ჯანდაბა!პოლიცია?!რა ხდება?
-მეც ჩემს ბიჭებს ჩავრევ...
ვინ შენს ბიჭებს?
-ახლა როგორარის?
....
-სავადმყოფოს მისამართი გამომიგზავნე და ჩვენც მოვალთ.
...
-არ ინერვიულო ძმა...ყველაფერს მოვაგვარებ ხომ იცი.
...
-დავაი.მოვალ მალე.
თიშავს თავზე ხელს ისმევს ჯიბეში ხელებს იწყობს და სივრცეში იყურება.უფრო ვგრძნობ ვიდრე ვხედავ მის შეშფოთებულ...გამწარებულ სახეს...მეც გვერდით ვუდგები,უსიტყოდ და ვეხუტები...ის გვერდიდან მიყირებს ცალ ხელს ჯიბიდან იღებს  მხრებზე მხვევს და მაგრად მაკრობს მის სხეულს.
-დიტო რახდება?
თითქოს ვიღაც მისმენდეს ხმა ჩურჩულამდე მიწყდება.
-აკო სავადმყოფოშია.
ჯანდაბა!
-რაა?!რატომ?რას ჭირს?
ის მაბრუნებს ერთხანს მაჩერდება და მერე მაგრად,ძლიერად მიკრავს გულში და მე ვგრძნობ რომ საქმე სერიოზულადაა...ღმერთო მარიამს როგორ ვუთხრა ეს ამბავი!
-დაჭრეს!
ჩემს გონებაში ჩამესმის ეს ერთი სიტყვა...დაჭრეს? ყველაფერს ვიფიქრებდი.ავარია.ან წაიქცა და თავი დაარტყა სიმაღლიდან გადმოხტომასაც კი მაგრამ დაჭრას?!
-რას ნიშნავს დაჭრეს?!დიტო..
-ჰო სანდრა დაჭრეს...უნდა წავიდე მაპატიე კაი...რატომღაც შენს მოსიყვარულებას ვერ ვახერხებ...
.-დიტო რა უნდა გაპატიო.მეც წამოვალ აკო ხომ ჩემი მეგობარიცაა.რატომ?
-არ მინდა რომ წამოხვიდე...
-არავითარი არ მინდა.რამოხდა დიტო?
-კარგი მაშინ მაკე მოემზადე.
ჯანდაბა.ის სათქმელს თავს არიდებს და მიდის რომ უნებლიედ ხელიდან ვითრევ და ჩემსკენ ვქაჩავ.ის გაოგნებული ჯერ მე მერე ჩვენს ხელებს აკვირდება და ისევ მე.
-არ გინდა მითხრა რა ხდება?მე შენი ცოლი ვხდები დაგავიწყდა?
ის სევდიანად მიღიმის.
-შენ უკვე ჩემი ცოლი ხარ ფეხებზე ის ფურცლოს ნაგლეჯი სადაც ოფიციალურად დამიდასტურებს...შენ ჩემს გულს და სხეულს ისე ხარ მორგებული ისე ოსტატურად ეტევი ამ გულში რომ...მე შენ მიყვარხარ.
ოჰ დიტო მხოლოდ შენ შეგიძლია ასე რომანტიკოსად თქმა და მერე იმის მტკიცება რომ რომანტიკულობა არ გაგაჩნია.
-მეტც მიყვარხარ...აბა საბუთები აღარ გვინდა ხომ.
ის ცბება და სერიოზულად მკაცრად მიყურებს და მეუბნევა.
-შენ ოფიციალურად და ღვთის წინაშეც ჩემი ცოლი იქნები აუცილებლად.შენ ჩემი ჰვარი გექნება და ამაზე ლაპარაკი აღარ გაბედო!
რა დაემართა?!ღმერთო როგორ ვერ ვუწყობ ხანდახან ამ ადამიანს.თტმა ისევ შეცვალა და კინაღამ გადამრთო მეც.
-აკას რა დაემართა მეტყვი თუ არა.
ოჰ რა სასოწარკვეთილი ოხრავს.უჭირს თქმა და რაც უფრო უჭირს მით უფრო მაინტერესებს.
-ეს დიდი ამბავია თან ჩახლართული
უცბათ არაამქვეყნიური შიშის ზვინი თავზე მივლის და სანამ ვაანალიზებ მანამ დაძაბული შიშისგან ხმაჩახლეჩილი ვამბობ
-ეს შენც გეხება?
იმის გაფიქრებაც კი შეიძლება ვინმემ ესეც დაჭრას საშინელ ტკივილს მაყენებს და ალბათ ეს სახეზეც მაწერია თბილად ლოყაზე ხელს მისვამს
-ჰეი!მე არაფერი მომივა.
ისე ამბობს თითქოს პატარა ბავშვს არწმუნებს რამე სისრულეში.
-არ დამანახო მეორეთ ასეთი სახე...შენ ბედნიერებისგან გაბრწყინებული სახე უფრო გიხდება...მმ თუმცა გამოგიტყდები და შეშინებულიცკი სექსუალურიხარ თან საშინლად.
უცბათ თვალები ენთება მვარდება და გაუმაძღრად მკოცნის და ვერცკი ვხვდებით როგორ მაგრამ ჩვენ ვნების მორევში ერთიანად ვეშვებით.
ჯერ კიდევ აქოშინებულები ...სუნთქვის დარეგულირებას ვცდილობთ...ის ზემოდან დამყურებს
-ღმერთო სანდრა რას მიკეთებ?!
ოო ძლივს ერთხელ ცხოვრებაში მეც გამარჯვებული ცინიკური ღიმილი მეფინება.
-მე თქვენ გაგტეხეთ...დიახ დიახ თქვენი 4წლიანი გამოცდილება მე გავანადგურე.
მასაც ეცინება მკერდზე მოწყვეტით მკოცნის და ზურგზე ასევე მოწყვეტით ეცემა და მთლიანად ეფლობა საწოლში.
-და მე ეს რატომღაც მსიამოვნებს...ჯანდაბა.სანდრა უნდა წავიდე.
უცბათ ვარდება საწოლიდან და სასწრაფოთ სააბაზანოში გადის.
მაგრამ სანამ გადის მანამ ვასწრებ გაყვირებას
-მეც მოვდივარ და მარიამსაც უნდა ვუთხრათ ვფიქრობ ამის სრული უფლებააქვს.
მეც სასწრაფოდ ვდგები ნაჩქარეტვად მარტო ტანზე შხაპს ვიღებ ვემზადები და მარიამისკენ მივდივართ.



******
არა შევცფი მარიამისთვის არ უნდს მეთქვა მეტიც არც უნდა წამოგვეყვანა...მის განადგურებულ სახეს ვეღარ ვუძლებ მე ასეთი მარიამი არასდროს მინახია.ყველასგან განცალლკევებულ მდივანში ვზივარ და უკვე მეასეჯერ ვცდილობ დავითანხმო ჰაერზე მაინც გავიყვანო
-მარიამ გთხოოვ.
-ის კომაშია...
(სასოწარკვეყილი ჩურჩულებს)
-ნუ გეშინია აუცილებლად გამოვა...
-იცი თავს როგორ ვგრძნობ?
ვიცი ჩემო საყვარელო ვიცი...ცრემლები ორივეს ერთიანად მოგვდის და ერთმანეთის სახეს ვეღარ ვარკვევთ.
-მარტო სულად .არ ვიცი უიმისოდ...მასთუ რამე...ღმერთო თქმაცკი ტკივილს მაყენებს.
-დაწყნარდი გთხოოვ.
უცბათ ცრემლებს იწმენდს და სეტიოზული სახით მიყურებს.
-იცი რაც მოხდა?
უარყოფის ნიშნად თავს ვუქნევ.
-არა.
-ხომ არ მატყუებ?
-არა მარიამ მერწმუნე მეც შენსავით მინდა გავერკვე რა ხდება აქ.რადგან ვგრძნობ დიტოც გარეულია.
-დამპირდი თუ რამეს გაიგებ აუცილებლად მეტყვი კაი!
-გპირდები.
ერთმანეთს ვეხვევით...ვხედავ დიტო როგორ მოდის ჩვენსკენ გვერდით მიჯდება და ჩემს ხელს მის ხელტებში იქცევს.
-გოგოებო წაგიყვნთ სახლში.
ღმერთო რა განადგურებული ხმააქვს.მე მარიამისკენ ვბრუნდები იქნებ დავარწმუნო.მართლაც სჯობს რომ წავიყვანო აქედან
-ამაღამ ჩემთან დარჩი.
-არა სანდრა...ჩვენს ბინაში ავალ.
-არ გინდა გთცოვ ასე ნუ იტანჯავ თავს
-იქ ყველაფერი მისი სურნელითაა გაჟღენთილი
მე არცკი მისმენდა თავისთვის ფიქრობდა ოღონდ ხმამაღლა.
-მარ...
-სანდრა მე ახლა მარტო დარჩენა მინდა გამიგე გთხოვ.
სხვა რა გზა მაქვს...ღმერთო დიტო უცბათ ცბება და იძაბება და ამას მე ფიზიკურადაც ვგრძნობ.თვალს მისკენ ვაპარებ და ვხედავ ახალგაზრდა ლამაზი ექთანი თუ ექიმი როგორ მოემართება ჩვენსკენ.რახდება?ღმერთო ნუღუ აკაზე უნდა გვითხრას რამე...ამან შეაკრთო ასე?
-გამარჯობა დიტო.
ისეთი ნაზი ხმააქვს ადამიანს დაგატყვევებს...დიტო?!ის რა იცნობს?
ჯანდაბა დიტო ერთიანად დაჭიმული ნერწყვს ძვლივს ყლაპავს და უხმოდ უხეშადაცკი თავს უკრავს.
-ეს ისაა?
სადინელი გაბრაზებული გამომეტყველება უხდება დიტოს.ჯანდაბა რა ხდება?
ის ისევ იღონდ ახლა გაცეცხლებული თავს უკრავს.მშვენივრად იცნობს ეს ქალიც რადგან ისიც იძაბება მისი სახის შენხედვარე გაფითრებული თვალს აშკარად მავლებს..ღმერთო მეცკი ვიძაბები და ვირცხვენ ასეთი გამჭოლი მზერის გამომ.
უცბათ დიტო დგება ხელს მკიდებს და მივყავარ.
-ჩვენ მივდიოდით!
ისე მკაცრად ეუბნევა მე ვიყინები...მივდივარ და თან უკან ვუყურებ ჩვენზე მოშტერებულ სასიამოვნო ლამაზ ქალს.
ეს რაიყოო?!ჩემი ეგოც ჩემსავით გაკვირვებული ვაჩერდებით გაცეცხლებულ გაშმაგებულ დიტოს...მარიამის თუ ჯერ კიდევ გონზე ვერ მოსვლოს გამო რატომღაც მანქანაში ხმას არ ვიღებ და არაფერს ვეკითხები თუმცა საშინლად მაინტერესებს სულ ცოტახნისწინ რა ჯანდაბა მოხდა.