ფანჯრის რაფაზე იჯდა, ხელში სიგარეტით და ყავით, ოთახში გამეფებულ სიმშვიდეს დაბალ ხმაზე ჩართული Digital Daggers-The Devil Within-ი არღვევდა, ფანჯრიდან შემოპარული მთვარის შუქი გოგონას სახეზე ეცემოდა, და ნათლად დაინახავდით მის თვალებში აკიაფებულ ცრემლებს, რომელთაც გადმოსვლის უფლებას არ აძლევდა და ცდილობდა მყარად ყოფილიყო, მაგრამ გაუჭირდებოდა, როდესაც მის საყვარელ ადამიანს სხვა ქალთან ერთად ხედავდა, გოგონა ოცნებობდა დროის უკან დაბრუნებაზე, უნდოდა საერთოდ გამქრალიყო, მაგრამ ამას ვერ გაკაეთებდა, ვერ აფიქრებინებდა ვიბლიანს რომ ის ემისთვის კიდევ ნიშნავდა რაიმეს. მაინც რამდენად ძლიერი უნდა ყოფილიყო რომ ამხელა ტკივილისთვის გაეძლო.
* * *
უნივერსიტეტთან შავი BMW გაჩერდა, იქიდან კი საშუალო სიმაღლის, ქერა, ლურჯთვალება, გამხდარი გოგონა გადმოვიდა. რა თქმა უნდა ყველას ყურადღება მიიპყრო, მათ შორის ვიბლიანისაც რომელიც რამოდენიმე ბიჭთან ერთად იდგა. ენი ამაყი არ ყოფილა და არავის ზედმეტს არ ეუბნებოდა, პირიქით ყველას ადვილად უმეგობრდებოდა. უნივერსიტეტის პირველივე დღეს შეიძინა რამოდენიმე მეგობარი, მათ შორის მარიამ ვიბლიანი, საბა დევდარიანი, ნიკუშა ახვლედიანი და ანასტასია მეტრეველი, რომლნიც მისი ცხოვრების ნაწილნი გახდნენ.
* * *
სიმღერა სრულდებოდა როდესაც კარი საბამ შეაღო, მიხვდა ყველაფერს თუ როგორ უჭირდა ენს ამ ყველაფრის გაძლება და რად უჯდებოდა ცრემლების შეკავება, უსიტყვოდ დაიძრა მისკენ და ჩაიხუტა ისე თითქოს მისი ტკივილის განახევრება სურდა. ცოტა ხანს ასე იყვნენ შემდგომ კი დევდარიანმა გოგონას შუბლზე აკოცა და გასასვლელისკენ დაიძრა როდესა ენმა შეაჩერა.
-მჭირდები-ერთი სიტყვა თქვა მხოლოდ, კიდევ უნდოდა რაღაცის დამატება მაგრამ იცოდა კიდევ ერთი სიტყვა და პატარა ბავშვივით აქვითინდებოდა. გოგონას ცოტა ხანში მშვიდად დაეძინა დევდარიანის მკლავებში, ის კი თმაზე უსვამდა ხელს და შუბლზე კოცნიდა.
* * *
ერთ დღეს მარიამმა მეგობრებს თავისი ძმა გიორგი ვიბლიანი გააცნო, ბიჭი საკმაოდ სიმპატიური იყო, გამოკვეთილი ყბებით, შავი თმებით და ყავისფერი თვალებით ყველას ხიბლავდა, ამას ემატებოდა ნავარჯიშები სხეული და მომხიბვლელი ღიმილი. მარამმა ძმას მეგობრები წარუდგინა, ენის ჯერი რომ დადგა ბიჭის მკაცრი მზერა ღიმილმა ჩაანაცვლა, აბრჭყვიალებული თვალებით უყურებდა ენს.
* * *
დილას ენი მზის სხივებმა გააღვიძეს, სარკეში ჩახედვისას საკუთარი თავი ვერ იცნო, მისი ნათელი თვალები ახლა ჩამქრალიყვნენ, სახეზე სულ გაფითრებულიყო და ემოციები სადღაც გამქრალიყო, თითქოს ქვის იყო და ვერაფერს გრძნობდა.
* * *
ხშირად მიდიოდა ვიბლიანი თსუ-ში, დას იმიზეზებდა სინამდვილეში კი გოგონას ლურჯი თვალების დანახვა სურდა.
* * *
ენს გარეთ გასვლა არ სურდა, არავის დანახვის სურვილი არ ჰქონდა, ერთად ერთი ძველი დროის დაბრუება სურდა, იმ დროის რომელშიც ვიბლიანს არ იცნობდა.
* * *
ენს ბევრი თაყვანისმცემელი ჰყავდა, მაგრამ ვიბლიანი ისე აქრობდა მათ თითქოს არც ყოფილიყვნენ. რატომ? იმიტომ რომ მას ენი პირველივე დღეს მოეწონა და დაიფიცა რომ მხოლოდ მისი იქნებოდა, მაგრამ ვინ წარმოიდგენდა რომ სწორედ ის ატკენდა ასე ძლიერ მის ლურჯთვალება ფერიას.
* * *
რამოდენიმე დღეში ენმა სვანეთში წასვლა გადაწყვიტა, მეგობრები ძლივს დაითანხმა რომ ცოტა ხანს მათ გარეშე უნდა ყოფილიყო და ეფიქრა, აზრზე მოსულიყო და ისევ ისეთი ლაღი დაბრუნებულიყო როგორიც ადრე იყო.
* * *
რამოდენიმე თვეში ვიბლიანმა ამაღლობელს სიყვარული აუხსნა, არ ვიცი რამდენად გებანალურებად, მაგრამ მათთვის არ იყო მნიშვნელოვანი ის რომ ზღვაზე იყვნენ, ხოლო ცა კი ფეიერვერკებით იყო განათებული, არც ის აინტერესებდათ რომ თოვდა და ციოდა, ისინი ერთმანეთს ათბობდნენ, მათი თვალები სიყვარულს ასხივებდა, გულები კი ერთნაირ რიტმში ფეთქავდა.
* * *
სვანეთის გზაზე მიდიოდა თავისი BMW-თი, თბილი ტანსაცმელი და საკვები წაიღო რადგან არ იცოდა რამდენხანს დარჩებოდა. მოულოდნელად მანქანამ დიდი სისწრაფით ჩაუქროლა გერდზე, ისე რომ დანახვაც ვერ შეძლო მძღოლის.
* * *
მთელი სამი წელი საოცრება იყო ენისთვის, გიორგის გვერდით ყველაფერი ავიწყდებოდა, მხოლოდ ის და ვიბლიანი იყვნენ. ყველას უყვარდა ეს წყვილი და დიდ პატივს სცემდნენ. ბევრ ადგილას დადიოდნენ, ერთობოდნენ მეგობრებთან ერთად, ატარებდნენ არაჩვეულებრივ დროს და უფრო მეტად უყვარდებოდათ ერთმანეთი. ყოველ შემთხვევაში ასე ჩანდა, მანამ სანამ გიორგიმ ენს არ უთხრა "მაპატიე მაგრამ მე შენ არ მყვარებიხარ, ბოდიში რომ ტყუილში გაცხოვრე"-ო. არავინ იცოდა რა მოხდა, არავინ იცოდა რატომ თქვა ვიბლიანმა ასე, მაგრამ ერთი რამ ნათელი იყო, ვიბლიანი იტყუებოდა, მაგრამ რატომ დასჭირდა მას ასე.
* * *
სვანეთი,
კუთხე რომელზეც გიჟდება ენი,
ეს ის ადგილია რაც სიცოცხლეს ულამაზებს,
ყველაფერი რაც მას სჭირდება:
ბუნება,
ჩიტების ჭიკჭიკი,
ჰამაკი,
ყავა,
სიგარეტი,
და
როგორც ყოველთვის,
გიორგი.
ვიბლიანი?
ჰო, ჰო ისევ და ისევ,
2 წლის შემდეგაც,
ისევ ვიბლიანი სჭირდება.
* * *
გიორგი ვიბლიანი ენთან დაშორების შემდეგ არავის უნახავს,
არ იცოდნენ სად როგორ ან რატომ წავიდა,
ყველა ელოდა, იცოდნენ ვიბლიანი დაბრუნდებოდა,
მაგრამ როდის?
ნუთუ ახსნა ჰქონდა მის ასეთ ქცევას,
ნუთუ მართლა დაბრუნდებოდა?
* * *
ჰამაკში იწვა ენი და ისევ digital daggers უსმენდა,
თან იძახდა:
დაივიწყე ის,
დაივიწყე მისი სახელი,
დაივიწყე მისი კოცნა,
დაივიწყე მისი სურნელი,
დაივიწყე სიყვარული რომელიც მასთან გაგაჩნდა,
გახსოვდეს მას ყავს ვიღაც სხვა,
დაივიწყე ის როდესაც თქვენი თქვენი მუსიკა გაიჟღერებს,
გახსოვდეს როდესაც მთელი ღამე ტიროდი დიდხანს,
დაივიწყე რა ახლოს იყავი მასთან,
გახსოვდეს მან აირჩია სხვა,
დაივიწყე მისი საუბრის მანერა,
დაივიწყე რას ამბობდა მუდმივად,
გახსოვდეს ის წავიდა შორს,
დაივიწყე მისი ღიმილი, მისი მოწყენა,
დაივიწყე ყოველი საუბარში დამწვარი ღამე,
გახსოვდეს ამ ღამეს ის სხვასთანაა,
დაივიწყე ის დრო, ის ჩაბარდა წარსულს,
დაივიწყე ის სიყვარული მან გადაინაცვლა წარსულში,
დაივიწყე რომ ის შეგპირდა "არასოდეს მიგატოვებ"...
გახსოვდეს ის წავიდა სამუდამოდ."
-არა!-მოულოდნელად ენს ბოხი ბარიტონი მოესმა, თავი მიატრიალა და რას ხედავს, მის უკან თვით გიორგი ვიბლიანია,
ხმას ვერ იღებდა,
არ იცოდა რა ეთქვა,
2 წლის შემდეგ პირველად ხედავდა,
ცრმლები წამოუვიდა,
ერთ ადგილას მიეყინა,
უყურებდა შეცვლილ ვიბლიანს,
რომლის თვალები სევდას ასხივებდა.
-გიორგი?-ძლივს თქვა ერთი სიტყვა.
-ენი-თბილი ტონით წარმოთქვა ბიჭმა-მომისმინე რა, მხოლოდ 5 წუთი ენ-მუდარა შეერია ბიჭს ხმაში. ენმა თავი დაუქნია და ისევ ჰამაკში დაბრუნდა.
-2 წლის წინ ცუდად გავხდი, საავადმყოფოში მიმიყვანეს, ანალიზებმა სიმსივნე დაადასტურა, მითხრეს რომ შეუძლებელი იყო აქამდე ვერ შემენიშნა რომ უკვე მესამე სტადია იყო, მითხრეს შანსები მცირეაო, არ მინდოდა გენერვიულა, ამიტომ ტყუილი გითხარი, შემდეგ კი ამერიკაში წავედი და ერთ-ერთ კლინიკაში ვმკურნალობდი, ძალიან ძნელი იყო უშენოდ მაგრამ უნდა გამეძლო, სულ რაღაც ერთი კვირაა რაც საავადმყოფოდან გამომწერეს, ახლა თვაისუფლად შემიძლია გავაგრძელო ცოვრება, აღარ არებობს შანსი იმის რომ რამე დამემართოს, დღეს ბავშვები ვნახე და მითხრეს რომ აქ იყავი და მეც წამოვედ შენთან, მომენატრე ენ.
ენი ამ დროს ტიროდა, ვერ წარმოედგინა თუ გიორგის ამდენის გადატანა უწევდა, თითქოს ყველაფერი გაქრა, მხოლოდ ის და გიო, როგორც ადრე. მოულოდნელად ჩაეხუტა ბიჭს, მთელი გრძნობა ეტეოდა ერთ, ზოგისთვის უმნიშვნელო ჩახუტებაში.
* * *
ეკლესიის შესასვლელთან წყვილი იდგა, გოგონას თეთრი ლამაზი კაბა ეცვა, ბიჭს შარვალ-კოსტუმი, მათ შორიახლოს კი მათი მეგობრები და ახლობლები, ისე ბრწყინავდნენ როგორც ვარსკვლავნი ცაზე.
-მი სი მალატ ვიბლიანო.
-მი სი მალატ ამაღლობელო.

The End


დაგიბრუნდით პატარა ისტორიით ჩემო სიყვარულებო