გაქცევა,
გაქცევა,
და კვლავ
გაქცევა,
მე გავრბივარ ყველასგან შორს,
მე გავრბივარ საკუთარი თავისგან,
მე გავრბივარ სიყვარულისგან,
მე გავრბივარ ტანჯვისგან,
და მე გავრბივარ ერთი ქვეყნიდან მეორეში.
* * *
მე და ის,
ის და მე,
ყოველთვის ყველგან.
* * *
უცხო ქვეყანა,
უცხო ადამიანები,
უცხო შეგრძნებები,
და ახალი მე.
* * *
მე არ ვარ მე,
შენ არ ხარ შენ,
მე ვარ შენ,
და შენ,
ხარ მე.
* * *
ახალი ცხოვრება,
ახალი მეგობრები,
ახალი გარემო,
და მაინც,
მაინც,
წარსულის მოგონებები.
* * *
მე,
შენ,
წვიმა,
და
ყავა.
* * *
ძალიან,
ძალიან,
დიდი დრო,
და მაინც,
მაინც,
არ განელებული გრძნობები,
რომელიც თავისკენ გეძახის.
* * *
ნათქვამი მიყვარხარ,
ნათქვამი მე'სამყაროები,
ნათქვამი ჩემო სიცოცხლე,
ნათქვამი ჩემო ცხოვრებავ.
* * *
გული გიბრძანებს,
"დაბრუნდი უკან",
გონება გეძახის
"ნუ დაბრუნდები".
და მაინც,
შენ,
ისევ უჯერებ გულს ,
მიიწევ იქით საითაც ის გეგულება,
გრძნობებს მიყავხარ მისკენ,
* * *
ისევ აეროპორტი,
ისევ
და
ისევ.
* * *
რამოდენიმე საათიანი ფრენა,
და შენ,
ისევ სამშობლოში ხარ,
იმ ქვეყანაში, რომელშიც დაიბადე,
იმ ქვეყანაში, რომელთანაც უამრავი მოგონება გაკავშირებს,
იმ ქვეყანაში, სადაც უამრავ ადამიანს იცნობ,
იმ ქვეყანაში, სადაც შენ ნამდვილი "მე" ხდები.
ისევ,
ისევ,
და ისევ,
გასხენებს ტკივილი თავს,
გახსენებს შენს საყვარელ ადამიანს,
გახსენებს ყველა'ფერს რაც გადაგხდა.
* * *
ისევ შავი ფერი,
ისევ ყვავილები ხელში,
და ისევ ძველი მისამართი.
* * *
უყურებ "საფლავის ქვიდან" მომზირალს,
აკვირდები, და დიდ, გაუსაძლის მონატრებას გრძნობ,
იცი რომ ახლა ის შენთან უნდა იყოს და არა ცივ მიწაში,
იცი რომ მას არ მოეწონებოდა შენი ასეთ მდგომარეობაში მყოფის ნახვა,
მაგრამ, მაინც ვერ იშორებ ცრემლებს,
ფიქრობ მასზე და ცდილობ იყო ძლიერი.
* * *
ყოველ ღამე ბალიშს ასველებ,
რატომ? იმიტომ რომ გენატრება,
იმტომ რომ ის შენი ნაწილი იყო, რომელიც ახლა გაკლია,
დემე ეს ის პიროვნება იყო რომელიც ენს დააკლდა.
და ენი,
ეს ის გოგონა იყო რომელმაც დათმო სიცოცხლე,
და დემეს გვერდზე,
ცივ მიწაში დაიდო ბინა.
დედამიწაზე არა მაგრამ ცაში მაინც იყვნენ ისინი ბედნიერნი.