მე ისევ ისე
ძველებურად გიმზადებ ჩაის,
უშაქრობა და უშენობა მიხდება ერთობ,
შენ ფიქრობ მზეზე
და სხივები თითებში ჩაგდის,
ანუ ის დროა, დაღამდეს,
და ვუყურო ფერდობს,

რომელზეც არ ჩანს შენი კვალი
და შენი კაბა.
სარეცხის თოკზე ვეკიდები,
ნაცვლად სარეცხის.
და ზედ წუხილით
ნაიმედარ ნაფლეთებს ვაბამ.
გელოდები და თვალებს ვხუჭავ,
ანუ ღამეს ვცდი.

და მოდის შენი სილუეტი,
თეთრი კაბებით.
მე ძველებურად გაგიმზადე ჩაი
და მკერდთან
შეხსნილი ღილის დასაბნევად
რაღაც ამბებით,
ავწიე ხელი – დასამტვრევი,
დამება ენა.

და ვწევარ,
თითქოს გაყინული მდინარის ზურგზე,
ვუყურებ ცას და
ვუერთდები ვარსკვლავთა რბოლას,
მესმის ყინულის მტვრევის ხმა
და გავრბივარ არსად.

გავრბივარ არსად,
და ღილშეხსნილ პერანგზე ბოლოს
მე ისევ ისე,
ღილის ნაცვლად ვაბნებ ბაგეებს
და მავიწყდება სახე შენი
თვალებ გახელილს.

შენ ფიქრობ მზეზე,
და სხივები თითებს მაგებებს
რომ ჩაესვენოს საუკუნოდ
შენი სახელი.

ავტორი: კონსტანტინე იამანიძე