მეორე კვირა.... გაკვეთილზე სია ამოვიკითხე...
-- მარიამ, გისმენთ... გაკვეთილი...
-- აუ მააას,-- გაიწელა საწაულ ხმაზე და საკმაო დროით -- მე რატომ დავიწყო?!
-- ჭინააღმდეგობის გარეშე თუ შეიძლება და დაიწყე..

-- არ იცის, აპატიეთ მას ...-- უკანა რიგებიდან წითური გიგის ხმა, რაზეც რამდენიმე მოსწავლემ გაიცინა
-- ვიცი...- თავდაჯერებული მიუბრუნდა მარიამი
--მაშინ დაიწყე ..- ბრძანებასავით ვუთხარი რაზეჩ მძიმე და ხანგრძლივიანი პაუზებით ნასწავლი გაკვეთილი მივიღე, ნასწავლი აშკარად ჰქონდა უბრალოდ საკუთარი გადმოცემის უნარი ჰქონდა დაკომპლექსებული,შრომა დავუფასე სათანადო ნიშანი დავუწერე.კლასს გადავხედე .
-- ბურდული... გისმენთ-- არც დაძრულა ადგილიდან-- ბურდული... ვატოოო-- გავიმეორე დაჟინებით
--ახლა არა..
--რას ჰქვია ახლა არა?!--სევიცხადე და მისი თავხედობა მაღიზიანებდა მაგრამ არ მინდოდა კონფლიქტი ისეთ ასაკში იყვნენ და ვფრთხილობდი
--ახლა არ მინდა მოვყვე...
--ანუ ვიცადო შენ როდის მოგინდება?! --არც პოზიციების დათმობა მინდოდა
-- თუ გსურთ იცადეთ თუ არადა ნუ დაიცით დაწერეთ რაც გინდათ -- ცინიკური იაზვური ცივი ... რარაცნაირი მზერით მიყურებდა
-- გადი კლასიდან...--დაძაბული მაგრამ მაინც დაბალი ტონალობით ვუთხარი
--"ოკ" -- მომიგო და გავიდა
ვატო არ ჰგავდა იმ ბიჭებს ვინც ასე ვთქვათ "ლიდერობისკენ "იქაჩებოდა". ყოველთვის ცოტას საუბრობდა და კითხვებზეც მოკლე და კონკრეტულ პასუხებს იძლეოდა. გაწონასწორებული და თავდაჯერებული იყო მაგრამ ეს სულაც არ აძლევდა იმის საბაბს რომ ვინმეზე მეტად გამოეხატა თავი. ალბათ ეს სიძლიერე და ამავდროულად ამ სიძლიერის "ჩრდილში" ქონა უფრო სანტერესოს ხდიდა მას.ღირსეული იყო მაგრამ რითი ვერ ვიგებდი, თითქოს ყველანი ზრდილობიანები და ერთნაირები იყვნენ მაგრამ ს მაინც გამოირჩეოდა. თავისი პროტესტებს იმდენად დიპლომატიურად გამოთქვამდა შეწინააღმდეგება რთული იყო, ძირითადად მართო იყო დასვენბებზე დერეფანში, არც კლასში ჰქონდა ვინმესთან განსაკუთრებული ურთიერთობა.ყურსასმენი მუდმივად ეკეთა როცა კი მცირედი თავისუფალი დრო გამოჩნდებოდა. გარეგნულად სიმპათიური ბიჭი იყო.წაბლისფერი და თანაც ხუჭუჭი თმა Yავისფერი თვალები, ტანადი,,, აშკარად სპორტს მისდევდა. მახსოვს როდესაც პირველ დღეს შევედი კლასში და ის საუბარი მოვისმინე, რამდენიმე დღის შემდეგ ვატო თავად მესტუმრა სამასწავლებლოში მაგრამ არ მეცალა და ლაპარაკი ვერ მოვახერხეთ. სახლში მოვდიოდი როდესაც გზაში დამეწია.

-- შორს ცხოვრობთ?! -- მოულოდნელად გვერზე ამომგდა და ცოტა შევცბი რადგან ჩაფიქრებული მივდიოდი და არ ველოდი
-- არა არც ისე... თავად?
--მეც....--პაუზა
-- რა საქმე გქონდა დღეს რომ მომაკთხე?
-- ჯერ ის მითხარი შენობით რომ მოგმართო შეილება? -- თავისი ძალიან საინტერესო მზერით შემომხედა რაც ყოველთვის მაკომპლექსებდა როცა კი მიყურებდა
-- შენ როგორ ფიქრობ შეილება?!

-- კი -- ძალიან თავდაჯერებული პასუხი იყო, რამაც მართლა გამაოცა
-- კი?! არ დაგეთანხმები და არ შეილება, მე ხომ --
-- მასწავლებელი იქ ხარ საიდანაც მოვდივართ აქ უბრალოდ ნატა ხარ -- სიტყვა გამაწყვეტინა
-- ვატო რატომ იქცევი ასე?.. რა გინდა რომ შენმა მეგობრებმა თქვან "მაგარი ტიპი" ხარ?! -- ვეცადე თავის ენაზე მესაუბრა თუ კი ასეთი უშუალო საუბარი მიმდინარეობდა და ალბათ აქ დავუშვი შეცდომა
-- არა-- ძალიან მოკლე პასუხი იყო რის გავრცობასაც აშკარად არ აპირებდა ამიტომ უნდა მეძალავა
-- აბა?!
-- უბრალოდ მართლა მაგარი გოგო ხარ ...კლასში რო შემოხვედი და გაიარე....
--რა?? -- გავიოცე და მინი შოკიც მივიღე
-- კომპლიმენტს გეუბნები რა რა?!... ეხლა მადლობა უნდა მომიხადო
-- ზედმეტი მოგდის ...- ცოტა გავკაპასდი
--რატომ? იმიტომ რომ კომპლიმენტს გეუბნები?? რამე გაკადრე ცუდად? -- ხელი მომკიდა და გამაცერა და პასუხის მოლოდინში ხან თვალებში მიყურებდა ხანაც ბაგეებზე
-- უხეში ხარ და თავხედი...
-- მე ასეთიუ ვარ მაგრამ მართალი დაგავიწყდა..... კაი კარგად...-- გამომემშვიდობა და წავიდა. გაოგნებული მივედი სახლში, რა ხდება რას "მეკაიფება" ან როგორ უნდა გავაჩერო .... რაღაც უნდა მეღონა...


კლასი მართლაც რჩეული შემხვდა დამჯერი უპრობლემო მაგრამ ვატოს საქციელი საოცრად მაფიქრებდა. მის მშობლებს დავლაპარაკებოდი? მეშინოდა... დირექციას? აქაც მეშინოდა... თავად ვატოსიც მეშინოდა მაგრამ რატო ვერ ვხდებოდი
-- ნატა როგორ მიდის საქმე?! --სამასწავლებლოში ჩემი "ფიზიკოსი" კოლეგა შემოვიდა
--კარგად გმადლობთ.. მემგონი ვართმევ თავს...
-- ძალიან კარგი... ბატონი ვაჟა გიბარებს...
საქმე მოვამთავრე და ჩვენს "ბოსს" დირექტორ ვაჟას ვესტუმრე კაბინეტში
-- შეიძლება?!-- როდესაც შესვლის უფლება მომცა კარზე კაკუნის შემდეგ
-- მოდი ნატა მოდი...
ვაჟა 50 წელს გადაცილებული კაცი იყო, თავაზიანი, მოწესრიგებული, ყურადღებიანი, ეტყობოდა კარგად უვლიდა თავს თავადაც და მეუღლეც.მის კაბინეტში ყოველთვის ყველაფერი თავის ადგილას იდგა, და ყოველთვის ერთიდაიგივე ნაირად. ცოტა უცნაური კი იყო... მაგალითად შეიძლება ადამიანმა წყლის ჭიქა ხან მარჯვნივ მოიხელთო ხან მარცხნივ, ვაჯა კი ყოველთვის მარცხნივ იხელთებდა. იყო კიდე რაღაცეები ასეთი პეწენიკობის რის გამოც სამასწავლებლომ და მოსწავლეებმაც "პეწენიკა ვაჟა" შეარქვეს. მანაც იცოდა და გასაკვირად მასაც მოსწონდა ეს ზედმეტსახელი.
-- ნატა, როგორ მიდის საქმეები?..ხომ იცი პირველი სემესტრი ყოველთვის მალე გადის და საახალწლო არდადეგებიც მალე მოგვიკაკუნებს..
-- გმადლობთ ბატონო ვაჟა... ყველაფერი კარგად... სადამრიგებლო 11 კლასი არაჩვეულებრივია, არც ერთ პედაგოგს პრეტენზია არ გამოუთქვამს მათზე და არც მე მაქვს რამე სათქმელი... ცოტა 8 კლასი ზარმაცობს მაგრამ მოვუვლი .. -- ღიმილით ვუპასუხე. (ღიმილი ჩემი თავაზიანობის ამღბეჭვდელი იყო და ხშირად ვიყენებდი უაზრო თანხმობების მაგიერ).
-- ძალიან მიხარია.. თუ რაიმეში დაგჭირდე არ მოგერიდოს მე მომმართე პირდაპირ... ყოველგვარი შუამავლების გარეშე -- უცნაური და საზიზგარი ღიმილი ჰქონდა.. თამბაქოსგან ჩაყვითლებული კბილები ახლაღა დავინახე... აი თურმე რატომ ატარებს წვერ-ულვაშს ამ ნაკლს ფარავს თურმე... გავიფიქრე
--მადლობთ, მაგრამ არ მგონია რამე გართულდეს... მე წავალ ...დავტოვე კაბინეტი მაგრამ ისეთი უხერხულობა ვიგრძენი სანამ კარამდ მივედი და გამოვედი აშკარად მაკვირდებოდა უკანალზე... რამექნა სად დამემალა სად წამეღო ის რაც ასე ჩანვადი და ლამაზი მქონდა
--ქეთი რა მოხდა?? -- კლასში მტირალი ქეთი აღმოვაჩინე მხოლოდ დანარჩენები წასულები იყვნენ-- რატომ ტირი?!-- გვერდით მივუჯექი
-- არაფერია ნატო მას ,-- უცბად მოიწმინდა ცრემლები -- უბრალოდ შემოვრჩი... წავალ
-- მოიცადე...სად წახვალ.. მოიცადე რა მოხდა მითხარი
--არაფერი მნიშვნელოვანი
--მაინც?! გაწყენინა ვინმემ?!
-- კი... არა... -უცბად შეცვალა პასუხების ვარიანტები -- მე წავალ ჯობია-- ადგა და კარებისკენ მიაშურა ჩემს სიტყვებზე რეაქცია აღარ ჰქონია თითქოს არც ესმოდა.
გულში ჩამრჩა მისი ცრემლები... მე მიყვარდა და ახლაც მიყვარს ყველა ჩემი აღზრდილი. სახლში გულდამძიმებული დავბრუნდი.. ვფიქრობდი ქეთიზე, ვაჯაზე, სკოლაზე და ჩემს თავზე... სად იყო შეცდომა, ვისში, რომ ასე არასწორი მიმართულებით მიდიოდა ჩემი პედაგოგიური განვითარება არ ვიცოდი


შემდეგ თავს უკვე გავზრდი რაოდენობას თუ კი დაინტერესდით და მოგწონთ