{თხრობას განაგრძობს ანასტასია}
გული ისე სწრაფად მიცემს წამით მგონია,რომ საგულედან ამოფრინდება.ასეთი გაბრაზებული არასდროს, არავინ მინახავს! თვალები ჩაუწითლდა,გიჟს დაემსგავსა! ასე უცებ,წამიერად სრულიად უკონტროლო შეშლილად იქცა!
-ღმერთო ჩემო-ვლუღლუღებ მის მხარზე შუბლ მიდებილი.წამით მგონია,რომ სიზმარია! გაუბედავად ვეხები მის კანს.ჯერ კისერზე,მერე ლოყაზე...ნამდვილია! თვალებს ვხუჭავ და ამ შეხებას მყარად ვიბეჭდავ გონებაში.შიშისგან ვშეშდები,როცა მკლავს წელზე მხვევს,მისკენ მიზიდავს და მკერდზე მიკრავს. ოჰ...
მეც გაუცნობიერებლად ვეხუტები.მის მუხლებზე მჯდომი,მკერდით ვგრძნობ როგორ ჩქარა უცემს გული.ვგრძნობ,როგორ სჭირდება ვინმეს გვერდში დგომა! მიუხედავად იმისა,ცდილობს ძლიერი და უგრძნობი გამოჩნდეს,მე ვიცი,რომ ასეთი არ არის.მასაც აქვს გრძნობები! რათქმაუნდა აქვს!
-დამშვიდდი-ვეუბნები ხმა გაბზარული.გაუბედავად ვისუნთქავ მის სურნელს და ვცდილობ პულსი დავირეგულირო,რაც სრულიად წარმოუდგენლად მეჩვენება,როცა სახეს ჩემს თმებში რგავს და ისიც იგივეს იმეორებს. ჩემს სუნს იყნოსავს.მხოლოდ ახლა ვხვდები ამ რამდენიმე თვეში,როგორი მნიშვნელოვანი გახდა ჩემთვის ჩემი ბიოლოგიის მასწავლებელი... საძაგელი,აუტანელი მასწავლებელი!
-ყველაფერი კარგად იქნება-ყურთან ჩუმად მეჩურჩულება ანასტასია,საავადმყოფოს მოსაცდელში სადაც უკვე ერთ საათზე მეტია ვზივართ.ლევანი მხოლოდ წამით შემომხედავს,მერე ისევ ხელებში რგავს თავს და თავისთავთან იკეტება.მიუხედავად იმისა თავს იდანაშაულებს,ვიცი,მისი ბრალი არ არის. რათქმანდა არა!
-რა მოუვიდა მეტყვი?-გოგონას მოულოდნელი შეკითხვისგან წარბებს ვკრავ.რატომ არის ასეთი ცნობისმოყვარე?
-ჩხუბის დროს ტყვია მოხვდა-მოკლედ ვპასუხობ და იმის ნიშნად,რომ სხვა არაფრის თქმას ვაპირებ პირს წვრილ ხაზად ვკრავ.
-რა სიგიჟეა.რა იყო ისეთი,იარაღი რომ დასჭირდათ.-ბუტბუტებს თავისთვის.ზედმეტად რომ არ ვნერვიულობდე გამეცინებოდა მის ბავშვურობაზე.
,,ისედაც ბავშვია სი*რო“-დაუნდობლად სისინებს ქვეცნობიერი.თავს ვაქნევ.არ მინდა მისი მოსმენა.ეს ისეთი მწარე და მტკივნეულია!
-ექიმო!-ფიქრს ლევანის ხმა მაწყვეტინებს.
-თორნიკე ხოფერიას ახლობლები ხართ?
-დიახ.როგორ არის?-სწრაფად ვდგები და თეთრ ხალათიან შუახნის კაცს ვუახლოვდები.
-მდგომარეობა სტაბილურია.ტყვია ამოვიღეთ.ახლა სძინავს,დაველოდოთ.-თანაგრძნობით შემოგვყურებს-პოლიციას უნდა შევატყობინოთ.
-მაგრამ... უბედური შემთხვევა იყო-რაც შეუძლია დამაჯერებლად ამბობს ლევანი.მეც თავს ვიქნევ თანხმობის ნიშნად.ზედმეტი პრობლემები არ გვჭირდება.თანაც დარწმუნებული ვარ,ლევანის თავად უნდა იმაზე შურისძიება,ვინც თორნიკე სასიკვდილოდ გაიმეტა.ამის შანსს ნამდვილად ვერ წავართმევ,რადგან მეც სიამოვნებით ვნახავდი იმ ნაბიჭვრის სახეზე ევოლუციას,როგორ ემსგავსება ლურჯ ტრ@კს!
-ეს აუცილებელია.ვწუხვარ-კაცი თავს გვიკრავს და ხალათის ჯიბეში ხელებ ჩაწყობილი დინჯი ნაბიჯებით გვშორდება.
-არაუშავს მოვაგვარებთ!-ჩუმად ვვოხრავ.
-იმედია-ამბობს ლევანი და თავის ადგილს უბრუნდება.
-უნდა წავიდე...-ჩურჩულებს ანასტასია.თვალებში რაღაც უცნაური სხივი უკრთება.შიში? რა? რისი ეშინია? იმედი მაქვს,ისევ მე არ ვაშინებ...
-რა მოხდა?-გაუბედავად ვკითხულობ.არ მინდა რომ წავიდეს!
-მამაჩემი მომკლავს! ალბათ საშინლად არის გაბრაზებული-ხელს თმებში იცურებს.ჩანთას მხარზე იკიდებს და სწრაფად დგება.
-მე წაგიყვან.და არ დამიწყო ახლა ზედმეტი ლაპარაკი-ვაფრთხილებ სანამ რამეს მეტყოდეს.ვხედავ,როგორ ეცინება.უფრო ისტერიკას ჰგავს.კარგიო თავს მიქნევს და გასასვლელისკენ მიდის.
-სახლში გავიყვან და დავბრუნდები.თუ რამე დამირეკე-მეგობრულად ვურტყამ ხელს ზურგზე ლევანის,იმის ნიშნად,რომ მის გვერდით ვარ!
888
[თხრობას განაგრძობს ანასტასია]
-ნამდვილად შემოვაკვდები-ვამბობ შეშინებული,როცა უკვე მეოთხედ ვაიგნორებ ზაზას შემოსულ ზარს.რაც გზაში ვართ,გამუდმებით რეკავს.ალბატ გაცოფებულია.უცებ გუშინდელი დღე მახსენდება და სისხლი მიყინდება.
-დაწყნარდი.დაველაპარაკები-ქვედა ტუჩს ვიკვვნეტ,მოულოდნელად თეთრ,ჩემზე უკეთ მოვლილ თითებს ჩემს მუხლზე,რომ ასვენებს.ვგრძნობ,როგორ მიხურს ის ადგილი სადაც მეხება.
ჯანდაბა!
იქნებ შიზოფრენია მეწყება?
-რას ეტყვი? გაგიჟდება,რომ გაიგოს შენთან ერთად ვიყავი ნაყინის საჭმელად.რომ გნახავს ასეთი...-ხელს დროულად ვიფარებ პირზე,წყეული ენის ჩასაწყვეტად.
უხერხულობისგან სახეზე ლამის ცეცხლი მეკიდება.გაუბედავად ვაპარებ თვალს ბიჭისკენ,რომელიც ასეთი ლამაზი და თან ჩემი მასწავლებელია.
-რა უნდა გეთქვა?-პირველად ვხედავ მის თვალებში მხიარულ ნაპერწკლებს.ჩემს მუცელს კი რაღაც სასწაული ემართება.ისეთი საოცარი სანახავია თვალს ვერ ვაშორებ.თანაც დარწმუნებული ვარ,ამის ნახვა ყველასთვის არ არის შესაძლებელი.
ო,ღმერთო! რა ტკბილია ამაზე ფიქრი.
-იმის,რომ არამზადა ხარ!-ვაცხადებ ხმამარლა.ვცდილობ ღიმილი დავფარო,სიამოვნება,რომ არ მივანიჭო.
-ფრთხილად,ცეცხლს ნუ ეთამაშები-მიღიმის ბოლოს.ორი საათია დაბღვერილი იჯდა საავადმყოფოს მოსაცდელში.ახლა კი იღიმება.რა უცნაური ხასიათი აქვს...
-ბოდიში-ხელებს ზემოთ ვწევ დანებების ნიშნად.
-ბოდიში უსარგებლო სიტყვაა,რომელიც გამუდმებით პირზე გაკერია-თვალებს ატრიალებს დანიელი.ვერ ვხვდები ამას გაბრაზებული მეუბნება თუ უბრალოდ ხუმრობს.
-რა?
-სულ ბოდიშს იხდი,მაგრამ თუ დააკვირდი რამდენად ფუჭია ეგ სიტყვა?-მეკითხება სერიოზული ტონით.მისი ბიპოლარულობა მაბნევს და წამი მჭირდება პასუხის მოსაფიქრებლად.
-სულაც არა! ბოდიშს მაშინ ვიხდი,როცა მართლა ვწუხვარ! მართალია არაფერს ცვლის, მაგრამ შეცვლის მცდელობა ხომ არის?!-წარბშეკრული შევყურებ.ისეთი ლამაზია მისთვის მზერის არიდება არ შემიძლია.ჩემკენ,რომ იხედაბა ვცბები,როგორციქნა ვახერხებ და განზე ვიხედები.
-შეიძლება-მხრებს იჩეჩავს ბოლოს.-მოვედით მგონი?
-ხო.ეს სახლია-თითით ვანიშნებ ჩემს მასწავლებელს,რომელიც დღეს საერთოდაც არ ჰგავს ,,პედაგოგს“.
-დამელოდე.-მეუბნება,როცა ჩემი სახლის წინ აჩერებს და მანქანიდან გადადის.მეც იგივეს ვცდილობ მაგრამ კარი ჩაკეტილია.უცებ წრიპინი მესმის,საკეტი იხსნება.დანიელი კარს მიღებს და ხელს მიწოდებს.
-მემ?-ისეთი საყვარელია ტუჩს ვიკვნეტ ღმილის დასაფარად.ჩემს ხელს მისას ვაგებებ და ნელა გადავდივარ.
-გმადლობ-ვუღიმი მე.ნამდვილად გამაგიჟებს.
-ყველაზე უარესს შემთხვევაში ჩემს უკან დადექი,ტყვია მე მომხვდება-ხითხითებს.დაფიცება შემიძლია,ასეთი საოცრება არასდროს მომისმენია.ისე ახალგაზრდულად გამოიყურება,როგორც არასდროს! ლოყებზე ღრმულები უჩნდება. ღმერთო ჩემო... თავს ძვლივს ვიკავებ რომ არ შევეხო.
-საერთოდ არ მამაშვიდებს ეგ სიტყვები- მეცინება მეც.მიუხედავად იმისა, ჩემი გაცოფებული მშოლების მრისხანების ატანა მომიწევს,მაინც მშვიდად და დაცულად ვგრძნობ თავს ახლა,ასე, მის გვერდით,როცა ჩვენი მხრები თითქმის ერთმანეთს ეხებიან.
===========================================================
მომკალით ღირსი ვარ ვინმეს გახსოვთ საერთოდ :დ