სახლში მინდოდა წასულა მაგრამ ვატოს თქმით იქ მისულა არ ღირდა. ვაჟას ცოლი და მისიანები რას მოიმოქმედებდნენ არავინ იცოდა. ან რა უნდა ამეხსნა მათტვის?! წამოვიდოდა კითხვების სეტყვა.. ეჭვები დასკვნები და ა შ.
- ჩემი მობილური სად არის?- ვკითხე ვატოს
- მაგიდაზეა.. არ ღირს ეხლა ტელეფონის გამოყენება...
- რატომ?- გავიკვირვე
- ლამის აფეთქდა რეკვით და გავუთიშე ხმა.. კაი ამბავს მაინც არავინ შეგატყობინებს და...- ხმა არ ამომიღია ასე ვიწექი და ვფიქრობდი. ოთახიდან არ გამოვსულვარ. ვატო რას აკეთებდა არ ვიცოდი..დედაზე ვნერვიულობდი ყველაზე ძალიან.. სახლში რომ დაბრუნდებოდა გაგიჟდებოდა ქალი რა ამბები დახვდებოდა... მინდდა დარეკვა მაგრამ რა უნდა მეთქვა?!,, არც ეგ ვიცოდი. რამ,დენი საათი გავიდა ასე არ ვიცი...
- წამოდი წყალი გადაივლე ცოტა აზრზე მოხვალ - მითხრა ვატომ როცა ოთახში შემომაკითხა.გავყევი
- სად ვართ? - ვკითხე როცა უზარმაზარი მისაღები ოთახი გავიარეთ და სააბაზანოსთან მივედით
- ჩემთან ხმ გითხარი... მამაჩემის სახლია... უფრო სწორად ჩემი.. მამასგან სახსოვრად...
- შენ სახლსი წადი - გამახსენდა მისი მშობლები...
- შენ არ ინერვიულო მე ყველაფერი მოგვარებული მაქ
- რას ქვია მოგვარებული... შენები არ გაგებდნენ ამ ამბავს?- გავოკვირვე
- კი იციან...- შედი გადაივლე და მერე ვილაპარაკოთ
ცხელი წყალი მართლაც მესიამოვნა. თითქოს მთელი სტრესი მომხნა. დამამშვიდა. გონებაზე მომიყვანა. ვიდექი ცხელი შხაპის ქვეშ და წვეტები ისე მძიმედ და სასიამოვნოდ მეცემოდნენ, მაფხიზლებდნენ. სპორტული შარვალი და სვიტერი გადავიცვი, საიდან მოიტანა არ ვიცი მაგრამ ჩემი აშკარად არ იყო და გამოვედი.
- ვატო სად ხარ?- დავიძახე რადგან სახლის განლაგება არ ვიცოდი და საკმაოდ დიდი იყო იქურობა
- აქეთ სამზარეულოში- გავუყევი ჰოლს - მოდი ცოტა ჭამე
- არ მინდა მადლობა, წყალი მინდა- ჭიქით წყალი ავიღე და ოთახში დავბრუნდი და ბალიშზე დავეგდე. ვატოც მალევე შემომყვა და სავარძელში ჩაჯდა.
- რაზე ფიქრობ?- მკითხა როდესაც მიხვდა რომ ლაპარაკს არ ვაპირებდი
- არ ვიცი... ყველაფერზე და ამ დროს არაფერზე... რა იქნება ... რა მოხდება... შენ?-ვკითხე და თავი ოდნავ წამოვწიე ფანჯარაში გავიხედე. ბნელოდა მაგრამ ღამე არ იყო, საღამოს გავდა
- შენზე..- პირდაპირ მითხრა
- ნუ დაიწყებ ეხლა მაგისთვის სალაპარაკოდ არ მცხელა და არც მინდა
- მართლა... იმაზე ვფიქრობ არ მინდა დაზარალდე და როგორ გამოვასწორ ეს ყველაფერი...- მისი მობილური აწკრიალდა, "გისმენთ"-ის მეტი არაფერი უთქვამს და მალევე გათიშა.
- რა მოხდა?- მალევე ვკითხე
- ვაჟაა მძიმედ..- ადგა და ფანჯარასთან მივიდა, - მცირე შანსია გადარჩენის, დათოს ნეკნები აქვს ჩამტვრეული რამდენიმე მაგრამ საბედნიეროდ სხვა არაფერი ისეთი.
- ჩემი ბრალია ყველაფერი...- ვთქვი და ყელში ბურთი გამეჩხირა სუნთქვაში ხელს მიშლიდა, სევდა დარდი იმედგაცრუება და შიში ერთბაშად მომეძალა. თვალები ცრემლებისგან ამემღვრა. ვიკავებდი თავს რომ არ მეტირა მაგრამ ვეღარ დავითიე ამდენი ცრემლი და ერთბაშად გადმმცვივდა. ისე სწრაფად და ერთბაშად მცვიოდა, მეგონა რაც რამ სატირალი მქონდა თუ უნდა მქონოდა ახლა ვტიროდი ყველაფერს. ზუსტად ამ დროს შემოტრიალდა ვატო და რომ დამინახა იმ წამსვე ჩემს გვერდით საწოლზე ჩამოჯდა
-ოღონდ ეგ არა... ოღონდაც შენი ტირილი არა და ნახევარ სამყაროს გავწყვიტავ თუ გინდა... შენი ცრემლი არ დავინახო - მიხუტებდა გულში და სახეზე მკოცნიდა. იმდენად გულ აჩუყებული ვიყავი მოვეხვიე კისერზე თავი დავადე და გულიანად ვსლუკუნებდი. არ მახსოვდა არც მისი ასაკი არც მისი სტატუსი არც არაფერი, მინდოდა ემოციები ცრემლების საშვალებით გამომეშვა გარეთ. - არ იტირო გთხოვ... მოვაგვარებ... ყველაფერს მოვაგვარებ დამიჯერე
- მეშინია ძალიან...
- რისი? - მითხრა და მაგრად მიმიხუტა
- ყველაფრის... ყველასი...- ცოტა სული მოვითქვი და ცრემლებიც შენელდა
- იმედია მე არ მეხება ეგ...
- შენიც მეშინია...
- ჩემი?? - გაუკვირდა და თავი გამაწევინა და დამაკვირდა - რატომ? ან რისი?
- მეშინია ვატო... მაგრამ არ ვიცი რატო ან რისი...- ვერ ავუხსნიდი იმას რაც მეც არ ვიცოდი, ვერ ვეტყოდი იმას რასაც მეც ვერ ვხვდებოდი
- იცი რა ლამაზი ხარ? - ძალიან საყვარლად მითხრა და ლოყაზე ტუჩის კუთხეში მაკოცა..
- ვატო ძალიან გთხოვ... არ გინდა რა...- თავი გავწიე
- ჩემი არ გჯერა?
- ეგ რა შუაშია? - გამიკვირდა
- უბრალოდ მიპასუხე....
- უნდა მჯეროდეს?!.. ან რას გულისხმობ რისი უნდა მჯეროდეს?! ... არ ვიცი.. ალბათ არა... რატომ? აი მაგაზეც არ ვიცი რა გიპასუხო უბრალოდ მასე ვგრძნობ და ეს....- სიტყვა შემეყინა რადგან მისი კოცნა ვიგრძენი. შევეცადე მომეშორებინა თავიდან სანამ გივე გრძნობა დამეუფლებოდა როგორც პირველი კოცნისას, სანამ ვიგრძნობდი რომ კარგია, მაგრამ არ გამიშვა... ძალაობა არ დამიწყია, ისედაც გადაღლილს არც მქონდა იმის თავი ზედმეტად რამე მეთქვა ან მექნა, ამდენი დაძაბული ამბების და ნერვიულობის შემდეგ გავთიშე გონება და დავყევი ინსტიქტს.
ძალიან ნაზად და ვნებით მკოცნიდა, საოცარი ბაგეები ჰქონდა,მსხივილი და რბილი, არ ვიცი რამდენ ხანს მკოცნიდა მაგრამ ტუჩები მიბუჟდებდა აშკარად. თან თავის ნატიფ თითებს ხან თმებში მიცურებდა ხანაც ყელზე აასრიალებდა.
- ძალიან მიყვარხარ - როდესაც ცოტაზე მომშორდა, სვიტრი და მაისური ერთად გაიძრო და მისი ნატიფი ტანი შევათვალერე... საოცარი აღნაგობა ჰქონდა, დახვეწილი ძლიერი და სექსუალური, ახლა უკვე მიჭირდა მისი აღქმა მოზარდად, ჩემს წინ თითქოს ზრდასრული ადამიანი იდგა,
- ვატო არ გინდა - წამოდგომა ვცადე ლოგინიდან, ისევ გამაჩუმა თითით და კოცნა-კოცნით ნელნელა ჯერ სვიტრი გამხადა. ბიუსჰალტერი არ მეცვა და და შიშველ ტანზე დაიწყო მისმა ხელებმა სრიალი. მკერდზე ნაზად და ზლიერად მიჭერდა ხელს, სიამოვნების რეტი დამესხა, მავიწყდებოდა ყველაფერი და მომწონდა ყოველივე რაც ხდებოდა. ( საკმაო ხანი იყო რაც სექსი არავისთან მქონია და ალბათ მონატრებულზე დამემართა ასეთი რამ). სუნთქვა გამიხშირდა, მის ვნებიან კოცნას მეც ავყევი და ხელები კისერზე მოვხვიე.მკერდიდან ხელები წელისკენ წაიღო და ნელნელა ჩემსკენ გადმოიხარა და გვერდულად მომიწვა. ხელები სპორტულის შარვალს ჩააყოლა და შარვლის გახდასთან ერთად უკანალზეც წამეთათუნა. წინააღმდეგობა აღარაფერზე გამიწევია, დავყევი მის ნებას, ჩემს ვნებას. თავადაც შეიხსნა შარვლის სათავე და წამებში საცვლების ამარა ჩემს ზემოდან მოერგო.
მკოცნიდა გამალებით, და მეფერებოდა ხელებით მთელს სხეულზე, ხელები მისი უკანალისკენ ჩავაცურე და ტრუსები ნელნელა ჩავწიე. მახსოვს შეგღზნება რომელიც განვიცადე. სიმხურვალე, სიამოვნება, ჟრუანტელი, ვნება, კვნესა და მისი ხვნეშა. თითოეულ ბიძგს ისეთი სიყვარულით სიფაქიზით და ამავდროულად სიძლიერით აკეთებდა ასე თუ იყო შესაძლებელი არც მეგონა... მახსოვს მისი ამოხვნეშადა ხმა, მახსოვს ჩემი კვნესა და მისი მოწყვეტილი სხეული ჩემს შხეულზე, ჩქარა და ღრმად ვსუნთქავდით ორივე, თავი ჩემს მკერდზე ედო და არ იძროდა. ცოტა სული რომ მოითქვა აწია თავი და მაკცა.
- ძალიან მიყვარხარ - მითხრა და გვერდით გადაგორდა. ასევე დამეძინა მეც და მასაც....
დილას, დილის სინათლემ რომ შემოანათა მხოლოდ მაშინმ გამეღვიძა, ვატოს ეძინა, ავდექი და სამზარეულოში გავედი თავი მტკიოდა და ყავას დავლევთქო.
- დილა მშვიდობისა- ზურგიდან ჩამეხუტა და ლამის ჩაიდანი დამაგდებინა
- დილამშვიდობისა - ცივად ვუთხარი
- მეც მინდა ყავა გამიკეთე რა..- თქვა და ხელში მქონი მაისური გადაიცვა. გავუმზადე მასაც ყავა. ხმას არ ვცემდი- რა იყო რამე მოხდა? - გაკვირვებული მიყურებდა- არ მოგეწონა?
- ვაიმე ვატოოო- შევყვირე- მართლა რა ბავშვი ხარ,,, მაქვს მაგაზე ფიქრის დრო ან ნერვები?!.. და საერთოდ იცოდე ის რაც წუხელ იყო ეს ჩემი საჩუქარია შენი საქციელებისთვის ჩემს გამო და ვსო ...
- რა??? - ხელში გაუშეშდა ჭიქა და მომაშტერდა- საჩუქარი?!.. აჰა... გასაგებია..ანუ რას მეუბნები შენ ჩემთან ვალში იყავი?
- დაახლოებით...-უხეშად ვუთხარი.
- და შენ ვალებს "ნატურით" იხდი ?!- გამომცდელ;ად მომაშტერდა
- რეებს ბოდავ?
- რასაც ამბობ ვაკონკრეტებ მეტს არაფერს....-ყავა მოსვა
- მე ეგ არ მითქვამს და სწორად გაიგე რასაც გეუბნები... სენ რა გეგონა დილა გათენდებოდა და ბედნიერი წყვილივით შევხვდებოდით ერთმანეთს?
- არა მაგრამ არც ასეთ სირულ ახსნას ველოდი - აშკარად გაბრაზდა
- სიტყვები შეარჩიე.....- შევუტიე
-შენც - მითხრა და გავიდა სამზარეულოდან.

* * *
ვაჟას გადარჩენის შანსი ძალიან მცირედი იყო, დათო საბედნიეროდ ბევრად უკეტეს სიტუაციაში იყო მაგრამ არც სახარბიელოში. ფაქტიურად ყველამ ყველაფერი იცოდა. ის რომ ვაჟა ჩემთან მოვიდა და იქ ბიჭები იყვნენ და მოკლედ ჩემს თანდასწრებით მოხდა ეს ყველაფერი. მე და ვატო ერთად წავედით გამმძიებელთან. განყოფილებაში ვატოს დედა და გურამი დაგხვდნენ.
- ვატო დედიკო...- ცრემლმორეული მივარდა შვილს
- მე შენ რა გთხოვე?!- მკაცრად უთხრა ვატომ - არ დაივიწყო იცოდე და ნუ ნერვიულობ....-გურამი მოუახლოვდა უბრალოდ მხარზე ხელი დაჰკრა რაც ალბათ" ნუ გეშინიას" ნიშნავდა.
გამომძიებელმა ჯერ ვატო დაიბარა დაკითხვაზე.. როგორც აღმოჩნდა დათოსთანაც ყოფილან და აუღიათ ჩვენება. საკმაო ხანი გააჩერეს ვატო დაკითხვაზე, რა ილაპარაკა მერე გავიგე. ჩემი დროც მოვიდა. ვატო გამოვიდა დაკითხვის ოთახიდან და მე მიხმეს.
- ნუ გეშინია -ისეთი იმედით მითხრა გამიკვირდა. ოთახი სადაც შევედი საკმაო დიდი იყო ერთი მაგიდისთვის. კედლის კუთხეებში კამერები იყო ხოლო მაგიდის შუაში მიკროფონი.
- დაბრძანდით - მითხრა გამომძიებელმა და ფორმალური კითხვების დასმა დაიწყო. ვინაობა ასაკი ოჯახური მდგომარეობა სამუშაო და ა.შ. - რას იტყვით ინციდენტთან დაკავშირებით?- მკითხა ბოლოს როდესაც მვრჩით ზედმეტ უადგგილო კითხვებს.
- იმ დღეს სახლში ვიყავი და სტუმარი მყავდა...- დავიწყე მოყოლა და ყველაფერი ისე მოვყევი როგორც იყო, ვცდილობდი არცერთი დეტალი არ გამომპარვოდა. აუღელვებლად და ურეაქციოდ მისმენდა გამომძიებელი
- რა უნდოდათ თქვენთან ვაჟას? - კითხვა რომლის დასმის შემდეგაც ვიცოდი მთელი ისტორიის მოყოლა მომიწევდა მაგრამ ღირდა კი... თუ დამემალა თუ მეთქვა...
- ვაჟა ჩემი საყვარელი იყო - ვთქვი მე- ნუ მთლად საყვარელი არა მაგრამ ლამის, თითქმის..
- ვერ მივხვდი?!,... ინტიმურ კავშირში იმყოფებოდით მასთან? - გაიკვირვა გამომძიებელმა...
- არა არა... არ მისულა მაქამდე საქმე მაგრამ... ამ რამდენიმე ხნის წინ მოვეწყვე მისი ხელმძღვანელობით სკოლაში....- ყველაფერი მოვყევი რაც იყო და როგორც იყო გარდა იმ ნიუანსებისა რაც ვაჟას არ ეხებოდა... არ მითქვამს ვატოს ნიკას ქეთის და ჩემი ამბავი, ეს არანაირ კავშირში არ იყო ვაჟასთან და არ იყო აუცილებელი ამ ყველაფრის გაჟღერება. გამომძიებელს აღარაფერი უკითხავს.
- გირჩევთ კარგი ადვოკატი ნახოთ და ქალაქი არ დატოვოთ- მხლოდ ეს სიტყვები და კაბინეტი დავტოვე. გარეთ ვატო მელოდა, მისი მშობლები არ ვიცი როგორ მაგრამ სახლში გაისტუმრა.
- წავიდეთ? - ხელი გადამხვია, მაგრამ ავკარი მხარი
- შემეშვი.. თავი დამანებე და შენ თავს მიხედე..
- წამოდი გარეთ ვილაპარაკოთ - მკლავში ხელი მომკიდა და გარეთ გამომაქცია - რა გჭირს გამაგებინე?!,,, მესმის ხო ცუდი პერიოდია, ვცდილობ დაგეხმარო გვერდით დაგიდგე დაგიცვა და მასეთ მოქცევას და დამოკიდებულებას მიბრუნებ სანაცვლოდ?!
- მე არ მითხოვია არცერთი გესმის?? ვატო... თავი დამანებეეეეეე.- ვყვიროდი ბლო ხმაზე - თავი დამანებე და საერთოდ შენი დანახვაც არ მინდაააა
- ეხლა მეუბნები მაგას ხომ?!... ასეთ დროს და იმის...- სიტყვა აღარ დაამთავრა გაბრუნდა და წავიდა.

* * *
სახლში მისვლა არ მინდოდა. დედას დავურეკე და შეხვედრა ვთხოვე. ერთ ერთ მყუდრო კაფეში შევხვდი
- როგორ ხარ დედა? - ეტყობოდა რომ ბევრი ენერვიულა და ნერვიულობდა.
- მე კარგად ვარ ძვირფასო კარგად - დაღლილი მპასუხობდა- ვიღაცეები იყვნენ გიკითხეს
- ვიცი ხო იქნებოდნენ,,, რაო რა უნდოდათ?!
- პირდაპირ გითხრა თუ ლამაზად?
- პირდაპირ მითხარი...
- სად გდია ის კახპა, სადაც ვნახავ გავგლიჯავ შუაზე... ციხე არ აცდება არც ერთ ვარიანტში და ა.ს....- შეამოკლა დედამ ჩემი ლანძღვა გინება
- დედა... ვერ გეტყვი შენ არ ინერვიულოთქო იმიტომ რომ მოგატყუებ სანერვიულო მართლაც არის, მაგრამ ცემი ხომ გჯერავს? - იმედიანი და თბილი მზერით შევხედე
- ნატა,,, არ ვკითხულობ რაარის მართალი და რა არა... შენ ჩემი შვილი ხარ და რაც არ უნდა იყოს მე შენთან ვარ როგორც შემიძლია- თქვა და ცრემლები წამოსცვივდა
- ოღონდ არ იტირო თორე მასე მასუსტებ ხომ იცი...- ვთხოვე და ჩემი თხოვნა გაიგო- ეკას არაფერი უთხრა... მე თითონ დაურეკავ კარგი?
- კარგი
- კარი არავის გაუღო, კაი ამბავზე არავინ მოვა და სახალისოდ და სტუმრებისთვის ეხლა მაინც არ გვცალია... სახლში იყავი და მე დაგირეკავ ყოველდღე.. მობილური ჩართული მაქვს და სულ კონტაქტზე ვიქნები. აუცილებლად შეგატყობინებ მე პირადად იმას რაც ხდება არავის დაუჯერო რაც არ უნდა გითხრან
- კარგი...- კიდევ რამდენიმე დარიგება მივეცი და ისიც ყველაფერზე მეთანხმებოდა.
- ყვალეფარი კარგად იქნება დედა- იმედი მივეცი რომელიც მე თითონაც არ მქონდა მაგრამ ეს იმედი სჭირდებოდა მას.
საბედნიეროდ როგორც იტყვიან "შავი დღისთვის" გადადებული თანხა მქონდა. გარე უბანში სასტუმროში დავბინავდი. არავისთან მისვლა არ მინდოდა მარტო ყოფნა მერჩივნა. ვატოს მთელი დღე არ დაურეკავს.. სამაგიეროდ ნაცნობები და უცნობები რეკავდნენ. ტელეფონი არ დუმდებოდა. წამოწოლილი ჭერს შევყურებდი. სმს ხმამ გამომარკვია.
"მე უბრალოდ მინდა რომ ყველაფერი დამთავრდეს და ისევ ისე იყოს როგორც უწინ"- ქეთის სმს. არაფერი მიპასუხია.
" ჩამთვის სულერთია ვის ვინ უყვარს, მე ბიჭები მაღელვებს.... ნახვა მინდა შენი" - ისევ ქეთი. რა მეპასუხა ... მრცხვენოდა ძალიან ამ პატარა გოგოსი. არავისი და არაფრის არ მრცხვენოდა საერთოდ მხოლოდ მისი. ის ისეთი სათნო კეთილი და მზრუნველი იყო. საკუთარ გრძნობასაც კი თავის თავში კლავდა იმის გამო რომ ვატო ყოფილიყო კარგად?! და ეს სიყვარულია ნეტავ? სიყვარულია როცა შენ შენი გრძნობისთვის არ იბრძვის და ასე უსუსურად ელოდები თუ იქნება იქნება თუ არადა არა??? დამაფიქრა ქეთიმ მაგრამ პასუხი მევე გავეცი ამ კითხვას. ერთი ფილმი გამახსენდა სადაც მამაკაცს ეკითხებიან
"რა გრძნობაა როდესაც ცალმხრივად გიყვარს?"
"ეს ყველაზე ძლიერი ყველაზე ერთგული და საინტერესო გრძნობაა, ეს ის გრძნობაა რომელშიც არავინ გეცილება, არავინ გაკრიტიკებს, არ გიწევს ბრძოლა და არასოდეს დამთავრდება, მართავ ისე როგრც შენ გსურს და არ ხარ დამოკიდებული არავიზე, ასე რომ მთავარია სიყვარლი შენში იყოს თორემ სხვა რას გრძნობს ეს უკვე მეორე ხარისხოვანია"
მართლაც საინტერესო შეხედულებაა სიყვარულზე, ალბათ ქეთიც ასე ფიქრობს?! არ ვიცი სეიძლება
" ახლა გვიანია ხვალ დაგირეკავ და გნახავ"- ვუპასუხე სმს
"შენ კარგად ხარ?- იყო პასუხი და ისევ ავტირდი, ისევ ამიჩუყდა გული და ასე ტირილში ჩამეძინა.
შუაღამე იყო რომ გამეღვიძა. ტანსაცმლიანად მივიძინე და სიცივემ შემაღვიძა. სასწრაფოდ შევედი და ცხელი აბაზანა მივიღე რამაც სიცივის შეგრძნებაც მომიხსნა და გამომაფხიზლა კიდეც. თმის მშტალებით და თეთრი ხალათით გამოვედი აბაზანიდან და მობილურს დავხედე. გამოტოვებული ზარები სმს... მაგრამ ვატოსი არცერთი იყო არც მეორე... გამიკვირდა... ჩამოვჯექი საწოლზე და ეკას ნომერი ავკრიფე. იქ ახლა დღე იქნებოდა და ამიტომაც გულს არ გაუხეთქავდი ჩემი ზარით.
- არ მჯერავს - როდესაც ტელეფონი აიღო ეკამ
- ხო .. ახალი წლის სასწაულია ეტყობა.. როგორ ხარ?!
- კარგად შენ?! .. დავრეკე ახალწელს გადმოგცა დედამ მოლოცვა ?!
- კი კი..- თითქოს სასაუბრო თემა არ გვქონდა, ორივე ვდუმდით
- რა მოხდა?
- შეგილია ცოტახნით ჩამოხვიდე?! - პირდაპირ ვუთხარი და ასეთი წინადადება გასაგები უნდა ყოფილიყო მისთვის - დედას მიხედე, მარტოა
- სერიოზულია რამე?
- კი...
- კარგი დღესვე მოვაგვარებ სამსახურში ამბებს და ვეცდები რამდენიმე დღეში მანდ ვიყო..
- მადლობა..
- კარგი დროებით..- გავთიშე და მივწექი მაგრამ ვეღარ დავიძინე.

* * *
- ასეთი ამბები ფილმებში თუ მექნებოდა ნანახი... გაგონილსაც არ ვიჯერებდი.. მაგრამ ფაქტია რომ ცხადად ხდება... რა ვთქვა .. რა ვიკითხო ვის ვკითხო და რა აბა რა გითხრა?! .. რაც ხდება ყველაფერი ალბათ უკვე დაწვრილებით გეცოდინება და მე ღა გითხრა ახალი?1- ქეთის წინ ვიჯექი და ვცდილობდი თავი მემართლა.
- მაგაზე სალაპარაკოდ არ მოვსულვარ ... არაფრის კითხვას არ ვაპირებ
- აბა?! - გამიკვირდა...
- ვატო იყო ჩემთან გუშინ.... - ავფორიაქდი..."ნუთუ ისეთი ბავშვია რომ ქეთის უთხრა ყოველივე"- ვფიქრობდი
- მერე?
- არაფერი დარდობს შენზე... ახლა როცა პირიქით ერთად დგომა და ერთმანეთის გატანაა საჭირო ახლა კარი ხელი?- გაკვირვებული ვუსმენდი ქეთის - ნუ გიკვირს... ის ჩემთვის ძალიან ძვირფასია და მე მისი კარგად ყოფნა მინდა სხვა არაფერი.. როგორც უკვე გითხარი უბრალოდ ეს ყველაფერი მინდა დამთავრდეს..
-ქეთი... - ენა დამებაბა.- ქეთი რა ვთქვა?! რატომ იქცევი ასე?.. რატომ მელაპარაკები ასე... ასე ვგულისხმობ გინდა მე საკუთარი თავი საზიზღარ ადამიანად ვიგრძნო?!
- ეგ შენი გადასაწყვეტია რას იფიქრებ.. მე გეუბნები რატოც ვსაუბრობ ასე...ყველაზე საინტერესო ჯერ არ მითქვამს...- ღრმად ჩაისუნთქა - ვატო მელაპარაკა და მისი თხოვნით ვარ აქ..
- რა უნდა..- ქეთიმ დაკეცილი ფურცელი გამომიწოდა - ეს გამომატანა.. არ წამიკითხავს და არ ვიცი რა წერია...- გავშალე მაგრამ ქეთიმ გამაჩერა..- ახლა არ გინდა აქ ნუ წაიკითხავ. წადი დამშვიდდი და წყნარად რომ იქნები მაშინ წაიკითხე ყურადღებით... ესეც ვატომ დამაბარა ... როცა წაიკითხავ დამირეკე და ისევ ამ კაფეში შევხვდეთ.... ხო და კიდევ ...- სკამიდან წამოდგა ქეთი
- კიდევ რამეა?- გავიკვირვე
- 19 სკოლა იწყება და.... ვატოს დაბადების დღეა...- ქურთუკი ჩაიცვა და წავიდა
სასტუმროსკენ მიუყვებოდი ქუჩას. "სკოლა იწყება"- დაიწყება ახალი ცხოვრება მათთვის ძალიან მალე ისევ ჩვეულ რეჟიმს დაუბრუნდებიან, ,, კარგია... ვატოც გულს გადააყოლებს და ნელნელა დალაგდება მათი ამბები... დათოც გამოკეთდება... მე აღარ ვიქნები მათთვის.. ვაჟა... აი ვაჟა... მე კი გისოსებს მიღმა...
მობილური აწკრიალდა.
- გისმენთ..
- ნატა გელოვანი ხართ?!- მკაცრი ხმა იყო ტელეფონში
- დიახ მე გახლავართ... ვინ ბრძანდებით?!
- მე ეკას, თქვენი დის დავალებით გიკავშირდებით... თქვენი დამცველი ირაკლი გეგეშიძე..
როგორც შემდგომ გავარკვიე, ეკას სახლში დაურეკავ დედას კი ყველაფერი მოუყოლია და იქიდანვე დაიწყო საქმეების მოგვარება. გამეხარდა რომ მარტო არ ვიყავი... ახლა უკვე იმედი მქონდა... ეკა ჩემს გვერდით იყო შორიდანაც და 2 დღეში გვერდითაც მეყოლებოდა. ადვოკატს შეხვედრაზე შევუთანხმდი.. მანამდე კი ის მოიძიებდა მასალებს ჩემს საქმესთან დაკავშირებით და ყველაფრის საქმის კურსში ჩამაყენებდა.
- ერთი თხოვნა მაქვს... თუ შეიძლება დათს როგორც კი ინახულებთ შემატყობინეთ მისი მდგომარეობა დეტალურად
- აუცილებლად ნატა...


* * *
ჩემი დამცველი 40 წელს გადაცილებული ცოლს გაშორებული მამაკაცი აღმოჩნდა. საკმაოდ ცნობილი და გამოცდილი იურისტი და სანდო.
- ყველაფერი მოგვარდება მე გავეცანი საქმის მასალებს და ბევრი უზუსტობაა ამიტომ პირველ რიგში გულახდილად უნდა ვისაუბროთ ჩვენ და შემდეგ თავად გეყვით რა უნდა ითქვას სასამართლოზე და რა არა...
- გადარჩება? - ვკითხე ირაკლის...
- ვაჟა?? .. შანსები გაიზარდა მაგრამ ჯერ მაინც დაზუსტებით არაფერს ამბობენ... ნატა, მისი გადარჩენით დანაშაული და ფაქტები ხომ იცი არ გაქრება... უბრალოდ შემსუბუქდება...
- ვიცი მაგრამ კაცის მკვლელის სახელი ნამდვილად არ მინდა..- გაღიზიანებულად მივმართე
- კიდევ საკითხავია ხართ როო?!
- ეგ როგორ? - გავიკვირვე
ირაკლი: როდესაც თქვენ გელაპარაკეთ პირველ რიგში დათოს მივაკითხე სავადმყოფოში... რა თქმა უნდა კარგად არის თქმა რთულია მაგრამ რაც მთავარია ცოცხალია. რამდენიმე კითხვა დავუსვი...ზოგადად ვაჟაზე თქვენზე ვატოზე.. პასუხები მართლაც გულახდილი იყო, მაგრამ ნეკნებ ჩამტვრეულს სუნთქვა უჭირდა და დიდხანს ვერ ვისაუბრეთ.. მისი მშობლები არაფერს ამბობენ, უბრალოდ სწუხან მომხდარის შესახებ.
ამის შემდეგ ვაჟას სანახავად გავემართე და ჯერ პირადი ექიმი ვინახულე.
" აბა რა გითხრათ რა იმედი მოგცეთ?! თავის ტრამვა პლიუს დაჟეჟილობა თან რამოდენიმე ხნის უკან დაჭრილიც იყო ამას პლუს გულის შეტევა და ასე...
- გულის შეტევა? და ეგ როდის დაემართა? ეხლა ამ სიტუაციაში?- გავიკვირვე რადგან სავადმყოფოში ასეთი დაკვირვების ქვეშ შეტევა დაერმართოს პაციენტს ძალიან იშვიათია და ე ი სხვა ამბავია
- არა არა რას ბრძანებთ.. ჩვენ ვაქცევთ ყურადღებას ბატონ ვაჟას... რომ მოიყვანეს ინფარქტის ნიშნები ჰქონდა, მიკრო ინფარქტო მიიღო
- ანუ შეიძლება რომ კიიბიდან დაგორება მისი გულის პრობლემის გამო მოხდა?- სიმართლე გითხრათ გამეხარდა
- შესაძლებელია მაგრამ ამას დაზუსტებით ვერ გეტყვით.. შეიძლება დაგორების შემდეგ შიშის ნიადაგზე და ნერვიულობაზე"- გამოვემშვიდობე ექიმს და ვატოსთან გავემართე. შინ არ დამხვდა. მის მშობლები იყვნენ.
- თქვენ თ იცოდით სად იმყოფებოდა თქვენ შვილი იმ დღს?
-იცით?!- დაიწყო "მამა"-მ- ვატო ჩემი გერია.. არა მე იმას არ ვამბობ რომ არ მიყვარს ან რაიმე... უბრალოდ თქვენ წარრმოიდგინედ რა დონემდე ინფორმირებული ვარ მე, მისი ადგილსამყოფელით,,, თანაც დღისით, მზისით... დედამისს კიდევ მეგობართან ერთად ვარო უთხრა და სულ ეს იყო. ჩვენ ამ ამბის თქვენზე მეტი არაფერი ვიცით...
- ვატო სხვანაირი ბავშვია- განაგრძო დედამ- დამოუკიდებელი, ცოტა ჩაკეტილი, არ უყვარს თავის ამბებზე და პრობლემებზე საუბარი, ცდილობს როგორც დიდი ისე გაუმკლავდეს ყველაფერს.. მე კი მას ზედმეტად ვერაფერს ვეუბნებოდი....ურამ ცუდად არ გამიგო..- გახედა მას - უბრალოდ ყოველთვის მეგონა რომ მის წინ ვალში ვარ ან დამნაშავე ვარ და ამიტომ ზედმეტად არასოდეს მიმითითებია რაიმე ან მიმინიშნებია... მით უმეტეს რაც წამოიზარდა...- კიდევ რამდენიმე კითხვა დავსვი და ამ საუბარში ვატოც შემოგვესწრო.
-სალამი ვატო - ხელი გაუწოდე და რომ თანატოლად ჩავთვალე და არა ბავშვად ეგრძნო
- გამარჯობათ- ჩამომართვა ხელი და ჩამოჯდა,,- თქვენ განყოფილებიდან?!
- არა მე ნატა გელოვანის ადვოკატი ვარ - ამის თქმა იყო და ისე ამათვალიერა ცოტა მეუხერხულა - რარაც დეტალების გარკვევა მინდა შენთან..
- დედა ყავას გამიკეთებ?1- მიმართა დედას და ისიც გავიდა მისაღები ოთახიდან რომელსაც გურამიც გაჰყვა - თავად სად არის?
- არ ვიცი- გავიკვირვე მისი კითხვა და დამოკიდებულება
- გისმენთ რა გაინტერესებთ....-ყველაფერი დაწვრილებით მომიყვა რესტორნის ჩხუბის ამბავიც და სადარბაზოში მომხდარი ინციდენტიც...- ჩემს გამოა ის არაკაცი სიკვდილის პირას ასე რომ ნატა არაფერ შუაშია.. პირველადაც და ახლაც მე მინდოდა მისი მოკვლა...
- მოტივი?- ჩავეძიე მკაცრად...- ხომ უნდა იყოს ამის მოტივი.. არის ფაქტები მაგრამ არა მოტივი
- მიყვარს..ვიეჭვიანე, გავბრაზდი... აი მოტივი - თავდაჯერებული და ამაყი ლაპარაკობდა. არ ვიცი ეს იმიტომ რომ მე რაიმე ზედმეტი არ მეკითხა თუ მართლა ეამაყებოდა თავის საქციელი...ამ თემაზე ზედმეტი კითხვა არ დამისვამს, არ ჩავძიებულვარ მისი გრძნობების სიძლიერეს და მიზეზებს ან შედეგებს, საქმესთან დაკავშირებით დავუსვი რამდენიმე კითხვა და დავემშვიდობე.
- ნახვამდის.
- ირაკლი... ჩემს გამოა ვაჟა იქ და იგივე გავიმეორე განყოფილებაში და გავიმეორებ სასამართლოზეც- არაფერი მითქვამს ისე წამოვედი

* * *
- ოღონდაც მაგ თემაზე ნურაფერს მკითხავთ ირაკლი... რა გიპასუხოთ აბა... ხომ ხედავთ მის "ვიტომ სიყვარულს" რა ამბები მოჰყვა და ახლა რითი ან როგორ გამოვასწორო...
- მე არაფერს გეკითხებით... - თავი დახარა - უბრალოდ მიკვირს
- მეც ძალიან.. და ის თემა რომ ვატო იბრალებს ფაქტებს დაიხურა... არანაირი ჩვენების შეცვლა... რაც იყო ისე უნდა ითქვას..
- გასაგებია ..ხვალ ეკა ჩამოდის ხომ?
როგორც ირაკლიმ მირჩია სახლში დავბრუნდი მასთან შეხვედრის შემდეგ. დედას ძალიან გაუხარდა ჩემი დანახვა და დამშვიდდა, ცოტა ვისაუბრეთ, დავაიმედე და ჩემს ოთახს მივაშურე. გამახსენდა წერილი. ქეთის მოცემული წერილი და სასწრაფოდ დავუწყე ჩანთაში ძებნა.
" არ მეხერხება არც წერილების წერა და არც სმსის - ასე იწყებოდა წერილი- მაგრამ შენ ჩემი ნახვა არ გინდა ამიტომ ასე მომიწევს ჩემი სათქმელის თქმა. შემეზლო როგორც ადრე მაინც მენახე მაგრამ ახლა ამ ეტაპზე შენს გადაწყვეტილებას პატივს ვცემ და იმიტომ არ ვიქცევი, ისე კი არ გეგონოს რაიმე შეიცვალა. ისევ მიყვარხარ და ძვირფასი ხარ ჩემთვის, ახლა და ასე არ ვაპირებ სიყვარულის ამღწერი სიტყვების წერას არც გამომივა მაგრამ საქციელებით დაგანახებ იმას რასაც ვამბობ. ეს ისე მოკლედ თორემ ამისთვის წერა არც ღირს, ეხლა საქმეზე გადავიდეთ.
როგორც არ უნდა დამთავრდეს ეს ამბავი ფინალი ის იქნება რასაც მე ვფიქრობ და რაც გადავწყვიტე. დათოს ველეპარაკე და ყველაფერი დალაგებულია, რას ვგულისხმობ ამას მერე გაიგებ, მაგრამ შენ ციხეში ერთი დღითაც არ ჩაჯდები ეს იცოდე.
ვატო
p.s როცა გინდა დამირეკე. გელოდები. ეს ამბავი ჩამთავრდეს და მერე მე და შენ ამბავსაც მოვაგვარებთ"
რა მეწოდა მისთვის რა მეფიქრა, დავკეცე ტუმბოზე დავაგდე წერილი და დავიძინე. ახლა ვატოზე მეტად ირაკლის იმედი უფრო მქონდა.

* * *
ქეთის დავურეკე მეორე დილით და სანამ ეკა ჩამოვიდოდა დათოს მოსანახულებლად გადავწყვიტე წასულა და გაყოლა ვთხოვე, ისიც დამთანხმდა.
- წერილი თუ წაიკითხე?- მკითხა სავადმყოფოს დერეფანში ქეთიმ
- კი.- მოკლედ ვუპასუხე და მიხვდა გაგრძელებას არ ვაპირებდი საუბრის.
პალატაში დასუსტებული და შეწუხებული სახით იწვა დათო. მთელი ტანი დაბინტული ჰქონდა და ფრთხილად სუნთქავდა. დედამისი ცივად მომესალმა და გარეთ გავიდა. მივხვდი დათოს ხათრით სდუმდა თორემ...
- ბოდიში მინდა მოგიხადო დათო ... არ გამოსწორდება ასე მაგრამ..
- რისთვის?!- ძლივს დაილაპარაკა მძიმედ- შენ დამმართე ეს? შენ გგონია ვატოსაც შენ დამართე ის რაც ჭირს??... ყველამ ჩვენით დავიმართეთ და თან ისე რომ არც არავის უთხოვია...
- მაგრამ თავი მე ვარ და ძალიან ვნანობ და ვწუხვარ ყველაფერს..
- გასაგებია ნატა... მაგრამ ახლა მომხდარზე ლაპარაკი აღარ ღირს...შენ გგონია მე ან შენზე ან ვატოზე ვარ ნაწყენი ან გაბრაზებული? არა?! ეს ჩემი არჩევანი იყო და იმიტომ ვარ ახლა...მე გამოვკეთდები მთავრი ეს არის
-მართლაც რომ მთავარია- მივუგე მეც
- ახლა მხოლოდ მერე რა იქნება იმაზე იფიქრე... ეს ყველაფერი ფინალში გავა, მაინც დალაგდება ყველაფერი და უბრალოდ შენი გონებით იფიქრე ყველაფერი და არა გარემოებით...- საოცრად ჭკვიანურ რჩევას მაძლევდა დათო და მიკვირდა როგორ შეიძლება ასე პატარა ბჭს ამხელა აზროვნება ჰქონდე...კარი გაიღო და ვატო... ქეთის გავხედე და მივხვდი რომ მისი ნახელავი იყო ეს შეხვედრა
- ჩემ ძმას სალამი... მხიარულად შემოვიდა და დათოს ფრთხილად ჩაეხუტა...ხომ ხარ მგელივით
- კი კი - დაეთანხმა დათოც
- გოგოებ სალამი - უხერხულობა და სიბრაზე თავს არ მაწევინებდა ზევით
- სალამი- მიესალმა ქეთი
- მიდიხართ ორშაბათს სკოლაში?!- იკითხა დათომ
- ღადაობ?რა დროს სკოლაა- გაიკვირვა ვატომ
- მე კი - თქვა ქეთომ.. მივხვდი ზედმეტი ვიყავი და ავდექი გამოსასვლელად
- დაჯექიიიიი.- დამიყვირა ვატომ და შევცბი
- ვატო არ გინდა - სთხოვა დათომ
- იზვინი დავით მაგრამ ამასთან სხვანაირად არ ჭრის ძმაო...- მე გამომხედა -შენ ხო იცი ესენი ჩემთვის ვინ არიან?-მკითხა დაძაბულმა
- კი მერე?
- ხოდა აი ამათ წინაშე ვილაპარაკოთ.. ქეთი- მიუტრიალდა მას - შენ ხო იცი მე რაც მჭირს? დავით შენ ხო ყველაზე მაგრად იცი ძმაო... ხოდა აბა ეხლა პირდაპირ და თამამად მითხარით.... -მე მიწა გამსკდომოდა მინდოდა ისეთ დღეში აღმოვჩნდი, ქეთ დაიბნა დათო დაიძაბა - ქეთი გისმენ - უბრძანა ვატომ- შენ გიტყდება ან გიკვირს მე რომ ნატა მიყვარს?
- მთავარია შენ გიყვარდეს და კარგად იყო და დანარჩენი არაფრად არღირს .. მე ეს გითხარი უკვე... მე მესმის..- თბილად უპასუხა ქეთომ
- დავით შენ?!... ტეხავს ხომ ნატას სიყვარული....
- ვატო რახან არ იშლი ორ წინადადებას ვიტყვი და დავამთავროთ ეს თემა...... სიყვარული არასოდეს ტეხავს ძმაო მაგრამ ბევრი მაგრამ არსებობს და არა მარტო მე და ქეთის პიროვნება... მაგრამ შენ თ მზად ხარ ბაზარი არაა...
- მზად? ბიჭო კაცს ვკლავ ამის გამო და მიღირს როგორ მეკითხები?- გაიკვირვა ვატომ
- ნატა- დათომ დამიძახა- ხომ ხედავ არა...- და მანიშნა აზრი არ აქვს მასთან ჭიდილსო. ვატოს მივვარდი ძლიერად ვტკიცე სახეში სილა და გარეთ გამოვედი...

19 იანვარი გათენდა. მახსოვდა რომ ვატოს დაბადების დღე იყო მაგრამ ორი დღიტ ადრე სავადმყოფოში მომხდარი ინციდენტი არ მავიწყდებოდა თუ როგორ შემარცხვინა..მაგრამ თან ასეთ რთულ სიტუაციაში მინდოდა რაიმეთი გამეხარებინა. ბევრი ვიფიქრე ძალიან მთელი ნახევარი დღე ვიფიქრე და ბოლოს დავურეკე.
- გილოცავ - პირდაპირ მივულოცე მოკითხვა და სალამის გარეშე
- მადლობა - მანაც მოკლედ მიპასუხა
- აღნიშნავ ძმა ბიჭებში ..
- არა არ მაქ მუღამი სახში ვარ ჩემთის...ძალიან მოკლე პასუხებს მცემდა და ცივად თუ უხეშად ვერ ვიგებდი
-გაიზარდე...
- ხო ახლა სრულწლოვანი ვარ
- კარგი - ვუთხარი და გავთიშე.
რა მჭირდა.. რატომ არ მესიამოვნა მისი ასეთი საუბარი არ ვიცი.. ნაწყენი იყო, მოწყენილი თავის დაბადების დღეზე და ეს არ მომწონდა, მაღელვებდა მისი ხასიათი ..
"საღამოს სატუმრო "inside"-ში გელოდები. 8 საათზე."- ავკრიფე ტექსტი და გავუგზავნე.