როგორც იქნა ის სატანჯველიდღეც დასრულდა და მეც ოთხი გაკვეთილიდან ორჯერ გამომაგდეს რადგან მასწავლებელს ვეუხეშე. მერე დირექტორთან შემიყვანეს ისიც მეჩხუბა თავხედი გაუზრდელი და უკულტურო მიწოდა. მერე ამბები ატყდა ჩემს ტატუზე და რავიცი რა აღარ მოხდა
-რა არის ესს? 18 წლის ხარ სკოლის მოსწავლე და მთელი ხელი მოხატული გაქვს
-ტატუ ჰქვია ამას.-ვუთხარი ირონიულად მან კი ალმაცერად გადმომხედა-მაინც ყოველი შემთხვევისთვის რო იცოდეთ
-ხმააა-დაიყვირა და ხელი მინაზე დააბარტყუნა
-მას გატყდება ეგ შუშა
-გოოგოოოო ნუ ტლიკინებ ზედმეტს, ამიხსენი რა არის ეს ჰაა?-მიმითითა მკლავზე
-მას თქვენ უნდა ნახოთ მხარზეც გადადის და მხარზე დრაკონი მახატი ცეცხლის ალში გახვეული
-ხვალ აღარ მოხვალ სკოლაში გასაგებია?
-მასწწწ! მინდა გითხრათ რომ უკვე 18 ის ვარ და არ გაქვთ უფლება რამე დამიშალოთ. და მითუმეტეს არც დედაჩემი ხართ
-გეტყობა როგორი დედის გაზრდილიც ხარ. რაც დედა ის შვილი უეჭველი-აი ეს ძალიან მეწყინა- ან მამაშენი სად იყო ამას რო იხატავდი
-მამაჩემმა დედაჩემი მიატოვა დ ახლა სადღაც ტრ**შია და რომ იცოდეთ გარდაცვლილებზე ცუდს არ ამბობენ.
-.......
-ახლა კი მადმუაზელ უნდა წავიდე ბავშვი მელოდება გარეთ.
უცბათ ჩავირბინე კიბეები და ძირს მჯდომ გიოსთან მივედი. წამოვიყვანე და მანქანაში ჩავჯექით ბავშვს ღვედი შევუკარი და მაშინღა შევნიშნე რომ ტირილისგან სათვალე დამსველებია. შეილება ირონიულად ვლაპარაკობ ყოველთვის მაგრამ მეც მაქვს გული. ერთი შეხედვით თავხედი ვარ ჩემი ქცევებიდან გამომდინარე, მეორე მხრივ კი ერთი სათვალეებიანი გოგო რომელიც სრულიად უწყინარი არის. პირველს გრძნობები არ გააჩნია და ყველაფერი კი*ია სახლში მისული კი ძალიან ემოციური ვხდები.
როგორც იქნა სახლამდე მივაღწიეთ. ბავშვს ვაჭამე ვამეცადინე და დავაძინე ისე იყო დაღლილი ვერაფერს ვეღარ სწავლობდა. მერე ოთახში შევედი და ლოგინზე ჩამოვჯექი.თვალები მოვიწმინდე და პატარა ყუთი ავიღე, რომელიც ბიძაჩემმა მაშინ მომცა როცა თავისთან მიმიყვანა. მაშინ 13 წლის ვიყავი. არ მომდომებია იმ ყუთის გახსნა და დედას დანატოვარის ნახვა. ყოველთვის ვფიქრობდი რომ ეს ტკივილს მომაყენებდა და ვეღარ ვიქნებოდი ისეთი ძლიერი როგორიც ახლა ვარ. მეშინოდა რომ დედა მამაზე რამეს მეტყოდა და გული მეტკინებოდა. ყოველთვის ვერიდებოდი ასეთ სიტვაციებს და ამიტომაა რომ უმეტესად ყველა უგულოდ მთვლის. ამის მიზეზი გახდა ისიც რომ ერთმა ბიჭმა თავი თავდავიწყებით შემაყვარა. გიგაც კი დამავიწყა თუმცა მანაც გული მატკინა. ვენდე და გული მეტკინა. ყველას ვისაც ვენდე ყველამ მიმატოვა და გული გამიქვავა. ამდენი რამის შემდეგ ვერ ვბედავდი კიდევ ერთხელ მტკენოდა გული. მერჩივნა მამას შესახებ ყველაფერი უცნობი ყოფილიყო და გული არ მტკენოდა. ის იყო ყუთი უნდა გამეხსნა და ზარიც დარეკეს.
-დედიკო მოვიდაა?-კართან დავინახე გიორგი
-არა დედიკო ჯერ ვერ მოვიდოდა. მოდი ჩემთან-კარი გავაღე-გიგაა?
-როგორ ხარ?-მოვიდა და ტუჩებზე მოწყვეტით მაკოცა
-აქ რას აკეთებ?
-შენთან მოვედი არ სეიძლება?
-ვერ მოხვალ ჩემთან სახლში მაშინ როცა მოგინდება!-ვუთხარი და ტვალები ავატრიიალე
-კაი რა ნუ ჩხუბობ!
-გიგა დღეს დარჩი რაა!-შეეხვეწა გიორგი
-რათქმაუნდა-გამარჯვებულის რიმილით გამომხედა.-რა გჭირს შენ
-არაფერი-ჩუმად მიყურებდა-რააა? არაფერი მჭირს კარგად ვარ თან საბა უნდა გამოვიყვაანო შვიდია უკვე.-მოვკიდე ბავშვს ხელი და ოთახში შევიყვანე. მოვამზადე და სახლიდან გამოვედით.
-ჩემით წავიდეთ-მითხრა და საჭისკენ დაიძრა გიო უკან დავსვი მე კიდე გვერდით მივუჯექი. გზაში ამ ორმა ჭკუიდან სემშალა. ერთი ჭკუისები რა მოკლედ.
-აუ სადმე წავიდეთ რაა?-შევეხვეწე გიგას როცა ბავშვით მანქანაში ჩავჯექი.
-სად?
-რავი გავერთოთ
-კაი წავედით-ბავსვებს ვეთამაშებოდი და ვერც კი შევნისნე რომ მაგდონალდთამ მოგვიყვანა გიგამ
-რაგინდა ტვინი გქონია-დავეჯღანე
-შენ კიდე მწარე ენა
-ვიციი-გავუღიმე და სენობაში შევედით
დავსხედით და ცოტახანში შეკვეთაც მოგვიტანეს. სასწაული იყო. ბიჭი რომლის დანახვაც სამი დღის წინ არ მინდოდა მასთან ეღად ვზივარ და სიცილით ვკვდები
-უჰჰჰ, შეხედე 17 წლისაც არ იქნება და რამხელა ბავშვები ჰყავს, სად ჰყავს მშობლები ნეტა-მორიგიი ენაჭარტალა ქალი
-ფუ ამის.....-შევიგინე გულში
-ნუ უსმენ ხალხს თორე გაგაგიჟებენ
-ხალხს რო ვუსმენდე გიგა აქამდე ათჯერ მოვიკლავდი თავს მაგრამ როგორც ხედავ დაკიდება საუკეთესო გამოსავალია.
-შენს მშობლებზე რომ მომიყვე არ გინდა?
-არა
-რატო რამე ცუდად არის?
-ძალიან ბევრი რამ. ყოველ დღე ერთსა და იმავეს ვისმენ“დედა არ გზრდის?“ „მშობლები არ გყავს“. ყოველ დღე მსგავს ფრაზებს ვისმენ და უკვე მოსაბეზრებელია ყველას განუმარტო მიზეზი თუ რატომ ვარ ისეთი როგორიც ვარ. არავის აინტერესებს რას ვგრძნობ რა მინდა ან რა მჭირს. მხოლოდ ჭორაობენ და მეტი არაფერი. გასაკვირი ის არის რომ ზოგჯერ ხალხისგან საკუთარ თავზე ისეთ რაღაცეებს ვისმენ რაც მე თვითონ არ ვიცი.
-არ იყავი ხოლმე ასთი-მითხრა და ჩაფიქრდასავით
-ხო სხვანაირი ვიყავი ადრე. გულუბრყვილო და საწყალი ეხლა კიდე....
-თავხედი და თავნება-დაასრულა ჩემი ფრაზა
-ხო ამას მასწავლებლები ყოველ დღე დღეში ხუთჯერ მაინც მეუბნეებიან,რადგან არ ვაცდი საუბარს ვეპასუხები ვეკამათები და ასე შემდეგ-მობეზრებულად ავატრიალე თვალები
-არ წავიდეთ ბავშვებს ეძინებათ
-ხო სკოლაში არის წასასვლელი გიო
-მე წაგიყვანთ
-არ არის საჭირო.
-მაგრამ...
-ჯერ არ დამვიწყებია რაც გააკეთე-ვუპასუხე უეცრად
-აუ კაი რა პატარები ვიყავით მაშინ თან რამდენი ხნის წინ იყო
-3 წლის წინ და 18 წელი პატარა ასაკი არ უნდა იყოს ხოო
-აუ ეხლა სუ ეგ უნდა მიმეორო ხოლმე?
-არა, მარტო ეგ არა
-აუუ
-მომიტაცე კიდევაც გახსოვს? მეათე კლასში
-მიყვარდი
-მე არა
-მიყვარხარ
-ჰაჰ, მე არა
-იტყუები-მართალს ამბობდა
-ნწ, ვერ გიტან
-ელე წავიდეთ რააა!-შემომხედა გიომ
-კაი სიხარულო მივდივართ-ვუთხარი და ავდექი-ადექი მივდივართ. მივუბრუნდი გიგას როცა ისევ თავის ადგილას იჯდა
-სანამ არ მეტყვი რომ გიყვარვარ არ ავდგები
-კაი-მივუახლოვდი ზურგიდა,ხელები მუცელზე მოვხვიე, ღმერთო რა სხეული აქვს დავდნი ლამი მაგრამ საქმე მაინც გავაკეთე-წავედით
-არაფერი გითქვამს
-ვიცი-ვუთხარი და მანქანის გასარები ავუჩხრიალე წინ
-ცუდი გოგო ხარ-საპასუხოდ მხოლოდ გავუღიმე
-მალე! ბავშვი უნდა დაიწირო საჭესთან ვჯდები
-ვითომ რატო
-სამი ჭიქა დალიე ასე რომ არ მინდა პოლიციამ გაგვაჩეროს
-არაფერი მოხდება-მითხრა და მეც ვესროლე გასაღები. ხელი ასწია დასაჭერად და მაშინვე წამოვხურდი. ღმერთო სულ უფრო და უფრო სექსუალური მეჩვენება ვაიმეეეე. მანქანაში ჩავსხედითგიოს დაეძინა საბა კიდე გახარებული ვერ ისვენებდა.
-გიგა რასახე გაქვს რა ხდება?-შევამჩნიე სარკეში როგორი დაძაბული იყო
-მაგრად მოეჭიდე და ღვედი გაიკეთე-კაი მარა
-მალეე-ცაისისინა გამწარებულმა. მეც შევასრულე მისი ნათქვამი და გიოსაც შევუკარი ღვედი. ნამძიარევი ვერ იგებდა რა ხდებოდა.
-მზად ვართ მარა საბა
-ვიღაც მოგვყვება სამი მანქანით
-ჰააა?
-მოეჭიდე-არ იცი უცბად რა მოხდა მაგრამ მანქანა 180 გრადუსიტ მოაბრუნა და უკნიდან მომავალი მანქანები ერთმანეს შეასკდნენ
-რა ხდება ღმერთო ჩემო
-ან მე მომდევდნენ ან თქვენ-მითხრა და მანქანა დაძრა თან ისე სწრაფად რომ 15 წუთში ქალაქისგან შორს აღმოვჩნდით
-სად მივდივართ გიგა-ვუთხარი და ბავშვების დაწყნარება დავიწყე
-წყნარ ადგილას
-ელე მტკივააა-შემომხედა გიომ და თითი პატარაზე გახეთქილ წარბზე მიიდო
-მოიცა-ვუთხარი და საბას ჩანთიდან ბამბა და წყალი ამოვიღე მოვბანე ცოტა სპირტი გადავუსმი და პატარა სახვევი დავადე. მერე ცრემლები მოვწმიდე და თვალებზე ვაკოცე. პატარაობიდანვე როცა რამეს იტკენდა ჩემთან მორბოდა. თვალებზე ვკოცნიდი და თიტქოს ეს შველოდა ცოტახანში აღარც კი ტიროდა.. ნახევარ საათში მანქანა ერთსართულიანი სახლისწინ გაჩერდა და მეც ბავსვებთან ერთად მანქანიდან გადმოვედი
-რა ადგილია?
-ბიძაჩემმა დამიტოვა სამახსოვროდ-აღარაფერი ვუპასუხე. უკან გავყევი და სახლში შევედით. ერთ ერთ ოთახში შემიყვანა გიგამ და თვითონ მისაღებსი დაბრუნდა. როგორც იქნა ბავსვები დავაძინე და დაბლა ჩავედი-ელე არსად დარეკო კაი?
-კაი
-მე მალე მოვალ რამეს ვიყიდი
-ფრთხილად
-კარგი-გამომწვევად გამიღიმა
-ეხლა მაგის დროა-ვკითხე და ტელეფონმაც დარეკა მე შეშინებულმა ტელეფონი ვისროლე და კიდევ კარგი დივანზე დავარდა-ფუ შენი....-შევიკურთხე და სასწრაფოდ ვუპასუხე-ხო ნინო
-ელე სად ხართ შენ და ბავშვები?-მკითხა სეშინებულმა
-რა ხდება?
-ელე ჩაჯექიტ შენ და ბავშვები მანქანაში და ბიძაშენის დაცაზე წადით
-რატოოო? -დავიყვირე ბოლო ხმაზე-ვურაც გიჟები რო არ გამოგვეკიდნენ? ბოდიში მაგრამ უკვე მოხდა ეგ ყველაფერი
-რაა სად ხართ?
-მეგობრმა წამიყვანა სადღაცას.-ვუთხარი დაბნეულმა
-მისამართი მომწერე კარგი?-მეც მივწერე მისამართი და გიგა გავაცილე. დივანზე დავწექი და მოთენთილს ჩამეძინა. უეცარმა ბრახუნმა კარზე შემაშინა და გადმოვვარდი დაბლა
-შიგნით არიან-თქვა ვღაცამ გარედან. მეც იქვე მდგარი მოზრდილი ლარნაკი ავიღე და კარიკენ წავედი-გააღეთ კარებბი სასწრაფოდ თორემ შემოვამტვრევთ-საკეტი გადავწიე და დაველოდე როდის სემოვიდოდნე რატა ის ლამაზი ლარნაკი დამეფშვნა თავზე. კარის უკან ვიდექი და კარის გაღებისთანავე გავიგონე სიტყვები
-ალქაჯოოოო-ეს ბიძაჩემი იყო, თაზო იყო-ლარნაკი ხელიდან გამივარდა და პირდაპირ კისერზე ჩამოვეკონწიალე
-იცი როგორ შემეშინდაააა-ავსლუკუნდი მაშინევ.-არ ვიცოდი რა მექნა , ძალიან მეშინოდა
-კაი დაწყნარდი, აქ ვარ ყველაფერი დამთავრდა, ბავშვები სად არიან?
-სძინავთ-შევიმშრალე ცრემლები
-წამოიყვანე მივდივართ
-ხო მაგრამ რა მოხდა?
-ვიღაცა გვემტერება. შენ გეძებენ
-მე?
-ხოო. წამო ახალ სახლში მივდივართ
-ჩემი ნივთები?
-ყველაფერი იქ დაგხვდება. მიდი ბავშვები ჩამოიყვანე.-ჯერ საბა ჩამოვიყვანე მერე კი მძინარე გიორგი ავიკარი გულზე და მანქანამდე მივედით. ბავსვი ჩავსვი და გიგაც მოვიდა
-გიგააა რა გჭირს?-მივვარდი დასისხლიანებული რომ დავინახე
-არაფერი, განყოფილებაში ჩემი დაკავება უნდოდათ მარა ცოტა ხანში გამომიშვეს. თან დამიჯერეს კიდევაც.
-წამო დაგიმუშავებ ჭრილობებს თორე რას გავხარ? ასე მგონია სახეში კეტი ჩაგცხეს
-წადი სახლში მე მივხედავ ჩემს თავს
-დარწმუნებული ხარ?
-კი წადი-მითხრა და გამიღიმა
-მიყვარხარ-ჩავეხუტე და მისთვის გასაგონ ხმაზე ამოვიჩურჩულე
-რა თქვი?
-მეზიზღები თქო-დავეჭყანე
-თავს იფასებ?
-შეიძლება-ტუჩიმოვიკვნიტე და ბიძაჩემს მანქანაში ჩავუხტი.საბა დავიჭირე და თვალი გიგას სილუეტს გავაყოლე.
მაინც როგორ შემაყვარა თავიი? ვკითე საკუთარ თვს
-მეშვიდე კლასიდან მოყოლებულია გიყვარს-გამომეპასუხა გული
-ხოო! მართალი ხარ. უკვე ექვსი წელია მასზე ფიქრით ვიძინებ და ვიღვიძებ.
-ცუდათაა შენი საქმე!-დაიწყო სიცილი
-საშინლად ეეხლა კიდე მოკეტე-საკუთარ ფიქრებზე გამეინა და მათ გასაფანტად თავი გავაქნიე. საბა მივიკარი გულზე და MP3 ფლეიერი რომელიც სულ თან მაქვს ჯიბიდან ამოვიღე მუსიკები ჩავრთე და ლამპიონებით განათებული ქუცის თვალიერება დავიწყე