უკვე მერვე თვეში ვარ... შვიდი თვე გავიდა რაც დედასთან და მამასთან გადმოვედი, ბურთივით დავგორავ აქეთ იქეთ, ნოე ბოლო სამი თვეა არ მინახი თითქოს ჩემი მშობლები რაღაცას ეჭვობენ მაგრამ ვერ ხვდებიან რაში არის საქმე...
ივნისის თბილი საღამოა, მოგატყუებთ თუ გეტყვით რომ მერვე თვემდე ისე მოვედი არ გამჭირვებია თქო, საოცრად მძიმე ორსულობა მქონდა პირველი ოთხი თვე... ნოეს ვერაფრით ვეხმეარებოდი, პირიქით თვითონ მედგა სულ გვერდით...
ერთ დღეს კი როცა უკვე ყველაფერი ჩაწყნარდა ნიაკო დავაძინეთ ჩემს ოთახში ვიჯექით და ვსაუბრობდით

* სამი თვის უკან *
-პატარავ სერიოზულ თემაზე უნდა ვისაუბროთ
-მოხდა რამე? _ გავუღიმე და მის სახეზე თამაში გავაგრძელე
-უნდა წავიდე
ორივემ გავჩუმდით და დაბნეულმა გავხედე
-რას... რას ნიშნავს უნდა წახვიდე?
-ისე არ ვამბობ როგორც გაიფიქრე, ევა უნდა წავიდე დროებით თქვენგან ისე არაფერი გამომდის სულ ცოტა დამრჩა და მერე მუდამ ერთად ვიქნებით მაგრამ ცოტახანი გამიგო უნდა კარგი?
-ჩემი აქ გადმოსვლა არ აღმოჩნდა საკმარისი? _ ხმა ამიკანკალდა
-გთხოვ დამშვიდდი ... ასე შენთვის ვიქცევი, რასაც არუნდა ვაკეთებდე თუ ვერ დამეკონტაქტე ცუდად ხდები, ცოტახანი მშვიდად უნდა იყო პატარავ და მეც მომეცი საშუალება რომ ყველაფერი კარგად დამთავრდეს..
-არც დამირეკავ ხოლმე ? _ გავიაზრე რომ რაც არ უნდა არ მდომებოდა ეს სიტუაცია მართალს ამბობდა, არც მოსვენებას ვაძლევდი და ვერც მე ვიყავი მშვიდად
-ასე ჯობია კარგი? _ ჩუმად ჩაილაპარაკა და მისკენ მიმწია _ უნდა დამპირდე რომ თავს გაუფრთხილდები
-ნიაკო იდარდებს _ მაინც იმედებს ვებღაუჭებოდი
-ნიაკოსაც და შენებსაც ვეტყვით რომ მივლინებაში მივდივარ
-როგორ მამა და შენ ხომ ერთად მუშაობთ?
-დავითი გამიგებს... მთავარია შენ იყო მშვიდად, კარგი პატარავ? იცოდე ყველა შენს ცრემლს ვიგრძნობ სადაც ვიქნები იქ
-ძალიან მომენატრები _ ცრემლები წამომივიდდა და მაგრად ჩავეხუტე

***
ახლა კი ვზივართ მე და ნიაკო აივანზე და ანასტასიას ველოდებით
-დეე იმხელა ხარ უკვე ასე მგონია გასკდები _ კისკისით გამომხედა და ხატვა გააგრძელა
-რა საზიზღარი გოგო ხარ _ გამეცინა _ დე მალე სკოლაში შეხვალ, როგორ ვნერვიულობ იციი _ დიდი ქალივით გავხედე
-რატომ ნერვიულობ დედი?
-აი გახდები შენ დედა და მიხვდები რატომაც ვნერვიულობ _ ცხვირზე დავკარი ხელი და ლოყაზე ვაკოცე _ მოდი ჩაეხუტე დედას
ადგა და ბუზღუნი დაიწყო
-აი ჯერ რაპატარაა და უკვე არ უნდა რომ ჩაგეხუტო არ მიშვებს შენამდე _ სიყვარულით დახედა მუცელს
-აი მეც მოვედიიიი _ გვერდით ოთახიდან დაიკივლა ანასტასიამ, წამოვდექი ოთახში შევედი და მის გვერდით მდგარი აბოს დანახვისას გამეღიმა
-როგორ ხარ ევა? _ ღიმილით მომიკითხა და ნიაკო აიყვანა ხელში
-ვერ ხედაავ დაგორავს აქეთ იქეთ _ გაეცინა ტასოს
-კარგად ვარ კარგად... დაჯექით რაა, აბო ხომ დალევ ყავას?
-კი ანასტასია გააკეთებს ოღონდ, შენმა ქმარმა რომ გაიგოს ამხელა მუცლით ყავა გაკეთებინე არ მაცოცხლებს _ გამეცინა და გაბუსხულ ანასტასიას გავხედე
-კარგი რაა... სულ არაფერი რომ არ ვაკეთო გავგიჟდები, უბრალოდ წამოდით და სამზარეულოში დაჯექით

-აბო ძია იცი დედიკო ტირის ხოლმე _ სამივემ გაკვირვებულმა გავხედეთ ნიაკოს
-ტირის? _ დასერიოზულებულმა კითხა
-ხო ტირის ღამე როცა მძინავს ხოლმე, მამიკომ მითხრა თუ იტირებს მაგრად ჩაეხუტეო, მაგრამ მეც მიცრემლიანდება დედიკო რომ ტირის თვალები და ვერ ვეუბნები რომ არ დამინახოს
გული მატკინა ნიას სიტყვებმა და ბოდიშის მოხდით დავტოვე ოთახი, აბო გამომყვა
-ევა... ასე არ შეიძლება ბავშვზე უნდა იფიქრო _ ჩუმად ვიყავი და ვერაფერს ვეუბნებოდი _ გესმის ჩემი?
-აბა როგორ აბო? რა ვქნა სადაცაა ვიმშობიარებ, ხომ შეიძლება რომ ყველაფერი მოხდეს, ექიმმა შეიძლება ნაადრევად იმშობიაროო, ჩემი ქმრის ასავალ დასავალიც კი არ ვიცი, იცი როგორ მინდოდა რომ ერთად გაგვეტარებინა ეს პერიოდი? არ იცი... არავინ იცით, თქვენ მხოლოდ გარეგნულად მხედავთ რომ ვიღიმი მაგრამ განადგურებული ვარ სულიერად, რატომ არ გინდათ გამიგოთ... მესმის რომ ნოესაც გაგება სჭირდება... საერთოდ რატომ მოხდა ასე ნუთუ არ ვიმსახურებთ ბედნიერებას, ნუთუ არ ვიმსახურებდი მეც შემეგრძნო ადამიანურად პირველი შვილის სიხარული... იცი როგორ მინდოდა როცა ბავშვმა ფეხი პირველად მომარტყა ნოესთვის გამეზიარებინა? იცი როგორ მინდა როცა რამე მომინდება ნოემ შეასრულოს ჩემი 'კაპრიზები' და არა მშობლებმა... ერთადერთი რაც მინდოდა ის იყო რომ საკუთარი შვილი მყოლოდა, მაგრამ ახლა აღარ ვიცი, იქნებ სჯობდა ისევ ტყუილში მეცხოვრა, იქნებ სჯობდა რომ თავი უშვილო მგონებოდა... ყოველ ღამე შიში მაქვს რომ შეიძლება ბავშვი არ იყოს სრულყოფილი, თქვენ ვერავინ გაიგებთ ჩემს გარდა ამ ტკივილს... ვერ გამიგებთ მე რას ვგრძნობ.
-ევა... _ აბო მომიახლოვდა და მომეხვია _ ეს ტანჯვა დასასრულს უახლოვდება... ყველაფერი კარგად იქნება, დამიჯერე ის შენზე უარეს დღეშია
-ვიცი... ვიცი გგონია არ ვიცი? მე ოჯახი მაინც მყავს გვერდით ის სულ მარტოა და ეს უფრო მტკივა
-ევა მე და აბოს რაღაცის თქმა გვინდოდა _ ოთახიდან გამოვიდა ტასო
-დეე დავხატო შეიძლება?
-მიდი დედიკო შენს ოთახში შედი და დახატე რაც გინდა _ ნიაკო გაიქცა ოთახიდან და აბოს და ტასოს გავხედე _ ბოდიშით დავჯდები და ისე მოგისმენთ _ დამშვიდებულმა ჩამოვჯექი დივანზე და წინ დამიჯდნენ
-ევა მე და ანასტასიამ დაქორწინება გადავწყვიტეთ
გაოცებულმა ავიფარე პირზე ხელი და სიხარულით არ ვიცოდი რა მექნა
-როგორც იქნა... რა მაგარიაა _ მინდოდა ორივეს ჩავხუტებოდი მაგრამ მუცელმა არ გამიშვა და გაგვეცინა სამივეს _ როდისთვის?
-ორ კვირაში _ როგორციქნა ანასტასიამ ამოიღო ხმა _ ძალიან მინდოდა ჩემს ქორწილში დაჩუტული მუცლით ყოფილიყავი მაგრამ ძალიან იწელება და იმედია არ გეწყინება _ მორიდებულად ჩაილაპარაკა
-პირიქით, პირიქით.... ვაიმე რა საოცრად გამაბედნიერეთ _ ბედნიერების ცრემლებს ვერ ვიკავებდი

აბო გავაცილეთ სამსახურში აგვიანდებოდა და დედაც მოვიდა
-აი დედიკო დილას რომ ანანასი გინდოდა მოგიტანე, გავასუფთავებ ახლა და დაგიჭრი... უი ტასუნა შენც აქა ხარ _ ტასოს აკოცა და პარკები ამგიდაზე დაალაგა
-დეე იციი ტასუნას ორ კვირაში ქორწილი აქვს
-რაა ? _ იმხელაზე დაიყვირა დედამ ყურებზე ავიფარე ხელი _ გილოცავ ჩემო გოგო იმსახურებ ბედნიერებას

ანასტასიაც მალევე წავიდა და სახლში მარტო მე დედა და ნიაკო დავრჩით
-დე მამა როდის მოვა? _ღიმილით გავხედე მოფუსფუსე დედას
-არვიცი ევა, შეხვედრა მაქვს და შემაგვიანდებაო
-დეე ვითომ საყვარელი ყავს? _ სერიოზულად ჩავილაპარაკე და დედას შეშინებულ სახეზე მე და ნიაკოს გაგვეცინა
-მასხარა ხარ ამხელა გოგო... გათხოვება კი არა ერთი გემრიელი წკეპლა გინდა შენ _ ბუზღუნი დაიწყო
-დედიკო წკეპლა რა არის? _ სიცილით გამომხედა ბარბარემ
-დე წკეპლა ის ნაყინებია ბებომ რომ გააკეთა და საყინულეში გვიმალავს
-ბებოოო _ სიხარულით გაიქცა ნიაკო სამზარეულოსკენ

თხელი თეთრი კაბა ჩავიცვი სადაც მუცელი ლამაზად მქონდა გამოყოფილი, ჟაკეტიც ავიღე ყოველი შემთხვევისთვის თმები გავიშალე და სამზარეულოში გავედი
-დედი ცოტახანს სუფთა ჰაერზე გავისეირნებ და მოვალ კარგი?
-ხო მაგრამ მარტო?
-ახლოს ვიქნები შორს არ წავალ _ ორივეს ვაკოცე და სახლიდან გამოვედი
არ ვიცი რამდენი ხანი ვსეირნობდი მაგრამ ზურგს უკან ნაცნობი ხმის გაგონებამ გამაოგნა, მოვტრიალდი და ჩემს წინ მდგარი ნოეს დანახვისას, რომელსაც ხელები ჯიბეში ჩაეყო და მიღიმოდა შიში ვიგრძენი, შიში იმისა რომ ვგიჟდებოდი და ნოეს სხეულიც ჩემი მოჩვენების ნაწილი იყო... რამოდენიმეჯერ დავახამხამე თვალი იმაში დასარწმუნებლად რომ ეს რეალობა იყო და ცრემლები წამომივიდა... ეს არ იყო უბედურების ან ტკივილის გამოხატულება, საოცარ ბედნიერებას ვგრძნობდი, ნელნელა მივუახლოვდი და ფრთხილად შევახე ხელი არ გაქრეს თქო...
-ნოე... ჩემი ნოე _ მინდოდა ჩავხუტებოდი მაგრამ ვერ გავბედე, საბედნიეროდ თვითონ არ დაიბნა და ჩამეხუტა, არვიცი ჩვენი შეხება რამდენად გავდა ჩახუტებას ჩემი მუცლის გამო მაგრამ ... _ მართლა აქ ხარ... მართლა ჩემთან ხარ
მოულოდნელად უკან დამწია და მუცელზე მომკიდა ხელი
-ამიერიდან სულ ერთად ვიქნებით... სულ ერთად _ შუბლზე მაკოცა
-მოიცა ანუ? _ ბედნიერებისგან ემოციებსაც ვეღარ ვხატავდი
-ანუ ყველაფერი მორჩა პატარავ.... ყველაფერი დამთავრდა
-ალბათ ბედნიერებისგან გული გამისკდება _ ცრემლები მოვიწმინდე და გამეცინა


იმედია ისიამოვნებთ მაინტერესებს მეგობრებო თქვენი აზრიც