27 ნოემბერი...როგორც იქნა...ვერ წარმოვიდგენდი რომ აეროპორტში ჯდომა და ლოდინი ასეთი რთული იყო. ან ნერვები მქონდა ცუდ დღეში ან რეისი იგვიანებდა. მამამისი თავიდანვე შევამჩნიე. გარეთ დაცვასთან ერთად იდგა, ალბათ როგორც კი გამოვიდოდა მაშინვე ძალით წაიყვანდა მაგრამ არ მადარდება, არაფერი მადარდებდა ამდენი ხნის შემდეგ როგორც იქნებოდა ვნახავდი, აი რა იყო ჩემთვის მთავარი. როგორც იქნა სასურველი რეისი გამოაცხადეს და გვაცნობეს რომ თვითმფრინავი მშვიდობიანად დაჯდა. უკვე ფრჩხილების კვნეტაზე გადავედი როცა დავინახე... გინდათ რეაქცია აგიღწეროთ? იმედის გაცრუებისთვის მაპატიეთ მაგრამ ვერ ავღწერ. ჩემი საყვარელი ნაბიჯებით მოაბიჯებდა, ჩემი საყვარელი თვალებით ირგვლივ ყველას ათვალიერებდა და დამეძებდა, როგორც კი დამინახა სახე ჩემმა საყვარელმა ღიმილმა გაანათა და უკვე სახლში ვიყავი. ასე ყურებამდე გაღიმებულები გავაგრძელებდით ალბათ ერთმანეთის ყურებას მაგრამ მოვიფიქრე და მისკენ მთელი ძალით გავიქეცი, მანაც ჩემოდანი ძირს დააგდო და ჩემს ჩასახუტებლად ხელები წინ გამოიშვირა, თუმცა მაღლა ამიტაცა, ხელებით ბეჭეებზე დავეყრდენი და ზემოდან დავყურებდი, პირდაპირ თვალებში. ჩემს უსაყვარელ ჭაობისფერ ლამაზ თვალებში. რამდენიმე დატრიალების შემდეგ როცა გიჟივით ვიცინოდი ძირს დამსვა და მომეხვია, სწორედ მაშინ მივხვდი როგორ მაკლდა მისი მოხვევა. გაშვება არ მინდოდა, მინდოდა სულ ასე დავრჩენილიყავით, ისე რომ ყოველ წამს მისი ტუჩების გემოს შეგრძნება შემძლებოდა. თურმე ესეც საოცრად მომნატრებია. არც ლოდინი დამჭირდა, მასაც სასწრაფოდ ესაჭიროებოდა იგივე. ერთმანეთის სახის დანახვაზე სიცილი აგვიტყდა. ჩემოდანი აიღო მომეხვია და ისე წავედით გასასვლელისკენ თუმცა საქმე ნამდვილად არ გვქონდა სასაცილოდ. როგორც კი გავედით დიდი შავი ჯიპიდან მამამისი გადმოვიდა და ჩემდა საოცრად გასაკვირად გაღიმებული ჩვენსკენ წამოვიდა. ლუკამ არანაკლებ ჩემზე გაოცებულმა ჩემი მხრებიდან ხელი ჩამოიღო და მამამის მოეხვია. პირველად დავინახე ამ დროს ადამიანური გამომეტყველება მის სახეზე. ბოლოს ოდნავ მოშორდა და თავის დაკვრით მომესალმა.
-ამ დღეს არ ჩაგაშხამებთ ამიტო ორივე ჩაჯექით და მითხარით სად მიგიყვანოთ_მეგონა რაღაც მჭირდა და ეს სიტყვები მომესმა თუმცა ლუკამაც აშკარად გაიგონა. ანუ....
-არა მამა ტაქსით წავალთ. უბრალოდ თუ შეგიძლია ჩემოდანი სახლში წაიღე, ჩვენ კი ლიკას დაბადების დღე გვაქ აღსანიშნი, ყოველდღე ხომ არ ხდება ადამიანი 18ის_ბოლო სიტყვებზე
ღიმილით დამხედა და წინ მიბიძგა.თითონ საკმაოდ მოზრდილი ზურგჩანთა მოიგდო და ტაქსისკენ დავიძარით.
-არ წამოეგო, უბრალოდ უნდოდა გაეგო სად არის ჩვენი ბუნაგი_როგორც იქნა ყველაფერს მივხვდი.
გზიდან დედას დავურეკე, ყველაფერი იცოდა თუმცა კიდევ ერთხელ გავაფრთხილე რომ სახლში გვიან მივიდოდი. დიდი ძალისხმევის შედეგად დავითანხმე რომ სახლში გვიან მისვლის ნება მოეცა, ბოლოს დაპირებებით და დაფიცებით რომ ჯერ ბავშვები ვართ და სისულელეს არ ჩავიდენდით დამთანხმდა
როგორც იქნა ბუნაგშიც მივაღწიეთ. ზურგჩანთიდან უამრავი ნივთები ამოალაგა
უმეტესობა ჩემი საჩუქრები ხოლო დანარჩენი ჩვენი ბუნაგისთვის იყო განკუთვნილი.
-ახლა მინდა თვალები დახუჭო და ხელი წინ გამოსწიო_ღიმილით მითხრა და ჩემს წინ დაჯდა.მუჭში რაღაცას მალავდა...გამეღიმა მივხვდი რომ..
-ახლა რა მთავარ საჩუქარს მივიღებ?
-არაა, მთავარზე უკვე გითხარი არამგონია ჯერ მზად იყოთქო ამიტომ ეს მთავარს აშკარად ჩამორჩება, მაგრამ მაინც არაუშავს_მხიარულად გამიღიმა და კიდევ ერთხელ მთხოვა თვალების დახუჭვა.
სამაჯური იყო...თხელი უბრალო ჯაჭვი მაგრამ მარტო ეს არ იყო, ირგვლივ ჩამოკიდებული ჰქონდა სხვადასხვა პატარა ნივთები. თვალები გავახილე და დავხედე. ფერადი თვლებით იყო
მოჭედილი, ლუკამ ცოტათი აღელვებული ხმით დაიწყო:
-ეს პირველი სკამია, იმის სიმბოლო სადაც მოხვედი და პირველად დამელაპარაკე, ეს ციფრები 28 დღევანდელ დღეს შენს დაბადების დღეს ნიშნავს როდესაც როგორც იქნა ამდენი ლოდინის შემდეგ ისევ შეგხვდი, ეს ყვავილებია, ზუსტად ის ყვავილები რომლებიც ჩვენს ბუნაგში დაგახვედრე როცა პირველად მოვედით, ეს მობილურია, რომელიც უსიტყვოდ იტანდა ჩვენს საუბრებს 6 თვის განმავლობაში, ეს სახლია, ჩვენი ბუნაგი რომელსაც ერთ კვირაში ნამდვილად ჩვენი დაერქმევა_ამ დროს ჩაახველა მივხვდი რომ ახლა მთავარს იტყოდა თუმცა არ იყო საჭირო ისედაც იკვლევდნენ გზას ცრემლები ჩემს სახეზე_ეს კი გულია, ჩემი გული რომელიც სამუდამოდ შენ გაჩუქე და მინდა გჯეროდეს რომ მხოლოდ შენ გეკუთვნის.
არ ვიცოდი ოდესმე ასეთი ბედნიერება თუ მეღისებოდა, თვალებში შევყურებდი და მის სიყვარულს, სითბოს ვგრძნობდი. მართლა ვგრძნობდი რომ რასაც მეუბნებოდა სიმართლე იყო და მთელი გულით ვუყვარდი. მაგრამ ბოლოს ერთი გარემოება გამახსენდა და თვალებ გაფართოებულმა შევხედე
-შენ... მე ...მჩუქნი.... სახლს ...ჩემს დაბადების დღეზე?ჩვენს ბუნაგს?
-გითხარი რომ ჩემს გულს გჩუქნი შენ კი მხოლოდ სახლი დაგამახსოვრდა?თანაც შენ არ გჩუქნი,ჩვენი იქნება_გაეცინა და კუთხეში დაჯდა.
გონს ჯერაც ვერ მოვდიოდი,ცხოვრებაში არაფერი გამიკეთებია ასეთი ბედნიერება რომ დამემსახურებინა.გვერდით მივუჯექი და ახლოს მივიწიე
-უკვე გითხარი როგორ მიყვარხარ?_ღმერთო მისი ღიმილი გულს მიჩერებდა...
-მგონი კი მაგრამ სიამოვნებით მოვისმენდი_მის პასუხზე გამეცინა და სიამოვნებით გავიმეორეთ აეროპორტში მომხდარი სცენა.
არ ვიცი რომელი საათი იყო მაგრამ დროს ვერ ვგრძნობდით, ვიჯექით და ყველაფერზე ვლაპარაკობდით რაც კი ერთმანეთის არ ყოფნაში მომხდარიყო. ბევრს ვიცინოდით და ერთმანეთს ვეხვეოდით. ვერ ვიჯერებდით რომ როგორც იქნა ისევ ერთად ვიყავით. ბოლოს სახლამდე მიმაცილა. მხოლოდ იმ იმედით შევედი სახლში რომ ვიცოდი ხვალ ჩემს დაბადების დღეს ჩვენს ბუნაგში წყნარად მხოლოდ ჩვენ ორნი ავღნიშნავდით. გამიკვირდა როცა სახლში შუქი დავინახე, დედას წესით უკვე უნდა სძინებოდა და მამა არამგონია სახლში ყოფილიყო. თუმცა ვცდებოდი, ვინმეს ხომ უნდა ჩაემწარებინა ჩემს ცხოვრებაში ასეთი საუკეთესო დღე. სახლში შესულმა მამა დავინახე და როცა ჩემსკენ შემობრუნდა მივხვდი კარგ ამბავს ნამდვილად არ გამაგებინებდა...

დილით ლოგინიდან ძლივს ავდექი, ძლივს გავიღვიძეთქო ვერ ვიტყვი, არც მძინებია. ჩაცმას მოვრჩი როცა მობილურის ხმა გავიგონე. რთული არ იყო მიხვედრა ვინც მირეკავდა. უამრავი პრობლემებისდა მიუხედავად მაინც ღიმილით ვუპასუხე :
-როგორ არის ულამაზესი იუბილარი დედამიწაზე?
-მადლობ კარგად, და მისი უსაყვარლესი შეყვარებული?
-უკვე სახლთან გელოდება.
-სახლთან?_შეშინებულმა დავავლე ხელი ჩანთას_მაშინ გამოვდივარ_მამას არაფრის დიდებით არ უნდა ენახა. კიბეებზე ჩამოვირბინე და დავინახე მამას ოთახში ეძინა. ქვემოთ ჩასული სანამ გარეთ გავიდოდი, ამოვიღმუვლე თავი უკან გადავაგდე და ორი წამით შევჩერდი. როგორ ვერ ვიტანდი როცა ლუკას უნდა დავლაპარაკებოდი ცუდ საკითხებზე, მაგრამ ეს აუცილებლად უნდა სცოდნოდა. გაღიმებული სახით მელოდებოდა, ისეთი საყვარელი იყო ავტომატურად გამეღიმა. უბრალოდ ხელი მომხვია და სკოლისკენ წავედით_გაკოცებდი შენს მეზობლებს ჭორაობა რომარ უყვარდეთ_ჩაიცინა და ზემოდან გადმომხედა. მე ახლა სხვა რამ უფრო მაინტერესებდა.
-ლუკა დღეს პირველი დღეა სკოლაში რაც ჩამოხვედი, რას აპირებ?
-რას უნდა ვაპირებდე? არაფერს, გაკვეთილებზე ჯდომას და შენს ყურებას_უცოდვილო თვალებით გადმომხედა.
-იცოდე დათო უკვე უკან მოვიტოვეთ, აღარ მინდა გახსენება, უბრალოდ დავივიწყოთ გთხოვ.
-უფროსის ბრძანება ჩემთვის კანონია_ხელი საფეთქელთან მიიდო და გაიჯგიმა თითქოს ჯარში ყოფილიყო, მის საქციელზე გამეცინა და მოვეხვიე_ხანდახან მაგიჟებ
-მეც სწორედ ეგ მინდა_სიცილით გადმომხედა და თვალი ჩამიკრა. (11)
როგორც იქნა სკოლაშიც მივაღწიეთ, დათო ჯერ არ ჩანდა სამაგიეროდ გოგოებმა მაშინვე მოირბინეს, ლუკა გადაკოცნეს და ჩამოსვლა მიულოცეს, მოყოლა დაიწყეს თუ როგორ აღარ მომიწევდა დღეში სამჯერ ბალიშის ცრემლებით დასველება და ასე შემდეგ მაგრამ როგორც კი ლუკას სახეს მოკრეს თვალი მაშინვე გაჩუმდნენ. აქედან მეც ვუბღვერდი როცა ზარის ხმა გაისმა.
სწორედ ამ დროს გავიგონე მანქანის ხმა და რატომღაც მივხვდი ვინ მოვიდოდა გვიან. პირველი გაკვეთილი მე და ლუკას ერთად არ გვქონდა ამიტომ გადმოიხარა უცებ რომ ეკოცნა და წასულიყო თუმცა სანამ წასასვლელად შებრუნდებოდა ჩემს გვერდით დათოს ხმა გაისმა:
-კაი რა ლიკ ეხა არ თქვა რომ ჩემი კოცნა უკეთესი არ იყო თორემ მხოლოდ მე კიარა სკოლის ნახევარი გოგონები არ დაიჯერებენ_ვითომ ირონიულად ტუჩის კუთხეში გაიცინა და ორივეს გადმოგვხედა, სწორედ აქ შეცდა, მაშინ შევამჩნიე ნამდვილი რეაქცია მის თვალებში რაც ჩვენი ერთად დანახვის დროს იგრძნო. ლუკას შეხედვა ვეღარ მოვასწარი იმიტომ რომ სანამ გავიხედავდი მისი მუშტით უკვე დათო ძირს ეგდო და სიცილისგან კვდებოდა.
-რა თქმა უნდა უნდა ცემო ის ადამიანი ვინამაც შენი საკუთარი შეყვარებულის ტუჩებით პირი ჩაიტკბარუნა, და მერე რა?არც თითონ უთქვამს დიდად უარი_და ისევ გააგრძელა უაზროდ სიცილი. თვალები დავხუჭე და ღმერთს ვევედრებოდი ეს ყველაფერი მხოლოდ სიზმარი ყოფილიყო, უკვე გაისმა სკოლის ეზოში მოსწავლეების ქირქილი და ჩუმი ჩაცინებები. რა თქმა უნდა სკოლის ახალი
საჭორაო თემა გავხდი... გული საშინლად მეტკინა მაგრამ მათ ჩხუბსაც ვერ ვუყურებდი ლუკა გამეტებით ურტყამდა მაგრამ არც დათო რჩებოდა ვალში. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და ბოლო ხმაზე დავიღრიალე:
-გეყოფააათ,როგორ არ დაიღალეთ,გეყოფათ_ცრემლები წამომცვივდა და სკოლის უკან გავიქეცი. თვალის კუთხით შევამჩნიე როგორ მიაგდო ლუკამ დათო იქვე და მე უკან გამომყვა. ცრემლებს ვერ ვიჩერებდი ამიტომ სიარულსაც ვაგრძელებდი, ლუკაც მორჩილად მომყვებოდა უკან. ბოლოს სადღაც მდელოზე გავედი და ტირილით პირდაპირ ბალახებში ჩავჯექი. მალევე მომეხვია ლუკას ხელები. არაფერს მეუბნებოდა უბრალოდ მამშვიდებდა, მაგრამ ვეღარ გავძელი, უნდა მეთქვა.
-მამაშენმა მამაჩემი გამოაგდო_ცრემლი მოვიწმინდე და მის წინ გადავჯექი. ჯერ გაოცებულმა მიყურა მერე კი ხელები სახეზე ჩამოისვა.
-ოდესმე გვეღისება ორი დღით მაინც ნორმალურად ბედნიერები რომ ვიყოთ?
-არ ვიცი ლუკა არ ვიცი, საბენდიეროდ დედა მუშაობს თორე არ ვიცი რა გვეშველებოდა, ან ჩემს სწავლას რა ეშველება._თავი კალთაში ჩავუდე და ცალ გვერძე დაწოლილი ჩემს მუხლებს მოვეხვიე.
არ ვიცი ასე რამდენი ხანი ვიჯექით, არ გვინდოდა რამე გვეთქვა, უბრალოდ ერთად ვიჯექით. ბოლოს ლუკას მობილური აწკრიალდა. ეკრანის დანახვისას ჩაიფრუტუნა
-მამა რა გინდა?_თვალები დავხუჭე და არაფერი შევიმჩნიე, თუმცა როცა ვიგრძენი ლუკა როგორ დაიძაბა წამოვიწიე და სახეზე შევხედე, მართლაც დაძაბული იყო.
-ხომ იცი რომ ეგ საქმე და თუნდაც შენი კომპანია არ მაინტერესებს? განსაკუთრებით დღეს როცა გავიგე ხალხის გაშვება ისევ ისე კარგად რომ გამოგდის სამსახურიდან. მართლა? მპირდები და არ მომატყუებ?კარგი მოვდივარ_უკვე გაღიმებულმა ჩააბრუნა მობილური უკან ჯიბეში. ჩემი კითხვით აღსავსე მზერის შეხედვისას ჩაეცინა და მიპასუხა
-კომპანიაში პრობლემები აქ, რამოდენიმე წევრი უჩივის, ძალიანაც გამიხარდა და არც დახმარებას ვაპირებდი მაგრამ რაღაცეებს დამპირდა და მემგონი კარგი საჩუქარი გამომივა შენთვის
-კიდევ საჩუქარი?კარგი რა ლუკა ასე უნდა დამტოვო და არაფერი მითხრა?კარგი რაა_ტუჩები მოვკუმე და ქვედა ტუჩი ამოვაბრუნე, ჩემ სახეზე გაეცინა და გაბუტულ ტუჩებზე ტკბილად მაკოცა.
-საღამოს ბუნაგში შევხვდეთ კარგი?ყველაფერს მოგიყვები და შენს დაბ დღესაც ავღნიშნავთ. ხომ მოხვალ?
-რა თქმა უნდა მოვალ მაგრამ არც ასე იოლად გაგიშვებ_ჩემსკენ მოვწიე და ხელებით კისერზე მოვეხვიე, ჩემს ჩანაფიქრზე გაეცინა და კოცნა დამასწრო. ვერ ვიგრძენი როგორ გადამაწვინა ბალახზე და როგორ შეაცურა ხელი ჩემს თმებში,გონს მხოლოდ მაშინ მოვეგე როცა ჰაერი აღარ გვყოფნიდა და ვეღარ ვსუნთქავდით
-აი ახლა მართლა უნდა წავიდე თორემ_აღარ დაამთავრა და ცხვირზე მაკოცა. მეც გამეცინა და თავი დავუქნიე. წამომაყენა და ღიმილით მაკოცა კიდევ ერთხელ. -იცოდე არ დააგვიანო.
10 წუთის შემდეგ მივხვდი რომ დებილივით ისევ ისე გაღიმებული ვიდექი. ჩანთას ხელი მოვკიდე და სკოლისკენ წავედი. ჩემი და ლუკას სკამზე დავჯექი და თვალებ დახუჭული რამოდენიმე წუთის
წინ მომხდარ სცენას თვალწინ ვიტრიალებდი.გვერდით ვიღაცამ ჩაახველა. გავხედე და გავშეშდი.
-შენ რა ჭკუა სად დაკარგე?ჩემთან მოსვლას როგორ ბედავ?_იმით გათამამებულმა რომ ეზოში არავინ იყო, გვერდითაც კი მომიჯდა.
-დათო შენ რა ვერ გაიგე?წადი აქედან
-უკვე გავიგე მამაშენზე
-მადლობ რომ ისევ გამახსენე_გაბრაზებული წამოვდექი და წასვლა დავაპირე მაგრამ ხელი ჩამავლო და უკან დამაჯინა, ის იყო პირი გავაღე რომ გამეპროტესტებინა რომ დამასწრო
-უბრალოდ მომისმინე, მინდა დაგეხმარო, ბოდიშის მოხდას აზრი არ აქვს ვიცი არ დამიჯერებ, მაგრამ მართლა ვნანობ. ვიცი იდიოტივით ვიქცეოდი. უბრალოდ მაინტერესებს რამე იდეა გააქვს შენს მშობლებს რომ დაეხმარო?
-არა_თავი ჩავღუნე და ხელებში ჩავრგე_აზრზე არ ვარ._უცებ წამოდგა და თავი ამაწევინა._იცი რა ასე არ უნდა იჯდე,სულ გხედავ როგორ წერ შენს დღიურში, თუ გავითვალისწინებთ იმასაც რომ შენ შეყვარებულსაც წერა უყვარს მემგონი რთული არაა დანარჩენის მოფიქრება_ადგა და თვალი ჩამიკრა_მომენატრა რაიმე ნორმალური წიგნის წაკითხვა და ღიმილით გამეცალა. რა თქმა უნდა, აქამდე როგორ ვერ მოვიფიქრე, მართალია საკმაოდ რთული იქნება მაგრამ როცა რამე ასე გინდა შეუძლებელი არაფერია. გახარებული წამოვხტი და ბუნაგისკენ გავემართე, დარწმუნებული ვიყავი ლუკა უარს არ მეტყოდა.

-----------------------------------------------------------------
ვეცადე წინათავის შეცდომა ამ დიდი მსუყე ახალი თავით გამომესწორებინა და გამიხარდება თუ თქვენ აზრს მეტყვით :))))))