დეპრესიული ადამიანი ვარ, გრძელ წარბებამდე დაცემულ თმას მარცხნივ გადაწეულს ვატარებ, ხელებზე არცისე მნიშვნელოვანი იარები და ჩალურჯებები ვენებთან. დიდად არ განსხვავდება ჩემი ცხოვრება სხვა ბიჭებისგან , საკუთარ თავს ყოველთვის ჩვეულებრივად მივოჩნევდი თუმცა განსხვავებულო აზრის მატარებლები იყვნენ გარშემო მყოფები. ვერვიტან ყურადღები ცენტრში ყოფნას. ყოველთვის რაღაც ახალი მინდოდა ცხოვრებისგან მაგრამ ამავდროულად არაფერი, უბრალოდ მინდოდა აქ დამესრულებინა ყველაფერი.არაერთხელ ვცადე თავისმოკვლა, ეს იარებიც აქედან გამომდინარე. ის არასდროს დამავიწყდება ცივ აბაზანაში ვენებ გადაჭრილს დედაჩემმა რო შემომისწრო ყვიროდა, შველას ითხოვდა, არიცოდა რა ემოქმედდა ის ხომ პორველად ხედავდა თავის შვილს წითელ სითხეში მწოლიარეს ნახევრად გონ წასულს, შოკისგან გადაჭრილი ხელები ჩემი ძირს დაგდებული მაისურით გადამიხვია, ხელებს მიტყაპუნებდა,ძლიერად მიხუტებდა და მკოცნიდა... როცა გავაანალიე რა სირობა ჩავიდინე საკუთარ თავს წავუშინე,მისი ცრემლიანი თვალების გახსენებაზე სუნთქვა მეკვროდა და სადღაც უგულო უფსკრულში მტკიოდა .ეს ერთადერთი შემთხვევა იყო როცა ფაქტი გაიშალა ამის შემდეგ ფსიქოლოგთან დავიწყე სიარული და ფსიქოტროპულ წამლებს ვიღებდი, ქსიქოლოგი დიდად ვერმშველოდა ვერცვგრძნობდი რო განსხვავებულად ვაზროვნებდი ეს ხომ ნორმალურია? ბევრჩვენგანს აქვს ამაზე ნაფიქრი. ნუ მოკლედ ფსიქოლოგს დიდ ყურადღებას არც ვაქცევდი. ორი კვირის შემდეგ თითქოსეს ამბავი ორივემ დავივიწყეთ, რა დაგვავიწყებდა უბრალოდ მისი გახსენება არგვინდოდა , არ ვსაუბრობდით ამაზე.
მოკლე ღამის შემდეგ როგორც იქნა გათენდა. როცა ავდექი გავაცნობიერე რო სახლში მარტო ვიყავი, როცა კარებზე კაკუნისხმა გავიგე და როცა დაბლა ჩავედი აქამდე არნანახი გოგო შემრჩა ხელში, საოცარი ღიმილით მხრებამდე მარცხნივ გადავარცხნილი თმით, გამიკვირდა და ვკითხე რა უნდოდა, მანთავისი გრძელი ნაზი თითებით ნამცხვარი გამომიწოდა და მითხრა რომ ჩემი ახალი გადმოსული მეზობელი იყო და საღამოთი მასთან მივსულიყავი წვეულებაზე. ნამცხვარი გამოვართვი მაგიდაზე დავდე იმედი მივეცი რო მასთან მივიდოდი და დავემშვიდობე.
უკვე მოსაღამოვდა, წყალი გადავივლე, მოვემზადე საჩუქარი ხელში ავიღე და მასთან წავედი.
ბევრი ხალხი ირეოდა ყველათავისას უბერავდა, ეწეოდნენ სვავდნენ მაგიდიდან ვოღაცის ჭიქა მოვიყუდე და გავყუჩდი.როგორც ყველგან აქაც თავი უჩინრად ვიგრძენი . მხოლოდ ამ შავთმიანმა შემნიშნა და ჩემსკენ გამოიქცა, გადამკოცნა დიდიხნის ნაცნობივით, გამიკვირდა და საჩუქარი გავუწოდე.
_კარგი წვეულებაა, გავამხნევე უკვე გახსნილად
-მადლობა, ყველანაირად ვემზადებოდი,გამეხარდა შენი დანახვა.
-ცხელა გინდაგარეთ გავიდეთ? ვუთხარი და გასასვლელისკენ მივდიოდით.
ბევრს არ ვლაპარაკობდით მხოლოდ უბრალო ბანალური კითხვებით შემოვიფარგლეთ, , საქანელაზე დავსვი უკნიდან ნელა ვაქანავებდი და სწორედ ახლა გამახსენდა მისთვის სახელის კითხვა. ლიზა ერქვა, სხვა სახელი არც წარმომედგინა, გავაჩერე უკნიდან მოვეხვიე, თავი მის ყელში ჩავრგე და ხელი ნელა მისი ძუძუსკენ წავიღე, თავი შემოატრიალადა აღზნებული ძუკნასავით მეცა ტუჩებში, წინიდან დავუდექი ხელში ავიყვანე და ცალი ხელით ქამრის შეხსნა დავიწყე მთლიანად ვცდილობდით ერთმანეთი შეგვეგრძნო,მის მაისურში ხელი შევაცურე და კერტები დავუსრისე.საკმაოდ დამძიმდა და იქვე ბუჩქზე დავაწვინე პლიუს ჩემი სიმძიმეც და ბუჩქი უკვე ბალახი გახდა. ლიზამ ამასობაში იდაყვი დაიზიანა და ხელი უფრო მოხერხებულად მოათავსა. ხელი მისი საშოსკენ წავიღე, სხეული უკრთოთა,პირსაღებდა და სუნთქვას ახშირებდა. ყველაზე უდროო დროს გოგო გამოჩნდა სავარაუდოდ მისი მეგობარი იქნებოდა და ლიზას მიმიკებით ანიშნებდა რომ გაჰყოლოდა. ლიზამ სწრაფად მაისური გაისწორა დამისკენ გაიქცა. რაუნდა მექნა? ავდექი და წამოვედი სახლში. დედაჩემისთვის არაფერი მითვამს, ჩემს ოთახში ავედი და დავწექი. ვერ ვიძინებდი მოუსვენრად ვბორგავდი და საკმაოდ გვიან წამლის მიღების შემდეგ როგორც იქნა ჩამეძინა.
დილით ადგომა მეზარებოდა, ძილი როგორც ყოველთვის ახლაც არ მეყო. დაბლა ჩავედი,მშიოდა და ჩაი ავიდუღე ნამცხვრის იმედით, მაგრა არ დამხვდა ალბათ დედაჩემმა სადღაც შეინახა.
მაღაზიიდან დაბრუნებულ დედაჩემს ვკითხე სად შეინახა ნამცხვარი
-რანამცხვარი არაფერი მინახავს
-კიმაგრამ მაგიდაზე არიდო? გაოცებულმა ვკითხე.
-არა, ჩვეულებრივი სახით მიპასუხა და პრუდუქტის შელაგება დაიწყო.
გავჩუმდი, ფეხზე ჩავიცვი და გარეთ გავედი. მოპირდაპირე მხარეს სიმშვიდეიყო და ლიზასთან დავაკაკუნე,არავინ მიპასუხა, გამვლელმა მოხუცმა კი მითხრა რო მანდ10 წელია უკვე აღარავის ეცხოვრა დაგზა განაგრძო. კიმაგრამ, ჩემ თავში პასუხებსვეძებდი, დაბნეული მის კიბეებზე დავეცი და კარებზე მუშტი დავარტყი.ნუთუ ეს ყველაფერი მე მოვიგონე? ჩემ თავში ვეძებდი პასუხებს თუმცა ამაოდ. სახლში როგორ მივედი არმახსოვს, წყალი გადავივლე როცა ხელზე ტკივილი ვიგრძენი, დავიხედე და იდაყვი მთლიანად გადაყვლეფილი მქონდა. ამის მერე ყველაფერი გართულდა...