სახლში მხოლოდ ორი დღით ვჩერდებოდით, გამოცდები კარზე მოგვდგომოდა ვის ეცალა თაფლობის თვისთვის. მეორე დღეს ლუკას მაინც საბუთებთან დაჯდომა მოუწია, მე მომწყინდა და გამოღებულ მაცივარში წარმოსახვით ვფიქრობდი რა გამეკეთებინა. აჰაა ნამცხვარი შეიძლება. ნახევარ საათში სახლში ისეთი სუნი დატრიალდა ლუკაც შემოვიტყუე, თუმცა მხოლოდ მაშინ გავიგე მისი იქ ყოფნა სიცილს რომ ვერ იკავებდა. ცხვირ-პირი ფქვილში, ასევე წინსაფარი და გასაბრტყელებელით ხელში ვიდექი გაზქურასთან, თითქოს ნამცხვირ სფენას ვაშინებდი მოგხვდება თუ კარგად არ ამოფუვდებითქო.
-ვსო, აწი შენი გაბრაზების შემეშინდება_ხითხითებდა ლუკა და პასუხის გაცემა ვერ მოვასწარი, კარზე ზარმა იხსნა. ასეთი ფორმით გავაღე და სტუმრებსაც სიცილი აუტყდათ:
-დედი რაუქენი ჩემ გოგოს მეორე დღეს უკვე გასაბრტყელებლით რომ დაგზდევს?_სიცილით გასძახა მაიკომ ლუკას და ჩამეხუტა. დედაჩემიც სიცილით შემოვიდა.
მალე გოგოებიც ამოვიდნენ და ლუკა ხელების აწევით გაგვეცალა:
-არც იმდენად მაგარი ვარ 4 ქალბატონს ერთად დაგიპირისპირდეთო და ოთახში გავიდა. ვიჭორავეთ ყავა დავლიეთ, დედამ რამდენიმე რჩევა მომცა და მარტოც დაგვტოვეს.
ორმა თვემ მალე გაირბინა, უკვე გამოცდაზე შევდიოდი და ნაერვიულობისგან მეშინოდა შეტევა არ დამმართნოდა. „კალიცოს“ ნერვიულად ვათამაშებდი სანამ დასაწერ თემას არ გადავხედე და ამოვისუნთქე. ამას ნამდვილად კარგად დავწერდი.
ასე თუ ისე გამოცდებმაც ჩაიარა და სულისშემხუთველი აგვისტოც დადგა. თბილისში უკვე სუნთქვაც კი შუძლებელი ხდებოდა. დილით ახალმა ამბავმა ისეთ ხასიათზე დამაყენა, გემრიელად გამოვეწყვე და ლუკასთან გავწიე. მხოლოდ კომპანიაში შესული მივხვდი როგორ პატივს სცემდნენ ლუკას, მე არავის ვიცნობდი მე კი ყველა მიცნობდა. მესალმებოდნენ ხელს მართმევდნენ, დაგვიანებით მილოცავდნენ და ქმრის კაბინეტამდე ლამის ფეხის წვერებით მდგომებმა მიმაცილეს. კარზე დავაკაკუნე და შევაღე:
-აი ვსო უთხარი თიკა უკვე გამოდისთქო, ბოლო ხელმოწერაც და ვსო_რომ გამეცინა მერე ამომხედა.
-ჩემი გოგოო, რა მოხდა ხო მშვიდობაა?_იმდენად გაუკვირდა ჩემი მისვლა მაშინვე ცუდი იფიქრა.
-რაიყო ქმარი მოვინახულე.
-შენს ქმარს საშინლად უყვარხარ_ჩემსკენ წამოვიდა და გმრიელი კოცნაც დავიმსახურე.
-ხოდა თუ უყვარვარ დამიმტკიცოს და გამასეირნოს, გთხოვ რა_ტუჩები გადმოვბურცე როგორც უყვარდა და კისრის კანი პატარა ბავშვივით გამოვუწიე.გაეცინა
-ასეთს უარი ვუთხრა? არადა ჯანდაბა შეხვედრა მაქვს. კარგი არაუშავს_თიკა_ხელი დააჭირა შავ აპარატს_გისმენთ ბატონო ლუკა_ სასწრაფოდ გავდივარ და ყველაფერი გადამიდე რა. ხელი აუშვა ისე რომ პასუხს არც დალოდებია. ჩანთა ავიღე და გამოსვლას ვაპირებდით გარედან ხმაური რომ გავიგონეთ, სწრაფად გავედით და პირზე ხელი ავიფარე. ჩემი „მამამთილი“ ხელბორკილებით გამოყავდათ კაბინეტიდან, მეორე მამაკაცთან ერთად, მათ უკან კი დათო გამოჩნდა განრისხებული თვალებით. მივხვდი მეორე მამამისი იყო, მაგრამ დათოს რეაქციამ გამაკვირვა, არცერთი წამით ეტყობოდა სინანული. ლუკამ ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და ხელი ჩამჭიდა:
-ვიცოდი ასე დაამთავრებდა.
-რა მოხდა ლუკა?
-ყველაფერი გაირკვა, ჩემი და დათოს დახმარებით ორივეს საქმიანობა გამოვააშკარავეთ, როცა დათოს მოწონდი, ორივე შევიკარით, მე მამაჩემის წინააღმდეგ ის მამამისი, შედეგად კი ორივე საავადმყოფოში მოხვდით. ეს არცერთმა არ ვაპატიეთ და აი შედეგი._ღმად ამოისუნთქა და შუბლზე გადაისვა ხელი.
-წამო რა სამებაში ავიდეთ, ახლა სიმშვიდე მჭირდება._დათოს თავი დაუკრა და გზას გავუდექით.
ტაძარში მართლაც სიმშვიდე დაგვხვდა, ლუკა ლოცულობდა და ხელი არ შევუშალე, გარეთ დავდექი მოაჯირთან და თბილისს გადავხედე. მალე მომიახლოვდა. ლაპარაკი უმძიმდა და ხმას არცერთი არ ვიღებდით. მომეხვია და ვეღარ მოვითმინე.
-შენ მას არ გავხარ ლუკა.
-მაგრამ ის მამაჩემია და მისი სისხლი მაქვს, იქნებ ვარ და ვმალავ?
-არა, არც კი გაბედო და ეგ გაიფიქრო, შენ ვერასდროს გაწირავ საკუთარ შვილს ასე.
-ლიკა ისიც არვიცი როგორი მამა ვიქნები, ვიქნები კი კარგი? მე იმდენად ცუდი მყავდა არც კი ვიცი როგორია მამა გყავდეს, რომელსაც უყვარხარ. მაგალითი არავინ მყავს რომ მივბაძო.
-მიბაძვა არ გჭირდება ლუკა, როცა ხელში აიყვან და დაინახავ თვითონვე მიხვდები რისი გაკეთებაა საჭირო. თვითონ გასწავლის სიყვარულს.
-არვიცი ლიკა, იმედი მაქვს მართალი ხარ.
-უნდა ვიყო, იმიტომ რომ მოსამზადებლად რვა თვე დაგრჩა._გაღიმებულმა გადავხედე და რეაქციას დავაკვირდი. ვერ მიხვდა.
-რვა? რატო მაინდამაი....._უცებ შემომხედა, ჩემი გაღიმებული სახის დანახვაზე დარწმუნდა, რომ სწორად მიხვდა. ხმა ვეღარ ამოიღო, გიჟივით გაეცინა, თვალებში შიში, ბედნიერება, სიხარული ყველაფერი ერთად უკიაფებდა. მომეხვია და მაგრად ჩამიხუტა.
ორსულობამ უცებ ჩაიარა, უნივერსიტეტში სიარული არც მიჭირდა, მე ვსწავლობდი ლუკა მუშაობდა, ყოველდღე უფრო ვღიპუცდებოდი და ლუკაც ყოვედღიურად პანიკდებოდა. არ ვაწვალებდი, არც ცუდი ორსულობა მქონია და არც ღამე წამომიყენებია სურვილებისთვის. მხოლოდ ის იყო მარტო არსად მიშვებდა, რაცარუნდა საქმე ქონოდა ყოველთვის მივყავდი და არც სახლში დაჯენას მთხოვდა. ორივე პატიმარს 20-20 წლით მიესაჯათ თავისუფლების აღკვეთა. ლუკას კი არცერთხელ მიუკითხავს მამამისისთვის ისევე როგორც დათოს. აღარავინ გვაწუხებდა და ჩვენი ცხოვრებაც მშვიდად მიედინებოდა. 2-3 კვირა მაშორებდა მშობიარობას, ლუკა უკვე სახლიდან მუშაობდა და მარტოს აღარ მტოვებდა, გოგოები და დათო ჩვენი ხშირი სტუმრები იყვნენ. დედაც ახლოს ცხოვრობდა და ყველანაირად მეხმარებოდა.
აპრილის შუა რიცხვები იყო კარზე ზარი რომ გაისმა. ისე ვიყავი დამრგვალებული ნელნელა მოძრაობაც მიჭირდა და მე გავაღებო ლუკამ დაიძახა. ჩემს წიგნზე ვმუშაობდი ოთახში გაღებულ კარებს ტირილი რომ მოყვა. აცრემლებული, თვალებ დასიებული და დაწითლებული ანუკი შემოვიდა ნინისთან ერთად და დივანში ჩავარდა. მე და ლუკამ ერთმანეთს გადავხედეთ და ხელი გავუწოდე წამომაყენეთქო. შეძლებისდაგვარად მივუჩოჩდი ანუკის და თავზე ხელი გადავუსვი:
-ან წყალი ხომარ გინდა?
-მართალი იყავი ლიკა, ღმერთო როგორი მართალი, მე კი როგორ გეჩხუბე, უსირცხვილოდ გაქციე ზურგი. სწორი იყავი არ უნდა მივნდობოდი, ალბათ ადამიანები მართლაც არიცვლებიან._ტირილი გააგრძელა და უფრო მომეხუტა.დავინახე როგორ შეკრა წარბები ლუკამ.
-დათო?
-ერთად ვიყავით კაფეში, ბართან რომ მივიდა, მისი ტელეფონი კი არ წყვეტდა ვიბრაციას.გეფიცები არც კი მიფიქრია რამე წამეკითხა, უბრალოდ ხელი მოვკიდე ხმა რომ გამომერთო და ეკრანს რომ შევხედე, გული გამისკდა, ათობით მესიჯი იყო, თანაც ვისგან წარმოიდგინე, შორენკასგან. თუ ხვდები ვისში გამცვალა?_ისევ ატირდა და ისევ დამადო თავი გულზე.
-კი მაგრამ.....
-აღარ მიხსენო ლუკა, მისი სახელიც კი არ მიხსენო_მეც ავტირდი ისე გულამოსკვნილი ტიროდა. სამივე ვცახცახებდით და ერთმანეთს ვეხუტებოდით. ამაზე ლუკა სულ გაგიჟდა ახლა შენთვის ნერვიულობა არ შეიძლებო და ტელეფონი ამოაძვრინა.
-სად ხარ ვაჟბატონო?_ასეთი მკაცრი ხმა ლუკადან არასდროს გამიგონია და შეშინებული წამოვდექი ფეხზე
-ფეხი არსად გაადგა_იგივე ტონით თქვა და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო. ხელით მანიშნა დაჯექიო და თავზე მაკოცა.
-მალე მოვალ.
-ლუკა არ გინდა, თავი დაანებე, ჩემ გამო არ ღირს ჩემი ბრალია._ანუკი ძლივს ლაპარაკობდა ისე ახრჩობდა ცრემლები. გული მეტკინა, რომ მივხვდი როგორ ყვარებია.
-რას ნიშნავს არ ღირს, თქვენ ჩემი ოჯახი ხართ, ვერავინ შეგეხებათ, თუნდაც ჩემი ძმაკაცი იყოს. მოსაცმლისთვის გავიდა მისმა ცივმა ხმამ ტვინში რომ დამარტყა. წარმოვიდგინე როგორ იჩხუბებდნენ და გამაცია, რამე რომ მოსვლოდათ რომელიმეს? რატომღაც ფეხები დამისველდა, მაგრამ ვერ გავიაზრე რატომ. ანუკიმ წამიერად შეწყვიტა ტირილი და ლუკასკენ გაიქცა, ნინი კი მე მომეხვია.
-ლუკა, ლუკა არ წახვიდე, ჩემი ნათლული ლუკააა.
----------------------------------------------

შემდეგი თავი უკვე დასასრული იქნება მეგობრებო :))))))