ბიჭებთან ერთად სახლში შევედით.
- თავი ისე იგრძენით როგორც თქვენს მომავალ სახლში ( ჯეკო ( ღიმილი )
- ჰაჰა რა იდიოტი ხარ, სამზარეულო საითაა? ( ნატა )
- ყავის გაკეთებას აპირებთ? ( თოკო ( სიცილი )
- ყავის გაკეთებასკიარა დატრიალი და სამზარეულოსაკენ ( სიცილი ) თქვენი შემოთავაზება არ დაგავიწყდეთ.
ჯეკო ლუკა და ნატა სამზარეულოში გავიდნენ თოკოკი ჩემთან დარჩა.
- ეს კაბა ძალიან გიხდება ( თოკო ( ღიმილი )
პასუხი არ გავეცი, ასაე გაგრძელება აღარ შეიძლებოდა ამიტომ
- თოკო
- რაიყო? ( თოკო )
- თეკოზე რას ფიქრობ?
- რას გულისხმობ? ( თოკო ( ღიმილი )
- მოგწონს?
- ჰაჰა რა მოულოდნელი კითვაა, მე შენ
თოკომ ვეღარ მოასწრო სიტყვის დამთავრება, რომ ამ დროს ოთახში ლუკა შემოვიდა.
- თოკო ორი წუთი შეგიძლია დამითმო. ( ლუკა )
- რა მოხდა? ( თოკო )
- გარეთ გავიდეთ ტო. ( ლუკა )
ვერმივხვდი ლუკას ეს საქციელი რას ნიშნავდა, თოკოსთან ასეთი რა საქმე ჰქონდა ჩემთან ერთად რომ ვერ ეტყოდა, ერთ ადგილას ჯდომა მომწყინდა ამიტომ სამზარეულოში შესვლა ვამჯობინე და შემთხვევით ჯეკოს და ნატას საუბარი გავიგე.
- როდის ვუთხრათ? ( ჯეკო )
- თუგინდა დღესვე ( ნატა ( ღიმილი )
- მართლა? თუასეა პრობლემაც აღარ ყოფილა დღეს გაიგებს ყველა რომ ყველაზე მაგრად მხოლოდ შენ მიყვარხარ. ( ჯეკო ( ღიმილი )
ასეც ვიცოდი, რომ ჯეკოსა და ნატას შორის რაღაც ხდებოდა მაგრამ არ მინდოდა გაეგოთ ამიტომაც სამზარეულოდან ჩუმათ გასვლა ვამჯობინე ლუკა და თოკო ოთხაში დამხვდნენ.
- ყავა მალე იქნება? ( ლუკა ( ღიმილი )
- ალბათ ( სიცილი )
- თეკო სახლში დარჩა ხო. ( თოკო )
- კი არ უნდოდა წამოსვლა.
- კარგი წავალ და წამოვიყვან ყავა მისთვისაც გააკეთეთ. ( თოკო )
თავი დახარა და სახლიდან გავიდა ლუკამკი კმაყოფილი სახით შემომხედა და გამიღიმა ვხვდებოდი, რომ ლუკამ თოკოს რაღაც უთხრა სწორედ ეს იყო მისი ასეთი საქციელის მიზეზი.
- თბილისში როდის ბრუნდებით? ( ლუკა )
- ალბათ ერთი ან ორი დღე კიდევ დავრჩებით.
ამ დროს ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა ეს დემეტრე იყო.
- ჩემი დაკარგული დაიკო, ცოცხალი ხარ?
- დემე, როგორ მომენატრე.
ამ სიტყვების გაგონებაზე ლუკამ გაკვირვებულმა შემომხედეა.
- მეც მომენატრე, როდის დამიბრუნდება ჩემი ყველაზე აუტანელი დაიკო? ( დემეტრე)
- აუტანელი დაიკო ამქვეყნად ყველაზე საზიზღარ ძამიკოს რამდენიმე დღეში ჩაეხუტება.
ჩემი სიტყვების შემდეგ ლუკას სახე წამებში შეეცვალა, თითქოს გულიდან დიდი ლოდი მოეხსნაო მისი ასეთი გამოხედვა შევამჩნიე თავი ვეღარ შევიკავე და გამეცინა, თავის საქციელზე მასაც ეცინებოდა, უნდოდა ეს არ შეემჩნია ამიტომ სამზარეულოში გავიდა.
- კარგი ანამარია სასწრაფო საქმე გამომიჩნდა და საღამოს შეგეხმიანები. ( დემეტრე )
ტელეფონი გავთიშე და სამზარეულოში გავედი.
- ამდენი ხანი რას აკეთებთ?
- ჰაჰა ყავა ზარმაცობს. ( ლუკა )
- არა არა მზადაა, მომეხმარე და ოთახში გავიტანოთ. ( ნატა )
ყავა ოთახში გავიტანეთ.
- ძმაკაც გიტარაზე არ დაგვიკრავ? ( ჯეკო ( ღმილი )
- რაზეა ბაზარი, გიტარას მოვიტან და მოვალ. ( ლუკა )
ამ დროს ოთახში თოკო და თეკო შემოვიდა.
- ჩემი თეკო, რა კარგია შენც რომ მოხვედი. ( ნატა ( ღიმილი )
- არ მოვედი მომიყვანეს. ( თეკო ( ღიმილი )
- ხო ბევრი ხვეწნის შემდეგ როგორციქნა მოვიყვანე. ( თოკო ( ღიმილი )
დრო იყო ყველაფერი თავის ადგილას დაბრუნებულიყო ამიტომ
- ძალიანაც კარგი. ( ღიმილი )
და აი ლუკაც გამოჩნდა თავისი გიტარით, ყველაფერი ჯერ კიდევ წინ იყო.

----------
ვიცი რომ პატარა თავია მეტის დამატება ვერ მოვახერხე, ^_^ როგორია? მოგეწონათ თუ არა?