ზოგჯერ ტაიმაუტს იღებ.
რომელიც მთლიანად გცვლის.
დაა, შემდეგ ყველაფერი ელვის სისრაფიტ ვითარდება.
************************************************************************************************************************************
სოფლამდე როგორღაც ჩავაღწიეთ. მთელი გზა მე და დემნას ერთნაირად გვეკიდა ცეცხლი და არვიცი რა ძალა გვაკავებდა, რომ ურთიერთი არ მიგვეხრჩო.
როცო იმ დიმიტრის სახლს მივადექით, რატომღაც გადმოსვლის სურვილი გამიქრა.
-რა იყო?-შემომიღრინა დემურიმ.
-მაცადე, ვფიქრობ!-არც მე დავაკელი და ცოფიანი ბულდოგივით დავუკრიჭე კბილები.
-რაზე ფიქრობ?! სულ მთლად გააფრინე შენ!
-კარგი, ჰო ნუ ჯუჯღუნებ!-წავიწუწუნე და გადავედი.-შეგეძლო კარი მაინც გაგეღო.
-ჯენტლმენობას ნუ მომთხოვ.-თვალები დრამატულად გადაატრილა.
დიმიტრის სახლი ძალიან ლამაზ ფერდობზე მდებარეობდა. ჯერ კიდევ სიმწვანეშერჩენილ ხეებს გადავავლე თვალი და ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა.
-მოგწონს?-უჩვეულო სინაზით მკითხა დემნამ.
-განა შეიძლება აქაურობა არ მოგწონდეს?-გავიოცე.
-ვინ იცის, იქნებ შეიძლება?!-გამეღრიჭა.
-ჰო. ალბათ.-ჩავიბურდღუნე ჩემთვის.
-შევიდეთ?-მანშნა მძიმე კარისკენ.
მივაყურადე, ჩამი-ჩუმი არ ისმოდა.
-იქნე ჯობს, რომ დავაკაკუნოთ?-ეჭვისთვალით შევხედე.
თავი უხმოდ დამიქნია და დააკაკუნა.
სიჩემე.
-სხვა გზა არ გვაქვს.-მხრები ავიჩეჩე და შტურმთ შევაჭერი სახლში.
-ჯანდაბა!-მომესმა ღრიალი.
ლოლიტა და ნიკოლოზი ერთმანეთს გველთევზებივით გადაფსკვნოდნენ და კოცნიდნენ.
ვაღიარებ, ცოტა გავაზვიადე, მაგრამ წყვილს სახლში, რომ შევუვარდი და სავარაუდოდ შესარიგებელი კოცნისას წავასწარი, ეს ნამდვილად უტყუარ ფაქტს წარმოადგენდა.
-აქ რა სიკვდილი გინდათ?-დამიწივლა ლოლიტამ და სქელი, ნაბდისებური ჟაკეტი სტალინისეული მრისხანებით შეისწორა.
ნიკოლოზმა ისეთი მზერა მომაპყრო, ლამის ანდერძის დაწერაზე ჩამაფიქრა.
მშვიდობით, დღეო ნათელო!
მხოლოდ წინდებს დავუტოვებ ელენეს, დანარჩენს, არაფერს ხელი არ დაედოს!
-სიყვარულს ვუხსნი!-რიხიანად მოახსენა დემნამ და ისე მიმიხუტა, ვფიცავ ფილტვებში ჟანგბადის ნაკადმა შეწყვიტა მოძრაობა, ხოლო ძარღვებში სისხლის მიმოქცევა შესუსტდა.
-ჰა?-ერთდროულად განვახცადეთ მე, ნიკიტამ და ლოლიტამ.
-დიახაც, რაო, თქვენ თუ გინდათ რომანტიკა და კარგი გარემო, მე რა დავაშავე?!-განაწყენებულმა მიუგო დემნამ თვალებგადმოკარკლულ, ერთიანად გალურჯებულ ნიკას.
-მოიცა, მოიცა, მოიცააა!-დაიღრიალა ლოლამ, რომელიც ასათიანის პაციენტივით ქაჩავდა თვალებს. გაჩეჩილ წითურ თმაზე ნერვიულად გადაისვა ხელი და ცალი წარბის აწევით დაამატა.-შენ რა, ქეთი გიყვარს?
-ვიცი, მე თვითონაც არ მჯერა, რომ ასე მოხდა.-გაეცინა დემურის.
უნებურად სიმწრისაგან სახე დამემანჭა და თვალები ცრემლებით ამევსო.
ამ სიტუაციიდან გამოსაძრომად შეთითხნილმა ტყუილმა გული მატკინა.
-შემეშვი და სხვანაირად იღადავე!-გაბრაზებულმა დავიძვრინე თავი და გარეთ გავვარდი.
დახშული კივილი ყურებში ჩამესმოდა, უხმო ქვითინმა კი სხეული ამიცახცახა.
-ქეთი?!-უკან გამომყვა დემნა.
-სხვა ვერაფერი მოიფიქრე?!-მაშინვე ვეცი.-რა საჭირო იყო?
-მაგრამ მე სიმართლე ვთქვი. მართლა მიყვახარ.-გაოცდა ბიჭი.
-რა?-აზროვნების უნარი წამერთვა.
-რაც გაიგე. მე უბრალოდ მინდა, რომ ვცადოთ.-მომიახლოვდა.
პირდაფჩენილი შევცქეროდი.
******************************************************************************************************************
*ორი მაჯლაჯუნა წლის შემდეგ*
-დროზე!-ყურისწამღებად დავჭყივლე დემნას და ვერცხლისფერი კაბა მონდომებით გავისწორე.-ეს ოხერი ძონძი ესა!-დავამატე ეფექტურობისათვის.
-მოვდივარ!-შესძახა ბიჭმა და ტუსტუსით ამედევნა უკან.
-ვაგვიანებთ, დემნა ვაგვიანებთ!-გავცხარდი და ქლაჩი ნერვიულად ავათამაშე.
-შენ ნუ ნერვიულობ!
-ახლა, მანიაკივიტ არ მართო მანქანა თორემ გადვხტები.-დავემუქრე.
-და კისერსაც მოიმტტვრევ!-ნიშნისმოგებით მითხრა.
-იდიოტი.-ჩემთვის ვთქვი.
ეკლესიაში გიჟებივით შევცვივდით და თეთრ კაბაში გამოწყობილი, წითური, თვალებბრიალა და გამგელებული პატარძლის სიფათი დავინახე.
მღვდელმა იჭვნეულად შეგვათვალიერა.
-ყველას გარეკილები ვგონივართ.-ჩავჩურჩულე.
-ოჰ, შენც არ მყავდე დალაგებული.
-ჩაიგდე ხმა!
-ამ ერთხელ მაცვია სმოკინგი და იცოდე, ისედაც გაღიზიანებული ვარ!
-ნუ იმუქრებიი.
-ერთხელ ლოლას ადგილას შენ იდგები.
-იოცნებე!
-ჰმმ, არდა რა კარგი ბეჭედი ვიყიდე.
-მოკეტე ადამიან...რააო?!-თვალები გამიფართოვდა.
-გეხუმრე. ერთხელ მაპატიე.
-ფუუ შე..-ლოლას თმისფერი დამედო.
თვითონ ლოლა ნათურასავით ჩახჩახებდა წითლად.
-რაღაც ძირს დავარდა.-მითხრა დემნამ.
-იქნებ, ცხოვრებაში ერთხელ მომაწოდო?!
-კი აბა!
-გველაძუა!-დავიხარე და ფეხებთან დაგდებულ ბეჭედს დავწვდი.
ისევ ხელიდან გამივარდა.
-ეს?-გავშტერდი
დემური გალანტურად დაიხარა და...
-იქნებ, ამ ერთელ ცოლად გამომყვე?-შემომიღიმა მუხლებზე დამდგარმა.
-სენ, რა მოიცაა...-გასუსულ ხალხს შევხედე. ნაზიბროლამ დაიქსუტუნ-სლუკუნა.
-ისა.. ცოტა დროზე, თორემ ჯვრისწერა დაიწყება.
-იქნებ, ამ ერთხელ დაგთანხმდე.-გავუცინე და თითზე წამოცმულ ბეჭედს დავხედე, შემდეგ კი სწრაფად ვაკოცე დემნას, სანამ გულში არ ჩამიკრა და ლოლამ არ დაგვიღიალა ვიწყებთო.
*THE END*


პ.ს ვიცი, რომ პატრაა, თუმცა ასე მქონდა გათვლილი. იმედია სუ სულ ოდნავ მაინც მოგეწონათ და ძალიან ბანალური არ მოგეჩვენათ.