დემეტრეს მთელი გზა ვეხვეწებოდი ეთქვა სად მივდიოდით, თუმცა ხმას არ იღებდა უბრალოდ წყნარად იჯდა და მანქანას ატარებდა. ჩემს სახლთან რომ მივედით მაშინ შემეცვალა სახის გამომეტყველება. დემეტრემ მანქანიდან გადმომათრია და ჩემი ხვეწნა მუდარის მიუხედავად მაინც შემიყვანა სახლში
-ბატონო ზურა-დაიწყო ყვირილი დემეტრემ, ამ ხმაზე კი დედაჩემიც და მამაჩემიც გამოვიდნენ
-დემეტრე როგორ ხარ შვილო რამდენი ხანია არ მინახიხარ როდის ჩამოხვედი(ზურა)
-ეხლა ამაზე სალაპარაკოდ არ მცალია თქვენი შვილი უნდა მოვიყვანო ცოლად(დემე)
მამაჩემი გაკვირვებული უყურებდა თუმცა შემდეგ სახეზე ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა. რათქმაუნდა აწყობდა ჩემი და დემეტრეს ქორწილი ის ხომ ერთ ერთი ყველაზე დიდი ფირმის პატრონია
-ძალიან კარგია გამიხარდა ეს ამბავი(ზურა)
-ხომ არ გაგიჟდით რა ქორწილი მინდა უბრალოდ მარტო ვიყო არ მჭირდებით არავინ, ნეტავ საერთოდ მკვდარი ვიყო...(კესო)
-აღარ გაიმეორო ეგ -დაიღრიალა დემეტრემ-ეხლავე წავალთ და ხელს მოვაწერთ
-მოვკვდები და მაგას არ გავაკეთებ ადამიანს რომელსაც არც კი ვიცნობ ვერ გავყვები ცოლად თანაც შენ მექალთანე ხარ ასე რომ(კესო)
-შვილო გაყევი ცოლად(თამარი)
-შენ საერთოდ ხმა არ გაქ ამოსაღები,- რადედა ხარ შვილი საერთოდ არ გიყვარს? ფულის ხამები ხართ და მასში ვე დაიხრჩობით როგორც ღორი ტალახში, მეზიზღებით იცით რა მაქვს გადატანილი და არაფრათ თვლით. თქვენ ხართ ადამიანები რომლებიც არაფრის ღირსი არ არიან ნეტავ იმ დღეს მის მაგივრად მე მოვმკდარიყავი-მხოლოდ ეს ვუთხარი და სახლიდან გამოვვარდი. ტირილი დავიწყე და გზას გავუყევი
-კესანე-გავიგე დემეტრეს ხმა უკნიდან,პირველად მომმართეს სრული სახელით, უფრო სწორად მხოლოდ დამიანე მომმართავდა ასე.
-დემეტრე დამანებე თავი წადი შენ შენი ცხოვრება გაქ რა გინდა ჩემგან ამომივიდა უკვე ყელში(კესო)
-ენა ძალიან დაიგრძელე გოგო ეხლავე წამოეთრიე-მხოლოდ ეს დაიღრიალა და მანქანაში ჩამტენა. გზაში უბრაოოდ ვტიროდი და დამიანეს ნაჩუქარ ბეჭედს დავყურებდი თან ვისწორებდი და ყველანაირად ვცდილობდი დაწყნარებას.
დემეტრემ რო მანქანა ქორწინების სახლთან გააჩერა ამაზე სულ შევიშალე. გადამათრია მანქანიდან და შემიყვანა შიგნით. დოკუმენტი უცბად მოამზადებინა რომლის მიხედივიდაც 8 თვე მისი ცოლი ვიქნებოდი.
უცბად მოაწერა ხელი და კალამი მე მომცა
-რომ არ მოვაწერო(კესო)
-კესანე მოაწერე ეხლავე-დაიღრიალა ბოლო ხმაზე. მისგან შეშინებული უცბად მოვაწერე ხელი და სიმწრის ცრემლები ჩამოვგადე. შემდგომ გარეთ გავედით და მანქანაში ჩავჯექით.
-ეს რატომ გააკეთე?(კესო)
-ბევრ კითხვებს ნუ სვამ გაჩუმდი უბრალოდ-მხოლოდ ეს მითხრა ცივი სახე მიიღო და გზა განაგრძო. მალევე გააჩერა რაღაც პატარა სახლთან და შიგნით შემიყვანა. ჩემი ოთახი მაჩვენა თვითონ კი სადღაც წავიდა. ცოტახანი გაშტერებული ვუყურებდი ერთ ადგილს შემდეგ ისტერიული სიცილი ამივარდა ბოლოს კი ეს ყველაფერი ტირილში გადაიზარდა. მეზიზღებოდა ყველა და ყველაფერი რაც ჩემს გარშემო იყო. ახალ შემეძლო ახლა შემეძლო წავსულიყავი დამიანეს საფლავზე და გავაკეთე კიდევაც. კანკალით მივედი მის საფლავის ქვასთან და ლაპარაკი დავუწყე თან სიმწრის ცრემლები წამსკდა
-მიყვარდი, მართლა მიყვარდი, სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდი,შეხედე რა მდგომარეობაში ვარ, ყველა დამიპირისპირდა ყველა რაღაცას მერჩის,დავიღალე გესმის? დამიანე დავიღალე მჭირდები სიცოცხლზე მეტად ჰაერზე მეტად მჭირდები ისე როგორც არავის არავინ დასჭირვებია. ვერ მოვდიოდი აქ ვერ ამოვდიოდი შენ საფლავთან მეშინოდა რომ ყველა ტკივილი გამახსენდებოდა. მჭირდები შენი სიყვარული მჭირდება, მთლიანად შენ მჭირდები დამიანე, მინდა რომ ჩემს გვერდით იყო მინდა რომ აქ აი აქ იყო და მაწყნარებდე. რომ გვყავდეს დიდი ოჯახი და ბევრი შვილი...მაპატიე დამიანე...მაპატიე-სიმწრით ამოვთქვი ეს სიტყვები და სახლში დავბრუნდი. მისაღებშიი რომ შვედი ყველა მეგობარს და დემეტრეს თავი მოეყარათ. თვალები ამოსიებული მქონდა ტირილით და საშინელ მდგომარეობაში ვიყავი. ერთი შევიხედე მისაღებში ყველას მოვავლე თვალი და ზიზიღის გრძნობა დამეუფლა. უბრალოდ დავხედე მათ და ოთახში ავედი. გული მერეოდა ამ ყველაფრისგან, სააბაზანოში შევვარდი და გული ავირიე. შემდგომ ხელპირი დავიბანე და უკან დავბრუნდი. ოთახში დემეტრე ყოფილიყო და მიცდიდა როდის გამოვიდოდი
-კარგად ხარ?(დემე)
-ასე კარგად ჯერ არ ვყოფილვარ(კესო)
-არ გინდა ქვემოთ ჩამოხვიდე?(დემე)
-არანაირი სურვილი არ გამაჩნია შეგიძლია შენ ჩახვიდე-უსიტყვოდ წამოდგა და ოთახიდან გავიდა. დავწექი და ყველაფერზე ფიქრი დავიწყე, შემეძლო გავქცეულიყავი თუნცა არ მივრბოდი რაღაც მაკავებდა რაღაც რასაც დემეტრეში ვხედავდი. "კესო გეყო ამაზე ფიქრი" შემოვუძახე ჩემ თავს და დავიძინე. დილით რაღაცის დამტვრევის ხმა მაღვიძებს, დაფეთებული წამოვვარდი ფეხზე და ქვემოთ ჩავედი ვიღაც სამი ბიჭი იყო და ერთს ვაზა გადმოეგდო. ჩემი დანახვისას გაეღიმათ და მოვიდნენ
-გამარჯობა რძალო(უცნობი)
-მოდი ასე შევთანხმდეთ მემგონი თქვენ კაიფში ხართ ჯერ სახელები რომ მითხართ არ გინდათ? და კიდევ ერთი არავითარი რძალო(კესო)
-ა ხო ჩვენ დემეტრეს ძმაკაცები ვართ მე ლაშა მქვია მითხრა შავგრემანმა სიმპატიურმა ბიჭმა.
-მე ალექსი-ახლა იმან მითხრაო რომელიც მაღალი და მწვანეთვალებაა
-მე კი სანდრო ვარ -ახლა იმან თქვა ვინც ვაზა გატეხა
-კარგით მე კესო ვარ და თუ ძაან გინდათ თქვენი ძმაკაცის ნახვა ადით და დაადექით მაგ უჟმურ დეგენერატს-ეს ვუთხარი მათ მომცინარ სახეზე მეც გამეცინა და სამზარეულოში გავედი. ფანჯრის რაფაზე შემოვჯექი ყავა გავიკეთე და გარეთ ყურება დავიწყე. ბიჭები და დემეტრე უკვე სამზარეულოში იყვნენ შემოსული
-სანდრო ხო? სანდრო გქვია ხო?-გავძახე იმას ვინც ვაზა გატეხა
-ხო სანდრო მქვია
-ამ დღეს რა რიცხვია?(კესო)
-29
-ჯანდაბააა ჯანდაბა მეხი შენ კესო მეხიი რა დებილი ხარ რამ დაგავიწყდა სიკვდილი შენ, ნაადრევად რო დაბერდი და სკლეროზი დაგეწყო-დავუწყე ლაპარაკი ჩემს თავს. დღეს ჩემი ნათლულის დაბადებისდღეა რომელისაც მშობლები გარდაცვლილი ყავს, პირველი მე დამინახა დიდიხანი მე ვზრდიდი ამიტომ დედას მიძახის. დეიდამის დავურეკე და ვთხოვე მიასთვის მიეცა ტელეფონი
-საყვარელი ჩემო სიცოცხლე ჩემო შვილიკო გილოცავ დაბადებისდღეს(კესო)
-მადობა დედიკო (მია)
-ვაიმე დედიკო გენაცვალოს შენ მომენატრე(კესო)
-მეც მომენატრე დე რატო აღარ მნახულობ(მია)
-ვაიმე გამოვასწორებ შეცდომას ჩემო ცხოვრება ჭკვიიანად იყავი და მერე ერთ დღეს წავიდეთ სადმე(კესო)
-კაი დე გკოცნი- ეს მითხრა და ტელეფონი გამითიშა. მოვკარი ბიჭების გაკვირვებულ სახეს და დემეტრეს განრისხებულს
-ნუ მიყურებთ ასეთი თვალებით მართლა ჩემი შვილი კიარაა უბრალოდ რო დაიბადა დედა მოუკვდა და მე მიძახის დედას-მომაბეზრებლად ვთქვი და მისაღებში გავედი, თან ტელევიზორის ყურება დავიწყე. უკვე ვაპირებდი ახალი კინოს დაწყებას როდესაც ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა. ჩემი საუკეთესოთა საუკეთესო მეგობარი ბაჩო რეკავდა
-ხო ბაჩო(კესო)
-რას შვები საყვარელო(ბაჩო)
-რავი არაფერს მომენატრე ჩემო სიცოცხლევ(კესო)
-მეც მომენატრე საყვარელო როდის გნახავ ერთი სული მაქვს(ბაჩო)
-შენ რომ იცოდე როგორ მჭირდები(კესო)
-კაი რა საყვარელო არ მოიწყინო მე შენთან ვარ(ბაჩო)
-აუუ ბაჩო როდის ჩამოეთრევი (კესო)
-მალე საყვარელო მალე კაი ეხა მეძახიან უნდა გავთიშო მიყვარხარ(ბაჩო)
-კაი მეც მიყვარხარ-ეს ვუთხარი და გავუთიშე თუმცა ტელეფონის დადებაც ვერ მოვასწარი ისე მეცა დემეტრე და კედელს შეანარცხა ჩემი აიფონ შვიდი.
-ცხოველო დეგენერატო რაუფლებით მიმტვრევ ტელეფონს ინფექციურო(კესო)
-აწი აღარავის აღარ დაელაპარაკები უნებართვოთ გარეთაც ვეღარ გახვალ-დაიღრიალა ბოლო ხმაზე
-დაიწყევლოს ის დღე შენ რომ გაგიცანი დემეტრე-მხოლოდ ეს ვუთარი ოთახში ავვარდი და ტირილი დავიწყე. იქამდე ვტიროდი სანამ არ ჩამეძინა და გადავეშვი მორფეოზის სამყაროში.
პს. მოკლედ მინდა მადლოაბ გადავუხადო ყველა იმ ადამიანს რომელიც ამ ისტორიას კითხულოს❤ კიდევ მინდა ვთქვა რომ იმდენად მსიამოვნებს ისტორიების წერა შემიძლია ერთი მკითხველის სურვილითაც გავაგრძელო დაწყებული ამბის წერა ❤ ველი შეფასებებს ❤❤