თავი 2
-ტასიკო ადექიი!-მომაძახა მაშომ და თან რაღაც ჩხაკუნის ხმა გავიგე. თვალი გავახილე.
-ტასო, შენ რომ მთხოვე ძილის დროს უძალიანმაგრესად საყვარელი რომ ვიქნები ფოტო გადამიღეო გადაგიღე. -მითხრა ისე რომ, სიცილს ძლივს იკავებდა.
ყოველთვის მაინტერესებდა, ფილმებში და ფოტოებში ასეთი ლამაზი და საყვარლები როგორ არიან ძილის დროს მეთქი, ხოდა მაგიტიმაც ვთხოვე მაშოს ფოტოს გადაღება. გახარებული ვგლეჯ ტელეფონს, იმის იმედად, რომ ჩემი ძილის ნახვისას ქმარი რომელიც სამომავლოდ მეყოლება, რაც ჩემი ხასიათიდან გამომდინარე მეეჭვება, მეორე დღესვე მძინარეს რომ მნახავს კისრისტეხით არ გავარდება. იმედები წყალში მეყრება ჩემი დორბლიანი დაღებული პირის დანახვისას.
-მაშო, შენ მძინარეს კამერის შიშით ვერ გიღებ, მეშინია გული არ გაუსკდეს და ხელში არ ჩამაკვდეს.-დილას, ძირითადად ერთმანეთის ლანძღვით ვიწყებთ.
-გოგო მალე ქენი რაა, დღეს გამოცდა გვაქ სვეტასთან და კარგად უნდა ჩავაბაროთ, თორე მერე მაგის ჯუჯღუნს წითელ დიპლომიანი ფსიქოლოგიც ვეღარ გაუძლებს.
-ვაიმეეე, გამოცდა სულ ამომივარდა თავიდან. ისე ამ ჰარმონია ქალს რის გამოცდა აუტყდა. გეგონება უნიში არ გვაკლდეს რაა. თუ ვერ ჩავაბარე იცოდე, ვერ ვიტან ვარდისფერ ვარდებს და ვინმე თუ მომიტანს იქვე დაატეხე თავზე ჩემი სახელით.-ვუთხარი, თან სიცილს ძლივს ვიკავებდი.
მოვწესრიგდით, შევაჯექით ჩემ პიპიას და გავწიეთ გამოცდასთან პირისპირ შესახვედრად.
ალბათ გაინტერესებთ, რატომ ემზადება გენეტიკაში ორი, ბიზნეს ადმინისტრირებაზე მსწავლები დაქალი. მაშოს მშობლები ექიმები არიან და რა თქმა უნდა მათ უნდოდათ რომ მაშოც ექიმი გამხდარიყო. ის აპირებდა კიდეც, მაგრამ ჩემნაირი გადარეული დაქალის გადამკიდე მიხვდა, რომ მთელი დღე და ღამე საავადმყოფოში ვერ იქნებოდა. თან რომელი ექიმი გინახავთ, რომელსაც სისხლის, ნემსის და ყველაფრის რაც საავადმყოფოსთანაა დაკავშირებული იმის დანახვაზეც კი აკანკალებს. იმის გაგონებაზე, რომ მაშო ბიზნესზე აბარებდა, მისმა მშობლებმა განუცხადეს, რომ თუ ბიოლოგიის გამოცდზე თავიდან არ გავიდოდა, მაგისტრატურას არ ჩააბარებინებდნენ. მაშო დათანხმდა და მისმა კნუტივით მწვანე თვალებმა მეც ჩამითრია. ახლა კი ამ გამოცდის იმიტომ გვეშინია, რომ ერთად ჩაბარება გვინდა. არ გეგონოთ, რომ მაშოს ძალიან მკაცრი და სადისტი მშობლები ყავს. უბრალოდ მათ განაცხადეს, რომ რახან მთელი ცხოვრება ბიოლოგიას თავს აკლავდი ახლა გამოცდაც ჩააბარეო. შეიძლება იმდენად მოგეწონოს, რომ მობილობით სამედიცინოზე გადახვიდე და თსსუში ჩააბაროო, შემდეგ მშობლების პროფესიაც კი გააგრძელო და კარდიოქირურგი გახდეო. მეტი არაა ჩემი მტერი. წარმომიდგენია, მაშო საოპერაციო მაგიდასთან გულით ხელში, უკან ექთნები უდგას რომლებიც შიშისგან წამოსულ ცრემლებს წმენდენ. ამის წარმოდგენა და ჩემი ახარხარება ერთია. უკვე ათი წუთია რაც საცობში ვდგავართ და სწორედ ახლა ვხვდები, თუ რატომ გამაღვიძა მაშომ ორი საათით ადრე. როგორც იქნა საცობი დაიძრა.
-მაშო ამას უყურე ერთი რაა. წინა მანქანა რომ მიღოღავს არიცის რომ ტრასაზე 20-ით სიარული არ შეიძლება?-მივანიშნე მანქანაზე, რომლის ნომრის დანახვაზე სიცილისგან ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი. თAKUშA ეტყობა ჯერშკი მამიკოს გოგოსია.
-მაგას თავი დაანებე და მე, ადამიანმა რომელსაც მართვის მოწმობა არ აქვს ვიცი, რომ ახლა მისი გზაა და ამ მანქანებს ტყულად უშვებს.-აქირქილდა მაშო.
ხუთი წუთი მხოლოდ იმ მანქანის გამო ვიყავი გზაში. მორჩა, უკვე გადამეკეტა. ჩამოვწიე მაშოს ფანჯარა, მანქანას დავუსიგნალე და მივაძახე -ნახვამდის ტაკუსაა და თან გადავასწარი. არივედერჩი ათო ქულავ. უცებ ამოვიტირე ჩემი მძღოლის ქულები. ვინიცის, კიდევ რამდენი ასეთი გარეკილი გადამეყრება.
მივედით, ჩავაბარეთ გამოცდა სვეტლანამაც შეგვაქო და თან ორმაგად დაგვიმატა სასწავლი.
***
სახლში რომ ვბრუნდებოდით უკვე საღამო იყო. როგორც ყოველთვის, გზაზე ახლაც ბიჭების ხროვა დაგვხვდა.
-აუ ესენი ვერ არიან ხო?
-გოგო ახლა დაკრუგვა მოგვიწევს ხოო-ამოიკნავლა მაშომ.
-ეგღა მაკლია ვიღაც იდიოტების გამო მოვიარო მთელი ქალაქი.
-აბა რა ვქნაათ?
-აი ეს.-იმედიანად განვუცხადე მაშოს და მანქანიდან გადავხტი.

იმეე, უკეთესს რას ელოდი ტასოსგან. განკიცხა საკუთარი თავი მაშომ და მანქანიდან გადავიდა, რათა დაქალი განენათლებინა.
ვხედავ ტასოს რომელიც თავაზიანად თხოვს ვიღაცას გზის გათავისუფლებას.
ვიცი მე ამის თავაზიანობას რაც მოყვება.
-უკაცრავად, იქნებ რამდენიმე წუთით გაათავისუფლოთ გზა, ასე ფრიად დაკავებული ხალხისგან. -მიახალა ტასომ ირონიულად თან ნერვებს ძლივს თოკავდა.
-ბატონოო? გოგონი, შენ საერთოდ იცი ვის ესაუბრები?
-არა, და სიმართლე გითხრა არც მაინტერესებს. უბრალოდ გზიდან გადასვლას გთხოვ, რადგან ქალაქის ექსკურსია რომ მდომოდა გიდს მაინც ავიყვანდი.
-ვერ ვიტან ირონიულად რომ მესაუბრებიან.
-ვერც მე ვიტან გზაზე რომ მეღობებიან.
-გაანებე ბიჭო, ვიღაცა ლაწირაკია-უთხრა აყლაყუდას მეორე აყლაყუდამ რომელსაც სახე არ უჩანდა.
უკვე ნერვები ძალიან მომეშალა. ახლა ვანახებ მე მაგათ ვინარი ლაწირაკი.
-კაი ტაას, გაანებე თავი.-მითხრა მაშომ და შიშისგან სადაცაა კანკალს დაიწყებდა.
ვაიჰ, მაშო სულ დამავიწყდა, მისთვის არ მიპასუხია. მივუთითე დაჯექი მეთქი. მეც ჩავჯექი მანქანაში, დავქოქე, ჯერ უკან წავედი, მერე კი უცებ მოვუმატე სიჩქარეს და გავვარდი წინ. ბიჭების გროვაში, იმ ბიჭთან გავჩერდი.
-ვაიჰ, შეგირცხვეს კაცობა, ჩემნაირმა ლაწირაკმა როგორ შეგაშინა ეს ზორბა კაცი.
ჩემი რეპლიკით კმაყოფილმა დავიოკე ნერვები. პირღია და შერცხვრნილი დავტოვე საცოდავი.
-ალბათ მისი ცხრავე თაობა თავჩაღუნული ივლის ამის მერე.-მხიარულად ვუთხარი მაშოს და გავაქანე სახლისკენ.