ყველა ქალისთვის სასიხარულოა ის,რომ მალე ცხოვრებას იმ მამაკაცს დაუკავშირებს ვინც უყვარს. ვისთანაც ცხოვრებას გალევს და შვილებს გაუჩენს... ქალებისთვის ეს სულ სხვაა, რაღაც აღმაფრთოვანებელი.. ახლა მათთანაც იგივე მდგომარეობა იყო,მაგრამ არა ისეთი,როგორიც მათ სურდათ, ვერცერთი იჯერებდა,რომ ერთმანეთისთვის უნდა დაეკავშირებინათ დარჩენილი სიცოცხლე,არცერთს უნოდა ამ ნაბიჯის გადადგმა ორივე ხვდებოდა,რომ შეცდომას უშვედნენ,მაგრამ წესებს წინ ვერავინ და ვერაფერი აღუდგება.. ჯერ კიდევ 25 წლის წინ დადებული პირობა,რომ მათი ოჯახები დანათესავდებოდნენ... ახლა ორივეს მწარედ აქვს ცრეემლი თვალებზე მომდგარი... ყველა იღიმის, დედოფალს კი რომელიც უნაკლოდ გამოიყურება ერთი ცრემლი შეუმჩნევლად,მაგრამ დედისთვის შესამჩნევად გადმოუგროდა თვალებიდან... ქალმა ვერ გაუძლო შვილი ტანჯვის ყურებას და ოთახი დატოვა.. კაბინეტის კარები შეაღო და ქმარს წინ დაუდგა.
-ნუ გავიმეტებთ გია ბავშვს ასე..
-რა ვქნა ლიანა მე მინდა? მე მინდა,რომ საკუთარი შვილი გავაუბედურო? ვერაფერს ვიზავ შენ ჩემზე უკეთ იცი მამაჩემის გვარის ტრადიციები..
-რამე იღონე კაცი ხარ.
-კაცი ვარ ,მაგრამ არა ყოვლის შემძლე.
-სხვა უყვარს.-მამაკაცი გაიყინა, ცოლის სიტყვებმა ერთიანად გატეხა, ფეხებში ძალა წაერთვა და სავარძელს დაეყრდნო.აღელვებული ცოლი ქმარს მაჯაზე დაექაჩა.-გია კარგად ხარ?.
-რა თქვი?გაიმეორე რა თქვი.
-სხვა უყვარს გია უკვე წლებია.
-რატომ არ მითხარით?
-ეშინოდა.
-რისი ან ვისი ჩემი? ჩემი ეშინოდა საკუთარ შვილს? 2 დღით ადრე,რომ გეთქვათ რამეს გავაკეთებდი ლიანა.. რატომ იყავი გაჩუმებული.?
-მთხოვა.
-საკუთარი ხელით გაითხარა ჩემმა შვილმა სამარე.-მამაკაცი მოწყვეტით დაეშვა სავარძელში და თავი ხელებში ჩარგო.. მასაც უჭირდა 22 წლის ქალიშვილის მითხოვება მისთვის უცხოზე. იცოდა ამით მას სამუდამო განაჩენი გამოუტანა,მაგრამ რა მისი ბრალია წლების წინ უიმისოდ დადებული პირობა? რა მისი ბრალია თუ გოდერძიმ შვილიშვილს ასეთი მწარე განაჩენი დაუფიქრებლად გამოუტანა..
2 საათში ვიბლიანების ოჯახი აივსო, პატარზლის ხელი ალექსანდრემ ოფიციალურად ითხოვა.. ჯვრისწერა,რომელიც სიყვარულის და ერთგულების ფიცი იყო,მათ გატეხეს. ტყუილი,რომლითაც ტაძაში ფეხი შედგეს... ერთ დღიანი ტანჯვა,რომელიც მთელი ცხოვრება გასტანდა. ალექსანდრეს თვალებშიც იკითხებოდა ტკივილი. მანაც დაკარგა ადამიანი,რომელიც ყველას და ყველაფერს ერჩივნა და ურჩევნია. იცის,რომ ლიკა ვერ გაუგებს მას არ ესმის ონიანების და მათი წესების.

მამა,რომელიც შვილს თვალებში ვერ უყურებდა და დედა რომელიც თავს დამნაშავედ გრძნობს.


თაფლობის თვის გატარება არცერთმა მოისურვა ამიტომ ცერემონიალის შემდეგ პირდაპირ სახლში წამოვიდნენ.. კარები ალქესანდრემ შეაღო.
თინა,რომელიც შიშით უყურებდა ალექსნადრეს და მოახლოვებულ მწარე წუთებს.. ყველაზე მეტად ახლა ეტკინა.. ალექსანდრეს ცრემლიანი თვალებით ახედა და ბიჭმაც არ დააყოვნა.
-შენს ოთახს გაჩვენებ.- ვერ იჯერებდა,რომ ალექსანდრე და ის დღეს ერთ ოთახში არ დაწვებოდნენ, ბიჭს სიხარულით ამღვრეული თვალები მიანათა და უკან გაყვა... -აი ესაა. შენი ბარგიც შიგნითა,თუ რამე დაგჭირდეს ჩემი ოთახი ესაა.-თინას ოთახის პირდაპირ გაიშვირა თითი.-და მომიკაკუნე..


თინა ოთახში შევიდა საქორწინო კაბა გაიახადა,თითქოს ამოუისუნთქა..მობილურს დაწვდა და მისთვის საყვარელი ნომერი აკრიფა.. ტელეფონში ყველაზე ძვირფასი ადამიანის ხმა გაისმა.
-ლაშა,ვიცი,რომ არასოდეს მაპატიებ,მაგრამ გთხოვ არ გათიშო.. შენ ხომ მაინც იცი ჩვენი წესები ვიცი,რომ გამიგებ და ვალდებული ხარ გამიგო.. გეფიცები სხვადასხვა ოთახებში ვწევართ.. ჩვენ სიყვარულს გეფიცები.
-მიყვარხარ.-ბიჭმა სიჩუმე დაარღვია.
-მეც მიყვარხარ მითხარი,რომ ჩემი გჯერა.
-ყველაზე მეტად მჯერა შენი.
-ხვალ ვილაპარაკოთ.
-ძილინებისა.

ვერ დაიძინა. მთელი ღამე თეთრად გაათენა მანაც და ალექსანდრემაც,რომელიც ლიკაზე ფიქრს თავს ვერ ანებებდა... ყველაზე მეტად მის უმოქმედობაზე ცოფდებოდა,საკუთარი თავი ეზიზღებოდა იმის გამო,რომ ვერაფერი გააკეთა ამ წესების დასანგრევად. ვერაფერი გააკეთა იმისათვის,რომ ორი ქალი ასე არ დატანჯულიყო...

დილით ორივე ერთად გამოვიდა ოთახიდან.
-დილამშვიდობისა თინა,როგორ გეძინა?
-მადლობ კარგად შენ?
-მადლობ მეც კარგად.. ვისაუზმოთ ხო?
-კარგი.
ორივე ჩუმათ იჯდა სუფრასთან სიჩუმე სანდრომ დაარღვია.
-თინა, მინდა,რომ ჩვენ ორ შორის დაძაბულობა არ იყოს. არც ერთს გვიყვარს ერთმანეთი... ჩვენ უბრალოდ ჩვენი წინაპრების დაუფიქრებელი ნაბიჯების მსხვერპლნი ვართ. მინდა,რომ ვიმეგობროთ.
-მეც მინდა,რომ ვიმეგობროთ.
-ძალიან კარგი.. მე სამსახურში მივდივარ ახლა ეს ჩემი ნომერია და თუ რამე დაგჭირდეს დამირეკე არ მოგერიდოს..
-ალექსანდრე.-ძლივსგასაგონად დაიძახა თინამ,მაგრამ ალექსანდრეს სმენას მაინც მიწვდა მისი წკრიალა ხმა.
-გიმსენ.
-რაღაცა მინდა გთხოვო. გთხოვ ცუდად არ გამიგო ვიცი გათხოვილ ქალს ეს არ შეშვენის,მაგრამ არ მინდა,რომ მოგატყუო. სხვა მიყვარს. დღეს მინდა,რომ ვნახო. უკნასკნელად.-სიტყვა დამთავრებული არ ქონდა,რომ ცრემლები თავისით გადმოცვივდა.ალექსნადრე გოგონას მიუხალოვდა და ხელი მხარზე მოხვია.
-ნუ ნერვიულობ მე არ შეგიქმნი პრობლემას წადი და ნახე.
-მადლობ.



ალექსანდრემ სახლი უკანმოუხედავად დატოვა, მანქანაში ჩაჯდა და ლიკას სახლისკენ დიაძრა. ეშინოდა ლიკას სიტყვების,რომელიც მეხისგავარდანსავით დაატყდებოდა თავს. კორპუსს მიუახლოვდა, მანქანიდან ვერ გადავიდა. საყვარელი ქალის ცრემლებს ვერ გაუძლებდა. ბოლოს ძლივს გადადგა ფეხი და სადარბაზოში შევიდა. კარებთან წუთი დაჰყო, ზარი დარეკა და დაელოდა.. კარების უკან გაიგონა,როგორ მოფრატუნობდა მისი ლიკა. როგორ უყვარდა ეს ხმა, მისი ფეხის ხმა.. ათას ქალში გამოარჩევდა. ლიკამ კარები გააღო. ალექსანდრე მისი დანახვისას ადგილს მიეყინა,საყვარელი ქალის ამ მდგომარეობაში დანახვისას ვერ გაიაზრა რა უნდა გაეკეთებინა.დიდ საბანში გახვეული ლიკა რომელსაც თვალების უპეები ჩაშავებოდა ცხვირი კი საშინლად მოსწითლებოდა.. როგორ უნდოდა ახლა მისულიყო და მაგრად მოხვედოდა ისე როგორც ადრე. ახლა? ახლა ფეხს ვერ ადგავს. გოგონას თვალები ემღვრევა და ცრემლების ნაკადი მოსდის რომელიც საბანში იღვრება... საბანი თავზე წამოიფარა და მისაღებში გაფრატუნდა. ალექსანდრემ ძლივს გადადგა ნაბიჯი კარები მიკეტა და უკან გაყვა.. ლიკა მისაღებში ტახტზე ფეხმორთხმული დაჯდა და თავი საბანში ჩარგო. ალექსანდრე მასთან შორიახლოს დაჯდა და გოგონას მიაშტერდა, ხმას ვერცერთი იღებდა. ან რა ქონდა ლიკას სათქმელი? მოუთმენდლად ელოდა ალექსანდრეს ხმის გაგონებას.როგორ სჯეროდა,ბოლო წუთამდე სჯეროდა,რომ ქორწილი არ შედგებოდა და ალექსანდრე ისევ მისი იქნებოდა..

-ლიკუნ.-ამოილუღლუღა ალექსანდრემ და გოგონასკენ უფრო ახლოს მიიწია საბნიდან მისი პატარა და სუსტი ხელები გამოაძვრინა და თავის ხელებში მოიქცია.-ხომ იცი,რომ მიყვარხარ?-გოგონამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.-თინა, ჩემთვის არაფერს ნიშნავს ესეც იცი. სხვა გზა არ მქონდა, ეს მხოლოდ ფორმალური ქორწინება,რომელიც მალე დაინგრევა. გესმის? მერე კი სულ ერთად ვიქნებით. თინასაც ყავს ადამიანი რომლიც უყვარს ჩემსავით ასე,რომ სანერვიულო არაფერი გაქვს.
-როგორ თუ არ მაქვს სანდრო?-გოგონამ საბნიდან თავი წამოყო და ბიჭს მიაშტერდა.-ხვდები ეს რას ნიშნავს? საყავრელი უნდა ვიყო შენი ს ა ყ ვ ა რ ე ლ ი. მე არ მინდა არავის საყვარლობა მათ შორის არც შენი..
-რას ამბობ ლიკა? მაგით რისი თქმა გინდა,რომ დავშორდეთ?
-ჩემს ადგილას შენ როგორ მოიქცეოდი?.
-დავფიქრდებოდი.
-და რა იცი,რომ მე არ ვიფიქრე?-შეუბღვირა ლიკამ.
-ლიკუნ, მომისმინე ჩვენ,რომ ერთად ვიყოთ გინდა?.
-და მერე რა?
-კი თუ არა?!
-ჰოო.
-ხოდა მოეშვი სცენების გამართვას, ჭირვეული ცოლივით... მოდი ახლა ჩემთან..-ლიკა საბნიდან გამოძვრა და ალექსანდრეს მიეკრა.
-სანდრი-ის ეძახდა მხოლოდ ასე.
-ხო ლიკუნ.
-ლამაზია?
-ვინ?
-ცოლი.
-აჰ თინა?არაუშავს რა.
-არაუშავს რა თუ კი?
-შენ ვერ გჯობია. დამშვიდდი.
-ძალიანაც კარგი.
-მიყვარხარ..-დაიჩურჩულა ალექსანდრემ და ლიკა მის მკლავებში მოიქცია..

საღამოდ 9 საათი სრულდებოდა ლიკამ თვალები,რომ გაახილა.. ალექსანდრეს გახედა და ჩაიღიმა. ისევ დაწვა და თავი ალექსანდრეს მკერდზე დადო.. ბიჭი შეირხა,მაგრამ არ გაღვიძებია...

თინა ოთახში სიხარულით გავარდა... ბარგი გახსნა და ტანსაცმელი კარადაში შეაწყო.. უხაროდა,უხაროდა ლაშას ნახვა,მაგრამ წინ რაც ელოდა ის გულს საშინლად ტკენდა.. ძვირფასი ადამიანის დაკარგვა გულს უფლეთდა.. ლაშას გარეშე როგორ უნდა ეარსება ამის შემდეგ? მისი თბილი შეტყობინებები,რომ აღარ მოუვიდოდა. "გარეთ ცივა თბილად ჩაიცვი" და მსგასვი... თვალებიდან ცრემლები გადმოსცვივდა და თვალთახედვა დაუბინდა კარადის სახელურს დაეყრდნო,თვალები დაახამხამა და თვალთახედვიდან ბინდიც გაქრა.მისი ცრემელბი ნოხზე მოწყვეტით დაეშვა ერთს, მეორე მიყვა მეორეს მესამე... საწოლზე გულაღმა დაწვა თავი ბალიშში ჩარგო და თვალები მაგრად მოხუჭა ისე მაგრად,რომ აეწვა...1 საათი მაინც გაატარა საწოლის ზემოთ დამხობილმა, ადგა სააბაზანოში შევიდა შხაპი გადაივლოო, ამ დროს ყველაფრისგან იცლება.არაფერზე ფიქრობს,მაგრამ ახლა გამონაკლისი დაუშვა და ლაშაზე ფიქრი განაგრძო.მისი ღიმილი,სიცილი, ჭირვეული ხასიათი როგორ მოენატრებოდა თინას მისი ჩხუბიც კი.. შემდეგ კი ლაშას ხელები თინას მბზინავ თმაზე.. სააბაზანოდან გამოვიდა კარადა გამოაღო და ტანსაცმელი აარჩია.. კიბებს ნელა და ნაზად ჩაუყვა, სახლის კარები გაიკეტა და იმ ბარისკენ წავიდა სადაც ის და ლაშა დიდ დროს ატარებდნენ.. არ დაურეკია ლაშასთვის უნოდა პირველი მისულიყო და სიტყვებისთვის თავი მოეყარა... ბარში შევიდა ფანჯარასთან ადგილი დაიკავა და ნიკაპი ხელის გულებზე დააყრდნო... ფანჯარაში უყურებდა უამრავ წყვილს ხელიხელჩაკიდებულს და გულზე დიდი ლოდი აწვებოდა ასე დადიოდნენ ისინიც კვირეების წინ. ახლა? ახლა თინა ზის და სიტყვებს ეძებს როგორ დაშორდეს მის საყვარელ მამაკაცს... ჩანთიდან ტელეფონი ხელის კანკალით ამოიღო და ლაშას ნომერი ძლივს ძლივობით აკრიფა.. ზარი გავიდა ლაშა აგვიანებდა პასუხის გაცემას,გოგონა აღელვდა... რამოდენიმეჯერ ცადა დარეკვა ბოლოს კი სანატრელი ხმა გაიგონა.
-თიინ, ჩემო ცხოვრება აბაზანაში ვიყავი და არ მესმოდა... როგორ ხარ?
-კარგად ლაშა შენ?
-მეც. დღეს ხომ უნდა შემხვდე?-ჩაიცინა ბიჭმა.
-კი. ჩვენს ბარში ვარ.
-მოვდივარ.


ნახევარ საათში ლაშამ ბარის კარები შემოაღო და ნაცნობი სილუეტისკენ გაემართა.. თინა ფეხზე წამოდგა რამოდენიმე ნაბიჯი გადადგა წინ და ლაშას ძლიერ მკავებში აღმოჩნდა... ბიჭმა მაგრად მიიკრა სუსტი სხეული.. როგორ მოენატრებოდა ეს ჩახუტება. უკანასკნელი ჩახუტება.. ვერ აიძულებდა ლაშას მისთვის ეცადა სანამ ალექსანდრე ყვეალფერს მოაგვარებდა. ლაშას თავისი ცხოვრება ქონდა თინას გარეშე... ამის გაფირებისას გული შეეკუმშა,ისინი ხომ ერთად გეგმავდნენ მომავალს როგორ წავიდოდნენ ინგლისში, იმოგზაურებდნენ მსოფლიოს გარშემო, შვილების სახელებიც მოფიქრებული ქონდათ. ყველაფერი ამის გახსენებისას ერთი ცრემლი ლაშას კისერსი ჩაიღვარა და გაქრა.. ბიჭმა უფრო მაგრად მოუჭირა ხელები,ნიშნად იმისა,რომ აღარ ეტირა.. მოგონებები ერთიანად ამოუტივტივდა ორივეს.. ერთიანად დააცხრა წარსული თავს და გული ორივეს დაუფლითა..
ძლივს დათმეს ერთმანეთი და მაგიდას მიუსხდნენ,ლაშამ თინას ხელები თავისაში მოიქცია და გათბობას ეცადა..
-ისევ ცივი გაქვს ხელები,როგორ ყოველთვის.
-ხო.
-რატომ ხარ ასეთი ნაღვლიანი თინ? მე არ ვაპირებ შენს მიტოვებას იმის გამო,რომ ბაბუაშენმა სიმთვრალეში რაღაც წამოროშა. გესმის? მე შენ მჭირდები ისევე როგორც შენ.
-ვიცი ლაშა,მაგრამ არ შემიძლია გესმის? ვერ გაგიმეტებ ასეთი ტანჯვისთვის.შენ ცხოვრება უნდა აიწყო მომავალი დაინახო გესმის? მე ვერაფერს გთავაზობ . უკვე გათხოვილი ქალი მქვია. შენ კიდევ ისევ მარტოდმარტო ხარ არ მინდა მე შემომწეიროო მთელი დარჩენილი სიცოცხლე არ მინდა. ვერ გაგიმეტებ ამისათვის. ალექსანდრე არაჩვეულებრივი ბიჭია, მაგრამ ის შენ ვერასოდეს შეგცვლის და არც მოვისურვებ,რომ შეგცვალოს შენ ერთადერთი ნათელი წერტილი ხარ ამ სიბნელეში.. გთხოვ გამიგე.. აღარ მომძებნო,აღარ დამირეკო, დამივიწყე!.-გოგონამ ჩანთას ხელი დაავლო და ბარი უხმოდ დატოვა, ლაშა გონს ვერ მოვიდა,როდესაც ყველაფერი გაანალიზა თინა უკვე მის წინ აღარ იჯდა.. თვალები გაუფართოვდა წამსვე ფეხზე წამოხტა და კარებისკენ წავიდა. დაინახა,რომ მისი საყვარელი ქალი ტაქსში ჩაჯდა და უკანა მინიდან უყურებდა ლაშას. ხელი მიადო მინდას და საფარეო კოცნა გაუგზავნა..

სახლში მისულს ცრემლების შეკავება გაუჭირდა და მისაღებში ჩაიმუხლა, ვერ მოთოკა თავი და აბღავლდა.. მისმა გულმა ამდენ ტკივილს ვეღარ გაუძლო. მომუშტულ ხელებს იატაკს მსუბუქად ურტყვადა და ცრემლებით ასველებდა... რამდენახანს იჯდა ასე არ ახსოვს.. საძინებელში როგორ აღმოჩნნდა არც ის ახსოვს.. ტანსაცმლიანა შეწვა საწოლში და დაძინება ცადა,მაგრამ მოგონებებმა ერთიანად დაშალეს.. ლაშას სახე თვალწინ ედგა რომლის გაქრობის სურვილიც არ ქონდა, ახლა მხოლოდ მოგონებებიღა შემროჩა წარსულიდან.. თვალები დახუჭა და სიბნელეც მალევე ჩამოწვა...

სუსტი სხეულის შეხებამ გამოაფხიზლა,თვალები ნელა გაახილა და ლიკას დანახვისას ჩაეღიმა.. ნაზად დიახარა და მის წითელ ტუჩებს ნაზად შეეხო.. გოგონა შეირხა და თვალები გაახილა სასიამოვნოდ გაიღიმა და ალექსანდრეს კისერზე ხელები დააწყო.
-სანდრი..-გაიღიმა მან და თვალები დახუჭა.
-ლიკუნ უნდა წავიდე ჩემო გოგოვ.
-ასე მალე?-მოიწყინა ლიკამ და ტუჩები გაბუშტა.ალექსანდრეს გაეღიმა და კიდევ ერთხელ ნაზად შეეხო ლიკას... გოგონამ ბიჭი უფრო მაგრად მოქაჩა და სიამოვნების მორევში გადააგდო..

სახლში შესვლისას სიჩუმეს მოეცვა იქაურობა.. მისაღებში არავინ იყო... "ალბათ სძინავს" გაიფიქრა და კიბებეს აუყვა... თინას ოთახთან შეყოყმანდა,მაგრა შეხედვა ვერ გაბედა თავისი ოთახის კარები მიხურა და საწოლზე დაემხო...

დილით, მზის სხივებმა თინას სახეზე ურცხვად დაიწყეს მოძრაობა.გოგონამ რამდენჯერმა ცადა საბანი წაეფარებინა,მაგრამ ძილი თუ გაუტყდა ვეღარ შეიბრუნდებდა.. თვალები გახილა და საათს გახედა 9 საათი შესრულებულიყო.. თვალები მოიფშვნიტა და საწოლზე წამოჯდა.. ფეხზე ძლივს ადგა საააზანოში შევიდა და სარკეში ჩახედვისას უკან გახტა.. საკუთარი თავი ვერ იცნო, მსგავ მდგომარეობაში არასდეს ენახა თავი. თვალები ჩასიებული და ჩაშავებული... თმა აბურდული, შხაპი მიიღო და ოთახი დატოვა..
მისაღებში ალექსანდრე დახვდა,ტელევიზროს უყურებდა...
-ოჰ თინა გაიღვიძე? როგორ გეძინა?-ბიჭს არ გამოპარვია გოგონას უმაკიაჟო და ჩასიებული თვალები.. გულში რაღაცამ გაკრა.
-არამიშავს ალექსანდრე შენ?
-მეც. არ შეჭამ?
-არა მადლობ არ მშია ყავას გავიკეთებ და ოთახში ავალ.
-როგორც გინდა..

თინა ნელი ნაბიჯებით სამზარეულოსაკენ წავიდა, ალექსანდრემ თვალი გააყოლა და თავისთვის ჩაიღიმა... რა სუსთი და ნაზი არსება იყო.. როგორ ტკიოდა, ლაშასთან შეხვედრამ ერთიანად გამოაცარიელა.. თითქოს რაღაცისგან განთავისუფლდა,მაგრამ რისგან თვითონაც არ იცოდა არადა როგორ ტკიოდა... რა მწარე იყო მისთვის ლაშასთვის ხელის ასე კვრა. ახლა ვისთან ერთად დახატავდა მომავალს? მომავალს სადაც დიდ სახლს ბავშვების ხმაური აყრუებს... ცრემლები მაოდგა და ნიჟარაში ჩაიღვარა.. ამოიხვნეშა,ჰაერი ხარბად შეისუნთქა და წელში გასწორდა. უკან მიიხედა ინსტიქტურად,რომ არავინ დახვდა ამოისუნთქა და ჩაიდანი ჩართო. სამზარეულოში მაგიდასთან დაჯდა.. ხელები მაგიდაზე დადო და მათში თავი მოაქცია.. როგორ უნდოდა ახლა ეტირა და ემოციებისაგან დაცლილიყო,უარყოფითი ემოციებისაგან.."ცოტაც მოითმინე თინა და ოთახში იბღავლე" საკუთარ თავს ამშვდებდა და დროდადრო მძიმე სუნთქვენს აკეთებდა... მისაღებიდან ფეხის ხმაური მოესმა,რომელიც სამზარეულს კარებთან შეწყდა,თავი წამოყო და ალექსანდრეს დანახვისას ჩაიღიმა,ფეხზე წამოდგა და ჩაიდანი გამორთო.
-ყავას დალევ?-მიუტრიალდა ალექსანდრეს,რომელსაც მაგიდასთან უკვე დაეკავებინა ადგილი.
-კი.
-უშაქრო?
-არა, ვერ ვიტან მწარე ყავას.-ალექსანდრეს ჩაიეცინა,მის სიცილზე კი თინამაც ჩაიცინა.-2 კოვზი შაქარი.


სითხე ფინჯნებში მოათავსა ერთი მაგიდაზე დადო ალექსანდრეს წინ მეორე კი ხელში დაიჭირა,ალექსანდრემ ახედა.. არ აპირებდა თინა დაჯდომას მორიდებული უყურებდა მამაკაციის შავ თვალებს.
-მე ოთახში ავალ თუ არ გეწყინება.-ძლივს გასაგაონად ამოილუღლურა და თვალები ძირს დახარა.
-ადი არ მეწყინება და ძალიან გთხოვ ნუ ხარ ასეთი მორცხვი.
-არ ვარ მორცხვი.-თინა წამსვე გამოფხიზლდა და ალექსანდრეს შეხედა,რომელსაც ღიმილმა სახე გაუპო.
-კარგი ადი მიდი.

თინა სამზარეულოდან ისეთივე ნაზი მოძრაობით გავიდა როგორც შემოვიდა,ალექსანდრემ ახლაც გააყოლა გოგონას თვალი და ისევ თავისთვის ჩაიღიმა..
ოთახში ასვლისას ყავა კომპიუტერის მაგიდასთან დადო და საწოლზე დაემხო.. სასოწარკვეთილი კივილის ხმა აღმოხდა.. კბილებით ბალიშს დაებღაუჟა,თითქოს გრძნობებისგან დაცლას ცდილობს.. ყოველთვის ასე იცოდა გრძნობებისგან დასაცლელად მიტოვებულ ადგილას მიდოდა და რამოდენიმეჯერ ხმამაღმა დაიკივლებდა.. ფსიქოლოგიურად კი თავის თავს აჯერებდა,რომ შეძლო და დაიცალა. ახლაც იგივე მდგომარეობაში იყო, გამონაკლისი ის იყო,რომ სახლში საწოლზე იწვა...



ალექსანდრემ ყავის ფინჯანი მორეცხა და ისევ მისაღებში გავიდა... ლიკასთან დარეკვა და მისი ხმის გაგონება მოუნდა ტელეფონს დაწვდა მისი ნომერი აკრიფა,მაგრამ ვერ დარეკა. ტელეფონი დივანზე დადო და თავი ხელებში ჩარგო. "რა ჯანდაბა გჭირს?" საკუთარი თავი გაკიცხა და ტელეფონისაკენ თვალი გააპარა. ერთი ამოიხვნეშა ფეხზე წამოდგა და კიბებისაკენ წავიდა... თინას კარებთან გაჩერდა, გოგონას ტირილის ხმამ კი საშინლად ატკინა გული. წარმოიდგინა როგორ მოსდიოდა ცრემლები აწითლებულ ლოყებზე,რომელიც მაკიაჟის გარესეც მშვენივრად გამოიყურებოდა... კარებთან უფრო ახლოს მივიდა სახელურს ხელი მოკიდა, ვერ გააღო ცადა,მაგრამ არ გამოუვიდა..ოთახში შევიდა და საწოლზე მოწყვეტით დაეშვა..


ერთი კვირა თინა ოთახიდან გამოსვლას თავს არიდებდა, ლაშას ზარებსაც არ პასუხობდა ბოლოს კი ტელეფონი გამროთო...იცოდა,რომ ლაშას ხმის გაგონება დამარცხებას ნიშნავდა.. თუ ახლა უპასუხებდა მერე ვეღარასოდეს გაუშვებდა ამიტომ თავს იკავედბდა... ერთი კვირის განმავლობაში ცრემლები შეაშრა, არ ტიროდა უბრალდო იჯდა უგრშნობი ცხოვრებისგან დაჩაგრული და ფანტელეფს უყურებდა,როემლებიც ფანჯრის მინაზე დნებოდნენ.. ამ ერთი კვირის განმავლობაში ყველა დეტალის გახსენება მოასწრო რაც ლაშასთან აკავშირებდა...ახლა მოგონებიბით ცხოვრებაღა დარჩა,სხვა დანარჩენი მისთვის დამთავრდა. ყველაფერმა დაკარგა აზრი რაც მას უკავშირდება სადაც ლაშა არ არსებობს... საწოლი გადაასწორა და ფეხზე წამოდგა კარები ნელა და უხმაუროდ გამოაღო დილის 6 სრულდებოდა,ადრე ადგომა დაჩემდა. კიბეები ნელა ჩაიარა და სამზარეულოში გავიდა, მაცივარში სასურველი სასმელი,რომ ვერ მონახა იმედგაცრუებულმა თავი გააქნია და მაცივარი დახურა. ვერც კი გაიგო როგორო მოიპარა უკნიდან ალექსანდრე.
-რა ადრე ამდგარხარ?-თინა შიშისგან შეხტა და ოდნავ წამოიკივლა.
-შემეშინდა. ამ ბოლო დროს დამჩემდა.
-არ მინდოდა. მიუხედავად იმისა,რომ დილის 6 საათზე დგები მთელი დღე მაინც ოთახში ხარ გამოკეტილი.. სხვა ყველაფერს,რომ თავი დავანებოთ არ მოგბეზრდა ერთი და იგივეს ყურება?-ბიჭმა მაცივრიდან წყლით სავსე გრაფინი გამოიღო და დაისხა.
-ამის შემდეგ სულ ერთი და იგივეს ყურება მომიწევს.
-ჩემი?-ჩაიცინა ალექსანდრემ და სირცხვილისგან გაწითლებულ თინას გახედა.
-არა შენ არ მიგულისხმიხარ.-დაიბნა გოგო.
-არ ხარ შენ მორცხვი.-გაუმეორა ალექსანდრემ მისი სიტყვები.- კარგი რა ცოტა გავხსნათ ურთიერთობა.
-ხო.
-გინდა ამ დღეებში სადმე წავდეთ?
-კარგი წავიდეთ.-თინამ გაიცინა და ალექსანდრეს გევრდთ დაჯდა.
-მოდი ახლა უკეთ გავიცნოთ ერთმანეთი ბოლოს და ბოლოს ცოლ-ქმარი ვართ.-ბიჭმა გაიცინა და გოგონას გახედა,რომელის სახეზეც ასეთი სიცილი პირვლად ნახა.. გულიანი.. თინასებური..
-გავიცნოთ..
-ალექსანდრე ონიანი 26 წლის. სვანი-ამაზე ორივეს ჩაეცინათ.-თან როგორი სვანი.-დაამატა ბოლოს ალექსანდრემ.- მაქვს ჩემი ბიზნესი რითაც ძალიან კმაყოფილი ვარ. ახლა შენ თქვი.
-თინა ვიბლიანი ასევე სვანი. შენგან განსხვავებით არც ისე სვანი... ვსწავლობ იურიდიულზე.
-უფრო კონკრეტულად.
-კრიმინალისტიკის განხრით.
-ოოჰ.. კარგია..პირადზე,რომ ვისაუბროთ?-თინას სახის გამომეტყველება წამში შეიცვალა ის მხიარული თინა სადღაც გაქრა და ახლა სევდით დაძიმებული თინა ზის ალექსანდრეს წინ. ბიჭმა წამსვე ინანა ნათქვამი,მაგრამ გამოსოწრება გვიანი იყო.-ბოდიში.
-1 კვირის წინ დავშორდი.-წამოილუღლუღა თინამ და წყალი მოსვა.
-გაგიჭირდა?
-ახლაც მიჭირს.
-ძალიან გიყვარს?.
-კი.
-მეც.
-შენც დაშორდი?-ალექსანდრე დადუმდა,თავი დამნაშავედ იგრძნო თინას წინაშე..თინამ საკუთარი ბედნიერება დაუფიქრებლად გადადო გვერდით და ალექსანდრემ? რა ქნა ლიკას მკავებში ნებივრობს ყოველ დღე. საკუთარი თავი შეზიზღდა.. როგორ ვერ იტანდა არაკაცებს და ახლა თვითონაც არაკაცურად იქცეოდა.
-ხო ჩვენც დავშორდით.-ახლა უკვე უნამუსოდაც იტყუებოდა..
-რას ვიზავთ.-თინამ ამოიხვნეშა და ალექსანდრეს გახედა.



საღამოს ალექსანდრემ თინას კარებზე მიაკაკუნა. გოგონა ერთხანს დუმდა პასუხი,რომ არ გასცა ალექსანდრემ კარები შეაღო,ოთახში არავინ იყო,სააბაზანოდან კი ონკანის ხმა ისმოდა. ცდუნებამ აიტანა, ნაბიჯი გადადგა და წამსვე სააბაზანოს კარებთან აღმოჩნდა,რომელიც დაკეტილი დახვდა. თავი გააქნია ჩაიღიმა და ოთახიდან გამობრუნდა..თინა სააბაზანოდან გამოვიდა ოთახში ალექსანდრეს სურნელი იგრძნო."აქ იყო" გაოცებულმა ოთახი კიდევ ერთხელ მოათვალიერა და ტანის შემშრალება დიაწყო... ტანსაცმელი ჩაიცვა და ისევ ქვემოთ ჩავიდა.ალექსადრე ლეპტოპში რაღაცას ჩაჰკირკიტებდა, ეტყობოდა,რომ გახარებული იყო.თინას ეს არ გამოპარვია და გვერდით მოიჯდა.
-რა ხდება ალექსანდრე? გახარებული ხარ.-გახარებულმა ალექსანდრემ თინას გახედა.
-თინა,რომ იცოდე რა ამბები ხდება, მოკლედ ერთი საქმე გამოვიდა და გასწორებულში ვარ...შენ რას შვები?
-რავიცი არაფერს .
-გინდა გავიდეთ სადმე?
-ახლა?
-კი ახლა.
-კარგი.ავალ მოვემზადები.
-მიდი და მეც ავალ ოთახში.



სახლიდან ღიმილიანი სახეებით გამოვდნენ,მანქანაში ჩასხდნენ და ერთ ერთი კაფისკენ წავიდნენ.. მთელი გზა პირი არ გაუჩერებიათ ბავშვობას იხსენებდნენ და ერთმანეთს დასცინოდნნე.. ალექსანდრე საშინლად ცელქი და მოუსვენარი იყო თინას მსგავსად. კაფეში მისვლისთანავე იგრძნო თინამ სასიამოვნო გარემო... ალექსანდრეს გახედა და გაუღიმა.. ბიჭი დაძაბული იყო რატომ თვითონაც არ იცოდა. რაღაცა ცუდის მოლოდინში გული საშინლად ჩხვლეტდა.. თინას სახის შემყურე კი ყველაფერი ავიწყდებოდა ის ისეთი მშვიდი და კარგი იყო... ფანჯარასთან დასხდნენ და შეკვეთა მისცეს... ალექსანდრემ შემთხვევით ფანჯრიდან გააპარა, თვალი და ნაცნობი სილუეტის ამ მდგომარეობაში ნახვამ ერთიანად გაანადგურა.. ყველაფერს ელოდა ამის გარდა.. ადგილიდნ დაფეთებული წამოხტა რასაც თინას სწრაფი რეაგირება მოყვა.ალექსანდრე ფანჯარას თვლას არ აციებდა.გოგონამ მის მზერას თვალი გააყოლა და ყველაფერს მიხვდა.. ბიჭი გასასვლელისკენ წავიდა როდესაც თინა გადახუტა წინ... ალექსანდრე გაბრაზებული ქშინავდა და მუშტებს კრავდა.. თვალებში სიწითლე წამებში ჩაუდგა,გაბრაზებულმა ერთი შეიკურთხა და თინას მხრებს ქორივით ჩააფრინდა.. გოგონა ადგილიდან ვერ დაძრა.. ძალის გამოყენება კი ყველაზე ნაკლებად უნდოდა ამ სუსტ არსებაზე..
-ალექსანდრე, არ ღირს. ის შენი გაბრაზების ღირსიც არაა.შემომხედე.-თინამ მისი სახე პირადპი თავისას გაუსწორა და თვალებში ჩახედა,ბიჭი თინას ვერ უყურებდა თვალებით ჭამდა გარეთ მოსიყვარულე სილუეტებს..-თვალებში ჩამხედე. დამშვიდდი ისუნთქე, ალექსანდრე გთხოვ გააკონტროლე თავი.. ჩათვალე,რომ არაფერი გინახავ და ამ წუთასვე წაშალე ის ქალი შენი მეხსიერებიდან.

ალექსანდრეს თვალებში ბინდი გადაეკრა ვერავის და ვერაფრს ხედავდა იმ ორის გარდა, როგორ უნდოდა მისულიყო და ორივე ადგილზე გაეთავებინა... ამდენი წლის ურთიერთობა,სიყვარული,გეგმები და ყველაფერი რაც იმ ქალთან აკავშირებდა ერთ წამში დაიმსხვრა და თან ვინ დაამსხვია?! ქალმა რომელიც საკუთარ თავზე მეტად უყრვარდა.. გული წყდებოდა ასე,რომ შეიყვარა და გაააღმერთა მხოლოდ ამაზე წყდებოდა გული და იმ დაკარგულ წლებზე,რომლებიც მასთან გაატარა. ერთ წამში დაკარგა ალექსანდრეს თვალში ლიკამ ყველა ის დიდება რაც ალესქნანდრე წლების მანძილზე აკოწიწებდა... ქალი რომელსაც უყურებდა მისთვის უცხო და გამოუსადეგარი "ნივთი" იყო.. თინას სიტყვები შავ კვადრატში თეთრი საშლელივით იყო,რომელმაც ალექსანდრეს გონება გაუნათა... თინას თვალებში შეხედა და ხელები რომელსაც მთელი ძალით უჭერდა თინას ოდანვ მოუშვა..
-წავიდეთ.-ეს თქვა და კაფიდან გავიდნენ..მანქანაში სხდებოდნე თინამ უცაბედად,რომ წამოიყვირა.
-საჭესთან მე დავჯდები.
-შეენ?-ალექსანდრეს მაინც გაეპარა ღიმილი.
-ხო რა იყო?-გოგონა გაიბუსხა და ხელები გადააჯვარედინა.-არ მითხრა,რომ შენც იმ კაცების კატეგორიას მიეკუთვნები ქალი კუხნაში,რომ იციან.
-არა რა რათქმუნდა.. დაიჭირე-ალექსანდრემ მანქანის გასაღები ესროლა და თვითონ თინას ადგილი დაიკავა. გოგონა ნელა და აუღელვებლად ატარებდა მანქანას.ალექსანრეს კი ლიკას სახე თვალებიდან არ ამოსდიოდა. ყველა მგონება ერთიანად წამოიშალა და თვალებზე აეკრა.. როგორ ნანობდა იმ წლებს მასთან,რომ დაკარგა. იმ სიყვარულს მას,რომ დაანახა და არა ისეთს ვინც იმსახურებდა... თითქოს ქალების მიმართ ზიზღის გრძნობამ შეიპყრო რაც თინაზეც აისახა. სუსტ ფარატინა გოგონას ზიზღნარევი თვალებით გადახედა,თინამ სახე ზუსტად იმ დროს შემოატრიალა,ალექსანდრე თვალებში ამოკიტხულმა ზიზღმა ადგიზე გაქვავა და მანქანა დამუხრუჭა. ბიჭი წამსვე გამოფხიზლდა და თინას გახედა.
-რა იყო?-მისი ნათქვამი ყვირილს უფრო გავდა.
-აა..არ.არაფერი.-დაება ენა თინას და საჭეს ხელები მაგრად მოუჭირა.
-დამსვი.-ბიჭმა მანქანის კარები გამოაღო და გოგონას მხარეს წავიდა.თინა უხმოდ გადმოვიდა და ალექსანდრეს ადგილი დაუთმო.. სახლამდე ხმა არცერთს არ ამოუღია.. შეშინებული თინა თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა.. სახლში მისვლისას თავის ოთახში გაიქცა და კარებში ჩაიკეცა...

დილამდე არცერთი გამოსულა ოთახიდან ალექსანდრე არც დილით გამოსულა... საკუთარ თავს ადანაშაულებდა ლიკა ასე,რომ მოექცა... "საბაბი მიეცი" და იმიტომ"ცოლი მოიყვანე და აბა რა გეგონა დაგელოდებოდა?" მეორე "მე" კი უტევდა და ყველაფერი ერეოდა " შენ მას ყველაფერი გაუკეთე, ცხოვრება ასწავლე" ალექსანდრემ თავში ხელი შემოირტყა და გვერდი იცვალა,მზის შეხება აღიზიანებდა... ერთ ადგილას ვერ ისვენებდა. საწოლიდან წამოდგა და სააბაზანოში შევიდა ცივი წყალი სახეში შეისხა და სარკეში საკუთარი თავი შეათვალიერა..
"ამის მერე რა გეშველება? რას დაემსგავსე? ლიკამ როგორ გაგტეხა ასე? ქალმა რომელმაც გიღალატა. ამის მერე ვის უნდა ვენდო? ვეღარავის ენდობი ალექსანდრე საკუთარი თავის გარდა" საბაზანოდან ძლივს გამოლასლასდა ტანსაცმელი ჩაიცვა და ოთახიდან გავიდა,თინას კარები ამრეზიით ათვალიერ-ჩაათვალიერა და კიბეეებს დაუყვა. გოგო მისაღებში იჯდა და ტელევიზორში ახლა ამბებს უყურებდა,ფეხის ხმაზე უკან შემოტრიალდა და ალექსანდრეს დანახვისას გაეღიმა,ბიჭმა კი კვლავ ზიზღით სავსე მზერა ესროლა და სამზარეულოში გავიდა. თინას თვალებსი ცრემლმა დაიბუდა,მაგრამ გადმოვარდნის საშვალება არ მისცა. ალექსანდრეს კი იმის უფლებას არ მისცემდა,რომ ასეთი თვალებით ეყურებინა მისთვის, მითუმეტეს როცა ის არაფერ შუაშია.. თინა ფეხზე წამოდგა და ალექსანდრე უკან გაყვა. ეს უკანასკნელი კი უკან არც შემოტრიალებულა.. თინამ ერთი ამოხვნეშა და დაიწყო.
-მოხდა რამე ალექსანდრე?.-ბიჭმა გაკვირვებულმა გამოხედა და წარბი მაღლა აზიდა.
-რა უნდა მომხდარიყო?
-რომ არ ვიცი იმიტომ გეკითხები.-ჯიქურად ჩააშტერდა თვალებში თინა და ხელები მაგიდაზე დაწყო.
-მომეშვი თინა რა.-ალექსანდრე ისევ მიტრიალდა და საქმე განაგრძო.
-არ გაქვს უფლება.-ალექსანდრე კვლავ გაჩერდა, მაგიდასთან მოვიდა და თინას ჯალათივით თავზე დაადგა.
-რისი უფლება?!-იღრიალა ალექსანდრემ და მაგიდას ხელი დაარტყა,თინა შიშმა შეიპყრო,მაგრამ სჯეროდა,რომ ალექსანდრე არაფერს დაუშავებდა და უკან დახევას არ აპრებდა.
- პირველი ნუ მიყვირიხარ და მეორე რისი უფლება და ზიზღით მიყურო, მე არ ვარ ლიკა. მან დააშავა და არა მე.
-შენც მისნაირი ხარ.-თინას თვალებში მსგავსი რამ ალექსანდრეს არასოდეს ენახა. იგრძნო როგორ დაეშვა მის ლოყაზე გავარვარებული ხელი.. ლოყა აუხურდა.. თინა არ ცხრებოდა მეორეთაც მოუქნია და კვალვ აუხურა ლოყა.
-არ გაბედო! არ გაბედო და იმ კახპას არ შემადარო თორემ სამარეს ჩემი ხელით გაგითხრი.. არასოდეს გაბედო ჩემთან ხმის აწევა! დაიამხსოვრე არასოდეს!-თინამ სამზარულო დატოვა და კიბები აირბინა,ჩანთას ხელი დაავლო და ახლა უკვე სახლი დატოვა...

ყველაზე მეტად მისგან ეს სიტყვები ეწყინა,როგორ შეადარა ლიკა? როგორ გაბედა მისი წაბილწვა? თინას ხომ საბაბი არ მიუცია? პირიქით დახმარება უნდოდა. ცრემლები ჯებირებს გადმოსცდა და მანქანის სალონში ჩაიღვარა.. ამდენ დარტყმას ერთიანად როგორ გაუძლებდა ეს სუსტი არსება?. საკუთარი თავის შეურაწყოფის უფლებას კი არავის მისცემდა... ყველაფერთან ერთად კი ლაშა მეხსიერებიდან ვერ ამოშალა. როგორ უნდა მისი დავიწყება და ვერ შეძლო" კიდევ ცოტა თინა და გამოგივა" საკუთარ თავს ამშვიდებდა... მაქნანა დიდ სახლთან გააჩერა და გადავიდა.. დაცვამ სახლის გასაღები გაუწოდა და მანაც არ დაყოვნა. სახლმა ძველი მოგონებები უფრო წამოუშალა.რამდენი ბედნიერი დღე აქვს აქ გატარებული ოჯახთან ერთად . რამდენი კარგი მოგენება აკავშირებს ამ სახლს ლაშასთან. როგორ დარბოდნენ მისაღებში მაგიდის გარშემო. როგორ ეთამაშებოდა ლაშა მის სუსტ სხეულს... მისაღებში ჩაიმუხლა და ფეხმორთხმული დაჯდა თავი ფეხებში ჩარგო და აღრიალდა. როგორ ესიამოვნა ემოციების განდევნა.. იატაკზე გაწვა და თვალები დახუჭა.

ალექსანდრე გონს ვერ მოსულიყო ხელები ახურებულ ლოყებზე შემოეწყო და მომხდარის გააზრებას ცდილობდა... გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა სახლის კარების ხმა,რომ გაიგონა. დაფეთებლი გავარდა მისაღებში და კარები მთელი ძალით გამოგლიჯა,მაგრამ უკვე გვიან თინა მანქანში ჯდებოდა. დაცვას ანიშნა გაყოლოდა თვითონ კი მისაღებში გავიდა.. "არაკაცი ხარ არაკაცი" ვაზას ხელი დაავლო და ტელევიზორის ეკრანს გაუქანა.. მასა ძირს დავრდა და მსხვრევის ხმამ სახლის მყუდრო კედლები გააყრუა. ყველაფერი დალეწა რაც ხელში მოხვდა. ყველაზე მეტად კი ის სიამოვნებდა ნივთების მაგივრად ლიკას და იმ არაკაცს,რომ წარმოიდგენდა. დაღლილი სავარძელში ჩაესვენა და ფეხები მაგიდაზე შემოდო რომელიც გადაურჩა, მასალა არ გამოდგა...
"თინას რას ერჩოდი?" მისი სახელი გამუდმებით თავში უტრიალებდა.. ტელეფონს დაწვდა და დაცვას დაურეკა.
-სადაა?
- მთაწმინდაზეა.
-ატრაქციონებზეა?-ირონიულად იკითხა ალექსანდრემ.
-არა სახლში.
-სახლში?-ალექსანდრემ კარგად იცოდა,რომ თინასიანებს სახლი მთაწმინდაზე არ ქონდა.
-კი დაცვის თანამშრომელმა გასაღები მიაწოდა და ქალბატონი თინაც შევიდა.
-მარტო იყო?-ვერ მიხვდა რატომ დაუსვა ეს კითხვა კოტეს.
-დიახ.
-სახლშიც არავინა?
-არ ვიცი.
-გაარკვიე.-ტელეფონი გათიშა და თვალები დახუჭა.

გვიანი იყო რომ გამოეღვიძა, იატაკზე მოუხერხებლად წოლისაგან ბეჭები ეტკინა,წამოდგომისას კისერი დაუტკაცუნდა... ესიამოვნა, ფეხზე ჩიტივით წამოხტა.. სახლს კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი და თავისი ოთახსკენ აიღო გეზი კარებზე კაკუნი,რომ მოესმა. უკან წავიდა და კარები გააღო დაცვის თანამშრომელი კარებთან აისვეტა.
-თქვენთან არიან.
-ვინარის?-გაიკვირვა თინამ და დაცვის უკან თვალი კოტეს მოკრა.-არავის ნახვა მინდა დათო.
-უკვე 4 საათია აქაა. გიკაკუნეთ კირეკეთ,მაგრამ ვერ გაგაგონეთ.
-მეძინა.
-გავუშვა?
-რა უდნა?
-არ ვიცი.
-შემოუშვი.- დათო უკან წავიდა და დაცვის თანამშრომელი გამოატარა..

-რა იყო კოტე?
-ბატონ ალექსანდრეს აინტერებს როგორ ხართ?
-ოჰ. როდის აქეთ ინტერესდება ჩემით?-კოტემ არაფერი უპასუხა მხრები აიჩეჩა და სახლის შეთვალიერებაც მოასწრო.-ვის ეძებ?-თინამ ალმაცერად გახედა.
-არავის.
-ხოდა ძალიან კარგი, წადი.

თინამ კარები მიუხურა და ოთახში ავიდა,თავისი გარდერობის გამოღებისას ღიმილმა გაუბზარა სახე.. ღამის პერანგი და პირსახოცი აიღო და სააბაზანოსკენ წავიდა.. სააბაზანოში ერთი საათი მაინც ინებრივრა,დაწოლას აპირბდა დაბლიდნა კარებზე ზარის ხმა,რომ გაიგონა.. პერანგის ამარა ჩავიდა და კარები გაარო. ალექსანდრე თავჩახრილი იდგა... თინას ფეხებს თვალი ააყოლა და მზერა განრისხებულ გოგონაზე შეაჩერა.
-ბოდიში.
-....
-ვიცი,რომ შეცდომა დავუშვი.
-....
-არაკაცი ვარ.
-კარგია თუ ხვდები.
-არ უნდა მეთქვა ის რაც ვთქვი.
-....
-ლიკას არ გავხაარ.
-ეგ ისედაც ვიცი.. კახპა,რომ არ ვარ.
- მაპატიებ?
-არა.
-შემომიშვებ?
-არა.
-რომ შემოვიდე წინააღმდეგი ხომ არ ხარ?
-არა..-წამოცდა და როგორ ინანა.ალექსანდრემ კი გაღიმებულმა შეაბოტა კარებში და მისაღებისკენ წავიდა.სახლს ეჭვისთვალით შეხედა და გახარებული მისღებში დივანზე დაჯდა.
-რა გინდა?
-მინდა,რომ მაპატიო.

-არა თქო.
-არ დაგავიწყდეს ცოლ-ქმარი ვართ.
-მერე რა?
-მერე ის,რომ ადრე თუ გვინა მაინც მაპატიებ.
-დღეს არა ყოვლე შემთხვევაში. შეურაწყოფა მომაყენე კახპა მიწოდე.
-...
- იცი შენი პრობლემა რა არის?
-რა?
-ის,რომ ადამიანების ცნობა არ იცი..
-მაგას მივხვდი.
-კარგია.
-მაპატიებ?
-არა.
-გთხოვ.
-წადი.

თინა ადგა და კიბებისკენ წავიდა,ალექსანდრე დატოვა მარტო მისაღებში.ოთახში შესულს ლაშას ნაჩუქარი გამხმარი ვარდი დახვდა ვაზაში,რომელიც 1 თვის წინ აჩუქა. აქ ამ სახლში. თვალბი დაუგუბდა და ცემლები გადმოსცვივდა,ტელეფონის ძებნა დაიწყო უნდა დაერეკა,ვერ ძლებდა მისი ხმის გარეშე. ტელეფონი საწოლზე მიგდებული ნახა ხელში აიღო,მაგრამ დარეკვა ვერ გაბედა... საწოლში შეწვა და ოთახად მოკუნტულს მიეძინა..

ალექსანდრე მისაღებში იჯდა და ხელები თავზე შემოეწყო... არ აპირებდა ადგომას და აქედან წასვლას.. თინას პატიებას აუცილებლად მიიღებდა და მხოლოდ მაშინ გაიხურავდა სალხის კარებს.
სცენები,რომელიც კაფის მიმდებარე ტერიტორიაზე ნახა თვალწინ ედგა,ვერაფერს აკეთებდა მის დასავიწყდებლად.. გრძნობდა,რომ ლიკას მიმართ ყველაფერ ერთიანად ჩაცხრა,გაქრა და გაცამტვერდა.. სულ რამდენიმე საათის წინ კი ლიკას არსება უყვარდა, ქალის არსება შეაყვარა,მაგრამ მანვე შეაძულა.ფეხზზე წამოდგა მისაღები რამოდენიმეჯერ გაიარ გამოიარა და ისევ დაჯდა... ათასმა ფიქრი ერტყა გარს, თითქოს გალავანია და იცავს... მთელი ღამე ფიქრში გალია. გამთენიისას ჩაეძინა..

ასე კარგად რამდენი ხანია არ ძინებია... ხელები გაშალა და ცალი თვალით ფანჯრის მინაზე მოლივლივე მზეს გახედა... საწოლიდან ლასლასით ადგა და სააბაზანოში შევიდა... დილა რომელიც არ იწყება ლაშაზე ფიქრით. შხაპი მიიღო და კიბებზე დაეშვა... მისაღებში სიჩუმე იყო"წასულა"... სამზარეულოსკენ წავიდა. მაცივართან აფუზული ალექსანდრე,რომ დაინახა გაეღიმა..

-რას ეძებ?-კითხა მხიარულად და გვერდით ამოუდგა.
-მშია.-დაიწუწუნა მამაკაცმა.
-არაფერი გვაქვს.-"გვაქვს" რა სასაიმოვნოდ მოხვდა ალექსანდრეს ყურს..ჩაიღიმა და თინას მიუტრიალდა.
-წავიდეთ?
-სად მეპატიჟები?-გაიცინა თინამ და მაცივრის გამოღებულ კარს დაყრდნო.
-ჯერ ვჭამოთ და მერე ჩვენს სახლში.-ალექსანდრე "ჩვენ" ხაზგსმით თქვა და თინასმსგავსად მაცივრის კარზე ჩამოდო ხელი.
-მოტყდება.-ქალმა ხელები ააღებინა და კარები მიკეტა.-ხო წავიდეთ..
-ასე რა.-ალესანდრემ ემოციები ვეღარ მოთოკა და ქალს ლოყაზე აკოცა.თინა შეეცბა,მამაკაცს ეს არ გამოპარვია.. დაუფიქრებელი ნაბიჯი არ უნანია,პირიქით უფრო გათამამდა და ქალი გულზე მიიკრა.გოგონა გაოცებული მისი ქმედებით თვალებს ახამხამებდა...
-მადლობა.
-რისთვის?
-გუშინ,რომ არ გამიშვი მათ მოსაკლავად.
-ჰ-ჰ.-ქალმა ჩაიცინა და განაგრძო.-მოკლავდი რო?
-ვერც კი წარმოიდგენ როგორ დაუფიქრებლად. -ქალი მამაკაცს მოშორდა და მაცივარს მიეყრდნო.
-მათ გამო მკვლელი გახდებოდი?
-ხოდა ზუსტად მაგიტომ გიხდი მადლობას,რომ გადამარჩინე.
-მაშ,არაფერს.
-წავიდეთ?
-წავიდეთ.

სახლში შესული არ იყვნენ ალექსანდრე დაცვამ გვერძე,რომ გაიყვანა... თინა სახლში შევიდა და ოთახისკენ წავიდა.. ალექსანდრეს ქცევა აკვირვებდა,მისი კოცნა,ჩახუტება და პატიება რომელსაც ასე ითხოვდა თინასგან. ქალი საწოლზე დაწა და ჭერს მიაშტერდა... უკვირდა ლაშას,ასე გაუჩინარება და გული საშინლად ტკიოდა მამაკაცმა ყველაფრის გარეშე,რომ დატოვა... "შენ თვითონ დატოვე და ისიც წავიდა" ბუტბუტებდა ქალი და თვალებიდან ნადენ ცრემლს იწმენდდა... გულში საშინლად გაკრმა იმ აზრმა,რომ ლაშა სხვასთან შეიძლება იყოს... ყველაფერს გაუძლებდა,ამის გარდა. ვერ მოერეოდა საკუთარ თავს. გვერდი იცვალა და უფრო ატირდა.." სულ ტირი,სულ მოთქვამ" საკუთარ თავს უწყრებოდა და ცრემლებად იღვრებოდა. თვალები მილულა და წყვიდადი ჩამოწვა..


ალექსანდრემ სახლში შესვლისთანავე თინას ძებნა დაიყო, არსად ჩანდა... დივანზე დაჯდა საკუთარი თავისადმი ზიზღი უფრო და უფრო უმძაფრდებოდა. ასე ტანჯავდა ქალს,რომელიც ამას არ იმსახურებდა... ქორწინება,რომელმაც ორივეს ცოხვრება ნაფლეთებად აქცია. ტელეფონის ხმამ გამოაფხიზლა,ჯიბისკენ ხელი წაიღო და ამოღებისას თვალები ზიზღით აევსო. ვერც კი წარმოიდგენდა,რომ ქალი მასთან დარეკვას იკადრებდა. გულში რამოდენიმეჯერ ლიკას მისამართით შეიგინა და ტელეფონი მოისროლა... მისი ხმის გაგონება ყველაზე ნაკლებად სურდა... როგორ შეაზიზღა ამ ერთ დღეში თავი ქალმა,რომელსაც აღმერთებდა. დივანზე მიწვა...

ტკივილით სავსე სამმა დღემ მალევე გაირბინა... ყოველ წუთას ტელეფონს ამოწმდებდა,ლაშასგან მესიჯი,ხომ არ იყო იმედგაცრუებულს კი თვალებზე ცრემლი ედინებოდა... "ერთი კვირა გირეკავდა არ უპასუხე და დაიღალა"... ლაშამაც უღალატა, ყველამ უღალატა ვინც უყვარდა... მარტოდმარტო დარჩა იქ სადაც ასეთი ბურუსია.. ალექსანდრეს გარდა ყველამ დატოვა "ის აქ ცხოვრობს,სხვა შემთხვევაში ისიც დამტოვებდა" წაისისინა ქალმა და ამის გაფიქრებისას ცრემლები გადმოსცვივდა... ოთახს თვალი მოავლო,ფეხზე წამოდგა და ფანჯარასთან მივიიდა დაინახა,როგორ გადიოდა ალექსანდრე ჭიშკრიდან,ისიც კარად დაიანახა როგორ ჩამოეკონწიალა მას ქალის სილუეტი კისერზე."ისაა" ხმამაღლა ჩაილაპარაკა და უფრო კარგად დააკვირდა ორ ერთმანეთზე გადაჭდომილ სხეულებს. ალექსანდრემ ცივად მოიშორა ქალის სხეული და წინ წავიდა,ქალი უკან მიყვა მამაკაცი შემოტრიდა და რაღაცა ხმამაღლა დაუყვირა.. "ღირსია" წაისისინა ისევ და გახარებულმა მსუბუქად შემოკრა ტაში.. ალექსანდრე მანქანაში ჩაჯდა და თვალს მოეფარა. თინამ ფარდები გაწია და სახედამშვიდებული მისაღებში ჩავიდა.

ნახევარი საათი ელოდა ალექსანდრე თინას"იქნებ ჩამოვდეს და ვნახო" თინას კი ოთახიდან ცხვირი არ გამოუყია.. იმედგაცრუებულმა ალექსანდრემ სახლი დატოვა... ჭიშკართან მისულმა იგრძნო მძიმე სხეული..გააზრებაც ვერ მოასწორ ლიკა ხმა,რომ გაიგონა. თითქოს ყველაფერი გაადაავიწყდა მისი ხმის გაგონებისას შეაკანკალა.. თვალები დახუჭა და ქალის სურნელი შეისუნთქა.. ვერ იჯერებდა იმას,რომ ლიკა ამის გამკეთებელი იყო.. არ უნდოდა დაეჯერებინა,სიზმარის ოცნებით ასახავდა ყვეალფერს.. რეალობა კი სულ სხვა იყო.. მამაკაცმა თვალბი სწრაფად გაახილა და ქალის სხეული მოიცილა,წინ წავიდა როდესაც ლიკას ხმამ შეაყოვნა.
-სანდრი რა დაგემართა? 4 დღეა შენთან დაკავშირებას ვცდილობ.
- მოკეტე.-დაიღრიალა მამაკაცმა და მანქანაში მოწყვეტით ჩაჯდა..
გახევენული ქალი კი წიშკარს მიეყრდნო. "ყველაფერი გაიგო,დავიღუპე" ლუღლუღებდა თავისთვის...


გახარებული თინა მისაღებში ცქმუტავდა.თვითონაც არ იცოდა რატომ გაუხარდა ასე ძალიან ალექსანდრეს უხეშობა ლიკას მიმართ... "იმიტომ,რომ ღირსია. ყველა მოღალატეს ეგრე უნდა" ხმამაღლა ბუტბუტებდა. მისაღებში ლალი შემოვიდა მტვერსასრუტით ხელში... ფიქრების გსაფანტად ლალის მიხმარება გადაწყვიტა,სახლის დალაგებას 2 საათი მოანდომეს. დაღლილი კი ოთახში ავიდა.. ოთახში ასულს კომოდზე მოძრავი ტელეფონი დახვდა... ტელეფონს დახედა და ადგილზე გახევდა,ლაშა რეკავდა.როგორ უნდოდა ეპასუხა და მისი ხმა გაეგონა,მაგრამ ამას ვერ დაუშვბებდა,ვერ დაუშვებდა ლაშას გული სტკენოდა, ვერც იმას დაუშვებდა,რომ ალექსანდრესთვის გადაებიჯებინა... ტელეფონი გამორთო, სიმბარათი ამოიღო გადატეხა და ფანჯროდან გადაუძახა... მისმა ზარმაა გაახარა და აააფორიაქა კიდევაც.. გაუხარდა იმის გააზრება,რომ ლაშას კვლავ ახსოვს. დაღლილი საწოლზე მიწვა და დაძინება ცადა...


მანქანში გამწარებული ქშინავდა ალექსანდრე,ვერ იჯერებდა,რომ გაბედა და მიაკითხა. მის სურნელს ახლაც გრძნობდა. მაინც სიამოვნებს მისი სურნელის შეგრძნება ყველაფრის მიუხედავად,გრძნობს,რომ ლიკას დავიწყება ასე ადვილი არა. მისი თავიდან ამოგდება შეუძლია,მაგრამ გულიდან არა.საჭეს ხელი დასცხო და კვლავ ლიკას მისამართით უანგაროდ შეიკურთხა.. გაცეცხლებულმა დააყენა მანქანა სამსახურის ავტოსადგომზე. მიმღებ|ში მდივანმა რამოდენიმეჯერ ცადა სიტყვის ჩაკვეხება,მაგრამ ალექსანდრემ გააჩუმა. კაბინეტში შესულმა ამოისუნთქა,თითქოს უკან მტრები ჩამოიტოვა და ახლა თავისუფლებით უნდა დატკბეს. მაგიდას შემოურაა და ფანჯარასთან მივიდა. როგორ უყვარდა მისი შეხება,სურნელი,ღიმილი და სიტყვები რომელსაც ალექსანდრეს მიმართ არ იშურებდა. "სიყალბეში მიცხოვრია" წაისისინა და მაგიდას ხელი დაკრა... თვალები აემღვრა,ცრემლი ჩაუდგა,მაგრამ არ აპირებდა დანებებას და იმ ქალზე ცრემლის ღვრას,რომელიც მასთან "რაღაცა" მიზეზის გამო იწვა და არა სიყვარულის. ფანჯარას მოშორდა და კომპიუტერში ფაილი გახსნა. სურათებმა კვლავ ატკინეს ახლა უფრო მწარედ.



თვალები,რომ გაახილა ოთახი მოათვალიერა,იმედით,რომ ყველაფერი სიზმარი იყო,მაგრამ თინასთან მსგავსი ზღაპრები არასოდეს ხდება... გამოფიტული და დაცარელებული საწოლიდა წამოდგა და აბაზანისკენ წავიდა.. შხაპის მიღებისას განიტვირთა. მოემზადა და სახლი დატოვა.. სიმბარათი იყიდა და ტელეფონში მოათავსა.. ამ ყველაფრისგან დაღლილი და დაქანცული მყუდრო კაფეში შევიდა. როგორ უნდოდა ყველაფრის თავიდან დაწყება. "მამასთვის,რომ მეთქვა ლაშაზე ამ ყვეალფერს ამაცილებდა" ლუღლუღებდა სინანულით და თან ხელებს ისრესდა... ძლიერმა ყავამ თითქოს უფრო გამოაფხიზლა. ჩანაწერების ფურცლები,რომელსაც სულ თან დაატარებს ამოიღო და წერას შეუდგა,მაგრამ ხმამ გააჩერა ნაცნობმა და მონატრებულმა ხმამ. ჟრუანტელმა დაუარა,ყველაფერს გაიღებდა ახლა თავს,რომ აწევდა მართლა ის დახვედროდა და არა სიცარიელი,ჰაერი... თავი ნელა აწია "იეს" ბავშვურად წმაოიძახა და ჩაიღიმა... ლაშა იდგა და უღიმოდა,თინას ღიმილმა უფრო გაათამამა და მაგიდის მეორე მხარე დაიკავა... ქალს გაუხარდა მისიი უეცარაი გამოჩენა."მჯეროდა მისი" იმეორებდა გულში და იმედით სავსე თვალები მიანათა მამაკაცს..
-როგორ ხარ?- დაიწყო ლაშამ.
-კკ..არგად შ.შენ?-ძლივს მოახერხა ორი სიტყვის წარმოთქმა. მამაკაცი იჯდა და ჯიქურად უყრუებდა. ქალმა მის მზერაში დიდი ტკივილი ამოიკითხა.როგორ ეტკინა მის თვლაებში ამის დანახვა. თვალები აემღვრა და ერთი ცრემლი ლაშასთვის შეუმჩნევლად ჩამოგორდა ლოყაზე,რომელიც უმალვე გააქრო.
-შენს ნათქვამზე ვიფიქრე.
-იფიქრე?-გაიკვირვა თინამ.
-ხო..ვიფიქრე მართალი ხარ. უნდა წავიდე შენი ცხოვრებიდან. დავფიქრდი და გავაცნობიერე,რომ ვერ დაგელოდები. ამიტომ გირეკავდი დღეს.

ყველაფერს ელოდა ამის გარდა. ეს ბოლო წვეთი იყო მისთვის. მისმა სიტყვებმა ბოლო მოუღეს. თვალები გაუფართოვდა გული კი ტკივილისაგან შეეკუმშა... საკუთარ თავს ვერ უტყდებოდა იმაში რაც მოხდა,მისი სიტყვები ათასჯერ მაინც განემორდა"უნდა წავიდე" . "სიტყვებზე მწარე არაფერია." "რატომ არ ვუჯერებდი დედას" დაინახა როგორ ადგა და დატოვა მამაკაცმა კაფე... "სახლამდე მიდი" წაიჩურჩულა და ძლივს წამოღოღდა ფეხზე. საჭესთან დაჯდა და ცრემლებმაც იხეთქეს.. ვერ მოითმინა იმდენად ატკინა მისმა უგულო სიტყვებმა გული. რა ცივი და შეუვალი იყო. მისი ტონი რომელშიც ოდნავადაც არ იგრძნობოდა თინასადმი სიყვარული და სითბო,ამან გოგონა სამუდამოდ დასცა... "შენ არ უთხარი წადიო? რა გინდა ადამიანო რა" გაუწყრა თავს და საჭეს მუშტები დაუშინა.ძალაგამოცლილმა ძრავი ამუუშავა და ეცადა სახლში მალე მისულიყო...თვალებს ვერ ახელდა,შიშისგან,რომ ყველაფერი რეალურია და ცხოვრება 2 კვირაში დაენგრა. ბაბუამისი ათასჯერ გალანძღა. რამდენჯერ ინატრა ახლა მის წინ მდგარიყო და საკუთარი ხელით გაესტუმრებინა იქ სადაც ახლა.. სახლში ძალაგამოცლილი შევიდა,ლელათვის ყურადღება არც მიუქცევია ისე აირბინა კიბეები და საწოლზე განადგურებული დაეხეთქა.



მთელი დღე უაზროდ დაიდიოდა დერეფნიდან დერეფანში,ვერ მოისვენა და გარეთ გასვლა გადაწყვიტა ჰაერზე... პირვლად რაც გაახსენდა იქ წავიდა. ტელეფონი ხელში მოიმარჯვა და ნაცნობი ნომერი აკრიფა.ახლა მისი გვერდით ყოლა ყველაზე მეტად უნდოდა.. მის გარდა ვერავინ გაუგებდა ამ დროს. სასმელი და გაბრიელი მისთვის ახლა წამალი იყო.. ძმაკაცს შეხვედრაზე შეუთანხმდა და ნაცნობი ადგილისაკენ გაემართა.. იქ შესულს მოგონებები მოაწვა,რამდენჯერ ყოფილა აქ ის ლიკა გაბრიელი და ბარბარე. ბართან ადგილი დაიკავა და დარბაზში მყოფთ თვალი ამრეზიით მოავლო...2 ჭიქა გამოცალა გაბრიელის მოსვლამდე.
უკნიდან შეხება იგრძნო და გაღიმებულმა გაიხედა..
-რა ხდება ალექს?
-ეჰ.-მამაკაცმა ამოიხვნეშა და ერთი ჭიქა კვავ სულმოუთქმელად გადაკრა... გაბრიელმაც მას მიბაძა,კითხვებით თავი აღარ მოაბეზრა და გვერდით მიუჯდა... ბარი საკმაოდ მთვრალებმა დატოვეს.გზაში ათას სისულელეზე იკამათეს,ძველი და მათთვის ლამაზი დღეებიც გაიხსენეს და ტკივილ შემოწოლილი ალექსანდრე უფრო დაამძიმდა. გაბრიელისთვის ლიკაზე არაფერი უთვამს ჯერ.რცხვენოდა, რცხვენოდა თავისი არჩევნის. გაბრიელმა რამდოენიმეჯერ ცადა ლიკაზე საუბრის წამოწყება,მაგრამ ალექსანდრემ არცერთხელ მიცა საშვალება სიტყვა დაესრულებინა...სახლში ტაქსით მივიდნენ,გაბრიელიც მასთან დარჩა.


სააბაზანოს სარკეთან იდგა და ცდილობა გაეანალიზებინა ის რაც ხდებოდა მის გარშემო. ვერაფერს ფიქრობდა,მხოლოდ მისი სიტყვები ჰოქნდა თავში თითქოს ჩაიკეტა და აღარსად უშვებს "უნდა წავიდე"... თვალები დახამხამა და სარკეში თავის ანარეკლს თვალი გაუსწორა." არ უდნა თინა? კარგად იყოს შეიგნე,რომ ახლა გათხოვილი ხარ და ლაშაზე არ უნდა იფიქრო.." სარკეს მოშორდა და ისევ საწოლში შეწვა."ერთს ამბობ მეორეს აკეთებ" თვალები მოხუჭა და დაძიენაბ ცადა... დერეფნიდან ხმაური შემოესმა ალექსანდრეს ხმას კიდევ ერთი მამაკაცის ხმა დამატებია... ცნობისმოყვარეობის დასაკმაყოფილებლად სწრაფად ჩაიცვა და დერეფანში გავიდა.არავინ დახვდა და გეზი მისაღებისაკენ აიღო.. მისაღებში ალექსანდრე და გაბრიელი ისხდნენ და რაღაცაზე კამათობდნენ.თინას გამოჩენა გაბრიელს არ გამოპარვია და სახე ღიმილმა გაუბზარა. მისი სახე სადღაც უნდახავს..გაბრიელის მზერას თვალი ალექსანდრემ გააყოლა და თინას სახის დანახვისას სიხარულით ჩაიცინა.
-თინა,როგორ ხარ?-კითხა მმაკაცმა და ფეხზე წამოდგა.
-კარგად ალექსანდრე შენ?-იკითხა ქალმა და გაბრიელს მიაშტერდა.
-მეც. ხო მართლა ეს გაბრიელია, ჩემი მეჯვარე თუ გახსოვს.
-კი მახსოვს.


თინა სამზარეულოსკენ წავიდა... გაბრიელმა თვალი გააყოლა ამის დანახვისას ალექსნადრეს უსიამოვნოდ გაკრა გულში რაღაცამ, გაბრიელს შეუბღვირა და საქმე განაგრძეს... თინა სამზარეულოში ყავას იკეთებდა ლელა,რომ შემოვიდა... იმდენად გადაღლილი და დაცლილი იყო,რომ არც კი ესმოდა რას ელაპრაკებოდა ქალი.. აზრებს ვერ ალაგებდა როგორ მოქცეულიყო..საკუთარ თავთან ჩაიკეტა და ეს საშინლად ტკენდა.. არავინ ყავდა ვისთანაც დაიცლებოდა და დარდს გაიქარვებდა.. მის შემხედვარე ლელასაც შეეკუმშა გული და სამზარეულო უხმოდ დატოვა,ალექსნადრესთან გავიდა და გვერდით აესვეტა.. ბიჭმა გაკვირვეულმა ამოხედა..
-მოხდა რამე ლელა?-იკითხა და ქალს გაუღიმა... მსითვის ლელა დედასავით იყო..
-ალექს შვილო თინა არ მოწმონს.-მამაკაცი შეშინდა და ფეხზე წამოდგა.
-რა სჭირს?
-სამზარეულოში ველაპარაკებოდი და არც კი მისმენდა. გუშინაც ბღავილით შემოვიდა სახლში.
-გუშინ?-იკითხა ალექსანდრემ და სამზარეულოსკენ გააპარა თვალი.
-ხო. ოთახში ჩაიკეტა და ახლა ჩამოვიდა. განადგურებულია.-არ ჩერდებოდა ქალი. მისი სიტყვები კი ალექსანდრეს გულს საშინლად ტკენდა... სამზარეულოსკენ წავიდა და თინას უკნიდან ამოუდგა. ქალი გახევებული იდგა და ნიჟარას დაყრდნობოდა.. ყველა ტკივილმა ერთად ამოხეთქა და უკან მდგარი მამაკაცის მკლავებში ჩაიკეცა... სწრაფად მოხვია მამაკაცმა ქალს ხელები და ოთახში წაიყვანა..ნერვიულად დადიოდა ოთახში.ათასჯერ კითხა ექიმს რა სჭირდა,შეღონებულმა ექიმმა კი ბოლოს ოთახიდან გააძევა.. გაბრიელი ამშვიდებდა "კაი უბრალოდ გული წაუვიდა რა გჭირსო".. გაბრიელის სიტყვებმა კი მიახვედრა,რომ თინა მისთვის სულერთი არ იყო,ის არ იყო ქალი რომელიც მის ყურადრებას არ იმსახურებდა.. პირიქით მისთვის ყველაზე ძვირფას ქალადაც კი იქცა... დაუჯერებელია 2 კვირაში გრძნობების ასე გაჩენა...ექიმის თინას ოთახიდან გამოსვლამ ყველა ფიქრი გაფანტა და დაფეთებული ექიმს მივარდა.
-როგორა?
-დამშვიდდით.სტრესული მდომარეობა ქონდა. ნერვიულობის ნიადაგზე გახდა ცუდად. ეცადეთ აღარ ინერვიულოს თორემ საფრთხეს შეუქმნის მის ფსიქიკას...
-კარგით..-ძლივსგასაგონად წაიჩურჩულა მამაკაცმა.-შეიძლება ვნახო?
-დიახ.
-გაბო გააცილე რა.-მამაკაცი ძმაკაცს მიუბრუნა თანხმობის ნიშნად გაბრიელმა თავი დაუქნია და დერეფანში ექმითან ერთად გაუჩინარდა.. ალექსნადრე კარებისკენ შეტრილდა და თინას ოთახში შევიდა.გოგონა ფანჯრისკენ გადაბრუნებულიყო .ალექსნადრე მიუხალოვდა და ჩუმად დაიჩურჩულა..
-გძინავს?-ქალი გონს მოეგო და მიკენს გადმოტრიალდა.
-არა.
-შემაშინე.
-ბოდიში.
-ექიმმა თქვა,რომ ნერვიულობ,გთხოვ თინა არ გინდა. ნუ იტანჯავ თავს.
-მიყვარს.-წაიჩურჩულა და ცრემლი გადმოაგდო..

როგორ ეტკინა მისი "მიყავრს" რომელიც სხვისი მისამართით იყო განკუთვნილი. ყველაფერი დათმობდა ოღონდ ეს არ გეგონა მისი მშვენიერი ბაგეებიდან... სასაცილოა არა? რა მალე ქრება ის ადამიანი ჩვენი მეხსირებიდან და ცხოვრებიდან რომელმაც გვატკინა და დაგვამცირა. ასე გაქრა მისი ცხოვრებინდაც ლიკა,წამში დაიფერფლა მისი არსება...

ტკივილითა და დარდით სავსე ორმა კვირამ გასტანა. ორივესათვის მძიმე გადასატანი იყო საყვარელი ადამიანის ასე მოკლე დროში დაკარგვა. ალექსანდრე შეეგუა იმ აზრს,რომ ლიკა მისთვის აღარ არსებობს. თინა კი დღითიდღე უარესდება, უფრო ტკივა ლაშას გარეშე. ვერცერთი დგავს პირველ ნაბიჯს ურთიერთობის დასათბობად... თინა ოთახს არ ცდება ეშინია,რომ კიდევ ეტკინება. რეალობის ეშინია,რომელიც ოთახს იქით ასეა გამეფებული. გული საშინლად აქვს ნატკენი. ვეღარ აიტნას მეტ ტკივლის მისი სული. სამუდამოდ დაეცემა ისე,რომ ვეღარასოდეს წამოდგება ფეხზე. ცხოვრების ამ ეტაპს ვერ გაუძლებს გრძნობს,რომ კიდევ ეტკინება. საწოლზე წევს და ძველ სურათებს ათვალიერებს,აღარ ტირის. არა უფრო სწორი ნათქვამი იქნება,რომ ვეღარ ტირის. ძალა აღარ აქვს ყველაფრისგან დაჩაგრული უსუსურ არსებად გადაიქცა. ოდესღაც ძლიერი თინა ახლა ერთი დაბეჩავებული გოგოა,რომელსაც 1 თვის განმავლობაში გული ამოაგლიჯეს და უსასრულობისაკენ მოისროლეს...


ალექსანდრე მისაღებში გაბრიელთან ერთად რაღაცა საბუთებს აგვარებდა... გაბრიელი ხვდებოდა ალექსანდრეს ასეთ ცვლილებას,მაგრამ კითხვას ვერ ბედავდა იმის შემდეგ რაც გაიგო რა ჩაიდინა ლიკამ.. თავიდნა არ ეჯერა" ლიკა ტო? შენზე გიჟდება შანსი არა"_ო ასეთი პასუხი გასცა ალექსანდრეს,მაგრამ როდესაც უთხრა "ჩემი თვალით დავიანხე"_ო დადუმდა... იგრძნო როგორ ეტკინებოდა ალექსანდრეს ამ ყველაფრის დანახვა.
იმასაც გრძნობდა,რომ ალექსანდრემ ეს ყვეალფერი თითქოს მალე გადაიტანა,მაგრამ რას წარმოიდგენდა ალექსანდრეს გრძნობები ასე მალე თუ გაუციივდებოდა ლიკას მიმართ და დათბებოდა თინასადმი...
მამაკაცი საბუთებს უყურებდა და ვერაფერს გულს ვერ უდებდა. ფიქრებით მხოლოდ ნატანჯს თინასთან იყო,ქალთან,რომელმაც 2 კვირაში თავი ასე შეაყვარა.. ასე დაავიწყდა ქალი რომელიც ეგონა,რომ უყვარდა და აღმერთებდა. არ უარყოფს,რომ ლიკა უყვარდ,მაგრამ დღეს დასანახად ვერ იტანს... მისი დანასხივსას მხოლოდ ზიზღს გრძნობს,რომელსაც ვერაფერი გააქარწ....ბს.
გაბრიელს რამოდენიმეჯერ ეჭვის თვალით გახედა,თითქოს გრძნობდა,რომ თინასადმი გულგრილი არ იყო ძმაკაცი,მაგრამ კითხვას ვერ ბედავდა. "რომ მითხრას მოწმონსო? გავგიჟდები" ფიქრობდა მამკაცი და თან საბუთებს უყურებდა...თვალის გაშტერების გამო ასეოები დაიბურა,სწრაფად დაახამხამა თვლაბი და გაბრიელს ახედა რომელიც კომპიუტერს ჩაჰკირკიტებდა...



საწოლიდან ძლივს წამოღოღდა და სააბაზანოში შევიდა შხაპი მიიღო. ტანსაცმლის კარადა გამოაღო და ტანსაცმელი ჩაიცვა..ბევრი ფიქრის შემდეგ ოთახი დატოვა და კიბებზე ნაზად ჩავიდა.. დაინახა,რომ ალექსანდრე სახლში იყო.გაუხარდა გული აფართხალდა. " კარგია,მარტო ყოფნა არ მომიწევს." მალევე დაიძვრინა თავი სიტვაციიდან.არ უნდოდა ეფიქრა,რომ მამაკაცის მიამრთ რამე თბილს გრძნობდა. არ უნდოდა ბოლოს მასაც ლაშასავით გაეცრუებინა იმდები მისთვის..."რა სისულელებზე ფიქრობ."წაისისინა და ბოლო კიბეც ჩაამთავრა.. მამაკაცთან მივიდა და გვერიდთ დაუჯდა. ყველაფერს ისე სპონტანურად აკეთებდა,ვერც კი ხვდებოდა. რაღაცა უბიძგებდა მისკენ,მისი სიახლოვე უნდოდა მისი სითბო,რომ გადმოსდებოდა.. გაბრიელს მიესალმა და ალექსანდრეს მიუსკუპდა. ხელი ხეელზე დაადო და გაუღიმა.. მამაკცაი შეკრთა, ქალის ამ საქციელმა ერთიანად გააკვირვა და გაახარა. სიხარულისგან აღტაცებული თინასკენ გადაიხარა და ლოყაზე მსუბუქად აკოცა. რა თბილი იყო ყველაფერი ეს. ორივემ იგრძნო,რომ მათთვის ერთმანეთი სულ ერთი არ იყო. ორივემ იგრძნო ის რასაც აქამდე ეძებდნენ... უბრალოდ ყვეალფერს დრო სჭირდება, ყვეალფრის გამომჟღავნებას. თინამ ჯერაც ვერ გაინელა ტკვილი..



ერთმანეთს უფრო დაუახლოვდნენ.. ალექსანდრე სამსახურიდან დაბრუნებული თვალებით თინას ეძებდა,ეს უკანასკნელი კი სამზარეულოდან წინსაფრით გამეოცხადებოდა, ფქვილით მოთხვრიდა და გაიცინებდა. "ჩემია" წაიჩურჩულა ალექსანდრემ და ქალი გულზე მიიკრა. როგორ უნდოდა,რომ ქალსაც ეგრძნო ის რასაც თვითონ გრძნობდა. ამ მდგომარეობაში თინა მხოლოდ მის ცოლად და შვილების დედად წარმოედგინა. ქალად,რომელიც მას გააბედნერებდა. ლიკამ მას მერე რამოდენიმეჯერ ცადა მამაკაცთან დაკავშირება.ალექსანდრემ კი ყველაფერი აუხსნა და კულტურულად მოიშორა ქალი.
ცდილობდა თინასთან ურთიერთობა უფრო გაემყარებინა სხა შემთხვევაში ქალის გულს ვერ მოიგებდა.გულს რომელსაც გამთელება ყველაზე მეტად სჭირდება...


ლაშასზე ფიქრი წამითაც არ შეუწყვეტია,მიუხედავად იმისა,რომ ალექსანდრეს გევრდით თავს ძალიან კარგად გრძნობდა.მამაკაცის სიშორე და ლაშაზე ფქრების წამოშლა ერთი იყო.. დღემდე ტკივა ის ცივი ტონი... ჯერაც ვერ აცნობიერებს ყველაფერს ბოლომდე. უბრალოდ ეგუება ამ ყვეალფერს სხვა გზა არ აქვს... ახლაც სამზარეულოში ფუსფუსებს და ცდილობს ალექსანდრეს საყავრელი კექსი გამოცხოს ლელას რეცეპტით.ქალი გულმოდგინედ უხსნის ყველაფერს, თინა კი ზედმიწევნით იმეორებს. კექსი,რომ გამოცახო ოთახში ავიდა შხაპის მისაღებად.. სააბზანოდან გამოსულს ტელეფონზე შეტყობინება მოუვიდა. დახედა ლენკას 4 გამოტოვებული ზარი და შეტყობინება იყო"სად ხარ? დამირეკე" ტელეფონი მოიმარჯვა და მეგობარს გადაურეკა.. გრძნობდა,რომ ლენაკას მისთვის რაღაცა ცუდი უნდა ეთქვა და კიდევ ერთხელ ტკენოდა ისედაც დაფლეთილი გული.. ყურთან რამოდენიმეჯრე მიიტანა ტელეფონი ხელის კანკალით. უდნა გაეთიშა ლენკას წკრიალა ხმა,რომ მოესმა..
-თინა,როგორ ხარ? მომენატრე.
-არამიშასვ ლენკა შენ?
-რავიცი. რაღაცა უნდა გითხრა.
-გისმენ მოხდა რამე?
-კი. აუ ჯერ დამპირდი,რომ არ ინერვიულებ.
-როგორ დაგპირდე ჯერ არ ვიცი რას მეუბნები.
-თინა გთხოვ.-მუდარა იგრძნობოდა მეგობრის ხმაში..
-ლენკა თქვი.
-ლაშას ცოლი მოყავს..


ტელეფონი ხელიდან გაუვარდა და ადგილზე მიეყინა... სასწაული კივილის ხმა აღმოხდა. იატაკზე დაემხო და ხელები თავში წაიშინა.. გაუაზრებლად დაიწყო საუბარი.ლენკას ხმა ტელეფონიდან კვლავ ისმოდა..თხვონა,რომ დამშვიდებულიყო ბოლოს კი სიგნალი გაწყდა.. ტკივილისაგან დაიკრუნჩხა. იატაკზე მიესვენა და უფრო ხმამაღლა ატირდა. თვალები ჩაუსისხლიანდა... კისერზე და შუბლზე ვენები დაებერა, ცოტაც და გასკდებოდა...ხელის გულებზე ისე მაგრად მოიჭირა ფრჩხილები,რომ სისხლმა გამოხეთა... იატაკს შეკრული მუშტები დაუშინა და ლაშას ლანძღვას მოყვა.. ვერ იჯერებდა,რომ მამაკაცმა,რომელიც ასე უყავრდა 2 კვირაში სხვა ქალზე გაცვალა. როგორ ეფიცებოდა სიყვარულს აჯერებდა,რომ არასოდეს მიატოვებდა ერთად გაუძლებდნენ ყველა ტკივილს. როგორ პირდებდოა,რომ არასოდეს მიაყენებდა ტკივილს მის ლამაზ სულს და დღეს რა ხდება? ლაშასგან განადგურებული იატაკზე წევს დაკრუნჩხული და ხმაწასული ღრიალებს.. სასოწარკვეთამ თავისი ქნა და ქალი გაითიშა...


სამზარეულოში მოფუსფუსე ლალიმ ყვირილის ხმა,რომ გაიგონა დანა ხელიდან გაუვარდა სამზარეულო სირბილით დატოვა. კივილის ხმა თინას ოთახიდან ისმოდა.. ძლივს ავიდა კიბებზე შიშით,რომ ქალი ცუდად იქნებოდა. კარები შეაღო და ოთხად მოკუნტული თინა,რომ დაინახა იატაკზე გაწოლილი გულში ხელი იტაკა. წამოიკივლა და ძირს დავრდნილ გოგონას მივარდა.. მსუბუქად გაარტყა რამოდენიმეჯერ სახეში,მაგრამ უშედეგოდ... თინას ტელფონს დაწვდა და ალექსნადრეს ნომერი აკრიფა.."თინა ცუდადა,გული წაუვიდა" მამაკაცმა სიტყვის დასრულება არ აცადა კაბინეტიდან თავქუდმოგლეჯილი გვარდა..კიბებზე რამდოენიმეჯერ წაბარბაცდა... მანქანაში გაფითრებული ჩაჯდა.საჭეს ხელები მაგრად მოუჭირა და გზას ფეხი მიაჭირა... 10 წუთში სახლის კარებთან იდგა და ზარს რეკავდა.. ლალიმ სწრაფად გაუღო კარები... ისევ იქ იწვა თინა. მისი დანახვისას ერთი ცრმელი ჩამოგორდა მამაკაცს თვალზე. დიახარა და თავის ძლიერ მკლავებში მოიქცია... უკანა სავარძელზე წამოაწვინა თვითონ კი გვერდით მოუჯდა. თინას თავი კალთაში ჩაიდო და მძღოლს გადახედა... ქალი რომელიც მის წინ იწვა სხვა მამაკაცის გამო იტანჯებოდა,ალექსანდრეს კი ეს აგიჟებდა. მის ხელისგულებს,რომ დახედა ნერვებმა უმტყუნა.. თვალები ცეცხლით აევსო და საქარე მიიდან გაიხედა.. არ უნდოდა ასეთი თინასთვის ეყურებინა,ეს ალექსანდრეს ტეხდა. თინას უსურ მდგომარეობაში დანხვა მას ანადგურებდა.
საავადმყოფოში ხელით შეიყვანა და მიმღებში მისი ექიმი იკითხა.

ნახევარ საათზე მეტია ელოდება როდის გამოვა ექიმი და ეტყვის,რომ მისი თინა კარგადა "ჩემი თინა" უკვე მიისაკუთრა კიდევაც, დღეიდან ვერავინ შეეცილება მის არსებობაში. "არავის მივცემ უფლებას, რომ გატკინოს" წაისისინა და პალატის კარებს მიეყრდნო.. იცოდა,რომ ასე იმ კაცის გამო იყო გრძნობდა,რომ მან ატკინა.. ხელები მომუშტა და კედელს დაარტყა. გაცეცხებული დერეფანში ბოლთას სცემდა. გაბრიელის მოსვლაც ვერ შეამჩნია..ძმაკაცი ცდილობდა ალექსანდრე,როგორმე დაეწყნარებინა,მაგრამ ეს მისთვის ყველაზე რთული აღმოჩნდა.. "რას აკეთებს ამდენხანს"... ყრუდ ტკიოდა შიგნით რაღაცა. ასე არასოდეს ტკენია. ახლა თინას შემყურე ისე ტკივა,რომ საკუთარ თავსაც ვერ ცნობს...აბნეული დადიოდა წინ და უკან.. დაიანახა როგორ ელაპრაკებოდა გაბრიელი პალატიდან გამოსულ ექიმს და მათკენ წავიდა.. აღელვებული ხელებს ისრესდა.ექიმმა შემჩნია და ჩაიღიმა.
-დამშვიდდით ალექსანდრე. ხომ გითხარით მისთვის ნერვიულობა არ შეიძლება?
-მე მე.-დაიბნა მამაკაცი-ახლა როგორაა?
-არ ვიცი არ ვიცი. ასე თუ გააგრძელა ალბათ ცოტახანში ფსიქოლოგთან მიყვანოთ აჯობებს. მე ვიცი კარგი ფსიქოლოგი და ნოემრს მოგცემთ.რამდოენიმეჯერ გაესაუბრება და იმედი მაქვს თინაც მოვა გონს..
-შეიძლება ვნახო?
-ცოტახანში. ახლა ძინავს.


ძლივს გაზლო,რომ პალატის კარები არ შეემტვრია და მისთვის სასურველს არ ჩახუტებოდა. აგიჟებდა ის აზრი,რომ თინას ფსიქოლოგი შეიძლება დასჭირვებოდა. ასე როგორ განადგურდა მისი სული სხეული.. ყველაფერი დააცამტვერა ლენაკს ნათქვამმა.თვალბი ნელა გაახილა და თეთრ კედლებს თვალი მოავლო.. ტკივილისაგან ერთი ამოიხვნეშა და ცრემლები გადმოსცვივდა. ყველაფრის გახსნებამ თავი აატკია. გული იმ დონეზე ქონდა ნატკენი,რომ ვეღარაფერს გრძნობდა მის გარშემო..ახლა სხეულის სხვა ორგანოები ტკიოდა.. მუცელში წვა იგრძნო.. ფეხები მუცლისაკენ ოდნავ მოხარა და თვალები დახუჭა... თავი ფანჯრისაკენ მიაბრუნა და გარეთ მოფარფატე თვოლის ფიფქებს გახედა. "ფიფქობა მინდა, მათსავით გაქრობა მინდა." წაიჩურჩულა და ცრემლები ხელისგულებით მოიწმინდა... უშეში მატერია იგრძნო თვალზე და ხელებს დახედა. ორივე ხელი დაბინტული ქონდა.. არ უნდოდა გაეხსენებინა რა მოხდა სახლში.ახლა ვეღარაფერზე ფიქორბდა. სული ტკიოდა.. მხოლოდ იმაზე ფირობდა,რომ ალექსანდრე აქ იქნებოდა მის გვერდით... მისი სახელი გონებაში გაიელვა და პალატის კარებმაც დიაჭრიალა. თავი შემოატრიალა და მომღიმარ ალექსანდრეს გახედა. ყალბი ღიმილი თინამაც ამოიცნო.მიხვდა,რომ ალექსანადრეს თვალებში დიდი სევდა ბუდობდა. მამაკაცი საწოლს მიუახლოვდა. და თინას პატარა დაბინტული ხელი თავის დიდ "ტორში" მოიქცია.. ქალი შეცბა და ხელებს დახედა მერე კი ალექსანდრეს ახედა...
-მიყვარხარ.-მამაკაცმა უფრო მაგრად მოუჭირა ხელი ხელზე.დაიხარა და მის მთრთოლვარე ტუჩებს დაეწაფა.

გაცნობიერებული ნაბიჯი არ უნდანია, პირიქით საკუთარი თავით ამაყი იყო,რომ შეძლო. უბრალოდ ეშინოდა იმის რა მოხდებოდა მაშინ როდესაც მის გავარვარებულ ტუჩებს მოცილდებოდა. ეშინოდა იმის,რომ თინა ხელს კრავდა და ამით სამუდამოდ დაკარგავდა მისი დაფლეთილი გულის მონადირების ყველა შანსს.
ქალი საწოლზე მიეკრა,თვალები გაუფართოვდა და უყურებდა თვალებდახუჭულ ალექსანადრე,რომელმაც მთელი გრძნობა ჩადო მის "მიყვარხარ"_ში და ამ კოცნაში.. ესიამოვნა,მაგრამ თავს შეურაწყოფილად გრძნობდა. პირველი რა აზრმაც გაუელვა თავში ის იყო,რომ მამაკაცი მის გრძნობებზე თამაშ დაიწყებდა.. ხელი გაწია,რომ მეცილებინა,მაგრამ ვერ გაბედა.შეეშინდა ალექსანდრე ამ ნაბიჯით არ დაეკარგა. ნატანჯმა სულმა თითქოს ამოუსნთქა.შეკუმშული ფილტვები გახსნა. თითქოს თავიდან დაიბადა ეს ორი ერთმანეთზე გაგიჟებული ადამიანი.. ყველაფერს დროს სჭირდება, მათ სიყვარულსაც. მამაკაცი ნელა და აუღელვებლად მოსცილდა ქალს. როგორ ვერ თმობდა. გაბრუებული თინა ჯერ კიდევ ვერ მოსულიყო საღ აზრზე. მამაკაცს თვლაებში ჩააჩერდა და ცდილობდა მისი სიტყვის სისწორეში დარწმუნებულიყო.ალექსანდრეს თვალებმა უთხრა ის რასაც ასე ეძებდა."არ დაგავიწყდეს ლაშას თვალებშიც სიყვარულია მოიკითხე" ამის აზრმა ძალიან ატკინა ის რაც თინას შემორჩა.. ეშინოდა,რომ აელქსანდრეც მასავით მიატოვებდა ამიტომაც არ უნდოდა ნაბიჯი გადაედგა მასთან მიამრთებაში. იცოდა,რომ ვერ შეძლებდა ალექსანდრესთან ყოფილიყო ბედნიერი. შეიყვარებდა,მაგრამ ვერ გამოხატავდა შიშით,რომ მამაკაცი ამით ისარგებლებდა.

მამაკაცი უყურებდა და გრძნობდა,რომ ვერ დათმობდა თინას. უყურებდა მის ამღვრეულ თვალებს სადაც შიშს და დიდ სევდას ამოიკითხავდით.ალექსანდრეს მისი მზერა გულზე საშინლად მოხვდა. ცოტაც და მასთან ერთად ატირდებოდა. პირველი ცრემლი თინა,რომ დაიანხა იატაკზე მწოლიარე მაშინ გადმოაგდო,პირველი და ალაბთ უკანასკნელიც... საწოლთან უფრო ახლოს მიიწია და მის კიდეზე ჩამოჯდა ქალის ხელებს ნაზად დაუსვა ცერა თითი და თინას მიაჩერდა.იცოდა,რომ ახლა თიანსთვის ყველაზე ძვირფასი სიტყვები უნდა ეთქვა. ქალს მასში ეჭვი არ უნდა შეეტანა.
-თინა, ვიცი,რომ წარმოუდგენლად მიგაჩნია ის რაც გითხარი,მაგრამ გეფიცები.იმ გრძნობას რასაც ახლა გულით ვატარებ,რომ მთელი არსებით მიყვარხარ. არ მინდა იფირქრო,რომ ლიკას დასავიწყებლად მჭირდები,არა! მე შენ ჩემი სულისათვის მჭირდები,ჩემი და შენი ბედნეირებისათვის მჭირდები. ისიც ვიცი,რომ პასუხს შენგან ასე მალე ვერ მივიღებ დაგელოდები,მთელი ცხოვრება დაგელდოები.უბრალდო ვიცოდე,რომ მოხვალ. არ დაგოტვებ თუნდაც ხელი მკრა. არა არ დაგტოვებ კი არა ვერ დაგტოვებ. არ შემიძლია. იცი როდის მივხვდი,რომ ჩემში ხარ? ჩემს მკლავებში,რომ ჩაესვენე შენმა სურნელმა თავბრუ დამახვია და ლამის მეც წავიქეცი. ხელში,რომ აგიყვანე მაშინ საბოლოოდ დავრწმუნდი,რომ ჩემში ხარ.-ალექსანდრემ დაამთავრდა და ამოიუნთქა,ქალს შეხედა რომლის თვლაებიდანაც ნაკადულივიტთმოდიოდა ცრემლები. მამაკაცი დაიბნა ვერ გაიგო რატომ ტიროდა თინა ასე? აწყენინა? რა უთხრა? ერთიანად აღელვდა და ქალს უფრო დაჟინებით ჩააშტერდა თვალებში.
-მეშინია.-წაიჩურჩულა და ალექსანდრეს ხელს მაგრად მოუჭირა.
-რის?
-რომ შენც მიმატოვებ.
-მე ხომ გითხარი,რომ ჩემში ხარ? ვერ მიგატოვენ თინა ვერა.
-ასე მეუბნებოდა ისიც.
-ვინ ისიც?-მამაკასცის ხმაში სიმკაცრე და ტკვილი ადვილი შესამჩნევი იყო."ნუთუ მას ვგავარ"
-ლაშა,მაგრამ არ გეგონოს,რომ მას გადარებ არა! ის უკნასკნელი კაცია.უბრალოდ მეშინია,რომ კიდევ ერთხელ მეტკინება.
-მესმის და დაგელოდები.ერთად დავძლიოთ შიში.-მამაკაცი დაიხარა და ლოყაზე აკოცა... შემდეგ გატრიალდა და პალატის კარები გაიხურა.


თითქოს რაღაცა ეტკინა ალექსნადრეს წასვლით. გრძნობდა,რომ ის არ იყო ლაშა,ის არ გავდა სხვებს. ალექსანდრე მისთვის ბევრს ნიშნავდა ამას გრძნობდა,მაგრამ ის აზრი,რომ მამაკცამა გული საშინლად ატკინა ყველა თბილ გრნობას ავიწყდებდა. გვერდი იცვალა და ისევ ფანჯარაში მოფარფატე ფიფქებს გახედა. როგორ უნდა დროის უკან დაბრუნება რამდენ რამეს შეცვლიდა. ლაშასთან ურთიერთობას ალბათ ადრევე გაწყვეტდა. ლაშას საქციელი გაამართლა კიდევაც" შენ გათხოვილი ხარ,მასაც უნდა ცოხვრება შენი დაბეჩავებული ცხოვრებით ვერ იცხოვრებს." ყველაფერი ყოველი წუთი საშინლად ტკენდა თინას. საკუთარ თავს ვეღარ ცნობდა,ხვდებოდა,რომ ის ძლიერი და შეუვალი თინა სადღას უფსკრულში მოისრლეს და მიწა მიაყარეს,ახლა აქ ამ თეთრ კედლებში ერთი სუსტი და ყველასგან დაჩაგრული თინა წევს,რომელსაც თავს ზევით ძალა არ აქვს. სხეული საგრძნობლად დასუსტდა,ნერვიულობის ნიადაგე ფიზიკურადაც და სულიერადაც დაცარიელდა.. თვალები შაუცვივდა, ენერგია აღარ აქვს.წოლითაც კი იღლება.. სუნთქვას ღლის.თვალები დახუჭა და დაძინება ცადა,მაგრამ ალექსანდრეს თბილი ტუჩები და მისი "მიყვარხარ"ამის საშვალებას არ აძლევდა. ფიქრებმა ახლა უკვე ალექსანდრესთან გაიტაცეს. იგრზნო,რომ აქ უფრო სიმშვიდეა.ალექსნადრეზე ფიქრშიც კი მშვიდად გრძნობს თავს.ალექნსადრე ყველაზე თბილი და კარგია ვინც კი ოდესმე შეხვედრია. "ლაშაზეც ეგრე იძახდი" ისევ გამოხტა მეორე"მე". ახლა უკვე უემოციოდ დახუჭა თვალები და ძილმაც თავი წაართვა.

პალატიდან გამოსულს გული შეეკუმშა ასეთ მდგომარეობაში,რომ უყურებდა თინას. ვერ იჯერებდა,რომ ეს ის გოგოა მამამისმა სურათები,რომ ანახა.მაშინ რა კარგი და მომხიბლავი იყო."დარდიც,როგორ უხდება"წაიჩურჩულა ალექსანდრემ და ტუჩზე ცერათითი მიიდო.ახლაც გრძნობდა თინას გახურებულ მთრთოლვარე ტუჩებს. რა სიამოვნებით გაიმეორებდა კიდევ ერთხელ. გრძნობდა,რომ თინას გული მოგება გაუჭირდებოდა, მაგრამ შეუძლებლად არ აღიქვამდა. პალატის კარებს მიყრდნო და თვალები დახუჭა..
რამდენჯერ წარმოიდგინა ამ ბოლო დღეებში სამზარეულოში მოფუსფუსე თინა,მისაღებში კი მათი ცელქი და მოუსვენარი დემეტრე. ასე დაარქმევდა ბიჭს,რომელსაც თინა გაუჩენდა." ოცნებაც გისწავლია" დასცინა საკუთარ თავს და მისკენ მომავალ გაბრიელს გახედა.. ძმაკაცმა ხელი მხარზე დაჰკრა და გაუცინა. "ჩაგვივარდა გულში თინათინი?" გაიხუმრა მეგობარმა და ძმაკაცს გადაეხვია."ჩამივარდა ჩამივარდა" უპასუხა ალექსანდრემ და ზურგზე ხელი მსუბუქად დაუტყაპუნა ძმაკაცს..



საავადმყოფოში ერთი კვირა გაჩერდნენ.თინამ აიტეხა სახლში მირჩევნია წამლების სუნი მგუდავს_ო და ალექსანდრემაც წამოიყვანა.სახლში შესვლისას იგრძნო,რომ ცოცხალია. "ასე მგონია აქ დავიბადე" გადაჩურჩულა ალექსანდრეს და ხელზე ხელი მოკიდა"შენი არ ვიცი და ჩვენი შვილი აქ დიაბადება" გაუცინა ალექსანდრემ და თინა ხელში აიტაცა,კიბები ნელა აიარა.გაოცებული თინას ალექსანდრეს ყელში ქონდა თავი ჩარგული და მის სურნელს ისრუტავდა. რამდენი რამე შეუძლია ადამიანის ერთ თბილ სიტყვა. როგორ გააბედნიერა მისმა სიტყვებმა,თითქოს თავიდან დიაბადა და ყველაფერი,წინა ცხოვრებაში მოხდა. თინას დღემდე ჯერა,რომ წინა ცხოვრებაც იყო... მამაკაცის კისერზე თავისი სუსტი ხელები შემოაწყო და უფრო მაგრად მიეკრო.თინას საქციელმა ალექსანადრე გაათამამა და ქალს სახე ააწევინა.. არ უნდოდა ხელი მისი წელიდან მოეშორებინა,საქემს ეს უფრო ურთულებდა. ძლივძლივობით ააწევინა თინას თავი და შუბლზე აკოცა.. გოგონას ჩაეღიმა,სიამოვნების ჟრუანტელმა დაუარა და მამაკაცი ლოყაზე კოცნით დააჯილოდვა. გახარებულმა ალექსანარემ კიბეები სწრაფად აირბინა და თინას ოთახის კარები შეაღო. როგორ არ უნდოდა ახლა მისი გაშვება,ისეთი თბილი და დაუცველი იყო. ქალი ალექსანდრე ხელებიდან გადმოხტა და წინ აესვეტა. მამაკაცის გაშტრებულ მზერას,რომ წააწყდა ჩაეცინა. "ყველაფერი ახალი ახლა იწყება"მის სიცილზე ალექსანდრემ თვალები დახამხამა და გაუღიმა.
-აბა დღეს რას ვშვებით?.
-რას?-იკითხა თინამ და მამაკაცს ზურგი აქცია. კარადასთან მივიდა და ტანსაცმლის არჩევა დაიწყო.
-არსად გავიდეთ?
-რავიცი აბა.
-ხო მართლა სასწავლებელში აღარ უნდა იარო.
-კი უნდა ვიარო. ორშაბათიდან გავალ.
-ძალიან კარგი. მიდი ჩაიცვი და სადმე გავიდეთ სავახშმოდ.
-კარგი.

ალექსანდრემ ოთახი უხმოდ დატოვა.. თინა ისევ ისე იდგა და მიმავალ მამაკაცს უყურებდა. ჩაიღიმა და კარადას მიუტრიალდა,ტანსაცმელი საწოლზე დააწყო და აბაზანაში შევიდა. რამდენი რამე უტრიალებდა თავში. ახლა მხოლოდ ალექსანდრეზე ფიქრი შეეძლო.ფიქრი შეეძლო მხოლოდ კარგზე. ალექსანდრეს სურნელის გახსენებისას ერთი შებარბაცდა. იგრძნო,რომ მამაკაცის გახსენებისას უკვე ცივ და გამოფიტუ სხეულში სითბო ეღვრებოდა. ქალის სიცარიელე ივსებოდა. აბაზანიდა გაღიმებული გამოვიდა და ერთხანს პირსახოც შემოხვეული იდგა სარკესთან."საგრძნობლად დაიკელი.უნდა მოიმატო თორემ ალექსანდრე ასეთს ვერ გიყურებს."თავისივე ბავშვურ ფიქრებზე ღვითონვე გაეცინა და საწოლზე დაწყობილ ტანსაცმელს ხელი დაავლო.. 1 საათი მოანდომა მომზადებას. ცდილობდა რაც შეიძლება ბუნებრივი და ლამაზი ყოფილიყო"უფრო შევაყვარებ თავს" წაიჩურჩულა და ტუჩსაცხის ბოლო ფენაც გადაისვა.


ალექსანდრეს თინას თბილი ჟესტი აბედნიერებდა. სიცოცხლის ხალისს მატებდა,მამაკაცი პატარა 17წლის ბიჭივით აცუნდრუკდა. სახიდან ღიმილს ვერ იშორებდა.რა თბილი და სასიამოვნო იყო თინას შეხება. ახლაც გრძნობს მის სიფრიფანა სხეულს მის ტანზე,მის მთრთოლვარე ტუჩებს ყელთან და მის პატარა და ნაზ ხელებს კისერზე. თინა,რომელიც გვერდითა ოთახშია და აალექსანდრესათვის ემზადება მისი ოცნების ქალია.რა მალე მოახერხა ლიკას ამოშლა,და რა მალე მაოხერხა თინას შეყავრება. "ლიკას,რომ არ მიექარა დარმწუნებული ვარ თინა თავისი სინაზით და სიკარგით თავს მაინც შემაყვარებდა" ჩაიდუდღუნა მამაკაცმა.პიჯაკი გაისწორა და ოთახი დატოვა.მისაღებში აქეთ-იქით დაიდოდა და სასურველს ელოდა. "დაჯექი შვილო,არ დაიღალე მაინც" ლელა გამოძახებდა ხოლმე სამზარეულოდან და თავისთვის ჩაიცინებდა... "რა დამღლის"...
დაიანხა როგორ მოფარფატებდა მისთვის სასურველი სხეული კიბებზე და ტანში გასცრა. რა კარგია,ქალი და ასეთი მოხდენილი? პირვლად ნახა.რამდენი ლამაზი ქალი უნახავს,მაგრამ თინასნაირი? არა!
კიბებისკენ ერთი ნაბიჯი გადადგა და მისკენ მომავალ გოგონას გაუღიმა.
-გასაოცარი და სასურველი ხად.-ყურთან უჩურჩულა მამაკაცმა და ნაზად ეამბორა ლოყაზე.
-შენც სიმპათიური ხარ.-წაიკეკლუცა თინამ.
-წავიდეთ?
-კი.


საღამო იმაზე წყნარი და მშვიდი აღმოჩნდა ვიდრე რომელიმე ელოდა. ეს საღამო იყო,სითბოთი,სიყვარულით,ერთმანეთზე ზრუნვით და უამრავი ლამაზი სიტყვით გაჯერებული. ალექსანდრეს თვალები ქალს ბურღავდნენ. ეჭვიანობით ლამის გასკდნენ ცალკე თინა და ცალკე ალექსანდრე. ორივეს ერთი პრობლემა ქონდა.ვერცერთი იტანდა სასურველისათვის,ვინმე სხვის მზერის წაწყდომას. ცეკვამ ყველაფერი დააგვირგვინა.სუსტი სხეული მაგრად მიიკრა გულზე და სიბენელეც ჩამოწვა.ვალსი რომელიც არცერთს უყავრს,მაგრამ ახლა ორივეს ესიამოვნა მისი ჰანგების მოსმენა.. გაბადრული თინა ალექსანდრეს დაჰყოლოდა,თვითონ ნაბიჯსაც ვერ დგავდა იმდენად იყო დაბნეული... ცეკვა დამთავრდა შუქებიც აინთო. სინანულით სავსე მზერით გადახედა თინას ალექსანდრემ,ქალს კი ამ უკანასკნელის მზერაზე ჩაეცინა. მაგიდასთან დაბრუნებულმა თინამ შეამჩნია,რომ რესტორანში არასასურველი სილუეტი გამოჩნდა რომელსაც გვერდს სხვა ქალი უმშვენებდა.. რაღაცამ გაკრა,მაგრამ არა ისე,როგორც ელოდა. თითქოს ამ დღეს წლებია ელოდა. ლაშას თვალები მის თვალებს შეხვდა და სირცხვილისაგან თავი დახარა.ქალმა კი კმაყოფილმა ჩაიცინა და ალექსანდრეს ხელს თავისი ხელი შეაგება. ცეკვა გაანახლეს.

გრძნობდა,მამაკაცის გაჟინებულ მზერას ზურგზე. საშინლად არ სიამოვნებდა იმის გააზრება,რომ ლაშა აქაა და თან სხვა ქალთან ერთად. ვერ იჯერებდა,რომ ასე მალე გაცვალა სხვაში. 2 კვირის წინ სიყვარულს ეფიცებოდა "2 კვირაში დამივიწყდა" .ქალი ალექსანდრეს უფრო მაგრად მიეკრა და თავი მის მკერდზე მიასვენა. ალექსანდრეს საიხლოვისას ყველა და ყველაფერი ავიწყდებოდა. ალექსანდრეს გარდა ყველაფერი მეორე ხარისხოვანი გახდა. დაუჯერებელია,მაგრამ ახლა ლაშას აქ ყოფნა ასე ძალიან არ ტკივა. უბრალოდ ძველ მოგონებებს მისტირის. ალექსანდრემ ქალის დაძაბულობა ირძნო და თინას თავი მაღლა ააწევინა. თვალებში ჩახედა,მისი მზერით თინა მიხვდა რისი კითხვაც უნდოდა ალექსანდრეა."მოხდა რამე?" უთქმელად მაიდო თავი მკერდზე და გაიტრუნა.მამაკაცს ჩაეღიმა და თინას წელზე ხელები უფრო მაგრად მოუჭირა. რომ ცოდნოდა ვინ ზის მის პირდაპირ,ალაბათ იქვე დაახრჩობდა. უბრალოდ ლაშას არსებობის შესახებ იცოდა,მაგრამ ფიზიკურად როგორი იყო არა.
მარტივი მოძრაობით ქალი დატრიალა და ლაშას პირდაპირ დააყენა. ახლა უკვე თვალი თვალში გაუყარა თინამ და გამარჯვებული მზერა შეაგება ლაშას უსირცხვილოდ მოთამაშე თვალებს. მამაკაცი სიბრაზისაგან აწითლდა. ფერები გადაუვიდა. ჯერაც ვერ იტანდა იმას,რომ თინას წელზე სხვა მამაკაცის ხელები ასე დათარეშობდნენ. თვალები აენთო და მაგიდას ხელი მუსბუქად დასცხო,მისი პარტიორი ქალი კი შეკრთა.ლაშას ხელს თავისი ხელი დაადო და მამაკაცის სახე ხელით გაისწორა თვის პირდაპირ. ლაშამ გაუღიმა და მოეშვა. ეჭვიანობამ პიკს მაშინ მიაღწია ალექსადრემ ქალს შუბლზე,რომ აკოცა. ლაშა ფეხზე წამოხტა და მათკენ წამოვიდა. უსიამოვნო გრძნობამ გაკრა თინას გულში და ალექსანდრეს ხელები მაგრად მოუჭირა. მოახლოვეული ლაშა მათთან ახლოს გაჩერდა და ხელი ხელზე გადაიჭდო... ელოდებოდა როდის მორჩებოდა ეს ორი ერთმანეთზე გაგიჟებული ადამიანი ცეკვას.ლოდინისაგან დაღლილმა ერთი ჩაახველა და ალექსნადრეს მზერაც დაიმსახურა.
-თინა,ჩემო ძვირფასო.როგორ ხარ?-ზედმეტად სარკაზმულად გამოუვიდა შეკითხვა ლაშას, რასაც ალექნსადრეს გაღიზიანება მოყვა,მამაკაცმა ერთი ნაბიჯი წინ გადადგა. თინამ ხელი ხელზე მოკიდა და თავისკენ შემოატრიალა. თინას თვალებში ყველაფერი ამოიკითხა,როგორ არ ესიამოვნა ლაშას აქდანახვა. რამდენი რამის გაფიქრება მოასწრო ერთ წამში. "ალბათ,როგორ გაუხარდა თინას მისი ნახვა"" უყვარს ისევ" და ათასი მსგავსი სისულელე. ქალი ალექსანდრეს გაუსწროდა და ლაშას ირონიული ღიმილი აჩუქა.
-ლაშიკო, ლაშიკო.-ირონია არც თინამ დააკლო.საიდან ამდენი გამბედაობა ამ სუსტ არსებას? ალექსანდრე მისი გამსოვლით გაოცებული დარჩა. ქალი იმდენად ძლიერი და შეუდრეკელი ჩანდა,მაგრამ მხოლოდ ალექსანდრე გრძნობდა რამხელა ტკვილი იმალებოდა ყველაფერი უკან.-გადასარევად ვარ შენ როგორ ხარ.? -ისევ აგრძეებლდა თინა.
-ცოლი მომყავს.-თითქსოს რაღაცის მიღწევა უნდოდა მამაკაცს.
-ვიცი.მითხრეს უკვე. რამ გამომაშტერა გაიცანი ეს ჩემი მეუღლე ალექსანდრე ონიანია.-თინამ მეუღლეს შეხედა და გაუღიმა.ამ ყველაფრისგან ნასიამოოვებდა ალექსანდრემ კი ლაშას გამოწვდილ ხელს თავისი ხელი შეაგება.
-სასიამოვნოა ლაშა თინას პირველი სიყვარული.-მამაკაცს სახეზე ღიმილი შეეყინა,ასე შეურაწყოფილად თავი არასდორს უგრძვნია. არც თინა დარჩა ლაშას გამოხტომით კმაყოფილი კარგად ხედავდა ალეეექსანდრეს უთქმელ მზერას. თინამ იგრძნო მამაკაცის სევდა,რომელიც ასე შემოაწვა ალექსანდრეს თვალებში. რას არ მისცემდა ახლა ლაშა აქედან,რომ აორთქლებულიყო. ალექსანდრეს უფრო მაგრა დმოუჭირა ხელი ისე,რომ ძარღვები დაებერა. მამაკაცს სიმწრით ჩაეცინა და ლაშას გახედა.
-პირველი სიყვარული? მერე მე რატომ ვდგავრ მის გევრდით?-ალექსანდრეს სიტყვებით გახარებული თინა ადგილზე აცქმუტტდა და გაღიმებული უყურებდა ალექსნადრეს. მამაკაცი ისევ უდრეკელი და გახევებული იყო არაფერს გამოხატავდა.ლაშამ პასუხი ვერ იპოვა ალექსნადრე შეკითხვაზე და გატრიალდა. ალექსანდრემ გოგონას ხელი შეუშვა და მაგიდისაკენ წავიდა. ქალი უკან აედევნა და თავისი ადგილი დაიკავა.გრძნობდა,რომ ალექანსრესთვის რაღაც უდნა ეთქვა. მამაკაცი არ იმსაუხრებდა ასეთ დამცირებას.
-ალექსანდრე,გეფიცები არ ვიცოდი აქ თუ იქნებოდა.
-ეგ ვიცი.-გამოსცრა მამაკაცს კბილებში.
-ახლა,რომ რაღაც გითხრა დამიჯერებ?
-დაგიჯერებ.შენი ყველაფერი მჯერა.-გახარებული თინა სკამიდან წამოდგა და მამაკაცს გვერდით მიუჯდა,თავი მხარზე დაადო და კისერში ნაზად აკოცა.
-მამშვიდებ. მეამაყება ჩემს გევრდით,რომ ხარ. ვიცი,რომ არასდორს მატკენ გულს. საკუთარ თავზე მეტად მჯერა შენი. მეშინოდა,რომ შენთან გავტყდებოდი და შენც მატკენდი გულს,მაგრამ შევცდი. ყოველ წამს მარწმუნებ,რომ საუკეთესო ხარ. რატომ იღიმი მართლა.-მამაკაცს ღიმილი გაეპარა და თინას დაახედა რომელიც გაცისკროვნებული თვალებით უყრუებდა ქმარს..
-ანუ?-ალექსნადრემ ჩაიცინა და წელზე ხელი მოხვია ცოლს.
-ანუ მიყვარხარ.
-ჰა?-თვალები გაუფართოვდა ალექსანდრეს. ცოლის სიტყვების შემდეგ "მიყვარხარ" სულ სხვა იყო რაღაც წარმოუდგენელი.. დაბნეული მამაკაცი ხელების ჰაერში აქნევდა და იცინოდა. სიხაულისგან მოზღვავებული მამაკაცი ქალის ტუჩებს დაეწაფა და გულზე მიიკრა. თინა ხვდებოდა,რომ ცხოვრებაში ასეთი სწორი გადაწყვეტილება არასოდეს მიუღია. აელქსანდრეს მკერძე მიდო თავი და თვალები მილულა. 5წუთა ასე დაჰყვეს,აჟიტირებულმა ალექსანდრემ გამოაფხიზლა და სახლში წასვლა შესთავაზა.

სახლში ემოციებით სავსე დაბრუნდნენ. არცერთს უნდოდა ოთახებში განაწილებულიყვნენ. ვერცერთი თმობდა ერთმანეთს. თინას გულიც ნელნელა გამთელების პირველ ეტაპზე იყო. იმედი,რომ მამაკაცი მის გულს სამუდამოდ გაამთელებდა ურყევი იყო. გრძნობდა,რომ ალექსნადრესთან ერთად ბევრ ტკიბილ დღეს გადააგორებდა. მამაკაცის ვნებიან სავსე თვალებს,რომ შეხედა ჩაეცინა. ყველაფერი თავიდან იწყებოდა,განსხვავება ის იყო,რომ ახლა უფრო მრავლფეროვანი და იმედის მომცემი დღეები ელოდათ წინ.
და მანიც რატომა ქორწინება უიღბლო?! ყველაფერი არც ისე მარტივია მათ წყვილს,რომ გონია. გრძნობებს გამოცდა ყოველთვის სჭირდება. რაღაცა ეტაპზე მათი გრძნობაც უნდა გამოიცადო. ამან კი გული ოდნავ ორივეს უნდა ატკინოს.

თინა მისაღებში დივანზე ჩამოჯდა და ალექსნადრეს მიაშტრედა,მამაკაცი გაშტერებული უყურებდა ცოლს და ეღიმებოდა. რა ფაფუკი და ნაზი არსება იყო მის წინ. როგორ შეიძლება მას რამე ავნოს ადამიანმა? ასეთ ნაზს და დაუცველს? ზუსტად ასეთ ქალს ხედავდა ქმარი თინაში. ნაზს,დაუცველს,უსუსრს და სპეტაკს.ღიმილი სიცილში გადაიზარდა და თინას მიუჯდა. ცოლმა თავი კალთაში ჩაუდო და ფეხები დივანზე აწია. ყოველთვის ასეთი იყო გრძნობების გამოხატვა ყოველთვის შეეზლო..რაც უნდოდა იმას აკეთებდა,რასაც გული უკარნახებდა.ახლაც გულმა უკარნახა,რომ ქმარს უფრო ახლოს უნდა მიკვრდოდა. თავი მაღლა ასწია და ალექსანდრეს ნიკაპს წაეთამაშა.. ქმარი ცოლის თმებს აწვალებდა და მის უძირო თვალებს ჩასჩერებოდა.

მთელი საღამო ასე გალიეს. ბოლოს ოთახებში დანაწილდნენ და მშვიდ ძილს მისცეს თავი. რამდენიხანია ასე ტკბილად არცერთს ძინება. როგორი კარგი ყოფილა მშვიდი ძილი ახლა იგრძნო თინამ... საწოლზე წამოჯდა და ფანჯარას გახედა."ისევ თოვს" საწოლიდან მხიარულად წამოდგა და ტანსაცმლის კარადა გამოაღო.შხაპი მიიღო და ოთახი დატოვა. კიბეეები სწრაფად ჩაირბინა ალექსანდრეს ნახვას ჩქარობდა."უკვე მომენატრა" ..მისაღებში მოფუსფუსე ლელა დაიანხა და მისკენ წავიდა ქალმა თინას ხელები შემოხვია. "როგორ მანერვიულე" ბოდიშების მოხდით დაასრულა თინამ ლელასთან საუბარი და ახლა ალექსანდრეზე კითხა.
-ალექნსადრე ხომ არ იცი სადა?.
-მოგენატრე?-უკნიდან სასურველი ხმა მოესმა და გაღიმებული შეტრიალდა.ქმარს ხელები ჯიბებში ჩაეწყო და ადგილზე ირწეოდა.. თინა ალექსანდრესკენ წავიდა და კისერზე მოხვია ხელები.
-რომ იცოდე როგორ მომენატრე.
-მეც მომენატრე.
-რა კარგები ხართ,რომ გიყურებთ ჩემი ახლაგაზრდობა მახსენდება.-ლელამ ცრემლები ხელისგულებით შეიმშრალა და წყვილი მარტო დატოვა.
-დღეს რა ვქნათ?
-რა ლამაზად თოვს არა?!-თინამ სიტყვა ბანზე აუგდო ალექსანდრეს და ფანჯარას მიუხალოვდა. როგორ უნდოა ახლა გარეთ გასულიყო და თოვლში გაწოლილიყო.. ალექსანდრემ ხელები უკნიდან მოხვია და ყელში აკოცა. ცოლს ჟრუანტელმა დაუარა მთელ სხეულში.
-წამოდი რაღაცას განახებ.-ქმარმა თინას ხელი ჩაკიდა და მისაღები გაიარა. თინამ კარგად დაინახა მინის კარები საიდანაც კარგად ჩანდა დიდი ეზო. გადათეთრებული. პატარა გამოყოფილი და გადახურული ყვავილების ბაღი. სატამაშო მოედანი. ქალი გაოცებული უყურებდა კარებს იქით ტერიტორიას და გაოცება სახეზე მკვეთრად აღებეჭდებოდა."აქამდე რატომ არ ვიცოდი?" ალექსანადრემ ცოლი რამოდენიმე წუთით დატოვა და მალევე დაბრუნდა ორი ქურთუკით ხელში.თინას მოაცვა და კარები გაუღო. ახლა უფრო კარგად გაარჩია ყველაფერი. რა ლამაზი ეზო ქონიათ . როგორი მოვლილია,სულ ნატრობდა ასეთ სახლზე ასეთივე ეზოთი.ქმარზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტია.ალექსანდრე მიუტრიალდა და ფეხისწვერებზე აიწია.ქმრის ტუჩებს ნაზად შეეხო,რამაც ალექსანდრეს გამოშტრება გამოიწვია,ვერ მიეჩვია ცოლის მხურვალე ტუჩებს და ვერც ვერასდროს მიეჩვევა..
-რა სილამაზეა ალექსანდრე.-აღტაცება ვერ დამალა ცოლმა.
-მოგეწონა?-უპასუხა გახარებულმა ქმარმა.
-ძალიან. აქამდე რატომ არ ვიცოდი?-თინამ ქმარს კითხა და გარემო კიდევ ერთხელ მოათვალიერა.
-ახლა იცი. გინდა ვიგუნდაოთ?-ქმარმა გაუცინა და ხელები წელზე მოხვია,ხელში აიტაცა და წინ გაიჭრა... თინას პასუხს არ დალოდებია ისე გაეფინნენ თოვლში. რა სასიამოვნო საყურებელი იყო ორი ადამიანის ასეთი ბედნიერი სახეების ყურება.არც ცოლი დარჩა ვალში,ფეხზე წამოიჭრა და ზემოდან დაეცა ალექსანდრეს. დაღლილები თოვლში გაწვნენ და მოფარფატე ფიფქებს ახედეს. რა ლამაზად ეცემოდნენ სახეებზე და რა მალე ქრებოდნენ. თინამ ალექსანდრეს გახედა და თოვლი რომელიც ხელში ჩაიყარა სახეზე მოაფრქვია. სიცივისაგან ცხვირი და ლოყები აწითლებოდათ. რამდენი ემცოია დადეს ახლა ორივემ. ცოლის სიცილი რომელიც ასე სიამოვნებდა ალექსანდრეს. მამაკაცი ფეხზე წამოდგა და ხელი ცოლს გაუწოდა წამოსაყენებლად,ამ უკანასკნელმა კი ბოროტულად ისარგებლა ქმრის ჟესტით და ისევ გვერდით მიიწვინა. ბოლოს დაღლილები სახლში შევიდნენ. რა ბედნიერი იყო ახლა თინა,როგორ უნდა ასეთი დღეები კიდევ მრავალი ყოფილოყო.ჯეროდა და სწამდა ქმრის. სახლში შესულებს ლელა გამოეგებათ. ქალმა თავში ხელი წაიშინა და ქოთქოთს მოჰყვა.
-ვაიმე შვილებო,როგორ დასველებულხართ. გაცივდებით მოდით,მოდით ცხელი ჩაი არ გინდათ? ახლავე გაგიმზადებთ. ალექსანდრე ბუხართან დასხედით.-ცოლ-ქმარი გაღიმებული წავიდნენ ბუხრისაკენ. მამაკაცმა ცეცხლი უფრო ააგიზგიზა და თინას კალთაში ჩადო თავი. საუბრის წამოსყება ორივეს უჭირდა. ბოლოს სიჩუმე ისევ თინამ დაარღვია.
-ალექსანდრე.
-ჰოუ.
-რას ვერ აპატიებდი საყავრელ ადამიანს?
-ღალატს და უნდობლოას.ეს ორი რამ მომკლავს.
-ღალატი გასაგებია და უნდობლობა?
-მაგალითად.-ალექსნადრე დივანზე წამოჯდა და თიანს სახეში შეხედა.-გაბრიელი ხომ ჩემი ბავშვობის მეგობარია?.-ცოლმა თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.-ხოდა აი ერთ მშვენიერ დღეს მხოდეს რაღაცა ისეთი,რომ არ მენდოს ხო ხვდბი? ანუ ჩემში ეჭვი შეიტანა. სამუდამოდ დავკარგავ.-ალექსანდრეს იმდენად უყვარდა თინა,რომ ცოლით მაგალითის გაკეთებაც კი ვერ გაბედა, ამიტომაც აირჩია გაბრიელი..ქალს თვალები გაუფართვოდა. ალექსანდრეს ხმაში იგრძნობოდა იმ სიტყვების სიმტკიცე რასაც ამბობდა.მისმა სიტყვებამა თინა დაარწმუნა,რომ ალექსანდრეს სიტყავს შეასრულებდა. რატომღაც ქმრის სიტყევბმა შეაკრთო."მე,რომ მომივიდეს ასე, რომ მიმატოვოს" უცნაური აზრები გაეფანტა თავში და ალექნსადრეს თვალებში ჩახედა. ვერ გაუბედა ეკითხა"მე მაპატიებდი" იცოდა,რომ პასუხი ატკენდა. ახლა უფრო უნდა მოფრთხილებოდა საყავრელ მამაკაცს. მისი სახე ხელებში მოიქცია და ქმრის ტუჩებს დაეწაფა. ვერასოდეს გადმოვცემ რა გრძნობით კოცნიდა თინა ქმარს. ეს შუძლებელია,სიტყვებით ამ ყველაფერს ვერ აღწერ ეს არის რაღაც, აღმაფრთოვანებელი.

საღამომდე ბუხართან ისხდნენ და ერთმანეთს უფრო უკეთ იცნობდნენ. რამდნეი რამ გაიგეს ერთმანეთის შესახებ რაც ერთმანეთს უფრო აყვარებდათ. რამდენმა კვირამ და დღემ გასტანა,მათი ერთად ყოფნიდან ვერ დავთვლი. ბევრმა . ბედნეირებით სავსე დღეები მალმალე გარბდნენ. თინა და ალექსნარეს ურთიერთობა კი უფრო და უფრო თბებოდა. მამაკაცი ცოლს საღამობით მკლავებში მოიქცევდა და საძინებლისკენ გააქანებდა. "როგორ მომენატრე" საწოლზე დააწვენდა და სიამოვნების მორევში გადაეშვებოდნენ...
რამოდენიმე კვირაში თინამ თავი სუსტად იგრძნო,გულის რევის შეგრძნებები, თავბრუს ხვევა ერთის მომასწავლებელი იყო. "ორსულად ვარ" წაიჩურჩულა და ჯერ არ დამჩნეულ მუცელს მოეფერა. ქურთუკს ხელი დავალო და სახლი დატოვა. საავადმყოფოში ერთი საათი დაჰყო,ანალიზების პასუხის მოლოდინში სული დალია. როგორ უნდოდა ექიმს დადებითი პასუხი ეხარებინა. კაბინეტში შესული სულმოუთქმელად ელოდა ექიმის პასუხს.მანაც არ დააყოვნა.
-გილოცავთ.- ამ ერთმა სიტყვამ შეავსო,ყველა დაცარიელებული ადგილი ამოუვსო რის ამოვსებასაც ალექსანდრე ყოველ დღე ცდილობდა და შედეგსაც იღებდა. ბავშვმა კი ყველა დარჩენილი სიცარიელე ერთიანად ამოავსო.ღიმილმა გაუბზარა სახე. საავადმყოფო დატოვა და სახლში წავიდა. რა გახარებული იყო,სიტყვებს ვერ უყრიდა თავს,რომ ქმრისთვის ეხარებინა. აჟიტირებულმა შეაღო სახლის კარები,მისაღებში დივანზე დაჯდა და მუცელს ფერება დაუწყო.სამზარეულოდან მომღიმარი ლელა გამოვიდა კონვეტრით ხელში. "შენთვისა" ქალი მისაღებიდან გავიდა და თინა მარტო დატვოა. ხელები აუკანკალდა,არ უნდოდა კონერტის გახსნა გრძნობდა,რომ ცუდის მომასწავლებელი იყო. ცდუნებას ვერ გაუძლო და კონვერტის ზედა ნაწილი ფრჩხილით გახია... როგორ ინანა,რომ კონვერტი გახსნა და ამ სანახაობის მომსწრე გახდა. საყვარელი მამაკაცი,რომელიც ერთ კვირაში მისად აქცია სხვა ქალს კოცნიდა. ალერსი რომელიც სურათებში იგრძნობოდა თინას ტკენდა. ცრემელბი წასკდა და დივანზე მოწყვეტით დაესვა. ამოუცნობი გრძნობა რომელიც ახლა დაეუფლა. ვერაფერზე ფიქრობდა.. ფეხზე ნელა წამოდგა და ოთახისაკანე წავიდა სურათები საწოლზე დააწყო და ბარგის ჩალაგება დაიწყო. ყველაფერს,რომ მორჩა კიბებზე დაეშვა.ამ ყველაფერს ისე უემოციოდ აკეთებდა,რომ ვერაფერს ვწერ ვერ ვწერ იმას,რომ გადმოვცე რას გრძნობდა ახლა თინა. აქაურობის დატოვება სასწრაფოდ უნდოდა.. მისაღებში ლელას უპასუხოდ დარჩენილი კიტხვა "სად მიდიხარ თინა შვილო" და გაკეტილი კარები...
სახლში მისულს დედა თვალებგაფართოვებული შეეგება. შვილის ცრემლიანი თვალები,რომ დაიანხა გული შეეკუმშა. იგრზნო შვილის ტკივილი და მაგრად მოხვია ხელები,როგორ მონატრებია დედის სურნელი და სითბო... დაღლილი თავის ოთახში მიწვა და თავი ძილს მისცა.


აჟიტირებული ალექსანდრეს ყველაფერს სწრაფად აკეთებდა,რომ საქმე მალე მომთავრებინა და თიანსთან წასულიყო,.როგორ ენატრებოდა სასურველი. საბუთებს ხელი მაოწერა და ოფისი დატოვა. მანქანაში,რაღაცის მოლოდინში ჩაჯდა და სახლისაკენ წავიდა. გზაში რამდენი მოგონება ამოუტივტივდა,როგორ ერთობოდნენ ეს 1 თვე თინა და ალექსნადრეს. რა ბედნიერი და სისცოხლით სავსე 1 თვე იყო. მამაკაცს ჩაეღიმა. შუქნიშანთან გაჩერდა. ნერვიულად სუნთქავდა,თიანსთან ეჩქარებოდა. სახლის კარები ღიმილით შეაღო.მისაღებში სიჩუმემ გულში გაკრა.კიბებისკენ წავიდა და ოთახის კარები შეაღო. პირველი რაც დაინახა გამოღებული კაარადა იყო.აღარაფერი დარჩა მისი ტანისამოსიდან. მამაკაცი კარადის კარს დაეყრდნო და ამოისუნთქა. ვერ გაიგო სად წავიდა ცოლის ტანისამოსი.. თინას ძველ ოთახშიც გავიდა,სახლის ყველა კუთხე მოიარა,მაგრამ ცოლი ვერსად ნახა. ოთახში იმედგაცრუელბული და გაურკვევლობაში მყოფი დაბრუნდა.. საწოლზე დაყრილმა სუარათებმა ადგილზე მიყინა. იგრძნო,როგორ დავრდა მასში ყვეალფერი.თითქოს თანკმა გადაურა ისე გრძნობდა ახლა თავს. ყველაზე მეტად კი ერთი რამ აგიჟებდა."ხომ ვუთხარი უნდობლობა მომკალვს თქო." მხლოდ ამას ფიქრობდა და სურათებს უფრო და უფრო აშტერდებოდა. დაიანხა როგორ დაეცა ლიკას სახეს ერთი წვეთი.იგრზნო,რომ ტიროდა. საყავრელი ქალის უნდობლობამ გაანადგურა.. "სექტემბრის ფოტო" წაიჩურჩულა და სურათები საწოლზე მიყარა.
გაგიჟებული გამოვარდა გარეთ და მანქანაში ჩაჯდა. ვერაფერზე ფიქრობდა ახლა მხოლოდ თინას თვალებში ჩახედვა და იმის დანახვა უნდოდა რაც იგრზნო. თინას მშობლების სახლთან გააჩერა მანქანა და გადავიდა. აკანკალებული ხელით დარეკა ზარი.. მასპინძელმაც არ დააყოვნა და კარები გაიღო. კარებში თინას მამა გია იდგა და სიძის დანახვით გახარებულმა ტაში შემკრა.
-სიძე ბატონო...მოდი რა კარებში დამდგარხარ?
-როგორ ხართ?
-რა გვიშავს.
-თინა სადა?
-ოთახშია. რა მოხდა თქვენს შორის.
-ზუსტად მაგის გასარკვევად ვარ მოსული.


თინას ოთახის კარები შეაღო და დაიანხა მოკუნტული ცოლი.რა მშვიდად ეძინა. რას არ დათმობდა ახლა,რომ მისულიყო და მისთვის ის გაბუშტული ტუჩები დაეკოცნა. სიამაყემ კი ამასი უფლება არ მისცა... ქალს ოდნავ შეეხო და გააღვიძა.დაფეთებული თინა ფეხზე წამოხტა და ალექანდრეს დანახვისას გაღიმება ცადა,მაგრამ სურათების გახსენებისას სიბრაზემ ერთიანდ წამოუარა. საჩხუბრად გაიწია ალექსანდრემ,რომ დაასწრო საუბრის დაწყება.
-ესა შენი ნდობა? ხომ გითხარი,რომ უნდობლობა მომკლავდა? რა გითხარი იქ ბუხართან თინა რა? შენ ყველაზე კარგად იცოდი რაც დამემართებოდა. გამტეხე გესმის შენმა უნდობლობამ გამტეხა მომკლა მიწასთან გამასწორა სურათები ნახე არა? რატომ იმასაც არ დააკვირდი რა მეცვა. განა ყოვლე დილით შენ არ მიმზადებდი ტანსაცმელს სამსახურში წასვლისას? რატომ არ დააკვრიდი?-მამაკაცს ხმა გაებზარა.ხედავდა ცრემლებად როგორ იღვრებოდა საყვარელი ქალი.
-მე..მე..იქ შენ და ლიკა იყავით.-ამოილუღლუღა თინამ და თავი დახარა.
-ვიცი.-იღრიალა ალექსანრემ.-მხვდა წილად ის ბედნეირება,რომ მენახა ფოტოები-უფრო წყნარი ხმით გააგრძელა ქმარმა.-3 სექტემბერსაა გადაღებული სურათები. ლიკას დაბადების დღეზე. მაშინ შენი არსებობის შესახებაც კი არ ვიცოდი. ჩემი ცოლი არ იყავი. 5 თვის წინ გადაღებული სურათებია ის რაც შენ ნახე. როგორ არ მენდე როგორ?-მამაკაცის ხმაში სევდა იგრძნობოდა.
-ალექსნადრე გთხოვ.
-რას მთხოვ რას? მეც ხომ გთხოვე მენდე თქო? მენდე? არა არ მენდე პირიქიით არაკაცად შემრაცხე. მორჩა თინა დამთავრდა მივდივარ.
-სად?
-შენი ცხოვრებიდა.
-ასე?
-ვერ ვიქნები იმ ქალთან,რომელიც არ მენდობა.-მამაკაცი გატრიალდა,წასასვლელად მოემზადა თინას ტირილის ხმა უფრო მკაფიოდ,რომ მოესმა.როგორ ეტკინა.
-გთხოვ. არ მიამტოვო რა,ჩვენ სიყავრულს გაფიცებ. მოვკვდები.
-მე უკვე მომკალი.
კარები გაიკეტა და დატოვა საყვარელი ქალი ოთახში ჩაკეცილი.

თინას სახლი განადგურებულმა დატოვა. გარეთ გამოსვლილას ჰაერი ხარბად შეისუნთქა და მუშტები შეკრა,კედელს მაგრა დასცხო და სისხლმაც გამოხეთქა.ეტკინა,მაგრამ ეს ტკივილი არაფერი იყო იმასთან შედარებით რასაც ახლა გულში გრძნობდა. ახლა ალექსანდრესთვის,რომ შეგეხედათ ერთი განადგურებული მიტოვებული მამაკაცის შთაბეჭდილებას დატოვებდა,რომელსაც არაფრის გაკეთების თავი არ აქვს. ერთ საათში დაბერდა. თინას ფანჯარაას ნაღვლიანად ახედა და იქაურობას გაეცალა. მანქანაში ჩაჯდა და უმისამართოდ ბოდიალის მოყვა. "ბედი დამცინის" წაისისინა და საჭეს ხელი დასცხო. სისხლები ნელნელა ხელზე ახმებოდა. ყველაზე ცუდი კი ის იყო,რომ ქალი რომელსაც ასე ენდო, რომელსაც გრძნობები სულ რაღაც ერთ კვირაში გაუშიშვლა, მისცა ის რაც თინას ყველაზე მეტად სჭირდებოდა სითბო,სიყვარული ბედნიერი დღეები,ზუსტად ამ ქალს შეეპარა მასში ეჭვი. სიმწრით გაიცინა და მანქანა ბაღთან გააჩერა. გადასვლას არ ჩქარობდა მანქანის საზურგეს მიეყრდნო და 3 სექტემბერს მომხდარი ამბების გახსენება დაიწყო. კარგად ახსოვს როგორ ეხვეოდა ლიკას, როგორ სჯეროდა მაშინ მისი სიწმინდის.ამის გახსენებაზე ჩაიხითხითა და სიცილით წარმოსთქვა."სიწმინდე"... რამდენი რამ მოხდა 5 თვის განმავლობაში ალექნსადრეს მშვიდი ცხოვრება სულ ამოყირავდა. ერთი პერიოდი რა წყნარი იყო ყველაფერი,რა ბედნიერები იყვნენ ის და თინა.
-ალექსანდრე დამსვი გაგივარდები და ვიტკენ რამეს.-წუწუნებდა ცოლი და ფეხებს აფართხალებდა.
-თინა,თუ არ გაჩერდები მართლა გამივარდები.-ამ უკანასკნელმა კი ფეხების ფართხალი შეწყვიტა.
-ხო კარგი.სად მივდივართ?
-ნახავ.
ალექსნადრემ ქალი ძირს ჩამოსვა და წინ მიატრიალა.ზუსტად ის ადგილი ანახა სადაც ახლა მანქანა ყავს გაჩერებული და გადასვლა ასე უჭირს. რა ბედნიერები იყვნენ აქ იმ დღეს. როგორ მოეწონა თინას ბუნება. ალექსანდრემ გაიღიმა და მანქანის კარები გააღო.
წუთები....
ბედნეირებით სავსე წუთები....


თინა ისევ ისე იყო ოთაშსი ჩაკეცილი და მოთქვამდა. საკუთარი თავისადმი ზიზღის გრძნობამ შეიპყრო. ალექსანდრეს სიტყვებში ეჭვი არცერთი წამით შეპარვია. იგრძნო,რომ საყვარელი მამაკაცი გაანადგურა ამ დაუფრიქრებელი ნაბიჯით."ალექსანდრე ონიანი 26 წლის. სვანი. თან როგორი სვანი" ფილმის კადრივით გაურბინა თინას იმ წუთებმა ალექსანდრე გაცნობა რომ შესთავაზა.."სვანია,სვანი"ჩურჩულებდა და უფრო და უფრო ტკიოდა შიგნით რაღაცა. "მის დაკარგვას მართლა ვერ გადავიტან,მოვკვდები" სახეწაშლილი წამოდგა ფეხზე და ფანჯარას მოიახლოვდა,დაინახა როგორ ჩაჯდა ალექსანდრე მანქნაში და როგორ დატოვა მარტო..
სლუკუნებდა და ხელებს მუცელზე ისვამდა"ჩემი ბრალია დე ჩემი" ჯერ არ დაბადებულ პატარას ეჩურჩულებოდა და ცრემლებად იღვრებოდა. "უნდა დავაბრუნო" წაიჩურჩულა და საწოზე დაჯდა. თავი ხელებში ჩარგო და უფრო ატრიდა. "რა სუსტი ხარ თინა" ვერ ჩერდებოდა.საკუთარი სახე სარკეში ამრეზიით აათვალიერა და მზერა ოთახში შემოსულ დედაზე გადაიტან. შვილს მიუახლოვდა და გულში მაგრად ჩაიკრა. ორივე ატრიდა, გრძნობდა,რომ თინას ბედნეირება დასრულდა. დასრულდა მისი ქორწინების ბედნიერი დღეები. შვილი დედას მაგრად ეკროდა. რა კარგი გრძნოდა დედის სითბო და ალერსი."სულ მალე ჩემო პატარა სულ მალე" გაიფიქრა,ისე კი ხმა არ ამოუღია. ასე ჩახუტებულები იყვნენ საღამომდე.


იმ დღის შემდეგ ტკივილით სავსე ერთმა თვემ გასტანა,ალექსადრე კაცს აღარ გავდა სახლში გამოიკეტა.. სამსახურის საქმებსაც სახლიდან აგავრებდა. ცოლზე ფიქრი წამითაც არ მოსცილებია. თეთერეულსაც არ აცვლევინებდა ლელას "თინას სუნი ასდის"_ო... ბუხართან იჯდა. თვალწინ ედგა ის დღე თიანს,რომ უთხრა უნდობლობას ვერ ავიტანო. როგორ ტკიოდა ცოლის საქციელი. გულს უანწევრებდა. რამდნჯერ ცადა მასთან მისვლა და დალაპარაკება,ყველაფრის პატიება,მაგრამ ვერ გაბედა ვერ გადააბიჯა თავის სიამაყეს. ვერ მოერია საკუთარ თავს.
ადვოკატს განქორწინების საბუთები მოაწესრიგებინა და თინას მისამართზე გაგზავნა.

ერთი თვის განმავლობაში მხოლდო ბავშვის გამო ჭამდა საჭმელს. ვერ იჯერებდა,რომ ყველაფერი ასე მალე დასრულდა... ერთ თვეში მუცელი ოდნავ წამოეზარდა,მხოლდო ეს აბედნიერებდა და ახარებდა განადგურებულს. ყველაფერზე მძიმედ კი მაინც საბუთები,რომ ნახა ის განიცადა. ბოლო იმედი რომელსაც ასე ებღაუჯებოდა ხელიდან მედუზასავით დაუცურდა. არ უტრია,ხელის კანკალით დაწერა თავისი სახე და გვარი და საბუთები უკან გაგზავნა. ქორწინება რომელიც ორივესათვის უიღბლო აღმოჩნდა დასრულდა.
სავარძელში იჯდა და წიგნს კითხულობდა კარებზე ზარის ხმა,რომ მეოსმა,ფეხზე ლასლასით წამოდგა და მისაღებსი გავიდა..კარებში მომღიმარი ლენკა იდგა.. შოკოლადებით ხელში.
-როგორ ხარ თინ? ჩემი ნათლული როგორა?-ხელები მუცელზე მიადო და ჩაიცინა.-ნახე შოკოლადები მოგიტანე.
-მადლობა.-ქალი ისევ სვარძელში ჩაჯდა და წიგნი გვერდით გადადო. ახლა ყველაე ნაკლებად ლაპარაკი უნდოდა ჯერ ისედაც დაღლილს ეს უარესად ღლიდა...
-თინ,იქნებ ბავშვზე უთხრა? მამაა და უნდა იცოდეს.
-ვიცი.-ქალმა ამოიკნავლა და სავარძელში მოხერხებულად დაჯდა.-მაგრამ მეშინია,რომ ორივეს ხელს გვკრავს. იმისც მეშინია,რომ გაიგებს დავუმალე უფრო არ გაბრაზდეს.
-უნდა უთხრა.-გადაჭრით თქვა ლენკამ და შოკოლადის ერთი ფილე აიღო.
-ვეტყვი.

სავარძლიდან წამოდგა და ოთახისკეენ წავიდა. ტანსაცმლის კარადა გამოაღო და ერთი საათი მაინც არჩია რა ჩეცვა. როგორ უხაროდა სასურველის კვლავ ნახვა. "რომ გამომაგდოს" აზრი რომელიც წამითაც არ ტოვებდა საშინლად უწვავდა გულ მუცელს...საწოლზე დაჯდა და უარესად აღელვდა. ეშინოდა მოახლოვებული წამების"აუცილებად უნდა გაიგოს ბავშვზე" წამოიძახა და ოთახი დატოვა. ლენკა ისევ მისაღებში იჯდა და თინას წიგნს ჩაშტერებოდა. მეგობრის ამ ფრომაში ნახვამ გააკვრვა. თინას ჩანაფიქრს მიხვდა და გაუღიმა.ფეხზე წამოდგა მისაღები გაიარა და კარები გააღო,ჯერ თინა გაატარა შემდგე კი თვითონ წავიდა. საჭესთან თინა არაფრის დიდებით დასვა. "ღელავ და სადმე გადავიჩეხებით"_ო. მართლაც როგორ ღელავდა "რას მეტვის?""სხვა,რომ ყადეს" ამის გაფიქრებაც კი ზარავდა. თავი მინას მიადო და მოასიარულე ხალხს გახედა. რა ლამაზია სამყარო როდესაც ბედნირებით ხარ სავსე და რა ტრაგიზმია მაშინ როდესაც გტკივა. ნაცნობი სახლის გამოჩენისას გული აუფართხალდა,ფეხები აუკანკალდა და სახე გაუფითრდა. ნერვიულობამ პიკს მიაღწია.მანქანიდან ფეხი ვერ გადადგა.ლენკამ რამოდენიმეჯერ კრა ხელი "ჰა ახლა მიდი" თინა კი საზურგეზე ისე იყო მიყრდნობილი ლენკამ ვერც კი შეარხია. გაშტერებული უყურებდა სახლის კარებს საიდანაც კოტე გამოვიდა. თვალები უფრო აემღვრა და ლენკას სთხოვა წასულიყვნენ. მეგობარიც არ შეწინააღმდეგებია ისე დაძრა ავტომობილი.


მამაკაცი მისაღებში იჯდა და კოტეს ესაუბრებოდა. ვერ ბედავდა თინასთვის დაცვის მიჩენას. როგორ ენატრებოდა ქალის სურნელი,რომელიც ასე აგიჟებდა ალექსანდრეს.
მისი სუნი...
თინასებური...
მამაკაცმა ერთი ამოიხვნეშა და ისევ კოტესთან საუაბრი გააბა.. ნახევარ საათმა გასტანა მათმა საქმიანმა საუბარმა. დაცვის თანამშრომელი ფეხზე წამოდგა და ალექსანდრეს გაეცალა. კარებიდან გადიოდა ნაცნობი სილუეტი,რომ დაინახა.. კარები გაიკეტა და დაძრულ მანქანას თვალი ღიმილით გააყოლა. შიგნით შებრუნდა და ისევ იმ პოზაში მყოფ ალექსანდრეს გაუღიმა.
-თინა იყო აქ.-ადგილზე გაიყინა,კოტეს სიტყვებმა გაახარა გახარებული წამოხტა და დაცვის თანამშრომელს ხელები მხარზე დაჰკრა.
-საადაა?
-წავიდა. დამინახა და წავიდა.

კოტეს გაეცალა და უწინდელ ადგილს დაუბრუნდა.თავი ხელებში ჩარგო, "რა გააკეთა განა ასეთი? შენ რას იზავდი თინას ადგილას? ადვილია განსაჯო შენ. წარმოგიდგენია მაინც რა იგრძნო სურათები,რომ ნახა? ტანსაცმელს რატომ არ დააკვირდიო როგორ უთხარი? განა ამის თავი ექნებოდა?" საკუთარ თავს გაუწყრა და ფეხზე ვულკანივით წამოხტა.
მანქანის გასაღებს ხელი დაავლო და სახლი დატოვა.
ცოლის სახლში მისულს თინა იქ არ დახვდა.
როგორ ენატრებოდა.
ლიანასთან და გიასთან ერთად მისაღებში ელოდა თინას გამოჩენას. კარების ჭრაჭუნი,რომ გაიგონა გახარებულმა თავი უკან მიატრიალა. დაინახა როგორ შემოვიდა კარებში ლენკა,მის უკან ჰორიზონტს გაჰყურებდა და თინას ელოდა,მაგრამ ქალმა კარები დაკეტა და მათკენ წამოვიდა.
-სადა თინა?-იკითხა ლიანამ.
-თინა, ექიმთან დავტოვე.
-ექიმთან რა უნდა?-იკითხა აღელვებულმა ალექსნადრემ და ოთახში მყოფთ თვალი მოავლო.ლენკამ ცოლ-ქმარს თვალით ანიშნა გაჩუმებულიყვნენ...
-არაფერი,ანალიზები უნდა აეღო.
-რის?-არ ეშვებოდა მამაკაცი.
-რიის?-დაიბნა ლენკა.-ლიანა დეიდა რის ანალიზებზე უნდა მისულიყო?
-სისხლის საერთო.
-აა ხო სისხლის საერთო.
-რომელ საავადმყოფოშია?-ლენკამ თვალები ჭყიტა და ალექსანდრეს გაოცებულმა შეხედა." სიამაყე სადა ბატონო ალექსანდრევ?" წაისისინა გულში და მკვლელი მზერა ესროლა მეგობრის ქმარს.
-იაშვილში.-სიტყვა დააგდო და კარებისკენ წავიდა.

საავადმყოფოს კიბები სწრაფად აირბინა და მიმღებში თინა ვიბლიანი იკითხა. "მესამე სართულზე მიბრძანდით" ლიპტს არ დალოდებია კიბებით აირბინა. დაინახა როგორ იჯდა სასურველი ქალი მოსაცდელში ,ხელები მუცელზე დაეწყო და წინ სივრცეს მისჩერებოდა. "რა უდნა ამ სართულზე თინას?" ათასმა კითხვა შეიპყრო ალექსნადრეს გონება. ქალისკენ წავიდა ნელა აუჩქარებლად. ცოლის დანახვისას გახარებულმა ჩაიღიმა და გვერდით მიუჯდა. როგორ უნდოდა ახლა ჩახუტებოდა და მოფერებოდა.
ქალა იგრძნო მამაკაცის სურნელი,გულისცემა აუჩქარდა,ფეხები და ხელები აუკანკალდა. თითქოს მასში ერთი თვის ნაყოფიც გამოძრავდა. გახარებულმა აღარ იცოდა სად წასულიყო. თავი ვერ მოატრიალა გვერდით,რომ დარწმუნებულიყო. "რომ მეჩვენებოდეს?" "არა მისი სურნელია" გაიფიქრა და სახე გაუშეშდა. თავი ხელში აიყვანა და კაბინეტის კარებს მიაჩერდა.
10 წუთი ასე ისხდნენ ჩუმდად.ერთმანეთის გულის ცემას უსმენდნენ. და მაინც რა კარგია ასე ახლოს,რომ ხარ სასურველთან და თან ასე შორს.
კაბინეტის კარები გაიღო,მაღალი ხანში შესული მამაკაცი გამოვიდა და თინას გაუღიმა. ქალი ფეხზე წამოდგა, როგორ უნდოდა ალექსანდრეც შეეყვანა და მათი შვილის გულისცემა ერთად მოესმინათ.გაკვრივებული ქმარი ხან ექიმს მიაჩერდებოდა ხან თინას. გაურკვევლობაში მყოფი უფრო აღელვდა. რას იფიქრებდა,რომ თინა მისგან შვილს ელოდებოდა. თვალებგაფართოვებული უყურებდა თეთრხალათიან მამაკაცს.
-თინა,რა კარგია მეუღლეც,რომ მოგიყვანია.-ქალი გაშრა ადგილზე გახევდა. სახე გაუცივდა ფერები გადაუვიდა. "ქმარი" როგორ ეტკინა ეს სიტყვა. ალექსანდრეც იგივე მდგომარეობაში იყო,თავისი არაკაცობა ტკიოდა,ტკიოდა თინას ასე გაუბედურებაც."ხომ დაპირდი არასოდეს გატკენო?" ფეხზე წამოდგა და ექიმთან უფრო ახლოს მივიდა.ძლივს გაბედა და კითხა.
-რა ხდება?
-როგორ თუ რა ხდება?თინა არ გითქვამს?-ქალმა თავი დახარა და ცრემლი გადმოაგდო. ალექსანდრემ გახედა,მაგრამ მალევე მზერა ექიმს დაუბრუნა.
-რა უნდა ეთქვა?!
-ოხ თინა თინა შვილო.-გაუწყრა ექიმი.-სურპრიზი გინდოდა არა?-ჩაიცინა და ხელი მახრზე დადო ქალს.
-ამიხსნით რა ხდება?
-თქვენი მეულე ორსულადა.

რა იგრძნო? ყველაფერი... იგრძნო როგორ შეივსო სულიერად. ყველაფერი ერთიანად დატრიალდა . თინას გახედა და ჩაიღიმა. ექიმის სიტყვებმა გააბედნიერა. ყურებს არ უჯერებდა. "მომესმა" ყურებზე ხელი მიირტყა და ექიმს მიაჩერდა.
-რა თქვით.?-გახარებულმა სიცილით კითხა.
-მამა გხდებით.შემოხვალთ? არ მოვუსმინოთ პატარას გულისცემას?
რა აღარ იფიქრა ქალმა,"გამლანძრავს, მიწასთან გამასწორებს",მაგრამ არა. ალექსანდრემ ხელი წელზე მოხვია და კაბინეტისაკენ უბიძგა.
ერთმანეთის შეხებისას ორივეს ჟრუანტელმა დაუარა ტანში. რამდენი ხანია ასე ახლოს არ ყოფილან. მამაკაცი დაიხარა და თინას ლოყაზე აკოცა."მადლობა"ჩასჩურჩულა ყურში.

ბავშვის გულისცემამ მათი გრძნობები უფრო მყარი და ურყევი გახადა. მონიტორს გაშტერებულები უყურებდნენ,რამდნჯერ შეხვდა მათი ბედნიერი მზერა ერთმანეთს. თინას ხელი თავისაში მოექცია ალექსანდრეს და დროდადრო კოცნიდა. კაბინეტი უხმოდ დატოვეს. გახარებული ალექსანდრე სიტყვებს თავს ვერ უყრიდა. ვერ იჯერებდა,რომ სულ რაღაც 8თვეში მამა გახდება. "შვილი" გახარებულმა თინას ხელი თავისაში მოიქცია და გულზე მიიკრა.
გაოცებული თინა უფრო მიკერა მამაკაცს და ხელბი წელზე მოხვია. უსიტყვოდ გაუგეს ერთმანეთს. უსიტყვოდ უთხრეს სათქმელი. ალექსნადრემ თავი ააწევინა და თვალებზე აკოცა. ჟრუანტელმა ორივეს სხეულში წამში გაირბინა.
ემოციებით დატვირთული დაბრუნდნე სახლში,თინას სახლში.
კარებამდე მიაცილა და გაბრუნდა.
როგორ უჭირდა მისი იქ დატოვება. როგორ უნდოდა ახლა თავისთან წაეყვანა და მის ძლიერ მკლავებში მოექცია ეს სუსტი არსება. უკვე ორი არსება..
მანქანას სახეგაბადრული მართავდა. აღუწერელ ბედნიერებას ასხივებდა. მთელი გზა ღიმილი არ მოსცილებია სახიდან.ფიქრობდა ყველაფერზე ყოველ წუთზე,რომელიც თიანსთან ერთად გაატარა. რა ნაზი და ფაფუკია. ახლა ყველაზე მეტად სჭირდება მისი მხარში დგომა. ალექსნადრე სიყვარული ახლა მარტო თინას კი არა მათ პატარასაც სჭირდება. ჰაერივით ჭირდებათ ერთმანეთი.. გახარებულმა მანქანა სავაჭრო ცენტრთან გააჩერა და მანქანიდან გადაფრინდა. რადენი რამ უყიდა პატარას. "ბიჭია" თან საკუთარ თავს ამხნევებდა. ყველაფერი იყიდა რაც დასჭირდებოდა. მანქანაში ჩაწყო და სახლში დაბრუნდა. გაბრიელდ დაურეკა ხელოსნები დაიბარა და თინას ძველ ოთახში შევიდა. ყველაფერი გადაწყვიტა სად რას დადგამდა. " იმედია მოეწონება"....

ოთახში იჯდა და ჯერაც ვერ გაეგო რა მოხდა. რა უცნაურად გაიგო ალექსანდრემ ყველაფერი. არადა როგორ ოცნებობდა რომანტიკულ ვახშამზე ეთქვა ყველაფერი."ასე უფრო უკეთესია მგონი" ჩაიცინა და საწოლზე გაწვა..ხელები მუცელზე დაიწყო და ცრემლები გადმოცვივდა, სიხარულის ცრემლები. გრძნობდა,რომ ისევ ისე იცხოვრებდნენ. არა, ახლა უფრო ბედნიერები იქებოდნენ. ახლა მათი ბედნიერება წლებს გასტანდა. ისტორიად დარჩებოდა მათი დაუვიწყარი გრძნობა.. ჩაიცინა და ხელები აჰერში აათამაშა. კომოდის უჯრიდან ალექსანდრეს და თავისი სურათი ამოიღო და ხელით მოეფერა. აქაც როგორ სიხარულს ასხივებდა ორივე. გულში ის აზრი,რომ ალექსნადრე არ დაუბრუნდებოდა საშინლად პწკენდა.ყველა იმედს უსპობდა. უარყოფითი დადებითზე იმარჯვებდა და თინას ისევ ტანჯვისთვის იმეტებდა...

მეორე დღეს თინას სახლისკენ შურდულივით გავარდა.გზაში საიუველირო მაგაზიაშიც შეიარა და ბეჭედი აარჩია. გახარებული ჩაჯდა მანქანაში და საჭეზე ხელები დაძაბულმა აათამაშა. "რომ არ დამთანხმდეს?" "რას ქვია არ დამთანხმდეს" ჩაიცინა და მანქანა დაძრა.თიანს ოთახთან გაჩერდა ღრმად ამოისუნთქა და სახელური ჩამოწია. ქალი ზურგით იჯდა და ფანაჯრაში სივრცეს გასცქეროდა. მისკენ ნელა წავიდა,გვერდით მიუჯდა და ხელი მუცელზე ნაზად მოუსვა.. თავი თინას მხარზე მოაკალათა და ხელები გვერდულად მოხვია... ქალს ჩაეღიმა და თავზე ნაზად აკოცა. ხელი მანაც მუცლისკენ წაიღო და ალექსანდრეს ხელს დაადო.
-ბიჭის ოთახი მოვაწყე. ყვეალფერი ვუყიდე.-ქალს გაეცინა.
-გოგო,რომ იყოს.
-არაუშავს გადავაკეთებთ. არ გინდა ნახო?
-მინდა.-ჩაიცინა ქალმა და თავი მის თავზე დადო.
-მაპატიე.-წაიჩურჩულა მამაკაცმა.
- მეც მაპატიე.
-რას ფიქრობ ჩვენს პირველ ქორწინებაზე?
-უიღბლო ქორწინება იყო.
-იცი გამიგია ყველაფერი მეორე იღბლიანიაო.-ქალს ალექსანდრეს წამოძახლიზე გაეცინა.
-როგორო?-ყურებზე ხელი მიიდო თინამ.
-ცოლად გამომყვები? მეორედ და იღბლიანად?
- თუ იღბლიანი იქნება დაუფიქრებლად.
-მაშ სწრაფი სვლით უიღბლო ქროწინებიდან იღბლიან ქორწინებამდე...

>>>>>
ეს ისტორია ჩემთვის ძალიან ძვირფასი და მნიშვნელოვანია, მიუხედავად მისი ხარისხის და სიკარგისა... ამ ისტორიით ავდიგი ფეხი აქ, ამ ისტორიის შემდეგ დამაწმუნა მკითხველმა რომ უნდა ვწერო. <3 ძალიან დიდი ემოციებით ვტვირთავ 6 წლის შემდეგ ისევ და ძალიან ბედნიერი ვარ...
დიახ, უამრავი შეცდომაა გამაღიზიანებელიც, სულელურიც, სასაცილოც, მაგრამ ეს ის ისტორიაა რომელმაც ქართულ ენის შესწვლა თავიდან დამაწყებინა, მგონია რომ ამ ყველაფერის შემდეგ ხელი ძალიან გამომისწორდა და ვფიქრობ რომ მეპატიება. <3 :დდდ