-ჩემი გოგო ჩემი მარიანა ხოიცი როგორ მიყვარხარ-მითხრა თომამ და კარებში შემოვიდა. გაკვირვებული ვიდექი ვერაფერს მივხვდი ჯერ თომას შევხედე მერე გაცოფებულ და გაბრაზებულ ანდრეას რომელიც აფეთქების პირას იყო მისული. ცისფერი ძარღვები დაეჭიმა და სადაც იყო გაცეცხლდებოდა
-თომა გააფრინე? მე შენ ხომ გითხარი რომ მეგობრულად მიყვარხარ და არაფერი მეტი, თანაც ბავშვობიდან ჩემ ძმად მიმაჩნიხარ შეიშალე?-ვუთხარი გაბრზებულმა და ბოლო ხმაზე დავუყვირე. ისე უცბად მეცა ტუჩებზე აზრზე მოსვლაც ვერ მოვასწარი. მოვიშორე და სახეში გაშლილი ხელი დავარტყი
-შენ ზედმეტი ხოარ მოგდის გოგო-დაიყვირა თომამ და დარტყმა დააპირა როდესაც ხელი ამ დრომდე ჩუმად მყოფმა ანდრეამ დაუჭირა
-იცოდე არ შეეხო-დაიღრიალა მან
-შენ ვინ გეკითხება ჩემ ნაშას შევეხები თუარა-თქვა თომამ და გაიცინა. ანდრეას მოთმინების ფიალა ამოეწურა და პიდაპირ სახეში გაუქანა შეკრული მუშტი
-იცი? ვერ ვიტან როცა ჩემ საკუთრებას ეხებიან, იმას კიდევ უფრო ვერ ვიტან როდესაც ჩემს საკუთრებას შეურაწყობას აყენებენ, ასეთი ვარ ეგოისტი ვერ შემცვლი, ის მხოლოდ მე მეკუთვნის და შენ ახლოსაც ვერ გაეკარები-უთხრა ანდრეამ თომას და კარებიდან გააგდო. იმხელა ხმით მიაჯახუნა კარი შიშისგან შევხტი.
ანდრეა ახლა გაცხარებული მე მომიბრუნდა
-გიყვარს არა?-მკითხა გაცოფებულმა
-ნუ იძახი სისულელეებს, მე ის ბავშვობიდან ძმასავით მყავს და შენ რეებს ამბობ, რა მიყვარს ხომარ გაგიჟდი-ვუთხარი გაბრაზებულმა და თვალებში ცრემლები მომადგა. თომა მაშინ მედგა გვერდით როდესაც დედა დამეღუპა და მამა გაიქცა ჩემგან. ვერ წარმოვიდგენდი თუ ასეთი აზრები დაუტრიალდებოდა თავში ჩემთან დაკავშირებით.
ვეღარ მოვითმინე და ტირილი დავიწყე. ანდრეას ჩემი ცრემლების დანახვისას სახე შეეცვალა
-რატომ ტირი პატარა?-მკითხა და ჩემი სახე მის ხელებში მოიქცია
-არაფერია ისეთი-ვუთხარი ამაყად და თვალებიდან ცრემლები მოვიშორე
-მითხარი რაგჭირს-ახლა უკვე დამკაცრებული ტონი ჰქონდა ანდრეას
-მე...მე...დედაჩემი რომ გარდაიცვალა თომა ჩემს გვერდით იყო, მამაჩემმა რომ მიმატოვა მაშინაც ჩემს გვერდით იყო და ვერ წარმოვიდგენდი თუ ასეთი აზრები უტრიალებდა ჩემთან მიმართებაში, უბრალოდ დავიღალე, აქამდე ჩემს სუსტ მხარეს არავის ვაჩვენებდი მაგრამ დავიღალე...-ვუთხარი და კიდევ გადმოვუშვი ცრემლები
-კარგი რა გევედრები არ იტირო ოღონდ შეენ არ იტირო და ყველაფერს შეგისრულებ კარგი?(ანდრეა)
-კარგი -ვუთხარი და გავუღიმე. შემდგომ კი ანდრეა მომეხვია. ასეთი რამ არასდროს მიგრძვნია, მომეხვია და გული გამითბო, თანში სასიამოვნოს გამცრა და როგორც ჩანს ეს მანაც იგრძნო. ისიც ვიგრძენი ჩემა ჟეშტზე როგორ გაეღიმა. მერე სამზარეულოში გავედი და ჩაის მომზადება დავიწყე
-ესეიგი ეგოისტი ხარ რაც შენია შენია?-მივუბრუნდი კითხვებით ანდრეას
-ხო რაც ჩემია ჩემია...ვერ შევიცვლები ასეთი ვარ ეგოისტი, რაც არ უნდა იყოს ჩემ ნივთს სხვა ვერ შეეხება(ანდრეა)
-და ჩემზე რატომ უთხარი თომას რომ შენი ვარ(მარიანა)
-იმიტომ რო ჩემი ხარ(ანდრეა)
-რა სისულელეა(მარიანა)
-არა არ არის სისულელე შენ მარტო ჩემი ხარ(ანდრეა)
-ვინ მოგატყუა?-ვუთხარი სიცილით
-არავია არ მოვუტყუვებივარ ასე მინდა და ჩემი ხარ-მხრების ჩეჩვით მითხრა მან.
-ამბიციურიც ყოფილხარ(მარიანა)
-ხო ვარ(ანდრეა)
-და იქნებ მე არ მინდა შენი რომ ვიყო?(მარიანა)
-არ გინდა?-კითხვებიანი მზერით შემომხედა ანდრეამ. დავფიქრდი, მართლა დავფიქრდი რატომღაც მაინც არ წარმომედგინა ტვინში მე და ანდრეა ერთად
-არვიცი-ვუთხარი და თავი ჩავღუნე. ანდრეა ადგა და ჩემთან მოვიდა სამზარეულოს მაგიდაზე შემომსვა და თავი ამაწევინა
-რას ნიშნავს არ იცი?(ანდრეა)
-არვიცი-ვუთხარი დაბნეულმა
-აბა ვისი ხარ თუარა ჩემი?(ანდრეა)
-არავის-ვუთხარი მტკიცედ
-არავის არა ვინმეს მაინც უნდა იყო და ეს ვინმე მე ვარ-თქვა და სახე ახლოს მომიტანა ძალიან ახლოს. სანტიმეტრები აკლდა ჩვენი ტუჩების შეხებას
-ეხლა ეს რომ არ გავაკეთო მთელი ცხოვრება ვინანებ-ჩაილაპარაკა ჩურჩულით და პირდაპირ ტუჩებზე დამაცხრა, ვერ მივხვდი რამოხდა, როდის მოხდა მაგრამ ერთი რამ ვიცოდი მას ვერ დავნებდებოდი.
თმაში ხელი შევუცურე და მეორე კისერზე შემოვხვიე
უეცრად კოცნა შევწყვიტე და კითხვით მივუვრუნდი მას
-ამას რატომ აკეთებ?
-იმიტომ რო მიყვარხარ მითხრა და კოცნა გააგრძელა. ხელები ჩემს წელზე მოათავსა და უფრო ახლოს მიმიზიდა, მთელი ტანით ავეკარი ანდრეას ცოტახანში კი კოცნა უფრო მომთხოვნი გახდა.
გაჩერა ანდრეა...გავჩერდი მე...
-შენ არ გიპასუხია(ანდრეა)
-რაზე?(მარიანა)
-მე გითხარი რომ მიყვარხარ შენ კი არ გიპასუხია(ანდრეა)
სიცილით ავხედე მას და სერიოზული გამომეტყველება რომ შევნიშნე მეც დავსერიოზულდი. მას ვუყურებდი თუმცა თვალებში ვერა ბოლოს თავჩაღუნულმა ჩუმად ამოვილუღლუღე
-მეც მიყვარხარ-გამომხედა ანდრეამ გავხედე მეც, მის სახეზე აუღწერელი სიხარული გამოიხატა
-რათქვი?(ანდრეა)
-რავთქვი?(მარიანა)
-გაიმეორე(ანდრეა)
-რა რომ მეც მიყვარხარ?-ვკითხე მხრების ჩეჩვით. ისევ და ისევ გახარებული მეცა და კოცნა დამიწყო
იმ დროს ჩემზე ბედნიერი არავინ არსებოვდა რატომ? ჩემს გვერდით ხომ ანდრეა იყო. ადამიანი რომელსაც შეეძლო ყველანაირ სიტუაციაში დამხმარებოდა. შემიყვარდა...ყველაზე ძალიან შემიყვარდა...საკუთარ თავზე მეტადაც კი შემიყავრდა. და ვინ? ადამიანი რომელიც სულ შემთხვევით გავიცანი, ადამიანი რომლის სახლშიც შემთხვევით მოვხვდი და ადამიანი რომელმაც შემთხვევით მაკოცა, აი რატომ აღარ მიკვირს სიტყვები რომელსაც დედაჩემი მთელი თავისი ცხოვრების განმალობაში ამბობდა "ცხოვრებაში ყველაფერი სულ შემთხვევით ხდება"...
მთელი ღამე მასზე მიხუტებული გავატარე,მეტი არც მინდოდა ბედნიერებისთვის,ვუყურებდით ვარსკვლავებს და მუსიკას ვუსმენდით,დიახ ეს არის ჩვენი სამოთხე, აი რას ნიშნავს იყო ბედნიერი, აი რას ნიშნავს იპოვო სულის მეორე ნახევარი.
დილით ანდრეას კოცნა მაღვიძებს
-დილამშვიდობისა პატარა-მითხრა ღიმილით და ბლინები ყავიანად მომაწოდა
-დილამშვიდობისა ყველაზე მაგარო შეყვარებულო მთელ მსოფლიოში-ვუთხარი ღიმილით და ბლინის ჭამა დავაპირე როდესაც ანდრეამ შემაჩერა
-აბა რა დაგავიწყდა?-მკითხა ღიმილით
-რა დამავიწყდა?-ვკითხე გაკვირვებული.
ანდრეამ ტუჩებისკენ მანიშნა, მის ამ ქცევაზე გამეღიმა და ფოდნოსი გვერდით გადავდე. ტუჩებზე ნაზად ვაკოცე, ბლინებისკენ უნდა მივბრუნებულიყავი როდესაც ანდრეამ შემაჩერა და გაცეცხლებული დამაცხრა ტუჩებზე,გამეღიმა გაეღიმა და გააგრძელა ჩემი ტუჩების დაგემოვნება.
ზარის ხმააა კარებზე ანდრეა დგება და მეც უკან მივყვები. ხომ შეიძლება ამ დაწყევლილი კარის უკან ამ ორი ადამიანის ამ ორი სისხლისმსმელი დიანასა და თომას გარდაც იდგეს ვინმე. მაგრამ რად გინდა... მეხომ ბედი არმაქვს ამ კარის უკან ქალბატონი დიანა შემოგვეგება...

-----
პს. დადადამ ესეც მეექვსე თავი მარწყუნიებო...❤ დიანაც გამოვაჩინე მართალია არ მოგწონთ მაგრამ რას ვიზამთ...ჩვენ ანდრეას და მარიანას ბევრი წინააღმდეგობა აქვთ წინ❤❤ იმედია მოგეწონებათ და ხომ თქვენი შტაბეჭდილება კომენტარებში გამიზიარეთ❤ მიყვარხართ❤❤
პს.ს ბოდიშით პატარა თავია❤