ბოდიშს გიხდით დიდი ხანი თუ გალოდინეთ,მაგრამ თქვენც უნდა გამიგოთ.სოფელში ვიყავი ,არც ლეპტოპი მქონდა და არც საკმარისი ინტერნეტი.მაგრამ უკვე ქალაქში ვარ ასე,რომ გიბრუნდებიტ და იმედია გაგიხარდებათ ახალი თავები.შევეცდები,რომ აღარ გალოდინთ და არ გაგაბრაზოთ.იმედია ახალი თავი მოგეწონებათ ... მიყვარხართ ^^
-----------------------------------------------------

აზრზე მოვდივარ თუმცა თვალებს ვერ ვახელ.ყველა მცდელობა უშედეგოდ მთავრდება,ბოლოს კი ვნებდები და ვცდილობ ყველაფერი გავიხსენო თუმცა არაფერი გამომდის.ალბათ ეს ყველაფერ სიზმარი იყო?! და იქნებ ალაც მძინავს?!უცებ ხელზე შეხებას ვგრძნობ,როგორც ჩანს სიზმარში არ ვარ და ეს ყველაფერი რეალობაა,კიდევ ერთელ ვცდილობ,რომ ეს დაწყევლილი თვალები გავაილო.აბა გამოიცანიტ რა მოხდა? ისევ სიბნელე,ისევ დახუჭული თვალები და მხოლოდ გრძნობა იმის,რომ ვირაც ხელზე მეხება.კი მაგრამ ვინაა? ალბათ დედა,მამა ან ალექსანდრე.აბა ჩემ ოთახში სხვა ვინ უნდა იყოს?წამიერი სიჩუმის შემდეგ კი ყურს უცნობი ბარიტონი წვდება.რაღაც მომენტში ვხვდები,რომ სულაც არ არის უცხო.
-გთხოვ ანა,გეხვეწები გაახილე თვალები,არ დაგვტოვო.კარგი შეიძლება ჩემზე არ იფიქრო მაგრამ შენებს ასე რატომ ექცევი? ვიცი ჩემ გესმის ანა,უბრალოდ იბრძოლე და გაახიე თვალები,გთხოვ პატარა,გეხვეწები ისევ ჩვენთან ერთდ იყავი.
ძალიან დავიბენი.რას ნიშნავს „გეხვეწები ისევ ჩვენთან ერთად იყავი?“ ან საერთოდ ,ეს მონოლოგი რას ნიშნავდა.ღმერთო როგორ მინდა გავახილო თვალეი და დავინახო ის ვინც ამ ყვეაფერს მეუბნება.ვგრძნობ როგორ მიშვებს „უცნობი“ ხელს და საშინელ სიცარიელეს ვგრძნობ.შემდეგ კი ისევ ვიღაც მეხება.ამჯერად ვცდილობ,რომ გავახილო თვალები და გამომდის კიდევაც,თუმცა მაშინვე ვხუჭავ როდესაც შუქი მხვდებათან ზედმეტა კაშკაშა.ბოლოს ისევ ვახელ და ღმერთს მადლობა ვხედავ ყველაფერს.მოიცადეთ,სად ვარ? ჩემი ოთახი სადაა? ეს რისი წრიპინი ისმის? საერთდ რა ხდება ვინმე ამიხსნის? თავს ვაბრუნებ და ჩემ გვერდით თავჩაღუნულ ალექსანდრეს ვაკვირდებბი.ხელში ჩემი ხელი აქვს მოქცეული,ნელა ვამოძრავებ რათა შემამჩნიოს.თავს წევს და თვალები უბრწყინდება.შუბლზე მკოცნის და ოთახიდან გარბის.მე კი დროს ფუჭად არ ვკარგავ და ოთხს ვათვალიერებ.აპარატურით და ოთახის დიზაინიტ თუ ვიმსჯელებთ საავადმყოფოში ვწევარ.მალე კარები იღება და ალექსანდრე ახალგაზრდა ბიჭთან ერთად ბრუნდება რომელსაც თეთრი ხალათი აცვია.სიმართლე გითხრათ ძალიან სიმპატიურია თუმცა მა წუთს ეს საერთოდ არ მაინტრესებს.
-ანა,გამარჯოა მე შენი ექიმი დემნა გიგაური ვარ,ალბათ იცი აქ რატომაც მოხვდი არა?-უარის ნიშნად თავს ვაქნევ.-ანა,შენ ავარიაში მოყევი.იმ მანქანას რომლშიც თქვენ და ბატონი მიშა ისხედით ავტობუსი შეეჯახა. რომ მოგიყვანეს გათიშული იყავი,თავი მიარტყი წინა სავარძელს და ამის გამო გაითიშე.მსუბუქი ტვინის შერყევა გაქვს და რამოდენიმე ნაკაწრი.
-გასაგებია.ბატონო დემნა სახლში წასვლას როდის შევძლებ?
-სახლში წასვლამდე რაღაცაში უნდა დავრწმუნდეთ ანა,თუ ყველაფერი ისეა როგორც შვენ ვფიქრობთ ორი-სამი დღე გამოკვლევებზე მოგიწევს დარჩენა.
-კი მაგრამ რა ხდება.-ცოტა არ იყოს ავღელვდი და შემეშინა.
-მოდი ჯერ გარეთ მომლოდინე ხალხი შემოუშვათ რათა ამდენი არ ინერვიიულონ და ბოლოს დაგელაპარაკები კარგი?-მეც ჩუმათ თავს ვუქნევ ისიც არ აყოვნებს,ბრუნდება და პალატიდან გადის ალექსანდრე კი გვერდით მიჯდება და ხელზე მეფერება დრო და დრო კი ბუტბუტებს „ჩემი ანუკი,ჩემი პრინცესა.რამე რომ დაგმართნოდა როგრო მეცოცხლა“.სხვა ვერაფერს გაიძახოდა,ბოლოს დაიხარა და შუბლზე მაკოცა ხელები მაგრად მომხვია და პალატიდან გავიდა. მივხვდი ,რომ ცუდათ იყო და დასვენება სჭრდებოდა ამიტომ არ შევაჩერე და გავუშვი.ალექსანდრეს გასვლა და დედ-მამის პალატაში შემოვარდნა ერთი იყო.მაშინვე ათასი კითხვა დამაყარეს მე კი შეძლებისდაგვარადვპასუხობდი.დედაჩემი თავზე დამტიროდა მამა კიდევ ეჩხუბებოდა, „რაგნდა ქალო ცოცხალ ბავშვს რატომ დასტირი ვერ ხედავ ცოცხხალიაო“.შემდეგ ბიჭები შემოცვივდნენ და იმათ ცალკე დამაყარეს კითხვეის კორიანტელი.თაზო და ვაკო რა თქა უნდა რლაბუცის ხასიათზე მაინც იყვნენ.
-აუ ანუშკი ვინმე კაი ექთანი გამაცანი რა.-ტაზო სკამს საწოლის გვერდიტ დგამს და თვალებშ მაშტერდება.
-თაზზ,ვშორდებით?რათ გინდა სხვა მე თუ აქ ვარ კუსუნა-ვაკო ხმას იწვრილბს და საშნლად წრიპინებს.იცის თაზოს რაზეც ეშლება ნერვებ და ცდილობს ააფეთქოს.მიდის და კალთაში უსკუპდება.
-ფუ,ბიჭო წადი დაიკარგდე თორე არ ვიცი რა გიქენი.
-კუსუნაკარგი რა მოგვიდა?-ვაკო ისევ აგრძელებს ნერვებზე თამაშს.
-ვიბლიანი,აეგდე ჩემი ფეხებიდან თორე გისროლე მესამედან.-თაზო სადაცაა აფეტქდება.ღმერთო როგორ მიყვარს ესენი მე და მათი სულელობები.გიორგი ჩუმად დგას და ამ ორ სულელს შესცქერის.გიორგიდან კი მზერა დემეტრეზ გადამაქვს რომელსაც თვალები უაშკაშებს თუცა ამის მიზეზი ჩემთვის უცნობია.დემეტრეს ,რომ შევხედე მაშინვ ის უცნობი გამახსენდა.ნეტავ ვინ იყო? ფიქრებიდან გიორგის ხმას გამოვყავარ რომელიც მოჩხბარ ვიბლიანს და თავბერიძეს უმზერს.
-თავში ჩავირტყი ტაფა დედიკო დედა რა ვქნა?-ამის გაგონებაზე სიცილს ვეღარ ვიკავებ და ბოლო ხმაზე ვიცინი.ეს რა ჯანდაბა იყო? საიდან მოიგნა ? ღმერთო ამათ თავში რამე თუ უდევტ გამაგებინა ერთი.
-გალაქტიონ,წავედიტ წამო.-დემეტრე მხარზე ხელს უტყაპუნებს გიორგი,ის კიდევ ჩემთან მოდის შუბლზე მკოცნის და გადის .სხვებიც მას მიყვებიან.დემეტრე ოლოს გაადის თუმცა უეცრად ბრუნდება.მიღიმის,აი იმ ღიმილით მიღიმის მე,რომ მომწონს.
-გამოჯანმრთელებას გისურვებ პატარა-კარებს იხურავს და გადს. პატარა! ეს პატარა კიდევ ერთხელ მახსენებს იმ ადამიანს და უფრო ვიბნევი.ნეტავ ვინ უნდა იყოს? ან ასე ძალიან რატომ ვაღელვებ როდესაც ხმაზე ვერც კი ვიცანი.ფიქრებიდან ნიაკომ გამომიყვანა ,ახლა ის მოვიდა ჩეთან და ცალკე ითხვბ მომაყარა თუმცა მეც არ ჩამოვრჩი.
-გიორგისთან რამე ახალი ხდება?
-არა ანა,არაფერი რა უნდა ხდებოდეს?ყველაფერი ძველებურადაა.-თავს ხრის თუმცა მალე სწორდება წელში და ცდილობს ის სევდა გადააგოროს რომელიც მოსვენებას არ აძლევს.
-ნიაკო,ჩემმო გოგოო-ხელებს ვშლი და ვანიშნებ ,რომ ჩამეხუტოს.ისიც არ აყოვნეს მოდის და გულში მეკრის.ყურთან მოდის და ჩუმად მიჩურჩულებს.
-ხომ იცი,შენზე მეტად მაინც არავინ მიყვარს ანუკი.-ჩემი სულელი ხელებს უფრო მაგრად ვხვვ ,ბოლოს კი მშორდეა და ჩემ წინ სკამზე თავსდება.
-ნიკო,ჩვენი პირობა ხომ გახსოვს?პირველი შენ თუ გათხოვდი მე შენი მეჯვარე ვარ აი მე თუ გავთხოვი პიველი რაც არა მგონია მაშინ შენ ხარ ჩემი მეჯვარე.-მაშინვე ვახსნებ წლების წინ დადებულ პიროას და იცინის.
-არა მგონია შენზე ადრე გავთხოვდე ან-ჩუმად ამბობს და თმას ყურს უკან იწევს.რაღაც უნდა მეთქვა თუმცა დემნა ექიმი შემოვიდა და მასთან ერთად კვლავ ალექსანდრე იყო.ბოდიში მოგვიხადა და ნიაკოს პალატის დატოვება თხოვა.ისიც ჩუმად დგება და მიდის.დემნა ექიმი კი საწოლთან მოდის და ჯდება.
-ანა,ვიცი რასაც ახა გეტყვი არ გესიამოვნება თუმცა სხვა არ გვაქვს ეს ახლა უნდა გიტხრათ რათ მომზადებული იყო.
-კი მაგრამ რა ხდება? რატომ მაშინებთ?-სულმოუთქმენლად ვაყრი შეკიტხვებს ერთმანეთშ და პასუხს ველი.
-ავარიაში ,რომ მოყევი შნი ტრამვა მხოლოდ მსუბუქი ტვინის შერყევით და რამოდენიმე ნაკაწრით არ შემოიფარგლება...მოკლედ,ამ ავარიის შემდეგ შეიძლება შენ..შენ სიარული ვერარ შეძლო.-არა!არა,მომესამ ხო? ღმერთო ეს შეუძლებელია.კი მაგრამ რას ქვია სიარულს ვერ შევძლებ? მეხუმრებიან ხო?
-მეხუმრებტ!მეხუმრებით არა?-ისტერიული სიცილი მივარდება რომელიც ცოტაანში ცრემლებად გადაიქცა.-არა ეს შეუძლებელია..მე,მე სიარული შემიძლია.-ძლივს ვაბამ სათქმელს ერთმანეთს.საბანს ვძრობ და ფეხზე წამიერად ვდგები თუმცა წონასწორობას ვერ ვიმორჭიებ და ისევ საწოლე ვეცემი.
-ანუკი,რამოდენიმე გამოკვლევას ჩავტარებთ რის შედეგადაც გვეცოდინება დაზუსტებული პასუხი ყველაფრის.-ამას მეუბნება და გადის.ალექსანდრე კი საწოლზე გვერდიტ მიწყევბა და მეხვევა.იმის წარმოდგენაც კი მზარავ თუ როგორ ვზივრ ინვალიდის ეტლში.ჩემს ირგვლის ყველას შეეძლება სიარული მე კი ინვალიდის ეტლში უნდა ვიჯდე,ყველას ყურადღება მივიქციო.ზოგმა შეიძლება ისიც კი იკითხოს თუ რა მომივიდა.უნივერსიტეტი?სწავლას რა ვუყო ღმერთო...ეს ხომ საშინელებაა.ტირილიტ დაღლილს ალექსანდრეს გულზე მეძინება.თუმცა გათიშვმდე რამდენიმე წამით ადრე ისევ ვაანალიზებ რამდეიმე წუთის წინ მომხდარს.“მე სიარული აღარ შემიძლია“
როცა გავიღვიძე ალექსი ისევ ჩემნთან ერთად იყო.სივრცეს გაჰყყურებდა და რაღაცაზე ფიქროდა.ერ შეამჩნია,რომ გავირვიძე ამიტომაც წრიალი დავიწყე და ისიც წამიერად გამოფხიზლდა.ხელები მოხვიე და გულზე თავი დავადე.
-ალექს,სიარულს ვეღარასდროს შევძლებ?-მაშინვე გამახსენდა ის კოშმარი რომელიც თავს დამატყდა.მაინნტერესებდა ალექსანდრემ რა იცოდა ამის შესახებ.
-პრინცესა,დემნამ მითხრა,რომ შესაძლებელია შენი სიარულის თავიდან დაწყება.ეს მხოლოდ შენ უნდამოინდომო.-თმებზე მეფერებოდა და ისე მელაპარაკებოდა.სიმართლე გითხრათ მიმა პასუხმა ცოტათი გამამხიარულა რადგან ვიცი,რომ სიარულს ადრე თუ გვიან ისევ დავიწყებ.
-ეს უკვე იციან იმათმა?-ახლაყურადღება მშობლებზე და ბავშვებზე გადავიტანე.
-არა პრინცესა,ჯერ-ჯერობით არავინ იცის მხოლოდ მე და შენ.-წარმომიდგენია მათი სახე როდესაც პალატიდან ეტლით გამომიყვანენ.იფიქრებენ ალბათ დაღლილია და არ შეიძლება მისი მოძრაობაო,მაგრამ მერე რა მოხდება იქიდან,რომ ვეღარ ავდგები?ამის წარმოდგენაც მზარავს.დედაჩემის და მამაჩემის სევდიანი თვალების წარმოდგენაზე უკვე გული მეკუმშება.უნივერსიტეტში როგორ წავიდე?სულ ალექსანდრეს შევაწუხებ?ღმერთო რა საშინელებაა.
-ალექს,სწავლას გავაგრძელებ-ხმა გამებზარა თუმცა ვცდილობ არ შევიმჩნიო
-ეგ შენ ნებაზეა დამოკიდებული პრინცესა მე არაფერს გაძალებ.-ახლა თვითონ მხვევს ხელებს და თავს თმაში მალავს.
-მეშინია,სულ რომ ვეღარ გავიარო?ყველას ყურადღება ჩემმზე იქნება გადმოტანილი.ქუჩაშიც უმეტესობა მე შემომხედავს.ზოგისთვის დაცინვის ობიექტიც გავხდები.და როდის დავიწყებ სიარულს?1 კვირის შემდეგ,1 თვის თუ საერთოდ წლების შემდეგ?...მეშინია ალექსა,ამ ყველაფრის მეშინია.-ცრემლები თავისით იკვლევე გზას სახეზე,ნიკაპს ეკიდებიან და სადღაც ქრებიან.ყველაფერი ერთი ხელის მოსმით ჩაიყარა წყალშ.ჩემი კარიერა,ნიაკოს მეჯვარეობა...ღმერთო რა საშინელი დასანახი იქნება ვიღაც სხვა გოგო ჩემ ადგილას...სულ,რომ ეტლში დავრჩე მერე ვერც ოჯახს შევქმნი.... აი თურმე რას ნიშნავდა ის სიზმარი და ნათლიაჩემის სიტყვები.ახლა მივხვდი რისთვის უნდა ვიბრძოლო.შევეცდები,ყველანაირად შვეცდები,რომ რაც შეიძლება მალე დავიწყო სიარული.ფიქრებიდან კარეის ხმას გამოვყავარ.დემნა ექიმიმოდის მას კი გვერდს ახაგაზრდა გოგონა უმშვენებს რომელსაც თან ინვალიდის ეტლი მოაქვს.გოგონა აშკარად არაა ექთანი რადგან ფორმა არ აცვია.ალბათ მისი საცოლეა,ან თუნდაც ცოლიმაგრამ მე რა?
-ანუკი,ეხლა გავალთ და ანალიზებს ჩავაბარებტ,შემდეგ კი როდესაც პასუხები მოვა გაგწერთ.
-კი მაგრამ თქვენ არ მითხარით ორი-სამი დღე დარჩენა მოგიწევსო?
-სავალდებულო არაა და არამგონია შენ აქ დარჩენა გინდოდეს.-მიღიმის და გოგონა ჩემ საწოლთან მოდის.ალექსანდრე მშორდება და გვერდით დგება.მე კიდე საწოლიდან გადმოვდივარ და ეტლსი ვთვსდები.გოგონა ალექსანდრეს ურუნდეა და სახელს ეკითხება ხოლო როდესაც პასუხს იგებს ორივეს სახელს იმეორებს და ამბობს ,რომ კარგი წყვილი ვართ.ამ უკანსკნელზე კი ვიცინი და ჩუმათ ვეუბნები,რომ და-ძმა ვართ.
ანალიზები,რომ ჩავაბარე პასუხეიც მალე მოვიდა.პალატაში ვიჯექი და ველოდი.გარეთ უკვე საკმაოდ ბნელოდა როგორც ჩანს გვიანი იყო.მარინა და კახა სახლში იყვნენ როგორც ჩანს რადგან მოსაცდელში არ ისხდნენ.სულაც არ მინდა აქ იყვნენ და დაღლილები ისხდნენ მხოლოდ იმისთვის ,რომ ჩემი ჯანმრთელობის შესახებ გაიგონ ამბები,მაგას სახლიდანაც მოახერხებენ.აი ბავშვებს კი რაც შეეხება ყველა იქ იჯდა.თვალში საცემი კი ისიყო გიორგი და ნია როგრო ეხუტებოდნენ ერთმანეთს.ყველას გაოცბული გადავხედე და იმათმაც მხრები აიჩეჩეს ჩვენ არააფერივიცითო.მალე დემნაც შემოვიდა პასუხებიტ და მითხრა ,რომ ყველაფერი ნორმაშიიყო.ხოლო რაც შეეხება სიარულს ეს უკვე ჩემზე იყო დამოკიდებული.პასუხები,რომ მითხრა გავიდა და მეც მალევე ჩამეძინა.მინდოდა მალე გათენებულიყო და ამ ადგილიდან წავსულიყავი.