წარბშეუზრელად იჯდა, ხელები მომუჭულიბქონდა ძარღვები კი დაჭიმული. გავშეშდი ვერაფერი ვთქვი, ამ სიტუაციაში მიუხედავად ყველაფრისა ანდრეას ჩახუტება მომინდა მე ხომ ის ასე მომენატრა.
მაგრამ არა ჩემ სიამაყეს არ გადავაბიჯე
-შენ აქ რაგინდა?-ვთქვი ხმის კანკალით
-მე? მე რამინდა აქ? უკვე მეორეჯერ გიმეორებ რომ შენ მე მეკუთვნი. მარიანა, რას აკეთებ? ყველას წინაშე იმ სირ ვაჩეს კოცნი და შემდეგ მეკითხები მე აქ რამინდა?-მითხრა და ჩემსკენ დაიძრა-გითხარი და გიმეორებ რომ უკვე ჩემი ხარ, ვერავინ წამართმევს შენ თავს, მარტო მე მეკუთვნი რადგან ასე მინდა გასაგებია-მითხრა და კედელზე ამაკრო
-არა არ არის გასაგები, მე შენ არ გეკუთვნი, წადი შენს დიანასთან შენ მე არ გჭირდები ეს მე ვიცი, არც გიყვარვარ, უბრალოდ გასართობად გჭირდები-ვუთხარი მტკიცედ და თვალებში ჩავხედე
-მეორეჯერ ეგ აღარ გაიმეორო-დამიღრიალა ბოლო ხმაზე.
-გაეთრიე ჩემი სახლიდან-არ დავაკელი მეც
-არსადაც არ წავალ, არ წავალ-მითხრა და ძარღვები უფრო დაჭიმა
-შენ თუარ წახვალ მაშინ მე წავალ-ვუთხარი და შევბრუნდი როდესაც ჩემს წინ კედელზე ხელი მიადო
-და ვინ თქვა რომ ჩემ საკუთრებას სადმე ვუშვებ?(ანდრეა)
მჭირდები შენ მე არ გიყვარვარ-მარიანა)
-კიდევ ერთხელ მაგას გაიმეორებ და ვერ გადამირჩები(ანდრეა)
-ანდრეა დავიღალე მართლა დავიღალე მხოლოდ იმას ვითხოვდი რომ ბედნიერი ვყოფილიყავი და ესეც წამერთვა მეც დავიღალე-ვუთხარი და თვალებში ჩავხედე
-არ აქვს მნიშვნელობა თუ გიყვარს უნდა იბრძოლო და ზუსტად ამას ვაკეთებ ახლა-(ანდრეა)
მივხვდი რომ მასთან ლაპარაკს აზრი არ ქონდა მოვიშორე და ტახტში ჩავჯექი.
მოვიდა და წინ დამიჯდა
-არ აპირებ წასვლას?-ვკითხე გაღიზიანებულმა
-არა(ანდრეა)
-ანდრეა რა გინდა?(მარიანა)
-მე აქ დავრჩები აქ გადმოვდივარ დროებით საცხოვრებლად(ანდრეა)
-შენ ხოარ გაგიჟდი არავითარ შემთხვევაში ახლავე გაეთრიე აქედან-ვუთხარი და ფეხზე წამოვვარდი
-მხოლოდ ეხლა წავალ მარიანა მხოლოდ ეხლა და სხვა დროს დაგელაპარაკები-მითხრა და კარები ხმით მიიჯახუნდა.
დავეცი და ტირილი დავიწყე ყველაფერი მეზიზღებოდა იმ წამში რადგან ვიცოდი ჩემ საყვარელ ადამინთან ერთად ვერ ვიქნებოდი.
ცხელი წყლის აბაზანა მივიღე და მშვიდად დავიძინე.
დილით ისევ და ისევ ნაადრევად გავიღვიძე, კარადა გამოვაღე და გრძელი წითელი თავისუფალი კაბა ჩავიცვი, ზემოთ შავი ქურთუკი მოვირგე ფეხზე კი შავთეთრი კეტები. ჩანთა ავიღე და ჩემი აბურდული თმა ჩავიბწენი.
ტაქსით მივედი ოფისამდე და კართან გავჩერდი, დავინახე სარეკლამო ბანერები სადაც მხოლოდ ჩემი და ვაჩეს ფოტოები იყო გამოსახული. შესასვლელშიც დავინახე ვაჩე და შიგნით შევედი თუმცა ტელეფონში ესემესი მომივიდა, ისე ვიყავი მის კითხვაში გართული რომ ვაჩეს მიუსამლებლად გვერდი ავუარე
-მარიანა(ვაჩე)
-გისმენ ვაჩე-ვუთხარი ღიმილით
-შენ რა ჩემზე გაბრაზებული ხარ?(ვაჩე)
-რა სისულელეა უბრალოდ ესემესი მომივიდა და მის კითხვაში ვიყავი გართული-ვუთხარი და კბილები გამოვაჩინე
-ამმ მგონი დღესაც რომ გთხოვო იგივე სტატუსის მიღება კამერების წინ სირცხვლია-მითხრა და კეფა მოიფხანა
-არა არა შემიძლია პრესის წინაშე ვითომ შენი ცოლი ვიყო-ვუთხარი და გავიცინე
-ნეტა კი იყო-ჩაილაპარაკა თავისთვის
-რამე თქვი?(მარიანა)
-არა, არაფერი-მითხრა დაბნეულმა
უეცრად კარებში მომავალი ანდრეა და დიანა დავინახე, ხელიხელჩაკიდებული მშვიდად მოაბიჯებდნენ, უკან ჟურნალისტები მოყვებოდა და ფოტოებს იღებდნენ
-ანდრეა მუდამ ჩემი მტერია არასდროს მაცლის რომ პოპულარული ვიყო-თქვა ვაჩემ და ვენები დაჭიმა
-გინდა ყურადღება მივიქციოთ?-შევთავაზე უეცრად რადგან ანდრეას გასაბრაზებლად გველური იდია გამიჩნდა
-როგორ ისევ ხომ არ ვაკოცებთ ერთმანეთს-თქვა სიცილით
-რატომაც არა-ვუთხარი და გამომწვევად შევხედე. დაეტყო რო მეტს ვეღარ მოითმენდა ამიტომ პირდაპირ ტუჩებზე მეცა, ყველა კამერა ჩვენსკენ გამობრუნდა ანდრეას და დიანას ყურადღებას არავინ აქცევდა. როდრსაც ჰაერი აღარ გვეყო ერთმანეთს მოვშორდით. დავინახე ანდრეას გაცეცხლებული სახე და ისიც როგორ დაიძრა ჩემკენ
"ახლა გიჭირს მარიანა" ვუთხარი ჩემ თავს და ტუჩზე ვიკბინე. ახლოს მოვიდა თან ხელში ამიყვანა და მხარზე გადამიკიდა
-ანდრეა რას აკეთებ...გამიშვი...ხომ არ გაგიჟდი-დავიწყე ყვირილი ბოლო ხმაზე
-ნუ ფართხალებ თორემ გამივარდები-მითხრა წყნარად და გამიღიმა.
მანქანაში ჩამსვა თან ღვედი შემიკრა სახლში გამქანა.
ისევ და ისევ ეს დიდი ორსართულიანი სასახლე, თავისი დაცვით და მოსამსახურეებით.
ანდრეას მანქანიდან გადმოვყავარ და ისევ მხარზე მიკიდებს. ჩემს კივილს ყურადღება არ აქცევს ისე შევყავარ სახლში თან კარებს კეტავს
-გაგიჟდი? დებილი ხარ? თუ დეგენერატი?-ვუყვირი გაბრაზებული
-აქ იცხოვრებ რამდენი ხანიც მოვინდომებ იმდენი და შემდეგ სადაც გინდა იქ წახვალ-მეუბნება მკაცრად
-შენთვის არაფერი არ მიკით
ხავს-ვუთხარი და კარის გაღება დავაპირე თუმცა სულ ტყუილად
-ანდრეა გამიღე კარი მეთქი-ვუყვირი გამწარებული
-აქ რახდება?-გამოდის კარიდან ანდრეას მამა
-მამა ეს ჩემი ცოლია(ანდრეა)
-რა სისულელეა-დავიყვირე ბოლო ხმაზე
-ნუ ნახევრად ცოლი-ასწორებს ანდრეა
-არც ნახევრად ცოლი და არც მეოთხედი ცოლი დეგენერატო-ვუთხარი გაბრაზებულმა
-ვსიო ეს შენ მაიძულე-მითხრა და მხარზე გადამიკიდა. მეორე სართულზე ამიყვანა და ოთახში ჩამკეტა
-ანდრეა გამიღე რანაირად იქცევი
-არ გაგიღებ აქ იჯდები სანამ შემოთავაზებაზე არ დათანხმდები-მითხრა და მივხვდი რომ მას წინააღმდეგობას ვერ გავუწევდი.
ოთახის დათვალიერება დავიწყე, პატარა მყუდრო ადგილი ორსაწოლიაანი ლოგინი იასამნისფერი კედლები, როგორ მიყვარს ეს ფერი. და იქვე დადებული კარადა. მისი უჯრები გამოვაღე და ალბომს წავაწყდი.
დათვალიერება დავიწყე თან მეცინებიდა პატარა ანდრეაზე. ბოლოს ესეც მომბეზრდა და აქეთ იქით სიარული დავიწყე.
უეცრად კარი გაიღო და შიგნით ანდრეა შემოვიდა
-აბა დათანხმდები ჩემს წინადადებას?
-ჯანდაბას დავთანხმდები-ვუთხარი და ცხივრი ავიბზუე
-ეს შენი ნივთებია კიდევ რაღაცეები დავამატე-მითხრა და ჩემოდნები მომცა
-მაგრამ ჩემი სამსახური...(მარიანა)
-მეორეჯერ მაგი აღარ ახსენო-მითხრა და ოთახიდან გავიდა.
შუა გაზაფხულია მაგრამ მაინც ცხელა, ჩემოდანი გავხსენი და შავი სარაფანი ამოვიღე ტანზე ლამაზად მოვირგე, ფეხზე იგივე ფერის სანდლები ჩავიცვი და პირველ სართულზე ჩავედი როდესაც ოთახიდან პატარა ბავშვი გამოტანტალდა. ორი სამი წლის გოგონა იყო ქერა თმებით და ცისფერი თვალებით
-დეიდა, დეიდა შენ ვინ ხარ?-მითხრა საყვარელი ხმით მის წინ დავიხარე და ვუთხარი
-შენ ვინ გინდა რომ ვიყო?
-იცი ვის გავხარ?-მითხრა ჩლიფინით
-ვის ვგავარ(მარიანა)
-აი დედოფალი როიყო ელიზაბეტი თუ ვიგაც ქოიცი
-ქო ვიცი-ვუთხარი სიცილით
-ქოდა ცენ ელიზაბეტი ხარ
-კარგი მე ელიზაბეტი ვარ მაგრამ შენ ვინ ხარ?(მარიანა)
-მე ვალ ანუკი ანდრეას დისშილი და მალე მიდივარ გელმანიაში
-მართლა?-ვუთხარი სიცილით
-მართლა-მითხრა მანაც ღიმილით.
მხოლოდ ახლა შევნიშნე როგორ გვიყურებდა ღიმილით ანდრეა, ზუსტად ამ დროს შემოვიდა კარებში დაცვა და სავარაუდოდ ანუკის ჩემოდნები გაიტანა
-კარგად ანუკი-ვუთხარი ღიმილით
-კარგად ელიზაბეტ-მითხრა და ცხვირზე მაკოცა შემდეგ კი მეც ვაკოცე ცხვირზე და დავემშვიდობე.
უკან შემობრუნებისას ანდრეას შევეჯახე.
ცივად ავუარე გვერდი და სამზარეულოში შევედი ყავა მოვიდუღე და ფანჯრის რაფაზე შემოვჯექი თან გარეთ,ეზოში ყურება დავიწყე.
-გიხდება კაბა-იმდენად შემეშინდა მისი რომ ყავა პირდაპირ კაბაზე გადავისხი
-დამეწვა, დამეწვა, ვიწვი, დავიწყე ყვირილი და თან დამწვარ ფეხზე დავიხედე.
ანდრეამ ხელში ამიტაცა და მეორე სართულზე ამიყვანა
-მეწვის, მეწვის, მტკივა-გავკიოდი ბოლო ხმაზე
-კარგი კარგი აი მალამო წაგისვი და ვსიო-მითხრა და გულზე მიმიხუტა.
კაბა გამოვიცვალე და ისევ პირველ სართულზე დავბრუნდი.
უეცრად კარებზე ზარის ხმა იყო იქ კი 2 ბიჭი იდგა სავარაუდოდ ანდრეას ძმაკაცები
პს. ესეც ახალი თავი მარწყუნიებო ❤❤❤ ბოდიში დაგვიანებისთცის უბრალოდ საქმეები გამომიჩბდა ხომ გესმით❤❤❤ იმედია მოგეწონებათ❤❤❤ მიყვარხართ❤❤❤