უცნაური გრძნობაა როცა შენში შემოდის ადამიანი, რაღაც კარგს გიტოვებს და მიდის..
ხო, ზუსტად აი ასე და არანაირად სხვანაირად..
კაცი რომელიც მიყვარდა 15 წლიდან დღემდე, კაცი რომელიც ჩემი შვილის მამაა, რომელთანაც შვიდი წელი ქრწინებაში გავატარე წავიდა...
ერთი წლისწინ წავიდა, თითქმის შევეჩვიე უბრალოდ ხანდახან არის მომენტები როცა მარტო ძილი მიჭირს...
დათა რომ გავიცანი 13-ს ვიყავი, მალევე მოვიხიბლე მისით, იმდენად კეთილი და მშვიდობისმოყვარე იყო, არასოდეს ჩხუბობდე, სულ კარგხასიათზე იყო და გარემოცვასაც პოზიტივიტ ავსებდა.. 15-ს უკვე მისი შეყვარებული ვიყავი, ვიცოდი ბევრი არაფერი გააჩნდა მაშინ სტუდენტი იყო 18 წლის ჩვეულებრივი ბიჭი, მეტროთი მგზავრობდა სტუდენტური ბარათით და პაემანზეც სხვადასხვა პარკში დავდიოდით.. იმდენად მიყვარდა ეს არ მადარდებდა...
მერე ყველაფერი აირია, დათას მამა მოკლეს, ციხეში მჯდარა და როგორც კი გამოვიდა მოკლეს, ვერ გავიგე ვინ იყო ის კაცი და რისთვის იჯდა ციხეში, დათას მამამისზე საუბარი არ უყვარდა თუმცა ვიცოდი რომ ძალიან უყვარდა..
მამამისის დაკრზალვას ვერ დავესწარი, ჩემმა მშობლებმა საზღვარგარეთ სასწავლებლად გამიშვეს, ეჭვგარეშე იყო ამას ჩემი და დათას დასაშორებლად აკეთებდნენ არასდროს მოსწონდათ და ახლა მითუმეტეს მისი სოციალური მდგომარეობისგარდა სხვა მიზეზიც მიეცათ...
მივწერე შეხვედრა ვთხოვე, ვუთხარი რომ აქედან ძალით მიშვებდნენ მაგრამ არ მოვიდა..
ხოდა გამიშვეს...

ერთი თვისმერე მომწერა, მოკლე მესიჯში მიხსნიდა რომ აზრი არ ქონდა ერთად ყოფნას დამემშვიდობა და გაქრა...
სამი წლისმერე რომელირაცა საერთონაცნობმა მანახა მისი და მისი ახალიშეყვარებულის ფოტო..
მეტკინა..
იმედიგამიცრუვდა..
მე ველოდებოდი..
ია არა..
შეცვლილი იყო, შავპიჯაკში სავისათვალით, წვერით X6სში იჯდა ვირაც შავგვრემან გოგონასთან ერთად სიგარეტიანი ტუჩებით ფოტოს უღიმოდა და გოგოს ხელი ეჭირა..
დათას მგომარეობას არ გავდა.. წლები უნდა ემუშავა მაგ ტანსაცმლის და მანქანის ფული რომ დაეგროვებინა..
არც არასოდეს ყვარებია ასე გაპრანჭვა, გაზულუქებულებს ეძახდა ასეთ ბიჭებს ..
ვერ გავიგე და არც მიცდია..
მთავარი გასაგები იყო, ის სხვასთან იყო, ცხოვრება აიწყო, სხვა ყავდა და მე დიდიხნის დავიწყებული ვიყავი..
არ დამიტოვა თავისცხოვრებაში...
მე დავტოვე..
დიდხანს მყავდა..
სანამ არ დავიღალე..
მთაწმინდიდან ბოლოჯერ გავხედე ქალაქს და უკან გამოვბრუნდი..
ორი წელია თბილისში ვარ და არსად შემხვედრია, არც კი ვიცი რატომ გამახსენდა..
ეს ყველაფერი ხუთი წლისწინ იყო..
ბოლოს მისი ფოტო ხუთიწლისწინ ვნახე..
იმისმერე ჩემსცხოვრებაში ბევრი რამ მოხდა..
მყავდა შეყვარებული, რიტანელი საყვარელი ბიჭი მაგრამ დავშორდი, ქართველმა რატომრაც ვერ გავუგე...
სასწავლებელი დავამთავრე..
სამსახურიც მაქვს ერთ-ერთ მსხვილ ბანკში პიარმენეჯერის ტანამდებობაზე, ცოტა ნეპოტიზმით მაგრამ დაურალავი შრომითაც..
ცალკე ვცხოვრობ, საფრანგეთიდან დაბრუნებულს გამიჭირდა ოჯახთან შეჩვევა, მარტოყოფნას ზედმეტად მივეჩვიე სამწუხაროდ..
არაფერზე ვწუწუნებ, მეგობრები მყავს, ზოგიერთი სკოლის, ზოგიერთი ახლახანს შეძენილი, სამსახურის მერე მათთან ყოფნით გამყავს დრო..
მოკლედ რომ ვთქვათ ვარსებობ..
მაინც არ მესმის რატომ გამახსენდა ახლა დათა..
ალბათ ცოლი ყავს, ან არ ყავს, ან შვილი.. ვინ იცის..
ყველაზე უიღბლოდ ვგრძნობ თავს ზუსტად ამ მომენტში..
შუქშნისანზე გაჩერებული ვდგავარ და წინ იმხელა საცობია მამაზეციერის ხელიც რომ ვერ დაგეხმარება..
ხასიათი უკვე გამიფუჭდა, არც აქამდე ვასხივებდი პოზიტივს მაგრამ ახლა ფსიქიკა მომენგრა და აი ამ დროს რა შეიძლება მოხდეს მეტი თუ არა ეს..
უკნიდან ისეთი დარტყმა ვიგრძენი ღვედი რომ არა მეტს ცხოვრებაში ვერარაფერს ვიგრძნობდი..
როგორი ჩლუნგი უნდა იყო ადამიანი რომ ამხელა საცობში გაჭედილ მანქანას დაარტყა, ჩემი მწვანე ფიტი ფაქტობრივად გადათელა უზარმაზარმა რეინჯმა..
- ნორმალური ხარ საერთოდ?- ვუკივლე მანქანიდან გადმოსულ მომღიმარ, ახალგაზრდა და უსიმპატიურეს ბიჭს..
- ხომ არ დაშავდით?- გამიღიმა ბიჭმა.
- არა, საბედნიეროდ-ისევ ვიკივლე და მანქანას სასოწარკვეთილმა შევხედე- როგორ მოახერხე საცობში დაჯახება?
- ვერ დავამუხრუჭე..
- ართქვა სწრაფად მოვდიოდიო - ნერვიულად გამეცინა და მის უკან დაუსრულებელ საცობს გავხედე..
- არა, ალბათ ტორმუზი მოიშალა რა- ისევ გაიღიმა.
- რა გაცინებს?- მანქანის შესწავლა დავიწყე მე.
- რატო უნდა ვიტირო?- მანაც მომბაძა, მკვლელი მზრით გავხედე და მანქანას მეორე მხარეს გადავხედე, გვარიანად დამტვრეულია- როგორც ჩანს ძალიან დავაზიანე, ნომერი დამიტოვე და შევაკეთებ.
- არ მჭირდება...- გაგულისებულმა გავხედე და საჭისკენ წავედი.
- მოიცა- ხელი დამიჭირა ბიჭმა- მართლა შევაკეთებ, მთლიანად ჩემი ბრალია, მომეცი ნომერი..
- არ მინდა თქო- ხელის გამორთმევა ვცადე..
- კარგი ვაღიარებ- ხელები აწია ბიჭმა.
-რას?- თვალებმოჭუტულმა გავხედე და მის მომღიმარ სახეს დავაკვირდი.
- ძალით დაგეჯახე- ყურებამდე გაღიმებულმა მომახალა და სანამ ვიკივლებდი დამასწრო- ამხელა საცობია და რა მექნა გაკვირდებოდი მომეწონე და დაგეჯახე რომ ნომერი გამომერთმია.. მომე რა ნომერი...
- შენ მართლა არანორმალური ხარ ?- გაცეცხლებული მივუახლოვდი და დავაკვირდი მის ნორმალურობაში დასარწმუნებლად.
- რავი ცოტაო ამბობენ - ისევ იღიმოდა, მეც გამეცინა..
- მანქანას გააკეთებ- წარბი ავწიე და მანქანას მივეყუდე..
- ისეთს ჩაგაბარებ როგორიც იყო..
- რამე რომ მომსვლოდა?- თავიდან გავბრაზდი მე.
- რა გვიან გაგახსენდა- ისევ ფართოდ გაიღიმა- არაფერი მოგივიდოდა ესე ძლიერად არ დამირტყამს თან ღვედი გეკეთა დავინახე.. კარგი მოკლედ მომეცი ნომერი და დღეს სარამოს შენს მანქანას წავიყვან..
- კარგი ჩაიწერე- ნომერი ვუკარნახე და პოლიციაც მოვიდა.
- რამხელა საცობია თქვენსგამო რა ხდება?- ეს სიუხეშე მკლავს, არადა კანონისდამცველები არიან.
- ავარიაა უფროსო..- გაუღიმა ბიჭმა.
- საბუთები- ისევ უხეშობდა პატრული.
-ბატონო გეგი- ხმა დაუთბა პოლიციელს როგორც კი ბიჭის საბუტებს შეხედა- იმედია არავინ დაშავებულა.
- არა ბატონო პოლიციელო თუ შეიძლება მე და ქალბატონი გზას გავაგრძელებთ ისედაც საკმაოდ შევაფერხეთ მოძრაობა..
- რათქმაუნდა, რამით ხომ ვერ დაგეხმარებოდით?
- დიახ თუ შეიძლება ევაკუატორით გადავიყვანოთ ქალბატონის მანქანა, დანარცენს მოვაგვარებ..
- რათქმაუნდა ახლავე გამოვიძახებ..
- დიდი მადლობა..- გაუღიმა გეგიმ და მე მომიბრუნდა- შენ მე წაგიყვან..
- ხომ მითხარი მერე წავიყვანო- ჯერ ისევ იმაზე ვფიქრობდი ვინ იყო ეს ბიჭი ასე რომ დათბა პოლიციელი.
-გადავიფიქრე- გაიღიმა და მანქანაში ცაჯდა მანქანა უკან დაწია რომ მეორე მხრიდან მომევლო, მანქანიდან ნივტები ავიღე, ჩემი დამტვრეული ფიტი ცავკეტე და გეგის მანქანაში ჩავჯექი, კარგია ასეთი მანქანები, არაფერი ეტყობა ჩემი კი გაჭ....ტილ ბაყაყს გავს.
- ვინ ხარ?- ვკითხე როგორც კი კარები დავხურე.
- საქართველოს პრეზიდენტი- სერიოზულად მიპასუხა.
-არა მაგას ვცნობ სახეზე- თავი გავაქნიე მე, გეგის გაეცინა.
- კარგია ვინმე თუ ცნობს ..
-მართლა ვინ ხარ?
- რა აზრი აქვს, ყავაზე გეპატიჟები.
- თავი მტკივა წამოწოლა მირჩევნია..
- კარგი მისამართი მითხარი..
- შენი გვარი არ გითქვამს- მივუბრუნდი ბიჭს ჩემი სახელი და გვარი ნორმის ცაწერისას ვუთხარი მას კი არ უთქვამს.
- რობაქიძე.
- ნაცნობი გვარია- ვცადე გამეხსენებინა მე.
- ხო- უცნაურად გაეღიმა გეგის.
- უცნაური ვინმე ხარ? ხომ შეგეძლო პირდაპირ მოსულიყავი და გაცნობა გეთხოვა.
- გამეცნობოდი?
- არ ვიცი, ალბათ.
- მაინც ვფიქრობ რომ ასე ჯობდა.
- მართლა არ ხარ ნორმალური - გამეღიმა მე.
- ხომ გითხარი უკვე ამბობენ თქო..
არაფერი მიპასუხია, დაბალხმაზე გაჟღერებულ მუსიკას დავუგდე ყური, რაღაცნაირად გამომიკეთდა ხასიათი, გეგი ძალიან გავს იმ ბიჭს გოგონები რომ ოცნებობენ, არ ვიცი რამდენად ცემს ასაკში მაგრამ მაინც ოცნებობენ.
სახლთან დავემშვიდობე, მითხრა რომ ხვალ დამირეკავდა, შესული არ ვიყავი ლეპტოპი რომ გავხსენი და მისი სახელიდაგვარი დავგუგლე.. აი თურმე რა..
შინაგანსაქმეთა მინისტრის უფროსი მოადგილე, მამამისი დეპუტატია, დედა პრეზიდენტის იცესპიკერი, ცნობილი ოჯახის შვილი..
მეფიქრებოდა გეგიზე, ერთისეხედვით ყველანაირად უნაკლო ცანდა მაგრამ სამწუხაროდ სწორდ ასეთები აღმოჩნდებიან ხოლმე დიდი ნაკლის მატარებელნი...
მე კი არ მინდა იმედგაცრუება, ახლა და ამ ასაკში არა...
დილით გაღვიძებულს ჩემი მანქანა ეზოში დამხვდა, მანქანაში ყვავილები.. გაკვირვებულმა გავაღე კარი, იქვე დადებული გასაღებით, ერთღამეში ამ მანქანის გაკეთება შეუძლებელზე შეუძლებელია, გზაში ტელეფონზე ზარიც გაისმა.
- დილამშიდობის ნინი- გეგის მომღიმარმა ხმამ თავისებურად დადებითი მუხტი გაგზავნა სხეულში.- მანქანა როგორ მოგეწონა?
- ასე მოკლე დროში როგორ გააკეთეს?- პირდაპირ ვიკითხე მე.
- მადლობა მშვიდობიანი დილა რომ მისურვე- გაიცინა ბიჭმა- შეუძლებელი არაფერია ხომ იცი..
- შინაგანსაქმეთა მინისტრის უფროსი მოადგილისთვის ალბათ არა..
- ართქვა რომ დაგუგლე- ხმამაღლა იცინოდა ხმა და მეც უნებურად გამეღიმა.- არადა როგორ მინდოდა უბრალო ბიჭობა.
- პოლიციელმა გაგცა - გამეცინა ე.
- სამწუხაროა საქართველოში არაფერი იმალება..
- ხო ასეა..
- კარგი დღეს ვახსამზე რა აზრის ხარ?
- უარს ვიტყვი ჯარს თუ არ გამომიგზავნი..
- ვფიქრობ პატარა სპეცრაზმიც გეყოფა- ისევ იცინოდა ის- და უარის მიზეზი?
- წვიმიან დღეებში თანამდებობის პირებთან სიარული არ მიყვარს..- სამსახურთან დავპარკინგდი როგორც იქნა და საათს დავხედე, მაგვიანდება, კარგია.- და მაგვიანდება ..
- კარგი ნინი დროებით, თუმცა იცოდე რომ არ მიყვარს უარი..
-შეეჩვევით იმედია..
- დროებით ნინი..
სამსახურში წვიმის მიუხედავად პოზიტიურ ხასიათზე ვიყავი, საღამომდე გამყვა ეს განწყობა.
არ ვნანობდი ჩემს გადაწყვეტილებას, არ მინდა მარტივად მისაღწევი ვეგონო, რატომრაც მგონია რომ ისეთი კატეგორიის ადამიანია ყველაფერი რომ მარტივად ხდება მისი, უნდა და ირებს, რატომაც არა ყველაფერი უწყობს ხელს, ოჯახი, თანამდებობა, ფინანსური მდგომარეობა...
კიბეები ავიარე და გასაღები ამოვირე თუმცა კარი უკვე ღია იყო, ქურდები? ახლა ქურდები მინდა? იქნებ დილით დამრცა? პოლიციის გამოზახება სისულელე იქნება რადგან არ მახსოვს დილით დავკეტე თუ არა, კარი შევაღე და სახლში შევედი, საჭმლის სუნია, ჰოლი სწრაფად გავიარე და მისაღებში გაშლილ სუფრას მივადექი, ორი წითელი სანთელი და სოლიდურად გამოწყობილი ბატონო მინისტრის მოადგილე..
ხმამაღლა გავიცინე, გეგისაც გაეცინა..
- წვიმას არ გადაუღია ხო და თანამდებობისპირი თვითონ მოვიდა ვახშამთან ერათად..
- კარი?- კარისკენ გავიხედე მე.
- წვრილმანია- გამიღიმა გეგიმ.
- სუფრა?
- ჩემი მზარეული ათი წუთია გავუშვი..
- კარგი- ღიმილი ვერ მოვიშორე სახიდან. ჟაკეტი გავიხადე და აბაზანისკენ წავედი.
ასეთ რამ პირველად ხდება ცემსცხოვრებაში, დათას აარსოდეს გაუკეთებია სიურპრიზი, ასეთი არა, ჯონი საერთოდ სხვაგან იყო... კარგი შეგრძნებაა როცა ხვდები ვიღაც ამდენად მნიშვნელოვანი ფიგურისთვის რამდენად მნიშვნელოვანი ხარ.
ხელები დავიბანე და სუფრას მივუჯექი, გეგიმ ღვინო გახსნა და ბოკალში ჩამოასხა/
- ანუ უარს არასოდეს იღებ?
- უფრო რამე ალტერნტივას ვეძებ რომ მთლად უარი არ გამოვიდეს..- ისევ გაიღიმა მან. მისი ღიმილი მომწონს.
- ასე რატომ იქცევი?
- ასე როგორ?
- აი ასე- ხელები გავშალე და მაგიდაზე მივუთითე.
- მომეწონე..- იდაყვით დაეყრდნო მაგიდას გეგი.
- ხო?- წარბი ავწიე მე/
- ხო, არ გავხარ ქალს, რომელსაც თავისთავზე დაბალი წარმოდგენა აქვს ამიტომ ვერ ვხვდები რა გიკვირს...
- მთლად ტანამდებობისპირისთვის შესაფერისი არ ვარ.
- შეგიძლია ცოტახანს ჩემი სამსახური დაივიწყო?- ოდნავ გაუკრთა ხმაში გაღიზიანება.
- შენი ოჯახი..
- მათი სამსახურიც- გამაწყვეტინა მან.- ის რომ რაღაც თანამდებობა გაქვს არ ნიშნავს იმას
რომ არ შეიძლება ვინმე მოგეწონოს, თუნდაც პიარმენეჯერი..
- და თუ მე არ მინდა შენთან ურთიერთობა?
- როგორმე მოგაწონებ თავს- ისევ გაიღიმა მან.
- ძალიან თავდაჯერებული ხარ..
- ეგ ზოგიერთ შემთხვევაში დადებითი თვისებაა...
- ხო ზოგიერთ შემთხვევაში..
- ახლა ეგ შემთხვევაა..
- კარგი..
- კარგი..
სასიამოვნო საღამო იყო, გეგი თვითონ დამეხმარა ალაგებაში და ჭურჭლის დარეცხვაში, ბერვი ვისაუბრეთ უკეთ გავიცანი მითხრა რომ ძმა ყავს სანდრო, რომელიც სტუდენტია და რომელსაც ხალხსი გამოჩენა არ უყვარს.. ცოტა ჩემზე მოისმინა, მერე დამემშვიდობა და წავიდა.
იმდენად დადებითად ვიყავი დამუხტული ამ საღამოთი თითქმის არ მძინებია.. შეყვარებული გოგონასავით წარმოვიდგინე ათასი სიტუაცია გეგისთან ერტად, ათასმეერთზე მივხვდი რომ მართლა შეყვარებული გოგონასავით ვიქცეოდი და გამეღიმა...
.....................................................................
- ბატონო გეგი- სახლში შესულს შეეჩეხა მისი დაცვის წევრი..
- რა ხდება ვანო?- მის სახეზე დაიძაბა გეგიც.
- ნიჟარაძე..
- რა ქნა მაგ ახვ%მა?
- ნიორაძე ჩაცხრილა..
- რითვერ დალაგდნენ მაგათი დედა რომ მო3#33# მე- ხმამაღლა შეიკურთხა გეგი და ტელეფონის ნომერი აკრიფა.
- მინისტრის მოადგილეს ვახლავარ- გაისმა ტელეფონში ირონიული ხმა.
- რატომ მოკალი ნიორაძე?
- საჭირო იყო..
- დათა- იყვირა გეგიმ- ის რომ შგითანხმდით და რაღაცები დავთმეთ არ ნიშნავს რომ რაცარუნდა ქნა პოლიცია არ შეგეხება..
- მოდი ტრაკს დაატიე და შენს ზაღლებს მიხედე- გამაღიზიანებლად გაისმა ბიჭის ხმა და სიგნალი გაწყდა.
- ამათი დედა 22@@ - ტეელფონი კედელს შეაფშვნა გეგიმ და ვანოს გახედა- რა მოვუხერხო?
- მე გაფრთხილებდით, მაგათ დაზავება კი არა უბრალოდ დრო ჭირდებოდათ რომ ერთმანეთთან მოეგვარებინათ პრობლემა, ნიორაძე ბოლო იყო, ისიც მოიშორეს და ახლა ჩვენი ჯერი დადგა, მამაშენის მონაწილეობით მოკლეს მამამისი და ზუსტად ვიცი ეცოდინება ..
.........................................................
- ომს ვიწყებთ დათა?
- დავიწყოთ მაგის დედაც მო@@- გაიღიმა ბიჭმა...