-მიდიხარ?
-მივდივარ.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი.
-აღარ დაბრუნდები?
-არა.
-რომ მოგენატრო?
-არ მომენატრები.
-დავიმიწყებ?
-დაგივიწყებ.
-ჩემი დავიწყება შეუძლებელია.
-ვცდებოდი ეგ, რომ გითხარი.
-აბა, არასოდეს ვცდები-ო?
-არასოდეს თქვა არასოდეს.
-ანუ, დასრულდა?
-დასრულდა.
-დროებით.
-დროებით?
-დროებით.
-რომ აღარ შევხვდებით?
-დარწმუნებული ხარ?
-კი.
-კარგი, დროებით.
-კარგად.

***

წავიდა.
არ ჩავარდნილა დეპრესიაში
და
არ უტირია თვალების დასიებამდე.
ის მართლა არასოდეს ცდებოდა.
იცოდა, რომ ადრე თუ გვიან დაბრუნდებოდა.
არ იცოდა, რა იქნებოდა მერე?
ან კი, იქნებოდა რამე?

***

"-კესანე, კესანე, კესანე.
რა ლამაზი სახელი გაქვს.
იცი რას ნიშნავს?
არ დამივიწყო-ს.
შენი დავიწყება, მართლა, შეუძლებელია."

"-დაუვიწყარო, მოდი ჩემთან.
არ მიმატოვო, რა.
მიყვარხარ.
მჭირდები."

***

ფანჯარიდან ცას გაჰყურებდა და ჩაის ჭიქა თითებს შორის ჰქონდა მოქცეული.

"-თუ მოგენატრები, ვარსკვლავებს შეხედე და დაითვალე.
-ვარსკვლავების დათვლა, რომ არ შეიძლება?
-ჩვენთვის შეიძლება.
-დილით ვარსკვლავები სად არის?
-სიყვარულისთვის ყველგან და ყოველთვის არის ყველაფერი, დაიმახსოვრე."

ერთი.
ორი.
სამი.
ოთხი.
ხუთი.
ექვსი.
შვიდი.
აი, მეშვიდე ვარსკვლავი ჩამოვარდა.

"-დათვლისას, თუ ვარსკვლავი ჩამოვარდა, ესე იგი, მეც ძალიან მენატრები
და ამ დროს, უნდა დამირეკო.
-თუ ჩემთან აღარ იქნები?
-მე ყოველთვის შენთან ვიქნები.
"ნუ გეშინიან სიობლის,
მე არ დაგტოვებ, კესანე...
კიდევაც გნახავ მრავალჯერ,
მეორედაც და მესამედ...
კესანევ,
შენი კვნესამე,
შენთვის სიყვარულს ვკვესავ მე...
(გიორგი ლეონიძე)" - მთელ გრძნობას აყოლებდა თითოეულ სიტყვას."

მეშვიდე ვარსკვლავი ჩამოვარდა.
ვერ დაურეკა.
პირობა დაარღვია.
არ დარჩენილა მასთან.
წავიდა და დატოვა.

***

მარტოობაში გასული რამდენიმე თვე და ახალი არაფერი.
მხოლოდ დარჩენილი მოგონებები.
რომელსაც, არ შემატებია არაფერი ახალი.
ადამიანები მიდიან, მოგონებები რჩებიან.

ნელ-ნელა სიბნელე ეპარება ქალაქს.
ნელ-ნელა ვარსკვლავებიც იმატებს.

გარეთ გადის და ნელი ნაბიჯით სეირნობს.

"-ჩამოხვალ?
-ამ წვიმაში?
-ვიცეკვოთ.
-ჩამოვალ."

ახსენდება.
ტელეფონში შესაბამის მუსიკას ირჩევს.
უსასრულობაში იკარგება.
ნელა აყოლებს ტანს მუსიკის ხმას.
ქალაქს მთლიანად გადაეფარა სიბნელე და ქუჩებს მხოლოდ ლამპიონები ანათებს.

"რა დამავიწყებს იმ მწარე დღეებს,
უგონო განცდებს და ფიქრებს ფარულს,
აწ გვიან არის. ეხლა მე ვწყევლი...
და ვწყევლი, ვწყევლი, ვწყევლი სიყვარულს."

წვიმამ გადაიღო და ის სურნელი დადგა, გაზაფხულს რომ ახასიათებს ხოლმე. ამ სურნელს კი - ნაცნობი სურნელი შეერია, რომელიც ღმილს გვრის.

-კესანე.
-დამივიწყე?
-ვერ დაგივიწყე.
-დაბრუნდი?
-დავბრუნდი.
-მოგენატრე?
-მომენატრე.
-მითხარი, რა.
-"ოჰ, რად, რისთვის შემიყვარე?
გულის ტანჯვა ვერ დავფარე,
ნიავს კოცნა დავაბარე...
ქალო, რისთვის შემიყვარე?" - გაეღიმა. ელავდა. წვიმის წვეთები ნელა დაეშვნენ დაბლა.
-ჩემი დავიწყება შეუძლებელია?
-შეუძლებელია.
-ცას მეშვიდე ვარსკვლავი მოსწდა, შენ კი - ჩემთან არ იყავი.
-მაპატიებ?
-ისევ წახვალ?
-არასოდეს.
-მპირდები?
-გპირდები.
-ჩვენ ისევ შევხვდით.
-სულ ერთად ვუყუროთ ვარსკვლავებს, კესანე, თანახმა ხარ?
-თანახმა ვარ.
-კესანე.
-კესანე.
-არასოდეს.
-არასოდეს.