-ელენე,გთხოვ არმინდოდა ასე გამოსულიყო.
-აბა როგორ გინდოდა?
-ყოველ შემთხვევაში სხვა გოგოსთან ერთად საწოლში,რომ დაგენახე და ასე გაგეგო ჩვენი დაშორების შესახებ არმინდოდა.
-ფრიად მადლობელი ვარ მეც რომ შემატყობინეთ ეს მეტად მნიშვნელოვანი ამბავი,ბატონო სანდრო.
გოგონამ ბოლო სიტყვები სარკაზმით წარმოთქვა,უკან მოტრიალდა და მისთვის ნაცნობი ადგილი აუჩქარებლად დატოვა,წითური თმა ერთ მხარეს მოიქცია და გზას ფეხით გაუყვა.როგორც ყოველთვის სახე მშვიდი ქონდა,თავს არწმუნებდა,რომ სანდროსადმი გრძნობები დიდი ხნის წინ გაუქრა.თავს ეუბნებოდა,რომ ის მისი ღირსი არ იყო,მაგრამ ყველა კარგად ხვდებოდა,რომ ამით მხოლოდ საკუთარ მეს ატყუებდა.სახეზე ჩამოსული ობოლი ცრემლი მოიწმინდა,სუპერმარკეტში შევიდა,სასმელი და შოკოლადები იყიდა,შემდეგ კი გზა განაგრძო სახლისკენ.
თბილისის ქუჩებში ხალხი ჭიანჭველებივით ირეოდა.ყველას რაღაც აწუხებდა,ალბათ ზოგს იმაზე მნიშვნელოვანი პრობლემა ქონდა ვიდრე შეყვარებულთან დაშორებაა.
მუქ ფერებში გამოწყობილი საზოგადოება მიდი-მოდიოდა.მათ შორის კი გამოირჩეოდა მაღალი,რიჟა,თაფლისფერთვალება გოგონა,რომელსაც შინაგანი ტკივილი ანადგურებდა.როგორც იქნა მიაღწია სახლამდე.სახლში შესულს ძმის რეპლიკისთვის ღურადღებაც არ მიუქცევია ისე შეიკეტა ოთახში და ზედმეტი ტანსაცმლისგან განთავისუფლდა.სააბაზანოში ჩაიკეტა,ცრემლებს თავისუფლება მისცა და ვისკის ბოთლი დაუფიქრებლად მოიყუდა.იხსენებდა სანდროსთან ერთად გატარებულ ბედნიერ დღეებს,წუთებს,წამებს,კვირებ და თვეებს.გაახსენდა მათი პირველი შემთხვევითი პაემანი,სანდროს ხუმრობები.გაახსენდა ის დრო როდესაც სანდრომ ტელეფონი წაართვა და  საღამოთი მის სახლთან ახლოს მდებარე “ბესეტკაში” დაიბარა ტელეფონის დასაბრუნებლად.
-გეყოს,ამდენი ხუმრობა გეგონება 2 წლის ბავშვი ხარო.
-ჩამეხუტე და დაგიბრუნებ გპირდები ტელეფონს.
-მპირდები?
-არა.ამბობს ჩალისფერთმიანი ბიჭი და ღიმილის დროს ლოყა ეჩხვლიტება.
-აბა მაშინ აზრი არ ქონია ჩახუტებას.
-ჩახუტება და კოცნა
-არა,ზედმეტს ითხოვ ეუბნება რიჟა და ერთი კბით მაღლა ადის.
-შენი ნებაა,მხრებს იჩეჩავს ბიჭი და ბესეტკაში მეგობრებთან ბრუნდება.
-სანდრო,წუთიერი დუმილის შემდეგ გოგონა დგება და მასთან მიდის.
-მოდი,ეუბნება ბიჭი და ხელებს შლის.
რიჟა შავგვრემანს ეხუტება,შემდეგ კი ელვის სისწრაფით ლოყაზე კოცნის.
კიდევ ერთ დიდ წვეთს ყლაპავს გოგონა და ცარიელ ბოთლს იატაკზე აგდებს.კარზე მისი ძმა უკაკუნებს თუმცაღა ელენეს ეს ყველაზე ნაკლებად ადარდებს ახლა.
-ის მაინც მითხარი რომ კარგად ხარ ელენე.
-კარგად ვარ!ეუბნება ძმას და საწოლში წვება.საბანს თავზე იფარებს და ისევ სანდროზე ფიქრს აგრძელებს.ახსენდება მისი სიურპრიზები,ეშმაკური ქცევები,რომატიული ვახშმები,ახსენდება მწვანეთვალება,ჩალისფერთმიანი,ბიჭი მასზე ოდნავ მაღალი და მომხიბლელი,ახსენდება ყველა პრობლემის დროს როგორ გარბოდა სანდროსთან და მის ხელებში როგორ პოულობდა სიმშვიდეს.ახსენდება, როგორ თამამად მოძრაობდა ქუჩაში,იცოდა რომ ყავდა დამცველი ამქვეყნად.ადამიანი რომელიც უზომოდ უყვარდა,მაგრამ ახლა?ახლა აღარაფერია ძველი სანდროსგან დარჩენილი
ორი წლის წინ დაწყებული დასრულდა.სანდრო გაქრა ელენეს ცხოვრებიდან
ამ ფიქრებში გართულს,მალევე ჩაეძინა.
მეორე დილით ფანჯრიდან შემოსულმა მზის სხივმა გოგონა გამოაღვიძა და საშინელი თავის ტკივილი იგრძო.ზლაზვნით შევიდა სააბაზანოში,მოემზადა წამალი დალია და ოთახში დაბრუნებულს გუშინდელი ემოციების მოზღვავება გაახსენდა.ტანსაცმელი ჩაიცვა და მაგიდას მოუჯდა სასაუზმოდ.
-როგორ ხარ მა?
-კარგად.მოკლედ მოუჭრა ელენემ და დაელოდა მის საუზმეს.
-გუშინ რა გჭირდა?საუბარში ჩაერია დათა
-რა მჭირდა?კითხვას კითხვითვე უპასუხა.სალათი თეფშზე გადმოიღო.
-სახლში გიჟივით მოვარდი,ოთახში ჩაიკეტე,მთელი ღამე და და...სიტყვა გაუწყდა ბიჭს
-და რა?
-ტირილის ხმა.
საუბარში ბატონი გიორგი ჩაერია.მაღალი,ახოვანი მწვანეთვალება მამაკაცი
-ცუდად ხარ მა?ექიმთან წაგიყვანოთ?რამე გჭირს?
-სანდროს დავშორდი.ყველანაირად ცდილობდა გოგონა ბლანტი სითხე რომელიც თვალებს გადაჰკროდა და უკვე მეორე დღეა მის საცხოვრებლად ქცეულიყი ახლა მის ლოყაზე არ დადედო ბინა.
-რატომ?
-ასე იყო საჭირო დათა,და თქვენ საერთოდ არ გაგვიანდებათ სამსახურში?ყალბი ღიმილი ავიკარი და ჭიქა წყალი მოვსვი.
-კი გვაგვიანდება გვაგვიანდება,დანანებით წარმოთქვა შეჭაღარავებულმა მამაკაცმა სიტყვები და წამოდგა.როდესაც გოგონამ მამა და ძმა სამსახურში გაისტუმრა  გადაწყვიტა დაქალებისთვის დაერეკა.
-მაშო სად ხარ?
-სახლში რა იყო?
-ანუკასაც დაურეკეთ და გამოდით რა ჩემთან
-ცუდად ხარ?
-გამოდით და მოგიყვრბით
დაახლოვებით ერთ საათში ერთი შავგვრემანი ხოლო მეორე,ქერა გოგო ტყავის სავარძელში ჩასვენებულიყვნენ და დაქალს ყურადღებით უსმენდნენ.ელენემ ამჯერად თავის თავს ტირილის ნება არ მისცა და საუბარი ასე დაასრულა.
-ფუ ეგ ეგ გოგო რო არვიყო შევაგინებდი მაგ არასწორს.ამბობს მაშო და მუშტებს კრავს.
ამ დროს ისედაც დაძაბულ ატმოსფეროს ტელეფონის გაუთავებელი წკრიალი ემატება.
-ანუკა უპასუხე.მაშო და ელენე ერთად უყვირიან დაქალს და საუბარს განაგრძობენ.
-გისმენთ?
-ანუკა სანდრო ვარ ელენე ხო არ შემოგხმიანებით?
-შე ნაძირალა,იდიოტო,ხეპრე,აფერისტო როგორ ბედავ და ელენეს ამბავს კითხულობ?მეორედ აქ აღარ დარეკო უზრდელო.ტელეფონის გათიშვა და გოგონების გაოცებული სახეების ყურება ერთი იყო.
-რა უნდოდა?მოუთმენლად იკითხა ელენემ და თავი ოდნავ წინ წამოწია.
-შენ გიკითხა,არვიცი რა უნდოდა.
-რამნიშვნელობა აქვს.ელენიკო ამ საღამოს მე ანუკა ლუკა და მაგის სასტავი გასართობათ მივდივართ,ხო წამოხვალ?
-ვერა მაშო არ მაქვს ხალისი და თან რეფერატი მაქვს დასამთავრებელი.
-ოოო კარგი.
ელენემ სტუმრები გააცილა და თავის ოთახში დაბრუნდა.რეფერატი დაასრულა და საწოლზე წამოწვა.
-მა სად ხართ?
-მე სასწრაფო ოპერაცია უნდა გავაკეთო ახლა მა,დათა  ბიჭებთან ერთადაა გასული და მაკას ფრენა გადაიდო მარტო მოგიწევს ყოფნა ცოტახნით მა.
-აა კაი.
-ელენე,ტელეფონში ჩაჰყვირა კაცმა.
-ხო
-ხო კარგად ხარ?
-კი არ ინერვიულო.
ტელეფონის გათიშვის თანავე აივნის კარზე კაკუნი მომესმა და გული გადამიტრიალდა,იქვე მდგარ ლამფას ხელი დავავლე და ნელ-ნელა სახელური დავქაჩე.არავინ იდგა ამიტომ მარჯვნივ გავიხედე და დავინახე შავი სილუეტი.ყვირილი დავიწყე და ლამფის ჩარტყმა დავაპირე როდესაც ბიჭმა დამიჭირა და უკან მომატრიალა.
-ხვეწნას არ ვაპირებ,თუგინდა მომკალი,შევუღრინე ბიჭს და თავის განთავისუფლება ვცადე.ბიჭმა ორიოდე წუთის შემდეგ მისი მსხვილი ხელები გამიშვა და კაპიუშონი მოიხსნა.გაკვირვებისგან პირი დავღე.
-სანდრო?
-ამ ლამფით გინდოდა გამკლავებოდი?გაიცინა და ლამფა მაგიდაზე დადო.
-აქ რა გინდა?
-მაინტერესებდა როგორ იყავი.
-ვაა ვაა თვით სანი ორჯონიკიძე დაინტერესდა მისი ყოფილი ელენე დადიანის ბედით.გესმით ხალხო?!სარკაზმით შევაგებე ეს სიტყვები მის ნათქვამს და ხელები გადავაჯვარედინე.
ის კი ვითომც არაფერი ისე შევიდა ჩემს ოთახში და საწოლზე წამოწვა.
-უკაცრავად?ის გოგოც ხომ არ მოგიყვანოთ გუშინ გვერძე რო გეწვა?
-ცუდი არ იქნებოდა.
ამაზე წითურს "გადაეკეტა" და იქვე დაგდებულ ბალიშს ხელი დაავლო.
-ცუდი არ იქნებოდა ხო?არა ხო?უმეორებდა და თან ბალიშს ურტყავდა.
-კარგი გოგო გაჩერდი ვერ ხარ?!
-ეს მე კი არა შენ ვერ ხარ!გუშინ მითხარი კარგა ხანია აღარ მიყვარხარო,გშორდებიო,ვიღაც გოგოსთან ერთად გორაობდი საწოლში და ახლა გამომეცხადე და მეუბნები მაინტერესებდა როგორ ხარო.
-ჯერესერთი არავის უთქვამს აღარ მიყვარხარო,მეორეც კიდე იმ გოგოსთან სულაც არ ვგორაობდი და მესამეც კიდე მთელი ღამე მარტო იქნები და საშიშია ამხელა სახლში
-შენს აქ დარჩენას მირჩევნია  ქურდები შემოვიდნენ და გამძარცვონ.
-რამდენიც გინდა იტლიკინე,მაგრამ აი აქ ვრჩები თან უკვე გვიანი და მეძინება თუ შეიძლება გაჩუმდი.
-ოხ ღმერთო რა დავაშავე.შენ გვერდით მაინც არ დავწვები. პლედი ავიღე და გარეთ სკამზე მოვთავსდი.ვუყურებდი ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას,ვფიქრობდი რა უნდოდა ჩემგან სანდრის,რას ნიშნავდა მისი ქცევები.ამ ფიქრებმა კი მორფეოსის სამყაროში ისე გადამისროლა ვერც კი მივხვდი.

მეგობრებოოო როგორ მოგწონთ ეს მოთხრობა?ძველი ექაუნთის პაროლი დამავიწყდა და ვეღარ შევდივარ....ღირს გაგრძელებეა?