‘გაბრაზებული გარედ გავედი ,
ვუყურებდი როგორ ავარჯიშებდა ტრენერი ბავშვებს ფეხბურთში..
როდესაც დაცარიელდა სტადიონი ,
მეზობელ ბავშვს ბურთი ვეთხოვე და გამწარებული ბურთზე ვიყრიდი ჯავრს.
მამშვიდებდა და უფრო მეტ ენერგიაზე მაყენებდა წინ..
სახლში დავბრუნდი,
ვთხოვე მშობლებს : იქნება სწორედ ეს არის ჩემი ჰობი ?
დედა: რა შვილო?
ფეხბურთი .
მამა სასტიკად წინააღმდეგი იყო რადგან, ამ რეგიონში მხოლოდ ბიჭების ნაკრები იყო..
დაჯინებით ვითხოვდი ,ეს მამშვიდებს და სხვა არაფერი..
როგორც იქნა დავითანხმე და არც წინააღმდეგობა გაუწევია ტრენერს ,
რათქმაუნდა ექიმის თანხმობით.
თანხმობას არ დავლოდებივარ მე ჩემი გავიტანე მაინც..
სტადიონის წრე სულ ნაცნობებით იყო სავსე ,
და -ძმა -ვით ვიყავით,
მანამ სანამ შემისწავლიდნენ მათ ეჭვი ეპარებოდათ ჩემს შესაძლებლობებში..
მაგრამ ამის დამტკიცება წელიწადი მომიწია.
გამოულეველი პრობლემა გამუდმევით არმელეოდა,
სკოლა სახლი ,სპორტი ან ექიმი.
ჩვენს დასახლებაში ,
მოულოდნელად კურორტზე,
ორი ქალბატონი გვესტუმრა ისინი სწორედაც ,
ვიტყოდი რომ ღმერთმა მათი თავი სწორედაც მე გამომიგზავნა..
შემთხვევით მოვკარი ყური რომ საიდანღაც გამოდიოდა საკრავის ხმა ,
ის გალობდადა ბედნიერებისგან თავი სხვა პლანეტაზე მეგონა .
მკითხეს ერთდღესაც ვინ ვიყავი,
რათქმაუნდა გავეცანი და სასიამოვნო იყო.
ერთ მშვენიერ დღესაც ნება დამრთო ახლოდან მომესმინა და დიდი სიამოვნება მიმეღო.
მეც წავიღიღინებდი და , კომენტარს არ მაკლებდნენ და ვიღებდი ულამაზესი ადამიანებისგან დადებითი პასუხით.
ისწავლე ტექსტი და შენ აუცილებლად გამოგივა!
მე : არ გამომდის სამწუხაროდ..
და შენც დაიჯერე?
შენ შეძლებ!
მე: მუსიკალურ პედაგოგისგან საყვედური უკვე მივიღე ,
რათა შენ არ გესმის და ვერ აყვები ნოტებს .
და გჯერა მისი სიტყვების?!
ისწავლე და ერთად ვიმღეროთ..!
დავბრუნდი შინ თუ არა დედამ მკითხა რატო დაიგვიანე !
ჩვენს კურორტზე ორი ქალბატონი ჩამოვიდა და მათ ვესტუმრე,
ისინი ქალაქიდან არიან ჩამოსული და ძალიან კარგად მღერიან.
მინდა გაგაცნო დედა, ისინი მოგეწონება!
დედა: რათქმაუნდა დიდი სიამოვნებით..
შევედი თუ არა ოთახში , ვიზეპირებდი სიმღერის
ტექსტს და დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა.
დადგა ის ლამაზი დღეც რომ ერთად გვემღერა და გამომდიოდა კიდეც..
ღიღინი როდესაც უფრო თავისუფლად ვბედავდი რამდენიც მმინდოდა მემღერა,
ყოველ დღე კონცერტს ვატარებდი და ერთდაიგივე სიმღერას ვმღეროდი..
დიდად არ უხდებოდა მუსიკა -სპორტი ერთად მაგრამ სხვისი აზრს აღარ ვუსმენდი.
ჩემი ამბავი შეიტყვეს ქალაქიდან ჩამოსული სტუმრები,
რათა მათ ჩემი მშობლები გაიცნო და მათმა ხელი გამომიწოდეს,
რათა უკეთესი იქნებოდა ქალაქში წასვლა და უფრო მეტად მიქცევა მკურნალობა..
როდესაც დატოვა კურორტი ულამაზესი ადამიანებმა ,
ამ წინადადებაზე იფიქრეს მშობლებმა რომ ქალაქში გავემგზავრებოდი..
როდესაც ქალაქში ჩავედით ,დახმარების ხელი გამომიწოდეს და ექიმთან ერთად მივედით.
ექიმის პასუხი გაოგნებული დავრჩით ,რათა დაგვიანებული იყო და ის უკვე თავზე გადადიოდა ჩირქით გამოტენილი და სასწრაფო ოპერაცია იყო საჭირო.
სხვა გზა არც დარჩა : შევდივარ საოპერაციოში და მხოლოდ დადებითს ვგრძნობდი და ბავშვივით ვიღიმოდი..
რამდენიმე საათში როგორც იქნა თვალები გავახილე..
მე გადავრჩი!
რაც მესმოდა ისიც დავკარგე ცალ ყურზე და ეს დიდი ტრაგედია იყო,
ერთდროულად პარალიზება მივიღე სახეზე ,
სასტიკად განვიცდიდი და ყოველწამს ვიმეორებდი ერთდაიგივეს
ნუთუ რო არ გამეკეთა ,ნეტა შეილებოდეს დროის დაბრუნება!
ვეღაფერს შევცვლიდით და წლებმა სპორტით გადავიტანე..
სიმღერას თანდათან ჩამოვშორდი ,უცხო იყო თითქოს და მე მისი აღარ მესმოდა და ვერ შევძლებდი ნოტებზე რითმებით აყოლიებას..
შევეგუე რეალობას
და ბავშვურად ვაგრძელებდი ცხოვრებას როგორც დაიწყო.
დიდი გავლენა მოახდინა არასწორი შედეგების გამო სკოლაშიც,
დაგმაყოფილდნენ როდესაც ცუდად ჩამთავრდა ოპერაცია..
აღარ მქონდა სახეზე ღიმილი ,
და მხოლოდ ოთხ კედელს ვუყურებდი კლაში შესვლისას..
სიბრაზეს კი ბურთზე ვიყრიდი ჯავრს ყოველივე ვარჯიშის მისვლაზე,
რატომღაც მოსწონდა სიბრაზე ტრენერს რადგან კარგი დარტყმები მქონდა და მისთვის უკეთესი იყო გაბრაზებულმა თუ მივიდოდი ყოველდღე ,მით უფრო კარგი შთაბეჭდილება გამოჩნდებოდა და დამაიმედებდა
რომ აუცილებლად დაარსდებოდა ქალთა ნაკრები და ნაკრებში პირველი ვიქნებოდი.
ყოველი სახის თერაპიის შემდეგ სპორტზე გავრბოდი ,
მიბრაზდებოდნენ რომ ჯერ ასე მალე არშეილება , იტყოდნენ ბურთი არმოგხვდესო
და მაინც ჩემი გამქონდა..
სიჯიუტე მომწონდა მაშინაც კი თუ კი ჩემს სურვილებს ეწინააღმდეგებოდა.
ყოველ დაბრუნებისას სახლში სულ დახურული ფანჯრებით და ფარდა გადაწეულით უნდა ყოფილიყო ,მაშინაც კი როდესაც ღამდებოდა.
ვიჯექი იატაკზე და ლექსებს ვწერდი ,
დაუსრულებელ ჩანახატებს ვწერდი და მერე დავწვავდი..
რაღაც ეკლდა ჩემში,სულაც დაუსრულებელი რჩებოდა ნაწარმოები..
ვიჯექი იატაკზე და ვფიქრობ ,რა ეკლდა რაც მე გამოვტოვე.