არასდროს უმოქმედია ისე სწრაფად, როგორც ეს მაშინ მოახერხა.
გონზე მოსული, ტელეფონს დასწვდა და პირველივე რეისით თბილისისკენ აიღო გეზი.

***
-ტასო! დაგვაგვიანდება! წამოდი!
-მოვდივარ, ნიკუშ. ეს ჩემოდანი ჩაიტანე რა.
-ჰო, ჰო. ეხლავე.
-რომელზეა ფრენა?
-სამ საათში, ტასო. აეროპორტამდე ხო უნდა მივაღწიოთ!

ვაშინგტონის ბინის გასაღები მის ახალ მეპატრონეს გადაულოცეს და გიჟებივით გავარდნენ აეროპორტში.
***

პირველად ჩაისუნთქა მშობლიური ჰაერი 3 წლის შემდეგ.
გარეთ გამოსულმა ტაქსი გააჩერა და ახალი ნომრით სასურველ აბონენტს დაუკავშირდა.
-გისმენთ.
გაისმა ღრმა ბარიტონი ყურმილის მეორე მხრიდან.
-მე აქ ვარ. ყველაფერი შეიცვლება. ახლოვდება გეგე. დასასრული ახლოვდება. შენ ტკივილს იგრძნობ, შიშს, იმედგაცრუებას იგრძნობ, როცა შენი ქვეშევრდომები შენს უსულო გვამს დააფურთხებენ. ახლოვდება გეგე. შენი აღსასრული ახლოვდება.
ყურმილის მიღმა გაბმული წრიპინი გაისმა.

***
არ ხუმრობდა.

***
ლისაბონში ჩასულებმა ტელეფონი ძლივს იშოვეს.
მაშინვე ალექსანდრეს დაურეკა.
ალექსანდრეს აღელვებული ხმა ჰქონდა:
-ნიკო, კარგად მომისმინე! ახლავე... ახლავე უნდა ჩამოხვიდე თბილისში!
-ალექს, რა ხდება...
-ანამარია ჩამოვიდა...
ნიკუშამ ამოიოხრა.
-რას მეუბნები... როგორ...
-აქ არის. ამ წამს დავინახე თეზის სახლში ადიოდა. ავყევი ნიკო... არასდროს არ დამავიწყდება ის ხმა... კი არ ტიროდა... ბღაოდა, ნიკო. მართლა უყვარდა.
-ალექს...
-ყვიროდა, მოვკლავ გეგესო... იცნობს. გეგეს იცნობს, ნიკო.
-მისმინე...

ტასო ამ დიალოგს გაფართოებული თვალებით უყურებდა.
-ნიკუშ... ჩვენ პარიზში უნდა ჩავიდეთ. იმ გოგოს ბინა უნდა გავჩხრიკოთ. რამეს ისეთს ვიპოვნით რაც დაგვეხმარება. ახლა თბილისში ვერაფერს ვიზამთ. გესმის?
ნიკოს თვალები გაუბრწყინდა.
-ტასო მართალია, ალექს. ახლა ის გოგო დამშვიდდება და გეგმას დააწყობს. მანამდე ჩვენ პარიზში მის ბინაში შევალთ. მიხვდი? გონივრულ გეგმას მოფიქრება უნდა. დაწყნარდება და დრო დასჭირდება, რომ ისიც შეაშინოს და თვითონაც რამე მოიფიქროს. შენ უბრალოდ ყველგან გაყევი. ყველა მისი ნაბიჯი აკონტროლე. ჩვენ პარიზში ვიპოვით რამე ხელჩასაჭიდს. ალექს, გესმის?
-არა, არ ესმის.
ნიკუშას თვალები ლამის გადმოეყარა ბუდიდან.
-...
-საფუძვლიანი თეორიები გაქვს, ფალავანდიშვილო. მიკვირს კიდეც, დეტალები როგორ გეპარება.
ტასო ყველაფერს მიხვდა.
იქვე, კედელს მიეყუდა და ჩაიკეცა.
-რას ეძახიან ამას ფრანგები? Imprévisible(არაპროგნოზირებადი)?
-ანამარია...
-მამა მომიკლა. მამა მომიკლეს. თეზი მომიკლეს.
-ვ...ვიცი, ანამ...მარია. მეც მაგიტომ მოვდივარ.
-არა, ნიკო. ყველაფერი გადასარევად გავიგე. შენ ანასტასიას და გეგეს ურთიერთობის გასარკვევად ჩამოდიხარ. მე სულ არ გაინტერესებ. მაშინ მომისმინე. მე ბევრი ისეთი რამ ვიცი, თმა ყალყზე რომ დაგიდგება. მამაშენზეც, გეგეზეც, ჩოლოყაშვილებზეც. ჩამოდი, ფალავანდიშვილო. პირადად მოგიყვები.
-რა იცი...
-Aah, s’il vous plait (აჰ, გთხოვ)! ნუ ხარ სულმოუთმენელი. ჩამოდი, ჩამოდი. მე აქ დაგელოდები. Avec... ton bel ami...(შენს... სიმაპტიურ მეგობართან ერთად...)
-ალექსანდრეს რომ რამე...
-Non, non! (არა, არა!) ის ზედმეტად ლამაზი და მიმზიდველია ჩემთვის, რომ ეს ვქნა. აბა, შენ იცი, ფალავანდიშვილო. Bonne chance.(წარმატებები.)

***
ალექსანდრე კედელთან მიემწყვდია.
-Alors ... Alexander, n'est-ce pas? (ესეიგი... ალექსანდრე, არა?)
ალექსანდრემ იცოდა, რომ უნდა შეშინებოდა, უნდა ეთხოვა მისთვის, ყელთან მობჯენილი დანა გაეწია, დანდობა უნდა ეთხოვა...
მაგრამ მიუხედავად ამისა, ვერაფრით სწყვეტდა მზერას ანამარიას სიბრაზით აელვებულ მუქ ლურჯ თვალებს.
თვალები დახუჭა.
ახლა ყნოსვის უნარმა შეახსენა თავი და ანამარიას სურნელმა შეუღიტინა.
-ზუსტად იცი, რომ მომკლავ?
მხოლოდ ესღა ჰკითხა ანამარიათი გაბრუებულმა.
ჩაეცინა.
-მე შენ არ გკლავ, ძვირფასო. უბრალოდ, მომწონს, როცა მაშტერდები.
ალექსანდრემ ღიმილით ამოხედა.
-რას მეუბნები...
-მიყვარს, როცა მიყურებენ.
ალექსანდრემ ნელა შეუცურა ხელი წელზე. ანამარიამ დანა გაწია და ალექსანდრეს სხეულს მოშორდა.
ალექსანდრე წინ წავიდა და ახლა ანამარია აეკრო კედელს.
-ძალიან... უსაშველოდ ლამაზი ხარ.
-მიყვარს კომპლიმენტები.
ალექსანდრეს გაეცინა.
ოდნავ ჩახარა თავი და ცხელი სუნთქვა მოაფრქვია გოგონას ყელზე.
ანამარიამ სუსტად ამოიკვნესა.
ამან ალექსი გააგიჟა.
ყელზე უკბინა და მისი კანის წოვა დაიწყო.
-რას...
კბილები მოაშორა გოგონას ნაზ სხეულს და ნატკენი კანზე თბილი, ნაზი კოცნები დაუტოვა.
ანამარია სიამოვნებისგან გაბადრული იდგა ერთ ადგილას.
გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა, როცა კანზე სიგრილე იგრძნო. თვალები ნელა გაახილა.
ალექსანდრე იქ აღარ იყო.

***
პარიზში მალევე ჩაფრინდნენ.
მათი განშორების დრო იყო.
მთელი ამ დროის განმავლობაში სულ ერთად იყვნენ და ახლა...
ესიკვდილებოდათ უერთმანეთოდ ყოფნა. საოცრად ახლოს იდგნენ ერთმანეთთან.
სანამ შეეძლოთ.
ანასტასიას სახე ხელებში მოექცია. თითებით ლოყებზე ნაზად ეფერებოდა. თან მთელ სახეს ნაზად უკოცნიდა.
-მინდა, რომ სულ ჩემთან იყო, ტასასო. მარა, არ გვაცდიან. აი ნახავ, ძალიან რომ მომენატრები, უფრო მეტად შემიყვარდები. მერე იცი, რას გიზამ? კოცნაში დაგახრჩობ.
უნებურად აცრემლებულ ანასტასიას გაეცინა.
ნიკუშამ თავი დანანებით გააქნია:
-არა, რა... არ იტირო. იცი, რა მალე მნახავ? ორ დღეში, ტასო. გესმის? ორი დღე. მერე სულ ჩემთან იქნები. თან თბილისში ვიქნებით. არ მოგიწევს დაკარგვა. გახსოვს, ვაშინგტონში რომ დამეკარგე?
ორივეს გაეცინათ ამის გახსენებაზე.

***
ტელეფონმა როგორც იქნა დაიჭირა სიგნალი.
აკანკალებული ხმით უპასუხა:
-ნიკუშ...
-ანასტასია, სად ჯანდაბაში დადიხარ ამ შუაღამისას?! იცი მაინც, რამდენი ხანია გირეკავ?! ან ტელეფონი სად გაქვს?
-ნიკუშ... ნუ ყვირი...
ტასო ტიროდა.
-ტასი... სად... პატარა, სად წახვედი?
-არ ვიცი, მართლა. მაღაზიას ვეძებდი და რაღაც უბანში ამოვყავი თავი... აქ ცოტა ხალხია... ყველა... ცუდად გამოიყურება... მეშინია, ნიკუშ. წამიყვანე რაა...
ნიკუშა ლამის ადგილიდან მოწყდა.
-პატარა, გაიხსენე აბა, საიდან წამოხვედი...
ნახევარ საათს ეძებდა.
ბოლოს ნიკუშას ტელეფონი დაჯდა.
ანასტასია ადგილზე ჩაიკეცა და აქვითინდა.
დაახლოებით ერთ საათს იჯდა ასე.
იჯდა და კანკალებდა.
უბრალო, უმკლავებო მაისურსა და შორტში გამოსული, საცოდავად კანკალებდა ნოემბრის ღამეს.
ეგონა, რომ გონებას კარგავდა...
მაგრამ უცებ მიიხუტეს თბილ გულ-მკერდზე.
-ჩემო პატარა, ჩემო სიყვარულო, ჩემო სულელო. ნუ... ნუ ტირი, ტასო. ცოტა ჩუმად, ხო? ტასასო, სულ გაყინულხარ... არ იტირო, მე აქ ვარ. წავიდეთ? მოდი ჩემთან...
აკანკალებული ტასასო მჭიდროდ მიიკრა გულზე.

***

ჩახუტებულებმა წონასწორობა დაკარგეს და აეროპორტის ერთ-ერთ კედელს დაეჯახნენ.
წამით გაეცინათ.
მერე ისევ გაახსენდათ, რომ სულ რაღაც ნახევარ საათში ერთმანეთს ვეღარ ნახავდნენ.
-მაკოცე ნიკუშ...
-უკვე მენატრები, ტასი... ძალიან მიყვარხარ... ასე როგორ მიყვარხარ...
ანასტასიას თვალები აუცრემლიანდა.
ნიკუშას თვალები გაუფართოვდა.
-არა, ტასი, არა. არ იტირო. თუ გიყვარვარ, არ იტირო. თუ გიყვარვარ, გესმის?

***
ჩასხდომა, რომ გამოცხადდა, ნიკუშამ იგრძნო როგორ გამოეცალა ფეხქვეშ მიწა.
ტასო ბოლოჯერ ჩაიხუტა გულში:
-მიყვარხარ, პატარავ.
ტასოს გაეღიმა.
-მეც მიყვარხარ, ნიკუშ. აბა შენ იცი. სულ დამირეკე, ხომ?
-ჰო, ტასი. აბა, რა. მისმინე... სისულელე არ გააკეთო რამე. გესმის? ამაზე ხომ ვილაპარაკეთ.
ანასტასია მოიღუშა.
ნიკუშამ ნიკაპზე თითები ამოსდო და ლოყაზე მიეფერა:
-ტასო... გესმის?
-ჰოოო... გავიგე.
-წავედი. მიყვარხარ.
ბოლოჯერ აკოცა მოწყვეტით ტუჩებზე და მოსაცდელში შევარდა.

***
-მინდა, რომ ჩემს ბინას დაცვა გამოუყოთ.
-კი მაგრამ...
-ფული პრობლემა არ არის. ვთვლი, რომ საფრთხის ქვეშ ვიმყოფებით. მეც და ჩემი ბინაც.
-კარგი. ინფორმაცია დაგვჭირდება...

***
მირბოდა პარიზის ქუჩებში და სულ არ აქცევდა ყურადღებას ლამაზ შენობებსა და ქუჩებს.
მირბოდა და არ აქცევდა ყურადღებას იმას, რომ ამდენი სირბილისგან დაიღალა.
მირბოდა და საყვარელი ადამიანის მონატრებას გულში იკლავდა.
მირბოდა და უკან იტოვებდა მაღალ, პრეტიჟულ ნაგებობებს, მდიდრულად ჩაცმულ ქალებს, მედიდურად მომზირალ კაცებს, ლაღ ბავშვებს...
მირბოდა და მიზანს ეძებდა.
ყველგან შეუხვია, სადაც შეიძლებოდა შეხვევა,
ყველა კარი შეაღო, რომლის შეღებაც შეიძლებოდა...
გრძნობდა, გული უგრძნობდა, რომ ახლოს იყო...
მე-19 ბინის კარი აკანკალებული ხელით შეაღო.
სახე გაჰყინვოდა, აწითლებულ ცხვირს საერთოდ ვეღარ გრძნობდა. გათოშილ ხელებს ვერაფრით იმორჩილებდა...
კარი ღია დახვდა.
ეუცნაურა, მაგრამ ახლა ეჭვების დრო არ იყო.
ბინაში შევიდა.
თბილოდა.
კარის გვერდით საკიდი ცარიელი იყო.
სასტუმრო ოთახში უამრავი ფურცელი მიმოფანტულიყო.
"აქ იყო ვიღაც კიდევ..."
შემზარავმა ფიქრმა გაურბინა თავში და ფურცლების ასაკრეფად დაიძრა.
თვალი მოჰკრა ნაცნობ სახელებს...
ერთ-ერთ ფურცელს დაწვდა, სადაც ხელით ჩამოწერილი სახელების სია იყო მოცემული.
ფურცელი ხელიდან გაუვარდა.
ერთი წინადადება წაიკითხა მხოლოდ.
-მამა...
ღონემიხდილმა ამოილაპარაკა და ფეხზე წამოხტა.
სახე ხელებში ჩარგო და ძალა მოიკრიბა.
"თეზის წერილები"
ასე ეწერა ამავე ფერის კონვერტს.
"ეს წერილები "კოხტასგანაა""
"ყველაფერს დაწვრილებით ვერ მოგწერ, ანამარია. შეიძლება ეს წერილი ვინმე სხვას ჩაუვარდეს ხელში. ვინმეს, ვისაც ჩემი კარგად ყოფნა არ უნდა..."
"ალბათ, მარგიანებს გულისხმობს."
"კარგად თუ გაიხსენებ... დაახლოებით მეშვიდე კლასში იქნებოდი, შეხვედრაზე შემთხვდვით რომ წაგიყვანე. გახსოვს? რომ თქვი, რამდენი მანქანააო. ყველაფერი იმ შეხვედრაზე დაიწყო. ყველა იქ იყო... ჯაფარიძეები, მარგიანები, ჩვენ... ჩაკვეტაძეები, ჩოლოყაშვილები..."
"ღმერთო.ღმერთო.ღმერთო."
"იქ აღიარა გიორგი ჯაფარიძემ პირველად, რომ დიდი ქონების პატრონი იყო... თუმც ეს აქამდე არავინ იცოდა... ჩემს გარდა. თურმე არც ისე პატიოსანი გზით შოულობდა ფულს დიდი ხნის განმავლობაში და კარგი ქონება მოაგროვა. იმ დღეს... სამარცხვინო შემოთავაზება მიიღო მარგიანისგან. შესთავაზა, რომ როგორც კი ანასტასია ჯაფარიძეს 18 წელი შეუსრულდებოდა, გეგე მარგიანზე დააქორწინებდნენ. შესაბამისად მარგიანებისა და ჯაფარიძეების ქონება გაერთიანდებოდა და ოფიციალურად ერთი სახელმწიფოს ჩამოყალიბებას ეყოფოდა. "
"ღმერთო..."
"რათქმაუნდა, ეს... კოშმარი იყო. მაშინვე გავაპროტესტე ამ საქმეში ბავშვების გარევა. ანასტასია სულ რაღაც 8 წლის იყო... მარგიანი აბსურდს სთავაზობდა გიორგის. მაგრამ, სახეზე შევატყვე... გიორგი ამის წინააღმდეგი არ იყო. როგორც შემდეგ გავიგე... გეგე და ანასტასია მანამდეც იცნობდნენ ერთმანეთს და კარგი ურთიერთობა ჰქონდათ. მერე ის მოხდა, რაც ყველას ძალიან აწყობდა... გეგეს ანასტასია შეუყვარდა.
ანამარია, მესმის ყველაფერი. მაგრამ, გეგეს ანასტასია უყვარდა. ახლაც უყვარს. იმიტომაც დამდევს."

ანასტასია გრძნობდა თავბრუს ხვევას, გულისრევის შეგრძნებას, გრძნობდა, როგორ ეცლებოდა ძალა...
დივანზე ჩამოჯდა და ხმამაღლა ატირდა.

და ნიკუშა არ იყო იქ, რომ დაემშვდებინა.


დიდი ბოდიში...
ვიცი, რომ ძალიან დამაგვიანდა,
მაგრამ იმედს ვიტოვებ(და ჩემს იმედს გრძელი ფრთები აქვს),
რომ ეს თავი მოგეწონებათ.
სიყვარულით,
მარიკუნა <3