დილით ნაზმა შეხებამ გააღვიძა.
-ტასო... ტასუნა... ტასასო. პატარა, გაიღვიძე.
-ნიკუშ, შემეშვი, მეძინება.
ტუჩები თმებზე იგრძნო.
იგრძნო, როგორ წამოიწია საწოლიდან.
-არა, ნიკუშ. არ წახვიდე. აქ იყავი. ცოტა ხანს იყავი.
ბიჭს გაეცინა.
უკან დაბრუნდა და გოგონას გამხდარ სხეულს მოეხვია.
-ნიკუშ, ესეთი თბილი რანაირად ხარ...
გაეცინა ნიკოს.
-ტასო...
-ჰო. რა უნდა მთხოვო.
-არა, არაფერი. მიყვარხარ უბრალოდ.
-მეც მიყვარხარ. ოღონდ როგორ, იცი?
-აბა, როგორ.
თვალებდახუჭულ ტასასოს გაეცინა.
-აი, ასე.
ნიკუშას ხელები მთელი ძალით შემოხვია და თავისი ჭკუით გუდავდა.
ნიკუშამ სიცილით მიიხუტა გულზე ტასასო.


***
-ვერ იპოვეთ?
-კი.
-იმედია მაშინდელივით...
-არა. ყველაფერი ისე გავაკეთეთ, როგორც დაგვავალეთ.
-ჩანაწერები სად დევს?
იქ მდგარმა სამმა ერთმანეთს გადახედა.
ამოიოხრა:
-ოღონდაც არ მითხრათ...
-ბოდიში.
-ხმა!
კონტროლის დაკარგვის პირას მისულმა, გაუაზრებლად ისროლა და იქვე თაროზე მდგარი ლარნაკი ადგილზე მიაფშვნა.
სახტად მდგომი სამი ყმაწვილი ადგილზე შეხტა. .
-ერთ კვირას გაძლევთ. თუ არ გინდათ, სამში ერთით ნაკლები დარჩეთ, მოიტანეთ ის, რაც მინდა.
-რათქმაუნდა...
უკვე გადიოდნენ, ისევ ბიჭის მჭახე ხმა რომ დაეწიათ:
-ეს ლარნაკი აქედან გაათრიეთ.
-ეხლავე.
ნამსხვრევებს დასწვდნენ და მომხდარით დაზაფრულები, ფეხაკრეფით გაიპარნენ ოთახიდან

***
-ნამდვილად ფიქრობ, რომ ეს სწორია?
-კი.
-კი მაგრამ...
-არანაირი მაგრამ! უკვე ვიცი, რასაც გავაკეთებ. ვუყურებ და ვხედავ, რომ ის საცოდავი ჩამომთრევი არ არის იმ ჯანდაბის ამერიკიდან. ამიტომ, მომიწევს უკიდურესი ზომების მიღება.
ბიჭმა ეშმაკურად ჩაიღიმა.
-სისულელე არ გააკეთო. იცოდე, გაფრთხილებ. ისედაც ყველა ეჭვის თვალით გიყურებს.
-არ მაინტერესებს მათი აზრი. და არც მათი ეჭვის თვალი.
-ეს რაღაც უკვე ავადმყოფობას ემსგავსება.
-ბევრს თუ ილაპარაკებ, შენი აზრიც აღარ დამაინტერესებს.
და შენ იცი, რას ვუშვრები იმათ, ვინც თავს მაბეზრებს.
ბიჭმა მობეზრებული სახით ამოაძვრინა უჯრიდან სიგარეტი და ნელა მოუკიდა. ღრმა ნაპასი დაარტყა და მეორეს ჰკითხა:
-ჩოლოყაშვილებისგან რა ისმის?
-თავს იკატუნებენ, ვითომ ეს ამბები არ აინტერესებთ. არადა, ფალავანდიშვილბის დანახვაზე მეძებარი ძაღლებივით იყეფებიან.
-ჯობია, იჩქარონ და გონს დროზე მოეგონ, თორემ...
შამპანიური სხვას შეხვდება.
-"они лучше спешат, иначе другие получат шампанское."
-შენ ჩემი მრჩეველი ხარ თუ თარჯიმანი?
გაეცინა ბიჭს.
-ამირეჯიბები რას აპირებენ, ნეტავ.
-ფალავანდიშვილებს შეუძვრებიან ბოლომდე.
-გურამ ამირეჯიბს ჩემ გარეშეც ეყოფა პრობლემები. მთელი მოსკოვის ნარკომანები და ბარიგები ყავს გადაკიდებული.
მეორემ უხერხულად ჩაახველა.
-ამბობენ, გურამი ალექსანდრეს ამერიკაში გასაშვებად ამზადებსო.
ბიჭი ადგილიდან წამოფრინდა.
-რას აკეთებსო?!
-გეგე, ეს უბრალოდ მითქმა-მოთქმაა, არ არის ასე გააფთრება საჭირო.
გეგე ხელებს უმისამართოდ იქნევდა.
-როგორ თუ არ არის, როცა...
-გეგე!
დასჭექა მეორემ და ბიჭიც სარგადაყლაპულივით მიეკრო სავარძელს.
მეორემაც გაუკიდა სიგარეტს.
-როგორც კი რამე სერიოზულს დააპირებს, მაშინვე გავიგებთ და არ შევასრულებინებთ. გასაგებად ვლაპარაკობ?!
გეგემ ღრმა ნაპაზი დაარტყა.
ამოიოხრა და ოხვრას მთელი ის მომწამლავი ჰაერი ამოაყოლა, რასაც ბოლო ერთი წელი გამუდმებით იტენიდა ორგამიზმში.
-წერილი არ მოსულა?
მეორემ თავი ჩახარა.
-არა... გეგე გაიგე, რომ არ მოგწერს. რატომ გიყვარს ყველაფრის გართულება?
გეგემ მესამე სიგარეტს გაუკიდა.
-ახლაც მახსოვს... პატარა რომ იყო... სვანეთში რომ მოყავდათ ხოლმე. ისეთი პატარა და საყვარელი იყო... ძალიან მხიარული, მეგობრული... ქეთევანს სვანეთში ყველა ეუბნებოდა, ამ ბავშვისთვის ლილე უნდა დაგერქმიათ, ბავშვი კი არა, მზეაო...
მეორე გაფაციცებით უსმენდა გეგეს ყველა სიტყვას და ყველა ქვეტექსტის დაჭერას ცდილობდა:
-ჰოო... ჩემო ბუბა. ასეთი იყო ანასტასია. ცოცხალი, სხარტი, კეთილი... სანამ ის ნაბი**არი ფალავანდიშვილი არ გამოჩნდა მის ცხოვრებაში და სანამ მთელი ოჯახი არ ამოახოცინა ნა**რალა მამამისს. იმის მერე ჩაკლეს საწყალ გოგოში ყოველი სიცოცხლის ნატამალი, რომელიც აიძულებდა მეორე დღეს სიხარულით გაეღვიძა. მკვლელთა ოჯახმა გაიდგა ჩემი ანასტასიას სხეულში ფესვები... ახლა, სანამ ისიც ერთ-ერთი მათგანი გამხდარა... მათ შესაჩერებლად ყველა ღონეს ვიხმარ.
ყველაფერს გავაკეთებ, რასაც შევძლებ და ანასტასია ჯაფარიძის თავს მაინც არ წავართმევინებ ამ ნაძირლებს. არც ფალავანდიშვილებს და არც ჩოლოყაშვილებს.

***

-ნიკო, ტო! რას შვები!
-რავი ალექს, ვცდილობთ რაღაცას.
-მისმინე... დღეს ვიღაც მარგიანის ხალხს ვერაზე ვიღაც კაცი დანით დაუჭრიათ. იქვე მომკვდარა.
-კაი, რას ამბობ. ჩვენიანი ხო არ იყო ვინმე.
-ბიჭო ნიკო... ვარკვევ მარა... რაღაცაა.
-რა ხდება, ალექს?
-ეს კაცი შარშან გადმოვიდა ანასტასიას მეზობლად. შეიძლება, რომ ტასოს მამის მეგობარი იყო. რაღაც ჭორები დადის ჩანაწერებზე... მეზობლებს გაუგიათ, თურმე მთელი სახლი გადაუქოთებიათ მკვლელებსო. აშკარად რაღაცას ეძებდნენ და ეს კაცი ხშირად დაუნახავთ ხმის ჩამწერით და კასეტებით ხელში.
-ალბათ ისეთ რაღაცას წერდა იმ ჩამწერში, რაც იმ ვიღაც მარგიანს ნაღდად არ მოსწონდა.
-გეგე მარგიანი. ხო არ გეცნობა?
-არა, არა. ესეიგი, ტასასოს მამის მეგობარი ხო? იმ კაცს სახელი და გვარი არ ქონდა?
-არ იცის არავინ. ვისთანაც გავიკითხეთ, არავინ იცოდა.

***
კარი ფრთხილად შეაღეს.
ხელთათმანებიც ეკეთათ, რომ ანაბეჭდები არ დაეტოვებინათ.
ეძებდნენ.
მაგრამ ბოლომდე არ იცოდნენ, რას.
სისულელეა, არა?
არანაირად.
ჯინსებიანი სამზარეულოსკენ გაემართა.
მაგიდის ქვეშ შეიხედა და იატაკზე ხელი მოაფათურა.
საეჭვოდ ამობურცული მოეჩვენა კაფელი და დაუფიქრებლად მოაშორა იატაკს.
თვალები გაუფართოვდა.
-აქეთ!
აღელვებულს სიფრთხილე საერთოდ აღარ ახსოვდა. დაავიწყდა.

***
,, კარგად მომისმინე. ეს გაფრთხილებაა. ისევ შენსავე საკეთილდღეოდ. ეს ძალიან, ძალიან ბინძური საქმეა და თუ ამ ჩანაწერის მოსმენა დაიწყე, ჯობია ახლავე გათიშო, ფირი სადმე მოფარებულ ადგილას დაწვა და ცხოვრება ისე გააგრძელო, თითქოს არაფერი მომხდარა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, სამუდამოდ ჩაერთვები ამ თამაშში."

***

-ნიკო... რაღაცას გეტყვი და არ გაგიჟდე, კაი?
-ხო მშვიდობაა, ალექს.
-დღეს იმ კაცის სახლში მე და ბიჭები ჩუმად შევიპარეთ.
-მერე?
-ნიკო... დამპირდი, რომ ანასტასიას არაფერს არ ეტყვი და წყნარად იჯდები. არაფერი შეიმჩნიო.
-ჰო. მითხარი.
-ერთი ადგილი ვნახეთ, პოლიციამ ალბათ ვერ მიაგნო. ნიკო, კასეტები ვიპოვეთ.
-ალექს რა თქვი?
-ჰო, ნიკო. კასეტები ვიპოვეთ და...
-ალექს, თქვი!
-ეს კასეტები თქვენს ისტორიაზეა.
ნიკომ ყურმილს გაოცებულმა შეხედა. ეგონა, მომესმაო.
-ალექს, უკანასკნელი წინადადება გაიმეორე.
-ამ კასეტებში ეს კაცი ლაპარაკობს ყველაფერზე თქვენი ისტორიიდან. დაწყებული კოსტავას სროლიდან... შენი და ტასოს დიალოგებით დამთავრებული. ისიც თქვა, რომ მტკვრის სანაპირო თვქენი შეხვედრის ადგილია... სროლაზეც ყველაფერი იცოდა, ნიკო! ამან გამაგიჟა!აზრზე არ ვარ ეგ რაღაცეები საიდან გაიგო, ნიკო. ყველაფრის გარკვევას ვცდილობ, მაგრამ ჯერჯერობით არაფერი გამომდის.
ნიკო დაზაფრული იდგა ერთ ადგილას. თუ მათ თბილისში ვიღაც გამუდმებით უკან დაყვებოდათ, რომ მათი ისტორია ჩაეწერა, იქნებ ვაშინგტონშიც არ იყვნენ უსაფრთხოდ?
-ნიკო...
-ჰო.
-თქვენი ფოტოები ჰქონდა. მგონი, ყველგან დაგყვებოდათ.
ნიკომ ამოიხვნეშა და ყურმილი დაკიდა.

***