როდესაც სიკვდილ-სიცოცხლის ზღვარზე ხარ უნდა გადაწყვიტო,იბრძოლებ თუ არა გადარჩენისთვის.თითქმის ყველა იბრძვის ამისთვის,გამონაკლისი არც წითური,მწვანეთვალება გოგონაა,რომელიც გვირაბში დგას.ვერაფერს ხვდება,უბრალოდ რობოტივით თვალებს ხან მარჯვნივ ხანაც მარცხნივ გააპარებს.
-დედა!-ერთს შეჰკივლებს გოგონა და სილუეტისკენ გაიქცევა.მთელი ძალით ეკვრის მონატრებულ სხეულს,ცრემლები სახეზე თავისით იკვალავენ გზას.
-ნეტა იცოდე,როგორ მენატრებოდი,როგორ მაკლდი,როგორ მინდოდა ჩემ გვერძე ყოფილიყავი მაშინ როდესაც სკოლა დავამთავრე,უნივერსიტეტში ჩავირიცხე,როგორ მწყდებოდა გული როდესაც სხვა ბავშვებს გამოსაყვანად სკოლაში დედები აკითხავდნენ.რამდენჯერ მიტირია,ვინ დათვლის.დედიკო ჩემო მწვანეთვალება დედიკი,როგორ მომენატრე.-გოგონა ამოუსუნთქვად ლაპარაკობს და ქალს სიტყვის თქმის საშვალებას არ აძლევს.-დე,გახსოვს მე და შენ პარკში რომ მივდიოდით ხოლმე და ბამბის ნაყინს ვჭამდით,შენ ყოველთვის ვანილისას იღებდი,მე მარწყვი მიყვარდა.სანამ შევჭამდი დნებოდა ხოლმე.უკან,რომ მოვდიოდით ,ვარიანტი არ იყო ფეხსაცმელი სადმე არ ჩამედგა ამაზე ორივე გულიანად ვიცინოდით.გახსოვს მამას მე და დათამ საბუთები,რომ მოვპარეთ და ზედ რომ დავხატეთ?მაშინ მამა ძალიან გაბრაზდა,თუმცა მერე თვითონვე იცინოდა ამაზე.დე რა ბედნიერები ვიყავით,რატომ წახვედი.რატომ დაგვტოვე?რატომ?რატომ?-ამ სიტყვებს უმეორებდა გოგონა დედას და თან ცხარე ცრემლით ტიროდა.
-ელენე,უკან უნდა დაბრუნდე იქ ყველას სჭირდები შვილო,ეუბნება დედა ქალიშვილს და სევდიან თვალებს ოდნავ დაბლა ხრის.
-ხო მაგრამ-იწყებს გოგონა და უკან იხედება.-შენთან,რომ მინდა?ისევ უკან ტრიალდება თუმცაღა დედა იქ აღარ ხვდება.
-დედა?!-ყვირის განწირული ხმით გოგოგონა.-დედააა!!მოდი გთხოვ.იქვე ჭუჭყიან კედელთან იკეცება და ქვითინს იწყებს.
-რატომ მე?რატომ არაფერში მიმართლებს?დედამ მიმატოვა.ბიჭი რომლისთვისაც სიცოცხლეს დავთმობდი მიღალატა და მანაც მიმატოვა,ჩემი ძმა დედას გარდაცვალების შემდეგ გამიუცხოვდა,მანაც მიმატოვა.მამამ კი საყვარელი ცოლის სიკვდილი მუშაობაში ჩაახშო,მანაც მიატოვა.ღმერთო ასეთი რა შეგცოდე?
იჯდა სადღაც უკიდეგანო სივრცეში ერთი რიჟა,გოგო და ფიქრობდა მის გარშემო არსებულ ადამიანებზე.ყველამ მიატოვა.არავინ ყავდა ვისაც დაეყრდნობოდა.მისი ცხოვრება ერთი დიდი ტყუილი იყო.ყველაფერი უნდა შეეცვალა.მას შეეძლო წასულიყო სხვა მხარეს იქ სადაც სიმშვიდეს ჰპოვებდა სამუდამოდ,მაგრამ მან იმ რეალურ სიტუაციაში დაბრუნება არჩია სადაც მისი საყვარელი ადამიანები ელოდნენ.არ სურდა ეჩქარა აქაც კარგად გრძნობდა თავს.დედის მადლიერი იყო,ახლა ის ალტერნატიულ სამყაროში ბრუნდებოდა.
-ელენე,გაიღვიძე საყვარელო.ექიმი გოგონას თავზე ადგას თუმცა,წითური არ ჩქარობს გამოღვიძებას.
-რამდენ ხანში გაიღვიძებს ვერ გვეტყვით?-საუბარში ერთვება ჩალისფერთმიანი ბიჭი და ხელჯოხს ეყრდნობა.
-ეს ზუსტი მეცნიერება არ გეგონოთ,ახლა ის ნარკოზშია,მისი ტვინი უნდა გამოვიდეს ამ მდგომარეობიდან.-ბიჭი მობეზრებულად ატრიალებს თვალებს და სავარძელში მოხერხებულად ჯდება.უკვე დაღამებულა საღამოს სტამბული ულამაზესია.ბიჭი მშვიდად ფშვენს როდესაც ხმა ესმის და რეალობას უბრუნდება.გოგონას თვალები გახელილი აქვს და აქეთ-იქით აცეცებს.
-ელენე?!გაიღვიძე ჩემო საყვარელო?
-წყალი,ხმა ჩახლეჩილი ამბობს გოგონა და თავს ოდნავ წევს.
-ახლავე!-ბიჭი ბორძიკით დგება და გრაფინიდან ჭიქაში წყალს ასხავს.გოგონას ასმევს და შემდეგ უკან აბრუნებს.
-როგორ ხარ?ეკითხება ჩალისფერთმიანი და მომლოდინეთ ელოდება გოგონას პასუხს.
-უკეთესად,რომ არ შეიძლება ისე,ეხუმრება ელენე და ბიჭს დაძაბული მხრები უდუნდება.
-ბოდიში,აგრძელებს სანდრო და  თაბაშირიან ხელს სავარძელზე დებს.
-რისთვის?ეს უბედური შემთხვევა იყო.
-ხო,ამბობს ბიჭი და კეფას იფხანს.ამ დროს სანდროს ტელეფონი აწკრიალდება.
-გისმენ ლენუკა
-.......
-კარგად საყვარელო შენ?
-.....
-ხო,პატარა ავარიაში მოვყევი და ჩამოვალ მალე არ ინერვიულო.
-.......
-კი,კი კარგად ვარ
-......
-კარგი,კარგი კარგად
ბიჭი გოგონას პასუხს აღარ ელოდება ისე უთიშავს ტელეფონს,შემდეგ ელენესკენ აპარებს თვალებს და თვალებდახუჭულს გოგონას უყურებს.მის თითრულ დეტალს მერამდენედ სწავლობს ვინ დათვლის,უყურებს თვალებ დახუჭულ გოგონას და ეღიმება.მორნატრა თავისი პატარა პრინცესა.მოენატრა მასთან ჩახუტება,მისი ტუჩების შეხება,მოენატრა მასთან საუბარი,ჩხუბი,სიცილი ყველაფერი,მაგრამ ერთი რამ ავიწყდება.ელენე მისი აღარ არის.
ორი დღე გავიდა რაც ელენემ გამოიღვიძა,უკვე პალატაში გამოწერეს.სანდრო იმ დღის შემდეგ აღარ უნახავს.მამას და ძმას ელაპარაკა და მოატყუა რომ მთრბში იყო და იქ ტრლეფონი არ იჭერდა,ჩასვლას კი მალე დაპირდა.გოგონა თვალრბს ხუჭავს და ფიქრს იწყებს.პალატაში ისევ მარტოა,ისევ მარტოა ყველასგან,ისევ მარტო უწევს ბრძოლა.სანდრო საყვარელ ქალთანაა ალბათ,დაჩი და მამა კი ფეხბურთს უყურებენ.ყველა ბედნიერია ელენე კი მარტო წევს პალატაში და ისევ სანდროზე ფიქრობს.ცდილობს მის საქციელს ახსნა მოუძებნო,ცდილობს გაიგოს რატომ მიატოვა,მაგრამ არ გამოსდის.ამ დროს პალატაში ექიმი შემოდის და ელენეც თვალებს ზანტად ახელს.
-ჩვენს პაციენტს სასიხარულო ამბებს ვაცნობებთ.თუ დღეს ანალიზების პასუხი კარგი იქნება ხვალ ან ზეგ გაგწერთ.
გოგონას ერთი სული აქვს მშობლიური ქალაქის სუნი ჩაისუნთქოს.მონატრებულო თბილოსო წითური,მწვანეთვალრბა გოგო გიბრუნდრბა.სულ სხვა შემართებითა და მონდომებით.
-არ გაპატიებთ!იწყებს მაშო და ცოფებს ყრის,შენ რა ავარიაში მოყევი და არცერთ არაფერი გვითხარი?
-კარგი რა მაშო ორი კვირის წინანდელ ამბებს ნუ მახსენებ.
-თან სანდროსთან ერთად აგრძელებს ანუკი და ქერა თმას უკან იწევს.
-ცოტა ჩუმათ,დათამ არ გაიგოს თორემ კარგი დღე არცერთს დაგვადგება.
-რას გაიგებს ბიჭებთან ერთადააა დაღვრემით ამბიბს მაშო და ბალიშზე თავს დებს.
-მაშო,ერთი აზრი მაქვს ამბობს ხუმრობით ელენე და თითს ჰაერში აქნევს.
-გისმენ
-ხვალ ვალენტინობააა ხო იცი,ხოდა ჩემ ძმას უთხარი რომ გიყვარს.ამაზე სამივე გოგო ხმამაღლა კისკისებს და კიბეებზე ეშვებიან.რიჟას უჭირს უხერხული მოძრაობების გაკეთება.
-ვა ვა ელენიკოო,ეძახის ძმის ერთერთი მეგობარი ლუკა.
-ვა ლუკსონ როგორ გიკითხოთ?
-თავად?ეკითხება და ანუკაზე გადააქვს მზერა.-გამარჯობა,ეუბნება ბიჭი და ისე უღიმის ყველა გაკვირვებული უმზერს მას.
-გაგიმარჯოს,პასუხობს ყავისფერთმიანი გოგონა და ხელს უწვდის.
-ხალხოო,ეს სასიყვარულო სცენები არ გვინდა რა,მუდარით ამბობს მაშო და თვალრბს ატრიალებს.
-ქაჯან,რაო შენმა ვალენტინმა რა უნდა გაჩუქოს?ეკითხება დაჩი და თვალს უკრავს.
-რა და დისლეილენდში მივყავარ,ეუბნება ქერა და ენას უყოფს.
-ენა გოგო
-ენა გოგო აჯავრებს მისი ხმით მაშო და ამაზე ყველას ეცინება.
ახლა რლენე ბედნიერია,ბედნიერია მისი ოჯახით,ისეთი მარყოსულიც არ ყოფილა როგორიც თავისი თავი ეგონა.ესაა მისი ოჯახი:მაშო,ანუკა,დაჩი,ლუკა,მამა...ესაა სიყვარული,ესაა ბედნიერება,ელენე ახლაა ბედნიერი,თითქოს რაღაც შეიცვალა ან იქნებ არა??იქნებ ელენემ შეხედა ყველაფერს სხვა კუთხით?.

ამ თავში მთელი ჩემი ემოცია ჩავაქსოვე,ძალიან ვეცადე რომ წინა თავი გამომესწორებინა,15 წუთში მივჯღაბნე წინა  თავი და მერე ვინანე.ბოდიში ბოდიში ბოდიში.როგორ მოგეწონათ ეს თავი?გინდათ გამოვაჩინო დაჩის და მაშოს ან ანუკას და ლუკას ხაზი?რას ფიქრობთ პერსონაჟებზე??ყველაფერი მაინტერესებსს.გამახარეთ თქვენი კომენტარებით სიყვარულებოო.