ნეტავ დრო გაჩერდეს,გაიყინოს და დავრჩედ მხოლოდ მე და შენ.შენ და მე,მხოლოდ ორნი.ახლა და ამ წამს.გაჩერდეს,გაიყინოს,გაქვავდეს,დაპაუზდეს.აი უბრალოდ მე და შენ და უკანასკნელი დღე,არა არ გეგონოთ,რომ ვკვდბი და იმიტომ ვამბობ უკანასკნელ დღეს.ამას იცი რატომ ვამბობ? გაყინვა და დროის გაჩერება იმას ნიშნავს,რომ მეტი აღარ იქნება,ანუ იქნება ბოლო.ესე იგი უკანასკნელი,ამიტომაც მინდა,რომ ეს დღე იყოს უკანსკნელი.არა რომელიმე კონკრეტული მონაკვეთი ან ნაწილი.არა უბრალოდ ეს დღე მინდა,რომ იყოს უკანსკნელი.
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-
ისევ,ისევ იგივე მეორდება.ახლა რაღა ვქნა?რა ვთქვა?ან ვთქვა თუ არა საერთოდ რამე? ერთი აშკარაა,ის არ აპირებს ისევ გაქრობას და წასვლას როგორც გუშინ გააკეთ.პირიქით,ახლა მთელი დღე მასთნ ერთად უნდა გავატარო.
-არაფერი...მჭირს დასაწყნარებელი-სიტყვებს თავი ძლივს მოვუყარე.
-მართლა?შენი გული სხვას ამბობს.
-და მაინც რას ამბობს?
-იმას,რომ გაბნევ-ხხმაზე ეტყობა,რომ იღიმოს.
-შენ სულაც არ გესმის ჩემი გულის-გავბედე და თვალებში ჩვხედე.თვალებში,რომელშიც ამ წამს მთელი სამყარო დავინახე,იცით რა ლამაზი იყო?! არაამქვეყნიურად ლამაზი,ბრწყინავი და მოკაშკაშე.უძირო შავი თვალები რომელშიც ყველა ემოციის ნათლად ამოკითხვაა შესაძლებელი.აი თურმე რას ნიშნავს თვალების სულის სარკეა-ო,რომ ამბობენ.მის თვალებში ყველა ის გრძნობა იკითხება,რომელსაც ის მალავს და თვისთვის ინახავს.სიხარული,ბედნიერება,ტკივილი,სინანული და კიდევ მრავალი სხვაა გრძნობა,ეს ყველაფერი მის თვალებშია.გარეგნულად კი,ის უბრალოდ პატარა ბავშვივით იღიმის.თუმცა მის ტვალებში არის რაღც ამოუცნობი სხილი,აი ახლა ის სხივი ანათებს ყველაზე მეტად მე კი ვერ ვხვდები თუ რა არის ის.
-მოგეწონა?-ფიქრებიდან დემეტრეს ხმას გამოვყავარ,თუმცა კითხვის აზრს ვერ ვხვდები რადგან ისევ მისი თვალების ზემოქმედების ქვეშ ვარ.
-რა?
-ჩემი თვალები მოგექონა?-კითვა ისევ გაიმეორა ოღონდ ამჯერად გასაგებად და თან გამიღიმა.
-ძალიან ლამაზი თვალები გაქვს.-მეც ვუღიმის და მზერას ვაშორებ რადგან არ გავწითლდე.
-მართლა?-მე არაფერს ვამბობს,უბრალოდ პატარა ბავშვივით ვუქნევ თავს თანხმობის ნიშნად.
-მე კიდევ შენი თვალები მომწონს,არა მიყვარს.-მიყვარს,ამ სიტყვას სხვანაირი დატვირთვა გააჩნია.ეს იმაზეცაა დამოკიდებული თუ ვინ გეუბნება მას,აი ახლა დადეშქელიანის ნათქვამი მიყვარხარ.სხვანაირი მოსასმენი იყო,თითქოს მასში ყველაფერი ჩააქსოვა,მიუედავადიმის,რომ ის არა ადამიანზე არამედ თვალებზე საურობდა.
-და მაინც რა გიყვარს მათში?
-მათი საუცხოო ფერი,აი იცი რა ლამაზია მზის შუქზე,რომ ანათეს?რაღაც საოცრება.ყველაზე მეტად კი ის მომწონს,მაგ ულამაზეს თვალებში ჩემ თავს,რომ ვხედავ ყველაგან და ყოველთვის.-აი,ისევ დამაბნია.როგროც ყყოველთვის ჩამჭრა,გამააქვავა და ენა ჩამაგდებია.თუმცა მაინც მოვახერხე რაღაცის თქმა.
-კი მაგრამ,ყველგან და ყოველთვის შენ ხომ არ ჩანხარ მათში?!
-შეიძლება სხვა ვერ ხედავდეს თუმმცა მე ვხედავ და ვიცი,რომ შენ ლამაზ თვალებში მუდამ მე ვჩანვარ.
-და რა მიზეზი გაქვს?
-რისთვის?
-ხო ამბობ,რომ ჩემ თვს ვხედავ ჩემ თვალებშიო.ხოდა მითარი რატომ ხარ ეგეთი დარწმუნებული,აი მიზეზი მითხარი.
-დრო მოვა და გაიგებ.-ეშმაკურად გამიღიმა.
-კარგი,მაშინ მე გკითავ.ჩემი თვალების შეყვარება როდის მოასწარი?
-შეიძლება ბანალურად ჟღერდეს მაგრამ გკითხავ.ერთი ნახვით შეყვარების გჯერა?
-ანუ იმის თქმას ცდილობ,რომ ჩემი თვალები ერთი ნახვით შეგიყვარდა.
-აი ზუსტად.პირველად,რომ დავინახე მაშივე ამოვიცანი მათში ყველაფერი,მიუხედავდ იმისა,რომ ადამიანს არ ვიცნობდი.
-აი,აქ ცდები.-საუბარი შევაწყვეტიე,რამდენად ცუდათ არ უნდა გაამოსულიყო ჩემი სათქმელი უნდა მეთქვა.
-რატომ?
-იცი,თვალები რამდენ საიდუმლოს ინახავს?მოდი პირდაპირ სათქმელზე გადავალ და გეტყვი.აი,ხომ ამბობ,რომ თვალები მაშინვე "გაიცანი" მიუხედავად იმისა,რომ ადამიან არ იცნობდი.მე კიამას გეტყვი,რომ თუ ადამიანის თვალებს გაიცნობ დამერწმუნე მასში ადამიანსაც გაიცნობ,იმაზე უკედ ვიდრე შეიძლებაა.იცი რატომ?იმირომ,რომ თვალები უფრომეტ საიდუმლოს ინახავ ვიდრე თვითონ ადამიანი გარეგნულად.მის თვალებში ყველა ის დაფარული,დამალული და გულის სიღრმეში ჩაფლული გრძნობა ჩანს რომელსაც არავი იმჩნევს რათა ზედმეტ კითხვებს თვი აარიდოს.ამიტომ თუ შენ ჩემი თვალები შეგიყვარდა,და მათში პირველი ნახვითაც ამოიცანი რაღც,ესეიგი მეც დამინახე და ამომიცანი.-ჩემი სათქმელი,რომ დავასრულე ისევ მას შევხედე,უბრალოდ იღიმოდა,მიყურბდა და მისი საფირმო ღიმილიტ იღიმოდა.ნეტავ რამდენი ადამიანი მოხიბლა და მოაჯადოვა ამ ღიმილმა?მისი ბავშვური ღიმილი ხომ ძალზედ მომხიბლავია.უფრო სიმპატიურს ხდის.ის ნაკეცები ლოყაზე და თვალებთან ღიმილის დროს,რომ ხუჭავს.
-და ჩემ თვალებში ნახე რამე?აი დაფარული გრძნობა რომელსაც არ გამოვხატავ,იპოვე?
-კი,ვიპოვე.
-და რა?
-დრო მოვა და გაიგებ.-მისი ნათქვამი გავუმეორე და გავუღიმე ამაზე კი გაეცინა.
-კარგი,იმედია მალე გავიგებ.
ამ საუბარის დროს მისი გრძელი თითები არ გაუჩერებია.თმებში ათამაშებდა და ნელა,ნაზი მოძრაობით.რაღაც გაურკვეველ ფიგურებს ხაზავდა,ზოგ მომენტში ღრმად ისუნთქავდა ჰაერს.მე კი გატრუნული ვხვდებოდი მის ყველა მოძრაობას.
ახლა,აი ამ წამს უფომოდ მომინდა,რომ გამევლო.თუნდაც ერთი ნაბიჯი მაინც გადამედგა,თუნდაც წამიერად მაინც დავმდგარიყავი ფეხზე.
-დემეტრე-ჩემ ბაგეებს უნებლიე წამოცდა მისი სახელი.
-გისმენ პატარა.
-აუ,მე შენ რა გითხარი?
-მეც გიპასუხე.
-კი მაგრამ...
-არანაირი მაგრამ,გითხარი,რომ დაგიძახებ და ეს თემაც დაიხურა.-თვალები ავატრიალე,და ამოვიგმინე.-კარგი,ახლა მითხარი რა გინდოდა?
-გავლაში მომეხმარე რა-ეს,რომ ვუთხარი გაფართოებული თვალებით გამომხედა.ვიცი,რომ ამას არ ელოდა და მისი რეაქციაც სრულიად ჩვეულებრივია.უბრალოდ ჩუმათ ვიჯექი და ველოდი როდის ადგებოდა და მეც დამაყენებდა ფეხზე.რამდენიმე წამის შემდეგ მართლაც ადგა და მეც მის გვერდით დამიყენა.წელზე ხელი მომხვია და მეხმარებოდა ნაბიჯების გადადგმაში.მის შეხებას ისევ მოყჰვა ჩვეული რეაქციები თუმცა ამჯერად დავაიგნორე.მხოლოდ დემეტრეს მითითებებს ვუსმენდი.
-ყოჩაღ პატარა.
-აი მასე.
-ბრთხილად.
-ნუ გეშინია,გიჭრ.
მსგავსი,შეძახილებით მამხნევებდა და თან ხმაზე ეტყობოდა,რომ იღიმოდა.ვცდილობდი,რომ მის რჩევებს მივყოლოდი,რაც მგონი გამომდიოდა.ბოლოს,ისევ ჩევ-ჩვენ ადგილებს დავუბრუნდით,ოღონდ ამჯერად მის მუხლებში არ მოვკალათებულვარ.
-პატარა,რაღაც მოვიფიქრე.-სიჩუმე,მისმა ბოხმა და სასიამოვნო ბარიტონმა დაარღვია.
-გისმენ.
-აი თავისუფალი დრო,რომ მექნება მოვალ და გავარჯიშებ.-იცით,როოგრ გამახარა?! მეცხრე ცაზე ამიყვანა.
-კაი?მართლა?
-მართლა,პატარა.-გაუაზრებლად მოვხვიე ხელები და თავი მის კისერში ჩავრგე.ღრმად შევისუნთქე ჰაერი,რომელსაც მისი სურნელიც მოჰყვა.ცივი სურნელი,რომელსაც თან სიმწარე დაჰყვებოდა.ეს ორი არომატი ერთად მას ძალიან უხდებოდა,მგონი ზუსტად მისთვისაა შექმნილი.ფილტვები მისი სურნელით ავივსე და დავიწვი,ჰაერს იმდენად ღრმად ვისუნთქავდი,რომ ცხვირის ნესტოები ამეწვა,მისი სურნელიტ გავიბერე...
ფიქრებიდან,რომ დავბრუნდი მაშინვე მივხვდი რას ვშვებოდი.ხელები შევუშვი და საპირისპირო მხარეს სევაბრუნე თავი.ფანჯარაში დავიწყე ყურება,მიუხედავათ იმისა,რომ არაფერი ჩანდა უღრუბლო ხის გარდა.
-ანუკი.
-გისმენ.
-შემობრუნდი აბა.
-აა..არა იყოს.
-გთხოვ.
-ხედს ვუყურებ.-ფუ დებილო.რეებს ბოდიალებ?რა ხედს უყურებ?ხედავ რო რამეს?რა სულელი ხარ ანა რა.
-ლამაზია?
-კი.-დაუფიქრებლად ვუპასუხე,ჩემ პასუხს კი მისი ხმამაღალი სიცილი მოჰყვა.
-ანუკი გრცხვენია?
-არა.
-მაშინ შემომხედე.
-არა მეთქი.-ბოლოს ვეღარ მოითმინა და ისევ ძველ "პოზაში"დამაბრუნა.თავი ისევ მის მუხლებში მედო,მან კი ისევ თავიდან დაიწყო ჩემ თმებში თამაში,თნ რაღაცეებს გაუგებრად ბუტბუტებდა.
ნეტავ დრო გაჩერდეს.გაიყინოს,უბრალოდ დაპაუზდეს,გაქვავდეს.ეს დღე ისყოს ბოლო,უკანასკნელი.მაგრამ ვიცი,რომ ეს ასე არ იქნება.ამიტომ მხოლოდ ერთს ვითხოვ ახლა.მინდა,რომ ყველა დღე ამ დღის მსგავსი იყოს.ხომ ამბობენ ოცნებები ხდებაო? ხოდა ახლა ამიხდინონ ეს ოცნებაც.არ გაგიკვირდეთ,ზუსტად ოცნებაა და მე მას სხვა შესაფერის სიტყვას ვერ ვუძებდი.ესაა ჩემი ოცნება. ფიქრებში გართული ნელ-ნელა ვეშვები მორფეოსის სამყაროსი,ამას ხელ კი დემეტრეც უწყობს რომელიც ისევ აგრძელებს ჩემ თმებში თავისი თითეიტ თამაშს.
~~~სიზმარი~~~
მე და უცნობი,ვდგევართ და შევყურებტ ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას.თითო ჩამოვარდნილ ვარსკვლავზე ახალ-ახლას სურვილებს ვიფიქრებთ.მე მისი ყველა ნატვრა მესმის,მაგრამ ყველაზე სასიამოვნო იცით რა არი? მისი ხმამაღლა ნათქვამი სიტყვები.
-მე შენ მიყვარხარ და იცი სანამდე?ცამდე,ცამდე და ცის იქით ღმერთმდე.-ხელები გავშალე და უცნობს მოვეხვიე,მისი არომატი ღრმად შევისუნთქე და მივხვდი,რომ სულაც არ იყო უცნობი.ის დადეშქელიანი იყო...