მე შენ გიჩვენებ..
ძმაკაცმა ძლივს მომაშორებინა ხელი და ისევ სანდრექსას დავუბრუნდი, რომელიც უაზროდ იღიმებოდა, ამაზე ნერვები მოშლილმა ირონიულად გავუღიმე და ფანჯარაში გავყე თავი.
- ჩამოდი გაცივდები.
რამოდენიმე წამში მესმის რაღაც ყვირილნარევი, ხვეწნა-მუდარისებური ხმა.
თითქოს არც მესმოდა, ისე ვტკბებოდი ქარით, რომელიც თმას საამოდ მიწეწავდა.
- ჩამოდი მეთქი.
ფეხიდან მომქაჩა და ისევ სავარძელზე დავვარდი.
- კიდევ გავიმეორო?
- რაც გინდა ის ქენი.
გაბუტილი ისევ ფანჯარაში ვიყურები.
- რასაც მე გეტყვი, ის უნდა გააკეთო.
- თოჯინები მაღაზიაშიც იყიდება.
ირონიულად გავხედე და გავუღიმე.
- მე ჩემი მირჩევნია.
ფეხზე დამისვა ხელი.
- შენი? მე არავისი არ ვარ.
გაბრაზებისგან სახე ამიწითლდა, ისე ვუპასუხე თითქოს იარაღს მიმიზნებდა, მერე ისევ ფანჯარაში გავყე თავი.
ფეხი ჯერ კიდევ მტკიოდა, მაგრამ არ ვიმჩნევდი.
- ვახ რა მკაცრი ხარ გოგონი?
ისევ დამცინავი ხმით უბრუნდება საუბარს ძმაკაცი.
- შეგიძლია შენი ცინიზმი ტელეფონში ჩაიწერო და მრავალჯერ მოუსმინო თუ ასე გეამაყება.
ფანჯარას მოვშორდი და ძმაკაცს შევუბღვირე.
- შენ გოგო..
ჩემსკენ წამოიწია, ცალი ხელით რული ეჭირა, შიშისგან კინაღამ გული ამომვარდა, მაგრამ არ ვიმჩნევდი, თვალები დავხუჭე, წამიერად ძლიერი ქარი ვიგრძენი, თვალი რომ გავახილე, დავინახე ბოძი, რომელზეც მანქანის წინა ნაწილი შეჭეჭყილი იყო მიკრული, შიშით სულ ავკანკალდი, ბოძის გარდა ვეღარაფერს ვხედავდი, მხოლოდ ხმა მესმოდა. „ მისთვის ამდენი არ უნდა გაგებედა შე ს..ო“ მერე თვალებში დამიბნელდა, თითები შუქზე ავწიე, მაინტერესევდა ხომ არ მესიზმრებოდა, მაგრამ მერე საბოლოოდ გავითიშე.
ძლიერი ქარი მეხება სახეზე, ვცდილობ გავინძრე, მაგრამ ამაოდ, ხელები ერთად მაქვს შეკრული, თვალებს ვახელ, მაგრამ სიბნელეა, ვერაფერს ვხედავ, საშინლად ბნელა, ვცდილობ ფეხები მაინც გავინმთავისუფლო, მაგრამ ვერ ვახერხებ, რადგან ისიც თოკით მქავს შეკრული, კივილი დავიწყე.
- დამეხმარეთ, მიშველეთ, სანდრექს დამეხმარე...
ვკიოდი და სარსოწარკვეთა პიკს აღწევდა, სუნთქვა მეკვრებოდა, თვალები მეწვიდა, თოკის მოჭერის ადგილები მტკიოდა, საშინლად ცუდი სუნი იდგა, თითქოს გვამი იყო იმ ოთახში, ოთახს მხოლოდ ერთი პატარა სარკმელი ანათებდა, ისიც მხოლოდ ხაზებად, უკვე დავიღალე, ცოტაც და გავითიშებოდი, თავში ათასი აზრი მიტრიალებდა და ერთდროულად ყველა გრძნობით ავივსე, მეშინოდა, მიყვარდა, მეზიზღებოდა.. ყვრლაფერი ერთად.
უკიფეგანო იბნელეში მხოლოდ რამოდენიმე მზის სხივის ხაზს ვხედავდი და იმედი მეღვინთებოდა გულში, ვცდილობდი არ მეტირა და არ ავყოლოდი ემოციებს, მაგრამ რაც უფრო ვცდილობდი, მით უფრო მომდიოდა ვრემლები, კივილისგან ხმაც ჩამიწყდა, ყელიც მტკიოდა, თოკები იმდენად მიჭერდნენ, რომ ტკივილით ტანში ჟრუანტელი მივლიდა, მზის სხივების ბუნდოვნებით თუ ვიმსჯელებთ ოთაცში საშინელი მტვერი იდგა, ჩემი კივილი ექოებად ისნოდა, რაც იმას მოასწავებდა, რომ სადღაც დიდ შენობაში ვყავდი, სუნით თუ ვიმსჯელებთ მიტოვებული ადგილი იყო, დაღკილს მხოლოდ ტირილიღა დამრჩენოდა, როცა უსასრულობაში სინათლემ შემოანათა საზარელი ჭრაწუნით გაიღო კარი.
- გამარჯობა.
ბოხმა ფხრიწიანმა ხმამ მოიცვა სიჩუმე.
- შენ ის სანაქებო გოგონა ხარ, რომელიც იმ სანდრექსას მოსწინს, ხომ ასეა?
ნელი აუჩქარებელი ფეხის ხმა მესმის, თითოეული ნაბიჯი შიშს მიორკეცებს.
- ასეც, რომ იყოს მერე რა?
- რა და ის მოვა შენს გადასარჩენად და ადვილი გახდება მისი მოკვლა.
- იქნებ არც მოვიდეს?
აკანკალებულიხმით ვეუბნები სადღაც უსასრულობაში ვაცეცებ თვალებს, იქიდან კი შემზარავი სიცილის ხმა მესმის.
- ასე გგონია? ჯერ არ მინახავს გოგო ასე შეჰყვარებოდეს.
გაკვირვებისგან და მოულოდნელობისგან გული ამიჩქარდა.
- შეუყვარდა? და თქვენ რა იცით?
ამ ჯერად ცინიზმით სავსე ხნით ვეკითხები და ლამის გავგლიჯო თოკები.
- შენი აზრით, გოგოს რომელიც არ მოსწონს ბიჭი თვალთვალს დაუწყებს? ან თუ არ უყვარს მის სურათს ატარებს?
ძალაგამოცლილი ისევ თოკების გაგლეჯას ვცდილობ.
- ნამდვილად ვერ ხართ თქვენს ჭკუაზე, მე არაფერ შუში ვარ.
ბრაზისგან ლამის მეკივლა, მაგრამ კბილებში ვცრიდი სიტყვებს.
- ეგ მე ვიცი ხარ თუ არა შუაში, მალე ნახავ მოვა შენს გადასარჩენად, ამჟამად გათიშული გდია ნაავარიებ მანქანაში, ის მძღოლი კი მისი ძმაკაცის ფორმაში გადაცმული, ჩემი ჯაშუში იყო.
მისი ბოხი ხმა ელვასავით ეცემოდა და იფაბტებოდა გარშემო, მე მაკანკალებდა სიცივით და ბრაზით, ვეღარაფერს ვგრძნობდი, ერთადერთი სურვილი მქონდა, ამ კაცისთვის ყელში წამეჭირა და საკუთარი ხელით მომეღრჩო, იმაზე ფიქრიც მაშინებდა სანდრექსა, რომ არ მოსულიყო, ამ ბრაზს და შიშს არ ვიმჩნევდი, ისევ გაბედული ყონით ვესაუბრებოდი ხმას.
- და თუ სანდრექსა არ მოვა?
ისევ საზარელი სიცილი, ოღონდ ამ ჯერად რაღაცას აკაკუნებს.. რიტმულად და შემაძრწუნებლად.
-მაგ შემთხვევაში შენ მოკვდები.
ძალიან მშვიდად და აუღელვებლად, ისე მეუბნებოდა თითქოს არც არაფერს ამბობდა ისეთს.
- ვინ ხარ? სანდრექსასგან რა გინდა? ან რატომ დასდევ?
ხელები ზურგს უკან მაქვს შეკრული, სკამზე ვარ მიბმული და ფეხებიც ძირზე მაქვს მიმაგრებული, რაც შემიძლია ვაკეთებ, რომ განვმთავისუგლდე.
- ეგ შენი სანდრექსა საშინელი ადამიანია, მან ჩემი ფული მოიპარა, მაშინ როცა ჩემთან მუშაობდა, მილიონ ცხრაასიათასი დოლარი.
წამიერად კაკუნი შეაჩერა, ერთი ჩაახველა და მერე ისევ განაგრძო.
- ჩემი აზრით, თქვენ უფრო ხართ ბოროტმოქმედი, ვიდრე სანდრექსა.
- რაო ახლა უკვე იცავ კიდეც?
ახლა უკვე ზურგს უკან დგას და ყურში მეჩურჩულება, მისი სიგარეტის სუნი ისეთი მყრალია, ლამის გული წამივიდეს.
- თქვენ საშინელი ადამიანი ბრძანდებით მე, რომ ვყოფილიყავი სანდრექსას ადგილზე ალბათ მთლიანად გაგძარცვავდით.
სხეულზე რაღაც ცივი ვიგრძენი, ნელ-ნელა მოდიოდა და ბოლოს კისერთან გაჩერდა, სწრაფი მოძრაობით გაიელვა კანზე და სისხლმა დაიწყო წამოსვლა.
- ნორმალურად ილაპარაკე, თორემ სანდრექსას აღარ დაველოდები ისე ამოგხდი სულს.
ცრემლები ღაპა-ღუპით მდის.ლ, მტკივა ჭრილობა, ვტირი, ვკივი და რახ შეიძლება ვხმაურობ, იმედი მაქვს, რომ სანდრექსა გაიგომებს და მივა.
- არავის ეშინია შენი შე იდიოტო.
იმხელა დავიკივლე, კინაღამ საკუთარი კივილით დავყრუვდი, ამ დროს მესმის სამდრექსას ხმა.
- ჩემს გოგოს რას ერჩოდი შე ახ..რო? მე ვერ ვხედავ, საშინელი სიბნელეა, მეშინია, მხოლოდ დარტყმის ხმა მესმის.
- სანდრექს კარგად ხარ?
ვკივი ბოლო ხმაზე, მერე უკვე სამი გასროლის ხმა იყო. გავითიშე, თვალები ღია მქონდა, მაგრამ ვერაფერს ვხედავდი, მხოლოდ აქეთ-იქით უმისამართოდ ვატრიალებდი, ერთადერთი ის მახსოვს, რომ სანდრექსამ ამიყვანა.
სახლში მეღვიძება, სანდრექსა ისევ თავისებურად მოკალათებულა ჩემს სავარძელში და მომშტერებია, ჯერ გომნს ვერ მოვედი, თვალები რამდენიმეჯერ დავისრისე და გავახილე, სანდრექსა ავათვალიერ-ჩავათვალიერე, მერე გაბუტვის ნიშნად საპირისპირო მხარეს გადავბრუნდი.
- ვინ ხარ?
მკაცრი ტომით დავუწყე საუბარი.
- ალექსანდრე აბაშიძე.
მოკლედ და კონკრეტულად გამცა პასუხი.
- მე რომ გავიგე, რომ ქურდიც ხარ?
- მაგ კაცმა ცხოვრება დამინგრია, მე არაფერი მომიპარავს მაგისთვის, მე საკმაოდ მაქვს ქონება და კომპანიები, სწორედ ამან დამღუპა, მას შურს ჩემი და არც მსგავსი ოპერაციების ჩატარებაა მისთვის ლრობლემა, როგორიცაა: გადაცმა, ჯაშუშობა, მოტაცება, მას არასდროს ჰყოფნიდა გამბედაობა და სულასეთ ხერხს მიმართავდა.
ამდენი ახსნა-განმარტების მიუხედავად, მაინც არ გადმოვბრუნებულვარ.
- პოლიციაა მოსული, უნდა დაგკითხონ.
- კარგი, შემოუშვი.
წყნარი ხმოთ დავუდასტურე
ალექსანდრეს .
რამოდენიმე წამში შემივიდა ინსპექტირიც, შავებში ჩაცმული დიდი მამაკაცი, რომელიც ჩემს საწოლზე ჩამოჯდა.
- გამარჯობა, მე ინსპექტორი ლევან ალალიშვილი გახლავართ.
- სასიამოვნოა.
არც გავნძრეულვარ, ისე ვესაუბრებიდი ინსპექტორს, ალექსანდრეც ჩემს გვერდით დაჯდა, სავარძელზე.
- შეიძლება რამდენიმე კითხვა დაგისვათ?
გამომწვევად გამომხედა ინსპექტორმა.
- რათქმაუნდა.
- რატომ მოგიტაცეს?
„ რომ, ვუთხრა სანდრექსას გამონმეთქი, მეტყვის ის რა შუშიაო და მომიწევს ვუთხრა, რომ ქურდობას აბრალებენ, რითაც მას ზიანს მივაყენებ“
- უბრალოდ ჩემი გაუბედურება უნდოდათ.
- რატომ?
- უკაცრავად?
- რატომ უნდოდათ შენი შეცდენა?
ჩამეცინა. (კარგი მსახიობი ვარ)
- ძალიან გამომწვევად მეცვა.
სანდრექსა ადგილს ვეღარ პოულობს, რამოდენიმეჯერ სცადა სიმართლე ეთქვა, მაგრამ პირზე ხელი ავაფარე.
- გასაგებია, სად ხდებოდა ეს ყველაფერი?
- არ მახსოვს.
სანდრექსა წამოიწია.
- მიტო..
- გთხოვ ალექსანდრე, ვიცით რატოც.
გაოცებული
ალექსანდრე მიყურებდა და გაკვირვებული იყო ჩემი მსახიობური ნიჭით..
- გასაგებია, ძალიან დიდი მადლობა, გამოძიება გაგრძელდება.
ოფიციალურად ჩამომართვა ხელი ინსპექტირმა და ოთახო დატოვა.
ალექსანდრე ისევ ჩემთან იჯდა.
- კარგი მსახიობი ყოფილხარ, მადლობა დაცვისთვის, მაგრამ ახლა შენს ჭრილობას უნდა მივხედო.
პირველადი დახმარების ყუთი ამოიღო, შემდეგ სპირტი და ბამბა და ჩემი ჭრილობის დამუშავება დაიწყო, ტანში ტკივილისგან ჟრუანტელი მუვლიდა, მაგრამ ვცდილობდი არ შემემჩნია და ბალიშს მთელი ძალით ვუჭერდი ხელს, ის კი ისევ აგრძელებდა.
- გტკივა?
- არა..
ისევ მისმევდა სპირტიან ბამბას და თან სულს მიბერავდა.