ნუთუ ასე ადვილია ცხოვრება ტკივილით? ალბად შესაძლებელია რადგან ვცოცხლობ, მე ვივიანა ყანჩელი ვარ 18 წლის გოგონა რომელმაც არაერთი ტკივილი გამოიარა,არაერთი დამცირება აიტანა, არაერთხელ დაეცა და ისევ წამოდგა, ყოველთვის განსხვავებული ვიყავი, ჩაკეტილი საკუთარ თავში, ყოველთვის მქონდა ჩემი განსხვავებული სამყარო სადაც მარტო მე ჩემი თავი პასტა და ბლოკნოტი ვიყავით, ის იზიარებდა ჩემს ტკივილს და ცრემლებს,მყავს ძმა 26 წლის გიორგი, მასზე მზე და მთვარე ამომდის, მაღალი შავგრემანი შავი თვალებით და თეთრი კანით, ასევე მყავს მშობლები ივანე და ქეთევან ყანჩელები. ჩემი უდიდესი ტკივილი ზაფხულის ერთ ცხელ დღეს დაიწყო როდესაც ანაკლიაში ჯემ ფესტის ღონისძიება გაიხსნა, ჩემმა ძმამ ძმაკაცებთან ერთად იყიდა ბილეთები და წავიდა ანაკლიაში მე სახლში ვიჯექი და წიგნს ვკითხულობდი, არვიცი რატომ მაგრამ მთელი დღე მოუსვენრად დავდიოდი, ზუგდიდში ვისვენებდი ცოტახნით სანამ უნივერსიტეტი, მკაცრი მაგრამ მოსიყვარულე ძამიკო მყავდა, ასევე სამართლიანი, ფიქრებიდან ტელეფონის ზარმა გამომარკვია ნომერი უცხო იყო აშკარად არ მეცნობოდა, ვუპასუხე და გიორგის ხმა გავიგე
- ჩემო ლამაზო დაიკო მიდი რაიმე საჭმელი გამიკეთე ნახევარ საათში სახლში ვიქნები შენროიცი ისეთი გემრიელობა ოღონდ... დავეჭვდი გიორგი ასე არასდროს მომმართავდა მისი ასეთი სიტყვები თან მეუცხოვა მაგრამ ასევე მესიამოვნა- ჰე ვივიანა ამოიღე ხმა ენა გადაყლაპე? -არა ძამიკო დაგახვედრებ საჭმელს მეც მიყვარხარ და გელოდები... ამის თქმა იყო და ტელეფონი გავთიშე, შევედი სამზარეულოში გამოვაღე მაცივარი და შევუდექი გიორგის საყვარელი სალათის კეთებას, დრო ისე გავიდა ვერც ვიგრძენი სანამ მანქანის შემოვარდნის ხმა არგავიგე, სწრაფად გავედი გარეთ, მანქანის საბურავები დამწვარი ჰქონდა და სუნი ასდიოდა მატორიდან კი ორთქლი ამოდიოდა, სასწრაფოდ მივედი გიორგისთან -გიროგი რამოხდა მანქანა რასგავს ? - არაფერია ვივიანა შედი სახლში და სუფრა გამიწვე ცოტა თავი მტკივა დავისვენებ შევჭამ და ისევ წავალ. - ძამიკო არგინდა არწახვიდე რა თან უკვე 10 საათია საღამოს ერთად ჩავრთოთ ფილმი და ვუყუროთ კარგი ? - კარგი რო რადგან შენ ასე გინდა ჩემო ფერი- თავზე მაკოცა და კომპიუტერს მიუჯა. მე სამზარეულოში შევედი სწრაფად გავუწყვე მაგიდა და დავუძახე რომ მზად იყო მაგრამ გიორგი კომპიუტერთან აღარ იჯდა, გავედი გარეთ დავიწყე ძახილი გიორგი, ძამიკო გიორგი სადხარ? მაგრამ ხმას არავინ მცემდა შემეშინდა და დედასთან ავირბინე, - დეე გიორგი არჩანს საჭმელიგავუმზადე ის კი სადღაც წავიდა ვეძახი და ხმას არმცემს,-აქვე იქნება ვივიანა სად წავიდოდა შეიძLება ძმაკაცთან გადავიდა რას დასტრიალებ გოგო შენ ძმას 26 წლისაა 5 კი არა შეეშვი და მოვა თვითონ - კარგი ხო კარგი. და ბურტყუნით ჩავედი დაბლა სართულზე, ძალიანნ ვღელავდი, სად უნდა წასულიყო ასე მალე, მოუსვენრად დავდიოდი იქით აქეთ, უცბად ჭიშკრის ხმა გავიგე და რომ გავიხედე გიორგი დავინახე სიგარეტით ხელში, ნუთუ ეს გიორგია ჩემს თვალებს არვუჯერებდი გიორგი და სიგარეტი ? ის ეწევა კი მარა როდიდან ? უხმოდ შემოვიდა სახლში და ისევ კომპიუტერს მიუჯდა- გიორგი საჭმელი მზადაა - არმინდა ვივიანა აალაგე მითხრა უკმეხად, - კი მარა 15 წუთის წინ გინდოდა - არმინდათქო ვერ გაიგე შენ ? დამიღრიალა ბოლო ხმაზე მისგან ესეთი ტონი მეწყინა, არასდროს უყვირია ჩემთვის უცნაურად იქცეოდა მერე მამა იკითხა 10 ჯერ დაურეკა სადხარ როდის მოხვალო, რაღაც მღრღნიდა შიგნიდან რაღაც არ მაძლევდა საშუალებას რომ მომესვენა,დივანში დავჯექი და ტელეფონში მესიჯობა დავიწყე დაქალს ვწერდი თან გიოსკენ ვაპარებდი თვალებს, ეს შეამჩნია და წამოვარდა და მომვარდა, გაოგნებული ვუყურებდი - ვივიანა დროზე ტელეფონი მომეცი მითხრა რაღაც არაადამიანურ ხმაზე - არა რათ გინდა ? არმოგცემ - მომეცი გოგო რო გეუბნები ვის წერ ჰა ? ვის წერთქო მითხარი დროზე- არავის ვწერ დაქალების გარდა რაგინდა დამანებე თავი რა ჯანდაბა გეტაკა ? ამის გაგება იყო და ყელში მწვდა ხელებს ნელნელა მიჭერდა სუნთქვა მიძნელდებოდა ძლივს დავუძახე - გიორგი ცუდადვარ, ამდროს მისი თვალები არაადამიანურად შავი იყო თითქოს კიდე უფრო გაშავებოდა, უცბად შემიშვა ხელი და გარეთ გავარდა , ამდროს დედაჩემი შემოვიდა - რა მოხდა ვივიანა რატომ ტირი ? - მე მე ცუდადვარ დედა , გიორგიმ ლამის დამაღრჩო დე რაღაც ხდება და არამბობს, რაღაც უჭირს დე და მე ამას არმეუბნება, დავიწყე სლუკუნი და გოდება - დაწყნარდი ჩემო გოგო ხოიცი როგორია შენი ძმა ცუდს არაფერს გააკეთებს მიდი გარეთ იქნება და დაელაპარაკე- კაი დე მადლობა მიყვარხარ. წამებში გარეთ გავედი და ისევ სიგარეტს ეწეოდა გიორგი ძალიან მაღალი იყო 1.98 მე კი 1.70 ამიტომ უკნიდან ძლივს ჩავეხუტე - დის გულო რაგჭირს ? გიორგი ესეთი არასდროს მინახიხარ, რაგიჭირს მითხარი ხოიცი რო გულს მტკენ , შენზე ძვირფასი არავინ მყავს გიორგი უშენოდ მოვკვდები, ამის თქმა იყო და ცრემლები წამომივიდა ხმის ტემბრზე შემოიხედა ჩემი სახე ხელებში მოიქცია - დაიკო შენ ჩემი საყვარელი დაიკო ხარ, მიყვარხარ და მეყვარები იცოდე, და ერთს გთხოვ არასდროს დაეცე, არასდროს დანებდე და ხელი არჩაიქნიო, შენ არშეგშვენის ჩემო ერთადერთო მიყვარხარ და შენს თავს არაფერი მირჩევნია , ეხლა კი გაიწიე პატარა მატრაკვეცა აბანოში უნდა შევიდე
- სულ ჩემთან ხომ იქნები ? ხომ არასდროს დამტოვებ ?
- სულელო სულ შენთან ვიქნები , სადაც არუნდა ვიყო
ამის თქმა იყო და გიორგი სახლში შევიდა მაგრამ გულს რაღაც მაინც მიკლავდა რაღაც არ მასვენებდა თითქოს ცუდი უნდა მომხდარიყო თითქოს მას ბოლოჯერ ვხედავდი, როცა სახლში შევედი გიორგი უკვე აბაზანაში იყო მე ჩავჯექი სავარძელში და მესიჯობა გავაგრძელე, ზუსტად 5 წუთში მამაც მოვიდა და გიორგი იკითხა ვუთხარი რომ აბანოში იყო და ისევ მესიჯობა გავაგრძელე, საათს რომ შევხედე 12 გამხდარიყო რამალე გავიდა დრო, აბაზანის კარებთან მივედი და გიორგის შევძახე - გიორგი ცუდად ხომ არხარ?
- არა ვივიანა არვარ მალე გამოვალ ჩაი დამიდგი
- კარგი ეხლავე და მოვშორდი აბაზანის კარებს . დავდგი წყალი და ადუღებას დაველოდე 10 წუთში უკვე ყველაფერი მზად იყო, მაგრამ გიორგი არგამოდიოდა, მერე მამაჩემმი და დედაჩემი მივიდნენ აბანოს კართან მე მისაღებში დავჯექი და ვუსმენდი როგორ ესაუბრებოდნენ გიორგის ზუსტად 5 წუთში გავიგე მამაჩემის ღრიალი შვილოო წამოვვარდი გული ცუდს მიგრძნობდა და გავედი აბაზანასთან გავშეშდი გავქვავდი როცა ჩემი ძმა სისხლში მოცურავე დავინახე დაჭრილი დაჩეხილი გულთან დანა დასმული, მიშველეთთქო დავიყვირე და ისტერიკებში ჩავვარდი, მეზობლები შემოვარდნენ აარვიცი რახდებოდა სიზმარი მეგონა , ის ხომ დამპირდა დამპრდა რომ არასდროს დამტოვებდა რატომ ? ნუთუ ჩემმა სიტყვებმა ვერ გააჩერა ? დავიწყე გოდება მოთქმა -ძამიკო ჩემი ძამიკო გადამირჩინეთ გთხოვთ გადამირჩინეთ , არწაიყვანო ღმერთო არწამათვა ძმა,მეზობლები მომვარდნენ და დაწყარება დამიწყეს მეკიდე მარტო გიორგი მაინტერესებდა , მარტო მისი მდგომარეობა ვუყურებდი როგორ გაათრიეს ვუყურებდი როგორ ჩასვეს მანქანაში და წაიყვანეს - ძმა მიკვდება გესმის გადამირჩინეთ გთხოვთ გეხვეწებით, სახეს ვიკაწერავდი ვყვიროდი შეიძლებოდა გაეგო ხმა,მიწაზე დავეცი და ვტიროდი, ვტიროდი ხმამაღლა განადგურებული მკვდარი, მე მაშინ მოვკვდი როცა ჩემი ძმა დავინახე დაჭრილი როცა მისი ჭრილობები მე მეტკინა როცა მისი სიტყვები გამახსენდა არასდროს დაეცე არასდროს დანებდეო, ეხლა მივხვდი რას მეუბნებოდა მაგრამ მე ძლიერი ? ეხლა არავინ მყავდა სახლში დავრჩ მარტო ყველა გიოს გაყვა, ცოტახანში გაისმა პოლიციის სირენების ხმა , შემოვიდნენ სახლში და დამიწყეს დაკითხვა ყველაფერი მოვუყევი, მაგრამ ამაოდ წამიყვანეს დასაკითხად, განადგურებული სიზმარში მეგონა თავი მჯეროდა რო გადარჩებოდა, მჯეროდა რო ჩემი ძმა არ დანებდებოდა. შევედი პროკურორთან და დაიწყო ჩემი კვლავ წამება- გოგონი მითხარი ვინ გააკეთა ეს სად არის დანა ვინ გადამალა? - უკაცრავად რა დანა ? იქ დანა საერთოდ არ მინახავს იქ საერთოდ არ შევსულვარ ? რაზე მელაპარაკებით ?
- კარგად იცი საყვარელო ეს ან შენი გაკეთებულია ან შენი მშობლების შენი ძმა ისედაც სიკვდილს ებრძვის 1 პროცენტია იმის შანსი რო გადარჩეს სიმართლე მითხარი
- თვენ ნორმალურები ხართ ? სრულ ჭკუაზე ხართ ? ძმის მკვლელობას როგორ მაბრალებ ? როგორ მეუბნები ამას ასე განადგურებულ ადამიანს შენ ხარ კარგად ? ეხლავე წამიყვანე საავადმყოფოში შემი ლექციების თავი არმაქ ძმის ნახვა მინდა ჩემი ძმის და ამიტყდა ტირილი
- კიბატონო მაგრამ იცოდე უწყება მოგივა და მაშინ მაინც მოგიწევს მოსვლა
მანქანაში ჩავჯექით და გავემართეთ საავადმყოფოსკენ ეს გზა კი დიდი და მტანჯველი იყო რატომ მაინც და მაინც ჩემი ძმა რატომ ? ამ ფიქრებში საავადმყოფოსთან მივედი ვუყურებდი ჩემს მშობლებს ნათესავებს და მივხვდი რო კარგი არაფერი მოხდებოდა, ვიცოდი რისი გადატანაც მომიწევდა, ვტიროდი ჩუმად ვტიროდი მენატრებოდა, მის სიკვდილსაც კი ვერ ვუშვებდი, როგორ შეიძ₾ება უფალს ასე წაეყვანა ასე მოეტაცებინა ჩემი ძმა ჩემთვის.

შემიფასეთ.. ისტორია არრ არის მოგონილი ეს არის რეალური ისტორია რეალური პერსონაჟებით დიდი ხანი ვემზადებოდი რო დამეწყო შეიძLება გეცნობათ რადგან წინად დავდე და მერე შევწყვიტე უბრალოდ ძალა აღარ მეყო. გავაგრძელო ?