ღამის სუჩუმეს მთვარეს ვაბრალებ,
მუსიკას ისევ მთები ჩამძახის.
მთვარე გახდება ჩემი ტკივილი,
ვითა ალერდი - ღამის სიჩუმე.

მარტო დავდივარ, ქუჩებს გავდივარ
და მეც მაცვია შავი პერანგი.
ჩემი ცხოვრება მსახიობისა
არის ტკვილი ზამთრის სიცივის.

კვლავ მარტოობას ვეღარ ავუდი,
ჩემი სიზმარი გახდა ხანმოკლე.
მე აღარ მინდა მარტო ვკდებოდე
და ოცნებების ზღვაში შევცურე.

სიკვდილი გახდა სიცოცხლის არსი,
რადგან ჩემი გზა არის მთვარის.
მეც გავფრინდები ოდესღაც ცაში,
შევუერთდები ანგელოზთ წამში.

ქუჩას ქუჩაზე, ბოთლს ბოთლზე, მაგრამ
წარსულის ტკივილი მახსოვს ახლაც.
ჩემი ცხოვრება სცენის მტვერია,
სიცოცხლე კი სიკვდილის არსია.

ჩემი ცხოვრება თვითმკვლელობაა,
(ამისთვის ვცხოვრობთ ყველა პოეტი).
ჩემი გზა არის გალაკტიონის,
(აივანი და ერთი ნახტომი)...

სასხლეტს გამოვკარ, პასტა დავაგდე.
კვლავ, ტირილის ვიწყებდით მე და მთვარე.
ჩემი ცხოვრება სცენის მტვერია,
სიცოცხლე კი სიკვდილის არსია...