ადამიანს ისევე არ სტკივა ხორციელი ტკივილი როგორც სულიერი..ეს ბევრად მეტია !
ეს ბევრად მტანჯველი და გამანადგურებელი რამ არის.

წრე გმინვას იწყებს.
სახე მეტად უნათდებათ როდესაც გადაწყვეტილებამდე მიდიან.
ღონემიხდილი ზეცას შევყურებ,
ნუთუ უფალს მართლა შეუძლია მსგავი მტანჯველების შექმნა ?
ღრუბლები მოძრაობენ,ანდაც არა დედამიწა ბრუნავს. დედამიწის შუა გულში მთის წვერზე მოქცეული მე და ჩემს გარშემო მბრუნავი დედამიწა,სასაცილოც კია ეს ყველაფერი.
იტყვიან ხოლმე,უფალი ისეთ განსაცდელს არ მოგივლენს რისი გადატანაც შენ არ შეგიძლია-ო..
მე არ შემიძლია !
ძალა აღარ შემწევს გავუძლო ორმაგ ტკივილს,გაბზარული სულიდან წამოსული ცივი ნიავი ერთიანად მიყინავს არსებობას,გარეგანი ტკივილი და სხეულზეც მკაფიოდ აისახება.

ყველა წყნარდება. ჯერაც არ მჯერა,რომ მეტად ახლად მოყენებულ ტკივილს არ შევიგრძნობ და ძველს იმედიანად ვეგუები,იმის მოლოდინით რომ რომელიმე მათგანს სინდისი მაინც შეაღონებს და მიხსნის განსაცდელისგან.
თვალებს ვხუჭავ და წამოსულ ნიავს ვუშვერ სახეს,რაც მეტად ბნელდება სიცივე მით უფრო მატანს ძვლებში და მოშიშვლებულ სხეულს მიყინავს.
მოღამებასთან ერთად ყველას სახლში დაბრუნების დროა,სხვა ყველა ბედნიერებასთან ერთად ადამიანებს აქ საათის ისრების იმაზე მეტად ეშინიათ ვიდრე მაღალი უფლის.
ჩემდა საბედნიეროდ ბოლოჯერღა ვუყურებ მათ ბინძურ სახეებს,ბუტბუტით ტრიალდება ყველა და ვგრძნობ,აშკარად გულიც კი სტკივათ იმის გამო რომ ბოლომდე ვერ უყურებენ სიკვდილის ცერემონიას.
წამში იკარგება ყველა მათგანი,ნისლში ქრებიან და საკუთარ თავთან მარტო ვრჩები როგორც იქნა.

ერთი...ორი...სამი...ოთხი...ვითვლი და ვითვლი. დედამ მასწავლა რომ თუ დაძინება მომინდებოდა ოდესმე მაგრამ ამას ვერ შევძლებდი,უნდა დამეთვალა ნელა და ყველაფერი თავისით მოხდებოდა მალევე.
მის ხმას მონატრებულს მეტად მეფლითება გული,მეტად მიტრიალდება გონებაში მისი ნაწამები სახე,მისი ხმა..
ღმერთო მალე გავგიჟდები ასე.
სიკვდილი ისე ჯერ არ მინატრია როგორც ახლა,
მთელი ძალით ვევედრები ახლავე და ამ წამს მომწყვიტოს ქვეყნიერებას და ჩემი სხეული დატოვოს მხოლოდ,იმის სჩვენებლად რომ ხო ! კი !! მე მოვკვდი ნამდვილად !
ფიქრებში წასულს ყურებში რაღაც ხმა ჩამესმის,ხმები მეორდება ისევ და ისევ
-გოგო-გელანდება ანა..
საკუთარ თავს ვარწმუნებ,არ მინდა იმედები მომეცეს და ბოლოს აღმოვაჩინო რომ ნარკომანივით მომჩვენებია თურმე
თავს ძალით ვხრი და საკუთარ სხეულს ვეხები ნიკაპით.
არა არ მელანდება !
ჩემს ფეხებთან ვიღაცას ვამჩნევ,ფართხალს ვიწყებ ისე თითქოს ახლად დაჭერილი თევზი ვიყო.-გესმის ?-აგრძელებს ჩურჩულს. ხმის ამოღებას ვერ ვბედავ,ვაი თუ გამოგზავნილი აღმოჩნდეს ვინმე ? ვაი თუ მამოწმებენ მოვკვდი თუ არა ?
ჯობს გავჩუმდე...
სიბნელეში ძლივს ვარჩევ მის მოძრაობებს,ბოძს წრეს ურტყავს,დაგდებულ კიბეს ამჩნევს და მაშინვე ადგამს ოხვრით.
კისერში თბილ სუნთქვას ვგრძნობ,
როგორც იქნა რაღაც მაინც შევიგრძენი კარგი მთელი დღის ტანჯვის შემდეგ.
გაბლანდულ კვანძს ხვნეშით ეაქჩება ქალი,მე ხმას მაინც არ ვიღებ,უცაბედი გაკვრის ხმა მესმის და მეც წამებში თოვლში ვებერტყები სახით.
მხდებზე მკიდებს და მასწორებს,ჯერაც ვერ ვხვდები რა ხდება,დავიჯერო მოვკვდი და სამოთხე ასეთია ? თუმცა სამოთხეს მართლაც არ გაქვს ეს,უფრო ჯოჯოხეთი მგონია..
-როგორ ხარ ?-ქალი მშვიდი ხმით მეკითხება. ენაჩავარდნილი ვკანკალებ სივიცისგან,მოსხმულ პლედს იშორებს ზურგიდან და მე მახვევს მხრებზე ძლიერად. მოყინული თითებით აქეთ იქიდან ვიჭერ პლედს,ფეხზე ვდგები და დათოვლილი მთის სიღმრის შეგრძნება ასე ტკბილი პირველად მეჩვენება,ალბად იმიტომ რომ თავისუფლება სწორედ ისე მოვიპოვე როგორც გალიაში გამომწყვდეულმა ჭიტმა გალიის გამტვრევისას.
მივაბიჯებთ სწრაფად,ტყლაპუნი გაუდის ქალის ფეხსაცმელს,ჩემს საბრალო ფეხებს კი საერთოდაც ვეღარ ვგრძნობ,ფეხსაცმელიც რომ წამოეღო....
ნისლში გახვეული კარგად ვამჩნევ შუქს,ღმერთო არც კი მჯერა,სითბოს შევიგრძნობ..
კარს უხეშად აღებს,შიგნით შესვლისთანავე ურდულით და გასაღებით კეტავს თუმცა,ვინმეს შემომტვრევა რომც მოუნდეს,თეთრ სიძველისგან გადაცრეცილ კარს უპრობლემოდ ჩამოიღებს კიდეც.
დარცხვენილი ბუხრისკენ მივდივარ და იქვე ვჯდები,ხელებს ვუშვერ ცეცხსლს და სიამოვნებისგან ვინაბები.
ტემპერატურის გამო მოუშუშებელი ჭრილობები წვას იწყებენ და უხერხულ ცქმუტვას ვიწყებ ნოხზე მჯდარი
-გაიმშრალე ხელ-ფეხი კარგად,გაციება არ აგცდება შენ და აჰა ჩაიც მიაყოლე -ვართმევ შინდისფერ პირსახოცს,გაჭირვებით ვიწმენდ ტერფებს,ამის ზემოთ აღარ შემიძლია ...
პირსახოცს დაღვრემილი ვდებ გვერდით და ტკივილს ახლა იმაზე მეტად შევიგრძნობ ვიდრე მოველოდი,ჩაით გავსებულ ჭიქას ვწვდები და რამდენინე ყლუპის შემდეგ დალევის სურვილი მეკარგება.. კი მაგრამ დედა ?
დედაჩემი სად არის ? ან როგორ არის ? ან ცოცხალი თუა საერთოდ... ფეხზე ვდგები,ჩემკენ მომავალ ქალს კაბა უჭირავს ხელით,მაშინვე ვართმევ და ზემოდან ვიცვამ,ვცდილობ ხელებით მოვიშორო კაბის ქვედა ბოლო მაგრამ არ გამომდის
-ჯერ უნდა დაგიმუშავო ჭრილობები გაიხადე -დაბნეული მაფრთხილებს
-არა.. არ მინდა,ისედაც შეწუხდით ჩემს გამო,მე უნდა წავიდე- ხელებს გიჟივით ვიქნევ,უფრო და უფრო მეძალება დარდი,მეტად ვგრძნობ მოწოლილ ადრენალინს
-ამ შუა ღამით ვერსად გაგიშვებ !-მოკლედ მიჭრის.
დამშვიდდი ანა.. ისე ნუ იზამ რომ ბრაზისა და სასოწარკვეთისგან გაგიჟდე საბოოლოდ !
ღრმად ვისუნთქავ ჰაერს,თვალებს ვხუჭავ და ეს-ეს არის კარის სახელურს უნდა დავწვდე რომ ძლიერი კაკუნი უკან მწევს.
შეშინებული ქალის ზურგს უკან ვიბუზები,კაკუნი უფრო და უფრო ძლიერდება.
ქალის ათრთოლებულ ხელს ხელზე ვგრძნობ,ძლიერად მიჭერს,ცდილობს სიჩუმეში ამ ჟესტით დამამშვიდოს.

ღმერთო...
ეს კაკუნი ისე მაგიჟებს...
ცოტაც და მუხლები მომეკვეთება,დავეცემი,ანდაც უკეთესი იდეა მაქვს,დანას გავიყრი და მოვიკლავ თავს,მაგრამ ეს ქალი?

ხელს ახლა მეც ძლიერ ვუჭერ,
კარზე ერთი ძლიერი ბრახუნის ხმა ისმის,ვიღაც ფეხით ცდილობს მის შემომტვრევას..
მორჩა ანა.. ახლა ნამდვილად წასულია შენი საქმე !

-კარი გააღე ! -ისმის გარედან ღრიალის ხმა,შიშისგან ვხტები და ისე ვიწევ უკან ქალს ხელს მთელი ძალით ვაშვებინებ და ისიც ბორძიკდება.
მშვიდი გამომეტყველებით ტრიალდება ჩემკენ,ვერ ვხვდები რატომ არის ასეთი წყნარი ? ახლა ხომ მეც მომკლავენ და მასაც ზედ დამაყოლებენ !
ფიქრებისგან შეშლილი ვხედავ როგორ აღებს კარს და სახლში გაცეცხლებული მამაკაცი შემოდის.
დარცხვენილი სკამს ვუჭერ ხელებს,საკუთარ ფეხებს დავყურებ და ვცდილობ არ შევხედო.
-სად ხარ აქამდე ? შემეშინდა იცი ?- უნებლიედ ვწევ თავს.
ვხედავ როგორ ეხვევა ქალს ეს უცხო ბიჭი და ჯერაც ვერ გამიგია რა ჯანდაბა ხდება
-დამშვიდდი შვილო,ეს ანაა გაიცანი,საბრალო ახლა ხანს მოვიყვანე-ჩემკენ აბრუნებს თავს.
ნერვიულად ვაწვალებ კაბის საყელოს,სხეული მწიწკნის,გონება მეფანტება...
-სასიამოვნოა ანა,ლუკა-გამოწვდილ ხელს ვხედავ.
გაუბედავად ვწევ მეც ხელს მისკენ მაგრამ არც კი მართმევს.. აბა რა საჭირო იყო გამოწვდა ჩემკენ ?
სასაცილია ..
-დედა...-ცოტა ხანს ჩერდება -რა ჭირს ამას ?
-ნუ მკითხავ,გოგო მოსაკლავად გაიმეტეს,ხოიცი გივის შვილი,დავითი,ცოლი რომ მოუკვდა -თანხმობის ნიშნად თავს უქნევს ისიც-ეგ შეუყვარდა ამას,ხოდა ჯერ სცემეს,მერე დაამცირეს და ბოლოს ბოძზე ძროხასავით დაკიდეს,მოკვდესო..-
-დაუმუშავე სხეული? სისხლი ჯერაც ზედ აქვს შემხმარი -ცალ წარბს სწევს ბიჭი.

საკუთარი თავი დაჭრილი ცხოველი მგონია.. ტყეში კოჭლობით მიმავალს სისხლი რომ სდის,ძალა რომ არ შესწევს და მაინც დგამს ნაბიჯს ისევ და ისევ.. იმ იმედით რომ თავისიანს სადმე მოჰკრავს თვალს..

ახლა მხოლოდ დედაჩემზე დარდები მიჭამს შიგნეულობას..
ნეტავ მკვდარია თუ ცოცხალი ?

კაბის გახდაში მეხმარება.
ჩემს წინ მდგარს ახლაღა ვეკითხები გაბედულად
-რა გქვიათ ?
-ლეილა-თბილად მიღიმის
-რატომ მეხმარებით ? ეს საშიშია,თავს საფრთხეში იგდებთ-შეშფოთებული ენას ძლივს ვაჩერებ
-ნუ ღელავ.. აქ აღარავინაა მომსვლელი-დაბნეული შევჩერებივარ თვალებში.
როგორ თუ აღარავინაა მომსვლელი ?
-რატომ ?-ძლივს ვბედავ კითხვას
-უკვე მომისპეს ოჯახური ჰარმონია ამათმა მე,მომიკლეს ქმარი,აქ არაფერი დარჩენიათ,მით უმეტეს გოჩას -თვალებს ხრის.
აშკარად გული ვატკინე ლეილას,არ ვიცი როგორ გადავიტანო სხვა რაიმეზე თემა მაგრამ,იქნებ არც ღირს ?
რადგან აქამდე მოვედით და ესეც გავიგე,შანსი მომეცა სხვა რამის გაგებისაც.
კარგად დამუშაებულ ჭრილობებს სულს ბოლოჯერღა უბერავს,კმაყოფილი სახით მაჩერდება და ახლა კაბას თავად მაწვდის რომ ჩავიცვა.
არ ვიცი რა ქნა ან როგორ,ამ რა მაზი იყო წეღან რომ მისვა და მისვა მაგრამ აშკარაა ისე აღარ მტკივა როგორც უწინ მტკიოდა.
კაბას გაბედულად ვიცვამ,თვალებს ვაცეცემ,მისი შვილი არსად ჩანს
-მადლიერი ვარ თქვენი-ვწითლდები. ენას ძლივს ვაჩერებ რამე რომ არ ვკითხო,მინდა.. ძალიან მინდა მაგრამ ახლა ამის დრო არ არის .
-არაფერს-თმაზე ხელს მისვამს და მცილდება.

ღამის ბურუსში გახვეული ისე ვიკვანძევი საბანში როგორც აბრეშუმის ჭია,ჩემს პირდაპირ უზარმაზარი ფანჯარა არის საიდანაც ყველა ვარსკვლავი უჩვეულოდ ლამაზად მოჩანს.
დაქანცული თვალებს ვლულავ და მაშინღა ვახელ როცა მამლის ყივილი ყურებს მიხვრეტს.
თვალების ფშვნეტით ვატან თავს ძალას და ვიწევი საწოლიდან,ფეხზე ნაქსოვ წინდებს ვიცვამ,საწოლს ისე ვალაგებ როგორც არასდროს.
ოთახიდან გასულს ცხვირის ნესტოებზე ხაჭაპურის სურნელება მერწყმის,მომღიმარი მაგიდასთან ვჯდები
-სასწაული ცართ-აღფრთოვანებას ვერ ვმალავ.
სახე მოქუფრული ჩემკენ ატრიალებს თავს,რაღაც ვერ არის რიგზე..
-რამე მოხდა ?- ძლივს ვბედავ რამის თქმას
-მთელი სოფელი გეძებს -მოკლედ მიჭრის. ახლად დაჭრილი ხაჭაპურის ნაჭერს მაწვდის მაგრამ მადა უმალ მიქრება.
დაბნეული ვდგები და ფანჯარამდე გაუბედავად მივდივარ,ღია კრეკისფერი ფარდიდან ყველაფერი კარგად მოჩანს.
ერთ-ერთი სახლის ჭიშკართან ხალხია მოგროვილი,ყველა სათითაოდ და ჯამში ერთად მუშტებს იქნევენ და რაღაცას გაჰყვირიან.
ისევ იწყება .. რამე უნდა ვქნა და აქედან გავიქცე.
ჩემი ქვეცნობიერი ძლიერად მეჭიდება მხრებზე და ყურში ჩამჩურჩულებს
-ფარდას მოშორდი-ხმები ირევა. ქალი მიახლოვდება და მხრებზე ხელებს მახებს,შეცბუნებული ვხტები და მისი დანახვისას გულზე ხელს ვიკიდებ,მადლობა უფალს ის არის
-მე ახლავ უნდა წავიდე
-კი....მაგრამ სად ?
-არ ვიცი. აქედან შორს უნდა წავიდე ახლავე -სწრაფი ნაბიჯებით ყველა ოთახს ვათვალიერებ.
ერთ-ერთი ოთახის ფანჯარა უკანა ხედს გაყურებს საიდანაც დათოვლილი ნაძვები მოჩანს,შიგნით უღრანი ტყე მეგულება,პირველ რიგში იქ დამოწყებენ ძებნას,მაგრამ დასაკარგი არაფერი მაქვს.
ფანჯარას ვაღებ,ლეილა უკნიდან მექაჩება
-ეს ჩაიცვი-მაღალ ყელიან ბოტებს და უზარმაზარ ქურთუკს მაწვდის,ანერვიულებული გადის ოთახიდან და ძალიან მალე ბრუნდება უკან.
-მალე მალე.. -ცოტაც და მიკრო ინფარკტს მიიღებს ჩემი შემყურე-მოდიან.. ისინი მოდიან,მოასწარი და გაიქეცი ახლავე -გული ყელში მებჯინება.
-აბა არ მოვლენო?
-მერედა მოდიან მაინც-ლამის ყვირის. მაშინვე ფანჯრის რაფას ვეყრდნობი ხელებით და ფანჯარაში ერთი ნახტომით ვხტები.
ბოლომდე ვიხრები,კარის შემტვრევის ხმა ისმის..
უკან დაბრუნდი ანა ... მეორე მე მექაჩება უკან სახლში,ჩემი უკან დაბრუნება კი სიკვდილის ტოლფასია,თუ არ დავბრუნდები ლეილას მოკლავენ.
დაბნეული ვფიქრობ რა გავაკეთი.
-გაუწიე -მესმის სახლიდან ხმები,ვიღაც ლეილას უღრიალებს ძლიერად. დაუფიარდებლად ვიწევი და მუხლებს ვშლი,ტყისკენ მივრბივარ მთელი ძალით და მის სიღრმეში ვიკარგები ..